Verhaal Becky Potts- (Closed Thread)

[Becky Potts]

Een zacht briesje waaide over mijn gezicht. Langzaam werd ik dromerig en doezelig een beetje wakker. Mijn ogen half dicht geknepen tegen de felle zon.
De zee maakte een kabbelend geluidjen en de palmbomen ruisden achter me
Ik lag in het zand.
Natuurlijk lag ik in het zand..
Langzaam stond ik op en keek vaag om me heen. Naast me lag een lege rumfles
Die was vast van gisteravond.
Of van de dag ervoor.
Ik weet het niet meer.
Dag 7 was aangebroken. De 7e dag dat ik, Becky Potts, nog lang niet gevreesde piraat met een somber en zielig klein reputatietje, op dit stomme stinkende rottende eiland vast zat.
Een week geleden was het weer zover. Mijn broer en ik waren zoals gewoonlijk aan het varen. Mike ging aan wal toen we aanlegden en kwam niet terug.
Dus besloot ik met m'n stomme kop zelf een eindje te varen.
En dan drijf je EEN keer af... En dan gebeurd er dit.
Stom stom stomme stroming.
Hik.
Strompelend liep ik een beetje grinnikend langs het strand.
De zon was me al iets teveel geworden, net als de rum...
En nog geen boot te bekennen.
Zuchtend laat ik me weer in het zand vallen. Waarom overkomt mij dit altijd? Waarom kon ik niet gewoon in dat stomme bootje blijven wachten?
En een bootje...
Wacht eens.
Ik tuurde in de verte en mijn gezicht klaarde in een keer op. Witte zeilen. Ik zag witte zeilen aan de horizon!
In een opwelling stond ik op en begon op en neer te springen, nonchalant zwaaiend met mijn armen.
HEEEE HIERZO! JOEHOE! HALLOOOOHOOOOOO!
Weinig zin had het zeker, want het schip was te ver weg.
Een beetje teleurgesteld liet ik mijn armen zakken.
Geweldig. Fantastisch. Echt geweldig, verdomme.
Maar op dat moment zie ik, ergens een beetje vaagjes, twee kleine roeibootjes op me afkomen.
Mijn hoopgevoelens kwamen terug en ik stond weer op. De bootjes naderden en ik moest er een betje om lachen.
Na 7 dagen lijden, met alleen bloedhitte en de flessen rum, werd ik eindelijk gered.
Door 4 mannen met witte pruiken in een roeibootje.
Ik moest weer giechelen om mezelf en de bootjes botste tegen het zand.
De mannen stapten uit, en er kwam een keurig geklede man op me af.
Nog steeds was ik in die afschuwelijke giechelbui, en nu ik die man met zijn witte pruik, honderd lagen kleding en serieuze gezicht zag, kon ik mezelf echt niet meer houden
Ik gierde het uit en viel weer in het zand.
'Milady, ik hoop niet dat we u storen?' zei de man een beetje sarcastisch. Zijn stem was hard en ik ontwaakte een beetje.
'Eh..ja...sorry,' zei ik vlug, en ik stond op.
Mijn laarzen lagen naast me in het zand, mijn broek half afgezakt en mijn blouse half open.
De man keek er eventjes met grote ogen naar, maar herstelde zich.
'Commodore Norrington is de naam, miss. Kunt u me vertellen wat hier gaande is?'
Een beetje verward keek ik hem aan. Ik snapte er even helemaal niks van.. Toen kwam het allemaal terug, de 7 dagen op het eiland, de rum de hitte en de stroming.
Oh ja.
Commodore Norrington wachtte niet op een antwoord en wenkte mij. 'Kom maar mee.'
Gewillig liep ik mee, en ik merkte dat het strand minder recht was als toen ik aankwam.
Ik stapte in een van de roeibootjes en kwam naast een erg charmante soldaat te zitten. Ik knipoogde en de soldaat liep rood aan. Hij schoof meteen een stukje op.
'Mr Reaper, roeien!'
Commodore Norrington was niet in een goede bui, had ik gemerkt.
Ik leunde achterover en genoot van de zon, terwijl ik rustig naar het grote schip The Dauntless werd ge-escorteerd.
Ik dacht aan Michael. Die nu vast weer met een of andere meid aan het vozen was.
Laatst nog, in ons thuisdorpje, had hij er 2 op 1 avond!
Hij was niet zo blij toen ik quasi-per ongeluk zijn kamer binnenkwam met zijn eerste vriendinnetje, terwijl hij met de 2e bezig was.
Ik grinnikte onwillekeurig. Ik hou zoveel van mijn grote broer.

Er werd een lange trap uitgegooit en ik had de eer om als eerste naar boven te klimmen. Ik voelde me redelijk goed en de rum was langzaam maar zeker uit mijn bloed verdwenen.
Ik stond op het dek, wachtend in de zon
Commodore Norrington was inmiddels ook de trap opgeklommen en stond ineens achter me.
Ik draaide me om. 'Is er een probleem, meneer?'
Hij keek me even dreigend aan en greep me toen bij mijn schouder. Hij trok me mee naar binnen.
Een halve seconde schrok ik even, maar ik werd toen woest. Wie denkt hij wel niet dattie is!
'Hee, goorlap, laat me los!' Ik spartelde en trapte, maar helaas was hij ietsje sterker als ik
Door al het spartelen, greep hij mijn schouder nog harder vast. Ik kon nergens heen.
Oke, die schouder kan ik dus morgen echt niet meer bewegen.
'Dit is wat we doen met kleine piratenmeisjes zoals jij!'
Hij opende een celdeur en gooide me naar binnen.
Ik keek hem boos aan en wou weer naar buiten vliegen, maar de deur zat al dicht.
'Klootzak!'
Norrington lachte. 'Wat een taal zeg, voor een dame.'
En daarna beende hij weg.

Daar zat ik dan. Weer vast
Geweldig. Heb ik weer.
Ik gaf boos een keihard trap tegen de deur, waardoor ik het uitgilde van de pijn.
Zuchtend plofte ik weer op de de grond.
'Well good afternoon, luv'
Verschrikt keek ik op.
In de cel naast me zat een man, met vieze drreadlocks in zijn haren en een rode bandana eromheen gewikkeld.
Er hingen bedeltjes in en in zijn baard waren vlechtjes aangebracht.
Zijn vieze witte blouse hing als een vod om zijn lichaam en zijn broek was al niet veel beter.
Hij glimlachte eventjes breed en zijn gouden tanden werden zichtbaar.
Ik keek verbaasd naar hem. 'Wie ben jij?' vroeg ik droog.
De man stond op en liep richting mijn cel. Hij stak zijn neus door de tralies.
'De naam is Captain Jack Sparrow, schatje.'
Ik keek eventjes in zijn donkerbruine ogen. Zijn charmante glimlach deed me echt even smelten van binnen.
Jack grijnsde breed. 'Nou zeg, ik wist dat ik aantrekkelijk was, maar je hoeft niet zo te staren, luv.'
Op dat moment bedacht ik hoe stom ik er wel niet uitzag en ontzettend verlekkerd ik naar zijn prachtige gedaante stond te kijken.
Snel corrigeerde ik mijn blik en liep ook richting de tralies.
'Een eer je te ontmoeten, meneer Sparrow.' Ik grinnikte even.
'Dat is Captain voor jou, meisje.'
Hij draaide zich om en wankelde terug naar zijn oorspronkelijke zitplek

[Becky Potts]

Hij plofte weer neer en brach een rumfles naar zijn mond. Verlekkerd keek ik ernaar. Ik had zelf ook wel zin in een paar slokken rum.
'Zeg, ehm... Captain Jack, heb je niet nog wat rum op voorraad....voor mij?' vraag ik voorzichtig, terwijl ik nog steeds naar zijn rumfles zit te gluren.
Hij keek me een paar seconden heel dommig aan. De woorden leken zijn hoofd niet binnen te dringen. Ongelooflijk, zaten zijn hersenen soms in z'n tenen?
Langzaam drong het tot hem door en grijsnde weer breed. Ik merkte dat ik dat gegrijns nu al zat was.
'Maar natuurlijk, liefje,' zei hij geheimzinnig terwijl hij achter zich graaide en een grote rumfles tevoorschijn toverde.
Er verscheen nu ook een glimlach op mijn gezicht en ik wilde de fles pakken.
Maar toen ik met mijn arm door de tralies heen reikte, trok hij snel de fles naar zich toe en dronk er zelf een slok uit.
Verbaasd keek ik hem aan. Jack had het niet door en bleef rustig verder drinken.
'Ehm... ik kan het missen hebben,' begon ik voorzichtig weer, 'Maar ik dacht dat ik ook wat zou krijgen?'
Hij keek me weer eventjes heel dommig aan. Alle mensen, wie was dit?? Een ontsnapte patient uit het gesticht??
'Sorry, luv, maar ik heb geen idee waar je het over hebt,' zei Jack en dronk rustig verder.
Ineens stopte hij en keek me wantrouwig aan.
'Ken ik jou soms?'
Ik zweeg even.
'Er is echt iets mis met jou,' zei ik dan maar en plofte neer op de kale houten grond, mijn rug leunend tegen de celmuur.
'Dat is maar hoe je het bekijkt,' zei hij lachend.
'Je meent het,' bromde ik. Ik verlangde nog steeds naar die verdomde rum.
'Hoe zei je ook alweer dat je heette?'
'Zei ik niet.'
'Nou, dan lijkt het me nu de hoogste tijd.'
Ik keek hem aan. 'Becky,' zei ik droog.
Hij moest het weer even verwerken en nam daarna een grote slok uit zijn grote fles.
'Dus, Becky, wat brengt jou, als dame in nood zijnde, in deze cel?'
'Al sla je me dood,' mompelde ik.
Jack keek me moeilijk aan. 'Waarom zou ik dat doen?'
Deze vent had echt problemen.
Ik keek nog even vol ongeloof naar Jack, maar viel daarna, zonder het te willen, weer in een diepe slaap............

'Luv....luv!'
Verschrikt schrok ik wakker. 'Hoe, wat! Wie is daar!'
Ik spartelde wat om me heen en kwam wat overeind.
'Rustig aan, liefje, we willen geen ongelukken he,' hoorde ik Jack achter me zeggen.
Ik draaide me om en ik zag Jack vlakbij me. Ik lag met mijn hoofd tegen de celmuur aan, net als Jack, alleen lag die aan de andere kant.
Onze gezichten waren heel dicht bij elkaar. Ik moest even blozen toen ik zijn bruine ogen zag, maar herstelde en ik stond op.
Jack deed hetzelfde en klopte het stof van zijn broek.
'Uw persoonlijke wekker, liefje,' zei hij weer grijnzend.
'Goh, dankjewel,' mompelde ik en ging weer liggen.
Op dat moment hoor ik een keiharde knal en beweegt het schip heen en weer.
Ik ren snel naar de zijkant van het schip en gluur door een gaatje naar buiten.
Jack kijkt me even verbaasd aan, maar doet hetzelfde.
'We leggen aan!' fluister ik. En ja hoor, buiten zie ik vrolijke huisjes, een haven, mensen op karren en een hoop soldaten.

