Find my sister (Mary, closed thread)

[Mary Woods]

Ik rook de geur van vers brood.
Snel wipte ik uit bed en liep naar het kleine keukentje waar mijn moeder bezig was.
'Dag Mary, zin in een stuk brood?' Zei ze en gaf me een stukje.
Ik pakte het met mijn kleine handje aan.
'Mama, weet jij waarom de buren weggaan?' Vroeg ik terwijl ik kauwend door het raam zat te staren.
'Nou, eh... ze hadden het moeilijk dus gaan ze weg...'
Ik keek haar vragend aan, maar ze draaide zich gauw om.
De buren keken niet zo blij.
Ik hobbelde naar buiten.
Mijn buurvrouw keek naar beneden, toen ik aan haar rok trok.
'Wat is er liefje?' Zei ze en ik zag dat haar glimlach nep was.
'Waarom gaat u weg?'
De buurvrouw kreeg tranen in haar ogen en tilde me op.
Ik sloeg mijn korte armpjes om haar nek.
'Het geld is op...' Zei mijn buurvrouw.
'Daarom gaan we een ander huisje zoeken, niks aan te doen.'
Haar stem bibberde.
'Ik zal u missen...' Fluisterde ik zacht in haar oor.

Mijn veertiende verjaardag, en ik moest gewoon werken.
Verveeld deed ik mijn schortje om en liep naar een tafeltje.
'Wat mag het zijn?' Vroeg ik en keek het tweetal aan.
'Nou, doe mij maar een rum, lekkertje!' Riep een man.
'En voor mij ook maar dan...' Zei een jongen.
Ik probeerde zijn gezicht te bekijken maar hij zat niet in het licht van de kaarsen.
Ik liep naar de bar en pakte twee bekers.
Zulk soort reacties hoorde ik vaak van mannen, maar de jongen was wel beschaafder.
Vanaf de bar probeerde ik nog naar de jongen te kijken maar ik kon hem net niet zien.

Mijn werkdag, nou eigenlijk werkavond, zat erop.
De deur kraakte toen ik hem opendeed en het was donker in huis.
'Maaham, ik ben thuis!' Riep ik maar er kwam geen reactie.
Ik liep naar de keuken.
Opeens voelde ik me als een slappe pop.
Mijn moeder lag op de grond en de vloer was een puinhoop.
Ik zakte door m'n knieën naast haar.
'Mam?' Kon ik alleen maar uitbrengen.

[Mary Woods]

Ik pakte haar hand.
Die was ijskoud.
Ik keek haar haar gezicht, haar ogen stonden wijdopen en haar mond hing halfopen.
Mijn ogen gingen naar de ketting om haar hals.
Het was een lichte steen in de vorm van een maantje met een gouden kettinkje eraan.
Voorzichtig trok ik hem van haar nek en hield hem in mijn hand.
Ik stond op en liep verblind door mijn tranen naar mijn kleine slaapkamertje.
Een witte jurk, een blouse en bruine riem stopte ik in een zak en ik zocht in de keuken naar brood.
Toen alle nodige dingen in de zak waren, wilde ik naar de deur lopen.
Ik wist gewoon niet wat ik aan het doen was.
Ik zakte weer neer naast mijn moeder en deed met mijn hand haar ogen dicht.
Zo leek het net of ze sliep.
Stilletjes ging ik naar de deur en sloop door de donkere nacht naar de haven.

Er was een donker hoekje tussen een paar kratten, dus ging ik daar maar zitten.
Duizenden gevoelens gingen door me heen op dat moment.
Ik voelde de warme tranen op mijn gezicht stromen en sloot mijn ogen.

Mijn rug deed zeer van de houten kratten en mijn ogen waren dik van het huilen.
De zon was al een randje over de horizon en ik liep naar een schip.
Het heette "Valiente amigo".
Ik keek op me heen of er niemand was, maar het was stil in de haven.
Op mijn tenen ging ik de loopplank op.
Snel ging ik achter een hoekje staan, want ik zag een man aankomen.
Toen hij voorbij was, liep ik snel naar benedensdek.

Achter de zakken graan en andere dingen plofte ik neer.
Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen.
Ik vroeg mezelf af wat ik nu in hemelsnaam aan het doen was.
Langzaam vielen mijn ogen dicht.
In mijn hand voelde ik de ketting met de steen gloeien.

Ver weg hoorde ik mannenstemmen.
Ze werden steeds harder, en ik schoot overeind.
Het waren vast de bemanningsleden van dit schip.
Ze liepen zo te horen het trappetje af naar de voorraadkamer.
Maar daar zat ik.
Ik legde me zo plat neer op de grond en bad dat ik niet ontdekt zou worden.
De stemmen waren zo hard, dat de mannen wel heel dichtbij moesten zijn.
Ik probeerde iets van hun taaltje te verstaan, maar het was alleen snel geratel.
Iets van Spaans of zo.
Na tien minuten gingen de mannen weg en ik kroop achter de voorraad vandaan.
Ik keek bij het trappetje omhoog of er niemand was.
Nee, niemand.
Ik ging snel naar boven en kwam op het dek uit.
Het was leeg.
Maar om mij heen was zee.
Geen enkel streepje land te zien.
Ik wilde naar de reling lopen, maar ik voelde een sterke hand mijn kraag vastgrijpen.
'Zo, zo, wat hebben we hier?!' Hoorde ik.
Een grote donkerharige man draaide me ruw om.
Zijn wenkbrauwen schoten omhoog.
'Een MEISJE?!'
Ik rukte me woest los.
'Dus?' Zei ik.
'Die horen niet op zee!' Zei de man.
'En waarom niet?' Vroeg ik en keek hem brutaal aan.
'Nou, eh... die zijn te zwak, en ze worden vaak zeeziek! En ze zijn bang...!' Antwoordde hij.
Ik zuchtte.
'Mag ik meereizen?' Vroeg ik weifelend.
Nu keek de man nog verbaasder.
'Eh...'
'Mooi zo!' Zei ik vrolijk en rende naar de voorraadkamer.
Daar pakte ik mijn zak met spullen en liep weer naar boven.
Het hele dek stond vol met mannen.
De grote man riep: 'Compañeros, volgens mij hebben we een nieuwe compañero de viaje!'

Ik lag in de bemanningshut in een hangmat.
Ik had inmiddels ontdekt dat meer dan de helft van de bemanningsleden alleen maar Spaans kon.
Een jongen kwam de hut binnen en ging bij mijn hangmat staan.
'Hola, ik ben Pedro.' Zei hij en stak zijn hand uit.
Ik pakte zijn hand en schudde hem.
'Ik ben Mary.' Zei ik en keek in zijn donkere bruine ogen.
Hij glimlachte.
'Kom je mee? Dan laat ik zien wat je kan doen.' Zei hij en liep naar de deur.
'Oh, ik doe nog even andere kleren aan...!' Zei ik en pakte mijn zak.
Pedro liep weg.
Ik haalde de jurk uit de zak en kleedde me om.
Toen ik de riem pakte, viel de ketting op de grond.
De ketting en de riem deed ik om en liep het dek op.

'Zo, daar ben je. Je kan beginnen met het oefenen van zeemansknopen.' Zei Pedro en gaf haar een stuk touw.
Gretig pakte ik het aan.
Pedro had me een tijdje geholpen met de knopen, maar daarna kon ik het zelf al goed.
De grote man, de kapitein die Bernardo heette, kwam kijken.
'Nou, ik moet zeggen dat het wel opschiet met jou, wil je misschien proberen om zo de zeilen te spannen?' Zei hij.
Ik glunderde en knikte van ja.
Bernardo liep weer weg.
Ik ging weer verder met het knopen.

