Post by jakeroyal on Sept 10, 2009 20:59:45 GMT 1
Jake spoelde aan op het strand. Het zand bleef in zijn natte haren plakken en met een zucht kwam hij overeind. Hij was bij bewust zijn gebleven, maar was zo moe. Zo onwijs moe.
Hij sleepte zich het strand verder op. Langzaam aan werd het zand losser en plakte het aan zijn natte kleding.
Al snel liet hij zich op de grond vallen en sloot zijn ogen. Hij was te moe ….
Pas uren later werd Jake weer wakker. Ditmaal kwam hij overeind en keek om zich heen. Bounce zat op de grond naast hem te krassen en kraste verontwaardigd toen Jake hem bijna plette. ‘Sorry, Bounce.’ Zei Jake en hij tikte op zijn schouder. De papegaai sprong met een hupje omhoog en ging op zijn schouder zitten. Meteen begon de vogel het opgedroogde zand uit de haren van Jake te plukken en Jake lachte zachtjes. Nu hij om zich heen kon kijken zag hij dat hij op een hagel wit strand was gekomen.
Hij krabde op zijn achterhoofd. Tot ergernis van Bounce die even wild kraste en Jake zuchtte. Hij liep naar de eerste bomen toe en merkte op dat het palmbomen waren. Zonder kokosnoten. Hij zou dus verder het oerwoud in moeten gaan voor eten, maar de bomen waren perfect om een slaapplaats bij te maken. Hij begon grote bladeren te zoeken en trok zijn shirt uit. Hij scheurde deze in repen en begon een slaapplek voor hem te maken. Hij groef een grote gat uit en bouwde een muur voor als de vloed ver het strand op kwam. Hij betwijfelde het, maar het kon geen kwaad om extra bescherming te bieden. Hij had niet veel comfortabele spullen bij zich en de kuil was niet heel groot. Dankzij de uitputting en honger stopte hij al snel. Het was klein en knus en hij zou er goed in beschermd liggen en het warm houden.
Nadat hij het oerwoud in was gegaan om eten te zoeken en om droog hout te halen. Hij gooide alles op een hoop en pakte een stuk steen en zijn dolk. Hopelijk kreeg hij het voor elkaar om het hout in de fik te krijgen en niet veel lager smeulde er een heerlijk vuurtje. Hij had een paar vissen gevangen nadat hij het vuur aan had gemaakt en had deze nu boven het vuur hangen. Hij had tenminste te eten voordat hij op onderzoek uit ging. Waar Jake was boeide hem niet zo veel. Overleven. Dat was belangrijk.
Hij sleepte zich het strand verder op. Langzaam aan werd het zand losser en plakte het aan zijn natte kleding.
Al snel liet hij zich op de grond vallen en sloot zijn ogen. Hij was te moe ….
Pas uren later werd Jake weer wakker. Ditmaal kwam hij overeind en keek om zich heen. Bounce zat op de grond naast hem te krassen en kraste verontwaardigd toen Jake hem bijna plette. ‘Sorry, Bounce.’ Zei Jake en hij tikte op zijn schouder. De papegaai sprong met een hupje omhoog en ging op zijn schouder zitten. Meteen begon de vogel het opgedroogde zand uit de haren van Jake te plukken en Jake lachte zachtjes. Nu hij om zich heen kon kijken zag hij dat hij op een hagel wit strand was gekomen.
Hij krabde op zijn achterhoofd. Tot ergernis van Bounce die even wild kraste en Jake zuchtte. Hij liep naar de eerste bomen toe en merkte op dat het palmbomen waren. Zonder kokosnoten. Hij zou dus verder het oerwoud in moeten gaan voor eten, maar de bomen waren perfect om een slaapplaats bij te maken. Hij begon grote bladeren te zoeken en trok zijn shirt uit. Hij scheurde deze in repen en begon een slaapplek voor hem te maken. Hij groef een grote gat uit en bouwde een muur voor als de vloed ver het strand op kwam. Hij betwijfelde het, maar het kon geen kwaad om extra bescherming te bieden. Hij had niet veel comfortabele spullen bij zich en de kuil was niet heel groot. Dankzij de uitputting en honger stopte hij al snel. Het was klein en knus en hij zou er goed in beschermd liggen en het warm houden.
Nadat hij het oerwoud in was gegaan om eten te zoeken en om droog hout te halen. Hij gooide alles op een hoop en pakte een stuk steen en zijn dolk. Hopelijk kreeg hij het voor elkaar om het hout in de fik te krijgen en niet veel lager smeulde er een heerlijk vuurtje. Hij had een paar vissen gevangen nadat hij het vuur aan had gemaakt en had deze nu boven het vuur hangen. Hij had tenminste te eten voordat hij op onderzoek uit ging. Waar Jake was boeide hem niet zo veel. Overleven. Dat was belangrijk.
