De verbrogen schat (Elizabeth Swann, Jack Sparrow)

[Elizabeth Swann]

Ik klemde me rond hem, mijn ogen nog steeds turend naar beneden in de duisternis. Je kon maar enkele delen van het plattegrond zien door de lichtstralen van de volle maan. Het liefste van al was ik hysterisch beginnen rondrennen en krijsen, maar ik was tegengehouden door Jack. Ik drukte mijn gezicht tegen zijn schouder in de hoop alle enge geluiden te vergeten, maar de hoop was echt verloren, het geluid kwam terug.
“ksssssstwaaaaasaaatttt…’ Klonk het en nog dichter dan daarvoor. Naderend, voetstap per voedstap kwam het, hopend dat er ergens een lekker maal zat die hij in één hap naar binnen kon werken.
Het moest een nachtdier zijn. Zat ik te denken. Vaag, in mijn achterhoofd kwam het mij voor dat ik over het wezen gelezen had. Peinzend, met nog steeds mijn hoofd in Jacks Schouder gedrukt, dacht ik na. Ik voelde hem snel ademen, waardoor ook ik snel begon te ademen.
Hij tuurde in de duisternis nog steeds hopend om iemand te zien, of iets of wat te zien. Misschien wou hij het liever niet zien, het beest mocht niet komen. Wegblijven zou een fijne keuze zijn.
Kassawat. Dat was het, het was een nachtwezen, uitstekende oren en ogen. Hij gaat ’s avonds op zoek naar prooien omdat het niet tegen rechtstreekse daglicht kan. Hij kan alleen bewegende dieren zien en van vijf meter afstand zag hij het best.
Ik keek op naar Jack die nog steeds rond tuurde.
‘kaaaaaaaaaaaaaaassssatttt…’ Klok het zeer dichtbij.
‘Niet bewegen, vooral niet bewegen. Hij ziet zelf de meeste kleine beweging.’ Fluisterde ik in zijn oor een keek opgewonden naar het beest dat een beetje leek op een krokodil met een berenvacht.
Het snuffelde, maakte veel lawaai, ging na alles overhoop te halen nog wat drinken van de rivier een keek stokstil toen er een groot konijn, of een springend wezen zag.
Ik vermoede dat het een konijn was zover ik kon zien.
Het nam het beet met zijn ultra fijne tanden en at het vol smaak op.
Ik kon het bloed al zien rollen over zijn wangen.
Toen het na een dikke twee uur niets meer kon vinden ging het weg.
Ik keek naar Jack die ook mij terug staarde. ‘Ik haat dit.’ Stotterde ik zonder het zelf te weten. Ik voelde mijn hart te keer gaan, en even dacht ik dat ik ook Jacks hart voelde omdat ik nog altijd dicht tegen hem aangedrukt was. Ik probeerde langzaam te ademen.
‘Als je dit haat zal je nog veel meer gaan haten.’ Zei hij lachend, of iets dat er op leek. Hij leek helemaal anders in het donker.
Ik probeerde ook te lachen maar een geslaagde lach kreeg ik er niet uit. ‘Ik ben nog nooit zo bang geweest geloof ik.’ Fluisterde ik zodat het monster dat nog maar op een paar meter afstand was ons niet zou horen. Ik vond het raar dat het dier alleen was, normaal leefde het in een kudde van vier of vijftal.

[Captain Jack Sparrow]

Uche Uche Uch Uche,
Wankelend stond ik recht op..
Waar was ik..
Ik liep vooruit ik zag niet dat de grond op hield..
Wuaaaaaahh!!
Oeff, net op tijd, een.. Tak..
een tak?
Knipperend met mijn ogen kijk ik zoekend op mijn heen..
Ow, aha, een boom, jahoor,
Miss en ik hebben geslapen in een BOOM!
Fijn.. Oeff, vandaar die zere rug, en die stijven spieren.
Jack hief zichzelf op over de tak heen..
Klimend liep hij terug waar hij lach te snurken.
Maar ik lag hier toch niet in mijn uppie???
Miss! waar zit ze.
Ohnee ze is toch niet te grazen genomen door dat holbewonerbeest?
Ik spring uit de boom en ik zie een kleding stuk liggen,..
D'r laarzen? Speurend kijk ik om me heen, of ik ergens een bloederig stuk lichaamsdeel of kleding stuk zie liggen..
Maar ik zie niks..
Ik loop iets meer vooruit..
Wacht eens, er zit wat in die struik!
Ik ren zo snel mogelijk naar het struikkie en plukt er een t-shirt uit vandaan..
Hmm.. Een of ander spoor..
>POK<
Aaauuhww, Godver, God,Godverdomme welke onheilspellende onderkruipsel durft een stuk..
een stuk... Fruit? Naar mijn kop te gooien?!!
Brul ik uit.
Ik hoor wat, kijkt achter me en ziet Missy in een soort ravier zich zelf wassen,
HALF NAAKT!!
Oempf.. pijnzend loop ik op dr af,
zegge miss,
je was wat aan het slingeren.
Ze draaide zich om en gooide zo water in mn gezicht,
Ik grijpte naar mijn spullen en gooide het aan de kant en sprong op missy af,
Je gaat eraaaaaann,
Flats, zo in missy's gezicht.
Jaaahaaaack.. zei missy, en gooide mijn hoed vol met water en zette het op mijn hoofd!