Het was avond.
Alle mannen zaten aan de lange tafel op het dek met een beker rum voor zich.
Het was net zoals in de herberg waar ik heb gewerkt erg luidruchtig.
Een man schoof een beker rum naar me toe.
Snel pakte ik hem aan en gooide hem in één keer achterover.
De man keek me raar aan.
Ik haalde m'n schouders op en pakte nog een beker.
Een andere man fluisterde wat in Pedro's oor.
Die lachte en knikte.
Ik deed niet eens moeite om het gesprek op te vangen want ik was te druk bezig met drinken en het gesprek was in het Spaans.

Pedro kwam naar me toegelopen toen ik richting de bemanningshut liep.
Hij glimlachte breed.
'Alle mannen waren verbaasd dat je zoveel dronk, je hebt meer op dan zij!' Zei hij.
Ik lachte flauwtjes terug.
'Ik ben niet anders gewend.' Zei ik en liep gapend naar mijn hangmat.

De volgende ochtend werd ik wakker van geschud aan mijn arm.
Ik kreunde.
'Je moet ontgroend worden...' Hoorde ik gefluisterd in mijn oor.
Mijn ogen schoten open.
Pedro stond daar voor mijn neus.
'Ontgroend?' Zei ik en keek met kleinde slaapoogjes naar hem.
Pedro wenkte dat ik mee moest komen.

Op het dek stond veel bemanning.
'Dit is de plek waar je ontgroend wordt. Je moet een oorbel laten prikken.' Legde Pedro uit.
'Maar ik heb al twee gaatjes in mijn oren...' Zei ik verbaasd.
'Nee, hier!' Zei Pedro en wees bovenin zijn oor.
Ik keek hem met grote ogen aan.
'Waarom dat?' Vroeg ik maar een man duwde mij op een stoel.
'Even stilzitten.' Zei hij en pakte een lang en puntig staafje.
Ik zat maar stil en zag dat de man zich over mij heen boog.
Een pijnscheutje ging door mijn oor en hij gloeide een beetje.
De man wreef met een doekje over het gaatje en deed er een gouden ringetje door mijn oor.
'Zo, die is klaar.' Zei de man en gaf me een stukje spiegel.
Ik keek naar mijn rode oor met het kleine gouden ringetje erdoorheen.
Ik had geen kik gegeven gelukkig, want anders zouden ze me uitlachen.

In de middag was er bijna geen werk te doen, het was windstil en alle taken werden gedaan door anderen.
Ik friemelde aan het ringetje.
Pedro kwam naast me zitten en nam een slok uit zijn beker.
'Doet het nog pijn?' Vroeg hij.
Ik schudde van nee.
Hij hield de beker voor mijn neus.
'Ook een slokje?'
Ik pakte de beker aan.

Bernardo gaf me een klopje op mijn schouder.
'Dus de ontgroening hebben ze gedaan? Haha, ze houden ook nooit op met de nieuwelingen treiteren.'
'Ze treiteren niet echt hoor.' Zei ik.
Bernardo keek me aan.
'Dat zul je wel zien.' Zei hij en liep weg.

[Mary Woods]

Ik keek Bernardo na.
Hij beende met grote stappen weg.
Hij waggelde een beetje dus ik moest lachen.
Pedro kwam net bij me staan.
'Wat is er? Waarom lach je zo opeens?' Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen.
'Hm... niks... Gewoon een binnenpretje...!' Zei ik.
Pedro keek me aan.
Nu was het mijn beurt om mijn wenkbrauwen op te trekken.
'Wat?'
'Je bent eigenlijk best mooi.' Zei hij.
Ik lachte.
'Ik?! Mooi?!'
Hij knikte.
'Dankje...' Zei ik en keek van hem weg.

Ruw werd ik wakker geschud.
Ik viel zowat uit mijn hangmat.
'Vandaag is het een nationale feestdag in Spanje! En we vieren het op het dek!' Hoorde ik Pedro roepen.
Ik deed mijn ogen open en zag hem op en neer springen.
'Schiet op,señorita! Schiet op!' Zei hij en ik stond met tegenzin op.
Snel pakte ik mijn witte jurk en mijn riem en wuifde met mijn handen.
Hij liep de hut uit.
Ik trok de jurk aan en deed de riem om.
Toen ik me omdraaide, bleef 'ie haken aan een scherp randje van iets.
Ik wilde hem wegtrekken, maar dat had ik beter niet kunnen doen.
Nu lag een brede strook van de onderkant op de grond.
'Shit...' Mompelde ik en scheurde de rest van de strook er ook maar af.
Ik deed de ketting met het maantje om en liep naar het dek.

Pedro kwam lachend op me af en pakte mijn hand.
Iedereen was aan het feesten.
Ik schaamde me een beetje met mijn afgescheurde jurk, maar na een halfuurtje dacht ik er niet meer aan.

Tot diep in de nacht had iedereen gefeest, het schip was zelfs een beetje van zijn koers geraakt omdat niemand zin had om te sturen.
Toen het al een beetje licht werd, waren de meesten al naar de hut gegaan om te slapen.
Pedro en ik liepen over de scherven van kapotte rumflessen heen naar de reling van het schip.
Ik ging erop zitten en hij volgde m'n voorbeeld.
'Vindt je eigenlijk echt dat ik mooi ben?' Vroeg ik.
Hij keek me met zijn diepbruine ogen aan.
Je kon er wel in smelten.
'Ja...' Fluisterde hij en we kwamen met onze hoofden dichter naar elkaar toe.
Ik voelde zijn zachte lippen op mijn mond.
Hij legde zijn hand op mijn wang en we sloten onze ogen.
Onze kus duurde kort, maar hij leek wel een eeuw.
We schrokken op toen Bernardo iets riep vanaf het stuur.
'Hey, hoeven jullie nooit adem te happen of zo?' Zei hij met een grijns op zijn gezicht.
Met een rood hoofd draaiden we ons van elkaar af.
Bernardo lachte en schudde met zijn hoofd.
'De jeugd van tegenwoordig...!' Zei hij en keek naar Mary en Pedro die nog steeds hun handjes vast hadden.

[Mary Woods]

Bernardo liep naar het stuur, waar een slapende man over hing.
Die duwde hij weg en ging zelf sturen.

Ik was snel weggelopen met een rood hoofd en ging in de kruitkamer zitten.
Ik hoopte stiekem dat Pedro niet zou komen, maar zijn hoofd verscheen alweer voor me.
'Wat is er?' Vroeg hij.
Ik wendde m'n hoofd af.
'Schaam je je nu?'
Opeens vloeiden er tranen over mijn wangen heen.
Op mijn lip proefde ik dat ze zoet waren.
'Ik... ik moest denken, aan mijn ouders.' Zei ik met bibberende stem.
Pedro sloeg zijn armen om me heen en suste in m'n oor.
'Mary, je moet soms wel terugdenken aan het verleden... En het lucht op als je huilt.' Zei hij.
'Het is niet eens zo lang geleden...' Zei ik zacht.
Hij keek me vragend aan.
'Toen ik op dit schip kwam, die nacht daarvoor kwam ik thuis en zag dat mijn moeder dood op de grond lag. Ik was zo verward dat ik spullen heb gepakt en ben weggegaan... Alles wat ik nog van haar heb zijn herinneringen en deze ketting...' Vertelde ik en liet het kettinkje met het maantje zien.
'Mijn vader heb ik eigenlijk nooit gezien. Uit verhalen van m'n moeder weet ik dat 'ie er ongeveer uitzag als Bernardo.'
'Maar Bernardo heeft een hart van ijs.' Zei Pedro.
'Dat smelt heus weleens.' Zei ik en liep de kruitkamer uit nadat ik mijn tranen weg had geveegd.