[Becky Potts]

Ik herkende de buurt niet, ik was er nog nooit geweest. Ik keek nog eens goed rond. Ik werd er niet veel wijzer van, want ik zag ongeveer miljoenen soldaatjes krioelen over het gehele uitzicht wat ik had.
Ik gluurde opzij naar Jack, die gefascineerd door het gaatje heenkeek.
Hij grijnsde. 'Aangekomen in de hel,' zei hij vol trots in zijn stem.
'Ken je het hier?'
'En of,' zei hij, nog steeds met die trots in zijn stem. 'Dit vervloekte stadje noemen ze Port Royal, thuisplaats van de Commodore and de gouverneur. Altijd wat te jatten hier.'
Ik had alleen van het stadje gehoord. Voornamelijk in sterke verhalen van zeerovers en piraten, die dachten dat ze heel wat waren.
Ik had ook gehoord over het huis van de gouverneur, en over zijn dochter, Elizabeth.
Het fort schijnt inmens groot te zijn, met honderden soldaten en overal bewaking. Ontsnappen uit de kerkers was onmogelijk.
Ik keek vol bewondering naar het stadje.
Goh. Zoveel bijzonders is het nou eigenlijk ook weer niet.
Jack, daarentegen was druk bezig ineens. Ik keek om en probeerde te ontdekken wat hij aan het doen was.
'Ehm....wat doe je,' vroeg ik.
Jack grijnsde voor de zoveelste keer. 'Hefboom, schatje.'
De bank die in zijn cel stond, had hij op een of andere manier onder de deur geklemt. Hij trok de bovenkant omhoog en met een hoop gekraak, lawaai en gekletter viel de deur op de grond.
Ik stond met grote ogen te kijken.
'Hoe deed je dat?!' vroeg ik met volle verbazing. Dit was werkelijk geniaal bedacht.
'Gewoon je koppie gebruiken,' antwoordde Jack logisch.
Ja, tuurlijk.
Dit idee kwam vast niet van hem.
Jack was ondertussen de cel uitgelopen en had zijn spullen gepakt. Ik bekeek hem nog eens goed. Hij liep op een rare manier... En gebruikte zijn handen op een rare manier.
Hij deed eigenlijk alles anders. Oh god, wat een heerlijke rug had hij.... En...
'Kan je het zien??'
Ik schrok weer op en keek hem betrapt aan. 'Ehm....'
Shit shit shit, lekker gedaan weer, Becky.
'Ik zocht naar mijn eigen spullen.'
'Groeien die soms op mijn rug?'
Shit. Daar had ik niet van terug.
Ontschuldig keek ik weg. Wat ben ik toch ook een ontzettend muts. Ik moet niet zo raar doen, t'is maar een hersenloze piraat.
Wankeled liep ik terug naar m'n plek en plofte neer.
Ik grijnsde. 'En, hoe dacht jij ook alweer weg te komen?' vroeg ik een beetje sarcastisch.
Jack liep richting mijn celdeur en keek me verleidelijk aan.
'Dat is nou mijn geheime trucje, schatje,' zei hij fluisterend en liep toen weg.

Het is al 5 uur later en ik zat nog steeds op de grond.
Verdomme, verdomme.
Natuurlijk had ik geen celbankje staan, dus er was weinig kans op ontsnappen.
Het slot kapot schieten was een optie, maar risicovol in verband met geluidsoverlast, ze zouden het meteen horen.
Geen sleutels, haarspelden, of stokjes te bekennen. Geen levend mens in de omgeving....
'Geweldig, echt geweldig,' dacht ik. 'Ik zit vast, zie Jack nooit meer terug, zal mijn broer niet vinden, eindig in de streng bewaakte martelende doodskerker en sterf morgen aan de galg.'
Ik zuchtte diep en sloeg uit frustratie tegen de houten wand van het schip.
Zo hard, dat er een stuk uit de muur in het water viel.
Wacht.
Dat is het.
Ik greep mijn zwaard en hakte in het wilde weg een gat in de wand.
Er ontstond een opening waar ik makkelijk doorheen kon kruipen.
Ik grinnikte. Wat ben ik toch briljant.
Ik stak mijn hoofd door het gat en keek om me heen. Ik had nu beter zicht op Port Royal en keek vol bewondering naar de mensen en de grote schepen die er lagen.
Jeetje, die zou je eens proberen te moeten kapen! Michael en ik moeten dat echt eens doen, het zou geweldig worden!
Achtervolgingen, kanonskogels om je oren, en natuurlijk een retegaaf schip, helemaal voor jezelf...
Ik keek naar beneden en zag het glinsterende water. Ik klom voorzichtig uit het gat, maar struikelde
Oh god, nee.
Ik maakte een smak tegen het schip aan en viel gillend in het water.

[Becky Potts]

Ik plonsde met een luide plons in het water en bevroor meteen. God mensen, wat is dit koud!!
Ik zwom snel naar boven en hapte naar adem. Ik was drijfnat en ik had barstende hoofdpijn. Ik voelde voorzichtig aan de zijkant van mijn voorhoofd en voelde een bult.
Geweldig gedaan, Becky. Echt charmant.
Ik zwom rustig op mijn rug, fluitend naar de kust. Eenmaal aangekomen stond ik op uit het water en bekeek het strand eens eventjes goed.
Ik liep langs de steiger, en kwam een portemonneetje tegen. Zonder aarzel stak ik het in mijn zak en grijnsde.
Drijfnat kwam ik aan in het dorpje. Wankelend liep ik verder en de burgers keken me vol bewondering aan.
Een paar vluchtte zelfs hun huis in.
Het zag er hier vrij rustig uit, zelfs een beetje..
En toen stond ik stil. Ik keek op naar de heuvel en zag een inmens paleis met een fort.
Ze hadden me veel verteld, maar dit is geweldig!
Vol ontzag en bewondering keek ik naar het grote gestalte en grijnsde breed.
Daar lagen vast een paar waardevolle spullen.
Ik aarzelde geen moment en liep in een rustig tempo de heuvel op.

Bij de poort aangekomen zag ik al 2 soldaatjes op wacht staan.
Ik grinnikte. Dit wordt een eitje.
Zo rustig en doodnormaal als ik kon, liep ik richting de poort.
'Zeg meisje dat gaat zomaar niet.'
Voor ik het wist, stonden ze voor me met hun speren.
'Ik heb een afspraak,' zeg ik met mijn meest bekakte stem. 'De heer Swann wilde mij absoluut spreken.'
De soldaten verloren hun houding een beetje en keken me droog aan.
'Ja, dat verandert de zaak..,' zei eentje.
Mijn god, wat een ontzettende sukkels.
'Zou ik dan nu alstublieft mogen passeren,' zei ik nep ongeduldig en wilde haastig doorlopen, maar de soldaten gingen niet opzij.
'Ik.. ben, uh.. bang dat u de verkeerde kleding draagt,' zei er eentje voorzichtig.
Oh ja. Vergeten.
'Dit is precies de manier waarop de Heer Swann mij wilde spreken... nat en... onverzorgd,' zei ik zo geloofwaardig mogelijk.
De soldaten knikten naar elkaar en lieten me door.
Oh mijn god, ze geloven me ook nog!
'Dank u vriendelijk,' zei ik hard en droog en beende naar het kasteel.
Jeetje, wat een ontzettend hersenloze bewaking loopt hier rond!
Grinnikend liep ik tot de deur en gooide die open. In de deuropening bleef ik even staan en schrok even.
Er stond een jongeman binnen, die van schrik een meter in de lucht was gesprongen en achteruit deinsde.

[Becky Potts]

Hij keek me doodsbenauwd aan en keek zenuwachtig om zich heen.
Toen trok hij een zwaard en dat hield hij met trillende hand naar mij gericht.
Ik keek hem even droog aan. Wie denk hij wel niet dat hij is?
'En wie ben jij?' vraag ik scherp.
'W..wi..Will T..t..Turner, mevrouw,' zei hij stotterend, bibberend op zijn benen.
Hij was eigenlijk best wel schattig...
'Mondje dicht hierover, oke?' zei ik met een knipoog en liep snel langs hem, op zoek naar zilver, goud en geld.
Ik hoorde Will wegrennen.
Wat een ontzettende lafaard. Ik had hem meteen neer moeten schieten.
Ik liep stilletjes een kamer binnen. Niks
Volgende kamer. Weer niks.
En de zeven kamers daarop ook niks.
Donders, wat is dit voor paleis! Boos trapte ik een volgende deur in en ik schrok me helemaal te pletter.
In een prachtig hemelbed lag een meisje te slapen. Ze had lang donkerblond haar, een glimlach op haar gezicht en een prachtige nachtjapon aan.
Ik grijnsde. He he, eindelijk iets waar ik wat aan heb! Zachtjes liep ik de kamer binnen en pikte onderweg een paar prachtige gouden kettingen mee. Ik hing ze om mijn nek en ging boven het bed hangen.
Ze was perfect! Ik zou haar mee naar buiten nemen, een pistool tegen haar keel zetten, geld en sieraden eisen, en dan..
Klop klop. 'Elizabeth?'
Oh nee. Niet nu.
Snel greep ik mijn pistool en schudde haar heen en weer.
Elizabeth werd wakker en spartelde wat. Toen ze mijn pistool zag, werden haar ogen groot. 'Wat no.....'
Ik sloeg een hand voor haar mond, trok haar overeind, zette het pistool tegen haar slaap en op dat moment ging de deur open.
De gouverneur kwam binnen en sprong een meter achteruit toen hij ons zag.
Ik met een pistool tegen Elizabeth's hoofd aangeduwd en een hand voor haar mond.
Ze probeerde te gillen en sloeg om zich heen. Man, wat een slapjanus is zij...
'Laat haar los!!' gilde de gouverneur. 'Bewaking!' Maar er kwam geen reactie.
Ik hield Elizabeth nog iets steviger vast. 'Ik laat haar gaan, als u mij geld, goud en zilver geeft! Doe het, of ze sterft!'
De gouverneur keek bang en snelde weg. Hij kwam terug met een kist vol goud.
Hij zette hem bibberend op de grond en hij deinsde weer achteruit. Ik grijnsde en wilde de kist pakken, maar ik had mijn handen vol aan dat kreng.
Oke, even nadenken.
Ik richtte nu mijn pistool op de gouverneur, maar hield Elizabeth nog steeds vast. Ik dwong haar, samen met mij naar de kist te lopen.
'Raap op,' zei ik streng in haar oor. Als een bezetene pakte ze de kist op en hield hem stevig vast.
Ik liep langzaam weer naar achteren en naam haar mee, nog steeds mijn pistool op de gouverneur gericht.
Nu moest ik snel zijn. Ik liet het pistool vallen, pakte de kist uit haar handen, schopte haar omver en sprong het raam uit.
Oh god nee.
Ik zat op de 2e verdieping!
Ik zag de grond sneller en sneller op me afkomen...SMAK!
Heb ik weer.
Ik lag bewegingsloos op de grond en voelde een pijnscheut in mijn heup.
'Piraat! Vlegel! Hier zal je voor boeten!' hoorde ik van boven uit het raam.
Ik grijnsde en kwam moeizaam op. Ik rende weg, met de kist in mijn hand.


