The Woods story(Mary & Jamie Woods; Closed Thread)

[Jamie Woods]

Mary rolde even met haar ogen, het ging ook zo langzaam. "Opschieten Matt, ik zou het leuk vinden om Jamie vandaag nog te zien." Zei ze droogjes, waarna ze wantrouwig om zich heen keek. Wat Mary niet zag, was dat er een enge glimlach op Mathews gezicht verscheen, en onverwachts draaide hij zich om en sloeg hij het mes uit Mary's hand. Mary stond even als versteend, en voor ze wat kon doen, sloeg Matt haar bewusteloos. Hij sleepte haar naar een cel, en dumpte haar daar, waarna hij breed grijnzend wegliep.

Jamie hield haar kaken stevig op elkaar geklemd, toen "de vieze man", met de rug van zijn hand over haar wang streek. Even keek ze hem met een arrogante blik aan, maar daarna beet ze toe, figuurlijk én letterlijk. Ze had in de man zijn hand gebeten, en was in eerste instantie ook niet van plan geweest om los te laten. De man schreeuwde kwaad, en trok zijn hand terug. Jamies tandafdrukken waren in zijn hand te zien, terwijl Jamie grijnzend naar de man zat te kijken. De man vond dit echter helemaal niet grappig, en verkocht Jamie een harde b*tchclap. Jamie hing er maar slapjes bij, en de man liep weg. Volgende keer beter.

Richardo en Juan liepen over de straten, ze wisten niet waar ze moesten zoeken. Beide waren ze de hele tijd stil geweest. "Uhm.." Begon Richarde droog. "Hoe zit het nou met jou en Jamie?" Vroeg hij rustig. Juan grijnsde, en gaf Richardo een blik die al genoeg zei. "We hebben wat.." Grinnikte hij na een korte stilte. Ze moesten beide lachen. "Laten we de meiden maar gauw gaan redden." Zei Richarde grinnikend. Juan knikte als antwoord.

Het werd inmiddels avond, en nog steeds hadden ze niks gevonden. Ze waren al wat verder het dorpje in, toen ze opeens een kraal zagen liggen. Een waarvan er waarschijnlijk een paar 100 van zaten op Mary's jurk. Deze herkenden ze natuurlijk meteen, aangezien Mary en Jamie er samen een dag mee bezig geweest waren (tevergeefs) om de kralen eraf te rukken. Het resultaat was in één woord te beschrijven geweest; Zielig. De kralen bleven zitten, waarschijnlijk hadden ze nog niet eens de helft erafgekregen, toen ze het opgaven. Hoe dan ook, deze lag voor de deur bij een stoffig, donker huis. Waarschijnlijk een oude gevangenis, die nu zowat leegstond. "Laten we even kijken.." Had Richardo voorgesteld, en beide keken ze door het stoffige raam, dat bedekt was met spinnenwebben. Nu was het duidelijk dat het een oude gevangenis zat, en wat Juan en Richardo duidelijk zagen, was een schim van iemand die op de grond lag. Richardo ging naar binnen, en Juan volgde. "Het is Mary!" Zei Richardo opgelucht, maar aan de andere kant ongerust. Juan had al een bos sleutels te pakken, waarschijnlijk van alle cellen in het krakkemikkig gebouwtje, en probeerde ze een voor een uit op Mary's celdeur, tot deze openging. Mary werd door Richardo omhooggehesen, en op een stoffig krukje gezet. Opeens hoorden ze voetstappen. "Wat mot dat?" Hoorde ze een stem grommen. Juan sprong op, en gaf de man een harde klap. "We hoorden dat hier een slaapfeestje werd gehouden.." En opnieuw sloeg hij de vent, totdat die neerviel. "Waarom nodigde je ons dan ook niet uit?" Vroeg hij daarna droog.
"Op zoek naar Jamie nu.." Zei Juan snel, terwijl hij vast vooruit rende, met Mary en Richardo daarna erachteraan.

