Verhaal Becky Potts- (Closed Thread)

[Becky Potts]

Ik luisterde voor een laatste keer. Het was weer doodstil.
'Wat nu?' fluisterde Jack.
Ik deed zachtjes de deur open, en een lichtflits viel naar binnen, waardoor ik meteen verblind werd.
Toen het weer helder voor mijn ogen werd, zag ik Jack staan.
Ik barstte meteen in lachen uit.
Het zag er zo hilarisch uit.
Jack stond er een beetje onhandig bij te grinniken, maar liep toen snel de kast uit.
Ook ik slingerde naar buiten en viel lachend op het bed.
'Pfjieeeuw dat was op het nippertje!'
Jack raapte ondertussen zijn kleding bijeen en viel naast mij op het bed.
'Waarom had je me dan ook niet wakker gemaakt?' zei hij grijnzend.
'Duh,' antwoordde ik sarcastisch. 'Ik sliep zelf nog, misschien?'
Jack grijnsde weer. Hij kietelde in mijn buik en ik gilde het uit van het lachen.
Ik greep hem bij zijn schouders en trok hem van het bed af. Met een luide BOEM landden we allebei op de grond, gierend van de lach.
Nouja, ik vooral gierend van de lach.
Toen werd het weer stil en keken we elkaar aan.
'Je moet weg,' fluisterde ik. 'Als ze ons zien, vermoorden ze eerst jou, wachten ze tot dat kwellende bal is afgelopen, en dan vermoorden ze mij.'
Jack moest lachen.
'Je haalt veels te veel onzin in dat mooie hoofdje van je.'
En hij gaf me een zoen op mijn voorhoofd.
Ik kon het niet helpen te glimlachen en ik kustte hem zachtjes terug.
Toen stond Jack op en liep richting het raam. Hij opende het en draaide zich om naar mij.
Ik stond op en keek naar hem.
'Wij zien elkaar spoedig, schoonheid,' sprak Jack met een bekakt accent en ik moest lachen.
'Gaat u gauw, edele prins,' zei ik bekakt terug en gaf hem een kushandje.
Jack grijnsde en sprong toen uit het raam.
God, wat een droomvent.
Zuchtend ging ik weer op de grond zitten en ik dacht even diep na.
Jack was leuk... Maar, ideaal?
Je kon wel vreselijk met hem lachen.
En Will dan?
Ineens kwam Will weer terug in mijn gedachten. De honderd kaarsen, de zoen...
Brr.
Ik besloot eerst om mezelf maar eens aan te kleden. Ik zou spontaan kou vatten zo.
Ik raapte wat kleren bijeen en trok ze langzaam aan.
Toen keek ik weifelend naar de jurk.
Zou ik?
Nee.
Echt niet.
Ik haat die jurk.
Nee, niet waar.
Jawel.
Zuchtend raapte ik de jurk op en bekeek hem nog eens.
Hij was wit-achtig. Met wat lichtgroene accenten. Ofzoiets.
'Klop klop'
Oh god, niet weer.
Als een haas schoot ik in de jurk.
'Miss Potts??'
De deur werd opengegooit.
Daar stond Beckett.
Met een verschrikt hoofd en een half opgehesen jurk keek ik hem aan.
Beckett stond als versteend te kijken naar mijn gedaante.
'Commodore Norrington had het al over foutief gedrag en weinig vordering,' zei hij langzaam met zijn britse accent, 'Maar dit had ik toch niet verwacht. U kunt het schijnbaar niet voor elkaar krijgen uzelf fatsoenlijk te kleden?'
Ik kreeg een hoofd als een biet.
Godsamme.
Waarom was die jurk zo ingewikkeld gebouwd.
Voorzichtig en bescheiden trok ik de jurk hoger op en ik keek Beckett met een rooie kop aan.
Hij maakte een afkeurend geluidje.
'Vertel eens, waar was u net?' vroeg Beckett toen bits.
Aahrg nee.
Oke een smoes.
'Ik... was naar de wc,' zei ik plechtig.
Beckett trok een wenkbrauw op.
'Echt hoor!' riep ik ter bevestiging.
Beckett maakte nog een afkeurend geluidje.
'Volgt u mij maar,' zei hij uiteindelijk op zijn eigen britse (vreselijke) maniertje en hij beende weg.
Snel volgde ik hem.
'Zeg, waar gaan we eigenlijk naartoe?' vroeg ik na een tijdje rondgelopen te hebben.
Toen deed Beckett een grote deur open en verbaasd keek ik erdoorheen.
Er was een hele lange trap naar beneden.
Jeetje mina, ik had nog nooit zo'n lange trap gezien. Nog nooit van mijn leven niet.
Hij was... lang.
Ik keek er eventjes naar.
'En... nu?' vroeg ik met een bedenkelijk gezicht.
'Lopen,' zei Beckett kortaf.
'Pardon?' grinnikte ik.
'Bent u soms doof, Miss Potts?'
Beckett keek me even ondoorgrondelijk aan.
Ik zweeg eventjes

[Becky Potts]

God, ik kon echt niet van zo'n trap lopen.
Niet met deze jurk. Jemig, ik kan nog blij zijn dat ik geen schoenen aanheb.
Toen stond er uit het niets een lakei naast me. Hij overlegde zachtjes met Beckett.
Ik stond er maar bij te kijken.
Opnieuw gleed mijn blik over de lange trap.
Mensen kinderen, wie heeft dit uitgevonden??
Diegene moet vast een sadist zijn ofzo.
Deze trap was zo lang, het was ongelooflijk.
Hoewel er wat tussenstops inzaten, met een bredere en grotere traptrede, kon ik dit onmogelijk doen.
Beckett was klaar met praten en ging voor me staan. Hij had een doos in zijn handen.
Oh god, die doos voorspelt niks goeds.
Ik haat dozen sinds gisteren.
'Trek maar aan,' zei Beckett monotoon en gaf me de doos.
Oh god, durfde ik hem wel open te maken?
Voorzichtig tilde ik weer een hoekje van de deksel op.
Mijn ogen werden groot van angst.
Dit waren de hoogste hakken die ik ooit van mijn leven gezien had!
Ik gooide de deksel van de doos en ik kon ze nu helemaal zien.
Oh god, ooooh gottegod.
Trillend haalde ik 1 schoen uit de doos. Als ik zo snel keek, waren deze hakken minstens 9 centimeter.
Alsjeblieft, doe me dit niet aan.
Ik stond als versteend met de schoen in mijn hand.
Beckett keek me aan.
'Is er een probleem, Miss Potts?' zei hij, terwijl hij een klein lachje op zijn gezicht toverde.
'Deze.. moet ik aan?' vroeg ik voorzichtig.
'Ja,' antwoordde Beckett geduldig.
'En ik moet erop van deze trap lopen?' vroeg ik nog eens.
'Heel juist, Miss Potts,' zei hij, nu wat ongeduldiger. 'Trek nou maar aan, eens kijken wat u kan.'

