Find my sister (Mary, closed thread)

[Mary Woods]

In de tuin was het opmerkelijk stil.
Ik liep verder en keek om de hoek.
Er was niemand te zien.
Ik rende over het lange pad waar ik eerder overheen was geweest die nacht.
"Hier was Carmen de hoek omgegaan..." Dacht ik en ik dook het steegje in.
Het was zo donker dat je geen hand voor ogen kon zien.
Ik tastte in het rond en voelde een toorts aan de muur.
Ik liep wat verder tot ik wat licht zag.
Alleen een klein lantaarntje.
Ik sloeg met de bovenkant van de toorts door het ruitje van de lantaarn.
De toorts brandde en nu zag ik waar ik ongeveer was.
Lichte muren naast me met kleine ramen en tralies ervoor.
Geen goede buurt.
Het leek wel uitgestorven zo stil was het.
'Carmen...?' Riep ik zacht en daarna wat harder.
'Carmen?! Ben je hier ergens?'
Ik hield de toorts wat voor me uit zodat ik wat meer zag.
Er liep een rat door de steeg heen, maar verder niets.
Toen ik een stap verder deed, werd ik vast gegrepen van achter.
'Vast geen Carmen...' Mompelde ik en draaide me om.
Flint.
Er ging een schok door me heen.
'Zo zo... je zoektocht gaat ook door slechte buurten hea? Je moet oppassen hoor, straks komen er enge mannen.' Zei hij met een gemene grijns.
Ik rukte me los en keek hem fel aan.
'Laat me met rust...'
Flint lachte schamper.
'Het meissie wordt boos...!'
Hij keek achterom waar twee van zijn wachters stonden.
Daarna gaf hij me een duw.
'Enge mannen zijn heel gevaarlijk weet je...?'
Flint duwde wat harder zodat ik struikelend naar achter liep en viel.
De toorts was op de grond gevallen en brandde nog maar licht.
Ik zag dat Flint zijn pistool wilde pakken, maar hij keek verbaasd.
Er zat niks in zijn holster.
Ik keek hem grijnzend aan.
'Die heb ik...' Zei ik en haalde het pistool onder mijn riem vandaan.
Ik richtte hem op Flint.
Voor het eerst zag ik Flint bang kijken.
Raar gezicht.
Toen ik de trekker overhaalde keek hij even naar zijn twee wachters.
Die stonden klaar met hun zwaarden, maar hadden geen pistool.
Ik keek even snel achter me, maar dat had ik beter niet kunnen doen.
Eén van de wachters had Flints pistool uit mijn hand getrapt en weggeschopt.
Flint graaide naar zijn zwaard.
'Rotwijf...' Siste hij en keek naar mijn hand met zíjn zwaard.
De wachters kwamen op me af, en ik rende tot het einde van het steegje.
Daar ging ik weer een hoek om en ik kwam uit op een pleintje.
Ik zag Flint ook komen, nadat de wachters uit het steegje waren.
Opeens zag ik dat een wachter kreunde en neerviel.
Hij had een lang mes in zijn rug.
Achter de dode wachter stond Alano.
'Alano kijk uit!' Riep ik.
Hij dook net op tijd weg, want Flint hakte met zijn zwaard precies op de plek waar Alano eerst stond.
Ik kreeg niet veel rust, want Flint had zich hersteld en kwam achter mij aan.
De wachter die nog leefde was nu in gevecht met Alano.

Zo snel als ik kon klom ik de trap op die naar het dak van een huis leidde.
De zowat schuimbekkende Flint achter me hoorde ik hijgen.
"Oh shit...'' Dacht ik toen ik zag dat er geen weg terug was.
Nu kon ik alleen maar over de daken heen.