Wauw, het leven is geweldig.
Ik lag dronken op het strand van Port Royal, met de kist in mijn armen geklemd, lekker van de zon te genieten.
Ik had het weer helemaal voor elkaar. Een kist vol goud, een paar flessen rum, een prima uitzicht....
Ik ben de gelukkigste piraat op aarde. En.
'Daar is ze!' 'Pak 'r'!
Oh god, nee.
Ik sprong op en zag tientallen soldaten op me afkomen. Oh god, foute boel. Hele foute boel. Ik rende gillend de andere kant op.
'Nee nee nee nee rennen rennen,' ging het door mijn hoofd.
Oh nee, kut! Ik vergat de kist! Oh nee, niet nu, niet dit.
Ik wilde terugrennen, maar zag de soldaten met een hoge snelheid op me afkomen.
Oke die kist komt later wel.
Als een debiel rende ik het strand over, met de soldaten op mijn hielen!
'Grijp haar!' hoorde ik achter me, en dat spoorde me aan om harder te rennen!
'Waar moet ik heen, waar moet ik heen...' flitste het door mijn hoofd.
Ik rende en rende, half stuikelend ove rmijn eigen voeten en ik kwam in het dorp.
De achtervolging zette voort, en ik wrong me tussen allerlei steegjes, openingen en straatjes.
Ik raakte ze niet kwijt! Ze bleven rennen!
'Kut kut kut kut (sorry voor dat woord =]),' gonsde het weer door mijn hoofd.
Ik rende harder en zag tot mijn opluchting een stel paarden staan. Oh god, ik ben gered!
Zo snel als ik kon, steeg ik op het inmense beest, spoorde hem aan en ik galoppeerde weg.
De soldaten bleven schreeuwend en tierend achter.
Ha! Ik win! Ik win! Ik maakte een vreugdedansje in mijn hoofd en ik reed snel verder.
Ik sloeg een straatje om en remde meteen af. Oh god nee.
Het waren de soldaten, ook op paard
Als een malloot keerde ik mijn paard om. 'Rijden, rijden, jij knol!!' gilde ik en het beest draaide zich om en vloog weg, met de soldaten op mijn hielen.
Godsamme, heb ik weer! Waarom laten ze me niet met rust!
Ik galoppeerde sneller en sneller. Ik verloor mijn orientatiegevoel door de snelheid en ik zoefde door de straten.
Ik hoorde de soldaten achter me schieten en ik bukte. God nee, nu ga ik eraan.
Ze hebben pistolen en schieten me zo van mijn paard af..
Ineens galoppeerde er een paard naast me en ik durfde niet te kijken.
Oh nee, oh gog... Oh gottegod.. Dit was het.
'Lift nodig, schatje!' hoorde ik naast me en ik keek op.
Oh god! Het was Jack! Het was hem echt!
Ik had geen idee hoe blij ik was, en...
Ho, dat was bijna een muur.
Ik maakte een scherpe bocht en bleef naast Jack rijden.
'Help me!!' gilde ik.
'Hoe!' gilde hij terug.
'Wacht!' riep ik hijgend en maakte nog meer snelheid. De soldaten zaten ons nu nog dichter op de hielen en maakten ook meer vaart. Oh nee... dit gaat zo fout
Voorzichtig ging ik staan en balanceerde op de rug van het paard, die ongeveer met een miljoen kilometer per uur leek te lopen.
'Wat ben je in vredesnaam aan het doen!' gilde Jack.
Ik wachtte niet langer en maakte een snoekduik naar het paard van Jack.
Ik landde keihard op de rug van het paard, voor Jack, die moest uitwijken en vaart minderde.
Oh nee. Oh nee........
Ik werd heen en weer geschud en moest me vasthouden.
'BANG!' hoorde ik achter me en mijn paard viel op de grond.
Dit ging fout. Dit ging helemaal fout. Ik hobbelde op en neer en probeerde houvast te zoeken maar het ging niet. Jack hield het paard niet meer in bedwang en....

Waar ben ik? Hoe lang ben ik al wakker?
5 minuten? Een uur? Het is moeilijk te zeggen.
Auw. Barstende koppijn... Ook dat nog. Geweldig.
Ik kan me niet bewegen. Ik wil me niet bewegen.
Ik open mijn ogen, ik zie alleen maar zwart.
'Luv.....luv, ben je daar?'
He? Wat?
Waarom hoor ik een stem?
Mijn ogen gaan nu helemaal open en ik kijk in een gezicht dat een paar centimeter boven de mijne hangt.
Het was Jack.
En hij hangt boven mijn gezicht.
Oh god, nee. Niet aan denken.
Moeizaam kwam ik overeind en keek verdwaasd om me heen

[Becky Potts]

Ik was in een stoffige bruine ruimte. Ik zag wat zwaarden, instrumenten... Een kacheltje, werktuigen en gereedschap.
En toen zag ik in de hoek van de ruimte een jongen staan. Wacht eens.. ik ken hem!
Dat was de jongen uit het kasteel! De lafaard!
'Jack... leeft ze?' vroeg hij zachtjes.
'Hoe ziet het eruit?' vraagt Jack ongeinteresseerd en hielp me overeind, waarnaar ik meteen weer door mijn benen zakte en Jack me handig opving.
'Ah, ik... ik voel me niet zo lekker...' bracht ik moeizaam uit en ik ging weer liggen.
Will, de jongen, liep nu op me af en knielde naast me neer.
'Komt het goed met haar?'
'Oh ja hoor,' antwoordde Jack logisch. 'Gewoon last van.. ehm....weet ik veel.'
Will keek hem even moeilijk aan en stond toen op en liep met gebogen hoofd naar buiten.
Ik keek hem na. 'Wat heeft hij nou?'
'Last van vlinders,' antwoordde Jack grijnzend en hielp me weer overeind. Dit keer bleef ik staan, en voelde ik me beter.
'Goh....dank je,' zei ik blozend. Jeetje, wat is hij toch sexy.
Ik liep een beetje rond. 'Waar zijn we?'
'Stadssmid. Van Will. Goeie vriend van me,' lalde Jack en liep achter me aan.
'Interessant..' zei ik zo ongeinteresseerd als maar kan en ik draaide me om.
En ineens stond ik heel dicht tegen Jack aan.
Oh god.
Ik keek hem aan en ik voelde de vlinders in mijn buik als een debiel op en neer springen.
Nee, alsjeblieft niet...
En voor ik het wist, stond ik hem te zoenen.
En terwijl ik zoende, ging er van alles door mijn hoofd.
'Oh god, oh nee. Niet goed. Will komt zo binnenlopen en ziet alles. Jack vergeeft het me nooit. Mijn god, hij zoent wel lekker... En....'
Toen voelde ik plotseling zijn handen over mijn rug gaan, naar beneden.
Uiteindelijk liet hij zijn handen rusten op mijn billen en ik voelde een tinteling.
Jeetje dit voelt goed....
We bleven zoenen, en zoenen.... En zoenen.
God, dit was als een droom. En ik kon niet wakker worden. Zijn lippen voelde zo goed.
Zijn tong draaide rustig rondjes om de mijne en ik kon er geen genoeg van krijgen.
'Becky??'
Oh nee.
Ik sprong met een gilletje achteruit en ik keek verschrikt naar Will die de kamer binnen was gelopen.
Zie je, ik wist het! Ik wist het!
Oh god, nou ga ik eraan.

[Becky Potts]

Will stond me even met grote ogen aan te kijken. Hij was zo te zien sprakeloos, net als ik.
Jack stond er een beetje als een zoutzak bij te kijken.
De spanning was te snijden. Ik had geen idee wat ik moest doen, wat ik moest zeggen....
Toen beende Will weg. Ik keek hem na en wendde me voorzichtig naar Jack, die ondertussen al met iets anders bezig was.
Zijn nagels bestuderen ofzo. Weet ik veel.
'Ehm... ja, sorry dus,' zei ik zo zakelijk mogelijk en liep een eindje weg.
Ik voelde de ogen van Jack in mijn rug prikken en ik stond even stil, zogenaamd geboeid te kijken naar de zwaarden die keurig op een rijtje in een rek stonden.
Ik kon niet zien dat hij grijnsde en rustig weer op me afliep.
'Geen probleem, schatje, het gebeurd ons allemaal.'
Ik zweeg. Tja, wist ik veel wat ik moest zeggen. Ik heb net een vent van in de 30 gekust. En het was heerlijk.
En hij had mijn billen aangeraakt.
Ik draaide me weer om en keek in het uitgestreken gezicht van Jack.
Er hing een stilte in de smid. Je kon een speld horen vallen.
'Kom met mij mee,' zei Jack toen langzaam, maar met een breed gebaar maken.
Ik snapte hem niet.
'Waarheen dan?' vroeg ik.
Maar Jack bleef gewoon staan en wachtte mijn antwoord af. God, wat nu weer? Hij vroeg toch of ik met hem mee wilde komen? Waarom blijft hij dan stil staan?
'Met mij mee... op mijn boot. Naar Tortuga.'
Hij sprak het allemaal zo langzaam en articulerend uit, dat hij waarschijnlijk dacht dat ik compleet hersenloos en een ontzettend dom blondje ben.
Oh god, wacht.
Hij wil dat ik met hem mee ga!
Op zijn boot.. naar...weet ik veel. Ver weg waarschijnlijk! En dan kan ik altijd bij hem zijn!
Het kwartje viel eindelijk en mijn gezicht klaarde op.
'Ehm.. nou vooruit,' zei ik een beetje lachend.
Jack kwam weer op me aflopen en stond weer stil voor mijn neus. Hij streelde even zachtjes mijn gezicht.
'Mooi zo,' fluisterde hij en trok me toen mee naar buiten.

Een paar momenten later liepen we al lachend en gierend over het strand, elkaar omver duwend, vallend en Jack luid zingend.
'We're devils and black sheep. And really bad eggs! Drink up me hearties yo ho!'
'Yo ho, yo ho, A pirates life for me!!' gilde ik mee en viel weer in het zand.
Jack had onderweg nog een paar flessen rum geregeld, maar die lagen al leeg op het strand, ergens achter op onze route.
Jack maakte een raar dansje, en gierend van het lachen duwde ik hem omver.
Jack trok me mee en samen landde we in de zee. Drijfnat stond ik op, en hield het niet meer toen ik Jack zag spartelen.
'Hihihihih, je hebt een vis op je kop!' piepte ik en ik liet me weer vallen.
Samen lagen we daar nog een tijdje.
'Zeg...misschien....' begon Jack, maar maakte zijn zin niet af.
Ik hoorde amper wat hij zei en gierde nog steeds van het lachen.
Mijn god, ik was echt stomdronken.
'Misschien kunnen we beter naar m'n bootje gaan,' zei hij toen. Nouja, zei. Eerder schreeuwde.
'Oh mijn god, ja... dat is echt een goed plan,' bracht ik vol bewondering uit en stond op.
In de verte had ik de Black Pearl al zien liggen. Hij had me erover verteld toen we door het dorp liepen.