[Becky Potts]

Met trillende benen keek ik nog eens naar de trap.
Sowieso dat ik dit van mijn lang zal ze leven niet ging doen.
Echt niet.
'Komt er nog wat van??' vroeg Beckett scherp.
Haastig trok ik mijn jurk een beetje op en deed de schoenen aan.
Auw, jezus! Dat deed pijn.
Gods nee, ik kon er amper op staan.
Ik wiebelde wat heen en weer, en uiteindelijk vond ik mijn evenwicht.
Oh god.
Ik keek eens naar mijn voeten. En hoewel het er gracieus uitzag, voelde ik me echt een malloot.
Beckett liep ondertussen de trap af en was binnen een paar seconden beneden.
Ik stond nog steeds boven.
En nou moest ik ook naar beneden.
Godsamme, waarom ik??
Ik probeerde mijn schoenen uit te schoppen, maar Beckett gaf me een vernietigende blik.
'Probeer maar niks. Lopen, Miss Potts!'
Ik zette voorzichtig 1 klein stapje op de eerste trede.
'In een vloeiende beweging graag. Stapje voor stapje kunnen we allemaal wel!' riep Beckett ongeduldig.
Ja, iedereen behalve ik.
Voorzichtig zette ik nog een stap.
En nog een.
En nog eentje.
Jeetje, dit ging nog redelijk goed.
Nog een stap.
Ik begon er plezier in te krijgen! Trots liep ik verder, half lopend, en mijn jurk een beetje opgetrokken.
'Iets gracieuzer, alsjeblieft,' riep Beckett.
Ik zette nog een paar stappen.
Wauw, dit was echt...
Toen stapte ik op mijn jurk. Ik hield mijn evenwicht niet meer. Oh god nee, kut kut kut.
Ik gleed uit, landde op mijn billen en gleed glibberend naar beneden.
Kut kut kut kut..
AUW!!
Ik was keihard aan het einde van de trap gekomen en ik lag stil op de grond.
Voor mijn neus zag ik 2 paar schoenen.
Ik keek omhoog en zag Beckett afkeurend kijken.
Ik keek naar mijn jurk, die ongeveer tot aan mijn ondergoed zat.
Met een knalrood hoofd trok ik de rok omlaag en ik stond snel op.
Ik wreef over mijn billen en keek Beckett heel voorzichtig aan.
'Dit heeft zeker nog wat extra oefening nodig,' zei hij langzaam, terwijl hij me eens bekeek.
Hij liep weg en schuifelend op mijn hakjes volgde ik hem.
Dit werd een lange week....

[Becky Potts]

Eindelijk.
Eindelijk!
God, wat was ik moe.
Helemaal gesloopt. Kapot was ik.
De week was voorbij.
Met een vermoeide blik keek ik in de spiegel voor me. Ik liet mijn hoofd op mijn handen steunen op het blad van de kaptafel.
Mijn haar was gedaan, mijn jurk gestreken, gestoomd en perfect. Mijn benen geschoren, een luchtje op mijn polsen en in mijn nek, make-up op mijn gezicht, oorbellen in (auw!), kettingen om, een zilveren armbandje om mijn rechterpols, mijn hakken aan, panty aan...
Ik mocht me niet bewegen van mezelf.
Zo ontzettend glad was ik.
Ik voelde me bijna vies, omdat ik zo schoon was!
Bah.
Vanavond was het zover. Nog een paar uurtjes en het bal zou aanvangen.
Er is de hele dag aan me getrokken, mensen met jurken en sieraden vlogen voorbij, ik werd gepoederd, gesopt, gewassen en gestoomd.
De hele week lang heb ik keihard geoefend.
En echt, ik heb keihard mijn best gedaan, maar het was hopeloos.
Ik kan er echt niks van.
Voordat ik een beetje redelijk de trap af kon lopen, waren mijn benen blauwer dan blauw, net als mijn kont.
Mijn taalgebruik is zo lang geoefend, zodat ik nu niet meer normaal kan praten en iedereen met u aanspreek.
Mijn eetgedrag is nu zo perfect, dat ik niet meer zonder mes en vork kan.
Een dingetje mist nog.
Ik zit nu al 3 uur lang gebogen over mijn speech, en ik krijg het niet in mijn hoofd gepropt.
Al die regels, al die woorden!
Sommige kan ik niet eens uitspreken.
Ik heb het net geprobeerd te doen voor de spiegel, maar ik schoot alleen maar in de lach.
Ik liet mijn voorhoofd op de kaptafel vallen.
Aahrg.
Dit ging helemaal verkeerd.
Oooooh god kut!
Ineens schoot Michael door mijn hoofd.
Helemaal vergeten! Mijn missie!
De man met de manke poot en zijn vlinderdasje. Ofzoiets.
Die moest dood!
Snel stond ik op, struikelde over mijn jurk, en viel met een smak op de grond.
Auw, godsamme.
Ik krabbelde overeind en greep naar mijn pistool.
Ik verborg hem onder mijn jurk, in mijn pantykous.
Hopen dat dat bleef zitten...