Op het dek waren al een paar bemanningsleden bezig, maar meer dan de helft lag nog te knorren.
Pedro en ik schudden hen samen uit hun hangmat en ze protesteerden heftig.
Na een halfuur was iedereen wakker en klaar om de bend eop het dek schoon te maken.

Ieder bemanningslid kreeg van mij een zwabber in zijn handen gedrukt, of een emmer om scherven in te doen.
Ik keek naar Bernardo.
Hij stond met een strak gezicht te kijken naar de zee, en soms schreeuwde hij een paar bevelen naar zijn crew.
Nu leek het inderdaad onmogelijk dat hij een warm mens zou worden.
Ik liep naar Pedro, die druk in gesprek was met een andere jongen.
Die grijnste naar me, maar ik richtte me tot Pedro.
De andere jongen keek teleurgesteld weg.
'Mary, dit is Alano.' Zei Pedro en ik schudde de hand van de jongen.
Nu ik hem echt aankeek, zag ik dat zijn ogen helderblauw waren, maar voor de rest zag hij er Spaans uit.
'Hij kan amper andere talen spreken, misschien moet je hem wat leren.'
Alano glimlachte naar me en ratelde wat in het Spaans.
Pedro zei ook wat in het Spaans tegen Alano en keek me weer aan.
'Hij zegt dat hij het leuk vindt om een meisje te ontmoeten op het schip...' Zei Pedro.
'Je hebt hem zeker over me verteld, hea?' Vroeg ik aan Pedro.
Hij knikte.
'Nou, eh... Ik ga maar aan de slag, voordat onze kapitein boos wordt!' Zei ik snel en liep weg.
Alano glimlachte.

Bernardo stond me al op te wachten.
'Zo, dat wordt nog eens wat als iedereen je leuk gaat vinden...!' Zei hij.
'Alano vindt me niet leuk hoor...' Mompelde ik.
'Hup, aan het werk! Er zijn twee reisdagen meer door dat feesten. Het schip moet met volle kracht vooruit!' Riep Bernardo en ik ging gauw aan de slag.

[Mary Woods]

Ik was druk bezig met de touwen, toen de wind opeens aan het zeil rukte.
Het touw sneed in mijn handen.
Net toen ik het los wilde laten, schoot iemand me te hulp.
Het was Alano.
Met zijn lichte ogen keek hij me aan en trok daarna hard aan het touw.
Het zeil zat weer strak.
Ik keek naar mijn handen.
Er zaten een paar schaafwondjes.
Alano pakte m'n handen en bracht me naar de bemanningshut.

Bij zijn hangmat pakte hij iets uit zijn kistje met spullen.
Het was een flesje alcohol, en hij drupte er wat van op de wondjes.
Het prikte een beetje.
Hij blies erop en zei met een lieve glimlach wat in het Spaans.

We schrokken op toen we Pedro binnen zagen komen.
Hij keek verbaasd naar ons in de hangmat, en mijn handen in die van Alano.
Toen begon hij te tieren tegen ons.
Alano sputterde nog wat tegen maar Pedro duwde hem de hut uit.
Toen richtte hij zich tot mij.
'Wat deden jullie nou daar?!' Riep hij boos.
Ik voelde me heel klein worden.
'Ik had een paar schaafwondjes, hij...' Begon ik maar Pedro onderbrak me weer.
'Ik wist wel dat ik Alano niet kon vertrouwen! Die vuile....' Zei hij en schopte tegen een kist aan.
Ik begon nu ook boos te worden.
'Alano bedoelde het alleen maar goed! Hij behandelde mijn wonden! Niks raars aan! Je doet zo jaloers!' Schreeuwde ik.
'Ik?! Ik jaloers?! Kom nou.'
'Ja, jaloers, ja. En laat me nu maar even alleen!' Zei ik en Pedro beende de hut uit.
Ik plofte in mijn hangmat en sloot mijn ogen.

Alano zat ineengedoken in een hoekje op het dek.
Toen hij Pedro zag aankomen, durfde hij hem niet aan te kijken.
Toen Pedro dat zag, begon hij een beetje medelijden te voelen.
'Sorry amigo...' Zei hij en Alano glimlachte flauwtjes.
Pedro ging naast hem zitten.
'Alles nu weer goed?' Vroeg Alano in het Spaans.
Pedro sloeg een arm om hem heen.
'Alles weer goed...' Antwoordde hij.

Ik kwam het dek oplopen en zag Alano en Pedro weer samen zitten.
'Mary...' Zei Pedro.
'Het is okay, ik snap best wel dat je boos was. Ik zou me ook gekwetst voelen als ik je met iemand anders zag zitten, maar goed.' Zei ik.
Pedro knikte en liep weg.

Alano keek me weer aan met zijn mooie blauwe ogen.
'Alano, het is al goed.' Zei ik en ik omhelsde hem vriedschappelijk.
Hij lachte en haalde een plukje donker haar uit zijn gezicht.
Alano was wel schattig.

[Mary Woods]

Moe lag ik in mijn hangmat.
Ik keek naar mijn handen.
De schaafwondjes waren nog een beetje rood, en het deed niet zoveel pijn meer.
Toen ik mijn ogen dichtdeed zag ik steeds de helderblauwe ogen van Alano.
De lieve glimlach op zijn lippen, ik voelde zijn warme handen nog waarmee hij de mijne vastpakte toen hij bezig was met de wondjes.
Langzaam viel ik in slaap.

Pedro was blij dat het weer goed was.
Dat liet hij wel merken want hij keek me vaak veelbetekenend aan.
Alano was nog een beetje stilletjes, maar zo was hij ook gewoon.
Hij durfde me amper aan te kijken, vooral als Pedro in de buurt was.

Ik was bezig in de voorraadkamer, toen Bernardo aan kwam lopen.
'En? Valt het werk mee of tegen? Vindt je het leuk op de Valiente amigo?' Vroeg hij.
'Het valt best mee, en het is leuk hier op het schip.' Antwoordde ik.
'Je hebt toch zeker wel gehoord dat de reis al bijna is geëindigd?'
Ik keek geschrokken op en schudde met mijn hoofd nee.
Bernardo fronste.
'Oh, maar we zetten je af in de haven van Los Cristianos. We weten nog niet of je nog verder mee kunt.' Zei hij en versleepte een krat met fruit.
Ik ging zwijgend verder.

De laatste paar dagen waren als een flits voorbij gegaan.
Ik had Pedro niet zoveel aandacht meer gegeven, omdat ik wist dat ik hem nooit meer zou kunnen zien als ik niet meer meereisde.
Nu was dan de laatste avond op dit schip, en ik zat starend aan de tafel op het dek.
Iedereen was aan het drinken en lachen.
Ik schoof mijn beker met rum maar heen en weer.
Alano was naast me komen en gaf me een paar zachte tikjes.
Ik draaide me naar hem.
'Ga je weg na dit reis?' Vroeg hij met een Spaans accent.
Hij had al een beetje geleerd.
Ik glimlachte en keek in zijn glimmende ogen en haalde m'n schouders op.
Een beetje teleurgesteld schoof hij van de houten bank af en liep weg.
Ik nam een slok van mijn rum.
Zelfs dat smaakte me niet en ik schoof hem weg.