[Elizabeth Swann]

Ik lachte om hem maar trok al terug een serieus gelaat wanneer hij me met een ruw gebaar verder in het water duwde. Een beetje op mijn tenen getrapt stond ik terug recht en spette met een geheimzinnige lach nog wat water in zijn gezicht. ‘Ik mag een meisje zijn maar ik laat me niet doen.’ Had ik uitdagend gesproken.
Hij had zijn mondhoeken opgetrokken en zette ondertussen, nog steeds naar mij kijkend, zijn hoed op.
Ik wandelde naar hem toe, maar het ging moeizaam alsof het water mijn weg probeerde te blokkeren. Ik nam voorzichtig de hoed af die hij zojuist met veel precisie had opgezet af en lacht. Ik gaf hem een kort kusje en duwde hem een paar keer naar achteren. Ik trok zijn hoofddoek plagend naar beneden en klom uit het verfrissende water wat niet zo simpel was. De rand was glad van al het water dat we erover gespetst hadden.
Jack had verbaast gekeken en deed zijn hoofddoek zo vlug hij kon weer op. ‘Lizzy.’ Zei hij lachend een draaide zich om een klom zonder veel moeite het water uit. Hij was drijfnat maar dat kon hem niet veel schelen. De zon scheen en er was amper een donzige witte wolk te zien aan de hemel. De helderblauwe hemel was een goed teken, geen regenstormen zouden hun deze weg kunnen blokkeren.
Lizz stond met haar rug naar hem toe gekeerd een had zijn prachtige hoed, die goed bij zijn uiterlijk paste, naast haar gelegd. Zachtjes wrong ze het water uit haar haren waarna ze na ze een handdoek om haar bond. ‘Heb je goed geslapen na de opkomst van het monster.’
Vroeg ze een keek hem aan na zich neergezet te hebben op een boomstronk.
Hij wou het liefst van al toegeven dat het de slechtste nacht was die hij ooit in zijn leven gehad had, maar dat zou hij nooit zeggen. Denken mocht, maar niet hardop. ‘Ik sliep als een roosje, ik heb wel ergere dingen meegemaakt als deze.’ Wou hij heldhaftig overkomen en zijn ogen gleden naar de hoed die naast Lizzy lag.
Ik merkte het een nam het vast. ‘Mis je hem?’ Vroeg ik pestend en stak hem naar hem uit en zette hem vervolgens op mijn hoofd.
Hij hield voor de tweede keer zijn mondhoeken op wat zijn schattig snorretje benadrukte. ‘Je mag hem gerust terug geven.’ Zei hij ergens in de hoop de hoed terug te krijgen.
Lizz schudde haar hoofd een bleef lachen. ‘Je krijgt hem niet.’ Plaagde ze hem nog steeds een nam een stuk fruit waarvan ze een hap nam.
Jack pruilde zijn lip in een poging om zijn hoed terug te krijgen maar ik liet me niet doen en nam nog een smadelijke hap terwijl ik van de ochtendzon genoot.
Jack gaf het op nam ook iets te eten en zette zich iets verder met de rug naar mij en at even eenzaam als ik een stuk fruit op.
Ik vond het ergens wel erg hij hield tenslotte veel van zijn vertrouwde hoed. Ik sloop op mijn tenen haar hem toen ging achter hem staan en zette zijn hoed op. ‘tevreden.’ Zei ik opgewekt en drukte hem een zoen op zijn wang. ‘Gaan we straks verder met de wandeltocht Captain?’ Lachte ik en ging voor hem zitten.

[Captain Jack Sparrow]

Starend keek ik haar aan,
Ik zakte langzaam weg in mijn gevoelens,
denkend,
Totdat ik mijn hoofd heen en weer schudde,
alsof ik al mijn gedachtes eruit wilde halen,
Jack dacht nergens meer aan,
niet aan de grote waardevolle schat,
niet meer aan de miljoenen stenen bewakers die voor de deur stonden te wachten op jou,
niet meer aan de super gevaarlijke tocht die ze nog moetten afleggen,
niets meer,
nergens meer aan,
alles wat in zijn hoofd opgepropt was,
zat er niet meer...
Jack dacht alleen nog maar aan dat ene meisje wat nu (al een heel tijdje) recht voor hem zat...
Miss Elizabeth Swann.
'Wat zit je nou te staren' vroeg ze.
Jack keek er nog even aan totdat hij weer met z'n hoofd schudde,
hij knipperde even,
en probeerde zo onopvallend mogelijk te zeggen:
Niets hoor!
Ghehe, en hij lachte een beetje moeilijk.
En zonder haar nog aan te staren sprong hij op.
Zooow Missy, we hebben nou al lang genoeg op onze reet gezeten! zei Jack.
Ik zit hier net 5 minuten zei Elizabeth schuw.
Nou volgens mij zaten we er wel langer dan een uur en anders,
zo'n gevoel had ik wel.
Jack liep weg richting de spullen en ruimde alles snel op bij elkaar,
propte alle spullen in een tassie, de rum bovenop en gooide de tas op zijn rug.
Hij keek naar Missy die daar nog steeds op haar kont zat in het zand, aan de kant van het water en staarde naar Jack..
Raar naar Jack.
Wat kijk je nou? en Jack wees naar Elizabeth's spullen.
Kom lopen Missy!
Zeg, zo zo, puh, ik ben wel een soort van hofdame hoor! zei ze uitdagend.
Ghehe, jahoor zo gedraag je je helemaaaaal niet!
Foei Jack, zei ze lief,
dat mag je niet zeggen,
ze graaide met haar hand door haar haar en zwiepte het bekakt naar achteren!
HA, ik zal je eens wat laten zien,
Ik heb manieren Jack, dat kan ik van jou echt niet zeggen,
uitdagend liep ze als een nette prinses naar haar spullen,
deed net of ze haar uiteinde van haar jurk pakte en tilde die op.
Pakte netjes haar spullen en gooide het tasje op haar rug.
Ik geen manieren? zei Jack uiteindelijk..
Ik heb heus wel manieren, en dat weet jij niet he Missy, zegt Jack ook uitdagend terug.
HA, Jack pakte al zijn haar bij elkaar en bond het vast met een simpel touwtje,
Hij deed net alsof hij Lord Cutler Beckett was,
pakte zijn jassie goed vast en liep als een stijve houten plank naar voren.
Uche uche, deed hij Beckett na.
Dag dames.
Zei hij keurig en liep verder.
Whahahaahahhaahaah hou maar op Jackyboy, begon Missy.
Ik vind de oude Jack veel leuker!
Ze sprong naar Jack's haar en greep dat touwtje er weer vanaf.
Trok aan zijn arm en liep in de richting waar ze heen moesten, maar eigenlijk wist ze niet precies waar heen.
Ghehe, Jack liep lachend achter haar aan.
Oke oke ik stop al.