[Mary Woods]

Ik zette mijn voet op het dak.
Het was geen plat dak helaas, dus dat werd moeilijk.
Met mijn armen een beetje opzij balanceerde ik over het dak.
Toen ik er eindelijk overheen was zag ik dat Flint kruipend ging.
Nu had ik wat voorsprong.
Snel ging ik naar het volgende dak, want er stond nog nergens iets van een ladder.
Toen ik met het derde dak bezig was, voelde ik dat mijn voet werd vastgehouden.
Ik schopte naar achter, zodat Flint misschien losliet, want hij hing eraan.
Flint trok door de schop mijn laars uit en viel van het dak.
Maar ik gleed ook uit en kwam bijna naast hem te liggen.
Zo snel mogelijk krabbelde ik op en rende met één blote voet de straat door.
Alles deed me zeer.
Die val had ook wel slechter af kunnen lopen.
Ik keek niet achterom, want aan het geblèr hoorde ik dat hij nog op straat lag.
Hinkend kwam ik uit bij weer een pleintje.
Uit een steegje zag ik Alano komen, met de bewaker achter zich aan.
De bewaker haalde uit en Alano sprong weg.
'Mary! Hier!' Riep Alano en hij gooide een pistool richting mij.
Ik ving 'm en wilde net op de bewaker schieten, die ondertussen bovenop Alano was gesprongen, toen er een andere hand het pistool vastpakte.
'Dat dacht ik niet..' Zei Flint en trok het pistool weg.
Hij richtte het op mij.
Ik kon nergens heen, er was niets om achter te schuilen.
Flint haalde breed grijnzend de trekker over en schoot.
De knal deed een groep vogels wegvliegen.
Langzaam kwam ik overeind.
Ik zag Alano bloedend op de stenen liggen en het rokende pistool lag naast hem.
Flint keek ook even beduusd.
Toen bukte hij om het pistool op te rapen.
Ik voelde het verdriet en de woede naar boven borrelen.
Met al mijn kracht beukte ik hem omver en sloeg hem op z'n kaak.
'Watte..?' Zei Flint.
Hij kneep zijn ogen dicht want de klap maakte hem duizelig.
Ik stompte hem in zijn maag en hoorde hem kreunen.
Verwoed greep ik naar mijn mes in mijn laars.
'Mary nee...' Hoorde ik Flint zeggen.
Hij besefte dus dat ik het echt meende.
Ongenadelijk stak ik het mes tussen zijn ribben.
Flint verstarde en zijn ogen stonden wijdopen.
Ik keek hem aan.
'Degene die mijn vrienden of geliefden pijn doen, doet mij ook pijn. En wie mij pijn doet, zal merken dat ie dat doet...' Siste ik.

[Mary Woods]