[Becky Potts]

Bijna stikkend van het lachen liepen we verder over het strand, op weg naar de Black Pearl.
Het was een enorm schip, met zwarte zeilen. Ik heb het altijd al prachtig gevonden, sinds de eerste keer dat ik het zag.
Al wist ik toen nog niet welk schip het was en wie de kapitein was....

Na een tijdje lopen, kwamen in de baai waar de Pearl lag te wachten om weer weg te varen. De avond was ondertussen aangebroken en het werd donker.
Ik liep nog steeds niet helemaal recht, en Jack was niet veel beter. Hij viel bijna van de steiger af en liep tegen het schip aan, in plaats van erop, waardoor ik bijna stikte in mijn eigen lach.
Uiteindelijk vielen we samen, net voor de loopplank, op de grond en bleven we daar een tijdje lachend liggen.
'Weetje...HIK, ik dacht eens HIK! na hee...' begon Jack met rollende ogen en drukke handgebaren. 'Dit wordt geweldig! Wij samen, de zee bevaren, Tortuga plunderen, rum drinken tot we dood neervallen, en varen op het prachtigste schip in the Caribbean, eh!'
Nog steeds giechelend kwam ik half overeind. 'Dit wordt echt HIK! geweldig.'
Onze gezichten waren weer heel dicht bij elkaar, maar toen we in elkaars ogen keken, gierden we weer van het lachen.
Uiteindelijk stond ik wiebelend op en liep richting de loopplank.
'Kom op, ik wil mijn kajuit zien!'
Ik draaide me om of te kijken of Jack het ermee eens was, maar zag een half dooie piraat op de steiger liggen.
Ik giechelde weer en besloot het hierbij te laten.
Ik liep de loopplank op en stond op het dek van het schip.
Het was prachtig! Alles was keurig bijgehouden, het gehele schip zag er brandschoon uit, op het verrotte hout na, dan... En het water weerspiegelde tegen de zijkant van de boot.
Ik nam de trap op naar boven en ging achter het roer staan. Ik moest lachen om mezelf en ik begon als een echte kapitein aan het roer te draaien.
'Stelletje lapzwanzen! Brutale honden! Doe wat ik zeg of anders!!' riep ik dreigend en ik moest weer keihard lachen.
Jeetje, ik ben hier echt goed in.
Misschien moest Jack het kapiteinsschap maar overdragen aan mij. Een dronken piloot aan het stuur was nou ook weer niet compleet veilig.
En ik had dit al veel vaker gedaan. Hoewel ik nog nooit een crew had gehad.
Michael moest altijd maar mijn slaafje spelen.
Ik rende naar de reling en zag Jack nog steeds half bewusteloos op de steiger liggen.
Nou ja, die pik ik wel op als we vertrekken. Ik wilde eerste wat rondneuzen!
Dit was de perfect gelegenheid, zo met niemand aan boord.
Jack had verteld dat de crew morgen pas zou komen, want hij moest 'nog zo ongeveer een nieuwe regelen.'
Eerst zouden ze naar Tortuga varen, met zijn tweetjes. Hier in Port Royal was het te gevaarlijk, en bovendien was het moeilijk een stelletje gekke zeelui te vinden hier.
Tortuga is daar natuurlijk prima geschikt voor...
Ik heb Tortuga altijd een geweldig plaatsje gevonden. Men kent geen schaamte, iedereen zuipt aan een stuk door, en ook iedereen doet het met iedereen, iedereen kent elkaar, en, het belangrijkste, men kent er geen regels!
Michael en ik woonden daar zo ongeveer. We hadden er een geheim stalletje waar nooit iemand kwam.
Zo hadden we altijd een perfecte en warme slaapplaats, zonder indringers of willekeurige zuiplappen die de weg weer eens niet konden vinden.
Ik was ondertussen teruggelopen naar het dek, en dook naar binnen.
Ik ging nog een trap lager en kwam in de bemanningsruimte. Verschillende hangmatten hingen overal door de kamer en ik kon er geen touw aan vastknopen. 'Hopelijk slaap ik niet hier,' dacht ik en liep weer naar boven.
Ik kon twee kanten op, links of rechts. Ik gooide een muntje omhoog en liet me leiden naar de linkerkant van het schip.
Ik kwam langs verschillende ruimtes en uiteindelijk bij een redelijk grote deur.
Ik gooide hem open en keek met verbazing naar de kamer waar ik was beland.
Wauw, deze kapitein had het goed voor elkaar. Er stond een enorm bureau, met honderden kaarsen overal uitgestald. Er was een glazen achterwant, er hing een ruimte hangmat en in de hoek stond een enorm bed met ijzelwitte lakens, gladgestreken en wel.
Ik liep stilletjes en voorzichtig naar binnen. Dit was geweldig... Hoe had Jack dit ooit voor elkaar gekregen?
Ik liet mijn hand over het glimmende bureau glijden en wierp een blik op de vele papieren en kaarten.
Jeetje, wat een hoop! Overal lag wel wat. Verschillende kaarten van wateren waar ik nog nooit van gehoord had, laat staan geweest was, en meerdere contracten en handelingspapieren.
Ik was amper over mijn verbazing heen, toen mijn oog opnieuw op het bed viel.
Ik kon verleiding niet weerstaan. Ik rende eropaf en liet me er opvallen.
Mijn god, wat was dit lekker zacht! Ik zakte met mijn rug dieper in de donzen lakens en ik voelde een ontspannende rilling lopen.
Aan het voeteneind van het bed stond op een afstandje een grote kast. Nieuwsgierig kroop ik over het bed en liep richting de kast. Ik trok hem voorzichtig en krakend open en sloeg een had voor mijn mond.
Wauw. Dit was echt ongelooflijk.
Er hingen zwaarden, pistolen, zakken met kruit, verschillende kanonskogels, meerdere kledingstukken en een prachtig paar piratenlaarzen.
Ik keek vol bewondering naar de pistolen, die keurig op een rijtje hingen, en daaronder op de plank lagen er nog meer. Verschillende soorten, van groot naar klein gesorteerd. Ik had er nog nooit zoveel bij elkaar gezien.
Tenminste, nog nooit in een kast in een kajuit.
Ik tilde wat kledingstukken op en zocht naar iets leuks voor mezelf, of misschien nog wel een mooi sieraad erbij voor om mijn nek, maar mijn blik viel op een klein kistje, diep verborgen onder een paar kledingstukken en weggestopt achter een paar zakken kruit.
Kijk, dit soort dingen zocht ik!
Ik pakte nieuwsgierig het kistje en bekeek het eens goed. Wat zou erin zitten?
Ik probeerde het slotje open te morren, maar het ging niet.
Verdorie, ik moet ook geen nagels bijten.
Maar na een paar minuten hoorde ik een klikje en het slot was open.
Heel, heel voorzichtig opende ik de kist en gluurde naar binnen.
Maar toen ik zag wat erin zat, werden mijn ogen groot.
Het was een zweep. En een leren paddle.
Oh mijn god, nee.
Dit kan je toch..dit is.... Dit meen je niet.
Ik pakte de zweep uit het kistje en keek er met volle verbazing naar.
Ik wist niet wat ik moest denken. Maar ik kon maar 1 ding denken. Jack is toch niet... dat zou hij nooit...
Vliegensvlug stopte ik de zweep terug in het doosje en sloot hem.
Het zweet stond op mijn voorhoofd. 'Dit is belachelijk,' dacht ik. 'Hij gebruikt het vast nooit. Het zat ver weg gestopt.'
Maar toen ik zag dat er geen stof of viezigheid op het kistje zat, sloegen de twijfels toch toe.
'Becky!' hoorde ik lallend van boven me.
Oh god kut nee. Ik gooide het kistje zonder te kijken in de kast, sloot de deuren en gooide de kast met een luide klap dicht. Net op tijd. Jack stond half dronken in de kamer en zag mij bij de kast staan.
'Ehm... hoi,' zei ik. Ik probeerde mijn zenuwen onder bedwang te houden. Maar het ging niet. Mijn stem sloeg een beetje over en ik slikte een paar keer.
Oh god, straks ranselt hij mij af.
Nee, niet aan denken. Doe normaal.
'Gezellig op ontdekkingstocht?' vroeg hij grijnzend en liep naar zijn bureau.
'Ja, nou.. nee. Ja, half,' bracht ik uit en ik beet op mijn lip.
Sukkel, sukkel dat je bent. Hou je mond gewoon dicht! Nu, Becky! Geen woord meer.
'Mooie kamer heb je.'
Kut.
Nou zei ik toch iets.
Jack keek even op van zijn werk en ging daarna rustig verder. Hij leek mij compleet te negeren.
Ik liep dus maar naar het raam. Ik keek naar de haven en naar de mensen op weg naar huis.
Ineens zag ik iemand tussen de drukte doorrennen. Ik volgde hem. Hij kwam me bekend voor...
Oh god, het was Will.
Will rende met volle snelheid richting de steiger.
'Jack?' zei ik met een beetje verbazing in mijn stem. 'Wat doet die hier?'
Jack leek het eerst niet te horen, maar na een paar seconden keek hij op en zijn blik ging naar het raam.
Will was ondertussen al het schip opgerend en ik hoorde zijn voetstappen op het dek.
Ineens werd de deur opengegooid en stond Will in de kamer. Jack en ik keken hem met grote ogen aan.
'Ik ga mee,' zei Will vastberaden.
Oh god, nee he. Niet nu. Niet nu ik net alleen met Jack ben.
Ook Jack keek hem eventjes onderzoekend aan, maar grijnsde toen.
'William, heis de zeilen en let op de fokkenra.'
Will keek een moment naar mij, en keek daarna naar Jack en rende snel het dek op.
Ik bleef een beetje teleurgesteld staan. Nou zeg.... lekker zeg. Dank je vriendelijk, meneer Turner.
Jack keek om naar mij. 'Problemen, liefje?'
'Nee hoor,' zei ik arrogant en liep richting de hangmat.
Ik wou erin gaan zitten, maar verloor mijn evenwicht. De hangmat draaide zich om en ik viel een de andere kant er weer af.
Fijn, geweldig. Auw.
Ik keek naar Jack, die me serieus aankeek. Toen grijnsde hij.
'Pas maar op, die hangmat bijt. Ik heb het al vaak genoeg gehad.'
Ik keek hem wantrouwig aan, maar stond op en begon aan mijn tweede poging.
Dit keer voorzichtig en behendig, en even later lag ik heerlijk languit.
En voor ik het wist, was ik in een diepe slaap gevallen.


