Me And My Stefmother (Clost Thread; Cate & Lizz)

[Cate Sparrow]

Met mijn hoofd naar mijn handen gericht drukte Adolf me een kop thee in mijn handen. Ik zei niks, ik nam het hem nog steeds kwalijk van wat hij gedaan had. Mijn moeder had gelijk. Ze waarschuwde me altijd voor mensen die niet zijn zoals ze zich voor doen. ‘Caitlin, ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar pas op voor zulke mensen! Ze zijn niet zoals ze zich uiten, ze hebben een slechte aura om hun heen. Pas op met wie je vertrouwd!’ hoorde ik de stem van mijn moeder nog door mijn hoofd galmen. Er ontsnapte een traan uit mijn ooghoek die zich een weg baande langs mijn neus, en de traan viel in mijn thee. Ik sloot mijn ogen en voelde de kilte die om Adolf hing. Zijn aura was kil, koud en ongewenst. De kou die hij uitstraalde voelde ik door mijn lichaam, en ik rilde. ‘Cate? Wat is er meisje?’ vroeg Lizz die opstond en naast me kwam zitten. Ik voelde haar warme hand op mijn schouder en ze keek me met haar liefdevolle blik aan. ‘n.n.niks’ stotterde ik. ‘Cate, mee komen…. Nu!’ zei Jack een beetje geërgerd en hij baande zich een weg naar de deur die naar de hal leidde. Ik zette mijn kop thee op het tafeltje en zwijgend volgde ik mijn vader. Toen ik de deur achter mij dicht deed keek Jack mij met een blik aan die ik nog goed kende van vroeger. Het was een nare blik die hij vroeger vaak gebruikte als hij ruzie had met mijn moeder. Een koude, boze blik die totaal niet bij mijn vader paste. ‘En nu ga je me vertellen wat er aan de hand is’ zei hij en hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me met een doorboordende blik aan. ‘Er is niks’ zei ik terwijl ik naar de vloer keek. ‘Er is wel wat, en jij gaat dat me nu vertellen’ zei Jack zonder zijn blik te veranderen. Ik keek hem even aan en keek toen weer naar de grond. ‘Er is echt niks’ zei ik en ik rende de trap op om mijn vader te ontvluchten. Maar die pillen maakte me duizelig en ik struikelde over mijn eigen voeten. Ik smakte op de grond en ik voelde weer al de pijn in mijn lichaam. Ik bleef op de grond liggen en ik begon te huilen. Na ongeveer 5 minuten daar op de grond te hebben gelegen voelde ik een hand op mijn schouder. ‘Mevrouw?’ vroeg een mannen stem. ‘Kan ik u ergens me helpen?’ vroeg hij voorzichtig en ik tilde mijn vermoeide hoofd op. Het was één van de bediendes. Hij was ouder dan mij maar ondanks dat had hij een jonge uitstraling in zijn ogen. Ik glimlachte vermoeit door de tranen heen en ik schudde mijn hoofd. De jongen hielp me met opstaan. ‘Bedankt’ zei ik zacht en ik veegde mijn tranen weg. ‘Geen dank’ zei hij en hij bracht me naar mijn kamer.

[Elizabeth Swann]

‘Wenst u nog iets?’ vroeg hij terwijl hij naar de fijne schoonheid van haar gezicht keek.
Ze was dan wel hard gevallen, en kreeg nog altijd niet genoeg zuurstof binnen, maar ondanks alles bleef ze er prachtig uitzien. Haar donkere haren die langs haar schouders hingen hadden een prachtige schijn, niet dof een verward. Haar ogen hadden nog altijd de vochtige glans die haar vader ook had, maar minder hard als haar. En de mannier hoe ze zich gedroeg verdoezelde ook veel. ‘Euh, misschien nog een glas water. Als dat mag?’ Vroeg ze beleefd en ging op haar zachte matras zitten die was opgevuld met zachte donsveren.
‘Natuurlijk juffrouw.’ Antwoordde hij een glimlachte nog even naar haar voor hij vertrok.