Met trillende benen stond ik op, en het mes viel op de grond.
Het kletterde over de ruwe stenen.
Ik keek naar Flint, die hopeloos naar haar keek.
Er gierde woede, verdriet en adrenaline door m'n lijf, en ik balde mijn vuist.
Ik voelde het bloed in mijn handpalm en tussen mijn vingers kleven.
Opeens hoorde ik een zuchtje, wat achter mij vandaan kwam.
Snel draaide ik me om, en zag dat Alano omhoog kwam.
Het begon zachtjes te miezeren, en langzamerhand te spetteren.
Ik had eerst een paar seconden gekeken naar hem, maar toen werd ik weer wakker, en liep vlug naar Alano toe.
'Blijf liggen... blijf liggen.' Zei ik zacht, en hij zakte weer neer.
Ik zakte op mijn knieën en wreef over zijn borst.
Er bleef nog meer bloed aan mijn hand zitten, maar dit keer dat van Alano.
Voorzichtig deed ik zijn blouse open, en bestudeerde de kogelwond.
Het zilver van de kogel kon ik nog zien, maar als ik het eruit haalde zou de wond meer opengaan.
Ik keek hem aan, zover dat kon.
Hij had zijn ogen maar half open.
'M-mary...' Fluisterde hij zacht.
'Usted siempre será el mío...'
Ik pakte zijn hand vast en drukte er een kusje op.
"Ik zal altijd de jouwe zijn" had hij gezegd.
Alano slaakte nog een zucht, en kreunde daarna.
Ik dacht na over die woorden.
We wisten alletwee dat hij het niet zou redden.
Er vloeiden ondertussen tranen over mijn wangen.
Ze waren warm, en ik proefde ze op mijn lippen.
Zout.
Zo zout als de zee.
Alano tilde langzaam zijn hand op en wreef de tranen weg, ook al deed de regen die viel dat al.
De druppels plensden op straat, op mij, en Alano.
Op het pistool en het mes.
In zijn wond.
Hij kreunde weer en legde zijn hand die net op mijn wang lag, op zijn zij.
We bleven alletwee zo zitten, een tijd.
Ik zag dat hij verzwakte, en hij had zijn ogen gesloten.
Mijn haar hing in slierten rond mijn gezicht, en mijn jurkje was doorweekt.
Alano bewoog niet meer, maar ik kon nog zien dat hij ademde.
Ik hield mijn hoofd tegen zijn hand aan, die ik vasthad.
Hij voelde koud.
Er streek nog een minuut voorbij, en ik keek op.
Zijn hand was bijna onbeweeglijk, en ik zag zijn borst niet meer op en neer gaan.
Ik liet zijn hand uit de mijne glijden, en kroop overeind.
Ik schrok, want Alano lag precies in dezelfde houding als mijn moeder had gelegen toen zij dood was.
Maar nu was hij het... de stille Spaanse jongen, waar ik verliefd op was geworden.
Achter me hoorde ik snelle voetstapjes en een hoog gilletje.
Ik keerde me om en zag een klein meisje met donkere haren op me afkomen.
Carmen.
Ze sprong in mijn armen en ik hield haar stevig vast.
'Carmen... ik laat je niet meer alleen.' Zei ik.
Het kleine meisje snifte.
'Ik bang..' Zei ze zacht en verdrietig.
Mijn natte haren hingen nu ook in haar gezichtje.
Ik liet haar los uit mijn greep en bekeek haar.
'Gelukkig, er is niets gebeurd met jou.' Glimlachte ik, maar de glimlach was triest.
Carmen deed haar vinger in haar mond.
Ik keek nog even naar Alano, en om me heen.
De wachter van Flint was er niet meer, en hij had zo te zien Flint meegesleept.
Zijn lijk, kon je beter zeggen.
Ik ging wel zo zitten zodat Carmen Alano niet kon zien.
Carmen draaide zich om en wees met haar bekwijlde vinger.
Waarnaar ze wees, was een meisje die verderop stond.
Ze liep onze richting op, maar bleef op een afstand staan.
'Hey... ik ben Aylinn.' Zei ze en stak haar hand uit.
Ik wilde de hand schudden, maar zag dat het bloed er nog opzat.
Aylinn trok haar hand terug met een vies gezicht.
Ik had geen goede eerste indruk gemaakt in ieder geval...

[Mary Woods]

Carmen draaide haar hoofd om, en keek daarna rond over het plein.
Ze keek me aan, en vroeg: 'Waarom Alano daar liggen?'
Ik schrok.
'Eh.. ja. Ehm... Hij is, tja. Alano slaapt. Doe maar stil.' Zei ik stamelend.
Aylinn keek me nog raarder aan.
'Waar slaapt ie?'
Ik keek om, en besloot om het haar te zeggen, maar in woorden die niet duidelijk waren voor Carmen wat er echt aan de hand was.
'A-alano... Slaapt, voor.. altijd.' Hakkelde ik.
Aylinn keek langs me heen, en sloeg haar handen voor haar mond.
Carmen snapte het inderdaad niet.
Ze had alweer haar vinger in haar mond gestopt en keek ongeïnteresseerd naar de grond.
Ik stond op, en raapte mijn mes op.
Naar Alano durfde ik niet meer te kijken.
'Maar, wat nu dan? Heb je hem vermoord? Wat nu, wat nu?!' Gilde Aylinn.
Ik schudde mijn hoofd.
Vergeleken met haar was ik rustig, te rustig.
Het voelde alsof al mijn energie uit me was gezogen, in één keer.
De ontsnapping, Carmen kwijtgeraakt, het gevecht, Alano's dood.
Ik klemde het mes in mijn hand, en pakte met de andere Carmens handje vast.
Aylinn bleef nog kijken naar Alano, maar haar blik ging al snel weer naar mij.
Ik keek ook naar haar.
'Heb jij een plek om te slapen?' Vroeg ik.
De behoefte om te slapen werd steeds groter.
En zo hoefde ik niet aan Alano te denken.
Aylinn slikte.
'Ehm.. Ik heb ook geen slaapplaats.' Zei ze wat zachter.
Ik zocht met een vermoeide blik de omgeving rond.
De huizen leken wel kraakpanden, de hele omgeving verlaten.
Toen stapte ik langzaam richting een klein gebouwtje.