[Becky Potts]

Bijna was ik ons hele plan vergeten. Gisteravond ben ik naar de kerkers geweest, en heb alles besproken.
Alles stond klaar.
We hadden zelfs al een schip kunnen regelen waarmee we weg konden.
Mike zei dat hij wel voor back-up zou zorgen, maar wat hij daarmee bedoelde... Al sla je me dood.
Ondertussen werd ik steeds zenuwachtiger. Ik moest die stomme speech nog leren, ik moet van die stomme trap aflopen, iemand neerschieten en dan ook nog zonder kleerscheuren wegkomen.
Ik boog weer over mijn papiertje heen en las de woorden hardop.
Maar ik gaf het al snel op.
De woorden drongen niet eens tot me door en ik had geen idee wat ik nou eigenlijk zei.
Zuchtend ijsbeerde ik een beetje door de kamer.
Uiteindelijk stopte ik bij de vensterbank en ik keek voor de zoveelste keer naar buiten.
Er arriveerden al verschillende koetsen en de ene jurk was nog chiquer dan de ander.
Ik moest even slikken.
Ik kon het niet verkloten. Dat kon gewoon niet.
'Klop klop.'
Ik keek op.
De deur werd ge-opend en Norrington stond in de deuropening, zijn gezicht op standje strak.
God, alleen door die kop al werd ik nog zenuwachtiger.
'Miss Potts? Bent u gereed?'
'Ehm... bijna,' bracht ik moeizaam uit, en ik stond op.
Nee, godsamme. Ik was nog lang niet gereed!
Al gaf je me nog 2 uur, dan was ik nog steeds niet gereed.
Ik stond langzaam op en liep wiebelend richting de deur.
Oh god, die rothakken.
Norrrington keek me even met gefronsde wenkbrauwen aan, maar hield de deur voor me open.
Ik stapte naar buiten en de deur werd achter me dichtgedaan.
We liepen samen zwijgend richting de balzaal.
De moed zonk me in de schoenen. Ik kon dit niet.
Dit lukt me nooit.
Iedereen zal me doorhebben. Iedereen!
Stilleltjes liep ik verder en ik slike een brok weg.

[Becky Potts]

Norrington opende een deur en ik stapte er voorzichtig doorheen. Ik kwam nu op een groot bordes. Voor me was een groot gordijn.
Ik tuurde er een beetje doorheen en ik schrok me helemaal kapot.
Wat een mensen! Mijn god!
'God, nee, dit doe ik niet,' zei ik haastig tegen Norrington.
'U zal wel moeten,' zei hij kortaf.
'Maar... kijk die mensen dan!' probeerde ik nog.
'Ze is gereed,' hoorde ik de Commodore zeggen
'Nee, godsamme! Ik ben niet gereed!' gilde ik.
'Miss Potts, hou u in!' siste Norrington en pakte mijn arm. Hij trok me terug naar de deur.
'Luister goed,' fluisterde hij hard,' er staan hier een duizend mensen op u te wachten. U kan niet afblazen, niet nu. Daar had u eerder aan moet denken.'
'Ja, maar..' protesteerde ik.
'Geen tijd,' zei Norrington streng.
Shit.
Ik zuchtte. 'Goed dan.'
Hij gaf een strak goedkeurend knikje en liep toen weg.
Ik bleef alleen achter.
Gefrustreerd trapte ik tegen een muurtje en ik slaakte nog een zucht. Ik pakte voor de laatste keer de speech erbij en las de woorden als een razende door.
Kom op, dit lukt me wel. Zo moeilijk is het niet.
Ik voelde even onder mijn jurk of het pistool er nog zat en toen ik het koude ijzer voelde, ging er een veilig gevoel door me heen.
Eerst moest ik de trap overleven. Daarna de speech.. En dan zo snel mogelijk die vent neerschieten. Dan zou Mike op het balkon staan, en de deur intrappen als die nog niet open was.
Jack zou dan beneden op ons wachten, en met zijn drieeen gingen we dan richting haven.
En alles moest in no-time gebeuren.
Ik zuchtte mijn laatste zucht.
'Klaar?' hoorde ik toen vlak naast me en ik keek om.
Het was Beckett, met een flauw glimlachje op zijn gezicht.
Ik probeerde vrolijk te knikken. 'Ja hoor, laat maar komen!'
'Taalgebruik?' zei Beckett.
'Oh.. ja, natuurlijk,' zei ik toen haastig en ik ging recht staan.
Er klonken trompetten en ik ging recht voor het gordijn staan.
'My ladies and gentlemen... Miss Elizabeth Swann!'
Het gordijn schoof open en eventjes stond ik als versteend.
Oh god, die mensen. Oh god, oh god, oooooooh god.
Ik toverde een moeizame glimlach op mijn gezicht en liep stilletjes richting trap.
Iedereen begon te klappen en ik zette mijn voet op de eerste trede.
Oke... oke. Dit ging. Dit kon ik.
Stapje voor stapje en steeds sneller daalde ik de trap af. Ik glimlachte gelukzalig en de zaal werd weer stiller.
Oh nee, oh nee.
Onderaan de trap stond Will, in een superchic pak en hij stond met grote ogen naar me te kijken.
Snel mijdde ik zijn oogcontact en vrolijk keek ik de hele zaal rond.
Ondertussen werd de volgende aangekondigd en ik liep bescheiden van de laatste trede af.
Godzijdank, ik had het gered.
Ik slaakte een zucht van verlichting en ik keek een beetje rond.
Oh fijn, Will kwam meteen op me aflopen.
Niet terugkijken, Becky.
Snel draaide ik me om en glimlachte naar een paar onbekende mensen en ik mengde me tussen de gasten.
Toen greep iemand mijn arm en trok me terug. Het was Will.
'Jezus, Becky, wat doe jij hier!' fluisterde hij.
'Stil nou!' siste ik terug. 'Ik heet Elizabeth.'
'Jezus, Becky...'
'Elizabeth,' zei ik kalm.
Will keek me even vol ongeloof aan. 'Waar is ze?'
Wie, Elizabeth?' vroeg ik.
'Ja, natuurlijk Elizabeth,' zei Will ongeduldig
Voordat ik antwoord kon geven, stonden er ineens een hele stoet mensen om mee heen.
'Miss Swann, wat enig u eens te zien!' hoorde ik een akelig bekakte stem zeggenen ik draaide me om.
Daar stond een vrouw in een vreselijke jurk, een lelijke pruik op en zoveel make-up op dat het zeer deed aan mijn ogen.
'Eh... goedenavond, Mrs.....' begon ik.
Shit, hoe heet ze?
'Mrs Robinson,' zei ze bekakt en akelig langzaam, en terwijl ze haar naam uitsprak, sproeiden er spetters spuug uit haar mond, die uiteindelijk landden op mijn jurk.
Met een neppe vieze glimlach bekeek ik haar eens.
'MAar natuurlijk,' zei ik beleefd. 'Hoe maakt u het?'
'Uiterst goed, dank u,' sproeide ze weer en ik veegde langzaam de spetters uit mijn gezicht.

