More Then Two Lady's(Closed Thread Cate & Kate)

[Cate Sparrow]

Vol haat keek ze Douillet aan.
‘Dus zo ga jij met je geliefde om’ zei ze.
Douillet grijnsde.
Hij maakte haar handboeien los en bekeek haar nog eens goed.
‘Hier kom jij niet mee weg’ zei Cate verbitterd.
‘Ik denk het wel, want wat kan nou een Lady zoals jij nou tegen mij doen?’ zei hij bijna lachend.
‘Ik ben niet altijd een Lady geweest, ik ben ook een paar jaar piraat geweest. En ik was nog verdomt goed ook’ zei Cate en ze greep naar het dichtstbijzijnde zwaard.
Douillet leek haar niet te geloven en trok ook zijn zwaard.
Druk vechtend gingen ze de kamer rond.

Kate zag haast niks meer.
De zwarten vlekken verboden haar het zicht.
Deen pakte haar haren vast en duwde haar richting het bureau.
Kate wist dat ze dit niet vol hield, ze moest tekenen.
Ze pakte de veer en zette haar handtekening neer.
Grijnzend pakte Deen het document vast.
‘Mooi, bedankt schoonheid’ zei hij.
Kate hoorde Deen al niet meer en viel bewusteloos op de grond.

Douillets conditie bleek slecht te zijn.
Cate was nog geen halfuur bezig en hij was al moe.
Ze wist dat hij voor nieuwe problemen zou zorgen, als ze er nu niet iets aan deed.
Zonder dat ze nadacht boorde ze het zwaard door zijn hart en rende de kamer uit, opzoek naar James en Cutler.

Ze rende door de ene hal, naar de andere hal.
Maar ze vond ze niet.
‘Verdorie waar hebben ze nou de ingang van de Kerkers’ zei ze tegen zichzelf.
Toen keek ze naar een ingang met een trap naar beneden.
‘Wat ben ik ook een sukkel’ zei Cate en ze rende de trap af.
Hijgend kwam ze aan in de kerkers.
Ze ging alle cellen langs, maar ze vond ze niet.
Opeens hoorde ze verschrikkelijke pijnkreten van James en Cutler.
Ze volgde de kreten en kwam in een soort martelkamer uit.
Ze zag James en Cutler vastgebonden aan de muur met een bloederige rug.
‘JAMES!’ riep ze en ze rende naar hem toe.
Maar één van de bewakers hield haar tegen.
Hij keek grijnzend naar Cate.
‘Regardez les garçons, ici nous ont un autre jouet’ zei de man.
‘Wat ?!’ piepte Cate.
Ze werd aan de muur naast James vastgemaakt.
‘Cate?’ verluisterde hij zwak.
‘Wat kom jij hier doen?’
‘En waar is Kate?’
‘Dat vertel ik je straks wel’ zei ze terug.
Ze maakte haar rug bloot en ze sloegen er flink op los met hun zwepen.

[Katherina Beckett]

Kate zat voor de spiegel in de slaapkamer van Deen opgesloten.
Ze keek naar haar oog en liet haar vingers er langs glijden,
Er zat een enorme blauwe plek en haar polsen die Deen bij eraf geknepen had waren paars.
'Wat een dombo..'zei Kate zacht die niet kon geloven dat hij vergeten was dat de brief niet gelden zonder Koninklijk zegel.

Cate's gezicht zat vol tranen, Ze keek opzei en zag Norrington naast haar hangen.
Hij glimlachten even om haar te vertellen dat het wel goed zou komen.
Maar Cate voelden alweer de volgende slag tegen haar rug en ze kneep haar ogen dicht,
'Zo dat was het wel weer voor vandaag..'zei de beul en de bewakers maakten ze los van de ketens aan de muur en Cate viel op de grond.
'Cate!..'riep Norrington en kroop naar haar toe,
Hij pakten haar vast en vergat even zijn eigen pijn.
Beckett stond in de hoek van de kerker hijgend tegen de muur,
Het bloed droop van zijn rug.
'Waar is Kate?..'zei Beckett zacht en draaide zijn hoofd richting Cate die in Norrington's armen lag.
'Deen..'piepte Cate,
'Shit.. SHIT!..'riep Beckett en sloeg met zijn vuist op de muur.
Hij wist gewoon dat Deen niks goeds met Kate aan het doen was.

Kate staarde nog steeds in de spiegel,
Maar toen hoorde ze voetstappen richting de slaapkamer komen,
Kate bedacht zich dat dat Deen was en was bang dat hij erachter was gekomen dat de brief niet gold,
'Schoonheid!!..'hoorde ze van achter de deur komen en de deur ging open,
Daar stond Deen in alleen een paarse kamerjas en een fles champagne in zijn handen.
Kate walgde al bij de gedacht dat er vast niet veel kleding onder die kamer jas zat en ze stond langzaam op.
'Champagne!.. om te vieren dat we gaan trouwen!..'riep Deen en Kate zuchten opgelucht dat hij er nog niet was achtergekomen dat de brief ongeldig was.
Hij zetten de champagne neer op een tafel en kwam op haar afgelopen,
Zijn hand streelde langs haar wang, net boven de enorm blauwe plek.
Maar hij zei er niks van en Kate kneep van angst haar ogen dicht toen hij zijn grote lichaam tegen haar koude lichaam aan drukten..

[Cate Sparrow]

Cate wankelde naar de deur. Alles deed zeer. Haar rug haar benen en haar hoofd.
Wanneer zou deze ellende nou over zijn? Boos schopte ze tegen de deur.
De schanieren kraakte.
Iedereen keek op.
Op Cate d’r gezicht kwam een grijns en ze schopte nog een keer tegen de deur,
en 1 schanier brak los.
‘Goed zo Cate! Ga door!’ zei Norrington.
Na nog een paar schoppen van Cate brak de deur los.
Ze rende met ze allen de kerkers uit.
‘Wat heb je trouwens met die Douillet gedaan?’ vroeg Beckett terwijl ze het palijs uitrende. ‘Gedood’ zei Cate die niet wou vertellen wat daarvoor gebeurt was.
‘En als we willen dat dit stopt moet Deen ook gedood worden’ zei Cate.
‘Maar eerst moeten we ervoor zorgen dat WIJ niet gedood worden!’ zei Norrington
die achter zich wees naar een stuk of 40 soldaten die hun achterna rende.