Carmen keek zwijgzaam toe, met zoals gewoonlijk haar vinger in haar mond.
Ik trok een verbeten gezicht, mijn wonden prikten.
Aylinn depte rustig door met de vochtige doek.
'Het is alleen maar om ontstekingen te voorkomen.' Suste ze.
'Wat kan mij die ontstekingen nou boeien?!' Beet ik haar toe.
Het meisje van mijn leeftijd hield de doek eraf, en keek op.
'Had het eerder gezegd, dan had ik de moeite niet genomen.' Zei ze.
'Sorry...' Mompelde ik.
'Ik ben gewoon nog.. Bang.'
Aylinn ging weer door met de doek op mijn knie.
'En ik heb hem niet vermoord. Dat heeft Flint Hill gedaan, maar, die heb ik...'
Het woord "gedood" wilde ik niet zeggen, anders zou Aylinn wegvluchten.
'Niet meer gezien.' Maakte ik de zin af.
'Ik ken hem niet. Het klinkt als een Engelsman, trouwens.'
Aylinn veegde een blonde pluk haar uit haar ogen en stond op.
'Zo, klaar.' Zei ze.
Ik bekeek de wond.
Hij was schoon.
Ze ging naast me zitten, en Carmen kroop tegen haar aan.
'En nu wil ik het verhaal horen.' Zei Aylinn na een stilte.
Ik was net bijna ingedommeld, toen ze dat vroeg.
'Welk verhaal..?' Vroeg ik stilletjes.
'Het verhaal met de waarheid.'
Ik probeerde mijn schorre stem te schrapen, maar het ging lastig.
'Okay...'
Met verstikte stem begon ik te vertellen.
Aylinn's gezichtsuitdrukking veranderde niet.
Alleen haar blik leek even vol medelijden te zijn toen ik over mijn zus vertelde.
Ik aarzelde even om het gedeelte van Alano's dood ook te vertellen, maar ik zag dat Carmen sliep.
Haar oogjes met de lange, donkere wimpers hadden zich een tijdje geleden al gesloten, en de vinger in haar mond lag nu naast haar neergelegd.
Aylinn wreef even over Carmens hoofd.
'Vertel maar verder, het is goed om erover te spreken.'
Ik knikte.
Er vormden zich langzaam tranen in mijn ooghoeken.

[Mary Woods]

