Verhaal Becky Potts- (Closed Thread)

[Becky Potts]

Ook Jack's hoofd verscheen boven de lakens.
Fijn. Echt geweldig.
Het was officieel, ik had alle reden nu om Will af te maken.
'Wat,' vroeg ik kortaf, met een knalrooie kop.
'Ik wilde niet storen,' zei Will haastig, 'Maar er zijn echt problemen. De Dauntless vaart de haven van Tortuga binnen. We moeten weg!'
Godsamme.
Kon die rotboot niet even wachten?
Jack keek een beetje suffig in het rond.
'We hebben geen crew,' zei ik.
'We redden het wel met z'n drietjes,' zei Will kortaf. 'We moeten weg!'
Ik zuchtte. Niet nu...... niet nu.
Ik stapte langzaam uit bed en zocht naar mijn blouse. Ook Jack was opgestaan en liep dwazig richting de zijne.
Will stond er een beetje naar te kijken.
'Ehm... een beetje opschi...'
'Jaaahaaaaaa!' riep ik boos.
Vlug pakte ik mijn blouse, trok hem half aan en rende langs Will het dek op.
Fack, Will had nog gelijk ook.
Een groot schip kwam langzaam maar zeker op ons af. Het was The Dauntless.
Wat een timing.
Ik baalde ontzettend. Dit was gewoon de derde keer dat we gestoord werden. En ook gewoon de derde keer door Will.
'Will, waarheen!' gilde ik, terwijl ik de Dauntless in de gaten hield.
'Oi, ik ben de kapitein!' zei Jack, die het dek kwam oplopen.
'Sorry,' mompelde ik. 'Kapitein, waarheen?'
'Richting zuid,' riep Jack zakelijk. 'Hijs de zeilen, maak het schip klaar voor vertrek, alle hens aan dek.'
'We zijn allemaal al aan dek,' zei ik droog.
Will trok ook even een wenkbrauw, maar ging aan het roer staan.
Ik klom naar boven, om de zeilen te hijsen.
Ahrg, ik haat piraterij.
Je kwam alleen maar in de problemen.
'Hijs de fokkenra!' riep Jack, die als een soort kangaroe over het dek huppelde.
'Doe het lekker zelf!' gilde ik terug.
Will en ik zitten hier al het werk te doen, en wat doet hij?
Huppelen.
Volgens mij had hij nog niet helemaal door dat we achterna werden gezeten en ons schip binnen enkele minuten zou kunnen worden opgeblazen door kanonskogels.
Jack bleef even staan.
'Ik ben kapitein,' zei hij arrogant en liep naar het roer.
Ik rolde met mijn ogen.
Ik zag Jack Will wegduwen bij het roer. Will snelde naar het kraaiennest.
Ik stond als een gek aan de touwen te trekken.
'Will!' riep ik. 'Help eens, die touwen killen me!'
Maar Will klom verder het kraaiennest in.
'Sorry!' riep hij terug. 'Orders van de kapitein!'
Boos keek ik richting Jack.
'Maakt niet uit, help me alsjeblieft!' riep ik.
Ik kreeg steeds meer moeite met de touwen en er raakte er eentje in de knoop.

[Becky Potts]

Godsamme.
'Will, help nou!!' riep ik wanhopig uit.
Will twijfelde en keek naar Jack, die rustig aan het roer stond te draaien.
'We moeten meer vaart maken!' riep ik. Intussen zag ik de Dauntless naderen.
Oh god nee.
Voorop het schip stond Commodore Norrington met een kwaaie blik vooruit te kijken, met naast hem nog zo'n pietluttig ventje met een witte pruik.
KABOEM!
Het eerste kanonschot weerklonk over de hele haven.
Met trillende benen hield ik me stevig vast aan de touwen. Dit gaat helemaal verkeerd zo.
Will moest nu echt komen, of we gingen er allemaal aan.
'Gaat het?' hoorde ik ineens van onder me komen.
Ik keek omlaag. Will was naar boven geklommen en stond nu naast me.
Opgelaten ging ik verder met de touwen en trok de zeilen strak aan.
KABOEM!
Bijna lag ik beneden, maar Will ving me op en zette me vlug weer overeind.
'Dank je,' zei ik zachtjes.
'Geen probleem,' zei Will nuchter en ging snel verder met de touwen.
We maakten steeds meer vaart. De Dauntless raakte iets meer achter.
KABOEM!
Snel klom ik naar beneden om daar de touwen strak te zetten.
'Jack, we moeten de kanonnen gereed maken!' riep ik over mijn schouder, maar hij scheen het niet te horen.
'Jaahaaack!' gilde ik, maar weer geen antwoord.
Oh, laat ook maar.
Ik snelde naar beneden, het dek af en rende naar het onderdek.
Ik zette de kanonnen vast en stopte de kogels erin. Tevreden keek ik naar het resultaat
'Becky, wat ben je aan het doen!'
Ik keek om en zag Will in de deuropening staan
KABOEM!
'We moeten onze kanonnen klaar hebben voor een tegenaanval!' riep ik ongeduldig. 'Ik wil niet dat ze ons naar de haaien schieten!'
Will keek me even machteloos aan. 'Heeft Jack je gevraagd dit te doen?'
'Hou op over Jack,' bromde ik en ik snelde weer naar boven, met Will op mijn hielen.
Toen ik naar boven keek, zag ik een donkere lucht aankomen.
Fijn, ook dat nog.
Ondertussen stond Jack nog steeds, en zelfs fluitend, aan het roer.
KABOEM!
Ik rende naar de reling en keek naar de Dauntless.
Ha, die halen ons nooit meer....
HHHHGGGGRRRRKKKKKKKKKKKFFFFSSST.
Ik viel met een smak op de vloer. Auw, wat nu weer?!
Ik zag Will voorbij rennen.
'We zijn vastgelopen op een rif!'
Oh god, niet nu.
Dit kun je toch niet menen.
Ik stond zo snel als ik kon op en rende langs Jack naar de voorkant van het schip. Ik keek over de reling, en ja hoor, we stonden stil.
Er kwam gekraak van beneden.
Een angstscheut schoot door mijn lichaam. 'Dit is mijn schuld,' galmde het door mijn hoofd.