Jamie keek om zich heen, ze hoorde vanalles. Ook voetstappen, Matt kwam uit het donker tevoorschijn. Jamie snakte even naar adem, maar keek hem daarna kwaad aan. "Jamie.. Lang niet gezien hè?" Lachte Matt droogjes. "Je hebt je kans al gehad Matt.. Verrader.." Gromde Jamie pissig. "Iedereen verdiend een tweede kans toch?"
"Jij valt niet onder 'Iedereen'" Snauwde Jamie droog. Matt grijnsde. "Laat me nu gaan Matt.. Je bereikt hier niks mee." Zei Jamie dom. Opeens begon Matt Jamie te zoenen, dat gaf Jamie de kans hem een kopstoot te geven, en die kans pakte ze. Matt viel op de grond, met een soort van hersenpudding, en Jamie begon te schreeuwen om hulp.

Juan rende op het geschreeuw af, en na een tijdje zag hij Jamie, vastgebonden en al. Hij haalde de sleutels tevoorschijn, en maakte de boel los. Jamie viel in zijn armen, en slaakte een zucht van opluchting. Grijnzend keek ze over Juans schouder neer op Matt, en daarna naar Mary. Rustig liepen ze met zijn allen terug naar het schip, het was laat, en iedereen was moe.

[Mary Woods]

Mary's ogen staarden naar het houten plafond boven haar. Al meer dan een minuut had ze niet geknipperd. Haar gedachten spookten rond in haar hoofd, en wisten van geen ophouden. Waarom moest hij nou weg? Kwam het door mij? Heb ik dan wat verkeerds gedaan..? Ze zuchtte en rolde zich op haar zij. Iedereen sliep, behalve zij en de mannen die wacht moesten houden. Haar bed was zo leeg zonder hem... Johnny. Haar hand gleed over de koude, eenzame plek naast haar. Ze greep haar laken vast en trok het meer over zich heen. En als hij niet was weggegaan, zou ik dan wel een happy end krijgen in m'n leven, samen met hem? Of zou hij me later toch laten stikken? Haar maag keerde zich om, en ze sloeg de deken van zich af.

Haar blote voeten schuifelden over de vloer, op weg naar de trap. Rechts, links, rechts, links. Haar voeten slopen de trap op naar het dek. Mary wreef in haar ogen toen ze de lantaarns zag branden. Het licht scheen vol in haar gezicht. Ze zuchtte en liep om de lantaarn heen.
Gregor stond weer eens aan het roer. Hij lachte toen hij Mary zag.
'Dag, late wandelaar. Ben je op zoek naar rum? Op heb je warme melk nodig om in slaap te komen?' vroeg hij met glimmende oogjes van pret, om zijn eigen grap. Mary keek hem alleen maar nors aan.
'Nee. Volgens mij heb jij een stoot tegen je behaarde kaak nodig, of niet?' antwoordde ze. 'Ik wil wel rum.' Vlug pakte ze de fles die op de grond naast Gregor stond, en liep weer terug benedendeks.

Jamie kreunde en keek met spleetoogjes naar haar zusje. 'Doe nie-hiet...'
'Jawel. Ik kan niet slapen. Ik mis 'm..' fluisterde Mary. Ze bleef op de rand van het bed zitten. Juan ronkte gewoon door. Jamie geeuwde.
'Okay dan. Kom maar liggen.' Ze deed de deken omhoog zodat Mary tussen haar en Juan in kon liggen. Als een peuter kroop Mary over de kussens, in het bed. Haar zus ging weer liggen. Ze sloeg haar arm om Mary heen. 'Het komt heus wel goed. Over een paar weken denk je niet eens meer aan Johnny. Dan is ie helemaal verleden tijd.' zei ze troostend.
'Maar de verleden tijd wordt nogal eens herhaald bij ons.'
'Stil nu maar, ga gewoon slapen. Hij is weg en blijft weg. Hopelijk.' Na die woorden sloot Jamie haar ogen. Mary dacht na over Jamie's uitspraak. Ze had gelijk. Hij was nu weg, en dan zou zo blijven ook. In ieder geval, voor de komende tijd wel. De plannen waar alleen zij van wist gingen door tot ongeveer het einde van het jaar.