Aylinn zat zelf ook bijna met een trillende onderlip toen ik klaar was.
Carmen mummelde wat in haar slaap, en ik glimlachte verdrietig.
'En daardoor heb ik dit kleintje gevonden...' Zei ik.
Aylinn keek naast haar, naar het meisje.
'Ik denk dat ik ook wat moet vertellen.' Zei ze.
Ik veegde mijn tranen weg.
'Doe maar, het is goed omerover te praten, zoals jij al zei.' Zei ik.
Aylinn knikte en begon.
'Ik werd geboren in Engeland, en ik ben daar acht jaar blijven wonen. Ik werd opgevoed door gezelschap-dames. Mijn ouders waren alletwee altijd druk bezig. Mijn vader dan, vooral. Mijn moeder wilde niet eens dingen samen doen met mij. Ik voelde me altijd erg eenzaam. Na acht jaar besloten ze in Spanje te gaan wonen. Het was een groot landhuis waar we in verhuisden. Toen ik tien jaar was, kreeg ik te horen dat mijn moeder zwanger was. Ik was hartstikke blij natuurlijk, eindelijk iemand anders om mee te spelen. In de tijd dat moeder zwanger was, deed ze veel leuke spelletjes met me, en gingen we weleens naar de markt om nieuwe stoffen te kopen voor prachtige jurken. Dat hield allemaal op toen mijn broertje werd geboren. Zelfs mijn vader die 's avonds uitgebreid praatte over zijn werk met mij, deed alsof ik niet bestond. Alleen maar oog voor hun zoontje.'
Ik zag aan Aylinn's gezicht dat ze dit deel moeilijk vond, want ze wachtte tot ze door praatte.
'Ik groeide dus alsnog alleen op. Mijn moeder ging weer door met haar zogenaamde "werk", en de gesprekken over mijn vaders werk werden voortaan gevoerd met mijn broer, Ian. Hij zou later het werk overnemen van mijn vader, en er werd op gerekend dat hij succesvol zou worden. En ik... ik mocht ook wel succesvol worden. Maar dan zou ik het allemaal alleen mogen doen, zonder steun van de mensen die je juist zo hard nodig hebt in je kindertijd. Ian besteedde ook geen aandacht aan mij. Hij was zo opgegroeid dat hij niet eens wist dat broers en zussen belangrijk waren voor elkaar. Op mijn veertiende was ik het zo zat, dat ik weggelopen ben. Spuugzat was ik het.'
Aylinn verhief haar stem, maar gelukkig werd Carmen niet wakker.
Ze begon te snikken.
'W-waarom had ik nou niet gewoon.. ouders die om me gaven.. Jouw moeder zorgde tenminste voor je.'
Ik begon ook na te denken over mijn moeder.
Die had me altijd goed verzorgd inderdaad.
'Ik zou niet weten waarom... Soms heb je dat soort mensen. Je ouders kan je helaas niet uitkiezen.' Zei ik.
'Ik kwam hier terecht. Voor een lange tijd bleef ik in een herberg werken. In ruil daarvoor kreeg ik voedsel en onderdak. Niet dat ik het werk erg goed kon.. maar het was genoeg. En nu ben ik zestien. Alleen in Spanje. Dakloos.'
Ik fronste.
Ik had haar niet zestien geschat, eerder ongeveer mijn leeftijd.
'Maar ik kan toch wel bij jou blijven?' Vroeg ze bijna hopeloos.
'Ik ben ook maar veertien. Pas over een half jaar vijftien. En ik moet verder met mijn zoektocht.'
Aylinn ging teleurgesteld weer met haar rug tegen de vuile muur van het gebouwtje zitten.
'Dat jij die zoektocht volhoudt...'
Er klonk een beetje verwondering in haar stem.
'Ik weet het, zelf ook niet gedacht om eerlijk te zijn.'
'Familie vind ik ook wel belangrijk, maar om nou een zus te gaan zoeken, in the middle of nowhere. Ik heb in ieder geval wel besloten om mijn kinderen goed op te gaan voeden.' Zei ze.
Ik friemelde aan het ringetje in mijn rechteroor.
Carmen opende haar ogen.
Ze tilde haar hoofd op van Aylinn's schouder en gaapte.
'Koud.. En waar Alano?'
Ik ging met de rug van mijn hand over haar wang.
'Alano is weggegaan.' Zei ik.
Carmen krabbelde op en liep slaapdronken naar mij toe.
Ze plofte neer op mijn schoot en ik sloeg mijn armen om haar heen.
Aylinn wreef met haar hand over haar buik.
Ik keek wat ze deed.
Vaag, maar ik liet het maar.
Er ging een koude bries door het gebouw.
'Maar ik wil Alano hier komt...' Zei Carmen.
Ik antwoordde niet.
Zachtjes wiegde ik heen en weer, tot Carmen weer rustig lag, en sliep.
Aylinn was al die tijd diep in gedachten verzonken.
'Welk landhuis was het eigenlijk waar je hier in woonde?' Vroeg ik aan haar.
Ze keek me recht aan.
Het viel me op dat haar ogen net zo blauw waren als die van Alano.
Haar haren waren lichtblond en ze had een bleke huid.
'Hier in de buurt, geloof ik. Wit, met rode dakpannetjes.'
Mijn blik verstarde.
In datzelfde landhuis woonde Flint eerst.
'Waarom?'
'Oh, nee, niets.' Zei ik iets te vlug.
Aylinn keek weer voor zich uit.
'Nou, wel iets. Ik denk dat je ouders daar niet meer wonen. Er was iemand anders die ik daar zag.'
'Hoe weet je dat? En wie?' Vroeg ze.
'Ik ben daar even geweest, weet je nog, wat ik vertelde. Er was alleen een man.'
'Oh...' Antwoordde ze kortaf.

Ik kreunde zeurderig.
'Laat me nou effe pitten..'
Aylinn schudde nog eens aan mijn schouder.
'Maar ik wil eten, en Carmen ook.' Zei ze net zo zeurderig.
Ik wreef in mijn ogen en rekte me uit.
Er viel een zwakke lichtstraal precies door een kier van het luik voor het kleine raampje.
'Waarom moet ik dat halen?'
'Nou, omdat... Daarom!' Zei Aylinn dom en duwde me richting de deuropening.
'En trouwens, ik ga het niet halen.'
'Oh nee?!'
'Nee, maar wel jatten. Of wilde je het lenen?'
Aylinn keek me raar na, en zuchtte.

