Me And My Stefmother (Clost Thread; Cate & Lizz)

[Elizabeth Swann]

Het was een prachtige ochtend. De heldere hemel beloofde een stralende dag. Ik had Jaren vrijheid geijsd, en uiteindelijk had ik mijn recht om mijn eigen gang te gaan terug gekregen. Ik ging Cate, de dochter van Jack en hijzelf voorstellen aan mijn voogd. Iedereen was druk bezig in mijn huis, het was een chaos van mensen die me vroegen waar alles moest komen te staan en wat er moest gebeuren. Het een glimlach wees ik naar de tafel in de inkomhal waar de grote Chinese vaas op geplaatst moest worden.
‘Goedemorgen papa.’ Zei nog steeds met een opgewekte glimlach. Ik had lang geweigerd hem zo te noemen, het nam ook veel tijd in beslag om daar aan te wennen, maar uiteindelijk kon ik het met alle enthousiaste terug uitspreken. Het gaf me af en toe een familierijk gevoel.
‘Goedemorgen Elizabeth.’ Kennelijk was hij minder optimistisch dan ikzelf. Hij leek ook niet erg goed geslapen te hebben aan de wallen onder zijn ogen te zien, en de vermoeide stem te horen. ‘Gaat alles volgens wens.’ Vervolgde hij na me een kus op mijn wang gedrukt te hebben. Hij slofte naar de woonkamer waar de bordeauxrode gordijnen met kant omhult werden opengeschoven en langs weerszijde van de ramen werden vast gespannen. Het zonlicht scheen de ruimte binnen waardoor ik even mijn ogen tot spleetjes kneep om aan het scherp lichtverschil te wennen.
‘Natuurlijk gaat alles naar wens, als ik nu ook nog een glimlach op jou gelaat kon terugvinden…’ Pushte ik hem aan om een beetje vrolijk over te komen. Mijn ogen keerden zich naar de deur toen ik een zacht geklop hoorde. Ik voelde mijn borstkas ging tien keer sneller als normaal. Ik wandelde op hoog tempo naar de deur zodat ik ze als eerst kon ontvangen. Ik deed de deur open en ontving Cate met een knuffel en Jack met een zoen. Ik hoorde de voetstappen van Adolf naderen. Ik wist dat hij het helemaal niet had voor Piraten en al zeker niet van een kind met een weduwenaar als vader. Hij stak zijn hand uit naar Jack om hem een hartelijk onthaal te geven. Jack keek naar de hand en vervolgens naar mij. Schudden, vormde ik met mijn lippen, maar als de beste leek hij niet in liplezen te zijn.
‘Schudden.’ Fluisterde ik en knikte met mijn ogen naar Adolf zijn hand. Na een tijdje begreep hij het, nam de hand beet en schudde hem zachtjes. Ik lachte binnensmonds.
‘U bent Meneer Sparrow.’ Sprak hij een bekeek hem met zijn kille ogen. Ik keek naar Cate die alle detailles van het huis aan het bekeuren was. Ze zag er beeldig uit. Een lange witte jurk die heel geleidelijk aan breder werd. Haar Bruine haren waren netjes opgestoken wat haar gezicht benadrukte en ik kon nog net een glimpje van haar gebroken witte schoenen opvangen. Ze waren versierd met krullen en tekeningen van bloemen, net zoals haar kleed.
‘Jufvrouw Swann, Jufrouw Sparrow, Jongenman Sparrow en Meneer De Meter.’ Sprak mijn bediende ons aan een hij gebaarde hem te volgen. Hij leed ons naar de eetkamer die netjes gedekt was voor een drie gangen menu. Ik hoopte dat alles goed zou verlopen. Cate ging aan de rechterkant van de ebbenhouten tafel zitten, ik ging naast haar zitten. Jack tegenover mij, en Adolf over Jack’s dochter. Tegelijkertijd zetten we ons neer.
‘Hopelijk was het geen al te zware reis.’ Wou ik de stilt verbreken door Cate aan te spreken. Er verscheen een stralende glimlach op haar gezicht, het verwarmde de harten aan tafel. Cate was al gewend om met jurken en met opgestoken haar rond te lopen, met bestek en wijn- en waterglazen om te gaan. Jack was duidelijk een ander geval. Ik was blij da Cate toch van adellijke afkomt kwam, waardoor ik Adolf zijn indruk nog kon wekken.
‘Nee, het was helemaal geen zware reis.’ Antwoordde ze zoals het hoorde. Ook al zou het een zware reis geweest zijn, de beleefdheid wees erop het niet te vermelden. Toen ze afkwamen met de aperitieven nam iedereen er een glaasje af. Ik vermoede dat Jack het niet een van zijn lievelingsdrankjes zou vinden, en aan Cate haar jong uitstallende gezicht te zien, wist zij dat ook.
‘Wel, Adolf. Wist u dat Caitlin een prinses van Duitsland is.’ Probeerde ik de aandacht bij ons te houden om vragen over Jacks verleden te voorkomen. Cate nam een slokje van haar glas een grinnikte toen Jack een afkeurende blik naar het goedje in zijn glas gaf. De Avond duurde langer dan ik vermoed had, maar uiteindelijk had toch iedereen een volle maag.
‘Wel, ik zal u even vertellen waar jullie slaapzalen zijn.’ Sprak ik tot hen die hier de nacht doorbrachten. ‘Cate.’ En ik bezorgde haar een glimlach. ‘Jij slaapt in de eerst logeerkamer, die bevind zich aan de rechterkant van mijn slaapvertrek. Jack,’ en ik wende mijn blik tot hen. ‘Jij mag in de logeerkamer tegenover mijn kamer slapen.’ Toen ik iedereen een goede nacht had gewenst en Cate een zoen op haar wang had bezorgt ging ik zelf slapen.

[Cate Sparrow]

Ik liep door de gang en ik keek naar de grote deuren van Elizabeth’s slaapkamer. Ze waren van donker eikenhout en ze waren bezet met gouden krullen. Mijn blik dwaalde af naar de rechter deur naast haar slaapvertrek. Ik wandelde rustig naar de deur en maakte de deur voorzichtig open. Ondanks dat het een logeervertrek was, zag het er schitterend uit. Als dit het logeervertrek was, hoe zou dan Lizzy d’r kamer eruit zien? Ik liep naar een raam waar een klein balkonnetje was. Ik deed de deur open en liep naar buiten. Ondanks dat het donker was bleef de hitte hangen.
Mijn enkels deden zeer, ik was niet echt meer gewend om op hakken te lopen en met al vaak door mijn enkels gegaan. Hoewel ik geloof dat niemand het zag. Ik liep weer naar binnen en deed mijn zijden japon aan. Ik kroop in mijn warme bed en ik was vrijwel direct in mijn dromen beland.