Elizabeth was opgestaan na Adolf een kus te hebben gegeven op zijn rechterwang. ‘Ik ga ook maar eens slapen.’ Zei ze toen de helft van het volk verdwenen was in het niets. Toen ze de grote witgeschilderde deur had opengedaan trof ik noch Jack, noch Caitlin. ze sloot de deur zachtjes en ging de trap op. Terwijl passeerde een bediende genaamd Claus haar. ze keek hem aan een glimlachten, hij glimlachte terug. ‘Heeft u Caitlin en Jack gezien?’ Vroeg ze nog steeds met een glimlach op haar gelaat.
Hij knikte zachte instemmend. ‘Is het de jonge vrouw die twee kamers naast jou in de logeerkamer verblijft.’ Vroeg hij en er begonnen schitteringen in zijn ogen te komen.
‘Ja, dat moet ze zijn geloof ik. Is ze in orde?’ Vervolgde ze en streek even door mijn haren.
‘Ze vroeg om een glas water, maar ze zag er niet slecht uit.’ Zei hij een deed al een stap verder naar beneden om verder te gaan. ‘Zou ik door mogen gaan?’ Vroeg hij met enige toon van ongeduld. Toen hij ze zag knikken vertrok hij en ze zette ook haar zoektocht verder.
Ze klopte aan bij Jack zijn verblijfplaats en deed rustig de grote deur open. ‘Hey. Alles goed?’ Vroeg ze om te beginnen en ging naast hen op bed zitten na de deur gesloten te hebben. ‘Heeft ze iets verteld.’ Zette ze het gesprek verder. Ze zag Jack enkel nee knikken, alsof hij enorme keelpijn had en protesteerde te praten.

Claus was terug gekomen met een koel glas water en overhandigde het aan haar. Hij kreeg het warm toen hij haar terug zag.
Cate glimlachte en nam een slok en genoot hoe de koude drank door haar slokdarm gleed.
‘U heet dus Caitlin, is het niet?’ Voeg hij beleeft een keek even de kamer rond. ‘Een mooie naam.’ Complimenteerde hij en keek toe hoe ze glimlachte.
‘Ja, inderdaad. Mag ik vragen hoe u dat weet?’
‘Juffrouw Elizabeth heeft het me zojuist in de trappenhal verteld.’ Zei hij eerlijk een keek weer toe hoe ze van het glas dronk en vervolgens op een stoel ging zitten die bij een houten bureau aanleunde. ‘Wenst u nog iets?’ Vroeg hij om de stilte te verbreken die zojuist was opgedoken.
Ze knikte nee. Haar houding straalde rust uit, alsof ze opeens doodmoe was geworden.
‘Dan laat ik u.’ Zei hij een vertrok de kamer uit. Het was een tweetal uur later wanneer Cate haar nachtjapon aan gedaan had een in bed was gekropen om een oog dicht te doen. Ze had zitten woelen en draaien maar wat ze ook probeerde, ze kon de slaap niet vatten. Ze zuchtte, maar keek verbaast op toen ze de deur hoorde opengaan. Het was Adolf. Zijn ogen geen gevoel uitstralend. Hij deed de deur toe een keek met een gemeen lachje naar Cate.
‘Slaap je al meisje.’ Vroeg hij wat haar rillingen gaf. ‘Volgens mijn niet hé. Maar ik heb daar een goed medicijn tegen.’ Hij naderde haar bed een ging naast haar zitten.
Haar ogen gleden naar zijn gezicht, ze wou wegkijken maar ondanks dat deed ze het niet. ‘Waarom doe je dit?’ Zei ze zacht.
Hij legde een vinger op haar mond. ‘Ik wil geen vragen, en ik geef je ook geen antwoorden. Het enige wat je niet mag doen is iets over heel dit gebeuren vertellen.’ Hij streek door haar haren een drukte een kus op haar zachte lippen die koud aanvoelden. ‘Heb je iets tegen je vader verteld?’ Zei hij serieus en liet zijn handen over haar tengere lichaam glijden en wachtte haar antwoord af

[Cate Sparrow]

Lizz zuchtte diep. Zij wist ook niet wat ze met Cate aan moest. Ze pakte Jacks hand en keek hem met een geruststellende en warme blik aan. Jack keek enkel alleen naar hun handen die in elkaar verstrengeld waren en hij zonk weg in zijn gedachten over wat er met Cate kon zijn. ‘Probeer maar wat te slapen’ hoorde Jack haar zeggen. Hij bromde wat. Hij had al een paar dagen slecht geslapen, en hij zou vanavond ook weer slecht slapen. Zijn handen waren koud en hij stond op en liep heen en weer door de kamer. Lizz stond ook op en pakte zijn schouders vast. Jack stopte en hij keek in haar liefdevolle ogen. Lizz drukte Jack tegen zich aan en gaf hem een knuffel die vertelde dat alles goed zou komen.