[Elizabeth Swann]

Ik was blij dat hij zich weer normaal gedroeg waardoor af en toe zijn speelse glimlach weer tevoorschijn kwam. Ik had zijn arm stevig vast, maar begreep zelf niet goed waarom ik hem zo hard vasthield. Alsof ik hem niet wou loslaten zodat hij zo lang mogelijk bij mij kon blijven. Bij een wegsplitsing keek ik twijfelend naar Jack die duidelijk ook geen raad wist.
‘Deze splitsing stond niet op de kaart.’ Zei hij een streek door zijn donkerbruine dreadlocks die vervolgens weer in een wirwar langs zijn ruggengraat streken.
Het weer was aangenaam. Niet te warm, noch te koud. De wind bloes door de struikgewassen door waardoor het een aangename sfeer gaf.
‘Zijn we verdwaald.’ Vroeg ik met iets wat ongerustheid in mijn stem die hij duidelijk had opgemerkt.
Hij had zijn rechtermondhoek opgetrokken en knikte overtuigd nee. ‘Nee, integendeel. Ik heb het gevoel dat we de verborgen schat naderen.’ Zei hij en liep blindelings naar rechts alsof de twee weggetjes als bij toverslag op de kaart verschenen waren en hij terug wist waarheen ze moesten gaan.
‘Jack?!’ Zei ik die onzeker achter hem aanslenterde. ‘Waarom naar rechts.’ Probeerde ik hem om te praten. Aan de linkerkant had een rivier gestroomd, als ze zouden verdwalen moesten ze gewoon de rivier volgen om terug bij de splitsing uit te komen.
‘Wees gerust. Ik weet altijd wat ik doe.’ Zei hij en liep met een grote zelfverzekerde pas verder.
‘Dat is juist waarom ik me zorgen maak.’ Mopperde ik binnensmond en zette het even op een drafje om terug naast hem te komen lopen. ‘En ik blijf bij mijn mening, ik had links aangenamer gevonden en veel zelfsprekender.’ Protesteerde ze nog na maar er was niet aan te doen. Jack was er zeker van en zo snel viel hij niet om te praten.
Hoe meer ze de schat naderde hij meer het gebied waar ze in liepen, moerassiger begon te lijken. De aangename bos sfeer was verdwenen
‘Jack?’ Zei ik die zich stilaan begon te ergeren aan de modder die zich als een insect rond haar laarzen klemde.
‘Ja.’ Zei hij geamuseerd, maar hij liet zich niet doen door het vuil dat zich op deze plek bevond.
‘Ik vind het niet leuk meer.’ Zei ik en keek hem met een veelbelovend blik aan, hopend dat ze naar een ander gedeelte van het bos zouden gaan.

[Captain Jack Sparrow]

Bluurp,Bluurp, hoorde Jack om zich heen.
Ook Elizabeth hoorde het,
het was geen aangenaam geluid.
Even stonden ze stil, zoekend naar het drassige iets wat ze hoorden.
BlUuruupp begon het weer.
Jack, begon Elizabeth weer.
Jaah, begon Jack langzaam.
Ik wil hier weg, zei Elizabeth bangig..
Ik vertrouw dit niet, volgens mij komen er straks nog mega enge wezentjes
uit de moerassen vandaan kruipen en stelen onze zielen en dan dan dan..
ondertussen keek Jack haar onbegrijpend aan.
Elizabeth schreeuwde het uit, dan dan dan dan gaan we eraahaaan!
Onze hopeloze leventje is ten einde, gruwelde ze.
Ze trok aan Jack's arm, neehee Jack doe me dit niet aan!
Jack zei niks.
Elizabeth trok maar aan zijn arm.
Jack zei weer niks.
Elizabeth merkte dat ze geen aandacht kreeg en ging maar zo normaal mogelijk naast Jack staan.
Jack zei niks.
'JACK ZEG OOK IS WAT'!
Hmm, ik vertrouw deze plek niet.. bracht Jack uiteindelijk uit..
Ow daar was ik nog niet achter, fluisterde Elizabeth, maar Jack hoorde het.
Zonder om te kijken liep Elizabeth voor Jack uit.
Ik ga wel, als jij daar blijft staan, laat dan ook maar, wij vrouwen moeten het weer eens oplossen!
zei ze pissig.
Een grote golf van geblubber kwam omhoog en schoot over Elizabeth heen.
WUUAAAUAAAAAHHHHHHH! blerde Elizabeth het uit,
een of ander groot gedaante heersde over haar heen.
ELIZABETH, riep Jack uit en rende naar haar toe,
hij zwaaide gedaagd uit naar dat grote bluberige monster,
geen idee wat het was,
on-logies eigenlijk, zo'n raar ding.
Haal muuh hier uuihuiiit, knarsde een piepstem uit het gedaante.
Ik kom aaaal! riep Jack uit.
Maar hij wist het zelf ook niet.