De volgende ochtend werd ik wakker van voetstappen in mijn kamer.
Ik opende mijn ogen maar ik werd verblind door het vele zonlicht.
Pissig trok ik mijn deken over mijn hoofd. Ik heb vaak ochtend humeur, en als er 1 ding is wat je niet moet doen, dan is dit het wel. ‘Kom op Cate, wakker worden’ zei Lizzy d’r stem. Met mijn ogen half dichtgeknepen keek ik naar Liz. Ze keek me stralend aan. Ze zag er schitterend uit. Ze had een aquamarijnblauwe jurk aan die versierd was met gouden krullen en om de kraag en mouwen zaten witte kante roesjes. Haar haren hingen los over haar schouders. ‘Ook goedemorgen’ zei ik maar ik draaide me meteen weer om, om verder te slapen. ‘O nee, dat dacht ik niet Cateje’ zei ze en ze trok de dekens van me af. Ik slaakte een klein gilletje van de kou. ‘Oké Oké jij wint’ zei ik met tegenzin en ik ging rechtop in bed zitten.
Er verscheen een glimlach op haar gezicht.’We verwachten je over een half uurtje in de eetzaal’ zei Liz en ze liep de kamer uit.
Ik legde mijn benen over de rand van het bed en liet mijn voeten de koude vloer raken. Ik stond op en rekte me uit. Uit de kast haalde ik een jurk tevoorschijn en een korset. Eigenlijk moesten mensen me helpen met dit ding maar ik heb er altijd al een hekel aan gehad als mensen mij helpen met aankleden.
Ik liet het korset om mijn middel glijden en maakte de touwtjes aan een haakje vast die aan de muur was gemonteerd.
Ik begon er met al mijn kracht aan te trekken en het korset schoot strak om mijn middel. Toen ik mijn jurk aan had en haren netjes opgestoken had ging ik naar de eetzaal. Tijd om te douchen was er niet, dan zou ik te laat komen en ik wou een goede indruk achterlaten. Met name bij die Adolf, Elizabeth had me al verteld dat hij streng was, en dat was ook aan alles te merken. Terwijl ik diep in mijn eigen gedachten was brachten mijn voeten me naar de eetzaal.
Ik zag dat Elizabeth en Adolf er al zaten. ‘Goede morgen Adolf’ zei ik vriendelijk.
Schijnbaar was dat een goede zet van me aangezien ik een goedkeuringsknikje van hem kreeg.
‘Waar is mijn vader?’ vroeg ik aan Elizabeth. ‘Geen idee, ik heb hem wel wakker gemaakt’ zei ze en ze keek naar de deur die naar de aankomsthal leidde.
‘Dan ligt hij zeker nog in bed, ik ga wel even kijken’ zei ik en ik rende naar de kamer van Jack.

Na 10 minuten kwam ik eindelijk met Jack aan in de eetzaal.
‘Mijn excuses voor mijn vader’ zei ik en ik werpde nog een boze blik naar Jack die schijnbaar van geen kwaad bewust was.

[Elizabeth Swann]

Ik keek hem met enige blik van teleurstelling aan, maar een blik als deze leek hij niet te kennen. Nonchalant zette hij zich naast mijn vader terwijl Cate zicht zachtjes plaatste op de eikenhouten stoel met fluweel rode kussens, naast mij. Jack geeuwde uitbundig en leunde zachtjes naar voren. Ik zag Cate een zachte blos krijgen op haar wangen. Ze leek zich een beetje te schamen door het wangedrag van haar vader. Ik begreep wel dat Jack niets van fatsoen, en netheid afwist, maar de simpelste regeltjes waren nu toch ook niet zo moeilijk om te aanvaarden als huisregels. De bediende kwam koffie, thee en fruitsap serveren. Ik wist dat dit één van mijn vaders listen was om te weten wat je ‘s morgens mocht drinken. Ik twijfelde niet dat Cate het juiste zou combineren met het juiste glas, maar van jack had ik mijn diepste bedenkingen. Ik wou Jack zijn aandacht wekken door zachtjes te kuchen, maar wat ik ook probeerde, hij kon zijn ogen niet van het ochtendmaal afhouden. Ik keek naar Cate die het lange smalle, glas nam.
‘Fruitsap alstublieft.’ Antwoordde ze gehoord. Haar welopgevoede gedrag deed me de zorgen vergeten, en heel dankbaar was ik haar dat ze had ingestemd om hier een tijdje te verblijven. Ze had duidelijk haar korset aangespannen waardoor haar slanke taille netjes zichtbaar was. De licht, okerkleurige jurk met de fijne witte borduursels die sierlijke krullen vormden, stond haar als een sprankelende juweel. De strikjes die van de V-hals naar de opsplitsing van het kleed gingen deden haar jonger tonen dan ze was. Toen mijn aandacht terug naar Jack ging vond ik het moeilijk om mijn glimlach te verbergen. Zijn ogen gingen van de drie glazen naar de dranken die hij met een afkeurend blik aanstaarde.
‘Adolf, wat dacht je dat we vandaag een wandeling gingen maken in het park, de zon is helder en de nacht was droog, dus er zal geen modder ons storen.’ Leidde ik zijn aandacht af waardoor zijn doodse blik niet meer naar Jack keek die nog steeds twijfelend naar de goedjes staarde, alsof hij in een diepe droom verdronken was. ‘Wat denkt u Cate?’ Vroeg ik aan haar. Ze haalde haar warmhartige glimlach tevoorschijn waardoor ik meteen de kille ogen van Adolf vergat. Ze gaf eerst een zachte knik met haar donkere ogen, keek even naar Adolf en wende vervolgens haar blik terug naar mezelf.
‘Ik ga volledig akkoord, het weer is mooi, en de laatste dagen moeten we van de lente genieten. Achtereen is het zomer. De ondraaglijke hitte zal branden. Nu zijn de temperaturen nog aangenaam.’ Gaf ze haar antwoord in een verklaring. Adolf fronste zijn voorhoofd wat hij niet vaak deed. Meestal nam hij rechtstreeks beslissingen, deze keer dacht hij er over na, wat een goed teken was. Ik haalde mijn glimlach ook tevoorschijn om hem te kunnen overtuigen.
‘Ik had al iets voor vandaag gepland, maar het is goed, Cate heeft volkomen gelijk met haar antwoord, dus stem ik in.’ Zei hij zonder zijn stem te verheffen. Hij nam eten van de schotel een begon zwijgend aan zijn ochtendmaal, en ik volgde zijn voorbeeld en nam een tros blauw, paarse druiven. Cate zat bedenkend over het voedsel te kijken en uiteindelijk nam ze een appelsien terwijl Jack nog altijd keurend naar de drankjes zat te staren. De bediende wierp een blik naar me die volgens mij wou vertellen. “Hij heeft wel lang bedenktijd nodig.” Ik wende mijn ogen naar Cate die genoot van het eten.
‘Jack. Kom neem wat eten.’ Wou ik de bediende redden van zijn taak zodat hij de dingen die moesten gebeuren nog verder kon plannen.

[Cate Sparrow]

Ik rolde met mijn ogen. Was het nou zo moeilijk voor Jack om een drankje uit te kiezen? ‘Hij neemt de fruitsap’ zei ik tegen de bediende. De bediende knikte dankbaar en schonk het sap in. ‘Sinds wanneer bepaal jij dat?’ zei Jack verbaast.
‘Sinds u dat niet zelf kunt bepalen’ zei ik terwijl ik mijn blik weer op mijn bord richtte. ‘En daarbij, fruit is goed tegen scheurbuik’ zei ik met een vriendelijke glimlach. Jack daarin tegen keek nors naar het goedje in zijn glas en pakte wat brood. Lizz werpde me een vriendelijke glimlach die me op een één of andere manier een warm gevoel bezorgde. Ook ik werpde een glimlach en we gingen weer verder met ons ontbijt.