Ondertussen wachtte Adolf nog steeds op mijn antwoord. Iedere keer dat hij mij aanraakte kreeg ik koude rillingen die vervelend aanvoelde. ‘Nee’ zei ik met angst in mijn stem. Een gemene grijns kwam op zijn gezicht alsof hij de duivel zelf was. ‘Mooi’ zei hij en hij ging boven op me liggen. Ik voelde de longen samenpersen en de pijn gierde weer door mijn lichaam. Ik kreeg het benauwt en ik keek recht in de kille ogen van Adolf. ‘Doet het nog steeds pijn, meisje?’ vroeg hij zonder enige medelijden in zijn stem. Zijn handen gingen onder de dekens naar mijn buik. Hij maakte kleine ronde bewegingen met zijn handen in mijn zij die op een één of andere manier fijn aanvoelde. Ik voelde zijn handen naar mijn borsten gaan en ondanks dat mijn ziel schreeuwde dat dit fout was, dat ik dit niet moest laten gebeuren, schreeuwde mijn lichaam dat ik dit moest laten toestaan. Het leek alsof de mening van je ziel niet meer meetelde en mijn lichaam leek die mening af te stoten. Toen ik merkte dat ik met hem zoende flipte ik. Dit wou ik niet, maar waarom deed ik dit? Ik sloot mijn ogen en ik vond de kracht om hem van me af te duwen. Ik stond op er rende haastig naar de deur. Ik rukte aan de deurknop, maar de deur ging niet open. Ik keek naar Adolf die grijnzend op bed lag en hij hield een klein goud sleuteltje in de lucht. ‘Zoek je deze soms?’ vroeg hij gemeen en ik voelde angst en woede opkomen. Hij stond op en hij liep naar mij toe. Hij dreef me naar een hoek en hij blokkeerde iedere mogelijke uitgang om langs hem te kunnen komen. Zonder na te denken beukte ik tegen hem aan en rende richting het balkon. Ik keek over de balustrade. Het was hoger dan ze dacht. ‘Dat duf je toch niet’ zei Adolf die dreigend op me af liep. ‘Ow nee? Dan ken jij me nog niet!’ zei ik en ik sprong zonder na te denken over de balustrade naar beneden.

[Elizabeth Swann]

Ze landde op de grond, met veel pijn in haar rechterbeen probeerde ze verder te lopen. Het verliep niet erg vlot.
‘Godverdomme!’ Schreeuwde Adolf en keek een hele poos toe hoe ze met moeite verder wou komen. Vervolgens deed hij de deur van de slaapkamer open en liep met volle snelheid naar de tuin waar ze in beland was. Ze kon volgens hem niet ver komen, ze moest op zijn minste een been gekneusd hebben. Toen hij in de tuin was, waar alle bloemen gesloten waren, verzonken in een diepe slaap, riep hij haar naam. Hij was razend, woedend alsof hij pikante rode pepers had gegeten.
Cate liep zo hard ze kon, haar rechterbeen meeslepend over de grond. Ze keek uit haar ooghoeken naar achteren en kon zien dat Adolf tien keek sneller was dan haar. ‘Kom hier, er gebeurt je niet.’ Schreeuwde hij. Hij nam haar hand vast en trok haar met een ruwe snok tegen zijn lichaam. De lucht was donker en bezaait met sterren die hun fijne lichtstralen naar de aarde wierpen. De halve maan scheen hard zodat de tuin goed belicht was waardoor je redelijk veel kon zien. ‘Eindelijk heb ik je.’ Fluisterde hij tegen haar lippen. Hij voelde haar borstkas wild op en neer gaan, zoekend naar lucht. Hij streek traag en kalm door haar haren. Hij probeerde haar rustig te krijgen. ‘We waren nog maar net begonnen liefje.’ Fluisterde hij, nam haar op een leed haar wat verder in de tuin zodat het grote huis, nog maar een stipje leek.
Cate wist niet wat doen, ze haatte hem zoals Elizabeth hem zo eerst gahaat had. Ze voelde de grassprietjes toen ze op de grond gelegd was. Adolf zijn lichaam gleed voor de tweede maal op haar tengere lichaam en zijn handen taste gierig alles af, als een bedelaar opzoek naar voedsel in een vuilbak.

‘Lieverd, het is een grote, flinke en sterke meid. Ze red haar wel.’ Probeerde ze hem de moet in te spreken en gaf hem een zachte zoen.
Jack dacht er duidelijk anders over, wat haar verbaasde want ze had nooit verwacht dat hij zo ongerust kon zijn. ‘Ze is jong, ze kan niets beginnen alleen.’ Zei hij en duwde haar weg van hem een begon terug te ijsberen in de kleine warme ruimte. Hij vond het vreemd hoe ze haar gedroeg, normaal vertelde ze alles, ze schaamde zich voor niemand, en nu was alles als bij toverslag veranderd.
Elizabeth zette zich geduldig op een eikenhouten stoel met een rood kussentje en wacht geduldig af tot hij stopte met piekeren.