[Elizabeth Swann]

Jack zwaaide met zijn zwaard in alle richtingen, maar hoeveel keren hij het monster ook raakte, het herstelde zich immens snel. Alsof het immuun was voor zijn zwaardsteken. ‘Ik red je wel?! Zei hij twijfelend en wist niet te bedenken om haar uit het modderwezen te halen. Toen hij even niet oplette werd hij net zoals Elizabeth opgeslokt door de massa blubber, even later viel hij op de grond naast Elizabeth die geërgerd al de modder uit haar haren aan het plukken was.
‘Daar ben je.’ Zei ze buiten adem en ze hoorde aan zijn adem dat hij ook uitgeput was door het onmenselijke schepsel. ‘Ik dacht dat je me zou achterlaten.
Jack hield een kleine glimlach tevoorschijn. Dat had hij inderdaad gedaan als hij geen manier had gevonden om haar te redden, maar nu zaten ze ergens onder de grond waar amper licht was. ‘We moeten uit de ondergrondse gang raken.’ Negeerde hij haar even. ‘Anders stikken we door het tekort aan zuurstof.
Elizabeth haar ogen groeiden en het enige wat ze kon doen was instemmen op zijn voorstel.
Jack stond recht en keek peinzend op zich heen terwijl hij door zijn dread-locks streek. Hij nam zijn omgeving waar en probeerde te voelen en te ruiken waar de frisse lucht vandaan kwam, maar ondanks zijn goede hoop lukt het hem niet de juiste richting te vinden. ‘Die weg.’ Gokte hij dan maar en liep blindelings naar rechts.
‘God, wat is het hier donker.’ Mopperde ze en probeerde zo veel mogelijk gewend te raken aan de donkere omgeving. ‘Denk je dat we hier nog uitkomen?’ Vroeg ze terwijl ze haar handen tasten voor haar uit hield.
Jack lacht miezerig maar dat kon ze amper zien. ‘Ik heb er geen idee van, maar dan moeten ze al geen moeite meer doen om ons te begraven.’ Maakte hij een grap die Lizzy duidelijk niet grappig vond.
‘Haha!’ Zei ze droog en gaf hem een klein duwtje.
Toen Jack zijn ogen tot spleetjes had geknepen en tuurde naar een splitsing voelde hij een steek in zijn maag. Het zou eeuwen kosten om hen eruit te krijgen. ‘Heb jij een idee?’ Vroeg hij haar om raad.
‘Euh… Links?’ Gokte ze en probeerde net als hem een teken van buitenlucht te voelen. ‘Ik vermoed links.’ Bevestigde ze haar antwoord na een tijd stilt.
Jack keek haar even aan, en probeerde nog even te zoeken naar de juiste weg. ‘Oké, links.’ Gaf hij dan maar toe en hoopte spoedig dat ze juist zat. Ze hadden totaal geen besef van tijd en soms kwam het in zijn hoofd hun gewoon uit de tunnel te graven, maar ze wisten ook niet hoe diep ze onder de grond zaten. Het enige wat zeker was, was dat ze uit de ondergrondse gang moesten komen.
‘Al ik hier uit ben dan kan ik geen zand meer zien.’ Mopperde Lizz.
‘Als we hier uitkomen.’ Verbeterde Jack haar woorden. Hij zag haar dan wel niet duidelijk, maar hij vermoede dat haar uitdrukking angst moest hebben uitgestraald. Hij had het al te graag gezien maar het was er te donker.
‘Denk je dat we er niet uit gaan komen?’ Zei ze gedeinsd en nam zijn arm vast en keek achter haar toen ze en tak hoorde kraken. ‘Hoorde je dat?’ Zei ze en voelde haar ademhaling verzwaren.
‘Ik heb niets gehoord.’ Lacht hij en vond het grappig haar bang te zien.

[Captain Jack Sparrow]

Jack.. Jack... Piepte ze schillig,
kan je me niet dragen? vroeg Elizabeth, en zonder op antwoord te wachten piepte ze door..
Ik, ik kan niet meer, we lopen nou al eeuwen rond te dwalen in deze stoffig leidende puzzel en ik heb zere voeten, en ik ben baahaang! Piepte ze weer..
Jack negeerde haar volkomen..
Wat een piepdoos dacht hij..
Jaahaack piepte ze weer..
Met een zwiep draaide Jack zich om, keek haar even heel vuil aan en zei toen dat ze eens op moest houden met haar gejank en als ze doorging haar achter liet in dit beanstige doolhof.
Even wist Elizabeth niks uit te brengen, maar gehoorzaamde keurig.. en knikte als een prinses.
Jack wist ook niet of ze hier wel uit komen..
Hij had eigenlijk geen idee, ineens stond hij stil,
waarnaar Elizabeth tegen hem aanknalde Auwh Jack, m'n auww!
Sssssssst, zei Jack meteen.. hij pakte rustig zijn kompas uit zijn zak en klapte hem open..
Elizabeth hief haar hoofd over de kompas heen..
Er kwam geen beweging in..
Volgens mij issie stoffig zegt Elizabeth. Swoeesj Swoeeesj, blaaste ze. JAH! gilde ze daar zit beweging in zie je we.. Stil zei Jack..
Je weet nooit welke stuk vervloekte onderkruipsels hier rond dwalen zei Jack kill en keek schichtig om zich heen alsof hij het gevoel had of hij bekeken werd.
En toen keek hij weer naar zijn kompas, door dat geblaas dacht Missy misschien wel dat er beweging in zat, maar dat heeft ze dan fout gedacht. Mopperend stopt Jack zijn kompas weer terug waar hij hem vandaan had.. Hij keek even naar Elizabeth, die hem bangig aankeek. Jaack? vroeg ze, we komen hier toch wel, zei ze angstig.
Jack antwoorde niet...
De meeste doolhoffen hebben wel een begin en een eind.
Zo te zien deze niet zei Jack meteen sirieus. Ik denk dat we langs de muren moeten blijven lopen en voelen, om te kijken of er ergens een geheime doorgang te vinden is. Wat een stom idee! zei Elizabeth meteen.
Heb jij een betere dan? riep Jack uit en voelde meteen langs de muren..
Elizabeth wist hier geen antwoord op en dacht bij zich zelf dat het maar moet. Ze kunnen hier moeilijk op 1 plek blijven hangen, dan kan ze zichzelf verzekeren dat ze hier niet levend uitkomen, als ze er uit komen.
Ze zat diep in gedachte.. en opeens voelde ze wat, het was ruw, maar toch was het iets..
Jack fluisterde ze, ik heb wat... Jack kwam langzaam op haar af..
Opeens bewoog dat ding, en kwam op Elizabeth's hoofd terecht..
IEEEEEEEEHHH, gilde ze uit paniek.
Het was een spin.
Jack hief zijn hand omhoog en drukte het op haar mond.. Sssst zei hij boos, hij schoof de vieze spin van haar hoofd en rukte haar tegen de muur. Missy shut it. wat heb ik je nou gezegd?
Ze bleven even zo stil zijn, tegen de muren gedrukt.. alsof Jack dacht dat er wat aankwam..
maar wat wist hij niet.. het was behoorlijk donker, hij zag niets, helemaal niets...
Hij hoorde wat... iets aan de rechterkant.. zijn adem stokte..
Elizabeth piepte zachtjes, maar er kwam niets uit haar mond, en Jack's hand zat nog steeds op Missy's mond gedrukt...

