Jamie Woods (Jamie Woods; Closed thread)

[Jamie Woods]

22 Jaar geleden in Port Royal.

Een man en een vrouw, zaten dolgelukkig op de bank, met een klein meisje van één dag oud in hun armen.
'Ze is zó mooi!' Zei de vrouw en ze keek haar man aan.
'Ja, ze lijkt op jou lieverd!' Zei de man glimlachend.
De man stond op.
'Ik moet weg, op reis.' Zei hij verdrietig.
'Wat? Waarom?' Vroeg de moeder verbaast.
'Voor mijn werk..' Loog de man.
Beteudert knikte de vrouw.
'Wanneer ben je dan terug?' Vroeg ze.
'Ik weet het niet.. Niet snel in elk geval.. Ik ga morgen weg.' Antwoordde de man.
De man stond op en ging wat spullen pakken.

2 dagen later.

'Niet teveel drinken hé!' Riep de vrouw terwijl ze met het babytje in haar armen stond te zwaaien.
De man liep weg, naar de haven van Port Royal.
De vrouw bleef verdrietig achter.
Ze stapte weer naar binnen en legde het kleine meisje in een soort houten wiegje.
'We zien hem snel weer.. Maak je maar geen zorgen..' Mompelde ze tegen haar.

Een jaar later werd er op de deur geklopt en de vrouw, die Angela heette stond op uit haar stoel.
Kauwend op een stukje appel trok ze de deur open.
'Dag buurvrouw, deze brief is van u en hebben wij gekregen toen u in de haven was, dus kom ik hem even brengen.' Zei de buurman en hij keek haar vriendelijk aan.
Angela knikte hem vriendelijk toe en hij liep weg.
'Een brief? Van wie zou die nou zijn?' Vroeg ze zich af.
Snel maakte ze hem open en na de brief gelezen te hebben zakte ze in elkaar.
Dit stond er in de brief:

Geachte mevrouw Woods,
Ik moet u helaas mededelen dat uw man, Richardo Woods,
is opgepakt wegens piraterij, en morgenochtend vroeg zal worden opgehangen.
Het spijt me zeer, en ik hoop niet dat u of uw dochter, ook dat pad op zullen gaan.

Vriendelijke groet, en wij wensen u veel succes met het verwerken van dit nieuws.

Het kleine meisje wat nu één jaar oud was en Jamie heette, had er natuurlijk nog geen idee van van wat er nou eigenlijk gebeurd was.
Met grote ogen stond ze te kijken naar haar moeder, die huilend op de grond lag.

2 jaar later, in hetzelfde huisje.

Het was rond middernacht en Jamie lag in bed te slapen.
Er werd op de deur geklopt en Angela, die nog wakker was, trok snel wat kleren aan en ze rende naar de deur.
Gapend trok ze die open.
Geschrokken keek ze de man aan die voor de deur stond.
'Richardo?' Vroeg ze en ze keek moeilijk.
De man knikte.
'Je leeft nog!?' Met tranen in haar ogen omhelsde Angela haar man.
'Ja, ik ben ontsnapt, en ik kwam hierheen omdat ik niet zonder jullie kan! Mag ik nu alsjeblieft even naar onze dochter kijken?' Vroeg hij zachtjes.
'Nee, Richardo, dat kan niet, als Jamie je ziet word ze gek!' Mompelde Angela.
'Ik maak haar heus niet wakker, ik wil haar alleen even zien..'
Richardo liep langs Angela naar Jamie's kamertje.
Hij keek vertederd naar het 3 jaar oude meisje die diep in slaap lag.
'Ik heb iets voor haar..' Mompelde Richardo.
'Kan jij het aan haar geven?' Vroeg hij terwijl hij een kleine krat met luchtgaatjes tevoorschijn haalde.
Hij opende hem.
Er zaten 2 kleine aapjes in.
'Ik heb er ook een voor jou.. Die van Jamie heet Pino, en die voor jou heet Laila. En ik vroeg me af of ik weer bij jullie kon wonen..' Zei hij zenuwachtig.
'Dat kan wel.. Maar Jamie kan dat echt niet weten.. Daarvoor ben je té lang weggeweest.. En je zal je piratenleven moeten opgeven.. Je blijft ALTIJD binnen, en niemand mag weten dat je nog leeft, want je hebt ons ten schande gemaakt! Als ze het zouden weten.. Kan Jamie nooit een écht lady worden!' Riep Angela kwaad.
'Waarom neem je me dan nog in huis? Dan kan ik net zo goed weggaan..' Mompelde Richardo.
'Nee, dat kan ik je ook niet aandoen.. Hoe graag ik het ook wil.. Ik zal nooit ophouden met van je te houden, vandaar..' Zei Angela.

Weken gingen voorbij, terwijl Jamie nooit iets doorhad.
Op een avond, zaten Richardo en Angela te praten, toen er geklopt werd.
'Snel! Verstop je!' Siste Angela en ze duwde hem onder de bank.
Angela deed snel de deur open op een kier.
'Ja?' Zei ze en ze schrok.
Het waren mannen van de EITC.
'We zijn op zoek naar Richardo Woods, hij is ontsnapt aan de galg en het schijnt dat hij hier gewoont heeft.' Zei een van hen.
'Is hij ontsnapt? Wat een sukkel!' Zei Angela en ze deed alsof ze verbaast keek.
'Ehm.. Ja, en wij hebben bevel om uw huis te doorzoeken.. Het zou natuurlijk kunnen dat hij hier stiekem naar binnen geglipt is..' Mompelde een van de mannen.
'Moet dat? Mijn dochter ligt te slapen!' Fluisterde Angela.
'Ja, dat moet!' Zei de man weer en hij duwde haar ruw opzij.
De mannen liepen een voor een naar binnen en al snel was het hele huis gevuld met mannen van de EITC.
'Nu is het voorbij..' Mompelde Angela met tranen in haar ogen.
'JA! Ik heb hem!' Werd er op dat moment geschreeuwt van achter de bank.
Ze trokken zijn mouw omhoog en checkte zijn brandmerk.
Voor Angela het doorhad waren ze alweer weg.
Wat het allerergste was; Angela was zwanger van hem, alweer.
Maar dat wist zij toen nog niet.