Johnny legde zijn handen op de hare. Zijn blik bleef in de hare hangen. 'Niets zegen, hea? Anders verpest het m'n plan. Ze knikte. Hij glimlachte vaag.
'Maar je wilt dus weg, omdat je op zoek wilt naar een vriend? Wie is dat dan?'
'Die ken je niet...'
'Oh.' Ze trok haar handen langzaam los uit die van Johnny.

Er gleed een traan over Mary's wang. Een druppeltje kwam op haar lip, en kwam in haar mondhoek. Het proefde zout. De slaap greep haar en nog geen minuut later sliep ze.

[Jamie Woods]

De volgende ochtend waren Juan en Jamie er beiden al vroeg uit. Jamie had niet goed meer kunnen slapen. Haar zusje was verdrietig. Degene die dat haar had aangedaan zou gestraft worden. Dat beloofde Jamie zichzelf.
Toch stond ze, helemaal wakker, op het dek, toen Mary daar aankwam. Mary grijnsde meteen eventjes, maar sloeg haar ogen toen neer.

Steeds opnieuw hoorde ze Johnny's woorden in haar hoofd. Steeds opnieuw speelde het zich af.
'Mary.. Ik hou van je, echt waar.. Ik wil niet dat je denkt dat ik.. Dat wij..' Mary keek naar de grond, en toen weer naar Johnny.

Inmiddels liep er alweer een traan over Mary's wang heen, maar ze probeerde er doorheen te grijnzen. Jamie had het wel gezien en haar gezicht betrok. 'Mary, we hebben je nodig aan het roer!' Riep Juan, die de bui al zag hangen. Jamie glimlachte en knikte, terwijl Mary de traan wegveegde en zo gauw mogelijk achter het roer ging staan. Juan grijnsde naar haar en Mary grijnsde terug. Jamie wist altijd al hoe ze Mary kon opvrolijken. Juan deed het nu ook aardig goed.

Een paar dagen waren verstreken en de meiden en hun crew zaten alweer op hun prachtige schip, op het water. Juan en Jamie zaten haast om en om bij Mary, om haar te troosten en haar gedachten af te leiden.
Het was nu avond en Jamie stond op, gaf Juan een kus en liep naar haar kajuit.
Mary's hoofd rustte op Juans schouder. Juan zelf zat nog aan de rum. Hij had zijn arm om Mary heengeslagen, wiens ogen nu opende. 'Waar is Jamie?' Vroeg ze schor.
'Naar bed..' luidde het antwoord dat Juan haar gaf. Mary knikte en liet haar hoofd weer tegen zijn schouder aanhangen. 'En nu ben ík eenzaam..' lachte ze zachtjes. Juan zei niks..

De volgende ochtend, toen Jamie al in het kraaiennest zat en de crew allang aan het schrobben en hijsen was, werd Mary wakker. Ze lag nog steeds met haar hoofd tegen Juans schouder aan. Die leek nog te slapen. Mary stond op en rekte zich uit. Ze voelde een warme zachte hand zich om haar pols sluiten. Juan keek haar glimlachend aan en Mary kreeg een warm gevoel vanbinnen. Néé, dit meen je toch niet?

Juan en Mary liepen samen het dek op en Jamie grijnsde. 'Goed geslapen zeker.' Ze keek Juan aan. Ze keek niet naar Mary, die zich nu al schuldig voelde. Juan liep naar Jamie toe en kuste haar langdurig op haar mond. 'Ik heb je gemist hoor..' fluisterde Jamie zacht in Juans oor. Die sloeg zijn armen om haar middel en zoende haar nogmaals. Mary stond als aan de grond genageld toe te kijken. Een korte steek van jaloezie ging door haar heen, maar ze schudde het weg. 'Gaan jullie je gang maar, wij redden ons hier wel..' zei ze zachtjes, maar duidelijk te verstaan. Jamie pakte Juans hand en leidde hem richting de kajuit. 'We hebben nog iets in te halen..'
Juan knikte en volgde haar met een grijns.

Aangekomen in de kajuit tilde Juan Jamie op. Hij legde haar op het bed en keek haar verlangend aan. 'Kom hier..' fluisterde Jamie lachend. Juan drukte direct zijn lippen op die van Jamie. Beide openden ze hun monden..