[Captain Jack Sparrow]

Schuivend kwam het langs Jack en Elizabeth heen,
Elizabeth's keel stokte..
Ze voelden allebei dat er naar hun gekeken werd..
Jack begon last van kippenveel te krijgen,
en Elizabeth voelde haar bloed naar haar hoofd stijgen..
Ook voelde ze haar neus kriebelen,
ze wist wat er aankwam zetten..
Ze moest niezen,
Lekker moment dacht ze bij zicht zelf.
Voorzichtig schoof haar hand langs haar lichaam naar haar neus toe om hem dicht te knijpen,
Jack voelde dat Elizabeth zich verschoof, en keek richting haar,
Hij zag half dat ze haar neus dicht kneep en keek weer boos richting het niets.
Het wezen stond stil, of was al weg, maar Jack vertrouwde het niet, hij wachtte langzaam af..
Elizabeth piepte zachtjes...
Ze wist van zich zelf dat ze moest niezen..
haa, haaa piepte ze zachtjes,
Jack drukte zijn hand nog meer op Elizabeth's mond, om te proberen dat ze niet zou niezen,
niet dat dat zou helpen wand de nies kwam opdangen..
HATJIEEEEJOEEEEHHH!
Een oorverdovend geluid kwam uit Elizabeth's neus..
Watdoejenou, piepte Jack kwaad en zachtjes,
Ik kan er ok niets aan doen dat ik zo moet nieze, dat stof komt m'n neus uit!
Jaah en dat is letterlijk zei Jack, maar voordat hij nog verder wou brullen,
kwam er iets op hun af, ze doken onmiddelijk weg,
Elizabeth naar links en rende in het niets,
Jack de andere kant op,
hij zag niets maar rende totdat hij zich veilig voelde,
Elizabeth dacht er ook zo over...
Ohw Jack, ik had met jou mee moeten gaan piepte ze zachtjes,
toen ze tegen een muur of iets opknalde...
ze dook zachtjes in elkaar, haar benen trok ze omhoog,
haar armen over haar benen heen geklemd, en haar hoofd ertussen...
Ze kroop nog dichter bij de muur waar ze tegen opknalde...
Had kippenvel van angst, maar ook omdat ze het koud had..
trok haart tenen nog meer haar kant op..
En hoopte zo van binnen dat ze hier zo snel mogelijk uit zal komen,
Met schat of zonder schat...
Wel dat zei en Jack samen hier levend uit zullen komen...
Ze hoopte even dan ze weer bij haar vader in armen was, even in Port Royal was, even in haar eigen huis, in haar slaapkamer, op bed een boek zat te lezen,
en dat haar bediende vroeg of ze een kopje warme thee lusten,
bij die zin, biberde ze even..
Ze mist haar vader, ze mist vroeger...

[Elizabeth Swann]