[Becky Potts]

'Zeg...' begon Mrs Robinson weer, 'ik had gehoord dat u...'
Maar ik luisterde niet meer.
Ik was met stomheid geslagen. Daar was de man met het vlinderdasje. En het manke been. En zonder oog.
Er liep een rilling over mijn rug.
God, moest ik hem neerschieten?
Hij was best schattig..
Snel schudde ik mijn hoofd en richtte me weer tot Mrs Robinson, die eindeloos doorkakelde over haar huis in Afrika, maar het drong niet tot me door.
Mijn blik hield ik zoveel mogelijk gefocussed op hem.
'Vind u ook niet??' gilde Mrs Robinson toen keihard in mijn oor.
'Ehm... ja, ja, natuurlijk, ik ben het volkomen met u eens,' zei ik afwezig. 'Wilt u me even excuseren?'
En voordat ze kon protesteren, was ik alweer weg.
Shit, nou was ik hem kwijt.
Mijn blik ging zoekend door de hele zaal.
Kut kut, godsamme, waar zat die vent.
Ik dwaalde een beetje doelloos rond en zag Lord Beckett staan, die me een vernietigende blik gaf.
Ik zwaaide vrolijk en ik mengde me weer tussen een paar mensen, die me vriendelijk groeten en af en toe een praatje met me maakten.
Toen werd ik weer bij mijn arm gegrepen en Norrington trok me terug.
'Blijf is van me af joh,' zei ik en ik trok me los.
'Hm,' zei de Commodore nors en keek eens rond.
'Alles goed hier?'
'Prima,' antwoordde ik en ik glimlachte. 'Het gaat makkelijk zelfs.'
'Mooi, tijd voor uw toespraak,' zei de Commodore kortaf en liep weg.
Oh nee, niet nu al. Ik wil geen toespraak doen!
Snel vluchtte ik naar achter, maar de mensen dromden allemaal naar voren.
Shit, shit...
Ineens stond Beckett voor me en ik slaakte een klein gilletje van schrik.
'Nu, toespraak,' zei hij en trok me mee aan mijn arm.
Gewillig liep ik mee en ik slaakte een zucht.
Dit ging zooooo ontzettend fout.
Ik glimlachte nog even vriendelijk naar een paar mensen en..
Oh, god. Ja, daar was hij weer!
De man met de manke poot en de vlinderdas
Yesss, oh god, gelukkig.
Opgelucht liep ik verder naar voren en hield de man goed in de gaten.
Toen wierp hij ineens een blik op mij.
Snelde draaide ik mijn hoofd om en tuurde naar het plafond.
Shit, nou heeftie het gezien.
Ondertussen was ik aangekomen bij een soort van klein podiumpje en er stond een tafeltje bij.
Ik slikte even een brok weg en ging achter het tafeltje staan.
Mijn god, wat een mensen.
Hoeveel zouden het er zijn? Een miljoen?
Misschien drie?
Ik glimlachte een beetje nerveus en schraapte mijn keel.
Beckett stond achter me en Norrington ook.
En verderop in het publiek stond de man.
Hij keek me strak aan.
Bah, wat een slijmerd. Er liep een rilling over mijn rug en ik keek weer de zaal aan.
'Ik heet u van harte welkom op deze avond,' begon ik met trillende stem en ik glimlachte weer eventjes.
'Zoals u weet....'
En terwijl ik verder praatte, bleef mijn blik stijf op de man gericht.
'Naar aanleiding van......'
Mijn blik bleef op de man gericht.
Shit, shit, wat nu?
'Waarnaar al eerder verwezen was.......'
Ik voelde mijn pistool tegen mijn been en ik werd steeds zenuwachtiger.
'Een dezer dagen.........'
Oh nee, oh god.
Hij trok een pistool! Een pistool!
Wat moest ik nou weer?!
'Onze heer Lord Cutler Beckett...' zei ik trillend en ik voelde mijn pistool branden.
'Zal ik..'
Oh, godsamme!!
Als een bliksemschicht bij heldere nacht trok ik mijn rok omhoog, trok mijn pistool en schoot op de menigte.
Met luid gegil stoof iedereen uit elkaar en uit woede sprong ik op de tafel.
Waar zattie? Waar zattie?
Ik schoot wat in het rond en zag in mijn ooghoek dat ik Mrs Robinson geraakt had.
Net goed voor dat mens.
Ik sprong met een handig sprongetje van de tafel af, maar helaas had ik nog een jurk aan.
Sssggghhghtssssst, hoorde ik van achter komen.
Er zat een grote scheur in mijn rok.
Ik vloekte en richtte mijn pistool weer. Gillend en rennend kwamen de mensen voorbij, maar ik zocht maar 1 persoon.
'Miss Swann, wat doet u nou!!' hoorde ik iemand gillen, maar ik besteedde er geen aandacht aan.
Miss Swann, me reet.