[Mary Woods]

Jamie maakte de knoopjes los van Juans blouse. Hij gleed met zijn hand over haar rug, steeds meer naar beneden, tot hij in haar broek zat. Ze grinnikte zacht en kuste hem in zijn nek. Speels beet ze in zijn oorlel. Juan hijgde lichtjes en begon met haar broek, en ging over naar haar blousje. Toen ze naakt waren doken ze beiden onder de dekens.
Gedachten raasden door zijn hoofd. Mary die zo lief tegen zijn schouder gad gelegen, en Jamie die zijn borst streelde. Hij sloot zijn ogen toen zijn lippen die van Jamie raakten. Het was zo druk in zijn hoofd...

Richardo keek naar zijn jongste dochter, die bij de reling zat. Hij voelde zich er rot over, maar zo was het leven. Hij was zijn vrouw eerst uit het oog verloren, en kreeg toen het nieuws te horen dat ze dood was. Gewoon dood. Een zucht ontsnapte uit zijn keel. Het was moeilijk. Maar ze moest door met haar leven, want ze was nog zo jong. Hij liep met rustige passen naar haar toe, en sloeg zijn armen om haar heen.
'Mijn kleine Mary-Jane Abigail Madison Woods. Wat is het lang geleden dat ik je volledige naam heb uitgesproken..' zei hij en drukte een kus op haar voorhoofd. Mary glimlachte zwak.
'Tja.. tegenwoordig is het Lonely Mary.' zei ze sarcastisch.
'Niet zeggen. Er komt heus wel een andere. Juan of zo?'
'Pap! Je zag toch dat ze iets gaan flikken? Het feest is nu allang bezig in de kajuit.' Weer voelde ze zich niet goed worden als ze eraan dacht. Ze werd gewoon jaloers. Dit gaat de verkeerde kant op... 'Laat me nu maar met rust.'
Richardo liet haar los en knipoogde. 'Ja, feesten was een favoriet bij mij.' Mary probeerde boos te kijken, maar ze kon haar lachen niet inhouden.
'Ga nu maar.' Ze draaide zich om en leunde over de reling. Het schuimige water klotste tegen het schip. Ze werd er rustig van, en weer verdrietig. Toen ze omhoog keek zag ze dat de lucht erg grauw was geworden. Een bliksemschicht sneed door het zachte vlees van de avond, en er vielen spetters. Ze keek naar haar hand. Om haar vinger zat nog steeds de trouwring. Langzaam schoof ze 'm eraf, en bekeek de binnenkant. Johnny ღ Mary. Ze liet het kleine, gouden ringetje uit haar vingers glijden. Het stuiterde tegen de zijkant van het schip, en plonsde de zee in. Ze staarde het na, ze bleef zelfs nog kijken toen het allang gezonken was.
Terwijl de regenbui het laatste daglicht verdunde en overspoelde met een golf van duisternis zat Mary tegen de reling aan. Op de grond, met haar hoofd op haar knieën.

Jamie lag met haar hoofd op Juans borst. Haar handen hadden z'n schouders nog vast. Juan keek naar het plafond van de kajuit. Zijn hart voelde warm als Jamie bij hem was, maar hetzelfde had hij bij Mary. Was hij nu op alletwee verliefd geraakt? Hij ging wat omhoog zitten, en liet Jamie nog steeds tegen zich aanleunen. Teder gaf hij haar een kusje.

The Black Moon voer traag de haven in. Gregor had de captains overgehaald om bij de dichtsbijzijnde haven aan te leggen, omdat het fruit bijna op was. In welk land ze waren, wisten ze niet.
De hele crew liep de loopplank af en stapte op de steiger. Jamie's adem stokte toen ze met haar blik langs de rand van het hout liet glijden. Er dreef een lichaam in het water. Het gezicht leek wel van.. van Johnny! Ze draaide zich snel om, zodat ze bijna tegen een man aanbotste, en rende naar Richardo die vooraan liep.
'Pap! Ik denk dat ik Johnny heb gezien..' Haar vader fronste.
'Waar dan? Ik wil hem spreken.'
'Dat gaat denk ik niet...' Jamie sloeg haar ogen neer. 'Volgens mij is ie zo dood als ik-weet-niet-wat.'