Het was niet zo druk meer op de markt.
De meeste kraampjes waren al leeg of zelfs opgeruimd.
Aha, daar verderop zag ik nog een plank vol liggen met fruit.
Ik liep hongerig ernaartoe.
Sinaasappels, dat was wel goed.
De oranje, ronde en sappige balletjes zagen er heerlijker dan ooit uit.
Ze lagen bij de rand, dus ik kon ze goed pakken.
De man achter het kraampje keek me al wantrouwig aan.
Ik deed zo gewoon mogelijk en keek rustig naar de verschillende soorten fruit.
De beelden van Alano en mij op de steiger, sinaasappels etend, flitsten voorbij.
Ik knipperde met mij ogen.
De man verloor mij uit het oog, doordat hij iets pakte achter zich.
Vliegensvlug greep ik een stuk of vier sinaasappels en rende ermee weg.
De man draaide zich om en schreeuwde Spaanse dingen, die leken op scheldwoorden.
Ik kwam aan bij de haven, en keek naar de horizon.
De zon was voor de helft wegegzakt en de lucht was oranje-roze.
Ik voelde me tot rust komen door de warme zonnestralen.
Langzaam stapte ik over de steiger.
Bij het einde aangekomen, zakte ik neer.
Mijn ogen bleven hangen op de glinsters in de zee.
Het moment van een tijdje geleden leek zich te herhalen.
Ik legde de sinaasappels naast me neer, en deed mijn overgebleven laars uit.
Mijn voeten dompelden zch in het lauwe water.
Ik peuterde het schilletje van de sinaasappel eraf die ik had gepakt, en nam een hapje.
Het sap prikte op mijn droge lippen, en het smaakte een beetje zuur, maar lekker.
Heerlijk om weer iets te eten.
Ik voelde de warmte van de ondergaande zon.
Het geluid van snelle voetstappen deed me opschrikken.
Ik keek om en zag een jongen er met mijn laars vandoor gaan.
'Hey! Kom hier jij!' Riep ik kwaad en snelde erachteraan.
Een kar met paard ervoor gespannen sneed me af.
Ik vloekte en sjokte terug.
Gelukkig lagen alle sinaasappels er nog.
Wel raar dat de jongen alleen uit was op mijn laars, en niet op eten.
Ik raapte de sinaasappels op en ging terug naar het gebouwtje.

'Mijn andere laars is gejat...' Zei ik nors.
Ik bleef in de deuropening staan, en gooide de sinaasappels één voor één naar Aylinn.
'Dat is niet mooi...' Zei ze en keek naar mijn blote voeten.
Ik ging bij Carmen en haar zitten en pakte de sinaasappel waar ik al aan begonnen was.
'En wat ook niet mooi was, is dat er mannen daarnet in het gebouw waren. Ik denk dat ze het gebouw controleerden op zwervers. Carmen en ik zijn weggedoken achter de deur.'
Ze wees naar de gesplinterde deur.
'Daar konden ze jullie toch zo door zien?'
Carmen schudde haar hoofd.
'Neehee, wij stil waren.' Zei ze bijdehand.
Ik glimlachte.
Carmen ging verder met aan de schil plukken.
Aylinn pakte de sinaasappel uit haar handen en haalde de schil eraf.
Ze hield een stukje voor Carmens mond.
Gretig hapte het kleine meisje het stukje uit Aylinn's hand en kauwde tevreden.
Aylinn voerde haar zo totdat de sinaasappel op was.
Ik had zwijgzaam gekeken hoe Aylinn dat deed.
Ze deed het zorgzaam en met geduld.
Ik stopte ook een stukje in mijn mond en slikte het vrijwel meteen door.

