De haven (open thread)

[Alexander Parker]

Met een zachte klik sloot Alexander Parker de deur achter hem dicht. Hij bleef even staan om te horen of hij niet opgemerkt was en liep toen met zijn handen in zijn zakken de kleine straat in. Zijn hond, Louise, volgde hem, ze week geen meter van zijn zijde.
Hij bleef even staan toen de hond haar behoefte moest doen. Hij keek even in het rond op zoek naar bekende waarvoor hij moest wegrennen. Hij hoorde hier niet op straat te staan, maar kennis maken met de dochter van een of andere belangerijk iemand. Hij is een uur van te voren naar buiten gegaan zodat hij genoeg tijd had om weg te gaan. Nu waren ze nog niet achterdochtig. Nu kon hij nog gewoon weggaan.
Bijna automatisch liep hij verder, richting de haven. Het leek hem geweldig om nu gewoon te vertrekken met een boot, als verstekeling. Hij moest nog een week wachten voordat hij weer op een boot mag. En dat reisje was al moeilijk te krijgen. Hij had lang moeten zeuren, maar uiteindelijk mocht hij meerijden met De Zegevier. Een hele tijd op zee, zonder gezeur van ouders en die vreselijke butler van zijn vader. Hij haatte die man echt, het was wel alsof die alleen maar alles voor hem wilde verbieden. Het was wel alsof hij zijn vader was. Toen hij aan hem dacht werd hij eigenlijk al boos. Hij maakte zijn handen tot vuisten en even veranderde zijn blik helemaal. Maar al snel dacht hij weer aan De Zegevier. Wat zijn blik weer vriendelijk maakte.
Uiteindelijk belandde hij bij de haven en zag hij allemaal scheepsmannen hard heen en weer rennen om alles zo goed mogelijk te regelen. Rustig keek hij ernaar en verheugde zich al op volgende week, als híj degene was die zo hard heen en weer rende. Want hij zou niet op het schip zitten als kapitein, ookal was hij de zoon van de eigennaar van de boot. Hij zou gewoon als een matroos ofzo gaan. Misschien moest hij zelfs het dek schrobben, niemand zou weten wie hij was. Zijn vader wist ook niet dat hij anoniem erheen ging. Hij dacht dat hij gewoon met zijn titel ging. Lord Alexander Palmer. Maar dit keer zou hij gewoon een burger zijn. Hij vroeg zich af hoe dat zou zijn. Hoe dat zou uitpakken.

[Jamie Woods]

Kauwend op een grassprietje, liep Jamie Woods naar de haven. Waar haar schip klaarstond voor vertrek. The Black Moon. Nog altijd was het enorme schip een lust voor het oog. Ze was er zelf, samen met haar zusje Mary, de kapitein van. Een piraat. En als piraat was je hier waarschijnlijk niet erg veilig. Vandaar dat Jamie een strak korset om haar middel had, zoals alle vrouwen hier. Tenminste, alle vrouwen die géén piraten waren. Om een beetje een minder verdachte look te krijgen, was het vrij noodzakelijk. Overal zag je dure mensen, pruiken, jurken, waaiers, make-up.. Aaargh.. Om gek van te worden.
Mary had geen korset aan terwijl ze vanaf het schip de haven door keek. Ze hadden maar geld gehad voor één goeie vermomming. En vandaar dat ze dus afwisselend steden ingingen. Beter één onopvallend persoon, dan een stuk of vijf opvallende figuren. Nou ja, dat was ook wel vrij logisch. Voor het rum halen was Gregor van dek gegaan. Ook hij was zo fatsoenlijk mogelijk gekleed. Maar in tegenstelling tot de vrouwen, maakte het voor hem niet zoveel uit als hij er minder duur uitzag. Piraten waren niet de enige barbaren die je hier tegen kon komen. Je had ook nog doodgewone zuiplappen, en dáár kon Gregor makkelijk mee door. Dus zo kwam Jamie aan met een zak voedsel, en tegelijkertijd zag ze Gregor aankomen. Ook hij had een zelfde soort zak als Jamie bij zich. Gevuld met flesjes rum. Richardo, de vader van Mary en Jamie, sprong van het dek af en pakte de zak voedsel van Jamie aan.
'Moet ik nog wat meer halen? Of nog iets anders?' Had ze haar vader gevraagd. Maar voor die kon antwoorden kwam Mary naast Jamie staan.
'Hey Sis,' begroette Jamie haar zusje grijnzend. 'Verveelde je je al? Volgende keer mag jij weer hoor.'
'Shit,' grinnikte Mary. 'Daar probeerde ik juist onderuit te komen. Nou ja, dan heb ik tenminste wat te doen.'
Jamie lachte haar hardop uit. 'Als je het zo leuk vind mag je het altijd wel doen.'
'Het enige nadeel is dát ding.' Mary wenkte naar het korset dat Jamie aanhad. Die rolde met haar ogen.