Cate voelde enkele tranen rollen over haar roodgekleurde wangen. Vervolgens volgde de duimen van Adolf die de waterdruppeltjes weg veegde.
‘Niet huilen mijn kind. Het is zo voorbij.’ Zei hij grijnzend, hij leek het leuk te vinden om haar zo te plagen. ‘Jack mag dan een beroerde vent zijn, maar hij heeft een pracht van een dochter.’ Vervolgde hij en gaf een kus op haar wang. Zijn ijzige lippen vonden de warmte die bij haar te voelen was aangenaam.
‘Mijn vader is niet beroerd.’ Protesteerde ze met het beetje adem en energie dat ze nog bezat. Ze voelde zijn schokkend bewegingen stilaan tot stilstand komen en vervolgens zijn lichaam af de hare rollen. Ze hoorde hem vreugdeloos lachen.
‘Schat, heb je hem eens bekeken. Veel waard is hij niet. Ik snap niet wat mijn dochter in hem ziet. Maar jij bent niet beroerd hoor.’ Grijnsde hij een streek door haar haren.
Caitlin bleef beweegloos liggen en voelde de koude wind haar lichaam strelen. Er borrelde weer een paar tranen op maar het was moeilijk om te ademen als ze weende. ‘Ik wil gaan slapen.’ Stotterde ze half trillend van de emoties.

[Cate Sparrow]

Terwijl we onderweg waren naar het grote huis, voelde ik me vies en ik had overal pijn. Mijn rechter been deed zo zeer, dat ik het niet eens over de grond kon slepen van de pijn. Toen ik mijn slaapkamer weer inliep sloot ik de deur en ik viel meteen op mijn knieën en begon te huilen. Jack moest weten wat er aan de hand was, misschien zouden we dan weggaan. Weg van deze plek die heel wat nare herinneringen heeft. Ik was zo moe dat ik onbewust in slaap viel op de grond.

Lizz friemelde onrustig met haar vingers en keek ongerust naar Jack. Jack piekerde nog steeds en hij had geen seconde gestopt met rondjes lopen. Het verbaasde Lizz dat hij niet duizelig werd. Ze wist dat het geen zin had om hier te blijven kniezen en ze stond op. ‘Ik ga naar bed’ antwoordde ze en ze gaf Jack een kus. Jack leek er geen erg in te hebben en piekerde gewoon door. Na een uur werd hij ook moe en hij kroop ook zijn bed maar in.

Ik schrok wakker van een vreselijke droom. Ik stond vermoeit op en baande me een weg naar de kamer van mijn vader. Voorzichtig deed ik de deur open en liep naar binnen. Ik zag dat mijn vader al sliep. Ik ging op een rieten stoel zitten vlak naast het bed, denkende of ik mijn vader wakker moest maken of niet. Voorzichtig kroop ik naast hem het bed in. Ik sloot mijn ogen en ik viel in slaap. Jack werd wakker en keek naar mij en hij drukte me tegen zich aan. Ik werd wakker en keek naar mijn vader. Ik kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan. Dan had ik tenminste nog iets wat veilig en van mij was. We sloten onze ogen en we vielen in slaap.

De volgende ochtend zaten we weer in de eetzaal en ik kon Adolf alleen nog maar hatelijke blikken werpen. Schijnbaar vond hij het amusant want iedere keer grijnsde hij. ‘Pa? Kan ik jou zo even onder vier ogen spreken?’ vroeg ik tijdens het eten. Adolf keek me met een waarschuwende blik aan maar des ondanks dat negeerde ik het. Jack knikte met een glimlach op zijn gezicht. Weer voelde ik een steek door mijn been gaan. Het gaat, sinds ik hier ben, niet goed met mijn gezondheid. Eerst dat te strakke korset en nu mijn rechter been. Toen ik er vanochtend naar keek was het blauw en opgezwollen. Lopen ging moeilijk maar ik probeerde het niet op te laten vallen. Tot nu toe was het gelukt want niemand had er nog wat over gezegd. Denkende over hoe ik mijn vader ging vertellen over Adolf nam ik een slok van mijn fruitsapje en ik staarde naar mijn croissantje op mijn bord.

[Elizabeth Swann]

‘Heb je geen honger.’ Vroeg Elizabeth met een glimlach en nam een slok van haar drinken. Vervolgens lachte ze ook verwelkomend naar Jack die druk bezig was met zijn voedsel en terug een zachte blos op zijn wagen had gekregen.
Cate knikte heel zachtjes en voorzichtig nee dat het bijna onzichtbaar was. ‘Nee, niet heel veel honger.’ Antwoordde ze nog steeds een beetje afwezig, nadenkend hoe ze alles zou gaan opbiechten aan haar vader zonder dat hij ervoor zorgde dat hij hem een zwaard door de rug zou steken. Cate keek op toen Jack opstond.
Zijn stoel had een piepend geluid gemaakt toen zijn poten over de stenen vloer schoven.
De twee keken elkaar in de ogen aan. Dezelfde kleur en dezelfde uitstraling. Vervolgens stond Caitlin geruisloos op een volgde haar vader naar de bibliotheek. Daar zette hij zich neer en Cate ging op zijn schoot zitten, net zoals tien jaar geleden. ‘Wel…’ Begon ze zacht en met een bibbering. Ze streek nerveus door haar haren een keek haar vader even niet aan.