[Jamie Woods]

Ongeveer een halfuur later en Jamie en Richardo zaten op een stoeprand. Juan en Mary stonden beide fronsend te kijken. Vooral omdat Jamie en Richardo zo zaten te smoezen dat Juan en Mary er niks van konden verstaan. 'Jeem, wij gaan effe een rondje lopen, aangezien we niet mogen weten wat er is..' mompelde Juan duidelijk geïrriteerd. Juan pakte Mary's pols vast en trok haar mee, al gauw waren ze een hoek om.

'Wat moeten we doen pap? Als Mary erachterkomt dat Johnny eraan is..' begon Jamie maar Richardo onderbrak haar. 'Laten we eerst zorgen dat we zeker weten dat het Johnny is. Want misschien is het wel heel iemand anders..' zei hij zachtjes. Hij en zijn dochter stonden tegelijk op. 'Pap, laat mij het maar effe doen..' Vervolgens liep Jamie snel en geruisloos weg. Richardo keek haar bezorgd aan.
Toen Jamie terugkwam keek ze hem serieus aan. 'Pap.. Het is Johnny niet..'

Ondertussen dwaalden Juan en Mary door de steegjes. Beide zeiden ze niks. 'Volgens mij gaat het.. Euh.. Goed, tussen jou en Jamie? Hè..?' Vroeg Mary zachtjes. Ze kreeg geen antwoord op die vraag. Juan zei niks. De steeg liep dood. Joepie, hadden zij weer. 'Zullen we teruggaan?' Vroeg Mary die rilde van de kou. Juan glimlachte. Vooral omdat Mary probeerde een gesprek aan te knopen en Juan steeds niks hoefde of wilde zeggen. Toen Juan zich omdraaide keken hij en Mary elkaar recht in de ogen aan. Meteen kreeg Mary het warm vanbinnen. Toch had ze nog steeds kippenvel. Langzaam liep Juan naar haar toe. Totdat ze nog geen vijf centimeter van elkaar verwijderd waren. Mary keek naar de grond. Glimlachend. Juan kon zijn gevoelens niet bedwingen en drukte zijn lippen op die van Mary. Beide opende ze hun monden..

Richardo kwam tevreden overeind. 'Weet je dat zeker?' Vroeg hij ernstig. Jamie knikte. 'Nou, dan kunnen we Juan en Mary halen. 'Wat vind je er trouwens van om een tijdje aan land te blijven?' Vroeg Richardo rustig. Jamie knikte enthousiast. 'Ik heb al tijden niet echt meer gefeest! Dat moet ik even goedmaken!' Lachte ze. 'Je houd je in hè?' Zei Richardo streng. En Jamie knikte scheinheilig.

Juan en Mary keken elkaar verwonderd aan. 'En Jamie..' mompelde Mary zachtjes, maar Juan legde zijn vinger op zijn lippen. 'Jamie hoeft het niet te weten..' fluisterde hij zacht, ondanks dat hij buikpijn had van de schuldgevoelens. Net zoals Mary. Die weer naar de grond keek. Ze lieten elkaar los en liepen stilletjes terug. Zonder elkaar nogmaals aan te kijken.