Het was nog vroeg, want de zon was nog maar een streepje aan de horizon en er was bijna niemand op het dek.
Ik stond leunend tegen de reling naar het stipje haven te kijken.
Straks zou ik niet meer op dit schip zitten.
Ik zuchtte en draaide me om.
Ik kreeg zowat een hartaanval toen ik Pedro voor me zag staan.
'Je kan niet mee, hea?' Vroeg hij en er klonk duidelijk verdriet in zijn stem.
'Nee...' Zei ik en keek naar de grond.
Hij legde zijn handen op mijn wangen en tilde m'n hoofd omhoog zodat ik hem recht aankeek.
Voorzichtig gaf hij me een kusje.
Toen liep hij weg.
Ik gleed met mijn rug tegen de reling naar beneden tot ik op de grond zat.

Met tranen in mijn ogen stond ik op de steiger, kijkend naar de Valiente amigo, waar de laatste spullen in werden geladen.
De plank werd naar binnen geschoven en Bernardo stond bij de reling, glimlachend.
Hij zwaaide even.
Toen ik Pedro zag staan rolde er een traan over m'n wang.

Ik bleef zo nog staan tot het schip uit het zicht verdwenen was.
Met mijn zak met spullen en een extra buideltje geld liep ik naar een bar.
Toen ik op een kruk zat, werd er op mijn rug getikt.
Ik draaide me om en keek in blauwe ogen.
'Alano, wat doe jij nou hier?' Vroeg ik...

[Mary Woods]

Op zijn gezicht zat eerst nog een glimlach, die toen langzaam veranderde in een verdrietige grijns.
'Pedro hier?' Vroeg hij.
Ik schudde m'n hoofd.
Hij zuchtte.
Ik pakte zijn handen.
'Het komt wel goed, maar wat doe je hier nou?'
'Ik te laat voor schip...' Zei hij somber.
Zachtjes kneep ik in zijn handen.
'Kom…' Zei Alano.

We waren aangekomen bij een soort herberg.
'¿Qué es esto?' Vroeg ik.
'Una posada.' Zei hij maar ik snapte het niet.
'Slapen...!' Zei Alano en deed zijn handen op elkaar en legde zijn hoofd erop.
'Oh ja, slapen.' Zei ik en we stapten naar binnen.

Een dikke man kwam naar ons toe.
'¿Puedo ayudarle?' Vroeg hij en ik keek Alano vragend aan.
Alano antwoordde de man.
De man wuifde met zijn hand om mee te komen.

Toen we over de krakende trap waren gelopen, kwamen we uit in een nauw gangetje.
De dikke man deed een deur open en ik liep het kamertje binnen.
De muren waren wit en er stond een bed met een klein kastje ernaast.
De man zei wat in het Spaans wat ik niet verstond.
Ik keek om naar Alano en de man.
Ze liepen naar een andere kamer.
Alle kamers waren klein, maar je kon er tenminste slapen.

We stonden weer beneden.
Ik haalde het buideltje geld tevoorschijn.
'Eén nacht, toch Alano?' Vroeg ik hem en stak een vinger op.
Hij knikte.
Ik telde het geld.
De dikke man schudde zijn hoofd.
We hadden niet genoeg.

Die avond zaten we samen in een klein kamertje met een stuk brood in onze handen.
Het bed kraakte en piepte als je maar één kleine beweging op maakte.
Door het tekort aan geld konden we niet nog een kamer huren voor vannacht.
Ik draaide me om naar Alano.
Het bed kraakte.
'Lekker brood?' Vroeg ik en Alano knikte.
Hij nam nog een grote hap en dauwde daarna de rest van het brood erbij.
Ik griste nog een stuk af.
Alano pakte de dunne deken en gebaarde dat ik kon gaan liggen.
Ik plofte neer en Alano deed de deken over me heen.
Hijzelf ging op de grond liggen.
Ik keek verbaasd naar hem.
Hij glimlachte naar me.
Snel gooide ik de deken van me af en reikte hem naar Alano.
'Nee...' Zei hij.
Ik klopte naast me op het bed.
Alano ging naast me zitten.
Hij keek me weer aan met zijn mooie ogen.
Ik ging liggen en hij kwam naast me.
Ik deed de deken over ons heen.
Alano wreef met zijn hand over mijn wang.
Ik deed mijn ogen dicht en viel in slaap.

De volgende morgen gingen we weg uit de herberg.
Er was markt op het grote plein.
We liepen langs kraampjes met schreeuwende kooplieden.
Er was een stoffenkraampje verderop.
Ik trok Alano mee.

De vrouw die er stond was gelukkig niet zo'n schreeuwlelijkerd.
Ze lachte toen ik aankwam lopen.
Ze had een mooie stof in haar handen.
Ik glimlachte.
Nog een minuutje bekeek ik alle stoffen, maar er was niet echt wat voor mij.
We liepen door naar andere kraampjes.
Er waren veel verschillende.
Ik rook een heerlijke geur van eten.

Even later zaten we in de haven op de steiger te eten.
We hadden sinaasappels gekocht.
Ik had mijn laarzen uitgedaan en ik zat met mijn voeten een stukje in zee.
Alano beet in een sinaasappel en er spatte wat sap in zijn oog.
Hij kneep zijn oog dicht en kreunde.
Toen ik keek wat er was, deed hij zijn oog open.
Hij was helemaal rood.
Ik graaide wat in mijn zak met spullen.
Ik had geen water bij me.

Alano's oog traande, maar het was al wat minder rood.
Hij begreep wel dat ik hem had willen helpen en glimlachte naar me.
Zachtjes gaf hij me een kusje op m'n wang.
Ik lachte.

[Mary Woods]

Mijn ogen werden groot toen ik in de verte een schip richting de haven zag varen.
Snel stond ik op en stak m'n hand uit.
Alano pakte hem vast en ik sleurde hem mee.

Ik wachtte tot het schip in de haven lag.
Toen een man het schip afkwam, begon Alano tegen hem te praten.
'Queremos en vuelo. Nos quedamos por el anterior buque.' Zei hij maar de man schudde zijn hoofd.
Alano keek hem smekend aan.
Tegen zulke schattige oogjes kon je toch geen nee zeggen, en alsof de man mijn gedachten had gelezen knikte hij op een gegeven moment ja.
Blij liep ik naar Alano.
'Is goed, meereizen wij.' Zei hij en glimlachte.
'Pero tenemos que trabajar.'
Ik keek vragend.
'Moeten werken.' Antwoordde hij.

De man waarvan we mochten meereizen zette ons flink aan het werk.
Alano en ik sjouwden met een paar anderen kratten en zakken met spullen naar het schip.
Ik zette een tonnetje rum neer en veegde een klein druppeltje zweet weg.
Snel liep ik weer naar de steiger want de Spanjaard keek oplettend om zich heen.
Alano was ondertussen een beetje aan het praten met de andere mannen.
In het Spaans natuurlijk.
Eén van de mannen keek me aan.
Ik draaide m'n hoofd vlug weg want het was een vies mannetje.
Met moeizame stapjes bracht ik de grote zak naar het schip.