Een uurtje later liepen ik, Lizz, Adolf en Jack door het park. Het was prachtig weer en de zon stond hoog. Lizz liep naast Jack en ik liep naast Adolf.
Het zachte lentebriesje streelde mijn gezicht en even sloot ik mijn ogen om er van te genieten. Maar ik opende mijn ogen en keek naar mijn borstkast. Ik merkte dat ik mijn korset te strak had aangetrokken en ik kreeg het benauwt. Maar ik wou niets laten merken. Ik pakte mijn waaier en wapperde me zelf lucht toe. ‘Is alles goed Cate?’ vroeg Adolf die me met zijn kille ogen aan keek. ‘Ja….. Natuurlijk’ zei ik met een benauwde stem. ‘Als u het zegt’ zei Adolf en hij liep weer door.
Mijn god, waarom moest dit nu? Ik had toch vaak genoeg in een korset rond gelopen? Waarom kreeg ik het dan toch iedere keer benauwt? Ik legde mijn hand op mijn buik en kneep mijn ogen even dicht door de steken die door mijn borstkast gingen. Ik keek naar Elizabeth en Jack die schijnbaar de grootste lol hadden. Ze liepen 3 meter voor ons, en ik zag dat Adolf het gedrag van Jack maar verschrikkelijk vond. ‘Nogmaals excuses voor mijn vader’ zei ik om het goed te praten. ‘Hij is nou niet bepaalt een man van manieren’ zei ik terwijl mijn ogen nog steeds gericht waren op het prachtige koppel.
Ik zag dat de kille ogen van Adolf naar beneden keken. Hij was een kop groter dan mij en ik had het gevoel dat hij naar binnen keek. Om te testen legde ik mijn hand op mijn decolleté. Ik keek schuin uit mijn ooghoeken omhoog en ik zag dat hij meteen weg keek. Ah dus zo’n typetje was het dus.
‘Maar hoe kan het, dat een goed opgevoede vrouw zo als u, een vader heeft zoals hij?’ vroeg Adolf die ook naar het koppeltje aan het kijken was.
‘Dat wilt u niet weten’ zei ik om niet over Jacks verleden te beginnen.
Ik glimlachte naar Lizz die helemaal in de wolken was met Jack. Jack grijnsde even naar mij en Adolf en trok Lizz toen mee achter een boom.
‘Zo onbeschoft’ zei Adolf en ik knikte maar aangezien ik een goede indruk wou maken. Met name om Lizz en Jack in een goed daglicht zetten.

[Elizabeth Swann]

Ik legde een vinger op Jack zijn lippen en liet mijn ogen naar Adolf glijden die nog een drietal minuten achter waren. ‘Even je best doen, het zijn nog maar een paar dagen. Uithoudingsvermogen ander zal ik nooit zijn toestemming krijgen, en ik heb een vermoeden dat het al bijna zo ver is.’ Fluisterde ik, wetend dat er amper contact tussen beiden mocht komen als we niet getrouwd waren. Ik drukte een vlugge kus en probeerde zo onopvallend mogelijk terug verder te wandel met Jack naast me, die een teleurgestelde blik uitstraalde.

‘Hij is een piraat Caitlin, hij zal nooit geschikt zijn voor haar.’ Aanvaarde hij haar excuses en keek voor zich uit, bestuderend hoe Jack liep. Hij leek minachtend te kijken zonder de kilte in zijn ogen te verwijderen. Cate probeerde zo min mogelijk op te vallen met het adem te kort, maar de zuurstof leek om haar heen te gaan. ‘Zij heeft een eer hoog te houden, een goede naam. Wat moet mijn volk zeggen als ze haar zien trouwen.’ Sprak hij met een toon vol afkeur. geleidelijk aan wierp hij zijn blik naar haar. Ze was heviger beginnen zwaaien met haar prachtige witte waaier met een vergrote vlinder op. Ze had trager beginnen lopen om de benauwde lucht te ontkomen maar wat ze ook probeerde, het leek haar niet te ontkomen. Adolf had mee vertraagd maar had er geen besef van dat haar korset te strak aangespannen was.
‘Ze hoeven he….’ Begon haar zin die ze niet meer kon afmaken. Ze zakte door haar benen waarna heel de kleurrijke tuin van bloemen en planten voor haar verdween. Adolf had de klap op de grond kunnen voorkomen door haar op te vangen en haar rustig neer te leggen.
‘Elizabeth!’ Schreeuwde hij om onze aandacht te winnen. Ik draaide me om en al snel liep ik naar Adolf een Cate toe. ‘Zou je een dokter kunnen halen?’
‘Er is er eentje op het einde van het park.’ Argumenteerde ik. Mijn blik gleed naar Jack die naast zijn dochter zat gehurkt. ‘Lever een goede daad en breng haar ernaar toe zo snel mogelijk?’ Pushte ik hem haar te dragen en al lopend naar de praktijk van de dokter te brengen. Jack protesteerde niet en deed wat ik zonet gevraagd had. Ik hielp Adolf recht te komen en ondersteunde hem naar de dokter. Ik besefte dat het niet goed was voor zijn hart, maar daar kon Cate niets aan doen. Toen we aankwamen lag Cate in één van de bedden in een privé kamertje. Het was er niet gezellig maar het ging ermee door. Jack zat op de rand van het bed naast haar. Ze kon al terug adem maar ik zag dat het moeizaam ging. Ik ging naar binnen en deed de spierwitte gordijnen open om een beetje zonlicht binnen te laten, ondertussen zette mijn vader zich neer op een van de stoel die bij het bed aanleunden. Hij ademde diep in en uit, maar kon na een poosje toch een glimlach tevoorschijn toveren.
‘Je hebt me doen schrikken Cate.’ Zei hij met een diepe korrel. Vervolgens ging zijn blik naar Jack die bezorg en ondanks kalm naar zijn dochter keek. ‘En er is toch nog een goed kenmerk aan jou meneer.’ Zei hij streng en formeel. Ik was naast Jack komen zitten en streek zachtjes door Cate haar haren die moeite had om een lach op haar gezicht te brengen, ze leek zich een beetje te ergeren voor haar gedrag. Ik keek op samen met de anderen toen de dokter binnen kwam. Hij had een flesje met medicijnen vast die hij aan Adolf gaf.
‘Fijn dat u haar zo snel hebt kunnen brengen, het is niet gezond om de longen samen te persen. Deze pillen zal ze in moeten nemen ’s morgens en ’s avonds.’ Gaf hij de raad en bezorgde Cate een glimlach. ‘Ze heeft echt geluk gehad, verzorg haar goed.’ Hij nam afscheid en vertrok. We brachten Cate naar huis een stopte haar in bed. De zon stond aan de horizon en de zachte gloed scheen door de ramen. Ik deed de gordijnen dicht en plaatste me naast haar op de rand van het bed. Een hele poos hadden we elkaar gewoon zwijgend aangekeken.
‘Ik denk dat je wel goed zal slapen.’ Sprak ik en gaf haar het glas water en de ronde witte pil aan die ze in moest nemen. Zonder te protesteren nam ze het in een gaf het waterglas terug aan mij maar bleef zwijgen. Ik bezorgde nog een laatste glimlach en vertrok ook naar mijn slaapvertrek waar ik ook in bed kroop. De wandeling had me uitgeput waardoor ik een goede nachtrust zou hebben.