[Becky Potts]

De Dauntless haalt ons zo in en dat is mijn schuld.
Ik rende terug, de trap af, het dek op, en ik wilde de trap aflopen naar het onderruim.
Maar ineens greep een stevige hand mijn arm.
'Hee, laat me los!' riep ik en ik draaide me om.
Daar stond Will
'Becky, het heeft geen zin. We staan vast, we kunnen niet weg. Alleen een wonder kan ons hieruit helpen,' zei hij doordringend.
'Toevallig ben ik heel goed in wonderen verrichten,' beet ik hem toe en wilde weer weglopen, maar Will hield me stevig vast.
'Rebecca, nee,' zei hij boos.
'Mijn naam is BECKY!' gilde ik en ik rukte me los.
Ik rende zo snel ik kon de trap af en kwam beneden in het ruim.
Ik hoorde dat Will me volgde.
In het ruim aangekomen zette ik de kanonnen nog extra goed vast. Will volgde mijn voorbeeld.
Ik was helemaal buiten adem.
Dit ging echt niet goed. De Dauntless haalde ons zo in, het was een kwestie van minuten.
Will was nog druk bezig met de kanonnen en ik keek hulpeloos zijn kant op.
'Will, het lukt ons toch niet,' zuchtte ik en liet me op de vloer zakken.
'Natuurlijk wel,' zei Will zachtjes. 'Je zei het net zelf.'
Ik keek hem even aan.
'Je kon wonderen verrichten, toch?' vroeg hij glimlachend.
'Natuurlijk niet,' pruttelde ik. 'Dacht je dat nou echt?'
Will kwam op me aflopen en liet zich naast mij zakken op de vloer.
'Wonderen verrichten betekent niet dat je de oceaan opzij kan laten deinen, of water in rum veranderen. Het zijn de kleine dingetjes.'

[Becky Potts]

Een beetje hulpeloos en zielig keek ik hem aan.
'Denk je dat....?'
'Ja,' fluisterde Will zachtjes. 'Die zoen.....was een wonder.'
Ik bloosde even en keek toen weer strak voor me uit, nog steeds met de Dauntless in mijn achterhoofd
Will streelde zachtjes even mijn wang en stond toen op. Hij rende het onderruim uit en ik bleef alleen achter.
Ineens hoorde ik een hels kabaal op het dek.
'Enteren, mannen!'
'Stelletje piraten!'
'Maak de roerketting onklaar!'
Mijn maag zat eventjes in de knoop. Oh god, ze hadden ons.
Dit ging zo fout. Dit ging helemaal compleet totaal fout.
Ik stond langzaam op. Mijn benen voelden als kauwgum.
Toch slaagde ik erin de trap op te lopen.
Ik gluurde voorzichtig om het hoekje.
Oh nee, oh god.
Jack en Will stonden allebei al geketend en omsingeld midden op het dek, met meer dan 20 rode mannetjes om hun heen.
De Commodore met nog 2 andere belangrijke mannetje stonden voor hun neus.
'Waar is ze!' schreeuwde hij.
Ja, daar bedoelen ze vast mij mee.
Heel, heel zachtjes probeerde ik de trap weer af te lopen.
'Daar is ze!!!' krijsde een stem achter me.
Geweldig, ook hadden ze dat kreng van een Elizabeth meegenomen.
Alle soldaten draaiden zich nu om richting de trap.
Eventjes stond ik versteend. God, wat moet ik doen.
Toen grijnsde ik lichtjes.
'Goedenavond, heren,' zei ik zo vriendelijk mogelijk en keek de mannen hoopvol aan.
Commodore Norrington snelde op me af en greep me weer beet.
'Auw hee, laat me los!' schreeuwde ik, maar hij sleurde me mee het dek op.
Voor ik wist, stond ik geketend, omringd door soldaatjes.
Ik zuchtte diep. We waren er geweest.
Aan de blik op Commodore Norrington's gezicht te zien, was het einde wel heel erg nabij.
'Ehh.... is er een probleem?' begon ik.
'Dat is er zeker,' herhaalde de Commodore langzaam, kalm en streng.
'U staat onder arrest, jullie alledrie. Hierbij verklaar ik u tot de dood veroordeeld. Neem ze mee.'
'Wat?!' bracht ik hulpeloos uit. 'Dat kunt u niet menen!'
Ik keek wanhopig naar Jack en Will, maar ze gaven beiden geen kick.
Oh, wat een slapjanussen waren het ook.
Intussen werd ik beetgepakt door een paar soldaten.
'Schiet haar kop er gewoon af!!!' hoorde ik Elizabeth schreeuwen.
'Rustig aan, snoesje,' klonk de stem van de Commodore. 'Dat komt vanzelf.'
Bah.
Ik werd wild een willekeurige kant opgetrokken, terwijl ik spartelde als een guppie
'Aahrg! Laat me los! Stelletje idioten!'
Maar het hielp weinig. 4 waren sterker dan 1.
'Jack! Will!!' gilde ik zo hard als ik kon.
Ik zag Will in een flits voorbij komen en ik probeerde hem te bereiken, maar ik werd gewoon een roeiboot ingehopst.
Ik kreeg nog een paar boeien om en er werd een touw om mijn nek gedaan.

[Becky Potts]

Een scheut van woede en angst ging door me heen.
'Zakken!!' hoorde ik ergens vaag rechts van me.
Het boeide me allemaal niet meer.
Ik zat gevangen, geboeid en kon niet weg.
Hulpeloos keek ik de kant van Jack op, maar ook hij staarde voor zich uit.
Ik zuchtte diep en kreeg onwillig tranen in mijn ogen. Ik probeerde ze te stoppen, maar het ging niet.
Toen ving ik Will's blik. Ik kreeg ineens een raar gevoel in mijn maag.
Will keek me met betraande ogen aan en ik kon niks anders doen dat terugkijken.
Toen wendde hij zijn blik af en ik keek naar mijn voeten.
We roeiden langzaam richting de Dauntless. Ik nam me voor verstandig te zijn en hield me stil.
Voor mij op een bankje zat Elizabeth me met een walgend gezicht aan te kijken, alsof ik een insect met 100 poten was dat slijm spuugde.
Ik keek haar boos aan en ik liet mijn tanden zien.
Ze kreeg een angstige blik op haar gezicht en kroop een beetje naar achteren.
Stom wijf.
In gedachten had ik haar al 3 keer de boot uitgegooid en verdronken.
Ik gluurde opzij en ik zag dat Jack naar me keek. Met zijn ogen probeerde hij te seinen.
Ik had geen idee waar hij op doelde, dus haalde ik onwillekeurig mijn schouders op met de boodschap 'Ik heb absoluut geen enkel idee, waar het ook over moge gaan.'
Jack keek me eventjes aan met een 'Goh wat ben jij dom' blik en keek toen grijnzend naar een soldaat, die hem meteen een por gaf en een pistool op hem richtte.
Stilletjes staarde ik voor me uit en de Dauntless kwam dichterbij. Ik keek achterom.
De Black Pearl lag er verlaten bij.