Ondanks dat ze onder de grond zaten, schuurde er een kille wind door de gangen. Het rook naar mortel en zeezand tegelijkertijd. Ze richtte haar ogen naar Jack die niet naar haar keek maar in de verte tuurde alsof hij iets gezien had waarvan hij nog moest achterhalen wat het was. Ze zocht het punt waar hij naar keek en zag nu net hetzelfde waar hij naartoe keek.
‘Wat is het?’ Fluisterde ze en drukte haar rug nog harder tegen de muur, zichzelf nog meer proberen te beschermen hoewel het geen nut had.
Jack bewoog niet maar bleef in de duisternis turen, hij probeerde zijn ogen te laten wennen aan het zwart waar ze misschien al een week in verdwaald waren.
Ze hadden geen besef van tijd en stilaan begonnen ze vermoeid te raken aan te kort aan zonlicht en voedsel.
‘We raken hier nooit meer uit, en zeker nu niet nu dat we weten dat een monster, waarvan we nog ineens weten wat het is, ons komt opeten.’ Mopperde ze depressief en stond op.
‘Wees stil, en sta stil. Ik wil nog niet opgegeten worden, dus bespaar mijn leven op zen minst.’ Siste hij maar bleef in de verte kijken.
Het beest kwam terug in beweging, heel langzaam. Toen het nog geen meter van hun verwijderd was leek het op een mol, een grote mol. Hij stonk naar ongedierte en modder.
De geur drong hun neusgaten binnen en beide probeerde ze de stank niet in te ademen, noch zich te verroeren.
‘Enig idee wat dit dierlijk monster is.’ Zei Jack en nam een diepe adem.
‘Wat het is, ik weet het wel, een stinkend dier, dat lijkt op een mol met grote tanden, en ik wil dat het weggaat.’ Fluisterde ze en keek met grote ogen naar het dier toen het aan Jack zijn vest begon te snuffelen.
Jack bleef ontzettend kalm ondank dat de tanden van het dier gevaarlijk dicht kwamen.
Het opende zijn monde maar deed die weer dicht toen het een mes in zijn onderkaak kreeg.
Het deinsde achteruit van de pijn en bleef weer even verscholen zitten in het duistere van de ondergrondse gang.
‘Had ik veel eerder moeten doen, zie hij voelt zich machteloos tegenover ons.’ Zei ze trots.
Ze wou zien hoe hij keek, maar haar ogen waren nog steeds niet aangepast aan de zwarte omgeving.
‘Je bent gek, hij zal terugkomen om wraak te nemen. En ik geloof dat hij niet mild gaat zijn.’ Zei hij slecht gezind en begon de muur af te tasten naar een uitgang. Toen hij een doorgang voelde iets lager dan de hoogte van zijn knieën bukte hij zich.
‘Wat doe je.’ Vroeg Elizabeth maar zweeg toen ze op de grond werd getrokken.
‘Een doorgang.’
‘Dat is allemaal goed en wel, maar ik zou nu toch willen dat je er doorkruipt,’ zei ze abnormaal kalm.
Jack keek even met gefronste wenkbrauwen naar haar.
‘Nu!’ Beval ze toen ze merkt dat het beest bijna bij hun was.
Jack kroop er onmiddellijk door en ook zij volgde op een hoog tempo.
Na een tijdje goed door gekropen te hebben op handen en voeten zag Jack een licht in de verte. Hij voelde en rook de frisse geur van de natuur. Ondanks dat hij meer van zee hield dan natuur was hij heel dankbaar de hij eindelijk terug in het woud kan gaan lopen.
‘We zijn er.’ Zei hij.
‘Waar zijn we.’ Zei Elizabeth afwezig en zuchtte bij het horen van een nagel die brak. ‘Waar is de tijd toen ik gewoon achter mijn bureau zat, en alleen maar een handtekening op een paar dossiers moest zetten.’ Zei ze even afwezig. Ze merkte zelf nog niet dat ze het daglicht in kwam.
Jack zuchtte en lichte zijn ogen ten hemel. ‘Lizzy, licht!’ Zei hij droog en trok haar recht.
‘Ah, jah, de normaalste zaak op aarde…euh wat zei je.’
Ze was blij toen ze eindelijk opmerkte dat ze terug in de natuur zaten, samen met de eerste zonnestralen van de dag.
‘Hoelang hebben we onder de grond gezeten?’ Vroeg ze na een lange tijd gezwegen te hebben.
Jack antwoordde niet maar zocht naar zijn kompas dat hij altijd aan zijn broek vast hing. Hij ging weer op hadden en voeten zitten en zocht ongeduldig heel het grasperkje waar ze op stonden af. ‘Mijn kompas…’ Brabbelde hij, ‘waar is het.’ Zei hij ongeduldig.
Elizabeth zette zich naast hem en begon mee te zoeken. ‘Je hebt het toch niet in de grot laten liggen?’ Zei ze en keek richting de duisternis.
Jack volgde haar ogen en kreeg kippenvel bij de gedachte dat het daar nog in moest liggen. Hij wist zelfs niet wanneer hij het verloren had, het kon helemaal aan het begin liggen. Weer dagen zonder daglicht, het zou ondraaglijk zijn.

[Captain Jack Sparrow]

Je kan ook makkelijk zonder dat ding zegt Elizabeth om Jack van gedachten te veranderen...
Ik ben er nu toch, straalde ze?
Maar Jack antwoorden niet.
Lizzy wist het zelf ook.. Jack kan niet zonder zijn kompas.
Langzaam loopt Elizabeth naar het duistere zwarte gat waar ze doorheen gekropen hebben.
Ze kijkt in het duister en krijgt kippenvel.
Ze loopt weer terug richting Jack, 'Ik ga daar niet weer in hoor' meent ze.
Het zal moeten zegt Jack afgekeurd, en loopt richting het gat.
Of blijf jij hier, hij draait om en kijkt Elizabeth diep in de ogen, alsof hij wilt dat ze meegaat.
Het is voor je eigen veiligheid, zegt Jack, en je bent natuurlijk een vrouw, dus het is te eng om jo.. en voordat Jack zijn zin nog kan afmaken, word Elizabeth boos. Zeg hallo? Ik ben niet, ik ben.. ik ben niet.. ik ben niet BANG hoor?!
Oneee? zeg Jack.
Nee zegt Elizabeth vast beraden en kruipt door het gat, terug door de gang, terug naar het duister, terug naar de muffige rare lucht, terug naar de vreemde enge wezens.. terug vanwaar ze vandaan kwamen, opzoek naar Jack's kompas.