Kate schrok toen zijn grote handen over haar borsten voelde
en ze verstijfde. Deen grijnsde.
‘Je bent nog steeds nerveus hè? Ik help je wel om het goed te doen’ zei hij
en hij pakte Kate d’r handen.
‘Wat?!’ piepte Kate die zag hoe hij haar handen naar zijn geslachtsdeel bracht.
‘LAAT ME LOS!’ gilde Kate en ze duwde hem van haar af.
Deen struikelde en viel achterover.
Met zijn hoofd raakte hij de punt van de tafel en het bloed verspreidde
zich over de vloer.
Kate schrok. Had ze hem vermoord? Ze liep behoedzaam naar Deen toe
en voelde aan zijn pols. Dood.
Zo vlug als ze kon rende ze de trap af, door de zaal naar buiten.
Maar waar moest ze heen? Zonder dat ze het door had brachten haar
voeten zich naar haar vaders palijs.
Volgens haar was dit het beste besluit.

[Katherina Beckett]

Ze renden zo hard als ze kon over het grint pad richting het paleis,
Na aangebeld te hebben deed een bediende de deur open.
'Oh.. Uwehoogheid, Wat doet u hier zo laat?' zei het magere mannetje in de deuropening en hij boog een aantal keer,
Kate had geen flauw benul van hoe laat het was en ze keek naar de klok toen ze de hal binnen stapten.
Het was vijf over 2 's nachts.
'Ik wil mijn vader spreken..'bracht Kate moeizaam uit,
'Majesteit licht te slapen, Maar ik kan hem proberen wakker te maken' zei de man zenuwachtig en Kate knikten,
De man renden de trap op en Kate ijsbeerde wat rond in de hal, Ze keek even naar haar jurk, De zoom zat onder de modder.
Maar het maakten haar niks uit,
Het enigste waar ze aan kon denken waren Beckett, Cate en Norrington die nog ergens in Frankrijk zaten.
Na een tijdje kwam Koning Florence haastig de trap af gerent en omhelsden Kate.
'Pap.. Cutler, Cate en Norrington zijn in gevaar..'zei Kate en keek haar vader aan.
'Waar zijn ze?..'vroeg Koning Florence,
'Frankrijk' zei Kate kortaf en Koning Florence knikten,
'Dan gaan we daar heen..'zei hij besluitend en Kate knikten.
En nog geen uur later vaarden ze naar Frankrijk.

Beckett trok zijn rapier en Norrington ging voor Cate staat en trok ook zijn rapier,
Cate was wapen loos en moest zich achter Norrington verschuilen.
De mannen kwamen op hun af met hun geweren en zwaarden,
Ze wisten dat dit zinloos was, ze zouden toch wel verliezen.
'Rennen!!..'schreeuwde Beckett uit het niks en Norrington knikten en trok Cate mee achter Beckett aan.
Ze wisten de wachters te ontkomen en kwamen uit het paleis gerent.
'Eindelijk weg van dit vreselijke huis..'zei Cate rennend met Norrington's hand nog vast.
'Waar moeten we heen?..'vroeg Beckett en ze keken in een donker eindeloos bos.
'Daarheen!..'riep Norrington en wees naar een aantal lichten van een klein dorpje verderop.
'Goed..'zei Beckett en ze renden richting het dorp.
Ondanks dat het al donker was was het nog aardig licht.
Ze keken rond en zagen dat er een grote markt bezig was.
Er werden vleeswaren, brood, groeten maar ook slaven verkocht en opeens ging Cate's oog naar een man die kinderen stond te verkopen.
'Kijk!!..'riep Cate en Beckett keek om naar de man met de kinderen.
'PEPPER!..'riep Beckett en renden gevolgd door Norrington en Cate naar de man en de kinderen.
'Hoho.. waar denkt u mee bezig te zijn meneer?..'zei de man toen Beckett Pepper weg pakten van de groep kinderen.
'Pappie..'zei Pepper zacht toen Beckett haar oppakten.
'Ja ik ben er!..'zei Beckett blij en keek de man vel aan,
'Dit is wel mijn dochter' zei hij en de man pakten zijn pistool en legden die tegen Beckett's voorhoofd.
'Zei kost 10 goudstukken..'zei de man boos.
'WAT?.. Ik ga mijn eigen kind niet kopen' riep Beckett boos en bleef koeltjes ondanks het pistool.
De man werd boos en haalde de veiligheids pook van het pistool,
"Klik" zei het pistool en Beckett sloot zijn ogen,
Maar opeens hoorde hij een harde klap en opende zijn ogen,
De man lag bewusteloos op de grond en achter hem stond Cate met een balk in haar handen.
'Dat zou hem leren..'zei Cate en Beckett lachden en haalde Pepper wat hoger in zijn armen.
'We moeten Kate vinden..'zei Beckett ongerust en Cate en Norrington knikten.
'Waar is mammie?..'zei Pepper zachtjes en Beckett keek haar aan.
Hij wist niet goed wat hij moest zeggen en keek Cate en Norrington aan.
'Laten we maar gaan dan..'zei Cate en ze stapten verder het dorp door..

[Cate Sparrow]

‘Waar zijn Marina en Dylan?’ vroeg Norrington op een gegeven moment.
Cate keek naar de grond. Ze zag ze niet bij die verkoper. Zouden ze al verkocht zijn?
‘Ik heb geen idee’ antwoordde ze.
‘Laten we naar de haven gaan. Dan vorderen we daar een schip en dan gaan we weer naar Engeland’ zei Cate die er niet over wou praten.
‘Goed plan’ zei Beckett en ze liepen naar haven.
‘Ik ga niet weg zonder mijn kinderen!’ zei James.
‘James…toe nou’ zei Cate.
‘Nee’ zei James en hij wou zich omkeren om weg te lopen.
Cate pakte zijn hand vast en keek hem doordringend aan.
‘Ze zijn dood James…dat vertelde Douillet me’ zei Cate.
‘Wat?!’ zei hij ontzet.
Cate zei niks en trok hem verder mee.

Kate was gearriveerd in Frankrijk en ging regelrecht naar het paleis van Douillet.
Maar toen ze binnen kwam was er niemand.
Alles was uitgestorven en Kate keek ontzet naar de lege cellen.

Cate, James, Beckett en Pepper liepen door de haven.
‘Kijk! Is dat niet het schip van Koning Florence?’ vroeg Beckett en hij wees naar het enorme schip midden in de haven.
‘Je hebt gelijk!’ zei James en ze liepen naar het schip.