[Becky Potts]

Met gebogen hoofd keek ik weer naar mijn voeten en ik voelde me zo schuldig.
Het was mijn schuld dat we hier nu zaten.... Mijn schuld dat we vastliepen.
Mijn schuld dat Will zich nu zo beroerd voelt.
Ineens schudde het bootje een beetje. Ik keek een beetje verschrikt op.
We lagen nu tegen de Dauntless aan. Overal hoorde ik geschreeuw van soldaten.
'Omhoog!'
'Neem ze mee!'
'Alles gereed voor vertrek??'
'Maak de zeilen klaar!'
'Mr Green, aan het stuur!'
Ik keek naar boven en probeerde te zien wat er op het dek gebeurde.
'Meekomen,' snauwde een soldaat in mijn oor en trok me omhoog.
Ik werd gedwongen de trap op te klimmen.
Terwijl ik klom, hielden een paar soldaten het touw om mijn nek goed vast. Ik had moeite met adem halen.
Mijn ogen vulde zich weer met tranen en ik voelde mijn keel dik worden.
Boven op het dek werd ik meteen weer vastgegrepen.
Ik keek een beetje wazig om me heen. Alles ging veel te snel, ik kon het niet volgen.
'De kerker in,' bromde Norrington die langsliep.
'Nee!' gilde ik nog, maar ik werd alweer meegtrokken.
'WILL! JAAHAAAAACK!' gilde ik nog, maar er werd een ruwe hand op mijn mond gelegd.
Voor ik wist, zat ik achter de tralies, met een gesloten deur, en boeien om mijn handen.
Kut kut kut.
Godsamme.
Woedend keek ik om me heen.

'Becky? Becky, ben jij dat??'
Verschrikt keek ik op. Ik ken die stem!

[Becky Potts]

'Becky?' klonk de stem weer.
Verdomme, het was te donker.
Maar de stem was herkenbaar. Er sprongen tranen in mijn ogen van blijdschap.
'Mike?? Mike, ben je daar?'
'Becky!'
'Mike!'
Voorzichtig kroop ik naar de celmuur. En ja hoor, in een hoekje, aan de andere kant van mijn muur, zat een jongen in elkaar gedoken.
'Hee kleintje,' zei hij, en ik voelde dat hij grijnsde.
'Hee, broertje,' zei ik lachend terug. 'Hoe kom jij nou hier!'
'Gepakt, in Royal.'
'Was jij daar ook?'
'Ja natuurlijk, gekkie, ik ging jou zoeken.'
'Hoe wist je dat ik daar zat?'
'Ik heb zo mijn mannetjes.'
'Cool, broertje.'
Hij grinnikte eventjes.
'Dus, Beck, heb ik wat gemist?'
'Teveel,' zuchtte ik.
Hij grinnikte weer. 'Wie is het dit keer? Ken ik hem?'
'Ja, dat ga ik jou niet aan je neus hangen,' zei ik lachend.
'Norrington?'
'Bah nee!'
'Davy Jones??'
'Mike!'
'Oke, oke, ik stop al,' grijnsde hij.
Er hing eventjes een stilte. Ik voelde een vertrouwd gevoel in mijn buik.
Mijn broer. Mijn grote lieve broer.
Hij was er eindelijk weer.
Ik grinnikte weer. 'Zeg, broertje, heb.......'
Verder kwam ik niet. Uit het niets stond er ineens een soldaat in de cel van Mike.
Ik schrok en kneep mijn ogen weer tot spleetjes. Ik kon niet goed zien wat er gebeurde.
'Meekomen,' snauwde de soldaat naar Mike.
Ik kon nog net zien dat hij mijn broer optilde en de cel uit sleepte.
Mike kreunde en trapte om zich heen.
'Mike!' riep ik.
'Becky! Je moet........'
Bam.
De soldaat en Mike hadden de ruimte verlaten.
Kut.
Toen zat ik weer alleen.
Wat moest ik??
Wat wilde Mike dat ik deed?
Ik liet mezelf vallen op de vloer en staarde naar het plafond.
En terwijl mijn gedachte als een gek door mijn hoofd dwaalden, viel ik in een heeeeeele diepe slaap.

[Becky Potts]

'Luv...Luv?'
Ahrg, wat nu weer. Laat me slapen verdomme.
Ik hield mijn ogen gesloten en ik draaide me kreunend om.
Fijn, ik was nu toch al wakker.
'Schatje.... wakker worden...' hoorde ik nu in mijn oor.
Huh?
Hoe kan die stem zo dichtbij zijn? Ik was toch alleen in de cel?
Met tegenzin doe ik mijn ogen open.
Daar zat Jack.
Verward kwam ik omhoog.
Maar toen zag ik dat ik niet meer in dezelfde ruimte was.
Ik keek rond. Dit was niet de cel van de Dauntless.
Helaas, het was nog steeds een cel. Maar wel een andere.
Wantrouwig keek ik Jack aan. ‘Wat doe jij hier?’
Jack keek me grijnzend aan. ‘We zijn bijgevoegd, geloof ik.’
‘Waar zijn we?’
‘De cel van Port Royal, schatje,’ zei Jack weer grijnzend. Zijn gouden tanden werden weer zichtbaar.
Ik keek hem even niet begrijpend aan.
‘Hoe kan dat nou, ik heb niks gemerkt!’
‘Je sliep als een roos, we besloten maar om je niet wakker te maken,’ zei Jack terwijl hij opstond. ‘Het was zelfs een beetje… schattig.’
Ik werd knalrood.
Fijn, dus de hele bemanning plus Jack heeft gezien hoe ik slaap.
Geweldig.
Kut.
Langzaam stond ik ook op.
‘Heb je me gemist, schatje?’ vroeg Jack verleidelijk.
Ik grinnikte. ‘Als kiespijn.’
Jack keek me even heel moeilijk aan.
Ik trok een raar gezicht. ‘Zoiets noemen ze een metafoor, Jack.’
‘Oh ja… metafoor.’ En hij grijnsde weer.
‘Je hebt geen idee waar ik het over heb he?
‘Inderdaad.’
Ik zuchtte. ‘Af en toe, denk ik echt dat er niks omgaat in dat hoofd van jou.’
‘Oh, jij hebt geen idee wat er allemaal omgaat in dat hoofd van mij,’ zei Jack met een twinkeling in zijn ogen.
‘Ik wil het niet weten, geloof ik,’ zei ik met rollende ogen. ‘Volgens mij denken mannen maar aan 1 ding.’
Jack schoot op. ‘Echt? Denken ze allemaal aan rum?’
Oh mijn god.
Ik sloeg mijn ogen neer. Echt hoor, hoe heb ik hier ooit mee in bed kunnen belanden?
‘Ja, Jack, zo ongeveer,’ zei ik toen meer en plofte weer neer op de grond.
Shit, Michael!
Ik schoot weer op. ‘Jack, waar is Mike!’
‘Rustig aan, liefje, die zit veilig,’ zei Jack grijnzend. ‘Je bedoelt die blonde knaap toch?’
Ik knikte.
‘Is dat je liefje?’
‘Nee Jack, dat is mijn broer.’
‘Echt?’
‘Nee, grapje.’
‘Wattes?’
Ik zuchtte diep. ‘Laat maar, Jack.’
Hij keek me weer eventjes grijnzend aan en ijsbeerde ondertussen door de cel.
‘Dus,’ zei ik na een lange stilte. ‘Wat nu?’
Jack bleef even stilstaan en deed alsof hij heel diep nadacht.
‘Ik heb geen idee,’ zei hij uiteindelijk zuchtend.
‘Dacht ik al.’
Ik stond weer op en liep richting de tralies. Ik tuurde door de spleet naar buiten.
Het was heerlijk weer. Buiten hing een vrouw de was op en kinderen speelden in de zee.
Fijn. Geweldig.
Ik zette alles nog eens op een rijtje.
Ik zat nog steeds in de cel, ik wist niet waar mijn broer was, waarschijnlijk stond er al een galg klaar, we waren de Black Pearl kwijt en ik had ook nog eens barstende koppijn.
Super.

