Hope and Desolate (Mary, closed thread)

[Mary Woods]

De levens van twee meisjes uit een verschillende cultuur.
Gitana betekent letterlijk zigeuner. Ze trekt met haar familie door heel Spanje in de kleine woonwagen. Ze heeft de bijnaam Hope (Hoop).
Aylinn komt uit een familie in de hogere rang. Ze groeit eenzaam op. Ze heeft daarom de bijnaam Desolate (Troosteloos).

Met een beteuterd gezicht keek het vijfjarige meisje naar de hoop blokjes op de marmeren vloer. De toren was al drie keer omgevallen, alleen door dat vervelende jurkje wat ze aanhad. De te lange lintjes en kanten frutsels hielpen niet echt mee om de hoogste toren van heel Engeland te bouwen. Met een zuchtje krabbelde Aylinn op. Ze wilde net naar de grote, gouden bank lopen, toen ze werd geroepen.
‘Aylinn, zou u willen komen? Ik heb uw hulp nodig!’
Eén van de gezelschap-dames van moeder. Met tegenzin draaide Aylinn zich om en liep door de lange gang. De vrouw die haar geroepen had, Grace, stapte uit een kamer. Aylinn ging voor haar staan. Grace glimlachte en kneep in haar wang. Hier had ze nou zo’n hekel aan. Die nepglimlach en dat geknijp in haar wang.
‘Wilt u misschien eventjes helpen met de theekopjes neerzetten?’ vroeg ze lieflijk. Ook al had ze de neiging om heel hard nee te roepen en weg te rennen, Aylinn knikte braaf. Het zou kunnen dat moeder samen met haar thee wilde gaan drinken. Eindelijk iets samen. Wat klonk dat woord opeens zoet in haar hoofd. Samen. Niet meer alleen. Ze liep half struikelend achter Grace aan naar de keuken.

Met rode oogjes van het huilen lag Gitana in de armen van haar moeder. Haar lange, donkere wimpers zaten aan elkaar geplakt van de tranen.
‘Ik zei toch dat je niet naar buiten moest gaan..! Nu weet je tenminste dat steentjes pijn doen aan je voetjes.’ zei haar moeder streng.
Gitana snapte het niet helemaal. De steentjes hadden haar pijn gedaan, maar nu zat mamá boos tegen haar te doen. Ze haalde haar neus op. Zachtjes werd ze heen en weer gewiegd. Ze legde haar hoofd weer neer op haar moeders schouder. Opeens hoorde ze gebrul verderop. Haar moeder zette Gitana neer en liep langs de woonwagen.
‘Kunnen jullie nou nooit gewoon doen! Ik kan jullie zusje niet eens troosten en daar gaan jullie weer! Stop met dat gekibbel en vechten!’ ratelde ze in het Spaans. Boos pakte ze Gitana’s broers bij hun arm en trok ze mee de woonwagen in. Gitana keek ze met een vinger in haar mond na. Ze voelde dat ze werd opgepakt.
‘Daar is mijn mooie meisje!’ grinnikte haar vader, en zette zijn dochtertje op zijn schouders. Gitana moest lachen en klemde haar handjes om de wijsvingers van papá. Hij liep een rondje om de woonwagen en pakte haar toen weer van zijn schouders. Met haar armen wijd ging Gitana door de lucht. Papá hield haar weer vast, want mamá stond met haar handen in haar zij toe te kijken.
‘Fernando, je weet dat ze zo kan vallen..’ zei ze op een bezorgde toon, maar er speelde een klein glimlachje op haar lippen.
‘Ja ja, Silvania.’ Fernando gaf Gitana aan zijn vrouw en aaide nog even over haar bol. ‘Ik moet weer aan het werk. Vanavond help ik wel met het eten, dan kunnen we nog naar het grote kampvuur. Dag kleine meid.’ zei hij, en liep toen weg.