Adolf zat zenuwachtig aan tafel en was aan het frullen met zijn bestek, wat hij anders zou afkeuren. Hij was bang dat ze iets zou zeggen, het zou niet goed komen. Zijn reputatie naar de knoppen, en waarschijnlijk was hij dan ook de voogdij van Elizabeth verloren. Zelf in het ergste geval werd hij opgehangen. Hij kon het niet voorstellen, de akelige gedachte alleen al maakte hem ziek.
Elizabeth keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ze had toe zitten kijken hoe hij had gegeten als een hyena. Gedronken als een zwijn en zitten frullen met zijn bestek als een negenjarige. Ze kon het niet meer aanzien. ‘Vertel het nu maar, wat ligt er op je hart.’ Ergerde ze zich een betrapte haarzelf er op dat ze ook was beginnen frullen aan haar kleed. ‘Je maakt mij zenuwachtig van jou nerveuze gedrag.’ Vervolgde ze strenger dan ze had willen overkomen.

‘Cate, je bent mijn dochter. Ik wil dat jou niets gebeurt, je bent als een deel van mij.’ Legde hij uit om haar gerust te stellen. Hij nam haar handen vast en probeerde haar wel in de ogen te kijken, wat hem veel moeite kosten maar uiteindelijk wel lukte.
‘Ik, wel, het gaat echt heel slecht met me nu we hier zijn.’ Zei ze een keek weer in het rond naar al de boeken die in de kamer stonden. ‘Ik en Adolf komen echt niet goed overeen, zie je.’ Zei ze het nog maar zwak uitgedrukt.
Jack keek haar met een vreemde, niet begrijpende blik aan. ‘Ik weet dat hij streng is en gesteld op stiptheid, en al die welgemanierde dingen. Maar ik wil de toestemming hebben om Lizzy mee te nemen op mijn schip.’ Zei hij een gaf haar een zoen op haar bleke wang.
Ze voelde de pijn van haar been weer door heel haar lichaam stromen een sloot geforceerd haar ogen. ‘Weet ik.’ Bracht ze moeizaam uit. ‘Maar dat is niet het gene wat ik echt heel erg vind.’ Piepte ze een streelde haar rechterbeen om de pijn masserend te laten wegvloeien.

[Cate Sparrow]

‘Wat vindt je dan zo erg?’ vroeg Jack en zijn ogen gleden naar mijn rechter been. ‘Nou…’ begon ik maar de stilte werd verstoort door Adolf die met een enorme klap de deuren open smeet zodat ze tegen de muur aan sloegen. Ik slaakte een klein gilletje. Adolf ogen stonden op een één of andere manier niet kil. Alsof hij opeens een ander mens was geworden. Volgens mij had hij eindelijk een keer angst gevoeld in zijn leven. En dat heeft hij beslist niet fijn gevonden. Zijn ogen gleden van mijn vader naar mij en ik hield mijn adem in. ‘Elizabeth en ik hebben besloten dat we weer eens gaan wandelen. We zouden het op prijs stellen als jullie ook mee gaan.’ Vroeg hij formeel. Jack knikte langzaam. Maar ik knikte nee. Ik had al moeite om naar de wc te lopen met mijn been. Dus ik kon onmogelijk zo’n lange wandeling aan. Adolf’s kille blik was weer terug gekeerd en boorde die weer in mijn ogen. Een rilling ging weer door mijn lichaam die mijn vader vast gevoeld had. ‘Voel je, je wel goed Cate?’ vroeg Jack en hij legde zijn hand op mijn voorhoofd. ‘Nee’ antwoordde ik enkel en ik kroop dicht tegen hem aan alsof mijn lichaam bescherming zocht tegen Adolf. ‘Ik denk dat je beter naar bed kunt gaan’ zei Adolf vaderlijk. Jack was daar zo te zien niet van gediend en hij wou wat terug zeggen. Vlug gaf ik hem een klein stompje in zijn maag zodat hij zijn mond zou houden. Gelukkig begreep hij mijn hint en hij hielt zijn mond. ‘Kom, dan breng ik je naar bed’ zei Adolf en hij stak zijn hand uit. Voorzichtig pakte ik zijn hand vast en gleed ik van mijn vaders schoot af. Met een ineengekrompen houding liep ik met Adolf de kamer uit, naar mijn slaapkamer.