[Katherina Beckett]

Het was stil op het grote schip,
Maar verderop stonden een aantal bewakers en ze liepen er naartoe.
'Kan ik u helpen?..'vroeg de bewaker die ze hopeloos naar het schip zag staren.
'Ja..'zei Cate en ze stapten richting de man.
'Waar is Koning Florence?..'vroeg Cate.
'Sorry mevrouw dat kan ik u niet vertellen, Dat zijn geheime zaken..'zei de bewaker.
'Ik ben wel de man van Princess Florence..'zei Beckett die met Pepper in zijn armen naar voren stapten.
'Ja en ik ben de koningin van verweggiestan..'zei de andere bewaker lachend, Maar Beckett vond het helemaal niet grappig en keek hem vel aan.
Maar ze hadden gelijk, Hun kleding was verscheurt, Ze waren vies en modderig, En van de witte pruiken van Norrington en Beckett was ook niet veel meer over,
Ze leken totaal niet op zichzelf.
Cate zuchten en keek de bewaker vel aan en ze liepen weer weg.
'We moeten even helder nadenken..'zei Cate wijs en dacht diep na,
'Koning Florence is zich vast zorgen gaan maken over Kate, En is naar Frankrijk toe gevaren..'zei Cate.
'Dus dan is hij naar Douillet's fort omdat we daar waren!..'riep Beckett en iedereen knikten en ze zetten de pas snel richting het Fort van Douillet.

'Ze zijn weg..'zei Kate zacht en staarde naar de cellen,
Koning Florence legde zijn hand even op zijn dochters schouder en zuchten.
'Waar kunnen ze toch zijn?..'vroeg Kate zachtjes en vreesde het ergste.
'Wat als ze dood zijn?..'zei Kate en voelden haar ogen tranen maar ze slikten en keek haar vader aan,
'Natuurlijk niet Lieverd.. Beckett, Pepper, Cate en Norrington redden zich heus wel..'zei Koning Florence en Kate knikten.

Toen ze bij het Fort aan kwamen deed Cate de grote deur open richting de hal.
Het zag er verlaten uit, Alsof het al duizenden jaren leeg stond.
Terwijl Douillet nog maar net dood was.
Cate stapten naar binnen gevolgd door Norrington, Beckett en Pepper,
Pepper keek rond met haar kleine oogjes en deed snel haar handen voor haar gezicht.
'Rustig maar Lieverd.. Pappa is er..'zei Beckett en gaf Pepper een aai over haar bol.
Cate stapten door de gang en hoorde haar voetstappen galmen tot aan het einde van de gang.
'Weet je zeker dat hij hier is?..'vroeg Norrington aan Cate die zelfverzekerd door liep..

[Cate Sparrow]

‘Nee, dat is juist het probleem’ zei Cate die stopte.
‘Laten we maar eens bij de cellen gaan kijken’ zei Beckett en hij ging voorop.
Toen hij de deur open deed, was er niemand.
Alles was verlaten.
‘Oké wat nu?’ vroeg Cate die hulpeloos naar James keek.
‘Nou, ik stel voor om als een gek terug te rennen naar het schip!’ zei Norrington.
Even keken ze elkaar aan en toen rende ze als een gek terug naar de haven.

Kate liep met lood in d’r schoenen de loopplank op.
Ze wou niet terug. Ze wou op Beckett wachten.
De loopplank werd ingehaald en Kate keek naar de horizon.
‘KATE!!!!!’ brulde er 3 bekende stemmen vanaf de kant.
Kate keek verbaast op.
Daar zag ze Beckett, Cate, Norrington en Pepper op en neer springen.
‘CUTLER!’ riep Kate blij.
Het schip was al aan het varen en ze wou NU naar hem toe.
Kate sprong het water in en zwom richting hun toe.
Ook Beckett sprong het water in en zwom richting Kate.
Cate had Pepper d’r handje vast en ze moesten allemaal moeite doen om niet te lachen.
‘Beloof me dat je DAT nooit zult doen’ zei Norrington lachend.
‘Ik was het eerlijk gezegd niet van plan!’ zei Cate grijnzend.
Kate en Cutler waren bij elkaar aangekomen en ze zoende elkaar vurig.
‘Bah’ zei Pepper deed haar handjes voor haar ogen.
Cate keek lachend naar Pepper.
‘Wachtmaar Pepper, ooit ga jij dit ook doen’ zei Norrington.
‘Echt niet!’ zei ze.
En ze keken weer naar het zoenende stelletje in het water.

[Katherina Beckett]

Het schip stopten zodat ze nog mee konden aan boord.
Toen Kate aan wal kwam renden ze op Pepper af en pakten haar vast.
'Mammie..'zei Pepper en zwaaide blij met haar handjes,
Kate lachden en knuffelde haar.
Na een tijdje waren ze op het schip,
Norrington en Cate zaten samen in één kajuit,
Cate lag in bad en sloot haar ogen terwijl ze genoot van het warme water.
Opeens hoorde ze de deur een stukje open gaan en Norrington kwam niks vermoedend binnen.
'He he he.. Wat zijn wij van plan?..'grinnikten Cate en keek hem verleidend aan,
'Ik kom er alleen maar bij..'lachden Norrington en Cate pakten hem bij zijn kraag vast en trok Norrington met kleding en al het bad in.
'Cate.. Ik heb mijn kleding nog aan..'lachden Norrington terwijl Cate hem vurig begon te kussen.
'Maakt.. niks uit..'zei ze al kussend en trok zijn pruik van zijn hoofd en gooide die weg.
Ze begon hem verder uit te kleden en alle natte kleding stukken vlogen in het rond.

In de kajuit van Kate zaten Kate en Beckett op een sofa,
Zachtjes kusten ze elkaar.
'Mammie..!'hoorde ze opeens vanuit de badkamer.
'Ik.. kom.. al..'zei Kate onder het zoenen door richting de badkamer waar Pepper in bad zat.
Kate stond op en Beckett keek haar aan,
'Kom zo terug..'zei Kate en hij knikten lachend en gaf haar nog een snelle kus.
'Wat is er?..'vroeg Kate toen ze de badkamer in kwam lopen en zag dat de gehele vloer onder het schuim zat.
'Pepper!.. wat heb je gedaan?..'vroeg Kate verbaasd die Pepper in het hoge schuim zocht.
'hihih..'hoorde ze vanuit het bad en Kate stroopte haar mouwen op en haalde Pepper uit het bad.
'Jij dondersteen..'lachden Kate en pakten een handdoek en droogte Pepper af.
Beckett kwam binnen lopen te keek verbaasd naar het schuim dat de gehele badkamer bezetten.
'Wat is hier gebeurt?..'zei Beckett lachend.
'Deze jonge dame heeft er weer eens een zooitje van gemaakt..'zei Kate en Beckett schudden lachend zijn hoofd..

