Zou het eindeigen zoals het begonnen was? (Lizzy)

[Elizabeth Swann]

Zoals het verder zou gaan, zou het ook zo eindigen?
Toen ik daar stond, met mijn rug naar de muur gekeerd. Nadenkend wat er zou moeten komen. Mijn woorden zorgvuldig kiezend. Alles mooier laten uitkomen dan het werkelijk was. ‘Geen van beiden…’ Had ik mijn zin begonnen die al snel onderbroken werden door iemand van de EITC.
‘Geen van beiden?’ Had hij op een hoge toon herhaald. Zijn dikke, borstelige wenkbrauwen fronsten. Een Geamuseerde blik kwam in zijn blauwe ogen en hij had een vreemde trek rond zijn mond.
Ik negeerde zijn ontoepasselijk gedrag.
‘Geen van beiden heb ik terug gezien…allebei niet’ Herhaalde ik om het goed in zijn oren te knopen, ondanks dit alles een leugen was. ‘…sinds ik terug ben gekomen van de ongeplande “reis.”’
Ik besloot het maar een reis te noemen, ondank avontuur of reddingsplan, er toepasselijker voor geweest was. Geen van hun had het voor piraten, en mijzelf verraden door dit iets anders te noemen dan een reis, zou ongelofelijk achterlijk van me geweest zijn.
‘En ik moet dit geloven.’ Zij hij met zijn hoofd opgetild alsof zijn ongelofelijke trots die uit zijn houden straalde niet genoeg was.
‘Ik kan u alleen vertellen dat ik de waarheid spreek, het geloven is aan u.’ Sprak ik zo beleefd mogelijk terwijl mijn ogen gleden naar een meneer die dichterbij wandelde toen Meneer Leavers hem wenkte.
Zijn ogen lagen diep in zijn kassen, en zijn jukbeenderen waren opvallend.
‘Hij beweerd anders.’
Ik keek naar de persoon die alle warmte leek af te stoten.
‘Hij had je een week geleden nog gezien met een persoon genaamd Willian Turner.’
Ik voelde de haartjes op mijn armen overeind komen. Hoe kon ik dit ontkennen zonder mezelf te verraden door mijn gelaat.
‘U achtervolgd mij?’ Sprak ik eentonig en vol ongeloof.
‘Dus u ontkend het niet?’
‘Dat was mijn vraag, niet, en al zeker niet het antwoord op u vorige vraag.’
‘Antwoord dan, miss Swann?’
Er was een korte pauze, en op beide gezichten kwam een geamuseerde blik.
‘Heel even…’ Zij ik. ‘Heel even.’ Had ik zachtjes herhaald.
Mijn gedachten gleden naar de dag dat ik hem had ontmoet. Hij was hard veranderd, maar dat zeg je van iedereen die je niet zo vaak ziet. Hij zit tegenwoordig graag op zee. Het zit in zijn bloed, geen twijfel aan. Onze band verzwakt, desondanks we elkaar blijven opzoeken, keer op keer.
‘Miss Swann…’ Hoorde ik vaag. Ik keek op en wist meteen dat ze de vage schijn in mijn ogen hadden opgemerkt.
‘Zoals ik al zij, heel even. Als u me nu wit excuseren, ik heb u alles verteld.’
‘Nog even,…’ zij hij met zijn schorre stem. ‘We verbieden contact met piraten, de volgende keer raak je er niet zo snel van af.’
Ik negeerde zijn laatste bevel en vertrok naar huis waar ik ‘de’ persoon trof, die mijn vaders positie tijdelijk in nam, tot ik klaar zou zijn het over te nemen. Orders van de Koning van Engeland. Hij had dezelfde emotieloze uitdrukking op zijn gelaat als de meneer met de diepliggende ogen. Ik was bang iets te zeggen, ademen. Ik dacht aan iets om de stilte verbreken, maar hij was mij voor.
‘Het is niets meer voor jou, het piratenleven is genoeg geweest Elizabeth.’ Zei hij op een harde toon. Het heeft al genoeg problemen bezorgd. Ik begrijp…’
‘Er valt niets te begrijpen.’ Zij ik harder dan ik wou. ‘Ik zie hem…’ Ik twijfelde er eigenlijk aan. ‘graag.’ Vervolgde ik zacht. Hij kwam me opzoeken, en niet om de 15 jaar, maar meer zelfs alleen niet op het land, maar de gevoelen voor elkaar lijken afstandelijk. De doden aan de andere kant brengen was nooit de geschikte job voor hem geweest, het maakte hem koud.
Hij zag de twijfel. ‘Het moet stoppen, het maakt je kappot, en jou niet alleen, mij ook. Je kunt nog steeds een mooie toekomst hebben.’
Hij zei dit tegen me wanneer ik naar boven ging, richting mijn kamer. Hij wist er niets van, het was een profiteur, en hoe sneller hij hier weg was, hoe beter. Maar wat zal de tijd zeggen. Drie dagen? Negen nachten? Zeven twijfels? Nog Vijftien jaar, tot mijn dood?
Geen lach, geen ziel een geen droom die hem weg kan denken, want hij heerst, hij regeert, en hij heeft alle macht in zijn twee handen.
Laat het vogeltje vrij en hij is het kwijt.