De Spanjaard had ons een plekje gegeven om te slapen, in de hoek van zijn kajuitje.
'A las 8 que comemos. Oh, y usted puede poner las cosas en ese país.' Zei de man en wees naast het bureau.
Ik dumpte m'n zak met spullen en plofte op iets wat zo te zien een matrasje moest zijn.
'Eten, 8 uur.' Zei Alano tegen me.
Ik keek door een klein glas-in-loodraampje en zag dat de lucht al behoorlijk donker was geworden.
Er werd geklopt op de deur.
Het vieze mannetje zei dat we konden eten.
Weer keek 'ie me aan.
Volgens mij had hij gehoopt dat ik me om stond te kleden of zo.
Alano riep wat terug in het Spaans en we liepen na een minuutje de kajuit uit.

Het vlees was niet te eten, maar de tomaten waren lekker sappig.
Ik pakte nog een tomaat.
Met een beetje rum spoelde ik hem weg.
Alano was ook aan het eten en alles smaakte hem zo te zien wel.
Ik keek toe hoe hij achter mekaar dingen naar binnen schoof.

Alano keek op.
Ik vocht met het te kleine dekentje dat helemaal om m'n benen gewikkeld zat.
Hij lachte zachtjes en hielp me uit de knoop.
Ik glimlachte en zei: 'Dankje.'
Hij kroop weer terug op zijn plaatsje en we vielen in slaap.

[Mary Woods]

Alle mannen van het schip zaten te "ontbijten", vroeg in de ochtend.
Alano en ik hadden ons een beetje afgezonderd van de rest.
Gretig nam ik nog een hap.
Dat brood met sesamzaadjes was heerlijk.
Ondertussen was ik diep in gedachten verzonken, tot Alano me een tikje gaf met zijn elleboog.
'Waarom jij reizen?' Vroeg hij met volle mond.
Ik keek hem eerst een beetje afwezig aan, maar daarna besloot ik het te zeggen.
'Om mijn zus te zoeken. Die is weg.' Zei ik.
'Waar is ze?' Vroeg Alano.
'Dat weet ik ook niet...' Antwoordde ik en at mijn brood op.
We keken op toen alle bemanningsleden opstonden.
Snel gingen wij ook staan en tuurden nieuwsgierig naar iets waarvoor we moesten staan.
Er kwam een blanke man het dek op, vanaf een ander schip.
Het was een beetje een gek gezicht om hem daar tussen al die donkerdere mannen te zien.
De blanke man liep met een afkeurend gezicht langs iedereen.
Soms pikte hij er één tussenuit en die werd naar het andere schip afgevoerd.
Toen hij bij Alano kwam, bekeek hij hem goed.
Na een tijdje kijken liet hij hem toch staan.
Ik was na Alano aan de beurt.
De man schreeuwde wat naar de kapitein.
'Una chica? ¿Por qué una chica?'
De man kon dus ook Spaans.
De blanke man bedaarde een beetje toen ik naar de grond keek.
Ik kruiste mijn vingers om niet weg te hoeven van dit schip toen de man mijn kin omhoog deed.
Hij keek me aan.
Zo te zien was hij helaas geïnteresseerd want hij pakte mijn arm.
Wild trok hij me mee.
'No, señor, su licencia aquí! Por favor!' Riep Alano en wilde naar de man en mij toelopen.
De blanke man schudde zijn hoofd.
'Ella es la mía.' Zei hij en Alano werd tegengehouden door twee grote mannen.
'Wat zeg je?! Ik ben niet van jou! Laat me los!' Riep ik en probeerde mijn arm los te trekken.
De man hield me in een ijzeren greep.
Op de loopplank die tussen de schepen lag, trok ik nog extra hard, zodat één van ons in het water zou vallen.
Als ik dat was kon ik misschien wegkomen, en als hij het was boeide het me niet.
Maar de man liet zich niet afschudden, hoewel hij wel meer moeite nodig had om me vast te blijven houden.

Met een flinke duw werd ik op een stoel gezet.
Ik keek om me heen.
De kajuit was wel luxe.
Ik wilde net wegglippen, maar de man kwam al de kajuit al binnen.
Zuchtend plofte ik weer neer op de stoel.
Ik dacht aan Alano.
Hij moest nu alleen verder, en ik helaas ook.

[Mary Woods]

De man ging achter zijn enorme bureau zitten.
Het gouden bordje bovenop het bureau trok mijn aandacht.
"Flint Hill" stond erop.
'Ja, zo heet ik.' Zei de man toen hij me ernaar zag kijken.
'En vertel me, lieffie, wat is jouw naam?'
Ik keek Flint vals aan.
Ik haatte het als ik zo genoemd werd door zulke mannen.
'Mary. Mary Woods. Maar vertel me waarom ik hier ben, en de andere mannen ook.' Zei ik.
'Nou, Mary, de captain van het schip waar jij op reisde, had schulden bij mij. We sloten een deal; ik kreeg een deel van de bemanning, als ik de schuld introk. Dus die mannen hier gaan werken.' Antwoordde Flint.
'En ik dan?' Vroeg ik maar het antwoord kon ik al raden.

Ik kon Alano maar niet uit m'n hoofd zetten, en ik liep maar mijn kajuit rond.
Ook deze kamer was prachtig versierd.
Ik schrok op toen er op de deur werd geklopt.
'Señor Hill verwacht u zometeen voor het eten, in uw kast hangt geschikte kleding.' Hoorde ik oude vrouwenstem zeggen.
Ik slofte naar de kast.
Er zaten allemaal nette jurken en korsetten in, en ik keek verveeld of er nog één was die ik leuk vond.
Uiteindelijk pakte ik er maar een.
Het was een lichtblauwe met bruine accentjes.
"Maar hoe doe ik zo'n verdomd korset aan?" Dacht ik.
Precies op het moment dat ik dat dacht, kwam er een klein vrouwtje de kamer inlopen.
'Ik help je wel met het korset, señora.' Zei ze met een vriendelijk gezicht.
Ik draaide me om en deed mijn oude jurk uit.
Het vrouwtje deed de korset aan en gaf er een harde ruk aan.
'Mijn naam is trouwens Maria, aangenaam kennis te maken.' Zei het vrouwtje rustig, terwijl ik naar lucht hapte.
Maria was dan wel oud, maar had onwijs veel kracht in haar armen.
Ze maakte een strik in het touwtje en pakte de jurk.

'Nou, u bent helemaal klaar voor het diner.' Zei Maria vrolijk en liep mijn kajuit uit.
Ik keek in de spiegel.
Ik leek wel een poedel met al die krullen in m'n haar.
Snel pakte ik een borstel en kamde de krullen er een beetje uit.
Zo was het beter.

Flint zat grijnzend aan de tafel.
Het kaarslicht van de miljoenen kaarsen wierp enge schaduwen op zijn gezicht.
Ik liep een beetje onhandig door de jurk naar de tafel toe.
'Zo, en waar zijn de mannen?' Vroeg ik.
Flints lippen werden een strakke streep.
'Dat is bemanning, mevrouw Woods...' Zei hij.
Ik haalde m'n schouders op en plofte neer op een stoel, zo ver mogelijk van Flint.
Nu pas zag ik wat er voor me stond.
De tafel was helemaal volgestapeld met eten.
'Wil je me vetmesten of zo?' Vroeg ik brutaal maar Flint lachte alleen maar.
Voorzichtig pakte ik een stuk vlees.

Na een paar happen had ik al genoeg.
Mijn eetlust was helemaal verdwenen toen ik zag hoe Flint at.
Met mijn armen over elkaar zat ik onderuitgezakt op mijn stoel.
Flint stopte even met eten.
'Wil je niet nog wat?' Vroeg hij met volle mond.
Ik draaide m'n hoofd weg.
De smerige vent.
'Excuseer me even.' Zei ik overdreven netjes en ik liep de kajuit uit.