Na nog even te hebben staan praten, vermeldde Richardo dat nieuwe kleren toch nog wel handig zouden zijn. Maar ze hadden er geen geld voor. Dus begon de crew het schip al gereed te maken voor vertrek. Het was een simpel plan. Een plan waarbij alles kon mislukken. Perfect dus.
Jamie zou wat dure kleren jatten, rennen, het schip op komen, en ze zouden vertrekken. En ze zou nú van start gaan.
Het eerste deel van het plan slaagde makkelijk. Binnen de kortste keren zat Jamie bij een redelijk grote kleermakerszaak. Er hingen allerlei kleren, en Jamie ging in de hoek rondkijken waar de kleermaker net niet kon kijken vanuit zijn bureau. Ze had hem vrolijk begroet, en zodra ze uit zijn zicht was, begon ze het één en ander te verzamelen. Er zaten veel mannen aan boord van hun schip, Mary en zijzelf waren de enige vrouwen. Maar dat zei niets over het aantal kledingstukken dat Jamie voor zichzelf en haar zusje meenam. Dat was uiteindelijk méér dan wat ze voor de mannen had verzameld.
De kleermaker had tot nu toe niks doorgehad. En Jamie had méér dan genoeg, dus het was tijd om te rennen. De kleding drukte ze tegen haar borst, en ze telde in haar hoofd af. 3.. 2.. 1.. NU! In een flits sprong Jamie de winkel uit en begon te rennen alsof haar leven er vanaf hing. Verscheidene mensen keken haar na. En toen Jamie weer bij de haven was, keek ze achter zich. Dom!
Direct liep ze op volle snelheid tegen iemand op. Shit! Als die er ook maar over nádacht om er iemand bij te roepen, zou ze hem de mond snoeren met haar mes.

'Shit,' mompelde Jamie in zichzelf terwijl ze de vreemdeling bekeek. Oh, dit was bijna zéker iemand van adel. 'Shit.' Had Jamie herhaald. Degene op wie ze gebotst was, was Alexander Parker. Dat wist Jamie natuurlijk niet, maar ze had wel gezien dat dit niet iemand van haar niveau was. Ze graaide om zich heen naar de kleren die ze had laten vallen, zonder haar blik van de man af te werpen. Afwachtend kwam ze half overeind.

[Alexander Parker]

Hij liep voorbij de meeste schepen. Soms hoorde hij flarden van gesprekken. Meestal gingen die over geld, wat hem niet verbaasde. Maar soms ging het ook over de bouw van een schip, of wat er stuk aan was. Of over dat ze meer bemanningsleden nodig hadden. Steeds maar weer moest hij de nijging onderdrukken om te zeggen dat hij een baantje zocht. Dat hij graag mee ging. Maar hij zou ook bijna vertrekken. Het zou nu niet lang meer duren. Door die gedachte liep hij elke keer snel weer verder. Vaak keek hij wel weer achterom. Maar hij was nog steeds in de haven. Hij zat nu niet op een schip. Hij had genoeg wilskracht.


Uiteindelijk zag hij groot schip. Bijna aan het einde van de haven. Hij keek rustig naar het schip, de mensen waren net aan het inladen. Hij herkende het schip niet echt, wat hem verbaasde. De meeste schepen kende hij hier wel, dit moest dan wel een schip zijn die hier zelden tot nooit kwam. Die waren er natuurlijk ook wel, maar minder, veel minder. Hij had er geen idee van dat het een piratenschip was. Zover keek hij er niet naar. Hij keek meer naar de manier waarop hij gemaakt was. Het was een indrukwekkend schip, dat viel hem gelijk al op. Daarom vroeg hij zich ook af van wie het schip was. Hij was eigenlijk net van plan om een praatje te maken met een man die er meer uitzag als een van de vaste dronkenlappen hier dan als een kapitein toen hij zag wie er in de buurt stond. Een van de vrienden van zijn vader. Die zou hem gelijk herkennen als hij hem hier zo zag. Hij draaide zich vlug om en hoopte maar dat de man hem nog niet gezien had. Hij draaide zich om om te zien of de man hem had herkend, maar toen knalde hij hard tegen iemand aan.