[Elizabeth Swann]

was nacht, en de klokkentoren sloeg vier uur ’s avonds wanneer ik mijn ogen opendeed. Een klein lichtstraaltje van de maan wist een weg te banen door de zware gordijnen.
Er was altijd al rustig geweest, en de personen die op zee behoorden bleven veilig daar. Ze zouden Port Royal alleen betreden indien noodzakelijk. Ik had geen vermoeden dat ze hier snel zouden komen, omdat we hier niets hadden dat van enige waarde kon zijn voor hun.
Ik opende de gordijnen en keek naar de zee die even kalm was al mijzelf. Op het balkon streelde een geruststellend briesje door mijn haren.
Nog geen uur later wandelde ik tussen de verlaten straten van het dorpje en paar kilometer verder zijn mijn huis. De luiken van de ramen veilig gesloten, afgesloten van de duistere nacht. Ik stond stil bij de schuur van Mr. Brown. Ik klopt op de deur, maar niets beantwoorde mijn geklop. Voorzichtig trad ik het schuurtje binnen waar ik alleen maar vage silhouetten herkende. Ik liet mijn ogen wennen aan het donker en probeerde iets te zoek om de ruimte te verlichten. Toen ik uiteindelijk een kaars aan het branden had gekregen begon ik rond te neuzen, ondanks ik hier helemaal niet mocht zijn.
Iets blonk in de enkele lichtsteken van de kaars. Nieuwsgierig liep ik er naar toe, traag en behoedzaam. Ik nam het vast met mijn vrije hand en bewonderde de ring die een donkere zwart steen bevatte. Hij leek ongelofelijk hard op degene die Jack Sparrow droeg. Ik probeerde hem aan, hij paste perfect.
Ik keek op toen de haan op het plein kraaide en ik wist hoe laat het was. Ik snelde naar buiten, zo snel als mijn benen me konden dragen. Heel de weg die ik had afgelegd leek langer te duren dan heen. Buiten adem snelde ik de inkomhal binnen waar ik niet veel later ‘de plaatssteler” tegen kwam.
‘Goedemorgen.’ Zei ik en merkte het gebrek aan adem.
‘Goedemorgen.’ Had hij saai geantwoord en het verbaasde me dat hij niets zij over mijn ‘ochtendwandeling.’ Hij liep gewoon de woonkamer binnen wat mij niet stoorde.
Ik merkte dat ik de ring nog om had. En ik wil niet te zelfvoldaan klinken, maar hij stond me wel. Al kijkend naar de ring volgde ik zijn voetstappen, heel afwezig.
‘Plannen voor vandaag.’ Zei ik even afwezig wat hij duidelijk opmerkte want hij draaide zich om en nam mijn hand vast.
Geschrokken van zijn reactie keek ik op. Ik wist al wat zijn vraag zou zijn en ik had nog geen antwoord.
‘Euh…’ Zei ik alvast. ‘Vind je hem mooi?’
Hij keek afkeurend.
‘Vanwaar?’
‘Gevonden.’
‘Gevonden?’
Ik knikte en hij keek afkeurend. Draaide zich vervolgens terug om.
‘Vandaag gaan we naar Engeland, we vertrekken zo.’
‘Vandaag?’
Hij knikte op dezelfde manier zoals ik daarstraks had gedaan?
‘Jij maakt je planningen ook op tijd.’
‘Koningin Florence heeft ons gevraagd onmiddellijk te komen. Iets wat niet via brieven kon besproken worden.’
‘Ah’ Antwoordde ik. Op een of ander manier toch nieuwsgierig waarom hij me deze keer wel meevroeg.
‘De koningin stond er op je nog eens te zien.’ Antwoordde hij op mijn vraag die ik in gedachten had. Het was akelig, alsof ik zo voorspelbaar was.

We hadden de gerestaureerde Interceptor genomen. We zaten nu in het midden van de Oceaan die nog steeds rustig was. Ik was best benieuwd waarom Kate, of hare majesteit, me zo graag wou zien. Waarschijnlijk niets bijzonder.
‘Heb je dat ding nog altijd aan?’ Onderbrak hij mijn gedachten.
Ik keek op en zag hem naar de ring kijken.
‘Ik zij toch dat ik hem mooi vond.’
Hij had een wazige blik in zijn ogen, wat hem nog onaangenamer maakte dan hij al was.
Ik trok mijn hand uit zijn zicht.
‘doe het toch uit.’ Zei hij opeens terug de oude en liep naar de kajuit.
Ik keek naar de ring en deed hem uit en stopte hem weg.