Het was 2 maanden later.. De verjaardag van Jamie.
Jade en Matt, de buurkinderen waren er ook.
Er stond een prachtige verjaardagstaart op tafel met 4 kaarsjes erin.
Lachend keek Angela toe hoe de kinderen de grootste lol hadden.
'Weetje wat? gaan jullie maar lekker buiten spelen!' Stelde ze voor met een neplach.
Toen de kinderen buiten waren begon ze zich voor te bereiden op een bitter afscheid.

[Jamie Woods]

Vanaf hier vertel ik het verhaal zelf verder.

Nog een maand later, en mama was nog steeds niet weg.
Ik groeide heel snel, en begon na te denken over dingen uit het leven.
'Waar is papa?' Vroeg ik vaak.
'Hij is weg, en hij komt niet meer terug..' Antwoordde mama dan.
Het deed haar steeds meer pijn, dat merkte ik.
Ze wilde dit niet meer, ze wilde een nieuw leventje opbouwen met haar nieuwe kind, wat nog niet geboren was.
In dit huis had ze zoiezo nog teveel herinneringen.
Zo besloot ze, om weg te gaan, weg van mij, en weg van het huis.

'Mama gaat eventjes naar een paar winkeltjes lieverd, en jij kan niet mee!' Zei mama met een nep-glimlach.
'Jij gaat lekker bij de buren spelen!'
'Neehee! Ik wil niet! Ik wil niet!' Gilde ik, omdat ik al doorhad dat er iets niet helemaal klopte.
'Sorry lieverd, je kan echt niet mee.' Zei mama, en ze tilde mij op en liep naar buiten.
Ze klopte aan bij de buren en de 7-jarige Matt deed open.
'Mama! Het is voor jou denk ik!' Schreeuwde hij.

Na een uurtje of 3 zou mama mij weer komen ophalen.
Maar toen het avond werd, was ze er nog niet.
Matt's moeder zei dat ze waarschijnlijk nog eventjes met iemand aan het babbelen was, maar ik was niet zo dom dat ik dat zou geloven.
Ik kon aan het gezicht van Matt's moeder zien dat zij het ook allemaal niet meer helemaal wist.

Op dat moment, zat mijn moeder, inmiddels al bijna verdronken in haar eigen tranen, op een schip.
Ze was hoogzwanger, en ze vroeg zich af hoe ze dit nou eigenlijk had kunnen doen.
Helaas kon ze niet meer terug, want dan moest ze het uitleggen, en de reis terug zou zoiezo te lang duren.

2 Jaar later toen ik 6 was, wilde ik weg.
Ik wilde terug naar mijn moeder.
Ik dacht na, en op een dag, toen Jade, Matt, en ik verstoppertje gingen spelen, vluchtte ik.
De avond nadat ik gevlucht was, dwaalde ik door de straten, en in de verte hoorde ik af en toe mensen die mij riepen.
Dan verstopte ik me in donkere steegjes.

Het dochtertje wat mijn moeder had gekregen heette Mary, en ze leek zoveel op mij, dat mijn moeder weer helemaal depressief werd.

Jaren gingen voorbij.
Hoe ouder ik en mijn zusje werden, hoe meer we op erlkaar gingen lijken, zonder dat we dat wisten, trouwens, we waren nu 9, en 13.

Ik slofte doelloos door de straten, in mijn versleten kleding.
Ik verdiende nu eindelijk geld, want ik had werk.
Ik deed hetzelfde als wat mijn moeder vroeger deed, tenminste, wat me was verteld dat ze deed.
Namelijk; zingen.
Ik zong iedere avond in een klein café/restaurant, waar ik ook af en toe hielp met de bediening.
Een rothekel had ik eraan, want het waren alleen maar saaie liedjes, en ik werd altijd versierd, door mannen die me blijkbaar wel zagen zitten.
Maar iets anders kon een meisje van 14 ook niet doen om haar geld te verdienen!
Ook had ik een droom.
Het piratenleven, dat zag ik wel zitten..
Maarja, de bemanning van ieder schip bestond uit mannen.
Er was zowat geen vrouw te bekennen in de buurt van de haven.
En zeker geen 13 jaar oud meisje.
De zon ging onder.
En ik rende gauw naar het café waar ik werkte.
ik had er weer is totaal geen zin in, en gelukkig was het vandaag een beetje leeg.

Eindelijk was ik klaar met het zingen.
'Hallo! ik wil ff iets bestellen!' Werd er van alle kanten geroepen en ik trok snel mijn schort strak aan.
Ik kreeg vaak dingen toegeroepen als 'Eet iets!' want mijn ribben waren te zien door mijn kleren heen.
Mijn taille was als die van een 6 jarig kind, terwijl de rest van mijn lichaam gewoon normaal was, net zoals een normaal meisje van 13.
Ik liep met tegenzin naar een tafel met ongeduldige jongens, ze waren allemaal rond de 18 jaar.
Ik zette mijn nepglimlach op.
'U wilde iets bestellen?' Vroeg ik.
'Ja, jou graag!' Zei een van de jongens en iedereen aan de tafel begon te lachen.
Ik werd knalrood en liep weg, maar de jongen greep me bij mijn middel.
Nu werd ik echt boos maar ik kon er helaas niet op los slaan, want mijn baas stond te kijken, ook durfde ik niet echt iets te doen want ze waren een stuk ouder dan ik.
Op dat moment stond een van de jongens op en sloeg de ander op zijn hoofd.
'Laat haar los! NU!' Riep hij en de ander schrok zich dood.
Ik keek hem aan, hij had donkere ogen, en bruin haar.
Zulke dingen gebeurden wel vaker, maar dan hielp niemand me.
Hij liep weer weg en ik keek hem vragend aan, hopend dat meer mensen ooit nog zoiets voor me zouden doen.