Ik liep over de donkere gang.
Opeens voelde ik twee handen op mijn mond en werd ik een kamer ingetrokken.
Mijn hart ging als een razende tekeer.
De handen gingen van mijn mond en ik draaide me om.
Ik keek recht in blauwe ogen.
'Alano? Ben jij dat echt?' Vroeg ik blij.
Alano omhelsde me.
Ik was zo opgelucht dat ik hem een kus gaf.
Nu hoefde ik niet meer alleen te zitten bij die vreselijke Flint.
Alano keek me daarna raar aan toen hij de nette jurk zag.
'Ik weet het... Het moest.' Zei ik.
Ik pakte zijn hand en trok hem mee, over de gang naar m'n kajuit.
'Alano, je moet hier blijven, want ik moet weer naar Flint.' Zei ik.
'Flint?'
'Ja, Flint, van dit schip.' Antwoordde ik.
Hij knikte en ik ging weer naar eetzaal.

Flint zat tussen zijn tanden te peuteren toen ik binnenkwam.
'Yek...' Mompelde ik.
Dit zou nog een vermoeiende reis worden...

[Mary Woods]

De dagen gingen snel voorbij.
Ik ergerde me aan Flint, moest Alano verborgen houden en werd elke dag in zo'n stom korset gehesen.
Maar op een dag, toen we bijna de haven van Santa Cruz invaarden, kwam Maria plotseling mijn kajuit binnen zonder kloppen.
Alano liep net door de kamer heen, waardoor Maria een gil gaf.
'Señorita, waarom is hij in uw kamer?!' Riep ze histerisch.
Ik legde m'n vinger op mijn lippen.
'Ssssst...!' Zei ik en keek naar de grote ogen van Maria.
Het oude vrouwtje bedaarde al een beetje.
'Dit is Alano, hij móét gewoon blijven. Wilt u niks zeggen tegen Flint?' Zei ik.
Maria zuchtte.
'En waarom zou ik dat niet doen?' Vroeg ze eigenwijs.
'Nou... hij zal je helpen met de was en zo.'
Maria keek naar de grote berg was die ze in haar handen had.
Het voorstel sprak Maria wel aan.
'Okay, ik zal mijn mond houden...' Zei ze en liep mijn kajuit uit.
Ik wuifde naar Alano dat hij haar achterna moest gaan.
Braaf hobbelde hij naar Maria.

Op de gang liep Alano stilletjes naast Maria.
'Zo jongen, spreek je alleen maar Spaans?' Vroeg Maria.
'¿Español? Si.' Antwoordde Alano.
Maria en hij raakten meteen aan de praat in het Spaans.
Opeens hoorden ze een stem door de gang blèren.
'Maria, wat doet die jongen bij jou?!'
Het was Flint.
Maria draaide zich om.
'Señor, deze jongen wil ik graag om mij te helpen, zou dat kunnen?'
Flint knikte.
Alano had zich maar niet omgedraaid.
Hij wist dat dat geen goed idee zou zijn.
Snel liepen ze door.

We kwamen aan in de haven, en van Maria moest ik zo nodig de nieuwe jurk aan die zij had gemaakt voor mij.
Helaas zat die nog strakker.
Glunderend liep Flint het schip af en keek om zich heen.
'Aaaah... Santa Cruz is nog mooier dan de verhalen erover...' Zei hij.
Ik rolde met mijn ogen en liep ook de plank af.
Iedereen liep het dorpje in, maar een klein meisje trok mijn aandacht.
Ze had rode oogjes van het huilen en klemde een knuffeltje tegen haar aan.
Ik liep naar haar toe en hurkte.
Verder was er niemand die zich om haar bekommerde.
Het meisje keek me aan.
'Hé, wat is jouw naam?' Vroeg ik op een lief toontje.
Het kleintje haalde haar vinger uit haar mond en mompelde: 'Carmen...'
'En waar zijn jouw papa en mama?'
Er rolde een traantje uit Carmens oogje.
Ze wees naar de zee.
Ik voelde een steek door m'n buik gaan van verdriet.
'Ach, kom hier...' Zei ik en tilde Carmen op.
Snel liep ik achter de anderen aan.

'Wat?!' Riep Flint toen hij me zag met Carmen.
'Ze stond daar helemaal alleen op de steiger, ze zou nog verhongeren!' Verdedigde ik haar.
Hij zuchtte.
Carmen keek met haar grote donkere ogen naar hem.
'Maar op één voorwaarde, jij verzorgt haar.' Zei Flint.
Ik knikte blij.

[Mary Woods]

Flint draaide zich weer om, en liep verder.
Maria had me met Carmen gezien en nam haar van me over.
We liepen door tot we bij een stoepje in het dorp een koets zagen.
Flint gaf zijn koffers aan een man die achterop de koets stond en we stapten in.
De rit was hobbelig, maar Carmen vond het wel leuk.
Met glimmende oogjes van pret keek ze door het raampje.
Ik lachte.
Maria pakte haar handje vast toen ze die naar buiten wilde steken.
'Que no, eso es peligroso!' Zei ze tegen Carmen.
Maria zou vast ook kinderen gehad hebben.
Het leek in elk geval dat ze er ervaring mee had.

Na een tijdje kwamen we aan bovenop een grote heuvel.
Er stond een enorm wit huis met typisch Spaanse dakpannetjes.
We stapten uit en Flint zei: 'Nou, dit is dan mijn huis in Spanje...'
Carmen had alleen oog voor de kleurrijke bloemperken.
Met haar knuffel in haar vuistje geklemd en een vinger in haar mond keek ze ernaar.
Ik pakte haar handje en liep achter Flint en Maria aan naar de grote deur.
Een nogal klein mannetje leidde me naar m'n kamer.
Ik zette Carmen op het grote hemelbed en liep de kamer rond.
Er hingen dunne gordijnen vanaf het plafond tot de marmeren vloer.
De toilettafel was prachtig uit eikenhout gesneden en de kleerkast al net zo.
Ik deed de deuren van het balkon open en keek naar de tuin.
Snel liep ik de kamer weer in en pakte Carmen op.
'Kijk eens, nog meer bloemen!' Zei ik en wees naar beneden.
'Bloemen!' Riep Carmen.

In de tuin kwam ik Flint tegen.
Ik zette Carmen neer die meteen naar de bloemen hobbelde.
'Dag Mary...' Groette hij me.
'Meneer Hill.' Zei ik netjes terug, want dit huis had me best verbaasd.
'Zo te zien kan je best voor de kleine zorgen.'
Ik keek glimlachend naar Carmen die een hand vol bloemen had verzameld.
'Maar... waarom heeft u mij uit die rij gepikt en meegenomen naar uw huis?' Vroeg ik.
Flint zuchtte licht.
'Je hebt iets bijzonders Mary...' Antwoordde hij na een kleine stilte.
Ik trok m'n wenkbrauwen op.
'Iets wat ik niet kan omschrijven, en ook eigenlijk niet precies weet.' Zei hij en keek me aan zoals een vader alleen kan doen als hij trots is op z'n kind.
'Nou... ga maar met Carmen spelen, want dat gaat niet goed.' Flint legde even zijn hand op m'n wang.
Ik liep naar Carmen die met tranen in haar ogen naar haar wijsvinger keek.
'Ach Carmen, heb je je zeer gedaan?' Vroeg ik en ze knikte heftig van ja.
'Nou, kusje erop en dan is het over...!'
Ik gaf een kusje op de zere vinger en wreef met mijn hand over haar hoofd.
Tot de avond hebben we samen bloemen geplukt.