[Cate Sparrow]

Ik opende mijn ogen en ik zag dat de kamer donker was. Het was waarschijnlijk al midden in de nacht. Ik stond op en liep naar het kleine balkonnetje. Ik schaamde me kapot, al die ophef voor een te strak gespannen korset. Het was wind stil en ik keek uit over de zee. Het maanlicht werd weerspiegeld door het water, wat je een magisch gevoel gaf. Er ging weer een steek door mijn longen en ik kneep mijn ogen dicht. Hoe kan ik ook zo dom zijn? Ik moet ook helemaal geen korsetten dragen! Hoe mooi ze er ook uitzien, ze zijn onhandig en vervelend. Mijn blik ging weer naar het potje met pillen. Zou het spul echt werken? Ik heb de afgelopen uren alleen nog maar meer pijn gehad. Ik deed een kaars aan en bekeek de pillen die op mijn nachtkastje stonden. Ik geloofde er niks van. Ik draag de komende dagen wel even geen korset, dan moet het ook lukken toch? Die troep kan nooit goed zijn voor je lichaam. Ik liep met het potje terug naar het balkon en gooide het potje weg.
Het is voor mijn eigen best wil.

De volgende ochtend had ik helemaal nergens zin in.
Lizz had me weer wakker gemaakt en ik had weer mijn gebruikelijke ochtend humeur. ‘Wil je nog wat eten?’ vroeg Lizz met een warme glimlach op haar gezicht. Even dacht ik na, ik was misselijk en wat het dat wel zo’n goed idee om te eten? ‘ik ben een beetje misselijk’ zei ik en ik lachte flauwtjes naar Lizz. ‘Maakt niet uit meid’ zei ze met een vriendelijke glimlach en ze verliet de kamer. Ongelofelijk, in het begin toen ik haar kende mocht ik haar niet. En nu? Nu was ze echt een moeder! Echt een lieve, niet ruziënde, moeder! Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Maar toch, omdat het onbeleefd is om niet te komen ontbijten, kleedde ik me aan. Ik nam een jurk waar ik nog net in kon zonder korset. Gelukkig viel het niet zo op dat ik geen korset droeg. Ik wandelde naar beneden en ik kwam in de eetzaal terecht. Ze waren al begonnen met eten. ‘Cate, komt u toch maar eten?’ vroeg Lizz met een glimlach. Alle blikken waren op mij gericht. Het liefste zou ik door de grond willen zakken zodat niemand me nog ooit zou kunnen zien. Ik glimlachte flauwtjes en ging naast Lizz zitten en ik keek naar het eten. Hoewel het eten er verrukkelijk uit zag, durfde ik niks te nemen. Even keek ik op naar de rest. Adolf boorde zijn kille blik in mijn ogen en ik besefte dat ik uit beleefdheid iets moest eten. ‘Voelt u zich wel goed Cate?’ vroeg Lizz opeens. Ik schrok op uit mijn gedachten en keek d’r aan in haar schitterende bruine ogen. ‘Ja natuurlijk, vanwaar die vraag?’ vroeg ik. Natuurlijk kon ik het antwoord wel raden maar uit beleefdheid vroeg ik het toch. ‘Nou u ziet wat bleekjes’ antwoordde ze. ‘Nou er is geen reden om u zorgen te maken over mij’ antwoordde ik en ik pakte een stuk fruit.

[Elizabeth Swann]

Adolf keek haar nog een tijdje aan maar hij at vervolgens rustig verder. Ik had geen idee wat hij nu dacht en voelde. Jack was terug de oude en was even onbeleefd als normaal. Nog steeds niet weten wat hij moest drinken en welk bestek hij moest gebruiken. Hij leek een vissengeheugen te hebben, oftewel moest hij hele kleine hersenen hebben die protesteerden dingen bij te leren. Ik nam zelf een groene appel die ik in stukjes sneed en vervolgens met veel smaak op at. Ik herinnerde me dat Cate haar medicijnen moest innemen.
‘Heb je je medicijn al ingenomen Cate?’ Vroeg ik en keek naar haar. Ze was druk bezig haar best te doen een druif op te eten, hoewel ze er moeite me had het voedsel in haar maag te krijgen.
‘Ja, heb ik daarstraks al gedaan’ Loog ze, denkend dat het voor heer eigen goed was. Ze zag er zwak en uitgeput uit, er aan te zien dat ze veel pijn geleden had. Er heerste een doodse stilte die de sfeer onaangenaam maakte, zelf deze keer kon Jack met zijn ongehoorzaamheid de sfeer niet verbeteren.
‘Misschien kan je straks nog wat op u bed gaan liggen, de dokter zei dat je veel rust nodig had.’ Zei Adolf die haar strak in haar grote, donkerbruine ogen aankeek. Haar ogen hadden altijd een lichte glans wat het een sprookjesachtig beeld gaf. Het was iets wat ik beeldschoon aan haar vond, ook jack had een lichte glans in zijn ogen, maar bij haar viel het eens zo hard op. Cate keek even naar mij en dan terug naar Adolf die zijn blik nog steeds niet veranderd had. Cate had geen zin om te rusten, daar was het leven te kort voor, maar om het advies van een dokter te negeren leek haar geen goed idee in het bijzijn van Adolf.
‘Ik geloof dat u gelijk heeft’ Zei ze en probeerde te glimlachen wat amper slaagde. Ze staarde terug naar haar bord met een paar druiven en at er met tegenzin een op. Jack had ondertussen bijna heel de fruitmand leeg geroofd en had genoten van het eten, ook ik en Adolf hadden ons voedsel op.
‘Heeft er iemand een idee wat we vandaag kunnen doen?’ Vroeg ik om een beetje geluid in de ruimte te krijgen. Mijn ogen gingen iedereen af. Van Cate die nog steeds heel traag aan het eten was, naar Adolf die nog steeds naar Cate keek, wat ik raar vond. Hij was niet iemand die snel naar mensen zou staren. Mijn laatste blik ging naar Jack maar de was nu met veel moeite zijn fruitsap aan het opdrinken.
‘We zouden de kelder kunnen gaan bezoeken.’ Zei Adolf vervolgens en wende zijn blik naar mezelf. Ik lachte en knikt instemmend in. Het was misschien iets waar Jack geïnteresseerd in zou zijn. De verschillende dranken die we waarschijnlijk ook zouden proeven zouden hem een ander beeld geven van dit huis, of dat hoopte ik toch.
‘Goed idee, papa.’ Gaf ik hem het compliment en keek naar Cate. ‘Mijn bediende staan altijd klaar, op de het nachttafeltje staat een zilveren belletje. Gewoon rinkelen en ze zullen er onmiddellijk staan. We stonden op en Cate ging een beetje met tegenzin naar haar kamer terwijl wij naar de kelder gingen. De eerste flessen die we tegenkwamen waren flessen rum. We dronken het amper, maar tegen pijn en koorts was het goed. Appleton: was de eerste fles die mijn vader open deed. Hij goot het in iedereen hun glaasje. Juist een bodempje gevuld. Het was de oudste rum die op Jamaica gemaakt werd en voor rum vond ik het niet slecht smaken. Ik merkte ook dat Jack onder de indruk was. Cubaanse rum was de tweede die we proefde en zo gingen we verder.

Cate was ondertussen in haar kamer aangekomen. Ze keek een beetje verveeld rond, en ondanks de pijn had ze liever de dranken mee komen proeven. Ze liep naar het balkon en ademde de zuivere lucht in wat eigenlijk wel best goed deed. Ze streek door haar haren. Misschien moest ze maar een bad nemen nu ze even alleen was. Ze nam het belletje dat op het eikenhouten tafeltje stond, rechts van haar smeetijzeren bed. Ze rinkelde er drie keer mee en niet veel later stond haar dienares in haar kamer.
‘Wat wenst u mevrouw?’ Vroeg Anneleen en maakte een lichtelijk buiging terwijl ze wachtte op antwoord.
‘Een bad zou goed doen.’ Antwoordde ze en ging terug op het balkon staan een keek naar het prachtige uitzicht. Niets ging boven de zee, het was mooi en betoverend. Ze droomde een beetje weg en een half uur later kwam de dienares terug aankloppen. Ze verschoot ervan dat de tijd zo snel vooruit gevlogen was. ‘Dankjewel.’ Antwoordde Cate met een glimlach die vertelde dat ze mocht vertrekken. Ze ging via een deur in haar kamer naar de badkamer. Het was een redelijk kleine badruimte. Het had een badkuip in het midden van de ruimte, één muur had een spiegel en een wit aanrecht. Toen ze binnen kwam was er aan de linkerkant een groot raam. Ze deed de gordijnen toe, kleedde haar om en ging genietend in het bad zitten.