Ik had na een jaar ontslag genomen.
Dit keer zwierf ik door de straten mét doel en mét geld.
Toen ik bij de haven aankwam, zag ik dat er een ander schip stond.
Omdat ik iedere dag naar de haven ging om daar te zitten dromen over een leven als piraat, wist ik dat dit schip hier niet hoorde.
Het schip ging blijkbaar bijna vertrekken want ze waren al aan het inladen.
Mijn verstand zei me dat ik er niet heen moest gaan, maar mijn wil voor het piratenleven was groter.
Ik sloop naar het schip en keek om me heen of er niemand meer te zien was.
Ik rende de loopplank op en meteen toen ik op het schip stond was ik al gesnapt.
'Ik denk dat dit niet de goede plek is voor een meisje om op te groeien!' Zei de jongen die me tegenhield grijnzend.
'Ik denk het wel!' Riep ik brutaal.
'We zullen even kijken wat onze kapitein ervan vind!' Zei de jongen lachend om mijn reactie.

Toen we binnenkwamen in de kajuit waar blijkbaar de kapitein zat, keek ik mijn ogen uit.
Het was precies zoals ik altijd al droomde over een piratenschip.
De jongen zag het.
'Nog nooit eerder bij piraten aan boord geweest?' Vroeg hij grinnekend.
Ik schudde mijn hoofd.
'Jake! Wie heb je daar meegenomen?' Hoorde ik opeens een stem achter me.
Ik schrok me dood en draaide me om.
'Ze liep aan boord, en ze wil mee.' Zei Jake rustig.
'We kunnen best nog mensen gebruiken, dus van mij mag ze mee! Leid jij haar maar even rond!' Zei de kapitein lachend.
'Maar haar ouders dan?' Vroeg Jake verbaast.
'Heb ik niet!' Zei ik snel.
Jake haalde zijn schouders op en tevreden liep ik achter hem aan.

[Jamie Woods]

'Hier is je kajuit madame..' Zei Jake grijnzend.
Ik keek hem verbaast aan.
'Een kajuit voor mij alleen?' Vroeg ik met grote ogen.
Jake knikte.
'Jep, voor jou alleen.'
'Waarom dan?' Vroeg ik vol verbazing.
'Omdat je een meisje bent, en het is een traditie van de kap'tein dat een meisje altijd een eigen kajuit moet hebben..' Zuchtte Jake grijnzend.
Ik knikte.
'Coole traditie!' Zei ik lachend.
Jake ging weg.
Er was een soort bureau, met een pen, inkt en papier erop.
Ik ging aan het bureau zitten, en pakte de pen.
Meteen begon ik wat te schrijven, want schrijven had de buurvrouw me geleerd.

Hallo! Ik be
Dagboek
Vandaag ben ik op een schip terechtgekomen, en heb ik een hele lieve jongen ontmoet! (Lief op de goede manier.)
Ik heb een prachtige kajuit voor mij alleen, en ik ga zo wat eten.
Volgens mij zal ik hier als een soort prinses behandeld worden!
Eigenlijk wil ik liever gewoon net als de bemanni
Ik ga nu dus maar stoppen met schrijven, ik rammel!

Ik stond op en liep de kajuit uit, naar het dek.

Toen ik op het dek aankwam floot de helft van de bemanning naar me, waarna ik knalrood naast Jake ging zitten.
Hij grijnsde naar me.
Ik werd nog roder dan ik al was.
'Wat is er?' Vroeg Jake die dat duidelijk gezien had.
'N..Niks hoor..' Mompelde Jamie zachtjes.
Ik pakte een stuk brood, en scheurde er met mijn tanden een stuk vanaf.
Jake keek mij even glimlachend aan en ik keek dus snel weg.
Zo snel ik was, jatte ik zijn beker rum, er bleef een stuk brood in mijn keel vastzitten, en ik dacht dat het water was.
Ik nam snel een slok.
Meteen toen ik proefde dat het geen water was, spuugde ik alles weer uit.
Fijn, ik verslikte me ook nog eens bijna.
De rest van de crew, behalve Jake, zaten me allemaal uit te lachen.
Boos liep ik naar mijn kajuit.
'Bekijk het zeg..' Mompelde ik tegen mezelf.

Ik ging op mijn bed zitten.
Wist ik veel dat het geen water was, boos gooide ik mijn kussen richting de deur.
Op dat moment kwam Jake binnen, waardoor hij dus dat kussen tegen zijn hoofd aan kreeg.
Fijn, heb ik weer.
Geschrokken, maar ook grinnikend liep ik op hem af.
'Sorry!' Zei ik zachtjes, al kon ik niet verbergen dat ik moest lachen.
Ik hielp hem met opstaan, en ging op de stoel bij het bureau zitten.
'Ben je boos?' Vroeg Jake die er zelf nu ook om moest lachen.
'Nee hoor..' Zei ik zachtjes grijnzend.
'Hoe oud ben je nou eigenlijk?' Vroeg hij nieuwschierig.
'13..' Zei ik terwijl ik weer een rood hoofd kreeg, lang leve de tomaten.
'En jij?' Vroeg ik zacht.
'15.' Zei Jake glimlachend.
'Ow.' Zei ik kort.
Ik kon mijn lachen niet meer inhouden, en een brede grijns verscheen op mijn gezicht.