Met een groot, zilveren blad in haar handen liep Aylinn langzaam door de gang. De kopjes en schoteltjes rinkelden en bewogen, dus ze probeerde het zo stil mogelijk te houden. Grace liep weer voor haar uit. Met haar elleboog deed ze de deurklink omlaag en ging de kamer binnen. Aylinn kwam erachteraan en zette het blad op de tafel neer. Ze keek naar haar moeder die op een grote fauteuil zat en naar buiten staarde. Ze merkte haar dochter op. Tot grote teleurstelling van Aylinn kwam er geen gedag, zelfs geen lach op haar moeders gezicht. Alleen een koude blik. Ze keek door het grote raam waar moeder net door keek. Het was de tuin. Een terras, met daarachter een grasveld. Veel bloesembomen en bloemperkjes. Aylinn vond het heerlijk om daar te spelen. Nou ja, als je rondhuppelen en wegdromen meetelt bij spelen.
‘Aylinn, u kunt weer verder spelen.’ De stem van Grace liet haar opschrikken. Ze keek nog even naar haar moeder, maar die zat afwezig in haar thee te roeren, en deed alsof ze er niet was. Aylinn liep richting de deur. Nog even bleef ze staan in de deuropening. Ze keek naar het silhouet van moeder. Het bleef in dezelfde houding zitten, naar het raam gericht. Ze wilde dat ze zich nou eens één keer omdraaide en haar aankeek, naar haar zwaaide of een kushandje toewierp. Niets van dat alles. Het zou gewoon zo blijven. Met een harde klap deed ze de deur dicht.
Snikkend zat Aylinn met haar rug tegen de grote boom. Ze had zo ontzettend graag gewild dat er iemand was die haar aandacht gaf. Ze veegde haar tranen weg en legde haar hoofd in haar handen. Een tijdje luisterde ze alleen naar het geluid van de vogels. Het kalmeerde haar. Ze friemelde aan de lintjes van haar jurk. In haar ooghoek zag ze iets bewegen. De houten schommel. Ze stond op en klom erop. “Ooit zal je er wel makkelijk op kunnen, als je groot bent.” Had vader gezegd. Als ze groot was, dan zou ze er makkelijk op kunnen, en schommelen tot ze de wolken kon aanraken. Maar nu nog niet. Later wel. Als ze groot zou zijn.

‘Ja, het grote kampvuur, ja.’ zei Silvania tegen haar zoons. ‘Maar als jullie zo doorgaan is er helemaal geen kampvuur voor jullie. Ga jullie papá maar helpen.’ Ze gaf Pepito en Sandro een duwtje. Ze draaide zich om en pakte Gitana op.
‘Het zijn ook wel dombo’s, hè? Straks moet jij nog voor ze zorgen.’ zei mamá lachend. Ze gaf een tikje tegen Gitana’s neusje en zette haar op het trapje voor de woonwagen.
‘Als je andere broer en zus maar zo slim blijven. Anders stuur ik ze allemaal naar het andere kamp.’ Ze pakte de doek weer en ging verder met de pannetjes afdrogen.

[Mary Woods]

Gitana keek, weer met haar vingertje in haar mond, toe.
De avond was gevallen, en papá, Sandro en Pepito waren alweer terug. Mamá, Gitana en haar andere zusje en broertje zaten buiten al aan de soep.
‘Je bent laat, je kon niet helpen met eten maken dus.’ zei mamá. Haar man zuchtte en knikte.
‘Sorry, mijn vrouw.’ Er klonk een beetje een sarcastisch, maar speels toontje in zijn stem. ‘De mensen vonden het leuk om naar onze jongens te kijken. Ik heb ze ook nog een stukje leren spelen op de gitaar.’ Hij plofte neer op het kleine krukje wat nog over was en wreef even over zijn gezicht. Hij had een vermoeide blik, en de wallen onder zijn ogen leken met de dag groter te worden. Silvania gaf hem ook een kommetje met soep.
‘Nou, dat wil ik bij het grote kampvuur wel zien, wat ze allemaal kunnen spelen.’ Ze glimlachte naar Pepito. Sandro schrok op.
‘Birle! Kijk uit met de soep!’ riep hij. Het was al te laat. Birle had de kom over zich heen gekregen. Ze begon te brullen. De soep was namelijk behoorlijk heet. Ook Alejo moest huilen. Birle had een deel over zijn arm gegoten. Mamá pakte Birle op en snelde naar het meertje verderop. Papá had Alejo erachteraan gebracht.