[Cate Sparrow]

Jack had bijna alle dranken geproefd die in de kelder waren. Je kon aan zijn gezicht zien dat hij in de hemel was beland. ‘Nou, wat vindt je ervan Jack?’ vroeg Elizabeth toen ze alles geproefd hadden. ‘Dit is de hemel!’ zei Jack terwijl hij zijn laatste beetje drinken achterin zijn keel gooide. Elizabeth glimlachte nog even naar Adolf. Hopelijk deed Jack dit goed. ‘Zullen we weer terug gaan?’ vroeg Adolf die een beetje afkeurend naar Jack keek. ‘Goed idee, ik wou toch al even bij Cate gaan kijken’ zei Elizabeth met een glimlach.

Ik lag ondertussen al weer in bed, maar slapen heb ik niet gedaan. Iedere minuut ging er weer een ondragelijke pijnsteek door mijn borstkast. Die pijn maakte me moe, maar mijn lichaam gaf me geen kans om te rusten. Had ik die pillen maar nooit weggegooid. Ik stond op en deed mijn kamerjas aan. Die pillen moeten terug, en wel nu. Ik rende op mijn tenen naar de voordeur. De bediendes die in de hal stonden keken vreemd op, maar ik negeerde dat. Ze zouden waarschijnlijk toch niks zeggen. Op mijn blote voeten liep ik over het gras naar mijn balkon. Mijn blik ging naar de struiken waar ik die pillen naartoe had gegooid. Ik wrong me door de hoge struiken en ik ging opzoek naar de pillen. Maar ik vond de pillen niet. Ook zocht ik tussen andere struiken maar ook daar zag ik ze niet. Ze konden toch niet weg zijn?! Opeens schoot de gedachten door m’n hoofd, Lizz zou bij me komen kijken natuurlijk! Ik haastte me naar mijn kamer. Mijn kamerjas was gescheurd en mijn voeten lagen open van de doornen die aan de struiken zaten. Vlug deed ik mijn kamerjas uit en propte die onder het bed. Vlug ging ik weer in bed liggen, en het was net op tijd want Lizz klopte op de deur. ‘Cate?’ vroeg ze en ze maakte de deur open. Haar stralende gezicht kwam om de deur heen en keek me glimlachend aan. Het was een schitterende vrouw, zowel innerlijk als uiterlijk. Ik was best jaloers op haar en ik snapte dan ook wel dat mijn vader gek op d’r was. Als ik een man was dan zou ik dat ook zijn. Opeens voelde ik een enorme pijn schok door mijn borstkast heen gaan en ik schreeuwde het uit. Ik kroop in elkaar. Het zweet dropen als straaltjes van mijn gezicht en ik keek naar Lizz die geschrokken bij mijn bed was komen staan. ‘VADER! JACK!’ brulde ze vanuit de kamer. Na een tijdje stonden ze om mijn bed. ‘Cate!’ zei Jack en hij pakte met zijn handen mijn gezicht vast. ‘Heb jij je pillen ingenomen?’ vroeg hij en hij boorde zijn ogen in die van mij.
Toen ik wou antwoordden kwam er nog een steek en ik schreeuwde het weer uit.
‘Dat vat ik op als een nee’ zei Jack en hij keek boos naar me. Ik wist dat het fout was en ik had het ook niet moeten doen. Maar het was nu te laat. Ik kan het niet meer terug draaien. Een bediende kwam aangerend om te kijken waar het geschreeuw vandaan kwam. ‘Haal de dokter en vlug!’ brulde Adolf. ‘Het spijt me meneer, maar de dokter is er niet’ antwoordde de vrouw. ‘Hoe bedoel je dat hij er niet is!’ brulde Adolf weer. ‘Volgens mij is hij zelf ziek meneer’ zei de vrouw en ze deinsde een beetje achteruit. ‘Dan moeten we nu weer vlug naar het park’ zei Lizz en ik voelde haar hand op mijn voorhoofd. Jack tilde mij op en hij liep de kamer uit. Lizz pakte nog vlug een deken en legde die over mijn lichaam. Kreunend van de pijn werd ik naar de dokter gebracht. Toen we in een koest zaten zat ik nog steeds op Jacks zijn schoot. ‘Het spijt me’ zei ik zacht. ‘Dat mag ik helpen hopen!’ zei Jack pissig tegen me. ‘Waarom gooi je, je medicijnen weg?’ vroeg Lizz die zich ook een beetje bleek te ergeren. Daar besloot ik maar geen antwoord op te geven en ik keek schuld bewust naar mijn handen

[Elizabeth Swann]

Ik was een beetje teleurgesteld, dat kon ik niet ontkennen. Ik kende haar en ze was een buitenbeentje. Jack keek haar nog steeds met een doorborende blik aan die zelfs mij kippenvel deed bezorgen. Toen we aankwamen snelden we naar buiten, het huis van de dokter binnen.
‘Dokter, dokter, noodgeval.’ Riep Adolf uit volle borst.
Niet veel later kwam met volle haast de dokter aangesneld. Hij keek naar Cate die nog steeds in Jacks armen lag.
Ze kreeg het steeds moeilijker om bij bewustzijn te blijven.
‘Heeft ze haar medicijnen genomen.’ Vroeg de dokter bijna zo snel dat het amper verstaanbaar was. Iedereen knikte een beetje beschaamd nee, maar ondanks dat stelde de dokter geen verder vragen. Aan het kaartje, dat vast zat aan zijn rechter borstzak van zijn wit uniform, zag ik dat hij Gevearts heette met zijn achternaam. Hij nam Cate van Jack over en keek hem haar bezorgt aan.
‘Zou iemand met me mee, willen komen om haar gerust te stellen.’ Vroeg de dokter op een snel tempo waardoor er weer bijna geen woord van verstaan was. Nog voor zijn zin uitgesproken was kwam Adolf ertussen.
‘Ik ga mee.’ Zei hij voor Jack and ik konden antwoorden. Ik wou nog protesteren maar de deur van een operatie kamer ging al dicht. Daar stond ik met een mond vol tanden, verbaast dat mijn vader ingestemd had, ondanks dat ze haar pillen had weggesmeten. Zuchtend zette ik me op een van de stoelen die zich in de kille open ruimte bevonden. Erg comfortabel zaten ze niet. Jack zette zich naast me neer, ik voelde de onrust ondanks zijn kalme uitstraling.