[Jamie Woods]

Ik stond op, en ging op het bed zitten, terwijl ik grijnzend naar de grond keek. Onverwachts, pakte Jake voorzichtig mijn kin vast, en keek me in mijn ogen. Ik pakte met mijn hand, zijn pols vast, en keek hem toen al wat serieuzer aan. Jake stak zijn andere hand uit, en ik pakte die vast. Ik stond op, en keek hem nog steeds aan. Jake was groter dan ik, duidelijk. Pas nu viel het mij op dat hij hele mooie ogen had. Jake pakte met 2 handen mijn gezicht vast. En zijn gezicht kwam steeds dichterbij, ik rook hem al, ik voelde hem al, en ik proefde hem bijna. Jake raakte voorzichtig even met zijn lippen de mijne, waarna hij me nog eens kuste. Zijn handen sloeg hij om mijn middel, en mijn handen lagen op zijn borst. Op dat moment kwam de kapitein binnen. Toen hij ons zag grijnzde hij, maar toch was er ook wat van woede in zijn blik te bespeuren. Jake hield mij nog steeds vast, en ik keek geschrokken naar de kapitein. 'Moeten jij niet aan het werk?' Vroeg hij lichtelijk geïrriteerd aan Jake. 'Ja.. Ik denk het..' Zei Jake snel, hij liet mij los, en liep weg. Ik keek hem verbaast na. De kapitein sloot de deur, en liep met een brede grijns naar mij toe. 'Mooie kajuit hè? Schoonheid..' Gromde hij grijnzend. Ik slikte, en knikte langzaam. 'J.. Ja.. Prachtig..' Zei ik. Ik stapte langzaam naar achteren. Het gedrag van de kapitein beviel me niet echt. Ik was dertien, en kon alleen maar hópen dat hij geen walgelijke plannetjes had. Hij stak zijn hand uit naar mijn gezicht, en streek erlangs. Ik slikte opnieuw, en volgde iedere beweging, terwijl ik langzaam achteruit bleef lopen. Helaas liep de kapitein ook langzaam vooruit. Ik kwam met mijn rug tegen de muur aan te staan, terwijl de kapitein nu recht voor me stond. 'Wat is er..?' Vroeg ik na een tijdje, ik had mijn grote mond gelukkig wel weer een beetje terug. De kapitein grijnsde zijn gele tanden bloot, en keek mij gemeen aan. Op dat moment kwam Jake weer binnen. 'Ze hebb..' Begon hij, tot hij ons zag. Ik keek hem nogal hulpeloos aan, en hij keek boos naar de kapitein. 'Kappen..' Begon hij kwaad. Ik wilde wegkomen, maar hij pakte me vast. Breed grijnzend trok hij een pistool. Hij richtte het op Jake, en ik keek de kapitein dan ook vuil aan. Hij keek nog vuiler terug. De kapitein keek naar mij, en lette dus even niet op Jake. Ik keek snel naar Jake, en besloot de kapitein af te leiden. Ik liet met opzet mijn armband van mijn pols afglijden, en raapte die langzaam op. De kap'tein volgde al mijn bewegingen, en had niet door dat Jake nu achter hem stond. Jake gaf een of ander teken, en ik schoot opzij, de kapitein keek even verbaast, maar had daar niet veel tijd voor. Jake beukte de kapitein tegen de muur, waar ik net nog met mijn rug tegenaanstond. Hij pakte het pistool af, en ging voor mij staan. Helaas reageerde de kapitein snel genoeg om het pistool weer terug te jatten. Hij richtte het dit keer op mij. Jake stond niet meer voor mij, en keek me even moeilijk aan. 'Laat haar..' Snauwde hij. De kapitein negeerde het, en riep een paar mannen. 'Gooi hen in de cel..' Snauwde hij kwaad.

Al gauw zaten we op de grond in een krappe cel, ik keek naar de grond, en een traan ontsnapte uit mijn ooghoek. Het was geen traan van verdriet, maar eerder van woede. Jake keek naar mij, maar ik juist niet naar hem. Hij stond op, en ging naast mij zitten. Hij lag zo ongeveer, en ik ging ook maar liggen. Hij veegde met zijn hand mijn traan weg, en drukte een kus op mijn voorhoofd. Hij sloeg zijn arm om me heen, en ik legde mijn hoofd op zijn borst. Zo vielen we beide in slaap.

De volgende ochtend werden we ruw gewekt. Er werd ontbijt neergezet in de cel. Naja, droog brood, en water. Beide begonnen we te eten. Toen ik het brood ophad, ging ik op mijn rug liggen, terwijl ik naar het plafond staarde. Jake ging boven mij hangen, en ik keek hem aan, er verscheen een klein glimlachje op mijn gezicht, en hij kuste mij voorzichtig.

[Jamie Woods]

De volgende dagen werden we beide in een aparte cel gezet. We konden elkaar niet eens meer zien. Ik lag nog haast te slapen toen ze mij uit mijn cel kwamen halen. Verbaast keek ik op. Waarom alleen ik? Ik wilde dat Jake meeging. Ze zeurden net zolang door, al trekkend aan mijn armen, tot ik wel meemoest. Met betraande ogen keek ik voor de laatste keer om. Ik werd op het dek tegen de grond aan gesmakt. Hee! Jake werd wel gehaald. Er werd zorgvuldig opgelet dat ik niet weg zou kunnen rennen. Jake werd door twee mannen, aan beide armen één, vastgehouden. "Jake.." Fluisterde ik zacht en ik hield mijn adem even in. Jake werd vastgebonden aan een dikke mast. Voor ik het me kon realiseren, gebeurde er iets wat ik van mijn leven niet meer vergat.

"NEE! NEE!" Hoorde je mij steeds over het dek gillen. Ik deed mijn ogen even open en er stroomden tranen over mijn wangen. Ik schreeuwde nog, zo hard ik kon, maar het hielp niets. Niets anders dan tranen stroomden over mijn wangen, het leken watervallen ofzo. Het hield niet op. En tot mijn grote ergernis, werd ik bijna direct overeind gerukt. Jake werd overboord gegooid. Na met een zwaard gestoken te zijn door een van de bemanningsleden. Wat was dit? Gewond zou hij het al helemaal nooit overleven. 'Wat doen jullie!?' Schreeuwde ik hysterisch.