[Becky Potts]

Ineens hoorde we voetstappen van de trap afkomen, en Jack en ik draaiden ons tegelijkertijd om.
Een man met een witte pruik op en een apenpakkie aan, liep richting onze cel en keek ons serieus aan.
Ik schoot meteen in de lach. Ik kan er zo slecht tegen als mensen serieus doen.
Ook Jack keek met een grijns naar de vent met de pruik.
En die vent begon ook nog eens steeds norser te kijken.
Oh mijn god, ik hield het niet meer.
'Miss Potts??' zei hij toen streng.
'Ehm..ja?' zei ik proestend.
'Meekomen.'
Mijn lachbui verdween meteen.
Verdomme.
Zie je, ik had gelijk. Nu ga ik eraan. De galg staat al klaar.
Zuchtend stond ik op en liep richting de celdeur, die ondertussen openstond.
Meteen stormden er twee bewakers op me af met handboeien, en ik werd ruw verder de cel uitgetrokken.
Fijn. Echt geweldig.
Ik keek naar Jack, die me in stilte uitlachte. Ik wierp hem een vuile blik toe.
De celdeur werd weer dichtgegooid, en ik stond ondertussen geboeid.
'Neem 'r mee,' zei de man met de pruik kortaf en ik werd weer ruw meegetrokken.
'Zeg, kan het wat rustiger? Ik heb ook een soort van pijngrens,' probeerde ik nog.
'Kop dicht,' snauwde de soldaat en hield me nog steviger vast.
Auw.
Bedankt, dat was mijn arm.
Ik keek nog even naar Jack, die me nonchalant uit stond te zwaaien.
Aahrg.
Die krijgt klappen als ik terugkom.
Als ik ooit nog terugkom...
Uiteindelijk liep ik gewillig mee.
Ik sloot mijn ogen en ik dacht me in hoe ik daar zo zou hangen. Midden op de binnenplaats, dood. Aan de galg.
He bah, Becky, doe normaal.
Tot mijn grote verbazing liepen we niet richting binnenplaats, maar de man met de pruik leidde me terug het paleis in!
Ik herkende het allemaal nog, toen ik hier kwam roven.
Ik grijnsde. Dit kon nog eens best goed aflopen.
Rustig liepen we naar boven.
Uiteindelijk stonden we voor een grote deur.
Ik keek er even vragend naar.
'Enne...nu?' vroeg ik toen voorzichtig.
'Klep dicht, wijffie!' snauwde de chagerijnige bewaker weer.
'Nou zeg.. sorry hoor,' pruttelde ik wat na, maar toen de bewaker me met een vernietigende blik aankeek, hield ik snel mijn mond maar.
Oke, die is vandaag niet vrolijk....
En toen ging langzaam de deur open.
Ik werd naar binnen gegooid, en met mijn onhandige ongeco-ordineerde voeten viel ik op de grond.
De man met de pruik was ook binnen gestapt, en liep langs me.
Versufd stond ik op en ik keek eens goed om me heen.
Het was een ruime kamer. Veel ramen, een paar prachtige antieke gelakte bureaus, vele zwaarden, en aan de muur hing een grote muurschildering van de wereld.
Ik keek er vol bewondering naar. Het was prachtig.
'Miss Potts, zou u zo vriendelijk willen zijn plaats te nemen?' hoorde ik achter me.
Ik draaide me om en zag dat de pruikenman was gaan zitten.
Grijnzend liep ik ook richting een stoel.
'Zeg, noem mij maar Becky hoor, ik ben ook maar gewoon een piraatje.'
Met een plof ging ik zitten en bekeek de man eens goed.
Hij zat rustig aan zijn bureau en keek me strak aan.
Wantrouwig keek ik terug en ik trok een wenkbrauw op.
'Is er een probleem, meneer?'
De man keek me nog steeds strak aan en nam een slokje thee. Ik keek er met een vies gezicht naar.
'Misschien kent u mij nog niet, maar....' begon hij.
'Nou inderdaad,' onderbrak ik hem. 'Wie bent u nou eigenlijk?'
'Ik was nog niet uitgepraat, miss,' zei hij streng.
'Oh.'
Ik speelde een beetje met de mouwen van mijn blouse.
'Lord Cutler Beckett, aangenaam,' zei de man met een klein lachje.
'Aha....' zei ik toen maar.
Beckett stond op en begon wat te ijsberen.
'U bent hier omdat ik een klein compromietje met u wil sluiten, Miss Potts,' zei hij rustig, terwijl hij rondliep.
Ik staarde een beetje voor me uit.
'Wat mag dat wezen dan?'
'Als het aan mij ligt, mag u nu meteen vertrekken,' zei Beckett emotieloos. 'Maar helaas heeft de koning mij een opdracht gegeven.
Ik draaide me om in mijn stoel en keek hem moeilijk aan.
'Kunt ietsje pietsje duidelijker zijn? Ik volg het niet helemaal.'
Beckett draaide zich nu ook om naar mij.
'Luister goed, Miss Potts, er komt een bal aan. Een belangrijk bal. Het bal waar wordt aangekondigd dat ik heerser van Port Royal wordt. Alle belangrijke mensen uit de omgeving zullen aanwezig zijn. Dit is ontzettend belangrijk.'
Ik keek hem droog aan.
Dit kon je niet menen.
Waarom vertelde hij dit aan een piraat?? Die vent is niet goed wijs.
Ik lachte in mezelf. Dit was perfect. Na dit gesprekje zou ik Jack bevrijden, we zouden het geweldigste plan ooit bedenken en dat bal overvallen.
'We hebben u nodig,' zei Beckett plotseling.
Pardon?
Wat zei hij nou?
Mij?
Nodig?
'En waarom dan wel?' vroeg ik niet-begrijpend.
Beckett ging weer tegenover me zitten.
'Miss Swann is op de avond van het bal helaas afwezig. En zij was degene die de avond zou openen en een toespraakje zou geven.'
'Ja dus,' antwoordde ik onge-interesseerd. 'Wat heb ik daaraan?'
'Het is een absolute noodzaak dat ze aanwezig is,' drong beckett ongeduldig aan.
God, kon dit ophouden.
Het interesseerde me allemaal heel weinig.
Beckett ging verder met zijn verhaal. 'Wij willen dat u haar vervangt.'
Wat???
Pardon???
'Sorry, volgens mij verstond ik u niet,' vroeg in ongelovig. 'Ik moet haar.....vervangen?'
Mijn god, de gedachte alleen al.
'Ja,' zei Beckett kortaf. 'Gelukkig komen de meeste mensen van buitenaf, en hebben geen idee hoe Miss Swann eruitziet. U kunt haar taak overnemen. Het is een noodzaak dat een jonge vrouw de avond opent. Het zal mij anders mijn reputatie kosten.'
Hij was zachter gaan praten.
Oke, dit kon niet.
Dit kon gewoon niet.
Ik ging me dus echt van mijn leven niet voordoen als die trut van een Elizabeth.
Echt niet dus.
Beckett keek me doordringend aan.
'Ehm...' begon ik lacherig. 'En, u denkt echt dat ik dat kan?'
'Daar heb ik zo mijn twijfels over, maar we moeten u er haast wel op vertrouwen,' zei Beckett bozig. 'Er is geen ander meisje zoals haar te vinden in dit dorpje. We moeten het dus met u doen'
'Nou, dankjewel,' zei ik nors.
Beckett glimlachte gemeen.
'Het bal is over een week. U zal elke dag oefenen. U kunt zich nu naar uw kamer begeven.'
Hij ging aan het werk en bekeek zijn papieren vol interesse.
Ik zat stilletjes op de stoel.
Oke, wat was er zo net gebeurd?
Dit kon toch niet?
Hoe konden ze nou een piraat, zoals mij, hiervoor kiezen?
Ongelovig schoof ik mijn stoel naar achteren.
Op dat moment kwam er ook een bediende binnen. Beckett keek op en knikte.
'Neem maar mee,' zei hij zonder aandacht aan mij te besteden.
Ik stond op en liep met de bediende mee. Ik keek nog een keertje achterom naar Beckett en ik grijnsde.
Hij had geen idee wat hem te wachten stond.
En toen liep ik de kamer uit.