Stilletjes liep ik naar de kamer van Maria.
'Hallo señorita, Alano is net klaarmet de was opvouwen.' Zei Maria.
Alano kwam met een blij gezicht naar me toe.
'Mary!'
Ik gaf hem een knuffel.
'Nou Mary, Alano is een goede hulp hoor. Hij doet alles perfect!' Vertelde Maria tevreden.
De grote klok die in de hal stond, sloeg negen uur.
'Sorry, maar ik moet gaan.' Zei ik en ging naar m'n kamer.

Er stond een bedje in mijn kamer toen ik binnenkwam.
Hij was voor Carmen.
Ik liep naar het meisje toe die met een bos roosjes op een stoel zat te wachten.

[Mary Woods]

Voorzichtig zette ik de roosjes in een glaasje water.
'Zo, nu kunnen ze wat langer mee.' Zei ik tegen Carmen.
In de badkamer draaide ik de kraan van de wastafel open en tilde Carmen op zodat ze haar met aarde en gras besmeurde handjes kon wassen.
Slaapdronken liep Carmen naar haar bedje toe.
Ze kroop onder de dekens en gaapte.
Ik keek vertederd naar haar lieve gezichtje.
Toen liep ik naar de kast en pakte daar een nachtjapon uit.
Ik trok 'm aan en ging op het grote bed zitten.
De zoektocht naar m'n zus zou nog wel even duren.
Misschien leeft ze wel niet meer of wilt ze me niet eens zien.
Ik wist ook niet waar ik naartoe moest.
Ik zuchtte en ging ook maar liggen.

Zachtjes hoorde ik een stemmetje.
'Mary wakker?'
Ik keek met slaapoogjes naar de kleine gestalte.
'Carmen? Kun je niet slapen?' Vroeg ik.
Ik pakte haar op en legde haar naast mij.
'Ik heb buikpijn...' Zei ze.
'Dan moet je maar dicht tegen me aan liggen.' Zei ik en Carmen nestelde zich in mijn armen.
Ik kriebelde over haar arm.
Het was een tijdje stil.
'Mamá deed dat ook...' Zei Carmen opeens.
Ik stopte even met kriebelen.
'Dat vind ik leuk.'
Ik ging weer door.
Stilletjes zong ik een oud slaapliedje.
De deur van mijn kamer werd opengedaan.
Ik zag in het maanlicht dat het Alano was.
'Hola Mary.' Zei hij en liep naar het bed toe.
Hij lachte toen hij Carmen zag liggen.
Ze was in slaap gevallen.
'Goed dat je hier bent Alano.' Zei ik.
Hij ging op de rand van het bed zitten.
'Ik heb geen idee hoe de zoektocht naar m'n zus verder moet...'
Hij haalde z'n schouders op.
'Ik ook geen idee.' Zei hij met zijn Spaanse accentje.
Ik staarde voor me uit terwijl ik nog steeds over Carmens arm kriebelde.
'Ik moet gaan, Maria wakker worden misschien...' Alano stond op.
'Okay, we hebben het er nog wel eens over.' Zei ik en ging weer liggen.

[Mary Woods]

De volgende morgen zat ik weer in de tuin met Carmen.
Ze kreeg geen genoeg van alle bloemen.
Toen ik opkeek zag ik een wachter kijken.
Hij lachte even.
Zijn lach was schattig.
Veel ouder dan ik kon ie niet zijn.
Snel ging ik weer met Carmen verder.
'Deze!' Riep ze en plukte een grote roos uit het gras.
Ik keek nog even naar de plek waar de wachter net stond, maar hij was weg.

Er waren een paar naaistertjes bezig met mijn maten opnemen toen Maria binnenkwam.
'Zo zo, weer een nieuwe jurk?' Vroeg ze met een lach.
Ik knikte een beetje geïrriteerd, want ik had weleens de neiging om ze allemaal in de fik te steken.
Ze zaten altijd zo strak.
Carmen hobbelde ook mijn kamer binnen, en Alano hield haar handje vast.
De naaisters waren klaar met opmeten en vertrokken samen met Maria.
'Ik weet nu nog steeds niet hoe m'n reis verder moet...' Zei ik.
'Naar Amerika misschien?' Zei Alano.
'Ik gehoord veel mensen daar.'
Ik knikte, dat plan was niet eens zo slecht.

Eén van de naaisters hoorde het gesprek door de deur.
Vlug liep ze weg voor iemand haar zag.

Met grote ogen keek ik hoe snel de naaisters de stof aan elkaar naaiden.
De stof was mooi en glad.
Ik ging op een stoel zitten en Carmen kroop op m'n schoot.
Samen staarden we uit het raam.
Na ongeveer twee uur dat wij binnen waren gekomen, was de jurk zo goed als klaar.
Ik ging achter het houten scherm staan en kleedde me om.
Een vrouw hielp me met het korset.
Carmen straalde toen ze de jurk zag.
'Ikke ook zo'n jurk...' Zei ze glunderend en pakte een stofje.
Een naaister lachte en haalde het meetlintje tevoorschijn.
De ander pakte naald en draad en naaide nog wat pareltjes aan de jurk.

In de eetkamer stonden enorm veel kaarsen.
Flint zat al aan tafel.
Ik schoof een stoel naar achter en zette Carmen in haar nieuwe jurkje erop.
Een wachter stond bij de deur.
Hij lachte.
Het was dezelfde wachter van vanmiddag.
Ik slikte toen ik al het servies zag.
Een hele rij vorken, een rij messen en een paar lepels.
Na nog geen minuut werd het avondeten op tafel gezet.
Moeilijk keek ik naar het servies.
Carmen had gewoon een vork gepakt en zat rustig te eten.
Ik keek naar Flint, die precies voor de deur zat.
De wachter keek hoe ik twijfelde bij het servies.
Ik pakte een vork en keek naar de wachter.
Hij schudde nee en gaf een knikje met zijn hoofd naar links.
Ik pakte de vork die links van de ene die ik net had.
Hij schudde ja en ik begon te eten.

Ik werd wakker.
Een tikje.
Om de paar seconden hoorde ik een tikje.
Iets dat tegen glas tikt.
Ik ging uit bed en keek door mijn balkondeuren.
Opeens zag ik een steentje door de lucht die tegen het glas van de deuren aankwam.
Ik deed de balkondeuren open en keek naar beneden.
Het was de wachter van vanmorgen en vanavond.
Hij wilde net een steentje gooien.
Ik keek achter me in mijn kamer, en hoorde de rustige ademhaling van Carmen.
'Kom naar beneden...' Hoorde ik.
Ik zwaaide m'n been over de balkonrand.
De wachter stond om zich heen te kijken, maar hoorde opeens een plof naast zich.
'Snel gedaan zeg.' Zei hij lachend.
'Ik heet Drew trouwens.'
'Mary.' Zei ik en keek hem aan.
'Kom...' Zei Drew.
We liepen door de tuin.
Ik voelde het vochtige gras onder mijn blote voeten.
Er waaide een koele bries die dwars door mijn dunne nachtjapon ging.
Ik rilde.
Drew deed zijn jasje uit en legde die over mijn schouders.
'Beter?' Vroeg hij en ik knikte.
Hij was lief voor me.
Drew trok me mee naar een grote boom waar een schommel aan hing.
Ik ging erop zitten en Drew duwde zachtjes de schommel.
'Kijk, de Kleine Beer...!'
Ik keek richting de sterren.
Drew stopte met duwen en stond naast me.
Op hetzelfde moment keken we elkaar aan.
'Je vader zal wel een dief zijn, want hij heeft alle sterren in jouw ogen gestopt...' Zei hij zachtjes en hij boog zich over me heen.