'Becky...hey, Becky.'
'He, wat?'
Een beetje doezelig keek ik om me heen en zag Will in de deuropening staan.
Ik keek achterom, en zag Jack liggen, de lakens van het bed afgesschopt en in de meest bijzondere houding ooit.
'Ehm.. kun je even meekomen?' vroeg Will zachtjes en wenkte me een beetje.
Jezusmina, hoe laat was het?
Verdomme midden in de nacht. Ik hoop echt dat hij een goede reden heeft, anders maak ik hem nu nog af.
Chagerijnig stond ik op en trok langzaam en wankelend mijn broek aan.
Will keek even blozend naar mijn blote benen. En ik kon het niet helpen, maar ik voelde me nogal opgelaten in mijn slipje.
Wacht eens... waarom was mijn broek eigenlijk uit?
Oh ja wacht. Ik was vannacht wakker geworden en had het warm. Helemaal vergeten.
Snel liep ik naar hem toe, wierp nog een blik op Jack (die er vredig bij lag) en ik sloop samen met Will de trap op naar boven.
Toen we buiten Jack's gehoorgrens waren, werd ik boos.
'Je zal maar beter een goeie reden, want anders....'
Ik slikte mijn woorden in en ik kon mijn ogen niet geloven.
Ik stond op het dek, waar honderden kaarsen brandden. Het was gewoon sprookjesachtig.
De prachtige donkere sterrenhemel maakte het magisch en ik wist niet wat ik moest zeggen.
Ik keek naar Will die met blozende wangen naar beneden keek.
'Sorry, ik ehm... ik wilde je het gewoon laten zien,' zei hij verlegen en liep een klein stukje verder.
Ik liep achter hem aan, nog steeds verbaasd en verwonderd door de prachtige kaarsen.
Toen we stil stonden bij de reling, keek hij me diep in mijn ogen.
'Waarom doe je dit? Je kent me nog maar net.' fluisterde ik.
Will glimlachte eventjes verlegen en keek de andere kant op.
'Jij mij niet, maar ik jou wel.'
Ik keek hem niet begrijpend aan. Wat bedoelde hij?
'Een hele tijd geleden zag ik je varen. Ik was met Jack ook op zee en ik moest wacht houden. Je vaarde in een klein roeibootje en vaarde toen... de bosjes in,' zei Will een beetje moeilijk.
Ik schoot in de lach. Dat was in Tripoli. Ik had zelf besloten een eindje te varen en was onhandig in de bosjes terecht gekomen.
Goeie tijden.
'Maargoed...' vervolgde Will. 'Ik zag dat een jongen je kwam redden en je... je omhelsde hem,' zei hij zachtjes. 'Ik dacht dat je een vriendje had.'
'Maar dat was Michael! Mijn broer!' begon ik meteen, maar Will keek me doordringend aan, waardoor ik mijn mond hield.
'Ja dat begreep ik uiteindelijk ook wel een beetje, na... nouja, gisteren,' zei hij bot.
'Oh....' zei ik en ik wendde mijn blik af.
'Vanaf dat moment, had ik het een beetje opgegeven. Ik dacht dat ik je niet meer terug zou zien. Ik heb toen zelfs de piraterij opgegeven en ben naar Port Royal teruggekeerd.'
Ik keek hem vol ongeloof aan. Will zag het en keek verlegen naar de grond.
'Maar toen kwam ik je tegen.. gisteren, bij de gouverneur. Ik was zo ontzettend blij, ik wist niet wat ik moest zeggen. En toen ik jou en Jack zag zoenen... wist ik ook niet meer wat ik moest doen. De enige reden waarom ik hier ben, is voor jou,' sloot hij af en keek me hoopvol aan.
Oh god. Wat moet ik nou zeggen.
Oke ik geef toe, het is een schatje en hij heeft een geweldig lijf.. Maar ik ken hem maar net. En Jack dan...
Ik keek Will aan. Nou ja, een kusje kan geen kwaad, toch?
En zonder nog maar iets te zeggen, trok ik hem naar me toe en zoende hem.
Hopelijk kwam ik zo van hem af.
Bah, plakkerig. Hij ruikt wel zoet. Aardbeien misschien?
Mwah, niet slecht.
Zijn warme handen lagen op mijn gezicht, en ik had mijn armen om zijn heupen geslagen. We bleven zo een tijdje doorzoenen, en ik begon het steeds lekkerder te vinden.
Opeens gleden zijn handen naar beneden, richting mijn borsten. Ik schrok eventjes. Ho wacht, dit gaat de verkeerde kant op.
Ik zocht naar een subtiele manier om zijn handen een andere kant op te sturen, maar hoe?
Ik pakte met mijn handen de zijne, en leidde ze terug naar mijn gezicht.
Misschien niet zo subtiel als dat ik wilde, maar zijn handen waren in ieder geval terug bij af. Ik plaatste mijn handen nu ook op zijn gezicht.
Oh god. Ik voelde zijn handen weer naar beneden glijden!
Wat een sukkel zeg. Had hij het nou nog niet door?
Oh fijn, nu gaat hij mijn blouse losknopen. Dit wilde ik helemaal niet. En Jack, die...
'AUW!' schreeuwde Will opeens. Ik schrok op en deinsde achteruit.
'Wat is er!'
Hij keek me even vol ongeloof aan. 'Je kneep me!'
Ik had hem geknepen???
'Waar dan?!' vroeg ik wanhopig.
'In m'n wang,' zei hij een beetje zielig en wees ernaar. Oh god, inderdaad, ze waren knalrood. En niet van het blozen of van mijn borsten.
'Oh, ehm...sorry,' zei ik een beetje met een schuldgevoel.
Lekker gedaan, Becky. Het hele moment verpest.
Will keek een beetje weg.
Oh nee, nou heb ik hem gekwest. Oh, wat ben ik toch ook een ontzettende doos.
Ik legde voorzichtig een hand op zijn schouder. 'Ehm.. gaat het?'
'Oh ja hoor,' zei Will nuchter en keek nog steeds weg.
'Misschien is het beter als we weer naar bed gaan,' zei ik zachtjes. 'Heel erg bedankt voor het mooie gebaar.'
Ik gaf hem nog een klein kusje op zijn wang en vertrok toen weer naar mijn slaapkamer.
Ik keek om het hoekje van de deur en zag Jack in nog precies dezelfde houding liggen. Ik glimlachte en liep naar hem toe.
Hij was zo schattig zo. Ik gaf hem een aai over zijn hoofd en ik liep weer naar de hangmat.
Oh god. Het kistje.
Ik draaide me om en keek naar de kast. Ik was opgelucht toen ik zag dat de kastdeur nog half open stond, zoals ik hem achtergelaten had.
Ik liep er stilletjes heen en opende de deur zo zachtjes mogelijk.
Het kistje lag op zijn kop op de berg kleren. Ik pakte het op en schoof het achter de zakken kruit.
Ik keek er tevreden naar en ik sloot de deuren. Ik liep terug naar mijn hangmat en plofte erin neer. Vrij direct sloot ik mijn ogen en viel weer in slaap.
Ik droomde over Will en zijn honderd kaarsen.....

[Becky Potts]

Ik werd wakker door het felle zonlicht dat door het raam naar binnen scheen.
'Oh god, Will,' was mijn eerste gedachte.
Ik stond op en keek even duizelig om me heen. Oh ja, Jack's kajuit. Gisteren met Will gezoend. Tortuga.
Ik had alles weer op een rijtje.
Ik keek naar Jack's bed, maar dat was leeg.
Ik voelde dat we bewogen. Ik snelde naar het raam en keek naar buiten.
Yes, Tortuga! Ik was weer thuis!
Hopelijk was mijn broer ook zo snugger hier naartoe te komen. Ik miste hem zo erg. Zonder hem was ik eigenlijk maar vrij weinig.
Ik kon altijd zo met hem lachen. Bijvoorbeeld die ene keer dat we gingen vissen en hij de emmer met vissen omstootte zodat alles weer terecht kwam in de zee.
Ik had hem zo hard gemept, zijn hele arm was blauw de volgende dag, net als zijn bovenbeen.
Ik moet weer lachen als ik eraan denk.
'Zoek je iets?' hoorde ik achter me.
Ik draaide me om en zag Jack, leunend in de deuropening.
'Oh ja zeker,' zei ik plagend. 'Ik was op zoek naar jou. Jij kan mij vast wel wat te eten geven?' Ik keek hem aan met mijn liefste puppy-ogen.
Hij grijnsde zijn gouden tanden weer bloot. '3 keer raden wat er in mijn broekzak zit.'
'Een appel,' zei ik met een ondeugende glimlach.
'Bijna goed,' knipoogde hij en haalde een banaan uit zijn broekzak.
'Deze wil je vast erg graag.'
Ik wilde de banaan pakken maar hij trok zijn hand weg.
'Eerst wat voor terugdoen, natuurlijk.'
'En wat mag dat zijn?'
'Het dek schrobben.'
'Ja doei!'
'Nou, dan ook geen banaan.' En hij stopte de banaan weer terug in zijn zak.
Ik keek zogenaamd zielig. 'Nou zeg....'
Daar kon hij niet tegenop. Hij gooide de banaan richting mij en ik ving hem handig op.
Ik vouwde de banaan open en nam een grote hap. "Lwekkewr!'
Jack grijnsde weer en liep op me af, tot hij op een paar centimeter afstand van me stond.
Ik keek hem brutaal aan en nam nog een hap.
'Is er soms iets?' vroeg ik met volle mond.
Jack zei niks, maar sloeg zijn armen om mijn middel. Hij grijnsde breed.
'Ik herinner mij ineens wat er gisteren gebeurd is.'
Ik grijnsde ook. 'Nou goh, wat knap van je.'
Ik gooide de bananenschil weg en keek hem weer aan. Hmm, wat een prachtige bruine ogen....
Jack keek me even verleidelijk en gaf me toen een zoen op mijn neus.
Ik keek hem lachend aan. 'Was dat alles?'
Jack gluurde even naar mijn blouse. 'Dat ligt aan jou.'
'Als het aan mij ligt, ben ik nu weg. Ik wil Tortuga in,' zei ik giechelend en ik liep weg.
Jack liep me grijnzend achterna en gaf me een klap op mijn billen. 'Nou lopen jij dan.'
Lachend liep ik verder. 'Hee, alleen kijken, niet aanraken.'
Samen liepen we de trap op en kwamen we op het dek. De warmte kwam op me af en ik zuchtte.
We lagen alweer in de haven van Tortuga. Ik zag Will in het kraaiennest.
Ik hielp Jack nog even de vlag te hijsen, en toen legden we de loopplank uit.
Ik rende van het schip af, half dansend en lachend.
Wat hou ik toch van Tortuga.
Will en Jack volgden.
'Volg mij maar, maatjes,' zei Jack met een knipoog naar mij en hij ging voorop lopen.
Will liep naast me en ik huppelde nog wat rond.
'He..Becky...sorry, van gisteren,' fluisterde hij en trok me wat dichter tegen zich aan.
'Geeft niet. Ik zou sorry moeten zeggen,' zei ik zachtjes terug. 'Ik had je niet zo moeten laten staan.'
Will glimlachte eventjes en we waren stil. Ik wilde graag even de stilte breken.
'Hoe is het met je wang?'
'Goed.'
'Mooi.'
Oke. En de stilte was weer teruggekeerd.