De kamer die ik kreeg, was absoluut prachtig.
Ik keek verbaasd rond. Ik kon het niet geloven.
Er stond een prachtig hemelbed, een grote kledingkast, een inmense kaptafel met spiegel en al, een verkleedscherm en een open haardje.
Ik liep richting het bed en liet mezelf erop vallen. Het was heerlijk zacht.. en groot!
Grijzend kwam ik weer overeind en ik keek rond.
Dit was toch een stuk beter dan een cel.
En ineens dacht ik aan Jack. En aan Mike. Die zaten waarschijnlijk nog steeds beneden, in de cel.
Hm, die zocht ik vannacht wel even op.
Ik greep naar de la van het nachtkastje. Er zat een boek in.
He bah. Saai.
Ik sloeg het open en bladerde wat.
Toen werd er op de deur geklopt.
'Binnen!' riep ik giechelend.
Hihi, het begon nu al natuurlijk aan te voelen.
Een lakei kwam binnen.
'My Lord heeft u gevraagd dit aan te trekken,' en hij legde een grote doos aan het voeteneind van het bed.
Hij maakte een korte buiging en verliet toen weer de kamer.
Ik keek eventjes naar de doos.
God, wat nu weer.
Voorzichtig tilde ik de deksel een beetje op.

[Becky Potts]

Ooooooh nee.
Mooi niet dus he.
Ik gooide de deksel van de doos en rukte het gewaad eruit.
Het was een jurk
Een lelijke debiele, opgepofte plofjurk. Met roosjes.
Met roosjes, verdomme!
Oke, dit ging ik dus echt niet aantrekken.
Ik smeet de jurk in een hoek en ging weer op het bed liggen.
Pfoe, het leven van Elizabeth is vast heel zwaar.
Ik sloot mijn ogen.
Ik deed ze weer open en gluurde naar de jurk. Hij lag zielig in een hoekje, op een hoop.
Langzaam stond ik op.
Bah, moet ik hem echt aan?
Ik doe het mooi niet.
Echt niet.
Demonstratief stond ik midden in de kamer.
Klop klop. 'Miss Potts?'
'Ah!'
Ik maakt een sprongetje en ik keek verschrikt naar achter.
Daar stond Commodore Norrington.
Ik grijnsde breed. 'Ha, een oude bekende.'
De Commodore grijnsde even sarcastisch, maar zag toen de jurk in een hoekje liggen.
'Wat moet dat voorstellen??'
Ik dacht ranzendsnel na.
'Ehm... we speelden.... verstoppertje?'
Norrington keek me nijdig aan.
'Miss Potts we hebben geen tijd voor spelletjes, nou trek die jurk aan! En snel een beetje, we hebben niet alle tijd.'
Ik zuchtte en pakte de jurk op.
Ik keek vragend naar Norrington, die ongeduldig met zijn voet tikte.
'Nou, komt er nog wat van?'
'Ja, daaag! Dacht u nou echt dat ik me om ging kleden voor uw neus??' antwoordde ik brutaal.
De Commodore zuchtte. 'Er staat daar een scherm, Miss Potts, ga daar maar achter staan.'
Oh ja.
Het scherm.
Opgelaten liep ik er naar toe en ging erachter staan.
Ik kleedde me supersnel om.
Oke, dit is zo vreselijk.
Ik bekeek mezelf in de spiegel die achter het scherm stond.
Ik zag eruit als... als..
Ik kon het niet uitleggen.
Ik zag er zowaar goed uit.
Die jurk stond me redelijk goed.
Ik grijnsde een beetje.
Ik kwam achter het scherm vandaan, en zag de Commodore nog steeds boos kijken. Ik grijnsde weer.
'Staat hij me niet beeeeeeldig?' zei ik met een bekakte stem en ik draaide een rondje. Ik kreeg spontaan de slappe lach.
De Commodore rolde met zijn ogen. 'Volg mij alsjeblieft, Miss Potts.'
En hij liep de kamer uit.
Dansend volgde ik hem.