Toen Mary en Juan weer terug waren bij de haven waar Jamie en Richardo zojuist nog hadden gezeten. Was er niemand meer. Maar toen ze bij de eerste de beste kroeg waar ze langsliepen Gregor op een houten tafel zagen staan, toen snapte ze al waarvoor Jamie en Richardo hun plekje hadden verlaten. Binnen aangekomen zagen ze Jamie met Richardo praten, naast haar stonden drie legen bekers, waarin duidelijk rum had gezeten. Ook stond er een volle. Waar ze af en toe een slok uit nam. Richardo deed zuinig, met één biertje. Mary ging ook aan de bar zitten en Juan liep naar Jamie toe. Waar ze zaten bleek nu geen kroeg te zijn, maar een soort herberg. Hier gingen de piraten overnachten. De hele middag hadden de kapiteins en hun crew zitten drinken en praten aan de bar. Maar toen het eenmaal rond middernacht was liepen de eerste al naar boven. En toen het echt rond 2 uur snachts was, toen droop iedereen af. Alleen Mary, die zo dronken was dat ze nog amper kon lopen, bleef zitten. Juan zag het en liep naar d'r toe. 'Kom mee Mary, bedtijd.' Jamie zag hoe lief Juan voor haar kleine zusje was en ging tevreden naar boven, zonder hier iets achter te zoeken. Juan echter, die Mary als een klein kind naar bed tilde, die bleef er ook nog even. Het waren mooie, ruime, geluidsdichte kamers. Nouja, geluidsdicht.. Je hoorde in elk geval bijna niks. 'Juan.. Ik mis Johnny zo..' fluisterde Mary, die door Juan op bed was gelegd, terwijl de geluidloze tranen over haar wangen stroomden. Juan keek haar bemoedigend aan en kon zich wéér niet inhouden. Hij boog langzaam zijn hoofd over dat van Mary en kuste haar weer. Mary echter, vond dit ook geen probleem en plukte aan zijn blouse.

Jamie lag tevreden in bed. Johnny was niet dood en ze hoefde niet in haar eentje voor Mary meer te zorgen. Juan hielp ook. Toch begon ze nu na te denken. Wat als Mary op hem verliefd werd..? O

Juan stond op. Hij had zich goed ingehouden. Niks uitgespookt. Nou ja.. Hij en Mary hadden gekust. 'Juan.. Ik.. O nee.. Wat als Jamie erachterkomt?' Mary huilde nog steeds en Juan liep weg. Deed de deur achter zich dicht en liep zijn en Jamies slaapkamer in.

'Dag liefje..' zei hij glimlachend tegen Jamie. Ondanks dat hij Mary nu óók leuk vond, voelde hij zich nog steeds fantastisch als hij bij Jamie was. Hij kleedde zich uit en ging naast Jamie liggen. Die ging meteen tegen zijn borst aanliggen. Ze streek met haar vingers over zijn arm en sloot haar ogen. Juans handen rustten op Jamies rug. Jamie was niet dronken, alleen een beetje aangeschoten, net als Juan. Beide vielen ze dus makkelijk in slaap..

[Mary Woods]

Mary stapte haar bed uit. Het eerste wat in haar opkwam was dat de vloer koud was aan haar blote voeten, en dat ze niet op het schip was. Het voelde onwennig zo, zonder schommelen. En toen schoot de gedachte door haar hoofd dat ze gisteren te ver was gegaan met Juan. Hij was ook gewoon weggelopen daarna. Ze zuchtte. Alles voelde aan als een eeuw. Ze stond hier nu al een eeuw naast het bed, een eeuw voorbij en nu zou ze weer eeuwen moeten doorkomen. Een ochtendwandeling zou fijn zijn.

De frisse lucht deed haar goed. De zoute geur van de zee, vers brood van de bakker waar ze net langs liep. Deze haven was perfect om haar zorgen op een rij te zetten.
Meeuwen kwamen op haar en het brood af. Ze gooide nog een stuk het water in. De wit-grijze vogels vlogen letterlijk en figuurlijk erop af, en ze glimlachte. De bakker had niets gemerkt. Ze was er zo snel voorbij gelopen.
'Maar ik kom snel terug..!' zei hij. Mary knikte afwezig. 'En ik ga pas over twee maanden weg. Maak je geen zorgen, het komt allemaal goed.'
Daar was de herinnering. Hij spookte rond en zou voorlopig niet weggaan. Maar dat wilde ze wel. Johnny was eerder weggegaan. Waarom? Was die vriend van 'm toch een smoes om van haar af te komen? Dit maakte haar aan het twijfelen, en vooral over zichzelf. Wat geïrriteerd gooide ze de rest van het brood de zee in en draaide zich om. Het buideltje geld tikte tegen haar dijbeen aan als ze een stap zette. Een groot, op en neer deinend figuur trok haar aandacht. Het was half verscholen onder de steiger. Langzaam liep ze er naartoe en hurkte. Met haar hand graaide ze onder de steiger, en greep een stuk stof vast.

