The Silent Force (Cate Closed Thread)

[Cate Sparrow]

De zon was nog maar net op en de warme zonestralen kwamen net boven de torens van het paleis uit. Op de binnenplaats was een ijzige stilte. Er zongen geen vogels, en er heerste een spookachtige sfeer. Het was hartje winter en de grote fontein op de binnenplaats was bevroren. De warme lichtstralen drukte zichzelf door het ijs, die schitterde in het zonlicht. Een prachtige witte deken van sneeuw had zich over de stad Kleve heen gelegd en het sneeuw was nog onbelopen. Totdat er iemand uit het palijs de deuren opende. Een jonge vrouw gewikkeld in een lichtblauwe mantel zette de eerste voetsporen richting de grote poort. Ze keek zwijgend naar het slot van de poort die straalbevroren was. De stilte werd onderbroken door een vermoeide zucht en ze begon aan het slot te rammelen als een klein kind met een rammelaar. Haar blik viel op een kat die zichzelf door de spaken van de poort heen wringde en er verscheen een glimlach op haar gezicht en ook zij wringde zichzelf door de poort. Toen ze daar door heen was, werpde ze haar laatste blik naar het palijs. Zwijgend deed ze haar capuchon op en liep ze richting de stad die ongeveer één kilometer van het palijs verwijderd was.
Haar naam is Cate Sparrow. Of beter gezegd mijn naam is Cate Sparrow, en dit is mijn verhaal.

Ondanks dat het vroeg was, was de stad wakker en aan het werk. Mijn hemelsblauwe jurk met kante roesjes aan de onderkant sleepte achter me aan over de grond. Mijn capuchon zorgde voor een donkere rand langs mijn ogen en alleen mijn mond en kin waren zichtbaar. De sneeuw was hier bruin in plaats van wit en alle sneeuw was hier al belopen. Ik zag mensen die geen onderdak hadden en ik zag kleine kinderen die naast hun dode moeder zaten te huilen. Ik stond stil en ik keek met de zelfde emoties naar die kinderen. Mijn moeder was de vorige nacht overleden en ik wist hoe hun zich voelde. Ik voelde een warme traan over mijn wang glijden, maar die was vrijwel direct verdwenen. Zwijgend liep ik door. Zonder doel. Zonder enige reden. Ik besloot mijn vriend op te zoeken in Nimwegen. Dat was ongeveer 32 kilometer van Kleve vandaan. Ik was zoveel lopen niet gewend en ik besloot te paard te gaan. Mijn oog viel op een Duitse verkoper met 3 paarden. Misschien wilde hij aan mij wel één van zijn paarden verkopen.

Een half uur later reed ik over de hobbelige weggetjes naar Nimwegen. Oftewel Nijmegen, zoals de Nederlanders dat noemde. Mijn Nederlands was niet bepaalt goed. Het was lang geleden wat ik met mijn vader gesproken had en mijn moeder sprak alleen Duits tegen mij. Maar des ondanks kon ik me daar wel uit de voeten maken. Ik volle galop reed ik de stad in. Ik wist waar mijn vriend woonde en ik reed zonder op of om te kijken richting zijn huisje.

[Cate Sparrow]

De koude wind streelde mijn gezicht en mijn wangen kregen een rode blos. Nimwegen was druk en aangezien ik door de stad heen moest, ging ik langzamer rijden. Hoe verder ik de stad in ging, hoe drukker het werd. Op een gegeven moment was ik de drukte voorbij en ik liet mijn paard weer galopperen. Een kwartiertje later kwam ik bij een klein huisje aan. Het huisje was armmoedig maar dit was het enige wat ze konden betalen. Met een rietendakje en een klein huisje waar misschien nog maar net 2 mensen in konden leven leefde mijn vriend daar met 5 personen. Ik kreeg het al benauwd als ik er naar keek. Maar hij zei dat er bijna nooit iemand thuis was aangezien iedereen werkte. Ik steigerde af en liep naar de oude versleten voordeur. Ik klopte op de deur, maar tot mijn schrik viel de deur van de schanieren met een harde klap op de grond. Geschrokken keek ik naar de deur die op de grond lag. Op dat moment kwam het hoofd van mijn vriend Sebastiaan de hoek om. ‘Es tut mir leid’ bracht ik geschrokken uit. ‘Het maakt niet uit, je hoeft je niet te verontschuldigen’ zei Sebastiaan met een glimlach. ‘Dat overkwam mij ook gisteren. Nou kom binnen’ zei hij. Ik stapte over de deur heen naar binnen. Het was stoffig en geen één meubel paste bij elkaar. De meeste dingen waren mijn oude spullen die ik niet meer gebruikte. Ze waren me daar altijd zo dankbaar voor, wat ik nooit echt heb begrepen. ‘Nou, ben je er klaar voor?’ vroeg hij even later. ‘Ja’ antwoordde ik en ik keek hem in zijn blauwe ogen aan. ‘Nou laten we dan maar gaan’ antwoordde hij en hij liep naar de deur. Ik liep achter hem aan. Eindelijk ging ik opzoek naar mijn vader die ik 4 jaar niet meer gezien had. Ik was ondertussen net 17 geworden en ik was klaar om de wereld te verkennen. ‘Darf ich du etwas fragen?’ vroeg ik terwijl we te paard naar de haven reden. ‘Ja, maar wel in het Nederlands’ zei hij glimlachend. ‘Nein, das ist so problematisch’ zei ik lachend. ‘Vanaf nu ga ik alleen nog maar tegen je praten als jij Nederlands spreekt’ zei hij serieus. ‘Je zult het op een één of andere manier moeten leren’ zei hij.
‘En je kunt het wel, want je sprak het vroeger vloeiend, maar volgens mij is het gewoon de angst die jou tegen houd’ zei hij zonder mij aan te kijken. Misschien had hij gelijk. Misschien was ik wel bang, waar waarom dan? Waarom kon ik de taal niet meer hervatten? Zwijgend galoppeerden we verder naar de haven waar een schip voor ons stond te wachten om ons naar de Caribbean te brengen.