[Cate Sparrow]

Cate en Norrington waren uit gebadderd en ze zaten tegenover elkaar aan de keukentafel.
Het was stil, er waren 10 minuten voorbij gegaan zonder dat er ook maar 1 woord over de tafel gevallen was.
‘We denken het zelfde hè?’ vroeg Norrington die Cate nog steeds aankeek. Cate wist het, ze kon er niet over liegen.
‘Dat denk ik ook’ zei Cate en ze eindigde haar zin met een diepe zucht.
‘Hoelang is het al?’ vroeg Norrington die zijn blik nog niet 1 keer van Cate afgewend had.
‘Ik weet niet… misschien 5 weken of langer’ antwoordde ze.
Norrington knikte zwijgend en hij keek naar zijn handen die in één gevouwen op de tafel lagen.
‘En jij?’ vroeg Cate onzeker.
‘3 weken’ antwoordde hij zacht.
Er viel weer een pijnlijke stilte die misschien 5 minuten duurde.
Gelukkig voor Cate werd die stilte verstoord door iemand die op de deur klopte.
Cate stond op en liep naar de deur.
Ze proestte het uit toen ze Kate voor haar deur zag staan.
Kate zat onder het sop en ze had doorweekte kleding aan.
‘Ja ja erg grappig’ zei Kate die zelf ook een beetje moest lachen.
‘Kunnen jullie even op Pepper letten?’ zei ze met een knipoog.
‘Ow gaan jullie weer naar een theekransje?’ vroeg Cate met een grijns.
‘Ja zo iets’ zei Kate grijnsde.
Lachend schudde Cate d’r hoofd.
‘Natuurlijk kunnen we op Pepper letten’ antwoordde Cate en ze ging een stukje opzij zodat Pepper naar binnen kon.
‘Veel plezier’ zei Cate en ze sloot de deur.

Kate rende naar haar kajuit waar Beckett op haar wachte.
Toen ze de deur opendeed verscheen haar glimlach weer op haar gezicht.
Beckett lag zonder kleren in bed en wenkte haar.
Verleidelijk liep Kate naar hem toe.
‘Ik dacht, waarom opnieuw aankleden als we toch weer uit de kleren gaan’ zei Cutler en hij trok Kate op zich.
Kate zoende hem vurig en ze voelde hoe Cutler haar natte kleding uittrok.

[Katherina Beckett]

Na een tijdje zaten Cate en Norrington nog steeds in de keuken,
Cate die al die tijd alleen maar aandacht had geschonken aan Pepper keek even Norrington's kant op maar zijn blik stond niet op haar en ze keek weer weg.
Deze spanning tussen die twee moest eens ophouden.
Pepper rende huppelend door de keuken en keek Norrington's kant op.
Ze wist dat er wat was en had allang gemerkt dat ze niet veel tegen elkaar zeiden.
'Wat is er?..'zei Pepper die zachtjes haar warme handjes op Cate's wangen legde, Cate moest een beetje lachen om de bezorgde Pepper en keek haar aan ik haar blauwe oogjes.
'Niks kleine..'zei Cate en gaf haar een aai over dur bol.
Pepper liep naar Norrington toe en deed hetzelfde bij Norrington,
'Wat is er?..'zei Pepper met een piepende stem en Norrington zetten Pepper op zijn schoot.
'Er is niks hoor..'zei Norrington lachend en Pepper keek van Norrington naar Cate.
'Joellie niet meer verliefd?..'vroeg Pepper en deed een vragende beweging met haar armpjes.
Cate zweeg en wist even niks meer te zeggen.
'Soms Pepper.. als twee mensen getrouwd zijn.. kunnen.. kunnen ze elkaar op een gegeven moment alleen nog maar aardig vinden, Snap je?..'legde Norrington stotterend uit.
'Maar.. joellie niet meer verliefd?..'vroeg Pepper en trok een verdrietig gezicht.
'Nee Pepper..'zei Cate zacht en keek Norrington aan die knikten.
'Maar je vader en moeder houden nog wel van mekaar..'zei Norrington om Pepper een beetje gerust te stellen.
'Ta.. die doen niks andoers dan de heledag liefde te bedrijven aan mekaar..'zei Pepper wijs die dat blijkbaar uit iemand anders zijn mond had horen komen.
Cate lachden en pakten Pepper uit Norrington's handen.
'Daar heb je gelijk in Peppertje.. Dus maak je maar geen zorgen..'zei Cate.

Beckett gooide de natte jurk op de grond en hing met zijn naakte lichaam boven Kate die hem met overgave zijn gang liet gaan.
Ze spreiden haar benen en Beckett keek haar even aan en begon kleine kusjes te geven, eerst op haar wangen er toen op haar mond, en langzaam begon hij haar langduriger te kussen.
Ze voelden Beckett binnen dringen en sloot haar benen om zijn middel.
Beckett pakten haar benen vast en begon te bewegen.
Alsof het nog nooit zo goed had gevoeld begon Kate een beetje geluidjes te maken, hijgend deed ze haar armen om zijn nek terwijl hij een beetje harder ging.
'Oh Kate..'piepte Beckett opeens, blijkbaar genoot hij er ook van en Kate kusten zijn borst..

[Cate Sparrow]

Pepper gaapte.
‘Ben je moe lieverd?’ vroeg Cate en Pepper knikte.
‘Nou, je mag wel in ons bed slapen’ zei Cate glimlachend en ze liep naar de slaapkamer.
Toen ze Pepper had ingestopt liep ze terug naar Norrington.
‘Dus, wat gaan we doen?’ vroeg hij weer serieus.
Cate keek naar de grond. Wat moest ze zeggen?
Ze nam zwijgend weer plaats op de stoel tegenover Norrington.
Er viel een pijnlijke stilte.
‘Niet te geloven….’ Zei Norrington uit het niets en met een flauwe lach.
Cate keek hem vreemd aan.
‘Wat bedoel je?’ vroeg ze.
‘Eerst ben ik mijn kinderen kwijt, en nu mijn vrouw’ zei hij terwijl hij nog steeds flauw lachte.
Cate daarin tegen lachte niet.
Hij had gelijk.
Ondanks dat ze soms zo gevoelloos praatte miste ze haar kinderen Dylan en Marina heel erg.
En als ze dan Pepper zag, miste ze het moedergevoel.
Opeens stond Norrington op en hij liep naar een bureau.
Uit 1 van de laatjes pakte hij een document tevoorschijn.
‘Scheidingpapieren’ zei hij en hij zwaaide met de papieren.
‘Waarom heb je die daar liggen?’ vroeg Cate verbaast.
‘Ik wist dat dit zou gebeuren’ zei Norrington alsof hij de toekomst gelezen had.
Cate pakte een veer en doopte die in de inkt.
Langzaam ging de punt van de veer naar het document.