'Rechtop zitten!!! Dit is al de 44e keer, juffrouw Potts!'
Boos sloeg de Commodore op tafel. Ik rilde een beetje.
We zaten nu al 3 uur lang, achter elkaar, in de dinerzaal.
Nadat ik mijn jurk had aangetrokken, werd ik naar een grote zaal geleid. Er stond een lange tafel met ontzettend veel stoelen.
De tafel was chique gedekt en ik moest plaatsnemen.
Ik moest leren hoe ik netjes moest eten....
Nou, ik heb het geweten.
Moedeloos liet ik mijn hoofd op het bord vallen.
'U ligt met uw gezicht in het eten,' zei de Commodore knarstandend. 'Nog een keer!'
'Ik kan het niet meer,' pruttelde ik. 'Dit is veels te moeilijk.'
'Niks ervan!' bulderde de Commodore. 'Recht zitten, nu!'
Ik schrok en zat meteen rechtop.
Kom op, ik moest dit kunnen.
Zo moeilijk was het toch niet?
'Benen bij elkaar, juffrouw Potts!'
Benen bij elkaar.
'Hoofd op!!'
Hoofd op.
'Schouders laag!'
Schouders laag....
'Wakker blijven!' schreeuwde de Commodore in mijn oor.
Ik schrok op.

[Becky Potts]

Nee, kom op, Becky.
Elizabeth kan dit, dus jij al helemaal. Zo moeilijk is het niet!
De Commodore zuchtte vermoeid.
'Dit is vreselijk, miss Potts. U moet nu echt uw best doen, anders wordt het helemaal niks over een week.'
Ik staarde voor me uit.
'Nog een keer van het begin..' begon de Commodore streng maar kalm.
Oke, dit keer had ik het.
Ik ging rechtop zitten, hield mijn kin hoog, schouders op, rechte rug, benen bij elkaar.
Ik voelde me net een echte prinses.
Alleen maar omdat ik rechtop zat?
Ik grijnsde lichtjes en keek vragend naar Norrington, die me een klein, nors goedkeurend knikje gaf.
Opgelucht liet ik mijn adem ontsnappen.
'Mooi,' zei de Commodore langzaam. 'Dan kunnen we nu aan het eetgedrag beginnen.'
Eetgedrag??
Oh god.
Ik had idee dat dit nog eens een hele lange dag zou gaan worden.


Een paar uurtjes later lag ik uitgeput op mijn bed. De dienstmeid had mijn open haard aangestoken en het was lekker geworden.
Ik had mijn oude kleren aangetrokken en was onder de dekens gekropen.
Die jurk was echt vreselijk.
De rest van de middag, na de 'rechtop-zitten-sessie,' kwam mijn eetgedrag aan de beurt.
Ik kreeg 4 vorken, 3 messen, en 3 lepes voor mijn neus.
Nou heb ik nog net geleerd dat je netjes met mes en vork moet eten, maar nu kreeg ik er ineens 4!
Bleek dus dat je voor de verschillende gerechten met verschillende vorken, lepels en messen moest eten.
Tja wist ik veel.
Vermoeid deed ik mijn ogen dicht.
De eet-sessie heeft minstens 2 uur geduurd. Tenminste, zo voelt het.
Ik leerde om met de juiste vorken en messen, de juiste gerechten te eten.
Maar na een uur wist ik nog steeds niet wat kaviaar was. De commodore was er geloof ik niet zo blij mee.
Bah, ik wil er niet meer aan denken.
En nou moest ik morgen weer.
Chagerijnig begon ik een pyjama aan te trekken, die ze voor me hadden klaargelegd.
Hij was lelijk, en wit. En een jurk.
Ik zuchtte diep. Hoe ga ik dit een week volhouden.

[Becky Potts]

Ik bedoel maar, het duurde 3 uur voordat ik eindelijk rechtzat.
Waar zijn die mensen toch aan begonnen?
Ik ben een piraat, hoe dachten ze ooit mij te kunnen leren, binnen een week, Elizabeth te worden?
Hoe dachten ze mij in bedwang te houden?
Waarom heb ik dit hele gedoe eigenlijk ge-accepteerd?
Ik had net zo goed nee kunnen zeggen.
Ja toch?
Ik had ze ook kunnen laten stikken, met dat bal van ze.
En er was toch zeker wel iemand anders te vinden, die dit kon doen?
Bah, ik kreeg bijna de neiging om terug te wandelen naar mijn cel.
Dan was ik tenminste bij Jack.
In een opwelling stond ik op, opende het raam en liet me handig naar beneden glijden.
Ik gebruikte dit trucje al jarenlang en het is mogelijk bij elk huis. Ook bij deze.
Rustig wandelde ik langs de paleistuin. Het was ondertussen al redelijk donker geworden en alles zag er magisch uit met overal olielampen en kaarsen aan.
Ik volgde mijn weg naar de kerkers.
En er stonden al 2 bewakers op me te wachten.
Ik bedacht razendsnel een noodplan. Als ik nou eens...
'Loopt u door, Miss Potts,' zei een van de bewakers kortaf en deed een stap opzij.
Oke.
Ook goed.
En rustig wandelde ik verder.

'Psssst... Jack!'
Ik rammelde wat aan de tralies.
'Jack!'
Jack lag opgevouwen als een bolletje wol te slapen op de grond in zijn cel.
'Jaahaaack!' gilde ik toen.
'Huh! Wat, mijn rum!'
Jack spartelde wat en kwam suffig overeind. Hij keek me even met kleine oogjes aan.
Toen kreeg hij pretlichtjes in zijn ogen. 'Ha, schatje. Je miste me dus toch?'
'Nee,' fluisterde ik ongeduldig. 'Ik moet je spreken.'
'Waarover dan?'
'Iets belangrijks.'
'Is het zo belangrijk dat je me er wakker voor moest maken?' vroeg hij terwijl hij zijn nagels nog eens grondig bestudeerde.
'Ja, het is zo belangrijk dat ik je wakker moest maken,' fluisterde ik boos. 'Wil je nu alsjeblieft luisteren??'
'Ga je gang, schatje.'
'Het zit zo,' begon ik. 'Ik heb net met Beckett gepraat. Die gast met dat pruikje, weet je wel? Hij heeft me gevraagd om in te vallen voor Elizabeth! Voor een of ander groot en belangrijk bal. Ik word er compleet gestoord van. Ik moet zelfs eten met mes en vork!'
Jack keek me eventjes met volle verbazing aan.
'Schatje, waar heb je het precies over?'
Net toen ik wilde protesteren, hoorde ik een hoop gekraak uit een andere cel komen.
Ik keek verbaasd om.
'Wat was dat?'
'Dat noemen ze gekraak,' begon Jack.
'Ik weet heus wel wat ik hoorde,' zei ik scherp. 'Maar waar komt het vandaan?'
'Becky??' hoorde ik toen.
Shit.
'Mike??' riep ik en ik rende naar de achterste cel.
En ja, daar zat mijn broertje weer.
Toen hij me zag, rende hij naar de celdeur.
'Becky! Jezus, wat goed dat ik je zie! Waar was je??'
'Ik was mee, naar het paleis,' verontschuldigde ik me.
'Lang verhaal,' zei ik maar, toen hij me raar aankeek.
'Wat is er, Mike?'
'Becky, luister heel goed naar me, dit is belangrijk. Ik ben op zoek naar een vent. Hij is niet te vertrouwen, maar je moet hem vinden! En jij bent de enige die vrij is, jij kan hem tegenhouden.'
'Waarom moet ik hem tegenhouden?' vroeg ik onzeker.
'Hij is gevaarlijk! Tortuga kan ten onder gaan als hij zijn plannen voortzet!'
Oh mijn god, niet Tortuga!
Dat kon niet.
'Goed,' antwoordde ik. 'Waar kan ik hem vinden?'
'Op het bal, over een week. Heb je erover gehoord?'
Mijn gezicht klaarde op.
'Ja! Mike, dit is perfect!'
Hij keek me even niet begrijpend aan. 'Had je al een plan dan?'
'Ik heb geen plan nodig,' grijnsde ik. 'Alleen een pistool.'
Mike grijnsde. 'Goed zo zusje, maak hem af.'
Ik gaf hem een high five door de tralies heen.