[Becky Potts]

Als een achterlijke gallopeerde ik de zaal rond en hield mijn pistool gereed.
De mensen gilden, en ik werd beetgegrepen door drie bewakers.
'Laat me GAAN!' gilde ik hysterisch, en met een paar handige bewegingen lagen ze alledrie bewusteloos op de grond.
Ik keek rond en mijn blik bleef rusten op de manke man.
Ha, nu heb ik je.
Dreigend liep ik op hem af. Hij stond doodstil.
In de zaal was het nog steeds een grote chaos, overal kropen mensen en werd er gegild.
Ik schoot hem drie keer in zijn borst. Zijn blik verstarde en voordat ik het goed en wel doorhad, lag hij al op de grond.
Mooi. Missie voltooid.
Maar toen greep een hand mijn nek en ik werd achterover getrokken. Ik keek in het woedende gezicht van Beckett.
'SLUIT 'R OP!' schreeuwde hij door de zaal, waardoor mensen nog harder begonnen te gillen.
De bewakers stormden op me af.
Oh kut.
Ik rukte me los, waardoor mijn vuist op Beckett's neus kwam en het uitbrulde.
Shit, de bewakers kwamen dichterbij. Waar moest ik heen?!
Ik keek omhoog. Yes, ik had het.
Gelukkig was ik een goede springer en met alle kracht in mijn lichaam sprong ik omhoog en hing in de lamp.
Onder me botsten een aantal bewakers tegen elkaar op.
Grijnzend schommelde ik heen en weer en maakte meer snelheid.
'KNAL!!'
Kut, nu werd er op me geschoten. Ik moest echt snel weg hier.
In mijn ooghoeken zag ik Mike de drukke en paniekerige zaal inrennen.
Thank god, hij was er.
'MIKE!' gilde ik. 'Vang me op!!'
Hij hoorde het niet. Godsamme.
Al dat lawaai ook. Mensen schreeuwden en gilden nog steeds en er viel van alles om. Vazen, kandelaren, tafels, stoelen, schilderijen. De tent werd afgebroken.
'Becky!' hoorde ik toen van onder me. 'Spring!'
Ik sloot mijn ogen en liet me vallen. Sneller en sneller.
Ik kneep mijn ogen dicht uit angst dat hij me niet zou vangen en ik met een smak en een gebroken arm op de grond terecht zou komen.
Maar 2 sterke armen vingen me op en twee lieve ogen keken me aan.
Ik zuchtte opgelucht. 'Thanks, mikie.'
'En nu weg hier!' schreeuwde hij. 'Doe die jurk uit!'
'Wat?!' schreeuwde ik verbaasd.
'Dat ding is te zwaar en te groot! Wat heb je eronder?!'
'Genoeg,' gilde ik maar en begon als een gek aan de touwtjes te rukken.
Mike rende ondertussen met mij de zaal door. De bewakers schietend achter ons aan.
Mijn handen trilden helemaal. Spastisch trok ik de jurk uit.
'Mike, zet me neer!' gilde ik hysterisch.
Mike liet me half op de grond vallen en samen rende we verder, de jurk achter me latend.
De deur uit, het balkon op.
'SPRING!' schreeuwde Mike en voor ik het wist, sprong ik over de balkonrand heen, naar beneden.
Ik sloot mijn ogen. Ik viel sneller en sneller, mijn snelheid werd groter, mijn armen deden pijn, het was koud.
Net toen ik dacht dat ik de grond ging raken, voelde ik weer 2 sterke armen om me heen.
'Jack!!' gilde ik opgelucht en hij zette me neer.
'Rennen!' gaf hij me als advies.
Dat liet ik me geen twee keer zeggen.
Samen met Jack en Mike renden we de grote tuin door, de weg op, de haven in. Met achter ons een grote menigte die tierend en schreeuwend toekeek.
'Niet compleet volgens plan?' riep ik hijgend onder het rennen.
'Ik vergeef het je,' antwoordde Mike ook hijgend.
Met zijn drietjes snelden ze naar het schip.
'Alles klaar voor vertrek?' schreeuwde ik naar Jack.
'Wij vertrekken meteen!' riep Jack met een grijns op zijn gezicht.
Ik glimlachte en snelde de loopplank op.
Toen keek ik toch nog maar eventjes om. Geen bewakers. Niemand. Niks.
Jezus, dit was wel de allermakkelijkste ontsnapping ever.
Niemand die ons ook maar tegenhield.
Grinnikend liep ik verder de plank op.
Ha, gek. Ik dacht dat iemand mijn naam riep.
Ik moet ook.. Wacht. Er roept echt iemand mijn naam.
Vol ongeloof keek ik weer om.
Ooooooooooh nee, zeg alsjeblieft dat het niet waar is.
Daar kwam Will aangeschrompeld. Zijn hoofd rood, en zijn haar door de war. Zijn kleren waren een beetje gescheurd en zaten ook niet meer op hun plek.
Dit kon je toch niet menen he.
Met stomheid geslagen keek ik hem aan.
'Becky!!' riep hij weer en kwam dichterbij, tot hij ook op de loopplank stond.
'Wat doe je hier,' vroeg ik lichtelijk geirriteerd.
Will bleef even stil. Toen pakte hij mijn hand.
'Ik wil dat je van mij wordt,' sprak hij toen moeizaam.
Oh nee toch.
Alsjeblieft, hou op.
Ik keek hem eventjes moeilijk aan.
'Will....'
'Rebecca, alsjeblieft.'
Hij keek me toen eventjes heel smekend aan.
Oh god, ik moet nu echt geen medelijden met hem krijgen.
Ik slikte eventjes.
'Ik weet het niet,' zei ik twijfelend.
Jeemig, wat was er met mij aan de hand? Waarom was ik zo'n ongelooflijke softie geworden?
Ik begon echt ziek te worden ofzo.
En om het nog eventjes wat erger te maken, keek Will zo smekend en zo lief.
Aaahrg, ik moest het weerstaan.

[Becky Potts]

Will bleef kijken en ik kon het niet helpen om terug te kijken.
'Wat.. heb je aan?' vroeg Will uiteindelijk met een verbaasd gezicht.
Ik keek naar beneden. Kut.
Ik had dat lelijke korsetding aan met een pofbroek eronder.
Ik wist eventjes niet wat ik moest zeggen.
'Dat.. eh.. hoort onder mijn jurk te zitten,' zei ik snel. 'Will... alsjeblieft, wat wil je nou?'
'Ik wil jou,' zei hij zachtjes.
'Maar dat kan toch niet? Ik moet vrij zijn, niks aan mijn hoofd hebben. En je kan niet mee, ik bedoel, je hoort hier thuis,' zei ik weifelend.
'Aan boord, Becky, en snel een beetje!!' hoorde ik Jack roepen vanuit de mast.
'Wil je mee?' vroeg ik.
Will keek me even met grote ogen aan. Ik zag dat hij ook twijfelde.
'Ben je nou een piraat, of niet?' vroeg ik met een kleine glimlach op mijn gezicht.
Will keek bedenkelijk.
'Ja,' zei hij toen. 'Ik ben een piraat.'
Ik glimlachte en trok hem mee het schip op.