Na het eten zaten Aylinn en vader nog aan de tafel. Ze luisterde aandachtig naar zijn verhalen van het werk. Wat hij allemaal had meegemaakt, maar ook gewoon over de zakelijke dingen. Dat het beter ging met de handel met India, en er veel meer thee werd verkocht dan eerst.
‘Dus nu kunt u vaker thuis blijven?’ vroeg Aylinn hoopvol. Haar vader schudde lachend zijn hoofd.
‘Nee meisje, zo gaat dat niet helaas. Al zou ik het wel willen. Dan zou ik meer tijd over hebben voor jou en je moeder.’ Met een teleurgesteld gezicht ging ze weer wat terug op haar stoel zitten. ‘Maar ik wil je wel wat verklappen.’ zei hij wat zachter. Haar hoofd schoot weer omhoog. ‘We denken eraan om in Spanje te wonen.’
‘Echt waar?! Oh vader, dat is zo leuk!’ zei Aylinn enthousiast. Vader glimlachte. De grote klok in de hal sloeg negen uur.
‘Het is tijd om naar bed te gaan, Aylinn.’ zei vader. Net op het moment dat hij het uitsprak, kwam er een kamermeisje binnen. Ze boog even haar hoofd voor Aylinn’s vader, maar richtte zich toen tot Aylinn zelf.
‘Uw bed is klaar, en het is tijd.’
‘Oké, bedankt Melody. Dag meisje, tot morgen.’ Hij drukte een kus op haar voorhoofd. Aylinn kroop van de stoel af en liep naar Melody. Ze zwaaide naar vader en ging toen mee naar haar kamer.
In bed dacht ze nog na over Spanje. Het was vast ver weg van Engeland, en ook warmer, zoals ze van haar lerares had geleerd. Maar wat hield haar tegen? Ze had geen vrienden, of andere mensen die ze niet meer zou zien waarvan ze hield.

Gitana zat op de schoot van Pepito. Ze keek om zich heen. Er waren veel mensen rond het kampvuur. Papá zat bij Sandro. Hij hielp hem nog even met de gitaar. Birle en Alejo zaten ieder op één knie van mamá. Er waren gelukkig alleen rode vlekken over van de hete soep. Gitana leunde met haar hoofd tegen Pepito’s schouder. Handig, zo’n grote broer.
De eerste man begon te spelen. De klanken van de gitaar kon je van ver horen, dat zou zeker zijn. Een andere man viel in met een viool. Sandro begon ook op de gitaar. Hij was nog maar zeven, maar het ging goed. Zachtjes begon hij te zingen, samen met de andere man op de gitaar. Mooie liederen in het Spaans.
Gitana werd slaperig van het vuur. Het was zo warm… En dat gezang erbij. Haar ogen vielen dicht. Ze voelde niet meer dat ze werd opgepakt en naar de woonwagen werd gebracht door mamá.

[Mary Woods]