Eenmaal aangekomen begint Elizabeth toch kippenvel te krijgen..
Ik ben toch wel een beetje bang piept ze..
Ssst, zegt Jack. voorzichtig lopen en niet opvallen... Meteen begon Jack de muren af te voelen.. de grond.. en hij kroop verder in de duisternis..
Jaaaack, piepte Elizabeth, Nieet zooo veeheeer.. piepte ze weer.
Hey, ik voel iets, roept Jack zacht..
Hij beweegt zijn handen over het ding... hij voelt geen touwtje, geen rechte rondingen van een kompas,
langzaam volgt Jack met zijn handen omhoog, rare bobbeltjes komt hij teken...
Hij gaat langzaam staan..
IK HEB UUUM, Roept Elizabeth keihard.
Jack schrikt ervan, wat is dit dan.. denk hij bij zich zelf.
Langzaam haalt Jack zijn handen van het ding af..
Een vieze adem stroomt Jack's neusgaten in..
Uuwh Missy...
Wat isser? zegt Elizabeth en moppert datie snel terug moet komen voordat ze een eng wezen tegen komen.
Hij staat voor me, piept Jack.
Niet? zeg Elizabeth.
Ooow jawel, hier, hij wijst.. maar Elizabeth ziet het niet.
Langzaam loopt Elizabeth naar een donker gewaante, Jack dus en rukt hem aan zijn arm..
Snel rennen ze naar de muur waar het gat hoort te zitten.
Waar is het gat, roept Elizabeth in frustratie,
Geen idee, roept Jack..
Ze voelen dat de ogen van het wezen naar hun staren en langzaam op hun aflopen om ze misschien wel af te slachten...
Hystiries loopt lizzy naar het gat te zoeken..
Kruipend naar links en met haar handen over de muren..
Hier, roept ze en ze rukt Jack naar binnen.
Met een noodgang kruipen ze door het zwarte gangetje..
Hijgend vallen ze in het supergroenige gras.
Gelukkig komen ze weer op de zelfde plek uit.
Hehe, dat was een bizarre tocht zegt Jack uiteindelijk.
Zeg waar is m'n kompas, vraagt Jack.
Die heb ik toch aan jou gegeven, zegt Elizabeth,
uuh nee jij had um toch?
Nou nee...
Jack's hoofd schiet meteen naar het duistere gat.
Dan schiet Elizabeth in de lach,
hahaah, moet je je kop zien!, en ze houd het kompas van Jack voor z'n neus..
Jack mopperde wat en pakt dan uiteindelijk zijn kompas terug, knoopt hem super goed vast aan zijn riem.
Elizabeth staat op, en steekt haar hand uit naar Jack.
Kom je mee? dan gaan we het gebied verkennen..
Jack pakt haar hand en glimlacht.
Als me maar geen enge wezentjes tegen komen.
En lachend gaan ze samen op weg, door het groenige gras, wat nog nat is van de dauw.

[Elizabeth Swann]

Het was juist ochtend geworden en de eerste fijne zonnestralen verwarmeden de bloemen die juist hun blaadjes uitstrekten. Het bos kwam terug tot leven en de modderige geur van daarstraks werd vervangen door de geur van de natuur. De stilte van de ondergrond werd vervangen door een zacht gekabbel van een rivier en fluitende tropische vogels.
‘Ik ben blij dat we terug op het gras kunnen wandelen. Ik had het gezegd dat we de rivier moesten volgen.’ Zei ik met mijn neus betweterig naar de hemel gericht.’ Ik bekeek mijn kleren, en dan die van Jack. Beiden besmeurd met modder. ‘Ach, nee, dit meen je niet.’
Jack keek me lachend aan, en hij leek er geen erg in te hebben.
Ik keek hem uit mijn ooghoeken aan, alsof hij een gehele blik niet waardig was.
‘Ik zweer het je, als we de schat hebben…’ Ik zweeg bij het horen van mensenstemmen.
‘wat dan?’ Vroeg hij nieuwsgierig, teleurgesteld dat ik het gesprek zo abrupt gestopt had.
‘ssst…’ siste ik, ‘Hoor je ze niet?’ Ik keek hem deze keek wel aan, maar met grote onzekere ogen. Mensen op dit eiland zou alleen maar betekenen dat er ook nog anderen naar de schat zochten. Ik hoorde de stappen naderen en bukte.
Hij luisterde, bukte ook en knikte. ‘Jep, ik hoor ze.’
‘Het knikje had a voldoende gezegd.’ Zei ik geërgerd.
‘Had dat dan gezegd.’ Antwoordde hij en had ‘dat’ sterk benadrukt.
‘dat is nu het punt we moeten zwijgen.’
‘Duh, wie het hier z…’ Jack zweeg toen hij de punt van zijn zwaard tegen zijn rug voelde.
Ik keek op.
‘Wel… Jack…’ Zei een bekende stem. ‘Jij ook hier?’ Vervolgde hij met dezelfde intonatie. Geamuseerd maar dreigend alsof hij er plezier in had. En ongetwijfeld had hij er plezier in.
‘Barbossa.’ Zei ik met mijn tanden op elkaar geknepen en klaar om mijn zwaar te nemen.
‘Waarom u hier, als ik zo vrij mag zijn het te vragen.’ Zei ik ook nog steeds op dezelfde geërgerd toon. Heel gespannen had ik mijn handen geklemd om mijn zwaar.
‘Goede vraag, dezelfde reden waarom u hier bent.’ Had hij glimlachend geantwoord.
‘Ah, ja, waarom was ik daar niet opgekomen.’ Ik trok mijn zwaar terwijl Jack niet probeerde te bewegen, vrezend dat zijn leven eraan ging gaan.
‘Eén verkeerde beweging,’ begon Barbossa, ‘en dan rijg ik hem aan m’n zwaard, juffie.’
We keken elkaar aan. Dodend met onze blikken.
Ik gilde toen ze m’n zwaard afnamen en vervolgens mij.
Jack werd ook stevig vastgenomen en zijn handen vestgebonden.
‘Whahaha, wel, wij weten dat jullie de informatie hebben, dus laten we jullie nemen als gids.’ Grijnsde hij en keek naar Jack. ‘Wensen jullie mee te werken.’ Vroeg hij plagend aan hem. Zijn ogen keken hem vuil aan.

[Captain Jack Sparrow]