Ze hadden Cate op bed gelegd en probeerde haar bij bewustzijn de houden. De dokter was druk in de weer om medicijnen en een oplossing om haar pijn te verwijderen.
‘Had ze haar pillen maar ingenomen.’ Brabbelde Adolf tegen zichzelf alsof het zijn schuld was dat ze hier nu lag.
Cate was druk bezig met lucht in haar longen te krijgen hoeveel pijn het ook deed bij haar. Ze was bezweet door het vechten, het was misschien nog zwaarder dan een zwaardgevecht tegen een man die dubbel zo dik en groot als haar was.
Adolf had haar handen vast genomen om iets om handen te hebben, ze moest en zal bij bewustzijn moeten blijven anders zou er weinig kans zijn dat ze het nog zou halen. ‘Caitlin, volhouden.’ Sprak hij haar de moed in, maar ze kreeg het elke minuut moeilijker om haar ogen op en te houden.
De dokter kwam met een spuit een prikte die voorzichtig in één van de aderen in haar onderarm, vervolgens loste hij de bovenste knopjes van haar kleren zodat ze al meer zuurstof binnenkreeg. Hij nam een glas water en een wit rond pilletje dat ze in moest slikken. Het duurde even voor ze het in haar maag had gekregen. Opereren was te gevaarlijk en de overlevingskans zou dan maar klein zijn. Een half uur later kon ze weer ademen, niet zoals het zou moeten maar beter dat daarstraks, ook was de pijn lichtelijk verdwenen. Het kwam voor een heel groot deed door de medicatie, maar deze zou ze in moeten nemen thuis.
Vervolgens had de dokter ook haar schrammen op haar voeten en benen verzorgt zodat de kans op infecties kleiner was. Hij had ze voor de zekerheid in een licht windeltje gewikkeld voor de veiligheid.
‘Ze moet echt binnenblijven en deze medicatie 3 keer per dag innemen. Ze zal de volgende keer minder geluk hebben als ze, ze weer wegsmijt.’ Zei de dokter een beetje geërgerd.
Adolf knikte instemmend en betaalde, het was een redelijke dure prijs, maar erg leek hij het niet te vinden. Ze wikkelden haar in een dik wollen deken en droegen haar naar buiten waar Jack en Elizabeth haar opwachten.

[Cate Sparrow]

Ik had barstende hoofdpijn en mijn oogleden werden zwaar. Ik schaamde me voor me gedrag. En dat was logies, en dat noemt zichzelf een prinses. Ik had alleen niet helemaal begrepen waarom Adolf met mij de operatiekamer in wou? Hij had het toch niet op kinderen van een weduwenaar? Ik lag in de armen van Adolf die me naar de koets bracht. Ook Lizz en Jack waren gevolgd en stapte de koets in. Ik sloot mijn ogen en ik viel in slaap terwijl de koets ons naar het huis van Lizz bracht.
Iedereen had de ogen op mij gericht. ‘Zeg, waarom ging jij met mijn dochter mee die kamer in?’ vroeg Jack opeens. Adolf negeerde Jack en deed alsof hij hem niet gehoord had.

Een dag ging voorbij en ik werd om het half uur gecontroleerd door iemand. Ze hadden deze keer de pillen zelf bewaard omdat ze me niet meer vertrouwde. Toen Lizz bij me kwam kijken vroeg ik haar waarom Adolf bij me was in de operatie kamer. De precieze reden wist zij ook niet, maar toen ze me had verteld wat Adolf allemaal voor me gedaan had en ik was verast. Dat had ik nooit van hem verwacht.
Ik had niks gehoord die tijd dat ik bij de dokter was, ik had het te druk met lucht in mijn longen te pompen. De kamer was leeg en ik staarde naar buiten. Ik besloot maar even naar de woonkamer te gaan. Ik deed een kamerjas aan en liep naar beneden. Zoals ik al verwacht had zaten ze allemaal in de woonkamer. ‘Cate’ zei Jack en hij gaf me een kus op mijn wang. ‘Hoi pa’ zei ik vrolijker dan dat ik me voelde. Adolf glimlachte even naar me en richtte zich toen weer op zijn kop thee die hij in zijn handen had. Lizz gaf me ook weer één van haar geweldig mooie glimlachen en gaf aan dat ik naast haar kon zitten. Ik nam plaats naast haar en ik keek zwijgend naar de piano die tegen over me tegen de muur stond. Het was lang geleden dat ik daarop gespeeld had, maar ondanks dat begonnen mijn vingers toch te kriebelen. Opeens verstoorde Adolf mijn gedachten. ‘Wil je wat thee Cate?’ vroeg hij en hij keek weer met een doorboordende blik in mijn ogen. ‘Nee dank u, ik ben nog niet zo lekker’ antwoordde ik. Ik was nog een beetje misselijk. Dat kwam vast door de pillen. Ik staarde weer verder naar de piano. ‘Wisten jullie dat Cate piano kan spelen’ zei Jack en hij werpde me een knipoog. ‘Is dat zo Cate?’ vroeg Adolf. Langzaam knikte ik. ‘Speel eens!’ zei Lizz die een beetje opgewonden klonk. Ik stond op en liep naar de piano. Ik deed de klep open en nam plaats op het krukje. Ik keek naar de velen toetsen en zuchtte diep. Ik zou het toch niet verleerd zijn? Mijn voet zocht en rechter pedaal die er voor zorgde dat de tonen langer hoorbaar bleven. Ik drukte willekeurige toetsen in die samen het nummer ‘Moonlight van Beethoven’ vormde. Minuten gingen voorbij en ik speelde het nummer vlekkeloos. Toen ik de laatste toetsen indrukte zuchtte ik diep, ik kon het nog. De rest klapte. ‘Ah Moonlight Sonate, goede keuze’ zei Adolf. Hij stond op en liep ook naar de piano. Ik stond op zodat hij plaats kon nemen achter de piano. Ook hij speelde een nummer die bijna niemand niet kent. Ik glimlachte, ik vond het een geweldig nummer. ‘Dit is Für Elise’ antwoordde ik in volle overtuiging. ‘Helemaal correct’ zei hij bezorgde mij een glimlach. Terwijl Adolf me nog een lied liet horen wenkte Lizz naar Jack dat ze hem moest volgen en ze liepen de kamer uit. Toen Jack de deur achter zich dicht deed keek hij haar vragend aan. ‘Laat ze maar lekker alleen, dan kunnen wij lekker andere dingen doen’ zei ze glimlachend tegen Jack. Jacks bekende grijns kwam op. ‘En ik weet wat’ zei hij en hij trok Lizz mee aan haar pols naar d’r kamer.

[Elizabeth Swann]

Ze glimlachte en keek haar kamer rond toen ze er waren. ‘Ik weet eigenlijk niet of het zo’n goed idee is.’ Fluisterde ze en draaide zich naar Jack die onder de indruk naar de kamer keek en niet echt leek te luisteren. ‘Overal zijn wel bedienden die hier kamers in en uit wandelen.
Jack grijnsde en wandelde naar me toe nog steeds zwijgend, alsof hij een geheim verzweeg.