Het was een uurtje of 8 in de morgen.
Iedereen had eens even lekker uitgerust. Behalve Jack, want die was zo eigenwijs om een eind door te varen.
Ik stond met slaperige oogjes op het dek en keek over de reling. Ik onderdrukte een gaap en staarde in de blauwe glinstering van het water.
Het was een ontzettend mooie dag. We hadden een goed uitstip uitgekozen om te ontsnappen.
De kleren die ik gisteren aanhad heb ik overboord gegooit.
Jack vond dat we ze ritueel moesten verbranden, maar dat vonden Will, ik en Mike redelijk overbodig.
Ik zuchtte eens en ik steunde mijn hoofd op de palmen van mijn handen.
Ik verveelde me nu al. Op zee zijn was leuk, maar er was geen grote crew waarmee je eens even lekker kon geinen, geen ander schip te bekennen, niks om te doen.
Bah. Saai.
Ik schopte eventjes tegen de onderkant van de reling en slenterde toen langzaam het schip over.

[Becky Potts]

Ik besloot nog maar wat rust te nemen in het kraaiennest. Ik mertke dat ik uiutgeput was en een dagje nodig had om even lekker bij te komen.
Met de wind door mijn haren en een lekker zonnetje lag ik binnen een paar minuutjes in het kraaiennest.
Ik glimlachte met mijn ogen dicht en ik hoorde de zeemeeuwen, het klotsende water tegen de kant van de boot en het gekraak dat het schip met zich meebracht.
Het voelde alsof ik weer helemaal van voren af aan was begonnen, alsof er nooit iets gebeurd was.
Ik vaarde weer rustig over zee met Mike, en nu natuurlijk ook met Jack en Will, en we waren op weg naar meer avonturen en nieuwe mensen die we zouden ontmoeten.
Lekker....
Hee. Wat nou weer?
Er spetterde een druppel op mijn neus. Ik opende mijn ogen en keek naar lucht.
Oh ja, hoor, heb ik weer
Er was een grote wolk voor de zon geschoven en er kwamen nu zelfs regendruppels uit.
Met een chagerijnig gegrom klom ik het kraaiennest uit.
Het was ineens ook een stuk kouder.
Zie je, dat heb je als je in de Caribbean zit, je weet het nooit met het weer.
Zuchtend liep ik over het dek naar binnen. Daar zette ik mezelf neer voor het raam en keek met een chagerijnige kop naar hoe de zachtje regen op het dek viel.
Balen. Net nu ik zo lekker lag.
Toen voelde ik van achter een paar ruwe handen, die op mijn schouders werden gelegd.
Ik schrok op en draaide me om, waarna ik meteen zijn armen in een greep hield.
'Hee, kalm, ik ben het maar,' zei Will, ook een beetje geschrokken van mijn plotselingen actie.
Ik beheerste mezelf.
'Je liet me schrikken,' zei ik op gedempte toon.
Ik ging weer zitten en Will nam plaats naast me.
'Waarom zit je niet buiten?'
'Kijk zelf maar,' zei ik chagerijnig en wees uit het raam.
'Oh,' hoorde ik hem toen zeggen.
We zwegen even.
Ik voelde zijn ogen in mijn wang prikken.
Ik bleef strak voor me uit kijken. Ik moest echt oppassen.
Will was veels te leuk. En ik kon Jack dit echt niet aandoen.
Dus ik nam mezelf voor niks te zeggen en vooral niet naar hem te kijken.
Voordat ik weer iets doms deed.
De stilte die er nu hing was niet meer onaangenaam. Ik voelde die irritante spanning tussen ons.
'Dus,' zei ik maar.
God, lekker tactisch.
'Ik.. eh... ga even buiten de touwen en de zeilen controleren,' zei Will terwijl hij kuchte. En voor ik het wist stond hij op, en liep hij naar buiten.
Fijn hoor, goed gedaan Becky.
Wat ben je toch een een lomperik.
Zuchtend liep ik naar Jack's hut. Ik klopte op de deur en ik wachtte af.
Ik moest hem spreken over de koers en over de eventuele storm die op komst was.
Ik klopte nog eens.
Geen antwoord.
Niet eens een geluidje kwam er uit zijn kajuit.
Wat raar, hij was toch terug gegaan naar zijn hut toen hij het schip stil had gezet?
Ik opende de deur een beetje. Ik tuurde om het hoekje.
Oh mijn god.
Mijn ogen werden groot en gooide de deur wijd open.
Daar lag Elizabeth. In zijn bed.
Ooooooooh mijn god. Niet zij, niet nu, niet hier.
Niet in dit bed!
Waar was Jack?
Ik inspecteerde het bed nog eens goed, en daar maakte ik uit op dat Jack niet naast haar lag.
Ik sloop langzaam de kamer in.

[Becky Potts]