Bovenop alle kisten met spullen zat Aylinn. Ze keek somber voor zich uit. Het mooie huis zou ze nooit meer zien. Tja.. als ze beter over nadacht was er toch wel iets dat haar weerhield: het huis.
‘En die spullen moeten ook nog mee, ja!’
‘Maar Theresa, zo’n lamp hebben we daar niet nodig, en het staat niet mooi.’
‘Alcott, ik wil gewoon die lamp mee..!’
‘Al goed, al goed. Maar het tafeltje gaat niet mee, hoor.’
‘Inderdaad, de lamp past niet bij het interieur. En het tafeltje ook niet, nee.’
Fijn, zulke ouders. Het leek wel of ze haar verjaardag straal vergeten waren. Precies met de verhuizing. Ze hadden en er geen rekening mee gehouden.
‘Aylinn, meisje. We hebben iets voor je.’ De stem van vader. Aylinn pakte het pakje aan. Zoals ze eigenlijk al had verwacht, stond moeder er niet bij. Ze was bezig met de spullen. Voorzichtig haalde ze het lintje van het pakje en rolde het papier eraf. Het was een popje. Ze had een porseleinen hoofdje en een mooi, wit jurkje aan met kant. De blonde haren zaten in pijpenkrulletjes waar Aylinn haar hand over liet glijden.
‘Wat mooi, vader.’ Ze sprong van de kisten af en gaf haar vader een zoen. ‘Het is het beste cadeau dat ik ooit heb gekregen!’
‘Nou, dat is fijn, meisje.’ Vader glimlachte en zette haar op een grote kist. Hij draaide zich om, om te kijken waar zijn vrouw was. Ah, daar bij de trap. Ze keek hem aan. Met zijn hoofd knikte hij dat ze moest komen. Vlug keerde zijn vrouw hem de rug toe.
‘Ik moet weer verder. Ga jij maar gezellig spelen met je popje.’ Haar vader liep richting de trap waar moeder stond.
Aylinn knikte en keek weer naar haar pop. ‘En ik noem je…’ Ze dacht even goed na terwijl ze nog steeds met de haren friemelde. ‘... Liza.’

Gitana was alweer twee weken vier. Haar verjaardag was niet zo uitbundig gevierd, maar toch had ze het geweldig gevonden. Haar lapje stof met een knoop erin was nu haar lievelingspopje. Alleen had het nog geen naam. Aandachtig keek ze naar de streepjes op de stof. Rood, groen, blauw en roze. Geel, bruin en wit. Ze draaide zich naar mamá toe. ‘Wat is deze?’ vroeg ze. Haar vinger zat niet meer in haar mond, dat hadden ze afgesproken. Als ze vier zou zijn ging ze dat niet meer doen.
‘Die? Dat is wit.’ zei mamá zonder op te kijken. Al de hele tijd vroeg Gitana haar welke kleur het was. Met een zucht legde ze de naald en draad op haar schoot en keek naar haar dochtertje. Die zat ondertussen weer met het lapje in haar armen voor zich uit te staren. Mamá ging weer verder. Deze rok moest snel af.
‘Mamá?’
‘Ja…’
‘Magge ik spelen?’
‘Blijf dan wel in de buurt, Gietje. Weer naar jou gaan zoeken kunnen we er niet bij hebben.’ Mamá wilde haar nog een kusje geven, maar ze was al weg. Er kwam een glimlachje op haar mond en ging door met de bonte rok.
Gitana hobbelde, met haar lapje stevig in haar vuistje geklemd, door het kamp. Hier en daar zag ze kinderen spelen die ook uit het kamp kwamen. Een jongetje had een shirtje aan wat haar opviel. ‘Wit..’ mummelde ze. Ze verstapte zich en viel voorover op haar knietjes. ‘Au.’ Snel stond ze weer op en veegde haar handen schoon met haar lapje.

Tijdens de tocht met de boot had Aylinn zich nog eenzamer gevoeld dan anders. Haar ouders waren de hele dag aan het overleggen over de spullen en het vervoer van Frankrijk naar Spanje. Ze moesten eerst nog in Frankrijk aankomen met de boot, waarom maakten ze zich er nu al druk om? En waarom hielpen ze haar niet met Spaans leren spreken? Dan konden zij er ook nog van leren.
En nu waren ze al in Spanje. Haar hoofd schommelde door de bobbels in de weg. Eén dag op de boot. En al drie weken met paard en wagen naar hun doel. Ze legde haar hoofd tegen vaders schouder.
‘Ik maak me zorgen over de spullen. Zullen ze wel heel aankomen?’ zei haar moeder die druk wapperde met haar waaier.
‘Theresa, maak je niet zo’n zorgen. Het komt heus wel goed. En anders..’
‘Maar ik wil, nee ik eis dat ze anders de gebroken spullen vergoeden.’ onderbrak ze haar man.
Alcott zuchtte. ‘We zijn ,als de reis verder zonder enige problemen verloopt, vanmiddag nog bij ons nieuwe landhuis. Dus vanmiddag kunnen we zien of er iets gebroken is.’
‘Ja ja.’ Theresa keek nijdig het raampje uit van de wagen.