Adolf was onder de indruk van Cate haar kennis over muziek. Hij vond het geweldig dat er nog iemand iets wist over de muziek die amper nog gespeeld werd. ‘Wilt u nog een deeltje spelen, u speelt werkelijk adembenemend.’ Complimenteerde hij en stond recht zodat Cate kon gaan zitten.
Ze haalde een van haar beste glimlachen naar boven die altijd de sfeer deed opwarmen en vervolgens ging ze netjes op de stoel zitten. Ze legde strelend haar handen op de piano en begon willekeurig een liedje te spelen. Elke toets werd zacht en teder ingedrukt alsof het één van haar geliefden was.
Adolf genoot en sloot even zijn kille ogen om van het intense geluid te genieten. Toen hij ze terug opende keek hij aandachtig mee hoe ze de noten indrukte. Zachtjes legde hij zijn armen op haar schouders. ‘U ouders zullen wel trots zijn op zo’n dochter als u.’ Sprak hij eentonig maar er zat een moment van toonverlies in die hij snel had herpakte. ‘Zo’n voorbeeldigheid en muzikaliteit bevat niet iedereen. Had ik maar zo’n dochter u.’ Zei hij een streelde haar schouders heel zachtjes.
Cate haperde even met spelen en wist niet wat ze erbij moest denken. ‘euh.. mijn moeder is gestorven meneer, het enige echte familielid dat ik nog heb is mijn vader en die is niet echt geïnteresseerd in muziek. Ze wou uit haar ooghoeken naar achteren kijken maar Adolf blokkeerde haar uitzicht. Ze keek vervolgens terug naar de piano en betrapte haarzelf er op dat het steeds moeilijker ging om haar aan de melodie te houden. Ze wist niet precies hoe het kwam. Of te wel was het de vermoeidheid, anders de schrik die Adolf haar op een of andere mannier aanjaagde.
‘Schandalig hoe hij niet van muziek kunnen houden, vind u zelf niet.’
Cate wist niet wat ze op deze vraag moest antwoordden. Jack bleef haar biologische vader en dat zou altijd zo blijven. ‘Hij is in andere dingen beter dan op muzikale vlakken.’ Probeerde ze haar vader goed te praten.
‘Ah.’ Antwoordde Adolf zacht en gaf haar een zoen op zijn wang. ‘Gelukkig dat u de kant van u moeder hebt geërfd dan.’ Fluisterde hij in haar oor en liep terug naar het salontafeltje. ‘Nog iets te drinken?’ Vervolgde hij een schonk een tas thee in voor hem een haar en liep terug naar de piano een gaf haar kom aan. ‘Proost op het geluk.’ Zei hij grijnzend en nam een slok.

[Cate Sparrow]

Ik glimlachte flauwtjes. Wat bedoelde hij nou precies met die kus op mijn wang. Ik nam een slok thee en keek zwijgend naar het warme kruidenwater in het kopje. Ik voelde dat mijn hoofd weer bonkte, dat kwam vast door de vermoeidheid. Ik dronk mijn thee op en zette mijn lege kopje op het dichtstbijzijnde tafeltje. Maar toen ik weer terug wou lopen naar de pianokruk kreeg ik het gevoel alsof ik het gewicht van 100 kilo aan het dragen was en ik zakte door mijn benen. Adolf die vlak bij me stond wist me nog net op te vangen en keek me weer aan met zijn kille ogen. ‘Alles goed?’ vroeg hij. ‘Ik denk dat ik moe ben, komt vast door de medicijnen’ antwoordde ik. Snel kreeg ik de controle over mijn benen weer terug en Adolf sloeg een arm om mijn middel zodat ik een beetje op hem kon leunen. Samen liepen we richting mijn kamer.

Jack had Lizz nog steeds vast aan haar pols en hij duwde haar kamerdeur open. Lizz glimlachte, zo kon Jack beter zijn gang laten gaan want het lukte haar toch niet om hem om te praten. Jack deed een stoel voor de deur zodat ze de deur niet open konden maken en duwde Lizz op haar bed. Hij drukte zijn lippen tegen die van haar, en Lizz deed zonder tegenspraak met hem mee. Ze voelde zijn grote handen onder haar rok en ze sloeg haar armen om nek. Jack streelde haar boven benen en Lizz genoot van iedere keer dat hij haar aanraakte. Ze voelde hoe hij haar ondergoed uit trok en even verstijfde ze. Moest ze dit wel doen? Adolf was in de buurt en ze zou gigantisch op haar donder krijgen als hij haar zo zou betrappen. Maar Jack had ondertussen ook zijn broek uit gedaan en ze voelde hem binnen dringen. Nu kreeg ze toch echt wel haar twijfels. Ze hield van Jack maar als Adolf haar zo zou betrappen….
‘Jack ik weet niet of’ begon ze maar Jack legde zijn vinger op haar mond en ging rustig door.

Ik liep door de hal samen met Adolf naar de grote trap die naar de slaapkamers leiden. Opeens bedacht ik me dat Jack en Lizz wel eens druk bezig konden zijn met iets waarbij ze niet graag gestoord zouden willen worden door Adolf. Maar hoe kon ik in godsnaam Adolf bij hun weg houden. ‘Uhm…’ begon ik. Adolf werpde een blik naar me met zijn kille ogen waar geen schrijntje liefde in bleek te zitten. ‘Wat is er?’ vroeg hij en hij stopte. Ik had het gevoel alsof zijn hand naar beneden gleed en ik verstijfde. Of het zo was wist ik niet maar ik kreeg er een onveilig gevoel van. ‘Ik heb een beetje honger, ik heb een dag niks gegeten en mijn maag smeekt om voedsel’ zei ik in de hoop dat hij niet door zou lopen naar mijn kamer. Hij knikte en veranderde zijn koers richting de eetzaal.

Een paar minuten later lagen Jack en Lizz op het bed en kijken elkaar zwijgend aan. Jack liet zijn hand zachtjes over Lizz haar wang glijden en hij keek haar verliefd aan. Lizz zette weer één van haar schitterende glimlachen op en keek Jack diep in zijn bruine ogen.

[Elizabeth Swann]

Ze gaf hem een kleine zachte kus op zijn neus terwijl ze genoot van zijn aanwezigheid. ‘Is het zo erg om hier aanwezig te zijn.’ Vroeg ze plagerig en kon niet ophouden met lachen. Jack Had teruggelachen met delfde warmte die zijn had gestraald met haar ogen.

Ondertussen waren Adolf en Cate aangekomen in de keuken. Het was een lichte keuken, en de donkeren, eikenhouten meubilair paste er uitstekend bij.
‘Wat wenst u te eten, alles is er wat u maar kan wensen.’ Zei hij met een lichtelijke glimlacht die duidelijk geamuseerd klonk.
Cate had eigenlijk helemaal geen honger, een haar maag protesteerde zelf maar om een hap binnen te krijgen. Het moest iets luchtig zijn dat niet te zwaar was. Ze was aan het denken aan een stuk fruit, maar das paste niet bij de gelegenheid. Zou ze hem eerst vragen om een glas water, koel water? Ze wist niet wat ze moest zeggen maar wist wel dat ze het dringend moest gaan zeggen.
Adolf had haar een hele poos aangekeken en blijven glimlachen. ‘Maar meisje.’ Zei hij persoonlijk zoals hij nog nooit bij haar gedaan had.
Cate keek op een voelde de haren op haar rug rechtkomen.
‘Weet je niet wat kiezen.’ Hij stapte naderbij een nam met een hand ruw haar gezicht vast. ‘Zal ik dan maar voor je kiezen.’ Grijnsde hij.
Ongemakkelijk knikte ze, de gedachte die ze het beste en voor de hand liggend vond.
Adolf drukte haar een zoen op haar zachte lippen een sleurde haar zachtjes naar de etenskast. Zachtjes plukte hij een druif van een tros en drukte die tegen haar lippen. ‘Een druifje misschien.’ Begon hij een keek toe hoe ze het langzaam op at. Onzichtbaar nam hij een mes een vervolgens met zijn andere hand een appel. ‘Een stuk appel?’ Hij sneed de appel in een paar plakjes en duwde die weer tegen haar lippen. Hij stond zo dicht bij haar dat hij het tussen haar tanden hoorde ketsen.
Toen hij het mes op haar wang had gezet slikte ze het stuk appel door. Ze deed even geforceerd haar ogen dicht een voelde het stuk appel ongemakkelijk in haar slokdarm zitten.
‘Misschien een stukje mij.’ Fluisterde een streelde met zijn hand lang haar keel weten dat ze het stuk in één geheel had doorgeslikt.
‘Pardon.’ Antwoordde ze met veel moeite en een kleine hapering.
Adolf lachte gemeen en streelde met de platte kant van het mes haar wang. Geamuseerd keek hij toe hoe ze machteloos gevangens was.
Vechtend met het stuk appel probeerde ze een oplossing te vinden van zijn waangedrag. Hij had dus ook slechte momenten, momenten die elke man wel eens zou hebben al hij een knappe vrouw zag. Geen oplossing leek haar te binnen te komen hoe hard ze ook probeerde.