Jack's hersens zetten 't op brainstormen, vandaar dat hij weinig deed,
terwijl Elizabeth als een razende meid tegen barbossa stond te schreeuwen,
vervulde ik mijn hersens met diepe teugen zuurstof...
Denk maar niet dat Elizabeth en ik die schat aan ze laten zien.
Ghehehehe, en ik grijnsde lichtjes, wat Elizabeth opving en mij een por gaf.
Jaaahaaack! waar ben je met je gedachten siste ze, we zitten mooi in de knel...
Doorlopen Juffie, zei een van die stinkende ongedierte van Barbossa's crew.
Sjokkend liepen wij daar, langs de mooie geurende bloemetjes die prachtig waren, helaas heeft Elizabeth al snel de neiging gehad om ze weg te trappen.
Verdomme riep ze een tikkeltje te hard.
Wat is 'r, heeft Miss Swann het niet naar haar zin.. zei Barbossa grimmig.
Okey hier links, brulde Jack... en sleurde Elizabeth zijn kant op.
Hier in? vroeg Barbossa maar met een stem dat hij het niet vertrouwde.
Zeg, ik ben hier toch de wegwijzer of hoe zit het, brulde Jack zelfverzekerd terug.
En de rest van de crew liep met hem mee.
Wat doe je? siste Elizabeth mijn kant uit...
De verkeerde weg wijzen... siste ik terug... maar met mijn hoofd stak vooruit gericht, alsof het lijkte dat hij helemaal niets zei en rustig loop ik verder.
Jack liep richting een of andere simpele palmboom.. klopte of hij hol was.
(tuurlijk was hij niet hol, maar hij deed alsof...) en Jack liep 5 passen naar rechts... keek naar links en naar rechts, en liep toen met een boog naar rechts het donkere bos in, keek naar mijn compas maar die wees de hele andere kant op.
Ik klapte hem snel dicht zodat Barbossa niet over mijn schouder heen zou kijken.
Gaan we goed Jack? zei Elizabeth die door had hoe Jack het wou spelen...
Jaah hier rechts af, zei ik nonchalant.
Neee, we moesten hier recht door, de holle boom, 5 stappen, duuuus hier links hoor!
Nee, nee nee nee Elizabeth fout hier heen.. en Jack liep rustig verder die kant uit.
Denk je nou echt dat ik gek ben, riep ze kwaad maar gespeeld.
Elizabeth keek met haar ooghoeken naar Barbossa die het hele zooitje niet zo leuk meer begon te vinden.
Ja ik heb gelijk, ik heb altijd gelijk, riep Jack weer gespeeld boos, mijn kant uit!
En Jack liep zijn richting in.
TGGGG, dacht het niet Jack!! schreeuwde ze zijn kant uit.
Mooi dacht Elizabeth, dan ga ik naar links lopen.. en dan maar zien wie welke kant uit gaat.
Heeee zoo is het wel weer genoeg stelletje langharige brulkippen dat jullie zijn!!!
Stormde de stem van Barbossa door het bos heen..
Hij Barbossa geniet even van zijn grote uitbarsting, maar werd meteen weer serieus.
Als dit een of ander plan van jullie is dan is het mislukt.
En nu de echte weg graag! en hij brulde zo hard dat mijn oren er zowat doof van werden.
Oke dan mijn kant op en ge'ergerd liep Elizabeth naar links.
Terwijl Jack tegelijkertijd zei.
Nou oke dan, hier deze kant uit en hij bromde wat in zich zelf en liep naar rechts.
Nee Jack, even serieus we moeten hier naar links hoor ik weet het zeker.
Sorry o-zo-slimme Lizzy zei Jack sarcastisch en zei: Ik heb geen zin om gespiest te worden door een zwaard en helemaal niet die van Barbossa, dus 'on my way please' en Jack liep zijn kant weer op.

[Elizabeth Swann]

Met veel tegenzin volgde ze in Jack zijn voetstappen.
Barbossa had zichzelf weten te kalmeren, maar zijn houding was rusteloos en zijn ogen keken constant naar onze richting.
Zijn vertrouwen hadden we verloren en als we geen schat konden laten zien,… de horrors kon ik niet voor ogen zien en ik kreeg er koude rillingen van.
De avondbries kwam opdagen en ook de oranje gloed van de avondzon schemerde door de bomen.
“Kamp opstellen, mannen!” bulderde Barbossa met zijn luide gemene stem en nam onze schouders beet. “Jullie laten we natuurlijk niet ontsnappen.” Hij had een brede onvoorspelbare grijns op zijn gezicht die niet veel goeds kon voorspellen.
De bemanning was druk bezig alles op te stellen en hout te sprokkelen voor het kampvuur.
“Bind ze vast, en houd om de beurt de wacht! Ze mogen wat het kost niet ontsnappen! Begrepen!” Zijn stem duldde geen tegenspraak en een struise donkere man bond ons beide vast aan twee aparte bomen.
Tegenwerking hielp niet want deze man was te sterk.
Uit mijn ooghoeken keek ik naar Jack, hopend op één van zijn briljante ideeën, maar zijn hoofd hing omlaag alsof hij het opgegeven had. Vervolgens observeerde ik de omgeving en de schurken die er rondliepen.
Ze hadden een varken boven het haardvuur gehangen, ze lachten en dronken veel rum terwijl Barbossa zijn kaart vast had en het grondig bekeek. Zijn gezicht was in een diepe frons en hij keek af en toe naar ons met twee.
Ik staarde gewoon terug.
Toen hij klaar was stak hij alles weg en nam een stuk vlees van het varken dat gaar was. Het rook goed en toen hij naderde besefte ik dat mijn maag naar voedsel snakte alsof ik maanden niet gegeten had.
Ook Jack keek op toen hij het vlees rook en hij Barbossa’s stem hoorde.
“Ik hoop voor jullie… “ hij keek van mij naar Jack, “dat jullie de juiste weg opgaan, want mij gedachten vermoeden heel iets anders, en ik hou niet van liefdadigheid, dus, voor jullie eigen veiligheid, wijs morgen gewoon de juiste weg, niet zoals jullie vandaag deden.”
Hij grijnsde gemeen en zijn ogen stonden groot, alsof hij alles wou observeren.
“Ons geheugen liet ons in de steek, dat was alles, kan gebeuren toch?” Zei ik met opgetrokken wenkbrauwen.
“Jack zijn kompas zal wel werken;” zijn ogen keken ernaar, “misschien moet ik het maar in beslag nemen.” Hij nam het af en liep lachend weg. Alle piraten zaten rond het vuur, gulzig etend van het vlees.
“Jack, doe nu iets, jij hebt altijd goed ideeën.” Zei ze wanhopig.