Uitgeput lagen Kate en Beckett naast elkaar terwijl ze nog een beetje na hijgden.
Beckett streek met zijn hand door Kate haar haren.
Kate sloot haar ogen en genoot nog een beetje na.
Opeens werd er op de deur gebonsd.
Kate en Beckett keken verbaast op.
‘Wel verdraait’ zei Beckett en hij stond op.
Hij deed zijn kamerjas aan en deed de deur open.
Kate was ondertussen onder de dekens gekropen en keek vragend naar de deur.
Daar stond Cate helemaal doorweekt.
‘Wat is er?’ vroeg Beckett.
‘Het stormt verschrikkelijk! Je moet helpen aan dek!’ zei Cate.
Beckett knikte.
‘Waar is Pepper?’ vroeg Kate die horden dat Cate achter de deur stond.
‘Die slaapt in het bed van James en mij’ antwoordde Cate die het natte haar uit haar gezicht haalde.
‘Oké’ zei Kate.
Beckett was klaar en rende met Cate naar het dek.
Kate kleedde zich ook aan en ging naar de kamer van Cate en James.
Daar vond je Pepper die klaar wakker was in bed.
‘Hey liefie!’ zei Kate en ze liep naar Pepper.
‘Waar is pappa?’ vroeg Pepper die schijnbaar wist dat het stormde.
‘Boven aan dek, hij helpt de bemanning’ antwoordde Kate en ze kwam naast Pepper op bed zitten.
‘Pappa!’ zei Pepper en ze ging het bed uit en rende naar het dek.
Kate moest er even aan wennen dat Pepper al kon rennen.
‘PEPPER!’ riep Kate en probeerde Pepper achterna te gaan.
Pepper was inmiddels het dek opgerent opzoek naar haar vader.
‘PEPPER!’ riep Kate nogmaals door de menigte heen.
Het was zo druk op het dek dat ze niks zag.
‘Kate! Wat is er?!’ vroeg Cate.
‘Ik ben Pepper kwijt!’ riep Kate al zoekend terug.
Opeens hoorden ze Pepper gillen.
‘PEPPER!’ riepen Kate en Cate tegelijk.
Samen rende ze op het geluid af.
Ze vonden Pepper huilend bij de reling.
Kate greep Pepper, die helemaal doorweekt was net zoals Kate, vast.
‘Gelukkig ik heb je’ zei Kate en ze drukte Pepper tegen zich aan.
‘Kate! KIJK UIT!’ brulde Cate en ze wees naar een grote golf met water.
Kate verstijfde en Cate zag dat.
Cate duwde Kate en Pepper aan de kant en de grote golf klapte over het dek.
Toen Kate opstond en keek waar Cate gebleven was.
Was Cate verdwenen.

Na een tijdje opende Cate d’r ogen.
Ze zag alles wazig.
Ze lag op een vochtige houden vloer met overal schimmel en andere rotzooi.
Na een minuut kon ze alles beter zien en ze keek rond.
Het schip had een groene gloed over zich heen en langzaam begon ze te beseven waar ze beland was.
Opeens kamen er overal wezens vandaan.
Mensen kon je ze niet bepaalt noemen.
Ze deden haar denken aan vissen.
Voordat ze ook maar iets kon doen was ze omsingeld.
Opeens zag ze Davy Jones door de menigte heen stampen.
Ze deinsde één stap achteruit maar ze probeerde geen angst te laten zien.

[Katherina Beckett]

Pepper zat huilend in Kate's armen terwijl ze haar probeerde te troosten.
Het schip bewoog woest heen en weer in de hoge donkere golven en de lucht zag zwart en werd zo nu en dan verlicht door een oorverdovende klap van onweer.
Pepper die zoals de meeste kinderen bang was voor onweer begon nog harder te huilen en Kate tilden haar op maar werd weer om geblazen door de krachtige wint en de hoge golven.
Maar in plaats van een harde klap op de grond voelden Kate twee warme handen die haar opvingen terwijl ze Pepper stevig vast hielt.
Kate keek omhoog en zag Beckett met een nat gezicht haar aankijken,
'Kate.. wat doen jullie hier?' vroeg Beckett bezorgt en tilden Kate en Pepper op en nam ze mee naar binnen, Het was dat het zo gevaarlijk buiten was en dat ze snel naar binnen moesten dat Kate niet merkten dat Beckett Pepper en haarzelf kon dragen.
'Pepper renden het dek op naar jou..'zei Kate toen ze in de warme hal stonden, Ze keken elkaar aan en daarna naar Pepper die onverwachts zachtjes in Kate's armen lach te slapen, Alsof er nooit wat gebeurt was.
Kate lachden naar Pepper en keek op naar Beckett die haar ook lachend aankeek.
'Ik breng haar maar even naar bed..'zei Kate zachtjes,
'Is goed Lieverd..'zei Beckett en gaf Pepper een kusje op haar handje die slapjes naast haar lichaam hing, En daarna Kate een kus op haar mond en Kate liep naar Pepper's slaapkamer.
Toen ze binnen kwam voelde ze de warmte van de openhaard die nog warm knetterden.
Kate trok Pepper wat schone droge kleertjes aan en legde haar zachtjes in haar bedje.
'Slaap lekker liefie..'zei Kate zachtjes en gaf haar een kusje op haar voorhoofd.
'Slaap lekker mammie..'zei Pepper zachtjes.
'Het spijt met van daarnet..'volgde Pepper die blijkbaar nog goed doorhad wat ze gedaan had.
'Het is al goed..'zei Kate en glimlachten naar Pepper en verliet langzaam de slaapkamer.
Toen Kate in haar eigen slaapkamer terug kwam was het stil,
Beckett had ze natuurlijk nog niet in bed verwacht, Hij was nog druk bezig op het schip.
Opeens dacht ze aan Cate die ze al niet meer had gezien sinds Pepper het dek op renden.
Kate begon zich zorgen te maken en liep snel de kamers door,
Ze opende alle mogelijke kamers, Zelfs de bezemkast.
Maar geen Cate.
Kate renden richting het dek, Ze voelde de natte plukken haar en de natte kleding van daarstraks nog aan haar lichaam plakken, En het deed haar niet veel om nu weer de koude regen in te stappen.
Kate renden over het dek en viel bijna weer, Maar weer werd ze opgevangen maar nu door Norrington die glimlachend met zijn gezicht boven haar hing.
'Dankje James.. Die vervelende hakken ook..'zei Kate half lachend en keek toen weer serieus.
'Heb jij Cate gezien?..'vroeg Kate, 'Nee..'zei Norrington bot alsof het hem niks kon schelen en Kate draaide met haar ogen en liep verder.
Kate zag in de verte Beckett staan met wat mannen en de liep richting hem.
'Cutler..'zei Kate en Beckett keek verbaasd op.
'Kate?! Lieverd.. wat doe je hier? Ik zei toch dat je beter veilig kunt binnen blijven?!..'zei Beckett overbezorgd.
'Ja weet.. ik..'zei Kate hijgend met de natte plukken haar op haar gezicht.
'Maar.. Ik zie Cate nergens..'zei Kate en Beckett keek haar zwijgend aan.
'Nou.. ze is vast wel ergens binnen ofzo..'zei Beckett ook bot,
Kate rolden weer met haar ogen, 'Cutler!.. ze is weg.. verdwenen van het schip?!..'riep Kate door het harde gedonder van de lucht.
'We vinden haar wel schat..'zei Beckett terwijl hij Kate weer naar binnen loodste.