Jack liep zwijgend naar de woonkamer waar Lizz zat te wachten op de rest. Hoopvol keek Lizz naar Jack die de kamer ingeslenterd kwam. Maar zijn blik zei meer dan duizend woorden en ze wist dat Cate niks gezegd had. ‘Ze heeft niks gezegd hè?’ vroeg ze terwijl ze het antwoord wel wist. ‘Nou, ze wou het gaan zeggen. Maar toen onderbrak Adolf ons’ zei Jack en hij plofte naast Lizz op de bank. ‘Adolf?’ vroeg ze verbaast. ‘Ja, hij vroeg of we mee gingen wandelen of zo iets’ antwoordde hij nonchalant. ‘Ow, daar weet ik niks van’ zei Lizz verbaast. ‘Nou hij zei dat jij dat met hem afgesproken had’ antwoordde Jack. ‘Ik heb helemaal niks met hem afgesproken Jack’ zei Lizz en ze keken elkaar verward aan.

Toen Adolf en ik in mijn kamer waren schoten zijn handen naar mijn keel. Hij duwde me tegen de muur en ik deed verschijnende pogingen om los te komen. Ik voelde hoe hij druk op mijn hals legde en ik kreeg een stikkend gevoel. ‘Wat heb jij gezegd!?’ vroeg hij met haat in zijn stem waar ik de rillingen van kreeg. ‘N. niks!’ piepte ik voor zover het kon. Ik kreeg haast geen lucht meer en ik kreeg het heel warm. ‘Je liegt!’ brulde Adolf en hij gooide me op de grond. Toen ik viel kwam mijn hoofd tegen de rand van een kast aan en ik raakte bewusteloos. Adolf legde vlug mijn slappe lichaam in bed en ging vlug de kamer uit.

Uren later werd ik wakker. Het was licht en ik lag in een bed. De zon was net op en ik hoorde wat vogeltjes fluiten. Mijn hoofd bonkte en ik had geen flauw idee, wie ik was en waar ik was. Langzaam stond ik op en ik liep op mijn tenen de trap af.

[Elizabeth Swann]

Ze was een drie uren buiten westen geweest. Adolf had gezegd dat ze gestruikeld was over de deurdrempel en tegen de punt van haar bed was gevallen.
Jack had twijfelend naar Adolf zijn uitleg geluisterd en hem heel de wandeling wantrouwig aangekeken. Hij geloofde niets meer wat uit Adolf zijn mond kwam.
Nu zaten Elizabeth en Jack alleen in de zetel voor het haardvuur. Zwijgen keken ze naar het knetterend vuur dat een warme gloed verspreide.
Voor hun stond een theepot met een paar kommetjes waarvan er één gevuld was. Jack had een rum fles van de kelder mogen kiezen van Lizz om hem een beetje gelukkiger te maken. Jack zat recht tegen de leuning en Elizabeth lag tegen de rand van de zetel met haar benen over de benen van Jack. Ze had heel de tijd geruststellend over Jacks handen gestreeld.
Ze keken allebei op toen Cate de kamer binnenkwam.
‘Hallo Cate.’ Begroete Elizabeth haar een wees naar de lege plaats naast Jack.
Heel voorzichtig kwam ze naar de lege zitplaats en zette haar neer naast Jack. ‘Hallo papa.’ Zei ze zacht en gaf haar vader een kus op zijn wang.
Hij tuurde voor zich uit, nog steeds naar de marmeren openhaard. ‘Cate, ik wil nu weten wat er tussen jou en Adolf aan de hand is. Hij is nu weg en nu ga jij het mij ook uitleggen.’ Zei hij zonder haar aan te kijken.
Cate keek schuldig naar beneden, en had nooit gewild dat haar vader zich zo ongerust ging maken. Ze besloot na een tijd gezwegen te hebben en turen naar haar fijne handen, alles op te biechten. ‘Pap, ik en Adolf komen echt niet overeen.’ Begon ze een nam zijn schouder vast en moest moeite doen om de parelachtige tranen in bedwang te houden. ‘Hij hou van mij. Tenminste dat dacht ik.’ Zei ze afwezig.
Jack keek haar aan met een niets uitdrukkende blik. Hij kon de woorden die uit haat mond niet geloven.
Ook Elizabeth had verbaast opgekeken, maat haar gezichtsuitdrukking had meer expressief geweest dan die van Jack.
‘Hij martelt me, doet dingen met me die ik niet wil. Pap, ik ben bang van. Verafschuw hem.. ik..’ De tranen braken los en ze rolden geluidloos over haar bleek geworden wangen. Ze drukt haar tegen haar vader aan op zoek naar bescherming.
‘Waarom! Waarom heb je me het niet eerder gezegd.’ Zei hij met een beetje woede in zijn stem. Hij streek door haar donkere glanzende haren. ‘Ik vermoord hem.’ Sprak hij vervolgens kwaad.
Elizabeth had even onbewegelijk voor haar uit gekeken en voelde zich ontzettend schuldig over het gedrag van haar voogd. ‘Het spijt me Cate, ik had het echt moeten weten dat hij niets veranderd was. We gaan morgen alles zeggen, dan worde hij vast en zeker opgehangen.’ Zei ze om haar gerust te stellen. ‘Ik denk ook dat je het best bij Jack overnacht, hij zal er zeker voor zorgen dat Adolf je deze nacht niets aandoet.’ Vervolgde ze en ging recht zitten.
Cate keek met haar ogen vol waterige aanbieding naar haar stiefmoeder een probeerde te lachen, maar deze keer lukte het haar niet een van haar warmhartige glimlachen te voorschijn te toveren. Ze wreef in haar ogen om het wazige beeld terug zuiver te krijgen, maar elke keer vulde haar ogen zich weer met water wanneer ze moest denken aan de gruwelijke gebeurtenissen. ‘Zeggen jullie niets tegen Adolf.’ Stotterde ze van het wenen. Ze snikte hevig waardoor ze af en toe nog een paar steken kreeg in haar longen.
‘Nee, liefje, we zeggen voorlopig niets.’ Bevestigde ze om haar gerust te stellen. ‘En Jack. Jij zegt ook niets;’
Jack keek kwaad voor zich uit. ‘De smeerlap.’ Brabbelde hij een drukt Cate nog wat dichter tegen hem aan om haar een beschermend gevoel te geven.