De reden van de straf die ze Jake hadden gegeven was me na een paar weken nog steeds niet duidelijk. Ik was ervan overtuigd dat hij dood was en elke keer dat ik mijzelf erop betrapte dat ik nog steeds hoopte op een weerzien, werd ik kwaad. Kwaad dat ik zo naief was. Het was nou eenmaal te laat.

[Jamie Woods]

Op een gegeven moment werd ik de kajuit van de kapitein ingesmeten. De kapitein keek me vals aan. 'Nu zie je wat er gebeurd als je niet braaf doet wat een kapitein zegt..' snauwde hij lachend. Vals lachend. Tranen stroomden nog steeds over mijn wangen en ik schreeuwde allerlei vervloekingen op hem af. Maar het hielp niets. Jake zou er niet door terugkomen. Ik zou me niet beter voelen..

Een half uur later zat ik op het dek. Ik schrobte de boel schoon. Tot een geniaal idee mij binnenschoot. Ik zag namelijk in de verte een schip.
Ook dit leek een piratenschip te zijn omdat de kapitein van ons schip er zo ver mogelijk uit de buurt probeerde te blijven. Ik stond op en probeerde aan de aandacht van de andere bemanningsleden te ontsnappen. Dat lukte me aardig. Vervolgens ging ik op de leuning van het schip staan. Voor ik sprong hoorde ik de bemanningsleden nog roepen. Maar ik had het gewaagd. Ik was gesprongen en bovendien had ik het overleeft. Zo snel ik kon zwom ik in de richting van het andere schip, het zou nog even duren voor ik er aankwam. Als ik er uberhaubt ooit aankwam. Tot mijn geluk merkte ik dat het schip zo ongeveer in mijn richting kwam. Vandaar dat het schip waarop ik zojuist nog had gezeten vaart maakte en zorgte dat het hier wegkwam. Toen het vreemde, mysterieuze schip eindelijk bij mij was aangekomen hoorde ik al het geroep van mannen. 'Er zit een meisje in het water..' en 'Man overboord! Euhm.. Ik bedoel vrouw!'

Alsof mijn leven ervan afhing zwom ik in de richting van het andere schip. Wat me daar te wachten stond kon duizend keer erger zijn dan wat ik net had verlaten . Maar het maakte me niet uit. Ik wilde enkel en alleen weg van de mannen die Jake overboord hadden gekieperd alsof het niets was. En dus zwom ik richting een onbekend schip, niet wetend wat ik zou zeggen als ik er eenmaal aankwam.

[Jamie Woods]

Water, water en water. Overal was water. Ik dacht dat ik met mijn zwemkunsten zo bij het andere schip zou zijn, maar het water was wild. Het werd lastiger dan ik dacht. Toch kwam ik dichter en dichter bij het schip, wat uiteindelijk toch een piratenschip bleek. Aan de ene kant beangstigde dit me en aan de andere kant was het een opluchting. Ze leken me eerst niet op te merken. Ik stootte een korte kreet uit die ze net op zouden kunnen merken. Toen slikte ik per ongeluk een slok zout water in en probeerde hoestend en proestend hoofd boven water te houden. Fijn, dit was echt perfect - zelfs wanneer ik bijna verdronk gaf een stemmetje in mijn hoofd nog cynisch commentaar, ja. Ineens plonsde er een meter voor me een touw het water in en ik greep het zo snel ik kon. Het was geen moeilijke keus, de keuze tussen leven en dood. Of dood en dood, als de piraten op het schip niets goeds met me voorhadden. Maar dat was van latere zorg.

Stikkend en wel lag ik uiteindelijk op het schip. Er bleef maar water naar boven komen en ik snakte naar adem. Toen het stopte en ik weer redelijk normaal kon ademen, sprak de kapitein van het schip me toe. Ik keek hem niet aan, ik lag hijgend en ineengekrompen op het dek.
"My lady, vergeef ons allen voor onze nieuwsgierigheid. Maar wij zouden graag willen weten wat U hier brengt," hij sprak langzaam en duidelijk. Zijn toon was lacherig en er zat iets van sarcasme in.
'Ik was.. Ik moest..' ik maakte mijn zin niet af. Nog steeds lag ik op het dek en keek ik niemand aan. Ik hield mijn ogen dicht terwijl ik fluisterde: 'Laat me op uw schip werken.'
Een van de bemanningsleden, degene die het dichtste bij mij stond riep het geschokt door naar de kapitein. "Ze wil op het schip werken."
Onderling geroezemoes. Gesmoezel over hoe een vrouw aan boord ongeluk zou brengen. Ik grimaste in mijzelf. Het was niet alsof ik dit schip ten onder zou brengen. Ik zou snappen dat ze iemand als Beckett wantrouwde, maar mij? Een dertienjarig meisje dat half verzopen op een piratenschip vol gewapende piraten strand? Wat een grap.
De lach van de kapitein kwam boven alle stemmen uit, dit was voor mij de eerste reden om op te kijken. Voor de piraten de eerste keer dat ze mijn gezicht zagen.
"Meisje, ik denk als ik heel eerlijk ben dat je hier niet geheel past. Ik weet niet of het opvalt door de vlag en de kledij, maar wij zijn wat men noemt: piraten."
Bah, de mannen die allemaal lachten om zijn slechte, sarcastische manier van spreken maakten me misselijk. Ik stond langzaam op, keek kwaad rond. Waarschijnlijk maakte ik staand nog minder indruk, maar het interesseerde me vrij weinig. 'Okay, zal ik dan maar weer overboord springen en het bij het volgende schip proberen? Misschien de EITC of zo. Lekker piraatjes uitroeien, lijkt me wel wat ja.'
Vuil keek ik de bemanning één voor een aan. Ze waren stuk voor stuk stil. Trots merkte ik op dat er zelfs een kneus was die naar de grond keek toen onze ogen elkaar ontmoette. Ha! Ik lachte in mezelf. Mijn euforie stopte toen ik de blik van de kapitein ontmoette. Hij keek me onderzoekend aan met een wantrouwende blik in zijn ogen.