[Becky Potts]

'Hoe ziet hij eruit?' vraag ik enthousiast.
Mike grijnsde. 'Je herkent hem aan zijn manke linker voet. Daarbij heeft geen rechteroog meer, en hij draagt altijd een rood vlinderdasje.
'Heb ik,' zei ik vastberaden, en ik wilde weglopen. Maar Mike greep mijn hand.
'Hee...' begon hij. 'Wees voorzichtig he?'
Ik grinnikte. 'Ben ik altijd, toch?'
Toen moesten we samen lachen.
Ik gaf hem nog een handkus en toen rende ik terug naar Jack's cel.
'Jack! Ik.....' en toen staakte ik mijn zin.
Jack lag languit op de grond, te snurken.
Ik zuchtte vermoeid. Man, die kon ook echt geen 2 seconden zijn aandacht erbij houden.
Ik rammelde wat aan de tralies.
'Jack...pssst!'
Geen beweging.
'Jack!'
Geen antwoord.
'Aahrg!'
Boos schopte ik tegen zijn celdeur aan.
Nou ja dan niet he.
En boos liep ik weg.
Ik had Jack nodig bij mijn plannetje. Het was namelijk perfect.
Ik zou op de avond van het bal gewoon die vent neerschieten, van het balkon afspringen, Jack en Mike vangen me op en we rennen zo weer richting... nou ja, een schip. Die we natuurlijk eventjes snel moeten kapen.
Het was zo simpel. Ik had immers nu macht over de kerkersleutel, ja toch?
Ik kon doen wat ik wil.
Ik grinnikte.
Hoe kunnen die sukkels nou denken dat ik als piraat zijnde niks zou uithalen?
Huppelend ging ik de trap weer op en wandelde op mijn dooie gemakkie terug naar het paleis.
Mijn voetstappen weerklonken over het grind, in de doodstille nacht.
Ik keek naar de maan.
'Ja, wat denken we dat we aan het doen zijn??' klonk ineens een luide boze stem.
Ik schrok op en keek toen recht in het gezicht van Norrington.
Oh kut.
Nu ben ik erbij.
'Miss Potts, u had al 2 uur geleden in bed moeten liggen. Het is gevaarlijk buiten, begrijp dat toch! U kunt niet zomaar midden in de nacht een beetje rondzwerven op het terrein!' riep de commodore boos.
Schaapachtig keek ik hem aan.
'Zeg, ik doe waar ik zin in heb hoor,' beet ik hem toe. 'En jij gaat mij niet vertellen waar ik ben 's nachts.'
Ik keek hem brutaal aan.
Toen greep Norrington me bij m'n arm en sleurde me mee.

[Becky Potts]

'Hee joh!' gilde ik, maar de Commodore luisterde niet en trok me mee naar binnen.
Daar liet hij me los en gaf me een harde duw richting de trap.
'En nu je bed in! Ik ben het zat!'
'Pfoe,' zei ik verwaand en draaide mijn rug naar hem toe. Met opgeheven hoofd liep ik de trap op.
De Commodore liep achter me aan.
'Mijn geduld raakt op zo, Miss Potts.'
Hij pakte mijn arm en ik draaide me om.
'Zeg, wat denkt u nou?' gilde ik iets te hard, en toen de Commodore me pissig aankeek, praatte ik snel zachter.
'Ik ben een piraat. Ik doe waar ik zin in heb, en dat zal ik altijd blijven doen. En jij gaat mij niet de les wijzen!'
Ik keek hem zelfverzekerd aan.
De commodore zei even niks.
Toen fronsde hij zijn wenkbrauwen, en liep langzaam weg.
Ik keek hem na.
Bah, wat een gladjanus.
Ik besloot toch maar naar mijn kamer te vertrekken, voor ik een hele kudde van zo'n zulk soort personen achter me aan had.
Gapend liep ik de trap op.
Alles van de hele dag schoot nog eens door mijn hoofd.
De vervanging van Elizabeth, de jurk, de eetzaal-sessie, de cel met Mike en Jack, de opdracht met de man en het vlinderdasje en manke linkervoet...
Slaperig deed ik mijn slaapkamerdeur open.
Ik slenterde naar binnen en ik stak een kaars aan.
Mezelf uitrekkend liep ik naar de vensterbank. Ik ging zitten en keek nog eens naar het uitzicht.
De sterren straalden in de nacht en ik voelde het warm worden van binnen.
Ik zuchtte diep. Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen?
Morgen zou ik leren lopen, begroeten en glimlachen.
Ik zat er nu al vreselijk tegenop.
Uiteindelijk liep ik maar naar bed en stapte onder de warme lakens.
Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht ik sloot mijn ogen.
En ik...