We liepen zwijgend verder met Jack voor ons, die ongeveer alle dronken debielen begroette en bijna een kogel voor zijn kop kreeg.
We liepen richting een klein cafeetje, waar het blijkbaar erg gezellig was. Er bleven mensen binnenstromen en buiten was het ook drukte van belang. Gillende piraten en lachende dronkelappen dansen in een kringetje rond, op het balkon staan een paar debielen die op elkaar schieten, net zo lang tot er eentje van het balkon afvalt.
Overal staan vaten bier, rum en drank en iedereen blijft maar drinken. Ik snuif de heerlijke geur op en stap samen met Jack en Will het cafe binnen.
Jack gleed al meteen uit over de gladde vloer en Will werd door een paar meisjes een andere kant opgetrokken.
Ik hielp Jack overeind en we liepen lachend verder.
'Jackie, jongen!!' bulderde een grote piraat en kwam op hem aflopen.
'Haal jij maar vast een lekker drankje voor me, goed, moppie?' fluisterde Jack en duwde wat munten in mijn hand. Hij gaf me een duw in mijn rug en ik werd naar de bar gehopst.
Fijn. Ben ik nu ineens de pot?
'Twee rum, alsjeblieft,' bromde ik tegen de barman, en ik moest bukken om geen fles tegen m'n hoofd te krijgen.
'Komt eraan, schatje.'
De vatsige, vieze lelijke barman gaf me een knipoog en ik maakte een kokhalsgebaar. Ik gluurde ondertussen naar Will al half uitgekleed ergens op een tafel lag te protesteren, maar de meiden lieten hem niet gaan.
Jack zat ondertussen in een donker hoekje met de grote piraat van daarnet.
Ondertussen kreeg ik twee mokken in mijn handen gedouwd, en werd ik ook nog eens naar achteren gebonjourd door een stel dronken piraten.
Boos keek ik hun kant op, maar ze gingen gewoon verder met wat ze ook aan het doen moge zijn.
Ik liep richting Jack en zette met een klap de mok op tafel. 'Nou alsjeblieft, kapitein, geniet ervan,' zei ik sarcastisch en ik wilde weglopen, maar Jack pakte me bij mijn arm en trok me terug.
'Niet zo snel, ik wil je aan iemand voorstellen,' zei Jack een beetje grijnzend. 'Becky, dit is Larry. Larry, Becky.'
Larry lachtte ook zijn tanden bloot. 'Goeiemiddag, knapperd. Heb jij zin om..'
'Nee,' kapte ik hem bot af en liep weg. Aahrg, irritante perverse piraten.
Samen met mijn mok rum dwarrelde ik een beetje door het cafe, af en toe uitwijkend doordat er weer twee gekken heen en weer sprongen, vochten of me heel eng aankeken.
'Sparrow, dit doet het 'm!'
Ik keek snel achter me and zag Jack op de grond liggen met Larry bovenop hem.
Oh god, ze sloegen Jack in elkaar!
Mijn uitzicht werd belemmert door een stel piraten die riepen 'Vechten, vechten, vechten!'
Kut, ik moest erdoorheen! Ik wrong me in allerlei bochten om bij Jack te komen, maar ik werd weer naar achter geduwd.

[Becky Potts]

Ik hoorde gestamp, geschreeuw, pistolen en gejuich.
Oh god, wie weet wat ze met hem aan het doen waren!
Oke dit pik ik niet langer.
Stelletje rotpiraten.
Ik liep naar achteren en ging op een tafel staan. Ik trok mijn pistool, richtte het omhoog en schoot een paar keer keihard in het plafond.
Meteen viel er een doodse stilte in het cafe en iedereen keek verbaasd mijn kant op.
'Laat Jack Sparrow gaan, NU!!' brulde ik en richtte mijn pistool op de menigte.
Er ontstond een gat tussen de piraten en Jack en Larry werden zichtbaar.
Oh god, Jack had een blauw oog en zijn gezicht en blouse zaten onder het bloed.
Ik beet op mijn lip.
Larry was ondertussen opgestaand en grijnsde breed. 'Oh ja, meissie? Wat wou je doen dan??'
'Heel simpel,' antwoordde ik strak. 'Wie durft het aan om met mij te vechten?'
Het bleef dodelijk stil.
'Geen vrijwilligers??' vroeg ik, rondkijkend.
Toen barstte iedereen in lachen uit. Ook Jack keek grijnzend rond, en Larry lachtte nog het hardst van allemaal.
Ik werd een beetje boos. Lachen ze me nou gewoon keihard uit? Uit frustratie schoot ik nog een paar keer in het plafond en het werd weer doodstil.
God hee, dit werkte ook nog.
'Ik meende het!' gilde ik door het cafe. 'Wie durft het aan!'
Larry stond op. 'Nou meissie, je vraagt erom!'
Oh god, nee. Nee, niet hij.
'Is er nog iemand anders?' vraag ik voorzichtig, maar iedereen hield zich stil.
Tuurlijk, die Larry staat waarschijnlijk bekend als sterkste piraat van het heelal. Heb ik weer.
'Goed,' antwoordde ik een beetje nerveus. 'Opzij, iedereen!'
Direct werden er tafels, stoelen en mensen verplaatst en er werd een grote ruimte gecre-eerd voor het gevecht wat nu plaats ging vinden.
Ik slikte even en sprong bibberend van de tafel af.
Oke dit was misschien niet het beste plan wat ik ooit heb gehad, maar dit kon ik Jack niet aandoen. Toch?
De menigte deinsde nog meer achteruit, en ik stond lijnrecht tegenover Larry. Aan de overkant zag ik Jack staan.
Hij keek me met grote ogen aan en gaf me een doe-normaal-hij-maakt-je-af-blik.
Maar toen er een meisje naast hem kwam staan, was hij direct afgeleid en grijnsde breed naar haar.
Geweldig. Waarom moet die stomme slet ook naast hem gaan staan?
Larry kwam ondertussen op me aflopen en lachte nep-vriendelijk naar me.
'Goed, meissie, als jij wint, laat ik je vriendje met rust,' zei hij gemeen. 'Maar wat als ik win?'
Oh. Daar had ik nog niet over nagedacht.
'Ik ehm.... daar was ik nog niet helemaal uit,' zei ik kortaf.
'Ik weet het goed gemaakt,' gromde Larry. 'Dan schieten we dus gewoon je kop eraf.'
Oke foute boel.
'Nou weet je,' probeerde ik nog. 'Ik had eigenlijk iets anders in gedachte.'
'Pech, schatje!' brulde hij.
Oke, help.
Hulpeloos keek ik rond, maar niemand gaf een kick. En Jack stond alweer te flirten met de volgende. Maar toen hij mijn blik zag, keek hij betrapt naar me en maakt een weet-ik-veel-gebaar.
'Geweldig, aan jou heb ik wat,' dacht ik.
Larry en ik namen afstand van elkaar.
Er sprong een piraat op een tafel achter me.
'Degene die de ander 2 keer achter op de grond weet te gooien, wint! Geen pistolen, geen zwaarden, en geen ongepaste handtastelijkheden!'
Dat laatste sloeg nergens op. Hoe kan je tijdens een gevecht nou geen 'ongepaste handtastelijkheden' toepassen?
Niet meer aan denken. Ik moest me focussen.
Natuurlijk, ik kon wel vechten. Ik won altijd van mijn broer. Ik wist alle trucjes, maar waarschijnlijk had dat allemaal te maken met die handtastelijkheden.
'Klaar??'
'Klaar,' bromde Larry.
Ik slikte eventjes. 'Klaar,' bracht ik uit.
'Ze is bang!' hoorde ik achter me roepen. Ik trok me er niks van aan. Ik laat me niet afleiden.
'3.....2.....1....... Go!'
Larry sprong op me af en ik ontweek. Ik pakte hem van achter probeerde hem over mijn schouder te gooien, maar dit werkte maar half.
Larry trok mijn arm omhoog.
AUW! Jezus, hij trok mijn arm zowat uit de kom! Ik gilde en sloeg hem keihard in zijn gezicht.
Hij liet los en ik wilde hem een trap voor zijn schenen geven. Hij ontweek en wilde slaan, ik hield hem tegen en gaf hem een stoot in zijn gezicht.
Het publiek werd ondertussen wild en er ontstond luid geschreeuw.
'Kom op, Larry! Dit meen je niet!!'
'Becky, Becky, Becky!' gilden de meisjes achterin.
BAF!
Daar lig ik. Over zijn schouder gegooit.
Auw auw auw auw....
Het publiek juichde luid en Larry werd met schouderklopjes ontvangen.
Met moeite stond ik op. Oh god, nog een keer op de grond en dan....
Oke niet aan denken.
Ik stond te bibberen op mijn benen. Ik gaf mijn wanhopigste blik naar Jack, maar die stond alleen maar te juichen.
Mijn god, wat een ontzettend eikel.
Die zoen ik dus nooit meer.
Toen ik weer overeind stond, en Larry eindelijk klaar was met zijn overwinning te vieren, stonden we weer tegenover elkaar.
Lekker sneu eigenlijk. Juichen omdat hij een meisje verslagen heeft.
Oke. Nu gaat hij het mee maken.
'3...2....1....Go!' werd er weer geroepen en dat was mijn startsignaal.
Larry kwam weer op me af, maar dit keer bleef ik rustig staan.
Toen hij vlakbij me was, en hij me net beet wilde pakken maakte ik een onverwachte beweging, gleed langs zijn benen, pakte ze beet en zwiepte ze naar beneden.
Larry verloor zijn evenwicht en... hij viel!
Oh mijn god, het was me gelukt!
Het publiek hield het niet meer.
'BECKY, BECKY!' werd er aan alle kanten vrolijk gegild en ik maakte een overwinningsdansje.
Larry lag kwaad op de grond. Kwaad kwam hij overeind en greep me bij mijn middel.
Oh god, nee.
Hij tilde me hoog op in de lucht en brulde.
'Ik laat mij niet verslaan door een meisje!!' schreeuwde hij en hield me stevig vast.
Oh nee, oh god. Nu had hij me. Ik kon er niet onderuit, hij was te sterk. Ik spartelde, maar hij bewaarde zijn evenwicht goed, en daardoor moest ik uitkijken dat ik zelf niet viel.
'Pleur d'r op de grond, Larry!!!' brulde er eentje en de rest brulde enthousiast mee.
Vanaf toen ging alles in slowmotion. Larry gooide me op de grond, maar ik hield me stevig vast aan hem, en daarmee gooide ik hem mee op de grond.
Ik kreeg een harde klap en lag even roerloos en bewoog niet...
Toen ik mijn ogen voorzichtig opende, ging het publiek uit zijn dak en zag ik tot mijn grote verbazing dat ik boven op Larry lag!
Ik won! Ik heb gewonnen!
Oh mijn god, ik heb gewonnen van de meest sterke piraat van het heelal. Oh mijn god, oh mijn god.
Ik stond langzaam op en ik grijnsde. De mensen drongen om me heen en tilde me in de lucht.
'Becky, Becky, Becky!' klonk het overal en ik gilde het uit!
Ik had gewonnen!