"Jij wilt hier werken? Prima. Maar werken zul je. En je zal geen haar beter behandeld worden dan ieder ander hier aan boord. Je slaap tussen de bemanning, je eet met de bemanning en je werkt met de bemanning, tenzij ik je anders opdraag. Hebben we een deal?"
De gehele bemanning hield zijn adem in terwijl ze de kapitein ongelovig aankeken, had hij dit net echt voorgesteld. Zou zich onder de bemanning op het piratenschip een jong meisje gaan begeven? Zo te zien wel, het was nu alleen nog wachten op de reactie van de drenkeling. En die was niet moeilijk te raden.
Zonder succes probeerde ik mijn enthousiasme te verbergen terwijl ik knikte. 'Deal.'

[Jamie Woods]

Tijdens het gesprek was ik mij geheel onbewust geweest van het feit dat ik er vreselijk uitzag. Ik liep op blote voeten rond en mijn jurk was tot vlak boven mijn knieën gescheurd. Dit was waarschijnlijk al gebeurd toen ik vastzat op het vorige schip. Mijn haar was natuurlijk helemaal nat, net als alles wat ik aanhad, mijn jurk plakte tegen mijn lijf. Sinds bekend was geworden dat ik hier levend en wel mocht blijven had ik nog geen vin verroerd. De mannen waren zo langzamerhand weer aan het werk gegaan en de kapitein nodigde me zojuist uit in zijn kajuit. Ik werd er maar zenuwachtig van, maar volgde toch maar braafjes.

"Gezien Uw huidige.. Omstandigheden, lijkt het mij zeker niet ongepast U wat schone kleding te geven. En misschien ook wat te eten. Dus als U even wilt gaan zitten, miss..?" Hij keek me vragend aan.
'Woods. Jamie Woods,' zei ik met trillende stem. Sinds mijn succes met het overhalen van deze kapitein was ik alleen maar zenuwachtig geworden. Ik bevond me natuurlijk ook in een vrij vreemde situatie voor een dertienjarige. Langzaam ging ik zitten op een van de houten stoelen in de enorme kajuit. Ik keek met grote ogen om me heen en nam alles in me op.
"Helaas heb ik dit schip ooit gekaapt in Port Royal. Het was het bezit van een gravin. Er hangen dan ook alleen enorme jurken en korsetten in de kast."
'Geeft niets, ik vind wel wat,' zei ik snel.
Nadat ik omgekleed was en wat gegeten had werd ik aan het werk gezet. Ik schrobte het dek, bereidde het eten en waste de kleren. Taken die normaal eigenlijk niet vervuld werden. Ondanks dat zelfs de stinkende piraten af en toe wel schone kleren wilde dragen. Tijdens het eten had ik zelfs al wat vrienden gemaakt. Aaron, Benito, Malik, Quinten en Felix waren openlijk nieuwsgierig naar mijn beweegredenen om hier te komen en te willen blijven. De meeste mannen op het schip waren minstens tien jaar ouder dan ik. Er waren uitzonderingen, die waarschijnlijk maar een paar jaar met mij scheelden. Hieronder vielen Malik en Benito. Benito was de oudste, hij bleek ongeveer twintig jaar oud te zijn. Malik was zestien. Aangezien ik ook had gezegd zestien te zijn moesten we dus even oud voorstellen. Pas toen dit bekend werd begonnen mensen aan me te twijfelen.

Een jaar of twee later, en ik was nu bijna zestien en duidelijk gegroeid in alle opzichten, sinds ik hier aankwam. Benito was bij de laatste overval opgepakt en zijn lot was ons allen in het gezicht gewreven. Hij was opgehangen. Malik had het er moeilijk mee gehad, maar ging al gauw door. Ik had inmiddels een zwaard toevertrouwd gekregen van de kapitein, die mij inmiddels meer vertrouwde dan veel oudere crew-leden. Dat voelde goed. Felix, die lang bruin haar en felblauwe ogen had, leerde mij ermee te vechten. Algauw bleek dat ik een natuurtalent was.

We zaten weer midden op de zee, elke mogelijke achtervolging hadden we afgeschud door slim route te kiezen. Ik zat in mijn hangmat, klaarwakker en ik keek om me heen. Verderop zag ik licht branden dus ik stond op en liep erheen. Ik kon niet slapen door de storm buiten en wist zeker dat ik niet de enige zou zijn. Malik was het, die nog wakker was. Hij zat op de grond, keek aandachtig naar het vlammetje van het kaarsje. Diep in gedachten verzonken.
'Malik,' fluisterde ik glimlachend. 'Jij ook nog wakker?'
Geschrokken keek hij op, hij had me dus echt niet horen aankomen. "Ja, maar wat doe jij hier? Moet je niet slapen, meid?" Ik schudde meteen mijn hoofd, waarop hij zuchtte, maar met een grijns op zijn gezicht. Langzaam ging ik naast hem zitten, beiden zeiden we niets. Ik keek hem alleen aan terwijl hij zijn blik weer op de kaars richtte. Het was maf hoe ik hem in die twee jaar nog nooit écht goed bekeken had. Ik had altijd gezien dat hij knap was en had me altijd tot hem aangetrokken gevoeld, maar nooit op deze manier. Zonder dat ik het doorhad staarde ik hem aan, en toen hij mij ineens in de ogen keek werd ik wakker. Snel keek ik weer weg, naar het kaarslicht. Ik hoorde Malik grinnikte en het frustreerde me. Snel stond ik op. 'Ik ga slapen, tot morgen.'
"Het werd net gezellig," fluisterde Malik zo zacht dat ik het niet meer hoorde, het enige wat ik hoorde was zijn gegrinnik terwijl ik wegsnelde.