'En waat doet deze jonge daaame op ons schiep..'zei Jones haggelend en Cate keek hem vel aan.
De tentakels van Davy Jones kronkelden boven Cate's gezicht en ze stond op en deed één pas achteruit.
'Ik.. Ik denk dat ik overboord ben gevallen van mijn schip..'zei Cate en keek naar de grond en merkte het houten been van Jones op.
'Ahhh..'zei Jones en bekeek Cate van top tot teen.
Cate keek hem met een vies gezicht aan.
'Sluit haar maar op..'zei Jones knorrend en Cate werd opgepakt door een aantal vismannen en ze werd meegenomen..

[Cate Sparrow]

Cate stribbelde tegen maar zonder succes.
Zonder pardon werd ze de cel ingesmeten en ze viel op de grond.
Pissig keek ze naar de wezens die lachend weg liepen.
‘KOM TERUG!’ brulde Cate en ze stond op.
Maar ze lachten alleen maar harder en ze hoorde hoe ze met een klap de deur dicht smeten.
‘Verdomme!’ riep ze nog en ze schopte boos tegen de celdeur.
Moedeloos liet ze zichzelf weer op de grond vallen.

Kate liep te ijsberen in haar kamer.
Zou Cate echt weg van het schip zijn?
Die grote golf was sterk genoeg om haar het water in te sleuren.
Dat was dus niet onmogelijk.
En stel dat het zo was, zou het dan betekenen dat ze verdronken was?
Miljoenen vragen gingen door haar gedachten en ze probeerde ze allemaal te verklaren.
Opeens kwam Beckett binnen.
‘Ben je nog niet aan het slapen, lieverd?’ vroeg hij verbaast.
‘Hoe kun jij in vredesnaam aan slapen denken!’ beet Kate hem toe.
‘Cate is weg! Weet je nog?’ zei ze pissig en ze liet zich moedeloos op bed vallen.
Beckett zuchtte diep en hij trok ondertussen droge kleren aan.
‘Waarom maak je, je over haar toch zo veel zorgen? Het is een piraat Kate! Dat weet je toch?’ zei Beckett die zichzelf in de spiegel bekeek.
Kate had zin om als een gek te gaan vloeken.
Beckett kon sommige dingen zo verkeerd uit zijn strot laten komen.
‘En als ze van boord gevallen is, wat wou je dan doen? De zee is veel te groot Kate, je kun Cate daar nooit in vinden!’ zei hij en hij ging in bed liggen.
Hij had gelijk.
Zelfs als ze Cate vond dan was het nog maar de vraag of ze nog leefde.
Kate liet haar handen in d’r gezicht rusten.
‘Wat een gedoe, had ik Pepper ook maar beter in de gaten gehouden. Dan was dit nooit gebeurt’ zei Kate verdrietig.
‘Pepper? Wat is er dan gebeurd?’ vroeg Beckett verbaast.
Toen Kate had verteld wat het gebeurt was, kwam er een lange stilte.
‘Ow’ zei Beckett enkel.
‘Ow? Is dat het enige wat je kunt zeggen!?’ riep Kate pissig en ze keek boos naar Beckett.
‘Kate zoals ik al zei; je vindt Cate toch niet meer terug’ zei Beckett kalm.
‘De zee geeft en ze neemt’ zei hij enkel.
‘Nou kom en ga slapen’ zei hij en hij sloot zijn ogen.
Kate wist dat hij gelijk had en ook zij ging maar slapen.

[Katherina Beckett]

Het was ochtend en de eerste zonnestralen van de dag schenen het heldere water over.
Beckett werd wakker en opende langzaam zijn ogen,
Zij hand ging langs de plek waar Kate hoorde te liggen en hij keek op toen hij niks voelden.
'Kate is vroeg vandaag..'dacht Beckett te weten hoeveel ze van uitslapen hielt.
Hij keek op de klok die 10 uur sloeg en hij stapten uit bed.
Even stapten Beckett door de gangen opzoek naar Kate maar bedacht zich dat ze vast op het dek zou zijn.
Beckett ging zich aan kleden en kwam toe hij een tijdje later het dek op stapten Norrington tegen.
'Goedemorgen James..'zei Beckett alsof hij goedgehumeurd was en Norrington lachden naar hem.
'Heb je Kate gezien?..'vroeg Beckett en keek naar de stralende zon die over het water scheen.
'Nee nog niet..'zei Norrington en ging verder met het harde werk dat op het dek verricht moest worden.
Beckett dat na over waar Kate zou kunnen zijn en maakten pas richting Pepper's slaapkamertje.
Hij deed voorzichtig de deur open en stapten naar binnen,
Pepper lag nog stilletjes te slapen en Beckett verwonderde zichzelf dat Kate hier niet was.
'Pappie..'zei Pepper die wakker werd en in haar oogjes wreef.
'Hallo kleine slaapster..'zei Beckett lachend en kwam op de rand van haar bedje zitten.
'Lekker geslapen?..'vroeg Beckett en Pepper knikten, Toen viel Beckett blik op een briefje dat op het nachtkastje van Pepper slag.
Hij pakten het op en herkende meteen het sierlijke handschrift dat van Kate was.