[Mary Woods]

Ik voelde de drang om hem te kussen, maar nu bedroog ik Alano.
En mijn zoektocht zou niet snel verder kunnen.
Maar toch kuste ik hem.
Ik probeerde niet meer te denken aan Alano en de zoektocht.
Drew duwde zijn tong naar binnen.
Zijn jasje gleed van mijn schouders.

Carmen werd wakker.
Ze moest nodig plassen.
Ze kroop uit bed en liep de gang op.

'...Dus ze is van plan om u te verlaten, naar Amerika, om de zoektocht naar haar zus voort te zetten...' Vertelde de naaister die in Flints kantoor stond.
Hij keek kil.
Toen stond hij op en liep naar de deur.
'Haal een paar wachters.' Beval hij de naaister die snel wegliep.
Zelf bleef hij staan en wachtte tot zijn mannen eraankwamen.

Ik hoorde zelfs vanuit de tuin de grote klok in de hal.
Hij sloeg één uur.
'Sorry, ik moet echt gaan.' Zei ik.
Ik wilde wegrennen, maar hij pakte mijn hand.
Hij keek me veelbetekenend aan.
Toen liet hij me gaan.

Flint liep met zijn wachters achter zich aan richting Mary's kamer.
Hij trapte de deur in en keek de kamer rond.
Het bed van Carmen en die van Mary waren allebei leeg.
Ik rende door de gang, tot ik een paar wachters zag aan het einde van de gang, voor de deur van mijn kamer.

'Ze is 'm gesmeerd!' Hoorde ik de stem van Flint hard.
"Ze weten dat ik wegga..." Schoot door me heen en ik ging snel terug, voor de wachters me achterna kwamen.
Toen ik net de hoek om was, hoorde ik dat ze mijn kant op kwamen.
Vlug schoot ik een ruimte in.
Gelukkig kon ik goed in het donker kijken en zag dat het de keuken was.
Ik liep naar de deur aan de andere kant van de keuken, maar botste tegen iets op.
'Mary?' Hoorde ik een zacht stemmetje.
'Carmen? Wat doe jij hier?' Vroeg ik.
'Ik plassen en honger hebben.' Antwoordde ze.
'Gelukkig, ik dacht dat ze je wat aan hadden gedaan.' Zei ik opgelucht en pakte haar op.
'Wie?'
Ik negeerde haar vraag en liep naar de deur voordat de wachters misschien in de keuken gingen kijken.
Met Carmen in m'n armen ging ik door de voordeur naar buiten.
Ik schrok want er stonden wachters in de tuin te zoeken.
Een beetje gebukt liep ik verder.
Mijn armen begonnen zeer te doen.
Carmen was ook weer niet zo licht.
Ik zette haar neer en keek haar doordringend aan.
'Als mannen ons straks proberen te pakken, moet je wegrennen. Wacht niet op mij maar ren weg, okay?'
Ze knikte.
'Maar waarom?' Vroeg ze daarna.
'Eh... ze doen tikkertje en wij mogen 'm niet zijn!' Besloot ik te zeggen.
Geen geweldig antwoord maar Carmen vond het prima.
Ik duwde haar een beetje vooruit.
Het zat ons niet mee, want de weg waar we over moesten was enorm lang, en we konden ons nergens verschuilen.
Toch liepen we door.
'Daar is ze!' Schreeuwde iemand.
Ik keek om en zag dat een groep wachters achter ons aankwamen.
'Carmen, rennen!' Riep ik.
Het kleine meisje rende weg en ik zette het ook op een lopen.
Ze struikelde en ik hielp haar overeind.
Ik keek om en zag één wachter keihard sprinten.
Carmen ging het niet redden zag ik, dus stopte ik maar met rennen.
De snelle wachter greep me vast.
Ik sloeg mijn ogen neer.
Maar Carmen kon tenminste wegkomen, want ze was al de hoek om.

De touwen schuurden tegen mijn polsen.
Fel keek ik naar Flint.
'Maak me los!' Siste ik.
Hij keek me aan met een donkere blik.
'Jij vond het nodig om na alles wat ik voor je heb gedaan te vluchten naar Amerika...'
'Het is geen vluchten, ik wil verder met mijn zoektocht!' Zei ik.
Flint fronste.
'Zoektocht, hea? Naar wat dan? Een schat...?' Hij lachte om zijn eigen grap.
Ik rolde met mijn ogen.
'Het is je zus, is het niet?'
Ik keek op van mijn polsen die vast zaten aan een pilaar.
'Vertel me eens de waarheid, waarom heb je me meegenomen?'
Hij lachte gemeen en streelde over mijn wang.
'Iedereen heeft toch weleens een pleziertje nodig...'
Ik keek hem vuil aan.
'Nou, als je me wilt excuseren.' Zei Flint kalm terwijl hij voor me stond.
'Je houdt me toch niet hier...!' Zei ik en spuugde midden in zijn gezicht.
Kwaad veegde hij het weg en beende weg.
Koortsachtig dacht ik na hoe ik zo snel mogelijk hier weg kon.
Carmen zou het niet redden.
Iemand pakte me vast.
'Alano, je liet me schrikken.'
Hij keek me lief aan.
Door zijn blik voelde ik me schuldig.
'Je moet iets weten...' Zei ik zacht en sloeg mijn ogen neer.
Alano wachtte.
'Hoe moet ik dat zeggen...' Mompelde ik.
'Mary.' Zei hij.
'Okay okay, ik heb een wachter gekust, hij heet Drew.' Zei ik.
Alano keek me onthutst aan.
Toen draaide hij zich om en liep weg.
'Alano... Het spijt me!' Riep ik nog.
'Ik moet hier weg...' Mompelde ik in mezelf en rukte hard aan het touw om mijn polsen.
Boos schopte ik tegen de pilaar waar ik aan vast zat.
Ik vloekte want er zaten aan de onderkant scherpe randen aan.
Ik kreeg een idee en zakte neer op mijn knieën.
Vlug ging ik met het touw langs een scherpe rand van de pilaar.
Na een tijdje was het touw kapot en ik rende over de gang, hopend dat ik niet opgemerkt zou worden.

Ik was nog niet eens in mijn kamer en ik had het korset al afgedaan.
Die rotdingen ook.
Ik greep mijn zak met spullen.
'Jurk, riem, ketting...' Zei ik zachtjes toen ik de spullen eruit haalde.
Ik trok mijn jurk uit en deed mijn oude aan.
Hij was vuil maar dat kon me niet schelen.
Nadat ik de riem en ketting had omgedaan, haalde ik mijn laarzen uit de kast.
Voordat ik ze aandeed keek ik nog even op de gang.
Niemand te zien.
Zachtjes sloop ik naar Flints kantoortje.
Ik trok mijn laarzen aan en zocht in de laatjes van z'n bureau.
Er lag een mes in.
Ik stopte het mes in m'n laars en zocht verder in de kamer.
Er lag een pistool en een zwaard op een stoel.
Snel pakte ik het pistool en stak het onder mijn riem.
Met het zwaard in mijn hand liep ik richting de deur naar buiten.