Wit, wit, wit. Gitana had de kleur goed onthouden en het spookte rond in haar hoofd. ‘Mooie kleur. Wit.’ zei ze stilletjes. Na het rondlopen in het kamp was ze de weg kwijtgeraakt, en zat nu ongeveer aan de rand van het gebied dat de huifkarren in beslag namen. Zonder op of om te kijken wandelde ze gewoon verder. Er was een grote heuvel voor haar. Ze had moeite met de klim, maar na een minuut of tien was ze op de top. Met een lach keek ze naar het stadje onder haar. Er stonden grote huifkarren, vond ze. Met witte daken. Haar lapje viel op de grond, en ze raapte het op. ‘Vies.’ Ze trok een pruillip. Zou ze teruggaan? Toen ze zich had omgedraaid, schoot haar voet uit haar sandaaltje. Ze verloor haar evenwicht en met een smak viel ze op de grond. Tijd om op te staan had Gitana niet. Ze rolde van de heuvel af. Beneden werd ze afgeremd door een boom. Haar hoofd klapte er tegenaan en stil bleef ze in de berm liggen. Precies naast een hobbelig zandpaadje.

De wagen reed langzamer. Hier was het al bijna. Aylinn keek met grote ogen naar alles. Het stadje bestond bijna helemaal uit grote huizen. Haar ogen gleden over de grote heuvel. Hij was begroeid met bloemen en plantjes. Ze keek steeds meer naar beneden, en zag toen iets liggen. Het was donker. Het leek wel een dier. ‘Vader, volgens mij is dat dier daar gewond.’
‘Welk dier?’ vroeg vader. Hij boog wat naar voren, en zag wat Aylinn bedoelde. ‘Ach, zo gaat dat.’
‘Maar ik wil zien wat ermee is. Ik vind het zielig.’
‘Aylinn, je gaat niet kijken.’ zei haar moeder op een strenge toon. Aylinn schrok een beetje. Haar moeder nu tegenspreken zou niets helpen.
‘Als je het zo graag wilt, kijk dan maar even. Koetsier, stop de wagen!’ riep vader. De wagen stopte abrupt. Aylinn klom eruit en liep richting de berm. Haar ogen werden nog groter dan daarnet. ‘Vader, het is een meisje!’ Ze moest een gilletje onderdrukken. Alcott was ook de wagen uitgekomen, en hurkte naast het meisje neer.
‘Mijn god, ze is gewond.’ zei hij en legde zijn hand onder haar hoofd. ‘Aylinn, leg mijn jasje maar hier.’ Snel haalde zijn dochter het jasje uit de wagen en gaf het aan hem. Theresa bleef zitten, en keek zonder medeleven toe.
‘Laat het, dat kind zal wel een zigeuner zijn. Dat heb je als ze geen opvoeding krijgen. Alleen maar bedelen. Dat kunnen ze, verder niets.’ Haar toon irriteerde Aylinn.
‘Moeder, als het een kind uit Engeland zou zijn, zou u het dan ook laten liggen?’ Ze schreeuwde bijna. De koetsier was geschrokken en ook naar de berm gelopen. Theresa wapperde weer met haar waaier en keek weg.
‘We nemen haar mee. Thuis verzorgen we haar zodat ze terug naar huis kan.’
‘Het heeft niet eens een huis. Een karretje. En het gaat niet mee.’ protesteerde moeder. Zonder op zijn vrouw te letten, tilde Alcott het meisje op en stapte naar de wagen. De koetsier nam het kind over toen hij in de wagen stapte, en legde het daarna op Alcott’s schoot. Met een vies gezicht keek Theresa ernaar. Aylinn stapte ook weer in en keek bezorgd naar het gewonde meisje.