[Becky Potts]

Ik zag Jack ook meejuichen. Ik liet me van alle handen afglijden, en rende naar hem toe
'Jack, ik heb gewonnen! Is het niet geweldig!' gilde ik en ik omhelsde hem stevig.
Jack grijnsde alleen maar. 'Goed gedaan, schatje.'
Blij keek ik hem aan. Ik was zo opgelaten! Ik had gewonnen van een beer van een vent. Met vechten!
Jack keek me even aan, en midden tussen alle juichende piraten, begonnen we weer te zoenen.
Ik voelde de tinteling weer en sloeg mijn armen om Jack heen. God, wat was hij toch een geweldige zoener....
De piraten om ons heen begonnen te joelen, maar ik trok me er niks van aan. Jack was van mij.
Jack's armen hielden me stevig vast en ik voelde de warmte van zijn lichaam.
Het was zo romantisch, en...
Ineens werd ik met een ruk weggetrokken en ik voelde een stevige hand de mijne omklemmen.
Godsamme, wat nu weer! Waar was Jack!
Ik probeerde hem weer te bereiken, maar ik werd door een mensenmassa heen getrokken door nog steeds dezelfde hand. Eenmaal buiten zag ik wie het was.
'Godsamme, Will!' riep ik boos. 'Wat doe je nou?!'
Ik wilde teruglopen, maar Will liep stug door.
'Het is veel te gevaarlijk daar voor je, Becky. Ik heb het gevecht gezien. Het is maar net goed afgelopen.'
Mensen kinderen, wie dacht hij wel niet dattie was? Mijn vader? De koning van China??
Ik rukte me los en bleef demonstratief staan.
'Ik ben oud genoeg! En ik ben geen dom blondje die niet weet wat ze doet. Ik ben net zoveel piraat als jij!'
Het klonk bozer en gemener dan ik bedoelde, en ik hield mijn mond maar weer.
Will keek me eventjes aan.
'Het zit me gewoon zo dwars, dat van gisteren!' flapte hij eruit en sloeg een hand voor zijn mond.
Ik keek hem aan. God nee, niet dit weer.
'Will... echt waar, ik vind je een lieverd, maar ik voel niks voor je,' zei ik toen maar en keek naar de grond.
'Waarom zoende je me dan?'
Chips. Daar had ik niet van terug.
Ik zuchtte. 'Kijk, Will.... je bent een hele lieve jongen en...'
'Nee!' gilde Will en duwde me weg. 'Als het zo moet, Rebecca, laat dan maar.'
Ik was even met stomheid geslagen. Niemand noemt mij Rebecca! En niemand praat zo tegen mij!
'Hee, sorry hoor! Ik ken je net een paar dagen, en jij verwacht van mij dat ik meteen het bed induik met jou omdat ik je toevallig zoende?!'
Oh god, wat heb ik nu weer gezegd.
Will keek me doordringend aan.
Ik wierp een blik op het cafe en ving een glimp op van Jack.
Jezus, hoe red ik me hier uit....
'Rebecca....' begon Will.
Oke nu had ik het gehad!
Ik haalde uit en gaf Will een luide harde, bitchclap.
Daarna, rende ik zo snel mogelijk weg.

[Becky Potts]

Achter me hoorde ik Will roepen, maar ik wilde het niet horen.
Aahrg, wat heb ik nou weer gedaan!
Jack gezoend, Will gezoend, Jack gezoend, Will een bitchclap gegeven.
Waarom zit hier geen logica in?!
Ik minderde vaart en liep dieper het dorpje in. Na een tijdje lopen zag ik het stalletje van mij en mijn broer.
Ik zuchtte opgelucht, eindelijk een vertrouwde plek. Ik liep zachtjes naar binnen en stak de olielamp aan.
Alles lag nog het zelfde zoals we het hadden achtergelaten. De dekens op een hoop, het stro in de hoek geduwd, en een stel zwaarden die overeind stonden in de andere hoek.
Ik strompelde naar verder de stal in en liet me neerploffen op de zachte berg dekens.
Vermoeid deed ik mijn ogen dicht. Jeetje, wat was ik moe. Ik doezelde een beetje weg en dacht aan alles wat er gebeurd was.
Aan het eiland, aan de Dauntless, aan de cel, het ijskoude water, Port Royal, Elizabeth, de kist met goud, de achtervolging op de paarden, mijn zoen met Jack, onze dronkenschap op het strand, mijn ontdekkingstocht, het geheime kistje, de sprookjesachtige kaarsen en mijn zoen met Will, Tortuga, het gevecht.....
Mijn god, wat was ik moe.
De zon zakte weer achter de horizon en het schemerde al wat.
De vogels floten zachtjes en al het lawaai in het dorpje was niet meer te horen.
Ik zag een rat tussen een spleet in een muur doorkruipen en ik sloeg een deken om me heen.
Brr, koud...
Ik moest eigenlijk terug. Jack en Will waren vast bezorgd, en bovendien wilden we over een paar uurtjes vertrekken.
Jack had vanochtend, toen ik schijnbaar nog lag te slapen, een crew opgetrommeld. We zouden koers zetten naar...Ehm, nouja, iets ingewikkelds. Ik was de naam vergeten.
Op de een of andere manier wilde ik niet opstaan. Deze plek was vertrouwd en ik kon Will en Jack allebei niet meer aankijken.
Ik kroop wat dieper onder de deken en dacht diep na.
Uiteindelijk stond ik langzaam op en liet de deken vallen. Jemig, wat was het koud!
Mijn dunne blouse isoleerde weinig van mijn lichaamswarmte en als snel kreeg ik het nog kouder.
Ik opende de deur, nam de olielamp mee.
Ik liep via het smalle paadje terug, richting het dorp. Het gaf me wel de kriebels. Ik had hier nog nooit gelopen in mijn eentje in het donker... De olielamp gaf weinig licht en bij elk geluidje draaide ik me wantrouwig om.
Ach, ik moet niet zo debiel doen.
Maar wat als er ineens zo'n debiel uit de bosjes springt?
Nee doe normaal. Niemand komt hier ooit.
Behalve ik.
Toch?
Toch??
Ineens hoorde ik een hoop gekraak achter een bosje.
Oh nee, oh god. Nee, Becky doe normaal. Het is waarschijnlijk een vogel.
Maar ik bleef wel stil staan. Bang keek ik naar het bosje waar het gekraak achter vandaan kwam.
Stilletjes liep ik eropaf.
Oh god, dit durf ik niet.
Waarschijnlijk is het gewoon een dier, en dan....
Toen voelde ik een sterke hand die op mijn mond werd gelegd, en een andere sterke hand draaide mijn arm op mij rug.
Ik versteende compleet. Oh mijn god nee.
Ik wilde gillen, maar er kwam alleen maar gepiep uit. Mijn arm werd bijna van mijn lijf gerukt.
'Zo schatje, wat doen wij hier zo alleen?' fluisterde een stem in mijn oor.
Ik wilde best wat terugzeggen, maar het ging best lastig.
Oh god, wacht. Die stem herken ik.
Het was Larry.
Oh god, oh nee. Nu was ik er echt aan. Ik weet het, dat heb ik vaker gezegd, maar nu is het echt zo.
Eerst schiet hij me neer en hakt dan mijn kop eraf.
Ik heb me nog nooit zo bang gevoeld.
Ik probeerde los te komen, maar het was onmogelijk.
'Geen zorgen, liefje, ik zorg dat niks je overkomt,' hijgde Larry in mijn nek en trok me meer naar achteren.
Ik liep piepend mee en ik voelde dat hij een natte kus in mijn nek drukte.
Bah! Ieuw ieuw ieuw. Jakkes, bah.
Ik tastte met mijn hand in mijn broekzak en vond mijn pistool.
Oke, kom op. Je kunt het.
Voor ik het wist, beet ik Larry keihard in zijn hand.
'AUW! Rotwijf!' schreeuwde hij en hij trok zijn hand terug.
Snel ontsnapte ik uit zijn greep. Ik richtte en.....
Baf.
Een harde knal weerklonk in de nacht. Larry keek naar beneden. Zijn borstkas zat onder het bloed.
Verschrikt keek ik hem aan.
Oh nee, oh nee, ik heb hem doodgeschoten.
Larry viel op de grond en ik stond als verstijfd.
Wauw, ik heb hem neergeschoten.
'Ha!' riep ik toen triomfantelijk. 'Pech voor jou, loser, want ik win! Lekker puh, uh! In your face!'
Ik maakte een overwinningsdansje en rende toen vrolijk terug het dorpje in.

Eenmaal teruggekeerd, was het feest nog in volle gang. Overal werd gedronken, geschoten en gedanst.
Vrolijke muziek vulde de lucht en ik voelde me ineens heel erg blij worden.
De sfeer hier gaf gewoon zo'n goed gevoel.
Ik neuriede mee met de muziek.
Toen voelde ik een plakkerige hand op mijn schouder. Ik draaide me om en keek recht in het gezicht van een dronken piraat.
'Zeg eens even, hoeveel moet ik jou betalen om mee te nemen naar mn huissie?'
Ik hield mijn lach in.
'Hoeveel heb je te bieden,' vroeg ik glimlachend.
De piraat dacht even na. Hij graaide in zijn zak en haalde er 2 muntjes uit.
Ik keek er afkeurend naar. 'Sorry joh, niet genoeg.'
En gierend van de lach liep ik weg. De piraat keek me verbaasd na.
Ik liep voorbij de cafeetjes en de dronken piraatjes, en volgde mijn weg naar het schip.
Hm, het zag er nog redelijk verlaten uit. Zouden Jack en Will dan nog steeds in het dorp zijn?
Ik keek even om. Nee, ik wilde niet terug.
Ik liep de loopplank op. Nouja, nu Jack er toch nog niet was, kon ik mooi zijn bed inpikken.
Lekker het schip voor mezelf alleen.
Ik gaapte. Ik voelde dat ik nog meer moe werd en mijn ogen vielen al een beetje dicht tijdens het lopen.
Op het dek aangekomen wankelde ik een beetje op mijn benen.
Ik had het nog steeds ijskoud. Ik kon mijn handen amper bewegen.
Ik liep verder en...
Auw!
Fack kut.
Mijn been zat vast in het dek van de Pearl.
Geweldig.
Ik had allang gezien dat het hout slecht was en sommige planken loszaten, maar nu was ik er ook echt doorheen gezakt.
Fijn, mijn been zit ook nog eens muurvast.
Ik probeerde me los te trekken, maar het ging niet.
Verdomme.
Ik pakte met twee handen een stuk hout dat naast mijn been zat en trok het weg.
Het gat was nu groter en ik trok mijn been er soepel uit.
Oke, niet vergeten, niet aan Jack vertellen.
De Pearl was Jack zijn heiligdom. Het was al een wonder dat er iemand op mocht lopen.
Zuchtend liep ik Jack's kajuit binnen.
Ik voelde aan mijn gouden ketting. Ik deed dat altijd, het was een gewoonte.
Maar... wacht.
Ik voelde nog eens. En nog eens.
Ik keek omlaag. Oh nee. Het bedeltje was weg.
Vast in het gat gevallen.
Balen. Het was een mooi bedeltje....
Ik keek naar Jack's bed en grijnsde. Ik deed mijn broek uit, kettingen af en ik plofte op het bed neer.
Oh, wat heerlijk zacht. Ik kroop onder de lakens en sloot mijn ogen.
Toen hoorde ik voetstappen op het dek. Ogelucht haalde ik adem.