Lieve Cutler,
Het spijt me dit te moeten zeggen maar ik kan Cate niet alleen laten.
Ik weet wat je gezegd hebt over het feit dat Cate overal kan zijn en bijna onvindbaar is..
Maar ik kan mijn vriendin niet zomaar in de steek laten,
Zorg goed voor Pepper, Ik weet dat je een goede vader bent.
Ik hou van je,
Hoogachtend Kate Florence

Beckett's oog viel op het feit dat ze zichzelf Florence noemden in plaats van Beckett, Iets waarvan hij zichzelf op betrapten dat hem pijn deed van binnen.
'Pappa verdrietig?..'zei Pepper die hem aankeek en haar handjes op zijn stoppelige wang legden.
Beckett keek Pepper aan met tranen in zijn ogen.
'Er is niks liefje..'loog Beckett en hij gaf haar een kusje op haar voorhoofd.
'Mathilda.. kun jij Pepper aankleden?..'zei Beckett tegen een dienstmeid die op de gang liep en de vrouw boog diep en liep Pepper's slaapkamer binnen,
Beckett hoorde toen hij de kamer verliet Pepper nog roepen dat ze haar mamma wou en weer voelden hij die akelige steek van binnen.
Beckett liet de trap op naar het dek met de brief nog in zijn handen,
'Is alles goed?..'vroeg Norrington die de bezorgde blik op Beckett's gezicht op merkten en hij knikten.
Hij gaf de brief aan Norrington die hem in een razend tempo door las.
'Och jeetje..'was alles wat Norrington kon uitbrengen en hij keek over de reling van het schip.
'Één van de reddingsbootjes is inderdaad weg..'zei Norrington en keek Beckett weer aan, Hij knikten, iets waar hij nog niet helder over na kon denken.
De gehele EITC werd in actie gezet opzoek naar Kate,
Beckett moest en zou zijn vrouw terug vinden..

Kate roeiden zo hard al ze kon,
Eigenlijk had ze geen idee waar ze naartoe wou varen.
Maar met de gedachten om Cate te redden in haar hoofd zou het haar brengen waar ze heen moest gaan.
Na misschien wel twee uur eindeloos rond gedobberd te hebben
zag ze opeens een aardig groot schip met oranje waaier achtige zeilen, 'Merkwaardig schip om alledaags tegen te komen' dacht Kate en ze hoorde wat geschreeuw vanaf de boot komen,
Blijkbaar hadden ze Kate opgemerkt en kwamen ze richting haar.
Kate probeerde een beetje weg te schuilen, maar het was allang te laat wat ze eigenlijk ook donders goed wist.
Kate pakten de roeispanen en begon te roeien als een gek.
Ze had een zwarte cape om haar schouders en deed snel de capuchon op zodat ze haar gezicht niet zouden zien.
'Stop met roeien!..'hoorde ze een van de mannen zegen maar Kate ging door en probeerde te ontsnappen.
'Ik zei stop met roeien! Je staat onder schot..'riep de man nog een keer en nu bedacht Kate zich dat ze geen kans had en ze stopten met roeien.
Kate keek in haar ooghoeken naar boven en zag dat er wel dertig mannen een geweer op haar gericht hadden, Iets wat ze niet gewent was.
Maar Kate bleef kalm.
'Kom aan boord!.. Dit is een bevel..'zei een man met een wat chinees accent.
Kate knikten met de capuchon nog op haar hoofd en stapten aan boord.
'Haal de Captain..'riep één van de mannen en Kate was nu omsingelt door de wapens.
Ze hoorde dat er verschillende talen werden gesproken, Iets wat leek op Chinees.
Na een tijdje kwam er een man het dek op,
Hij had een kaal hoofd met aan de ene kant een enorm litteken en aan de andere kant een tatoeage van een draak die kronkelden om zijn hoofd.
'Ahh.. en wie hebben we hier?..'vroeg de man en kwam dichterbij Kate.
Kate ging een beetje gebogen staan zodat de capuchon ver over haar hoofd bleef zodat haar gezicht onmogelijk was om te zien.
De man stapten op haar af en sloeg in één beweging haar capuchon af waardoor Kate schrok en meteen weer overeind stond en de man keek haar recht in haar ogen aan.
'Een vrouw?!..'riepen de andere mannen met geweren omstebeurt.
'En wat voor één..'zei de Captain en bekeek Kate van top tot teen en draaide een rondje om haar heen.
'Vertel je naam liefje..'zei de man die met zijn lange vingers waar zwarte nagels aan zaten langs haar wang streelde.
Kate keek hem boos aan en schudden haar hoofd.
'Niet?..'vroeg de man en keek haar met een gemene lach aan.
'Dan vertel ik jou de mijne..'zei hij.
'Ik ben Captain Sao Feng..'zei de man hard en rees zijn handen in de lucht alsof hij een god was.
Kate schrok op en beseften wie deze man was, Ze had vaker verhalen over hem gehoord van Beckett.
'En nu wil ik weten wat uw naam is..'zei Sao Feng en aaide weer haar wang.
'Ik.. ik ben Lady Kate Beckett..'zei Kate stotterend en bedacht zich of het eigenlijk wel zo'n goed idee was om haar achternaam te melden.
'Beckett?!..'riep Sao Feng, 'Jongens! we hebben hier de vrouw van Lord Beckett aan boord..'lachden Sao Feng alsof hij Kate uit lachden om het feit dat ze met Beckett getrouwd was.
'En wat moet zo'n mooie dame met zo'n gluiperd als Beckett?..'zei Sao Feng met de klemtoon op Beckett gelegd.
'Dat gaat je niks aan..'zei Kate en keek hem vies aan.
'Zo zo.. Mevrouw heeft een grote mond?..'zei Sao Feng luid lachend..