[Jamie Woods]

Verwarring was groot, de dagen die op de vreemde avond volgden. Nog nooit was ik echt verliefd geweest. Jake was heel leuk en lief geweest, maar ik was dertien en ik wist toen niet goed wat ik deed. Maar dit, dit was echt, ik voelde het. Malik was getint maar had net als Felix lichtere ogen. Grijze ogen om precies te zijn. Hij was groot en gespierd voor zijn leeftijd en had een oprecht gezicht. Een uitzondering onder de piraten. Maar uiteindelijk bleef het feit dat ik kon dromen wat ik wilde, ik zou toch nooit toe durven geven dat ik dit zo voelde. Voor het eerst nam onzekerheid de overhand. Zo leefde ik een tijdje onder de piraten terwijl ik ongelofelijk verliefd was, om het nog makkelijker te maken.

We kwamen aan bij de haven waar we al een tijd lang op gefocust waren. Het schip zag er netjes uit - vlag was naar beneden gehaald en in plaats van onze gebruikelijke vlag hadden we een andere vlag gehesen - en er was geen reden om ons te wantrouwen, zolang we aan boord bleven. Ik had geen idee hoe de haven heette, ik was me alleen bewust van mijn opdracht. Allereerst moest ik me gaan verkleden, ik zag nu al op tegen de poppenkast. Maar zo ging allereerst de witte onderjurk aan en uiteindelijk ook een van de korsetten en dure jurken. Ook schoenen moest ik dragen. Voor alles een eerste keer. Het waren zogeheten 'hakken' en mensen droegen ze om te laten zien dat ze van adel waren. Het was even wennen, maar uiteindelijk was ik er klaar voor. Opgetut en wel verliet ik het schip. Samen met wat crewleden, Aaron, Quinten, Malik en nog wat anderen ging ik richting de gevangenis die hier vlakbij moest zijn. Tot mijn verbazing en genoegen viel me op dat Malik - alle mannen, maar alleen van Malik interesseerde het me - zijn ogen niet van me af kon houden. Dit motiveerde me extra om deze missie te laten slagen.

"My lady, voor.. Voor wie komt U hier?" Vroeg de bewaker van de gevangenis die me met grote ogen aankeek. Vanbinnen hoopte ik dat dit positief was.
'Ene heer Carter, hij schijnt hier vast te zitten,' zei ik zacht en ik probeerde zo zoet mogelijk te klinken. Het leek te werken.
"Ik kan U eigenlijk niet zomaar binnenlaten miss.."
'Sir, het is heel erg belangrijk. Er hangen levens vanaf. Onder andere die van mij..' Ik ging op in het acteerwerk, keek oprecht wanhopig en legde al mijn gevoel in de leugens. De bewaker trapte erin en begeleide me naar de cel. Ik fluisterde wat over en weer met de voor mij onbekende gevangene, legde hem uit dat ik hier met zijn broer was om hem te bevrijden. Toen draaide ik mij om en liep naar de bewaker.
'Ik zou het erg op prijs stellen,' fluisterde ik zachtjes in zijn oor terwijl ik mijn pistool uit m'n jurk haalde en tegen z'n nek duwde, 'als u voor mij de sleutel van de cel heeft.'
Het protest was van korte duur en voor ik het wist stak de bewaker de sleutel in het slot en was Carter vrij. Carter was de broer van de kapitein, een tijdje geleden kreeg de kapitein nieuws dat hij vastzat en de kap'tein wilde hem natuurlijk al te graag bevrijden.

Zonder al teveel heisa wisten ik, de gevangene en mijn beschermers - die de hele tijd buiten op mij gewacht hadden - bij het piratenschip te komen. De bewaker eindigde dood en het duurde een tijdje voor de andere bewakers dat uitvonden. Toen zaten we al op de boot. Het was allemaal veel te makkelijk geweest. Terwijl we het tempo om weg te komen opvoerden, hesen we onze gebruikelijke vlag weer. Euforisch werden we allen omhelsd en gefeliciteerd. We hadden het weer geflikt.

Iedereen zat te eten die avond, maar ik had geen trek, ik zat beneden, in mijn hangmat, zag eindelijk kans om die rottige schoenen eens uit te trekken. Achter me hoorde ik ineens een stem. "Geen honger?"
Even stokte mijn beweging, toen ging ik langzaam door met het uittrekken van de schoenen. Ik hoefde niet om te kijken om te weten wie dit was. 'Nee, daarbij moest ik mezelf eerst verlossen van deze martelwerktuigen.'
Hij lachte. Malik liep om me heen en ging voor me zitten. "Je deed het goed vandaag, de leugens, het moorden, het gaat je allemaal goed af."
Daar had je het al, ik voelde me gevleid. De rust en kalmte waarmee hij me dit compliment gaf maakte het allemaal nog dubbel zo erg. Ik voelde mijn gezicht warm worden en werd bijna kwaad omdat dit zo onmogelijk was. Frustrerend en oneerlijk.
'Liegen is me altijd goed afgegaan,' mompelde ik tegen hem. 'Ik heb ook wel eens tegen jou gelogen. Tegen de hele crew, om eerlijk te zijn. Maar over iets kleins.'
Maliks wenkbrauwen schoten omhoog en ik bedacht dat ik dit maar beter zo snel mogelijk kon verklaren, voor hij iets echt verkeerds ging denken.
'Mijn leeftijd. Ik was geen zestien toen ik hier kwam. Ik was bijna veertien. Ik ben nu zestien.'
De blik in Malik's ogen bleef even geschokt. Misschien kwam dit omdat hij in de leugen was getrapt, maar het leek mijzelf logischer dat hij geschokt was dat ik nog dertien was toen ik hier kwam. Dat ik bijna veertien was geweest. Hij zei er verder niks over, haalde zijn schouders op.
Met mijn ogen op de grond gericht besefte ik dat ik nu mijn laatste kans had verspeeld. Ik trok de kam uit mijn haar die mijn haren bij elkaar hield en liet de bruine krullen op mijn schouders vallen. Durfde niet meer op te kijken.