Hij bleef gelukkig op de grond staan, hij viel niet om. Hij keek naar het meisje tegen wie hij was opgeknald. Ze was best knap. Ze had een gewone jurk aan, niet zo speciaal. Verder had ze bruin haar en blauwe ogen. Een mooie combinatie vond hijzelf. Hij bukte om haar te helpen met de kleding, maar toen hij een winkelier boos uit de winkel zag lopen snapte hij dat die jurken niet van haar waren. Hij stond op en keek naar het meisje dat langzaam naar boven kwam. En toen verscheen er een lach op zijn gezicht. 'Speel mee,' zei hij rustig en legde een hand op haar rug. Hij kon toch niet terug naar de haven en zijn plan leek leuk om uit te voeren. En dan kon hij nog wat meer tijd rekken. Hij wilde niet terug. Hij leidde het meisje mee naar de winkel. Even snapte hij niet waarom hij dit deed, maar wat maakte het ook uit? 'Sorry voor mijn nichtje,' zei hij tegen de vrouw. 'Ze weet soms niet helemaal waar ze mee bezig is. Waarschijnlijk dacht ze dat ze al betaald had. Ze rende omdat ze op tijd moest komen bij het schip. Zet het maar op de rekening van mijn vader.' Zei hij en knikte. Daarna draaide zich om, met het meisje nog bij zich. Hij zag dat de vrouw weer de winkel inging. Hij stopte en keek het meisje aan. Het was grappig om dit zo te doen, hij wist dat zijn vader woedend zou zijn als hij er achter zou komen. 'Dus, waarom stal je die jurken?' Vroeg hij toen met een lachje. Hij vond wel dat hij een antwoord verdiende. Hij had haar gered toch?

[Jamie Woods]

Terwijl Jamie nog bezig was met het bij elkaar rapen van de gestolen kleding, keek ze achterom. Shit, de winkelier was al dichtbij! Ze had geen kans meer om hier op tijd mee weg te komen, vandaar dat ze maar op de vreemdeling moest vertrouwen. Nors keek ze om zich heen, met de kleding tegen haar borst gedrukt. Haar blik viel op haar schip. Ze zag Mary en Richardo haar zenuwachtig aankijken. Jamie haalde snel haar schouders op. De winkelier had het niet gezien, gelukkig. Die keek alleen maar kwaad naar de kleding. De vreemdeling hing plotseling een heel verhaal op over dat zij zijn nichtje was en ze zich had moeten haasten en was vergeten te betalen. Jamie fronste. Zou iemand daar überhaubt in kúnnen trappen? Hoe dom was je dan. Maar de winkelier geloofde hem op zijn woord. Ongeveer.

Nadat de winkelier tevreden was weggelopen, maakte Jamie aanstalten om weg te gaan. Nors. Ze hield er niet van om van anderen afhankelijk te moeten zijn. Al was dit best wel aardig geweest. En toen vroeg hij haar wat. Als ze niet zo verbaast was geweest was ze in lachen uitgebarsten. Want deze man wist duidelijk níet met wie hij te maken had. Fronsend keek ze hem aan.
'Waarom ik deze jurken stal? Omdat dat is wat ik doe. Zo kom ik aan al mijn spullen,' lachte ze, nog altijd fronsend. Het klonk een beetje vals. De manier waarop ze lachte en sprak. Zou hij niet dóórhebben dat zij geen rijkeluismeisje was? Dat zij gewoon schorem was. Ze was een piraat. Die waren hier niet welkom. Nergens. Daarom kwamen ze hier ook heen.
'Het was heel aardig van je om mij te helpen, maar misschien dat je het een beetje doorhebt als ik vertel dat dat misschien wel een grote fout was,' zei Jamie, en ze probeerde niet hardop te lachen. In plaats daarvan verscheen er een grijnsje op haar gezicht. Ze zette een stap naar achter en keek de verbaaste man aan.
Voor hem klopte dit klaarblijkelijk niet. Hij had háár geholpen, dus hij verwachtte een bedankje. Dat was duidelijk.
Richardo kwam nu aanlopen, en ook hij keek met eenzelfde grijnsje naar de man. 'Vrienden gemaakt?' Vroeg hij grinnikend. En Jamie rolde met haar ogen en keek naar Richardo. 'Gaan we zo?'
'Ja.' Was zijn antwoord direct. 'We gaan zo.'