[Jamie Woods]

Jamie was al gauw wakker geworden, en ook zij stapte direct uit bed. Ze negeerde Juan, die zich net omdraaide, en trok wat kleren aan. 'Waar ga je heen?' Was Juans eerste vraag. 'Gewoon.. Effe wandelen,' mompelde Jamie droog, 'slaap jij maar door, ik red me wel.' 'Wat jij wilt.'

Algauw liep Jamie over de platte stenen heen. Het was koud. En het feit dat Jamie in een kort, afgescheurd jurkje rondliep, was nog kouder. Toch gaf Jamie geen kik. Geen kippenvel, geen gebibber, geen gezeur om de kou; niks.

Ondertussen liep Mary peinzend verder. Het stuk stof had zich losgerukt, in elk geval had ze geen zin erachteraan te gaan. Vind ik hem leuk..? Vind hij míj leuk..? Waarom is Johnny weg.. Waarom begin ik nu voor Jamies vriend gevoelens te krijgen..? De laatste gedachte schrapte ze direct. Nee. Ze begon niet iets te voelen voor Juan. Hij was erg knap. Lief. Zorgzaam. Alles wat Johnny was. Maar het was Jamies vriend. Ze zou het niet kunnen maken, niet eens willen.

Ook Juan liep nu rond. Opzoek naar Jamie. Had ze iets door? Gisteravond moet verleden tijd zijn.. Voor altijd.. Het mag niet nog eens gebeuren. Schuldgevoelens gingen door hem heen. Hij had zich nooit tot Jamies zusje aangetrokken mogen voelen. Hoe erg zij ook op elkaar leken. Dat mocht niet. In plaats van Jamie tegen te komen, liep hij Mary tegen het lijf. 'Euh.. Hoi Juan,' mompelde die geërgerd, 'wat doe je hier?'
Juan keek haar met een verdrietige blik aan. Die grote bruine ogen hielpen ook niet. Mary kreeg een raar gevoel vanbinnen. Hij deed haar zo aan Johnny denken. Juan keek Mary vaagjes aan. 'Ik zocht jullie, waar is Jamie?' Vroeg hij onzeker. Mary haalde haar schouders op. 'Ik dacht dat ze bij jou was.'
Juan schudde zijn hoofd, glimlachte onzeker naar Mary en liep toen door. 'Ik ga d'r zoeken,' riep hij na. Mary zuchtte geïrriteerd. Ze zou het ook gewoon aan Jamie kunnen vertellen. Maar de pijn die die dan zou lijden. Zelf besloot ze terug te gaan. Dit was niet leuk. Waarom moesten ze steeds met die stomme onzin bezig zijn..?

[Mary Woods]

Op de terugweg naar de herberg kwam ze weer de steiger met het "ding" tegen. Mary moest gewoon weten wat het was. Daarnet had ze er geen zin in, maar om haar gedachten over Juan los te laten greep ze weer in de stof. Met moeite draaide ze het om. Haar gezicht vetrok. Wat smerig zeg.. Het was een lijk. Snel haalde ze haar hand uit het water, maar bleef ernaar kijken. De kaak van de arme drommel had dezelfde vorm als die van Johnny, en die starende ogen keken haar aan net zoals ze Johnny's blik had gezien de laatste keer. Met afgrijzen stond ze op en rende achter Juan aan.