'Pssst Becky!'
Ik schrok wakker en ik zat meteen rechtop.
Ik keek recht in het gezicht van Jack.
'Jezus, Jack! Hoe.. wat... Wat doe jij hier??'
Jack glimlachte, legde zijn vinger op mijn lippen en ging op mijn bed zitten.
Ik keek hem met grote ogen aan.
'Jack, je moet wegwezen! Als ze je zien..'
'Rustig aan, schatje, ze zullen het nooit horen,' zei Jack zachtjes. Toen pakte hij zachtjes weer mijn handen.
Oh god, nee, niet nu.
Niet op dit moment.
Slechte timing.
'Jack, dit...' begon ik, maar ik kon niks meer terugzeggen. Jack zoende me op mijn mond.
Oh, wat maakt het ook uit.
Ik zoende hem terug.
Dit was wat ik al die tijd al wilde, ik wilde gewoon Jack bij me.
Ik wierp nog 1 blik op de deur, sloot toen mijn ogen en liet mezelf achterover vallen, Jack nog steeds zoenend.
Jack liet me even los en keek me diep in mijn ogen. Toen bekeek hij me helemaal.
'Leuk dingetje heb je aan,' knipoogde hij en ik giechelde.
'Orders van de baas,' zei ik zachtjes lachend.
'Hmm, ik hou wel van zulk soort orders,' zei Jack verleidelijk, en ik voelde zijn hand onder mijn rok glijden.
Ik glimlachte en zoende hem nog een keer. Ik liet mijn handen over zijn borst glijden. Hij voelde warm aan.
Jack begon me zachtjes in mijn nek te zoenen en te likken.
Ik giechelde eventjes. Het kietelde een beetje.
Toen gleden zijn handen naar mijn borsten en ik voelde dat hij er zachtjes in kneep.
Ik liet het allemaal toe.
Ik ontspande mezelf en hield hem stevig vast.

[Becky Potts]

Alles ging ineens veels te snel.
Uiteindelijk rustte ik boven op Jack zijn rug met mijn ogen dicht.
Jack glimlachte en ik zuchtte een gelukzalige zucht.
'Jack?'
'Ja?'
'Wat was dit nou?'
Jack moest zachtjes lachen. 'Je bedoelt vrijen?'
Ik sloeg mijn ogen neer.
'Dat bedoel ik toch niet... Ik bedoel, hou je van me?'
'Hm, da's een goeie vraag,' zei Jack langzaam.
Ik kuste zijn nek nog eens en ik liet mijn hoofd weer rusten.
'Je hoeft geen antwoord te geven. Ik was gewoon nieuwsgierig.'
Toen bleef het een tijdje stil.
Ik sloot mijn ogen en zo lagen we daar.
Ineens gooide Jack me van zijn rug af en gillend viel ik van het bed af.
Jack sprong bovenop me en ik giechelde.
'Zeg, ik wil geen ongelukken,' zei ik lachend.
'Ik hou wel van een beetje gevaar,' zei Jack ook lachend, en hij rolde om, zodat ik bovenop lag.
Toen keken we elkaar even diep in de ogen.
'Zullen we naar bed gaan?' vroeg Jack uiteindelijk zachtjes.
Ik knikte en ik moest meteen gapen, ik was inderdaad erg moe geworden.
Jack stond op, tilde me in zijn armen en liep naar het bed.
Hij legde me zachtjes neer en ik kroop onder de lakens. Toen Jack naast me lag, kroop ik dicht tegen hem aan.
En terwijl Jack mijn haar streelde, viel ik in slaap.

Klop klop.
He... wat?
Klop klop klop.
Aaahrg, laat me slapen.
Boem boem.
Ik ging met mijn hoofd onder mijn kussen liggen en zuchtte chagerijnig.
'Miss Potts!'
Wattes?
'Bent u toonbaar?'
Ben ik wat?
Suffig kwam ik overeind en keek opzij.
Oh god, kut nee. Kut!
Daar lag Jack.
Nog naakt.
Aaaah kut kut kut.
Wat moest ik doen??
Toen keek ik naar beneden. Shit, waar zijn m'n kleren.
Ik keek duizelig de kamer rond. Mijn orientatiegevoel was compleet weg en alles draaide.
'Klop klop' klonk het weer. 'Miss Potts!'
Aaaahrg!
Paniekerig stapte ik uit bed, zoekend naar kleding.
'Miss Potts! Bent u daar wel?'
Ik rende naar Jack en schudde hem als een gek heen en weer.
'Jack! Jack!' fluisterde ik paniekerig. 'Jaahaaack!'
'Huh...wattes?'
Jack opende zijn ogen en keek me suffig aan.
Voordat hij wat kon zeggen, sloeg ik een hand voor zijn mond.
'Stil!' fluitsterde ik. 'Meekomen!'
Ik trok hem omhoog en sleurde hem mee naar de kast. Ik gooide de deur open en duwde Jack naar binnen.
'Blijf zitten! Veroer je niet, en geen geluid!'
Ik smeet de deur dicht en rende naar het raam.
Oh, god. Kut. Ik heb natuurlijk zelf ook geen kleren aan.
'Miss Potts! Bent u wel wakker?'
Ooooooh kut.
Ik snelde naar de kast en trok de deur weer open. Daar stond Jack. Snel schoot ik er ook in en trok de deur achter me dicht.
Complete duisternis.
'Becky, wat is er?!' fluisterde Jack ge-irriteerd.
'Wat denk je zelf!' siste ik terug. 'Ik lig hier naakt met een piraat in bed, en daar wil ik liever niet op betrapt worden!'
Jack zei even niks terug. Omdat ik niks kon zien, zag ik ook niet wat Jack aan het doen was.
Toen ineens, hoorde ik de deur van de slaapkamer opengaan.
Oh god, nee.
Kijk alsjeblieft niet in de kast.
Ik hoorde voetstappen en wat rinkelen en ritselen.
'Miss Potts...?'
Ik hield mijn adem in.
Toen kreeg ik keihard iets op mijn hoofd.
Ik wilde keihard auw gillen, maar ik hield hem in en er kwam een zacht piepje uit.
Ik hoorde Jack grinniken.
Op mijn gevoel gaf ik Jack een elleboog en ik giechelde nu zelf ook.
Mensen, wat is dit?
Ik zit hier gewoon naakt in een kast.
Ik hoorde de voetstappen nog steeds. De deur naar het balkon werd opengedaan.
'Waar zit ze toch?' klinkt de stem van Beckett.
'Ze is er vast vandoor,' hoorde ik Norrington brommen.
Onwillekeurig giechelde ik weer.
Toen voelde ik een hand op mijn billen.
Ik moest lachen en sloeg de hand weg. 'Jack! Kappen!'
Ik hoorde Jack weer grinniken.
'Sorry, ik zocht naar de deurklink.'
'Ja vast.'
'Echt hoor.'
Ik moest weer lachen, maar hield die snel in.
'Wat is dit?' hoorde ik toen van buiten.
Ik was meteen op mijn hoede en spitste mijn oren.
'Oh god, wat heeft die vannacht uitgespookt,' hoorde ik Norrington zeggen.
Oh nee.
Wat hadden ze gevonden?'
'Ik wil het niet weten,' zei Beckett. 'Kom mee, ze moet hier toch ergens uithangen.'
En ik hoorde de voetstappen wegvagen.
Opgelucht liet ik mijn adem ontsnappen.