[Cate Sparrow]

‘Nou wat wou je vragen’ vroeg Sebastiaan. Peinzend keek ik naar mijn handen die de leren teugels vast hielden. Ze waren rood en pijnlijk van de kou. ‘Heb jij de steen mee?’ vroeg ik langzaam met veel moeite in de hoop dat het goed was. ‘Ja die heb ik bij me’ zei hij met een glimlach en hij klopte op zijn broekzak. Ik glimlachte flauwtjes terug en ik keek voor me en zag de haven in zicht komen. Gelukkig was het water daar niet bevroren dus we konden meteen weg. We stapte van onze paarden en we gingen te voet over de steigers. Ik was de enige vrouw die daar rond liep in de haven, en ik viel extra op door de hoge hakken en mijn jurk. ‘Kom hier in’ zei Sebastiaan en hij trok me een kroeg in. De kroeg was stoffig, alsof er in geen jaren schoon was gemaakt en de vlammen danste vrolijk op de kaarsen die voor een warme sfeer zorgde. Sebastiaan trok me mee tot achterin de kroeg. Daar zat ongeveer een man of 30 bij elkaar. Mijn knieën knikte en ik slikte nog een keer. Waarom deed ik dit ook al weer? Vroeg ik me zelf de hele tijd af. Het waren gespierde mannen en ik kreeg al het vermoede wat Sebastiaan van plan was. ‘Als je het maar laat Lucaz!’ fluisterde ik verbitterd in zijn oor. Maar hij negeerde me en hij kuchte een paar keer. De mannen keken op. ‘Lucaz! Maat!’ zei een grote gespierde man die onder de tatoeages zat. Ik slaakte zacht een zucht van verlichting. De man kwam naar Sebastiaan en gaf hem een vriendschappelijke stomp op zijn schouder. ‘Alles goed Victor?’ zei Lucaz glimlachend. ‘Ja zeker, en wie is dat?’ vroeg Victor die naar mij keek. ‘Is dat je nieuwe liefje? Of is ze nog vrijgezel?’ vroeg hij grijnzend. Ik keek hem verbitterd aan. ‘Nou eigenlijk is zij mijn Kapitein’ zei Lucaz. ‘Owja?!’ vroeg Victor verbaast. ‘O ja?!’ vroeg ik verbaasder dan Victor. ‘Ja’ zei Lucaz zelfverzekerd. ‘Dit is Cate Sparrow’ zei Lucaz. Met grote ogen keek ik naar Sebastiaan. Kon hij het niet even zeggen voordat hij me tot kapitein benoemd. Ik wou mijn mond openen om wat te zeggen maar Lucaz deed zijn hand voor mijn mond. De rest van de 29 mannen volgde het gesprek en ik stond daar weerloos met Lucaz zijn hand voor mijn mond. ‘We zoeken nog een crew, wie van jullie wilt erbij?’ vroeg Lucaz die het niet eens kon schelen of ze wel geschikt waren. 20 van de 30 handen gingen omhoog inclusief die van Victor. ‘Ik ben altijd in voor een avontuurtje’ zei hij met een grijns. ‘Uhm Sebas. We hebben geen schip’ fluisterde ik zacht tegen Lucaz. ‘Jawel daar heb ik allemaal al voor gezorgd’ zei hij glimlachend. ‘Ahha’ zei ik niet begrijpend. ‘Nou als jullie hier willen tekenen’ zei Sebastiaan en hij pakte een document uit zijn tas en de mannen kwamen het document tekenen.