Hoe kon zij nou hier zitten? Op het paleis zeiden ze...
Oh. Wacht.
Wat een trut hee! Die zit dus gewoon smoesjes te verzinnen om met piraten mee te varen.
Ahg ja, ze is slim, dat moet ik toegeven.
Ik was ondertussen nog verder de kamer ingeslopen, en ik stond naast het bed.
Ik bekeek haar eens. Ze was redelijk knap. Ze had een lieve uitstraling, een lief gezicht, en een dun postuur.
Verder kende ik haar amper, behalve op dat incidentje in het paleis na.
Ik ben benieuwd wat Jack daar nou in zag, zo'n opgefluft trutje uit een koninklijke familie, maar waarschijnlijk ging het hem daar niet eens zo om. Zolang ze maar lekker was.
Ik liep peinzend een beetje achteruit, maar bedacht te laat dat er een buro stond.
Ik liep ertegenaan, en de grote kandelaar die er stond, viel om, samen met een paar flessen rum.
Ik maakte een gilletje en een sprongetje opzij.
Kut kut kut.
En ja hoor, ook Elizabeth schoot nu omhoog. Ze keek meteen naar mij, en ook zij maakte een gilletje, waardoor ik weer moest gillen.
Elizabeth gilde nu nog harder en verborg haar lichaam achter de lakens.
'Oke, oke! Rustig!' gilde ik er maar een beetje tussendoor, in de hoop dat we allebei wat zouden kalmeren.
'Wie ben jij!' zei Elizabeth zwaar hijgend en overdreven dramatisch.
Toen zag ik haar gezichtsuitdrukking veranderen, hij ging van herkenning naar een boze uitdrukking.
'Jij, jou ken ik! Jij bent die.. die piraat!'
Ze stond op uit bed, wat ze beter niet had kunnen doen, want ze had weinig tot geen kleding aan.
Snel deed ik mijn handen voor mijn ogen. Ik had al genoeg gezien.
'Oke, prima,' zei ik haastig, 'maar trek alsjeblieft iets aan, dankjewel.'
Ik hoorde Elizabeth naar iets grijpen, en ik gluurde door mijn vingers. Ze had een ochtendjas aangetrokken.
'Nou,' zei ik opgelucht, 'ga verder met wat je wilde zeggen.'
'Wat doe je hier!' gilde ze er weer doorheen. Jeetje, ze leek wel erg overstuur. Ik had 'r toch niet gekwetst ofzo?
'Sorry.. ik leef hier een beetje,' zei ik twijfelend. Ik wist mezelf niet zo snel een houding te geven, dus ik leende wat op het buro.
'Ik ben hier met Jack en Will. En Mike.'
Elizabeth leek een beetje tot bedaren te komen, maar de uitdrukking op haar gezicht was nog steeds bozig.
'De vraag is eigenlijk, wat doe jij hier,' vroeg ik toen grijnzend. Ik kon het niet helpen haar te plagen.
Ze keek me weer boos aan, maar ze wist niks te zeggen. Dat zag ik aan haar mond die openging, maar snel weer dichtklapte. Toen beende ze weg.
Nou zeg. Hallo.
'Hee!' roep ik d'r achterna en ik snel naar haar toe. 'Waarom loop je nou weg?'
Ze stond weer stil. Ze draaide zich om en keek me vernietigend aan.
'Kijk, ik mag jou niet, en jij mag mij niet, oke?' siste ze een beetje ongeduldig, ge-irriteerd en zo vriendelijk mogelijk tegelijk, 'dus blijf een beetje uit mijn buurt.'
Ik merkte dat ik een beetje moest grinniken. Eigenlijk was ze best grappig. En ze had wel een grote mond.
Ineens was ik heel benieuwd wat ze hadden uitgespookt gisteravond. Vooral na wat Jack ooit bij mij had geflikt.
Ondertussen was Elizabeth weer weggelopen. Ik liet het er maar bij.
Fluitend besloot ik Jack eens een bezoekje te brengen.

[Becky Potts]

Ik liep richting het roer.
Ik had eigenlijk geen idee waar Jack uithing.
Het roer leek me het meest voorspelbaar. Will lag toch nog in bed, en Elizabeth was in zijn kajuit.
Mike had ik trouwens ook de hele dag nog niet gezien..
Ahg ja.
Ik liep over het dek, de trap op, naar het roer.
En ja hoor, daar stond Jack. Rustig fluitend, zingend en een beetje dromerig.
Grijnzend liep ik op hem af.
'Zeg, je had me niet verteld dat we een verstekeling meenamen?' vroeg ik plagerig aan hem.
Jack kon alleen maar grijnzen. Hij zweeg.
Ik leunde een beetje tegen de reling en keek triomfantelijk naar hem. Wedden dat er wat gebeurd was gisteravond?
'Dus je bent niet boos,' zei hij meer dan hij het vroeg.
Daar moest ik even over nadenken. Jack was ook boos toen hij hoorde dat ik met Will gezoend had.
Wat eigenlijk best overdreven was.
'Ik weet toch hoe je bent,' besloot ik maar te antwoorden en drentelde weer een beetje over het achterdek.
Jack zweeg weer.
Wat gek.
Het leek ineens of er een soort spanning was tussen mij en Jack.
Dit was echt vreemd.
Ik leek het me heel erg aan te trekken dat er een stilte viel. Zo'n ongemakkelijke stilte.
We wisten allebei dat Jack en ik elkaar aantrekkelijk vonden. Maar of er ook echt liefde in het spel was?
Ik had er nooit aan getwijfeld. Jack en ik waren gewoon echte piraten. Er werd niet gesproken over liefde voor andere piraten.
Dus die was er ook niet.
Maar dacht Jack daar ook zo over?
Voelde hij zich schuldig tegenover mij, na wat hij met Elizabeth gedaan had?
Zou hij liefde voelen?
Nu begon ik toch wel echt te twijfelen.
'Controleer de zeilen eens even,' verbrak Jack de stilte.
Ik knikte wat, blij dat ik weg kon. Ik snelde de trap af en haastte me naar de zeilen.
Gelukkig, daar was Mike.
Ik hees mezelf de touwen in en ik klom wat in zijn richting.
'Ook goeiemorgen,' riep ik naar hem.
Hij keek op. 'Ha zussie,' glimlachte hij en legde nog wat knopen in de touwen. Ik besloot met hem mee te doen.
'Zeg, heb jij wat meegekregen van onze medereiziger?' vroeg ik grijnzend.
Mike keek op. 'Wie?'
'Elizabeth,' antwoordde ik en knoopte nog een touw aan elkaar.
'Nooit van gehoord,' zei Mike wat afwezig.
'De dochter van de gouverneur,' zei ik.
Mike keek me raar aan. 'Wat heeft die nou hier te zoeken?'
'Waarschijnlijk zocht ze naar Jack's bed,' zei ik nu wat grinnikend.
Ik hoorde Mike lachen.
'Oh, op zo'n manier,' zei hij grijnzend. 'Een piraat en een gouverneursdochter? Aparte combinatie.'
'Vond ik ook al,' zei ik wat peinzend en ik trok nog iets harder aan de touwen.
'Waar is ze nu dan? Ik wil d'r wel eens zien,' zei Mike, die blijkbaar klaar was met de touwen. Hij klom naar beneden.
'Probeer Jack's kajuit eens,' riep ik hem na, en ik ging glimlachend verder met de touwen.