[Mary Woods]

Toen we alledrie een sinaasappel ophadden, slaakte ik een diepe zucht.
Het eten deed me zo goed.
Ik keek weer naar Aylinn.
Ze leunde ook met haar rug tegen de muur, en wreef weer over haar buik.
Ik fronste.
'Waarom doe je dat elke keer? Zit je vol of zo?' Vroeg ik.
Ze keek op.
'Eh.. nee hoor. Ik zit niet zo vol.'
'Maar waarom doe je dat?'
'Mag dat niet..?'
'Jawel, hoor. Maar het ziet er raar uit.'
Aylinn haalde haar hand van haar buik.
'Nog bedankt dat je iets te eten hebt gejat. Dat hadden we wel nodig.' Zei ze.
Carmen kroop bij haar op schoot.
Ze zette haar hand midden op Aylinn's buik, waardoor die kreunde.
'Carmen, doe maar niet.' Zei ze een beetje bedrukt.
Ik kwam wat dichter naar Aylinn toe.
'Gaat het wel?' Vroeg ik wat bezorgder.
Ze knikte.

Carmen begon ondertussen wel zwaar te worden om op te tillen.
Ze was een beetje gegroeid.
Ik zette haar even neer in het zand en ontspande mijn armen.
Aylinn friemelde zenuwachtig met haar vingers.
Ik tilde Carmen weer op en stapte door.
Het friemelen begon me te irriteren en ik stopte.
'Waarom doe je nu weer zo raar? Ik word helemaal nerveus van dat bewegen.' Zei ik.
'Wat ik eerst al zei: mag dat niet?' Verdedigde ze zichzelf.
Ik liep weer door.
Het zand voelde koud aan mijn blote voeten.
Aylinn kwam achter me aan.
'Wil je echt weten waarom?' Zei ze opeens, na een stilte.
Ik draaide me zo snel mogelijk om, en Carmen klampte zich vast aan mijn nek omdat ze bijna uit mijn armen viel.
'Ja, dat wil ik wel weten ja.'
'Kom mee.'
Aylinn trok me mee aan m'n arm.

Met grote ogen keek ik naar het grote kampvuur.
Althans, vooral de mensen die er omheen zaten.
Zigeuners.
Een heel kamp.
Aylinn begroette de mensen met een knikje en een glimlach en ging toen richting de woonwagens.
Ik liep er als bevroren achteraan.
Carmen keek haar ogen uit aan de gekleurde doeken die aan lijnen hingen en de vrouwen de die doeken droegen.
We kwamen uit bij een geel woonwagentje.
Aylinn klopte drie keer op de kleine deur.
Ze keek me even aan, en keek toen weer naar de deur.
Er deed een jongen van rond de 17, 18 jaar open.
Hij zag er Spaans uit.
'Aylinn!' Zei hij en omhelsde haar innig.
Toen hij haar losliet zag hij mij.
'¿Quién es usted?' Vroeg hij.
'Hij vroeg je hoe..' Begon Aylinn, maar ik onderbreekte haar.
'Ik versta hem wel, hoor.' Zei ik glimlachend.
'Mary.'
De jongen schudde mijn hand.
'Sandro.'
Hij gebaarde dat we binnen moesten komen.

Carmen zat op mijn schoot en keek met een vinger in haar mond naar Sandro.
Hij had zijn hand in die van Aylinn gelegd en keek voor zich uit.
Aylinn schraapte haar keel.
'Dusseh... Ik zal vertellen waarom ik zo deed en zo.' Zei ze zacht.
Haar andere hand lag weer op haar buik.
'Laat me raden. Je verwacht een blèrend mormel..?'
Ze wendde haar hoofd af, maar knikte.
'Nou, niet echt een blèrend mormel... noem het maar gewoon een baby.'
Ik keek haar met een rare blik aan.
Ze was zestien, dakloos en in verwachting.
Van een zigeuner die ook zo goed als dakloos was.
Mijn blik gleed naar haar buik.
Er was een bobbel te zien, maar meer ook niet.
'Van hem?'
Ik wees naar Sandro.
Weer knikte Aylinn.
Sandro hoorde zijn naam en keek mij aan.
'Mary, gaan we naar huis?' Vroeg Carmen.
'Carmen, we hebben.. Hoe zeg je dat goed? We hebben geen huis meer.' Zei ik.
Het meisje sloeg haar ogen neer.
'Ook Flint niet meer?'
Bij die naam schrok Sandro een beetje.
'F-flint?' Stamelde hij.
Aylinn keek hem fronsend aan.
'Wat is er?'
'No, no no..'
Sandro keek een beetje angstig om zich heen.
Ik dacht na.
Zou Sandro iets te maken hebben met Flint?