[Becky Potts]

'Auw!!' hoorde ik boven me. Het was Will.
Ik grinnikte. Die had het gat waarschijnlijk niet opgemerkt.
'Bloody hell, hoe komt dit hier?'
Het was Jack.
Gespannen luisterde ik naar de stemmen boven, me verschuilend onder de lakens.
'Ik kan me HIK! niet herinneren dat dit gat er zat.'
'Oud hout waarschijnlijk.'
Ik hoorde stille voetstappen.
'Hee kijk, d'r glimt wat.'
Oh god nee. Het bedeltje.
Nee nee nee. Oh nee. Kut.
Het bleef stil boven me. Oh god, wat nu.
Ze wisten dat ik het was.
Nouja, het kon net zo goed zijn dat ik ook in dat gat was gemieterd. Toch?
En toen verloor ik mijn bedeltje. Ja. Ja..... Oke, goed plan.
Ineens hoorde ik voetstappen richting de kajuit.
Oh nee.
Oke, doe alsof je slaapt.
Snel sloot ik mijn ogen.
Ik hoorde de deur openzwaaien en voelde plotesing Jack's aanwezigheid heel sterk.
Oke.. oke... doen alsof je slaapt.
Op de een of andere manier voelde ik dat Jack grijnsde.
'Nog wakker, schatje?'
Oke laat maar, ik hield het nu al niet meer.
Een beetje nep-doezelig kwam ik overeind.
'Ja hoor...' zei ik half slaperig en ik liet mezelf weer vallen in de kussens.
Jack liep op zijn eigen geweldige loop-maniertje de kajuit binnen en ging op zijn stoel zitten, nog steeds met een grijns op zijn gezicht.
Het was een beetje...raar.
'Wat een nacht.'
'Ja,' zei ik uiteindelijk een beetje knikkend.
'Weet je, schatje, ik ben trots op je,' zei Jack nog steeds grijnzend. 'Eerst een piraat verslaan met vechten, en hem daarna ook nog eens om zeep helpen. Toch niet verwacht van zo'n klein dapper meisje als jij.'
Ik keek hem even wantrouwig aan. 'Hoe weet jij dat van Larry?'
'Ik heb je gezien,' zei Jack ineens strak.
Het was een moment even doodstil in de kamer. Ik voelde de spanning door mijn lijf gieren.
'En dat is mijn bed,' zei Jack toen kalm.
'Eh... juist, sorry,' zei ik blozend. 'Ik wist niet of je nog terug zou komen vanavond.'
Ik stond op en realiseerde dat ik in mijn onderbroek stond.
Oh nee. Fijn.
Ik zag Jack kijken en ik liep nerveus richting mijn broek.
Oke, niet naar hem kijken. Niet laten merken dat je nerveus bent.
Ik wilde mezelf wel vermoorden om de spanning te kunnen mijden die in de kamer hing.
Ik pakte mijn broek op.
'Die heb je niet nodig.'
Ik bleef stokstijf staan.
Toen draaide ik me voorzichtig om. Jack was opgestaan en had en keek met fonkelende ogen naar me.
'Alleen maar onhandig voor mij.'
Hij grijnsde lichtjes, maar ergens ook een beetje gemeen.
Oh god, oh gottegod nee....
Dit wilde ik nog helemaal niet!
Nou ja misschien ook wel.
Nee Becky, doe normaal. Dat wil hij vast niet.
Mijn gedachten gingen als een razende. Wat moet ik nou doen?
Wilde ik dit wel? Wilde hij dit wel?
Ik stond blozend naar zijn gezicht te staren.
Toen kwam hij ineens met een snelheid op me aflopen.
Oh god, wat nu weer.
Oke, dit maakte me bang. Ik deinsde een beetje achteruit.
Toen ik binnen handbereik was, greep Jack me bij mijn middel en tilde me op.
Wacht, dit klopte niet helemaal. Auw!
'Hee laat me los!' gilde ik.
Hij deed me pijn! Echt pijn...
Dit klopte niet. Wat gebeurde er?!
Jack hield me steviger vast en liep naar het bed.
Oke nu bracht hij me in verwarring. Auw!
Wat wilde hij toch?!
Hij ging zitten op het randje en voor ik wist, trok hij me in een rare houding en lag ik over zijn knie.
Oh god.
Oh nee oh nee oh nee.
Het kistje.
Nu ging ik dood.
Ik probeerde me los te trekken, maar het was zinloos. Jack had mijn benen tussen de zijne geklemt en zijn arm hield me stevig vast.
Ik voelde een siddering lopen.
Dit kon je toch niet menen?!
'Laat me los!!' gilde ik. 'Dit kan je toch niet menen!'
Ik bleef spartelen en trappelen, maar Jack hield me alleen maar steviger vast.
'Stoute meisjes krijgen wat ze verdienen! We weten allemaal dat stelen niet mag,' hoorde ik Jack zeggen.
Hoe weet hij nou weer van die kist??
Ik probeerde weer te ontsnappen.
'Daarna ga jij er ook nog eens met een ander vandoor, terwijl ik gewoon een kamer beneden lag te slapen....'
Oh fijn. Will heeft vast alles verteld.
'En daarbij lopen wij ook niet weg!'
Jack's stem klonk boos, warm en kalm tegelijk.
Ik schaamde me dood. Daar lag ik dan, als een 6-jarig kind die stout was geweest, over de knie.
Ik probeerde voor de laatste keer mezelf los te trappelen, maar het was tevergeefs.

[Becky Potts]

AUW!!
Een pijnscheut ging door me heen. Jack had me keihard op mijn billen geslagen.
Jezus, wat een pijn!
Oh, dit was zo vernederend. Ik moest weg hier. Heel snel ook.
Ik spartelde zo hard als ik kon, en ik probeerde met mijn rechterarm zijn hand te stoppen, maar Jack draaide zonder moeite mijn arm op mijn rug.
Godsamme.
Ondertussen sloeg Jack gewoon door. Ik probeerde niet te gillen van de pijn.
Maar mijn zachte piepjes veranderde snel in gegil.
'Laat me los!! Laat me looohoooos!!' gilde ik zo hard als ik kon.
AUW!
Ik had nog nooit billenkoek gehad. Zelfs niet van mijn moeder, of van mijn vader.
En nu, ben ik verdomme 19 jaar, en..
AUW!
Dit deed echt pijn. Mijn billen gloeiden als hete kolen.
'STOP! STOP!' gilde ik. 'Je bent gestoord!!'
Maar hij stopte niet. Hij zei zelfs niks.
Ineens hield de klappenregen op. Voorzichtig, met tranen in mijn ogen, liet ik mijn adem ontsnappen.
Ik werd overeind getild en Jack zette me neer op zijn schoot.
Dit pikte ik niet. Dit pikte ik echt niet.
Wild stond ik op en rende ik weg.
'Je bent gek!' riep ik boos achterom.
Half huilend pakte ik mijn broek op en rende ik de kajuit uit, Jack achterlatend.
Wat is dit voor zieks?
Kickte hij hierop ofzo??
Ik voelde mijn billen branden en ik probeerde mijn tranen op te houden.

[Becky Potts]

Klootzak. Klootzak!
Dit deed echt pijn.
Ik rende de trap op en deed mijn broek onderweg struikelend aan.
Toen ik het dek oprende, knalde ik keihard tegen Will aan, en ik viel op de grond.
AUW AUW AUW!!!! Ik gilde het uit.
Jezus, klote kont.
'Gaat het?' vroeg Will geschrokken, die ook gevallen was, snel opstond en me overeind hielp.
'Ja....ja,' stamelde ik. 'Sorry.'
Ik wilde verder lopen, maar Will pakte mijn hand.
'Hee, gaat het echt wel?'
'Jaha,' zei ik een beetje ongeduldig en wrijfde zonder ik het wilde over mijn billen.
Will keek er een beetje onhandig naar.
'Ehm.. sorry, ik zag je echt niet aankomen. Viel je echt zo hard?'
'Nee, nee, ik schrok gewoon,' zei ik een beetje opgelaten.
Ondertussen was de stekende pijn in mijn billen echt niet meer te houden. Het brandde ontzettend en ik piepte.
Will keek me niet-begrijpend aan.
God, wat moest ik nou zeggen? Ja, sorry, ik heb net zo hard billenkoek gekregen, het brandt een beetje?
Ik liep weg, maar Will kwam me achterna.
'Hee.... ik hoorde wat er gebeurde.'
Oh god.
Nee.
Ik keek voorzichtig om.
Will glimlachte een beetje.
Ik bevroor. Godsamme, dit kon niet
Hij mocht dit niet weten.
Ik had ook niet zo hard moeten schreeuwen, verdomme.
'Ik zou maar terug naar hem gaan,' zei Will een beetje verlegen.
Ik keek hem aan. Waar had hij het over?
Waarom zou hij weten waarom ik dat moest doen?
Een beetje verlegen liep ik langs hem, en ik rende terug naar Jack's kajuit.
Ik deed de deur op een kiertje open en keek voorzichtig naar binnen.
Jack zat in zijn stoel, met zijn rug naar mij toe. Hij keek uit het raam.
Langzaam liep ik naar binnen en ik sloot de deur.
Ik had geen idee wat er ging gebeuren. Langzaam schuifelde ik richting Jack, zo geruisloos als ik kon.
Jack keek om. Hij keek me eerst onderzoekend aan.
Toen grijnsde hij.
Oh god nee.
Het liefst liep ik weer naar buiten.
Jack stond op en liep weer op me af. Maar dit keer rustiger.
Maar toch, ik werd er nogal bang van
'Oke, dit flik je me niet nog een keer,' blafte ik toen. 'Je hebt geen idee hoe verdomme veel pijn dit doet, en als je het waagt om dit nog keer te doen, maak ik je af. Hoor je me?'
Maar Jack luisterde niet en stond stil voor me.
Ik keek hem met grote ogen aan.
Toen pakte hij, heel langzaam en rustig, mijn twee handen beet. Bijna romantisch was het.
En voor ik het goed doorhad, zoende hij me zachtjes op mijn mond.
Ik deed mijn ogen dicht en voelde zijn lippen op de mijne.
Ik voelde weer die bekende tinteling en ik vergat de billenkoek meteen. Ik zoende hem nog een keer en uiteindelijk landden we allebei op het bed, nog steeds zoenend.
Hij legde me zachtjes neer en ging op me liggen.
Mijn hele lichaam voelde dat het goed was.
Voorzichtig begin Jack de knopen van mijn blouse los te maken.
Ik trok zijn zijn blouse uit en gooide die naar de andere kant van de kamer.
Ik giechelde eventjes.
Even later trok Jack mijn blouse ook over mijn hoofd en zoende me zachtjes nog een keertje.
Hij liet zijn handen langzaam over mijn heupen glijden en daarna maakte hij de knoop van mijn broek los.
Ik kroop onder de lakens en trok Jack met me mee.
Het voelde alsof ik kon vliegen.
Jack's handen voelden zo goed....
Toen werd de deur opengegooit en Will rende de kamer binnen.
'Jack, kom snel, problemen! We....'
Hij versteende.
Oh mijn god, dit kon je toch niet menen.
Ik probeerde mijn half uitgetrokken broek op te hijsen en ik kwam onder de lakens vandaan met mijn hoofd.