Jamie keek Juan aan. 'Waarom jij hier ook al?' vroeg ze wat plat. Haar vriend haalde zijn schouders op.
'Je doet net alsof er niets is tussen ons.' zei hij. 'Ik kom je alleen maar halen omdat je zo nog kou vat.'
'En nu eerlijk.'
'Omdat ik van je houd.' Hij pakte haar schouders vast en probeerde haar volle aandacht te krijgen. 'Hey, ik wil niet dat we zo doen tegen elkaar. Je weet dat ik écht van je houd.' Jamie zuchtte.
'Weet ik..' mompelde ze. Vlug gaf ze hem een kusje. Tegelijk draaiden ze zich om en keken recht in het gezicht van Mary.
'Waarom had je niet gezegd dat -ie dat is? WAAROM?!' gilde ze en gaf haar zus een duw. 'Waarom moest ik het nu weer alleen ontdekken? Ik wil het niet! Waarom is -ie dood en heb je 't niet gezegd?' Ze gaf een brul en blind van woede bonkte ze op Jamie's arm. De tranen stroomden over haar wangen zoals ze nog nooit hadden gedaan. Juan bleef er maar hopeloos bij staan. Hij wist niet met de situatie om te gaan. Er klonk nog een luid gejammer uit Mary's mond wat onverstaanbaar was. Jamie was hersteld van de schrik en probeerde de vuisten tegen te houden van haar zusje. Stevig klemde ze haar handen rond de polsen en hield haar tegen. Ondertussen spartelde Mary tegen. 'NEE! Ik wi-hil niet.. Ik wil niet d-d-dat -ie dood is...' Haar gesnik zorgde ervoor dat ze haar woorden niet goed kon uitbrengen. Langzaam werd haar toon zachter en stopte met tegenwerken. Haar benen waren slap en ze viel op de grond. Jamie liet Mary's polsen los en zakte ook neer op de grond. Ze sloeg haar armen rond Mary en suste. De pijn in haar armen was fel, want ze had rake klappen gekregen. Langzaam wiegden ze heen en weer. Mary haalde onregelmatig adem en snikte nog steeds. Haar wangen zagen rood van inspanning. 'Ik ben hem kwijt.. Ik ben hem voor altijd kwijt..' fluisterde ze.

Richardo gooide de muntstukken in de hand van de herbergier. 'Dit krijg je en niet meer.' bromde hij en verliet de herberg. De crew liep achter hem aan.
Met gefronste wenkbrauwen keek hij naar Juan die naar hem toe kwam. 'Wat is er loos?' vroeg hij. 'Is je groo'pa dood?' grinnikte hij.
Juan kwam even op adem. 'Nee, maar Mary is helemaal doorgeslagen.' Richardo fronste nog meer.
'Laten we er naartoe gaan.' zei hij. Met grote passen liep hij weg.

'Blijf hier maar even liggen.' zei Jamie. Ze streek even door Mary's haren. Het zand zou wat comfortabeler liggen dan ergens op een steiger. 'Ik ga even hout halen om vuur te maken.' Ze stond op en begon haar zoektochtje naar droog hout. Mary sloot haar ogen. Het zand was koud, maar wel zachter dan ze van tevoren had gedacht. Het beeld van het lijk ging maar niet uit haar hoofd. Hij was dood. Ze veegde de tranen weg van haar wang en bleef toen rustig liggen.
Een warme hand gleed van haar schouder naar haar onderarm. Ze draaide zich om en knipperde. 'Johnny?' Hij legde een vinger op haar lippen. Hij gebaarde om mee te komen.
Mary stond op. Ze wankelde even en vond na een seconde haar balans terug.
Waar ging hij heen? Ze moest hem niet kwijtraken! Ze versnelde haar pas.
In een sneller tempo liep Mary richting de zee.
Nog even en ze liep naast hem. Ze stapte in iets vochtigs maar negeerde het. Johnny werd vager. Nee! Ze wilde nog sneller. Haar armen wilden niet, alles werd zwaarder om te doen. Johnny verdween. Er kwam geen geluid uit haar mond terwijl ze wilde schreeuwen. Alleen een raar gevoel.
Haar benen spartelden in het zeewater, haar armen hield ze naar voren en haar handen klauwden in het niets. Ze slaapwandelde.
Nee! Ze greep naar de schim. Nee, Johnny!
Jamie keek naar de lucht. Het was bijna donker. Ze besloot om terug te gaan, straks was Mary beroofd terwijl ze sliep. Met het bundeltje takjes onder haar arm keerde ze terug. Toen ze weer op de plek aankwam waar ze Mary had neergelegd ontdekte ze dat er helemaal geen Mary was. 'Shit!' riep ze en gooide het hout neer. Ze liet haar blik glijden over het strand, en toen de zee. Daar, in het water! Wat deed ze daar in alle Jezus' naam?