[Cate Sparrow]

Toen we s’avonds gingen eten merkte Adolf dat er wat mis was. Cate en Jack zaten deze keer naast elkaar en Lizz zat tegenover haar. Adolf keek iedereen wel één minuut met zijn kille ogen onderzoekend aan. Maar toen hij de blikken van Lizz en Jack zag begreep hij dat Cate wat gezegd had. Er verscheen een golf van paniek in zijn ogen en ik drukte mijn hatelijke blik in zijn ogen. Onder het eten was er geen woord over tafel gevallen en sommige leken hun best te doen om geen geluid te maken met hun bestek. De stilte deed op een goed moment pijn aan je hoofd en ik besloot om van tafel te gaan. Zwijgend schoof ik mijn stoel van tafel en ik stond op. Jack stond ook op, hij begreep dat ik naar bed wou en hij was vastbesloten om me geen seconden uit het oog te verliezen zolang ze hier waren. Ik liep naar Lizz en gaf haar een nachtkus. Ook Jack gaf haar een nachtkus. ‘Ik kom zo nog wel even langs’ zei ze met haar prachtige liefdevolle glimlach. Jack en ik knikte en liepen naar zijn kamer.

Na een paar uur op Jacks kamer te zijn geweest kwam eindelijk Lizz binnen. Jack en ik zaten zwijgend op bed te pokeren en Jack had me voor de zoveelste keer verslagen. Glimlachend pakte Lizz er een stoel bij en keek naar het spel. Ze heeft er nooit echt wat van begrepen, maar toch vond ze het leuk om er naar te kijken. ‘Was het gezellig met Adolf?’ vroeg ik op een plagerige manier. Jack grijnsde en Lizz moest lachen. ‘Het was niet bepaald aangenaam’ zei ze en ze keek weer naar het spel. ‘Lizz, blijf vanavond hier slapen’ zei Jack. ‘Hoe meer ogen hoe beter’ zei Jack die nog steeds druk bezig was met de kaarten. ‘Is goed’ zei ze glimlachend. Jack keek haar even aan en gaf haar een liefdevolle kus. Cate daarin tegen zag de kans om vlug de kaarten om te wisselen en keek onschuldig naar Jack. Toen Jack naar de kaarten keek zag hij dat er dingen verwisseld waren. ‘Verdraait jij kleine piraat’ zei hij en duwde me lachend achterover waardoor we alle twee op de grond lagen. Jack en Cate begonnen nog harder te lachen alsof ze stom dronken waren en Lizz kon haar lachen ook niet in bedwang houden.

[Elizabeth Swann]

‘Het is te zien dat jullie familie zijn.’ Zei Elizabeth onder haar lach waardoor er bijna niets van te verstaan was. Ze was rustig rechtgestaan om de houtblokken in de openhaard wat beter te leggen en ook een paar kaarsen aan te steken zodat de ruimte wat gezelliger en warmer werd.
‘Natuurlijk, ze is mijn dochter.’ Zei Jack met nog steeds een geamuseerde lach.
Ze praatten nog door tot het te laat was en ze uiteindelijk besloten om te rusten. Cate kroop samen in bed bij Jack terwijl Elizabeth naar haar eigen slaapvertrek verhuisde na al het vuur te doven.