Cate lag op haar rug in de cel en staarde naar het mosselige plafon dat er vies uit zag.
Opeens kwamen er twee vismannen de trap af gewankeld en maakten Cate's cel open.
'De Captain wilt dat je met hem dineert..'zei de ene man met het zeewier vormige hoofd en de andere lachden.
'Geen trek..'zei Cate en lag nog steeds op de grond.
'Je hebt geen keus!..'riep de andere visman en pakten Cate ruw aan haar arm op en nam haar mee naar de Captain's kajuit.
Daar zat Jones met een gemene glimlach op zijn gezicht wat te frunniken in een dode vis.
Cate bedacht zich dat het best raar was dat hij zijn eigen soort eten,
Maar ze werd op een bemosselde stoel neer gezet en keek Jones strak aan..

[Cate Sparrow]

‘Waarom ben ik hier’ vroeg ze zonder enige emotie.
Jones de aan de andere kant van de tafel zat grijnsde en nam een hap van zijn vis.
‘Wat denk je zelf’ zei hij met volle mond.
Vliegends vlug schoot er een mes tevoorschijn die Sao Feng op Kate’s hals liet rusten.
‘Weet je het zeker?’ vroeg hij en Kate schrok van het feit dat zijn gezicht opeens heel dichtbij was.
‘Eigenlijk, ben ik zijn zusje’ verzon ze.
‘Zijn kleine zusje?’ herhaalde Sao Feng en hij lachte spottend.
‘Nog beter’ lachte hij triomfantelijk.
Hij gaf Kate een klein tikje op d’r linker wang en hij keerde haar de rug toe.
‘Wat moeten we met haar doen?’ vroeg één van de mannen aan Sao Feng.
‘Breng haar maar naar een cel’ zei hij en hij wuifde verwaand met zijn hand.
Kate werd vastgepakt en naar een cel gesleept.

Vol walging keek Cate naar hem terwijl hij de vis naar binnen zat te werken.
‘Nou, eet’ zei hij toen hij klaar was.
‘Ik haat vis’ zei Cate en ze schoof het bord met de vis erop van zich af.
Jones lachte gemeen en de haren in Cate d’r nek stonden overeind.
Hij stond op en liep naar Cate toe.
Maar toen hij bijna bij haar was stond Cate op en ze keerde hem d’r rug toe.
Ze rende de kamer uit naar het dek.
Het regende hard maar dat kon haar niks schelen.
Ze trok haar schoenen uit en rende verder over het gladde dek.
Toen ze Jones hoorde brullen dat de crew haar moest tegenhouden, bedacht ze zich geen moment en ze sprong het water in.
De golven waren hoog en Cate kon slecht zien.
Alles was donker en het donkere water maakte het alleen maar moeilijker voor haar.

Uren leken voorbij te gaan en Cate zwom doelloos midden op de oceaan.
Er was geen schip te bekennen en ze begon de hoop te verliezen.
Haar huid ver verwaterd en haar armen en benen deden zeer.
De lucht was opgeklaard en de zon scheen vel alsof er niks gebeurd was.
Af en toe zakte ze weg onderwater om haar benen en armen tot rust te laten komen, maar dat hield ze ook niet lang vol.
Haar blik ging naar de horizon en ze zag het schip van Koning Florence.
Zo hard als ze kon zwom ze richting het schip.
Schijnbaar had niemand haar opgemerkt want ze kon zo aanboord klimmen.
Toen ze over de reling was liet ze zich vermoeid vallen op de grond.
Haar natte haren hingen over haar gezicht en ze hijgde nog een beetje na.
‘Cate?’ hoorde ze een vertrouwd persoon zeggen en ze voelde hoe haar natte haren uit haar gezicht geschoven werd.
Ze keek recht in de ogen van James die haar bezorgd aankeken.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij terwijl hij haar hielp met opstaan.
‘Interesseert jou dat eigenlijk wel?’ vroeg Cate zonder hem aan te kijken.
‘Ja, ik ben jou man weet je nog?’ zei hij en hij probeerde oogcontact te maken.
‘Je bent mijn ex-man’ zei Cate verbitterd.
‘Dat ben ik niet, dat jij nou je handtekening erop gezet hebt moet jij weten. Maar ik heb nooit mijn handtekening erop gezet’ zei hij en het lukte hem om oogcontact te maken.
‘Dus we zijn niet gescheiden?’ vroeg Cate verward.
En Norrington schudde zijn hoofd.
‘Maar die papieren, en jij, en’ zei Cate verward.
‘Ik denk altijd na voordat ik een besluit neem, en ik wou niet van je scheiden. Hopelijk denk jij er het zelfde over’ zei hij en hij loodste haar naar een stoel.
Cate knikte langzaam.
‘Mooi’ zei hij en hij gaf haar nog een kus.
Op dat moment verscheen plotseling Davy Jones aanboord.
Mannen schrokken en werden vastgehouden door de crew van Jones.
Cate stond op en baande zich een weg naar Jones.
Ook Beckett en Norrington liepen naar Jones.
‘Jones, verlaat dit schip!’ riep Cate boos.
‘Geen denken aan popje’ zei hij en hij pakte haar pols vast met zijn kreeftenschaar die als hand diende.
Terwijl Cate zich uit zijn greep probeerde te verlossen waren Jones en Beckett aan het onderhandelen.
Jones kneep wat harder in Cate d’r pols en ze schreeuwde het uit van de pijn.
‘Laat haar gaan!’ schreeuwde Norrington.
‘Ow hou toch je mond’ zei Jones en hij boorde een zwaard in Norrington’s buik.
‘JAMES!’ gilde Cate.
Norrington zakte in elkaar en Cate keek met pijn in haar hart toe.
Toen Jones haar los ging ze zo vlug mogelijk bij Norrington zitten en pakte teder zijn gezicht vast.
Met tranen in haar ogen keek ze hoe het licht in zijn ogen langzaam doofde.
‘James, verlaat me niet! Laat me niet alleen, niet nu!’ zei Cate huilend en Jones kwam naast haar staan.
Hij boog zich over Norrington heen en keek hem bestuderend aan.
‘James Norrington, vrees jij de dood?’ vroeg hij spottend.
James zei niks en trok het zwaard uit zijn lijf en boorde die in Jones lijf met zijn laatste krachten.
Jones keek grijnzend naar het zwaard.
‘Dat vat ik op als een nee’ zei hij en hij trok het zwaard eruit.
Het levenloze lichaam van Norrington lag in Cate’s handen en de tranen vielen op het bleke gezicht van James.
‘Rust in vrede James’ verluisterde ze zacht terwijl ze het lichaam tegen zich aan drukte.