Post by jakeroyal on Sept 4, 2009 12:26:34 GMT 1
Jake keek naar het water en zuchtte geërgerd. Hij wilde terug. Terug het water op, maar de mannen die hem uit het water hadden geschept hadden hem terug aan land gebracht. Tot Jake’s grote ergernis. Hij was hen wel heel erg dankbaar voor het redden van zijn leven. Als ze hadden geweten dat hij nu als piraat door het leven ging dan hadden ze hem nooit in leven gelaten. Waarschijnlijk meteen wee overboord gegooid.
Jake had met genoegen het laatste beetje eten en drinken opgemaakt. Ze hadden het hem zelf gegeven, want ze zouden op tijd weer aanmeren. Ze waren niet ver van vaste land verwijderd geweest.
En nu stond Jake weer hier. In nette kleding die hij te leen had gekregen van een stel rijke knakkers. Hij tikte op zijn broekzak en daar klonk het gerinkel van geld. Hij hield altijd een beetje, nou ja beetje, achter de hand. Hij kon hiermee eigen kleding kopen en had iets gekocht wat meer naar zijn smaak uitging. Natuurlijk had het nog wel iets nets aangezien hij tussen de lady’s en lords liep, maar het was simpeler dan de andere. Hij hoefde zijn rijkdom ook niet te laten zien.
Jake kreeg een drankje aangeboden. Hij pakte het met grote tegenzin vast en merkte dat het een dure wijn was. Hij had liever de goedkope rum dan deze dure drankjes. Hij nipte voorzichtig aan het glas en keek met een nep glimlachje naar de bediende die weer vertrok bij het zien van een tevreden klant.
In stilte verafschuwde Jake de man. Wat een vieze gladjanussen. Dacht hij chagrijnig. En zeker de lieve baas Beckett. Die had ik meteen aan mijn zwaard moeten rijgen toen ik hem zag.
Jake trok zich steeds verder terug. Hij stond nu aan de zijkant en keek naar alle mensen die er stonden. Hoe was hij hier ook al weer terecht gekomen?
Waarschijnlijk omdat die man zijn geld had gezien. Zijn verwondingen en waarschijnlijk dacht dat hij door piraten was aangevallen, maar had gewonnen. Ondanks dat hij op zee aan het drijven was. Voorzichtig ging zijn hand naar de plek onder zijn ribben. Het was nog steeds gevoelig en kwetsbaar. Voorzichtig trok hij zijn shirt wat omhoog en merkte dat de plek weer was begonnen met bloeden.
Een dokter had de kogel uit zijn arm weten te halen en dat heelde al een stuk beter dan zijn buik. Ze hadden zijn vader al in willen lichten. Toen ze erachter kwamen dat hij de zoon van een gouverneur was wilde ze hem eerst al terug brengen. Hij werd steeds hartelijker behandeld, maar Jake zag het niet zitten. Hij had ze zowat gesmeekt om hem hier te laten. Om hem bij hun te laten. Hij had geen andere keus, maar naar huis ging hij niet meer. Zijn vader kon stikken.
Met ijzige ogen staarde hij naar het hoofd van de EITC. Hoe vaak hadden zij niet geprobeerd hun schip te laten zinken? Al honderden keren en uiteindelijk was het hun nog gelukt ook. Zijn ogen gingen over het gezelschap dat Beckett om zich heen had en zijn ogen bleven rusten op een vrouw met prachtige rode haren. Hij had opgevangen dat dit de vrouw van Beckett was. Hoe kwam zo’n ventje nu aan zo’n prachtige vrouw?
Jake had met genoegen het laatste beetje eten en drinken opgemaakt. Ze hadden het hem zelf gegeven, want ze zouden op tijd weer aanmeren. Ze waren niet ver van vaste land verwijderd geweest.
En nu stond Jake weer hier. In nette kleding die hij te leen had gekregen van een stel rijke knakkers. Hij tikte op zijn broekzak en daar klonk het gerinkel van geld. Hij hield altijd een beetje, nou ja beetje, achter de hand. Hij kon hiermee eigen kleding kopen en had iets gekocht wat meer naar zijn smaak uitging. Natuurlijk had het nog wel iets nets aangezien hij tussen de lady’s en lords liep, maar het was simpeler dan de andere. Hij hoefde zijn rijkdom ook niet te laten zien.
Jake kreeg een drankje aangeboden. Hij pakte het met grote tegenzin vast en merkte dat het een dure wijn was. Hij had liever de goedkope rum dan deze dure drankjes. Hij nipte voorzichtig aan het glas en keek met een nep glimlachje naar de bediende die weer vertrok bij het zien van een tevreden klant.
In stilte verafschuwde Jake de man. Wat een vieze gladjanussen. Dacht hij chagrijnig. En zeker de lieve baas Beckett. Die had ik meteen aan mijn zwaard moeten rijgen toen ik hem zag.
Jake trok zich steeds verder terug. Hij stond nu aan de zijkant en keek naar alle mensen die er stonden. Hoe was hij hier ook al weer terecht gekomen?
Waarschijnlijk omdat die man zijn geld had gezien. Zijn verwondingen en waarschijnlijk dacht dat hij door piraten was aangevallen, maar had gewonnen. Ondanks dat hij op zee aan het drijven was. Voorzichtig ging zijn hand naar de plek onder zijn ribben. Het was nog steeds gevoelig en kwetsbaar. Voorzichtig trok hij zijn shirt wat omhoog en merkte dat de plek weer was begonnen met bloeden.
Een dokter had de kogel uit zijn arm weten te halen en dat heelde al een stuk beter dan zijn buik. Ze hadden zijn vader al in willen lichten. Toen ze erachter kwamen dat hij de zoon van een gouverneur was wilde ze hem eerst al terug brengen. Hij werd steeds hartelijker behandeld, maar Jake zag het niet zitten. Hij had ze zowat gesmeekt om hem hier te laten. Om hem bij hun te laten. Hij had geen andere keus, maar naar huis ging hij niet meer. Zijn vader kon stikken.
Met ijzige ogen staarde hij naar het hoofd van de EITC. Hoe vaak hadden zij niet geprobeerd hun schip te laten zinken? Al honderden keren en uiteindelijk was het hun nog gelukt ook. Zijn ogen gingen over het gezelschap dat Beckett om zich heen had en zijn ogen bleven rusten op een vrouw met prachtige rode haren. Hij had opgevangen dat dit de vrouw van Beckett was. Hoe kwam zo’n ventje nu aan zo’n prachtige vrouw?