Cate werd gewekt door de vogels die een vrolijk melodietje floten. Jack had zich nors omgedraaid toen de gordijnen niet geopend werden door de diensmeid maar door Elizabeth.
Ze gaf Cate een ochtendzoen op der wang, en vervolgens Jack ook een. ‘Opstaan.’ Fluisterde ze en legde hun kleren klaar.
‘Nu al?’ Bromde Cate een sloeg de dekens over haar waardoor Jack er ook onder kwam te liggen, wat hij helemaal niet er vond. Het was vroeg en ze had liever nog wat langer doorgeslapen om vervolgens met een goed gevoel op te staan.
‘Ja, nu al. We kunnen beter vroeg genoeg vertrekken.’ Fluisterde Lizz nog steeds en trok zachtjes de dekens naar beneden zodat ze wel uit bed moesten komen.
Toen Cate de koude rillingen voelde stond ze traag op, nam de kleren vast en slenterde naar de badkamer ernaast.
Ook Jack had het opgegeven een kleedde zich om in de kamer waar hij zich nu bevond. ‘Waarom zo vroeg.’ Brabbelde hij en Lizz moest moeite doen om de woorden te ontcijferen. Hij kon nogal een onverstaanbaar gebrabbel hebben dat zelf de beste liplezer niet kon ontrafelen.
‘Omdat ik vermoed dat dat het beste is.’ Zei ze simpel weg en keek met een glimlach op naar Cate toen ze binnenkwam.
Haar bruine haren lagen sober over het lichtblauwe kleed dat ze aanhad. De donkere stonden oogverblindend bij het lichte kleed.
Jack keek ook verwonderd naar Cate, het verbaasde hem blijkbaar hoe mooi zijn dochter wel kon zijn.
Elizabeth hielp Jack nog vlucht met de laatste paar knopjes op zijn hemd en ze vertrokken te voet. Vele jongemannen hadden onderweg Cate een charmante hoofdbuiging gegeven of zeiden vriendelijk goedendag.
Aangekomen moesten ze even gaan zitten op een klein bankje dat zich in de kille ruimte bevond. Er hingen overal spinnenwebben en ook de vloer was bezaait met stof en vuil. Het rook er muf en het was moeilijk om er adem te halen.
‘Je verteld gewoon wat er gebeurt is. Oké?’ Zei Jack een keer haar doordringend aan.
Ze kon niets anders doen dan zachtjes instemmend knikken. Ze was nu zover gekomen, het enigste was zeggen wat er op haar hart had gelegen, en dan zou alles goed komen, toch?

[Cate Sparrow]

Na 5 minuten stil te hebben gezeten begonnen haar gewrichten pijn te doen.
Wou ze wel zeggen wat er op haar hart lag?
Ze voelde zich zo stom.
Waarom had ze het niet gewoon meteen gezegd, of op z’n minst Adolf een harde klap in z’n gezicht gegeven?
Een klagelijke zucht verliet haar mond en dat was niet onopgemerkt gebleven.
Jack zijn ogen vielen op haar gebogen hoofd.
‘Cate?’ vroeg Jack maar ze reageerde niet.
Ze was te diep in haar gedachten om dat te kunnen horen.
Ze kreeg een misselijk gevoel en knallende hoofdpijn.
Zwijgend stond ze op en ze rende naar buiten.
‘Cate!’ riepen Elizabeth en Jack tegelijk.
‘Blijf hier…ik ben zo terug’ zei hij en hij stond op en rende achter zijn dochter aan.

Na minuten lang rennen kwam ze op het strand aan.
Vermoeid liet ze zichzelf in het zand vallen en sloeg haar handen voor haar gezicht. Ze kon het gewoon niet.
Niet nu…
‘Cate?!’ hoorde ze de sten van haar vader roepen.
Ze had de kracht niet om verder te lopen en bleef dus gewoon op de grond zitten terwijl ze naar de zee staarde.
Jack had haar in het visier en liep langzaam naar haar toe.
‘Cate?’ vroeg Jack kalm.
Nog steeds zweeg ze en schepte met haar hand een beetje zand op.
Bestuderend keek ze hoe het zand tussen haar vingers wegglipte en zuchte diep.
‘Ik…Begrijp dat het moeilijk is…maar het moet’ zei Jack die naast haar kwam zitten.
‘Je begrijpt niks… Je begrijpt helemaal niet hoe moeilijk het is…’ mompelde ze.
Zwijgend stond Jack weer op.
‘Kom op Cate’ zei hij.
Hij had er een hekel aan als ze zo deed.
Ze was net als haar moeder, altijd tegenspraak.
Cate bleef rustig zitten en keek nog steeds naar het zand alsof ze de zandkorrels aan het tellen was.
Voorzichtig pakte hij haar arm en tilde haar op.
Cate liet zich optillen door hem en keek hem toen aan met natte ogen.
‘We gaan terug naar Lizz’ zei Jack en sloeg een arm om haar heen terwijl hij begon te lopen.