"Maakt niets uit, je hebt ons allemaal doen geloven dat je ouder was. Vanbinnen ben je waarschijnlijk dus ook ouder," lachte Malik droogjes. "Zeker zoals je er nu uitziet.. Je lijkt echt ouder dan zestien nu."
Onzeker glimlachte ik. Het was vreemd hoe snel ik was veranderd, van moordende piraat naar een onzeker meisje. Ik merkte op in mijn ooghoek dat Malik naar mij staarde zoals ik die avond naar hem had gestaard. Ik verzamelde dus al mijn moed en keek hem recht in zijn ogen. Hij keek niet weg. Sterker nog, hij stond op en liep naar me toe. Hij streek met zijn ene hand mijn haar uit mijn gezicht en zijn hand hield uiteindelijk mijn nek vast. Ineens boog hij naar me toe en kuste me. Overdonderd liet ik het gebeuren. Veel te gauw liet hij me los.
"Ik ga slapen, miss Woods," grinnikte hij. "De rest komt namelijk naar beneden. Maar ik zie u morgen, goedenacht."
Compleet verslagen en verliefd liet hij me achter.

[Jamie Woods]

"Schooiers, schavuiten, straatratten en natuurlijk miss Woods," riep de kapitein terwijl hij zijn kajuit verliet, ik grijnsde. Het ging altijd zo. Ik luisterde vervolgens aandachtig hoe de kapitein zijn verhaal verder vervolgde. "Jullie hebben de laatste tijd geplunderd, geroofd en gemoord. En op zo'n manier dat we niet meteen door de gehele East India Trading Company achtervolgd worden. Ik vind het tijd worden om dit te vieren. Laten we onze bijeen gesprokkelde schatten gaan verspillen in berucht Tortuga."
Het was duidelijk dat de gehele crew het met dit besluit eens was, dit maakte ik op aan het gebrul en gejuich dat de piraten enthousiast uitstootten. In al die tijd was ik nog nooit in Tortuga geweest, dus het maakte me nieuwsgierig. Maar dat de koers ons zou leiden naar een plek die bekend stond als piratenstad beloofde een hoop goeds.

Na de aankondiging ging iedereen door met zijn werk. Quinten ging staan achter het roer, zijn vaste plek als stuurman. De bootsman ging weer aan de slag. En Felix was gevraagd vandaag te koken. Dat was normaal mijn vaste taak.
"Woods, ga bij Quinten staan. Vanaf nu ben je zijn leerling."
Met een verbaasde blik keek ik de kapitein aan. Dit had ik niet zien aankomen. 'Aye, captain.'
Snel liep ik de trap op en ging ik naast Quinten staan. Hij grijnsde, hij wist het duidelijk al. Ik had geen idee waar ik dit aan te danken had, maar ik vond het fantastisch.

Eindelijk, eten! Ik had honger als een paard. Zo onopvallend mogelijk ging ik naast Malik zitten. We hadden steeds geen kans om bij te praten omdat we nooit alleen waren. Dus dan maar heel subtiel praten, wat kon het mij schelen?
"Hey, Woods. Ik hoorde dat je leerling van Quinten bent geworden. Leuk hoor," zei hij droogjes.
'Ja, zeker leuk. Ik leer een hoop, ik vind alleen de navigatie wel ingewikkeld. En ik heb natuurlijk om te leren gaan met het kompas dus dat is ook een beetje jammer. Snap het nog niet helemaal.'
Malik grinnikte en at door. Hij schudde zijn hoofd en reageerde toen iemand anders hem iets vroeg. Hierna begonnen ze allemaal heel erg hard te lachen en ik besloot op te staan. Ik moest maar geduld hebben.

Het was inmiddels donker en vrijwel iedereen lag te slapen na weer een rustige dag. Ik zat onopvallend op het dek, onder een trap. Niemand kon me zo zien, zeker niet in het donker. Hoe voorspelbaar dat precies Malik ineens op het dek verscheen. "Jamie?" Hij zag me niet en ik moest erom lachen. Ik kwam onder de trap vandaan, wenkte hem en ging toen weer veilig zitten in het hoekje waar ik vandaan kwam. Malik volgde me en ging naast me zitten. "Sorry Jamie, ik wilde je niet negeren maar ik wist niet of de crew en de kapitein positief zouden reageren over.. ons. Dus ik hoop niet dat ik je de verkeerde indruk heb gegeven of-" Ik onderbrak hem.
'Rustig, rustig. Geeft niks. Ik dacht al zoiets,' lachte ik opgelucht. Voorzichtig kuste ik hem kort op zijn lippen. Daarna glimlachte ik weer. Het was duidelijk dat ook Malik opgelucht was. Hij legde beide handen in mijn nek en trok me weer naar zich toe. Hij kuste me opnieuw, nu alleen wat langer. Toen hij me losliet voelde het ondanks alles nog steeds als te kort. Ik kroop dicht tegen hem aan en voelde me voor het eerst sinds hij me voor het eerst had gekust helemaal compleet. Na zeker een kwartier in stilte zo te hebben gezeten besloten we naar bed te gaan, anders zouden we hier in slaap vallen en zouden ze ons morgenochtend zien zitten.

Eindelijk. We hadden Tortuga bereikt. Vanuit het kraaiennest was er geroepen dat er land in zicht was. De mannen waren meteen allemaal tevreden. Ze werkten harder dan ooit en hoopten zo snel mogelijk van boord te mogen om het succes van de afgelopen tijd te vieren. Ook ik kon niet wachten tot we van boord mochten want alles in mij was nieuwsgierig naar dit 'piratenstadje'. De verhalen lieten niet veel aan de verbeelding over, maar dat hoefde ook niet want de verhalen waren geweldig.