[Becky Potts]

Het was een redelijke mooie dag vandaag.
We hadden erg geluk gehad met het weer.
De zeilen stonden er mooi bij en het schip blonk in de zon.
Ik keek wat op en kreeg meteen de schrik van mijn leven.
Bijna viel ik uit de touwen.
Gods alle jezus. Dit kon je niet menen.
Er vaarde een megagroot schip van EITC naast ons.
Mijn hart zat zo ongeveer in mijn keel.
Ik gilde het uit en ik snelde naar beneden.
'Jack, JACK!!' schreeuwde ik en ik sprong het dek op, meteen klaar om de kannonnen gereed te maken.
'WACHT!' hoorde ik Jack roepen terwijl ik op weg was naar het ruim benedendeks.
Dit meende je toch niet??
We worden godverdomme achtervolgd door de EITC, ze varen al naast ons, ze kunnen ons zo overhoop schieten en hij zegt me dat ik moet WACHTEN?
Ik versteende een beetje en keek met grote ogen toe hoe Jack op een rustig tempo naar de reling liep.
'Meneer Sparrow, geef me mijn dochter terug!' hoorde ik een zware en bekakte mannestem. Hij klonk bang.
Ik tuurde naar de overkant. Daar zag ik gouverneur Swann en Norrington.

[Becky Potts]

Met verbaasde ogen keek naar de overkant, waar ik het gigantische schip zag liggen. Stilletjes liep ik ook naar de reling.
'Ah, wie hebben we daar!' hoorde ik Norrington al schreeuwen.
Ik rolde met mijn ogen en hing over de reling.
'Was wel te verwachten toch!' riep ik boos terug, waarop ik een vernietigende blik van Norrington terug kreeg.
'Hoe hadden we zo dwaas kunnen zijn... Miss Potts. We hadden kunnen weten dat jullie Elizabeth hadden omgekocht om ONS wijs te maken dat ze het land uit was.... Zodat u haar plaats in kon nemen en zo de boel overhoop kon schieten. Hebt u daar wat op te zeggen?' tierde Norrington weer.
Ik kreeg een wat verwarde blik op mijn gezicht?
Wattes?
Denken ze nou echt dat we uitgepland hadden om haar mee te jatten?
Nee wacht.
Dacht hij nou werkelijk dat IK bedacht had om haar mee te nemen? Haar?! Dat...... prinsesselijke wezentje, die misselijkmakende trut?
Mijn god, wat dacht hij wel niet.
Vragend keek ik naar Jack, die strak voor zich uit tuurde, in zijn ogen zag ik dat hij een plan had.
Ik reageerde niet op Norrington's theorie.
'Goh, en ik had kunnen weten dat je ons snel door zou hebben,' riep Jack naar de overkant.
Nu keek ik verward zijn kant op.
'Waar heb je het over?' siste ik, maar Jack ging door met zijn verhaal.
'Eigenlijk, mijn waarde heren... gaat het helemaal niet zo goed met Elizabeth,' zei hij uitdagend.
Snel dacht ik na.
Wat wilde Jack nou.
'Dus, wat had je in gedachten?' riep Jack naar de overkant.
Maar daar was het stil.
'Alles, Sparrow, alles wat je maar wil!' riep de gouverneur uiteindelijk wanhopig en leunde tegen de reling. 'Waar is mijn dochtertje!'
'Veilig, meneer,' zei Jack meteen en deed zijn handen omhoog, als een teken van overgave.
'Wat wil je, Sparrow!' riep Norrington toen ook.
En op dat moment... werd mijn aandacht getrokken naar het andere dek aan de overkant.
Er liep ee jongeman, waarschijnlijk een jaar of 19, 20 en keek wat verstrooid op naar ons schip, maar ging daarna verder met schrobben.
Mijn ogen gingen wagenwijd open.
Mijn god, wat een lekker ding. Dit kon je niet menen.
Het zou verboden moeten zijn om zulke sappige tussendoortjes te laten werken voor HUN.
'Ik wil die!' gilde ik enthousiast, terwijl ik de gouverneurs vraag beantwoordde en naar hun dek wees.
Jack keek verbaasd op, net als de overkant.
Ook de jongen naar wie ik wees, leek verbaasd en keek op.
Toen glimlachte hij een beetje scheefjes en ik smolt van binnen.
Norrington keek kwaad.
'Genoeg! Wat wil je, Sparrow!'
'Nou, wat dacht je van alle waardevolle spullen op jullie schip?' riep Jack. 'Ik wil het zilver, de tafels, lampen, houten meubelen, bedden, kasten en niet te vergeten de houten onderdelen.
'En...,' voegde hij grijnzend toe, 'ik wil alle bemanningsleden aan boord.'
'Wat?!' schreeuwde Norrington kwaad en hij sloeg met zijn vuist op de reling. 'Geen sprake van!'
'Becky, maak jij Elizabeth eens even van kant,' zei Jack tegen mij terwijl hij me aanstootte.
Ik grinnikte onwillekeurig, en liep, om het spel mee te spelen, gehoorzaam weg.
'Nee, oh nee!' schreeuwde het zootje aan de overkant weer.
Ik moest nu nog harder lachen. Jack had echt geweldige humor.
De overkant leek het grapje minder te waarderen.
Het bleef nu een tijdje stil. Aan beiden kanten.
Gespannen keek ik toe.
Zouden ze echt in staat zijn alles aan ons te geven?
Alleen maar voor Elizabeth?
Ze leken wel gek.
Maar... zouden ze het echt doen?
Zelfs zichzelf? En het schip dan.
'Je hebt ons, Sparrow,' onderbrak een luide stem mijn gedachtes en ik schrok op.
Wat? Gaan ze in op de deal?
Ik klapte als een klein kind in mijn handen, en keek opgewonden naar Jack.
'Heel slim!' fluisterde ik vrolijk en keek naar de overkant. Daar werd actie ondernomen en alles werd klaargemaakt voor vertrek naar de overkant.
Ik wreef in mijn handen.
Dit zou echt lachen worden. Ze komen hier ook nog eens allemaal aan boord.
Mijn ogen begonnen te glinsteren toen ik bedacht dat ook de knappe jongenman die zojuist over het dek liep, zich bij ons zou voegen