[Cate Sparrow]

De gedachtes schoten door mijn hoofd. Wat moest ik doen? Wou ik dit wel? Mijn knieën knikten en ik had moeite om naar Adolf te kijken. Hij kwam steeds dichterbij en ik deinsde achteruit in de hoop dat hij stopte. Maar dat leek te vergeefs. Hij ging met één hand achter mijn rug en duwde mij naar hem toe. Op zich hielt ik wel van dominante mannen, maar hij had iets engs over zich. Weer voelde ik zijn lippen op die van mij. Weer schoten de vragen door mijn hoofd en ik wist niet of ik hier op door moest gaan of niet. Hij drukte mijn lichaam tegen het zijne en ik verstijfde compleet. Ik wou roepen, gillen, schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit m’n keel. Wat ik ook probeerde er kwam geen geluid. Ook die verdomde appel zat nog steeds ongemakkelijk in mijn keel. Ik merkte dat ik weer controle kreeg over mijn lichaam en ik duwde Adolf van me af. Tijdens het duwen kwam het mes langs mijn wang en een lijn van bloed stroomde over mijn wang. Ik zette het op een holletje de keuken uit, de grote trap op die naar de slaapkamers leidde. Maar ik glee uit en ik viel van de trap. Ik voelde opeens een arm die mij omhoog trok en ik keek recht in de ogen van Adolf. ‘Lastig hè meisje, traplopen?’ zei hij gemeen terwijl hij zijn kille ogen in die van mij boorde. ‘Toch zonde’ zei hij terwijl hij mijn gezicht vastpakte en de snee bestuderend bekeek. Ik ademde weer moeilijk en ik had weer pijnlijke steken. Net op het moment dat hij zijn mond open wou doen om wat te zetten kwamen Jack en Lizz aangelopen. ‘We hoorde wat vallen’ zei Lizz en haar blik viel op mij. ‘Ja klopt, Caitlin viel van de trap’ zei Adolf zonder zijn blik af te wenden dan de wond. ‘Ze heeft zich opengehaald toen ze naar beneden viel’ zei hij. ‘Klopt dat Cate? Jij bent nog nooit van een trap gevallen’ zei Jack verbaast. Ik wist dat Adolf me doen als ik niet met hem mee deed en ik knikte naar Jack. Jack keek me weer ongelovig aan en ook Lizz leek me niet helemaal te geloven. ‘Zullen we gaan eten?’ zei Adolf toen om over een ander onderwerp te beginnen. ‘Ik ga even met Caitlin naar de keuken om deze wond te verzorgen’ zei Adolf. Jack en Lizz knikte en hun liepen alvast naar de Eetzaal.

[Elizabeth Swann]

Ik keek naar Jack die voor me aan de tafel was gaan zitten. Het haardvuur knetterde gezellig en verwarmde de zaal die een toch een schrijntje van kilte bevatte. Alsof het wou vertellen dat er iets gebeurt was. Ik haalde mijn schouders zachtjes op die Jack zijn blik moest beantwoorden.
‘Ik heb geen idee, Jack. Het is jou dochter, ze is misschien wat verward.’ Probeerde ik hem gerust te stellen.

In de keuken aangekomen die plotseling een stuk kouder was dan daarnet drukte Adolf haar tegen één van de lichtbruine, houten kasten waar de borden in opgeborgen waren. ‘Geen woord.’ Zei hij door zijn tanden sissend en keek haar in haar warme bruine ogen aan die op een of andere manier altijd liefde uitstraalde. ‘Je zou er anders nog spijt van krijgen.’ Grijnsde hij een liet zijn ogen over haar lichaam glijden.
Cate had een ongemakkelijk gevoel een voelde de pijn door haar hele lichaam stromen. Ze voelde zijn warme ademen, gedwongen die ook in te ademen.
Hij verzorgde zwijgend haar wond en toen dat klaar was streek hij door haar glanzende donkere haren. Hij liet ze vervolgens haar gezicht vast houden en gaf haar een lange zoen op haar tedere, kwetsbare lippen. Hij klopte vervolgens zacht op haar wang. ‘Dus geen woord oké.’ Wou hij er nog eens extra op wijzen.
Cate knikte instemmend een hoopte dat ze even terug normaal kon gaan ademen zodat haar hartslag ook zou vertragen. Het leek elk moment uit haar borstkas gerukt te worden.
‘Brave meid.’ Complimenteerde hij haar, behandelend als een kind van drie jaar oud. Hij leidde haar naar de eetkamer waar hij haar liet zitten naast Lizz, zoals altijd. Vervolgens nam hij ook plaats naast Jack die zijn blik naar Cate had gericht.
Cate keek naar haar bord een durfde Adolf niet aankijken, bang om de kilte terug door haar lichaam te laten glijden. Zijn hart was van steen, ze vroeg zich eigenlijk af of hij wel een hart had. Hij was ongevoelloos, hij gaf niet om mensen, maar waarom dat doen? Ze was in de war. Te veel onbeantwoorde vragen.
‘Gaat het Cate, lieverd. Je ziet er zo moe uit.’ Vroeg Lizz om iets uit haar te krijgen.
Haar lichaam hing er redelijk treurig bij en ze reageerde niet op haar vraag. Alleen toe ze rond kwamen met het fruitsap en de borden voedsel zei ze dankjewel. Ze voelde heel de tijd de blik van Adolf, ze kon niet vaststellen of hij naar haar keek maar het voelde zo.
Elizabeth keek vragen naar Jack. Ze voelde dat er iets mis was, maar ze wist niet wat. Het kwam misschien door de pillen die haar wat depressief maakte. Soms hadden zware pillen vreemde effecten. Het zou ook gekund hebben dat het gebrek van zuurstof haar wat duizelig had gemaakt en ze daardoor van de trap was gevallen. Veel voedsel had ze ook nog niet in haar maag, er waren zoveel verklaringen. ‘Eet maar een beetje, het zal je zeker goed doen, dan zal ik je straks komen onderdekken…’
‘Ik zal dat wel doen.’ Zei Adolf. Hij lachte naar me.
Ik vond het raar. ‘Ik wil het gerust doen hoor, ze is tenslotte mijn toekomstige schoondochter.’ Ik lachte terug naar Adolf maar hij schudde afkeurend zijn gezicht. Ik zweeg een keek terug naar mijn bord. Ik sneed mijn aardappel in een paar stukjes een nam een hap.
‘Lizz, je weet dat je een man nooit mag tegenspreken.’ Spelde hij me de les. ‘Ga jij jezelf maar onderstoppen, het was een zware dag.’ Zei hij en nam ook een hap.
Toen iedereen gedaan had met eten gingen we nog even naar de woonkamer. Het was er warm een het haardvuur een de enkele kaarsen moesten de kamer verlichten. Ik zat naast Jack en Adolf naast Cate.