The Glory Of Love (Closed Thread; Kate & Lizz)

[Elizabeth Swann]

’s Morgens werden Kate en Beckett wakker om zeven uur. Kate had slecht geslapen omdat Beckett heel de tijd had zitten woelen, draaien en keren. Ze had zitten afzien hoe soms met een hard knots een been of voet tegen haar benen werden geduwd. Ze vermoede dat er wel een paar blauwe plekken zouden opstaan vandaag. Ze keek de kamer rond die nog niet verlicht was door het daglicht. Het houten bed stond gecentreerd voor de deur en links van hun bed hadden ze een gigantisch raam de naar het balkon leed. Nu hingen er donkerblauwe stoffen, zware gordijnen voor met gouden sierlijke krullen die Kate graag zag. Het brak altijd het contrast door er een paar motieven op te zetten. Ze leunde een beetje over Beckett en gaf hem een tedere ochtendzoen zoals ze een van haar dagelijkse rituelen.
‘Ik haat die verdoemde piraten.’ Brabbelde hij slecht gemutst. Hij ging recht zitten en staarde strak voor hem uit. We moeten ze vermoorden, allemaal, een voor een.’ Zei hij toonloos een keek vervolgens naar Kate die met haar prachtige groene ogen in de zijne keek. Hij lachte zwakjes en gaf haar een zoen terug. ‘Het spijt me liefje, ik had niet zo mogen reageren, maar af en toe loopt de druppel de emmer over, begrijp je.’ Legde hij uit een streek eens zachtjes door haar haren.
‘Het komt allemaal wel in orde.’ Fluisterde ze met haat honingzoete en geruststellende stem. Haar uiterlijk was om op te eten, zo mooi was ze als een stralende diamand, kostbaar en geliefd door iedereen. ‘Je moet er niet te lang over piekeren liefje, alles komt goed. Zoals altijd.’ Sprak ze hem een beetje moed in. Dat deed ze altijd als hij het even niet meer zag zitten en dan ging alles altijd een stuk beter. Er werd op de deur geklopt om half acht, zoals het hoorde te zijn.
‘Binnen.’ Zei Beckett met nog hier en daar een sprankje van chagrijn.
De mannelijke bediende kwam binnen een gaf hun een hoffelijke buiging. ‘Goedemorgen.’ Zei hij een liep naar de gordijn die hij op zijn gemak opende een vervolgens de ramen opende om er frisse lucht te laten doorkomen. ‘Jullie ontbijt zal klaar zijn om half negen.’ Vervolgde hij formeel een bezorgde hun weer een buiging. Het daglicht scheen binnen en de muzikale geluiden van de natuur leken Beckett een beetje te kalmeren.

Ondertussen op de Black Pearl van Jack zaten ze allen te discussiëren hoe ze Beckett konden stoppen. Het zou niet makkelijk zijn. Hij had een wel getraind leger, en hun discipline lag zeer hoog. Ze zouden hun nooit kunnen verslaan. Het plan zou ook moeten lukken, anders zouden ze hem alleen maar kwader kunnen maken dan hij nu al was.
‘We zouden kunnen onderhandelen.’ Begon Jack met een grijns op zijn gezicht en nam vervolgens een gulzige hap van een stuk stokkenbrood. Er stond een grote korf met voedsel op de tafel waar de belangrijkste leden van de bemanning van konden eten.
Elizabeth nam ook een stuk een beet er van terwijl ze nadacht. Ze fronste haar voorhoofd, waardoor er enkele rimpels in te staan kwamen. ‘Je geloofd toch niet dat Beckett ons zomaar laat gaan, eens ons onder ogen gezien. Hij gaat dit even vals spelen als ons.’ Redeneerde ze zonder hem aan te kijken en nam een slok rode wijn.
‘We kunnen vechten!’ Zei Mr Gibbs vol overtuigen. Hij dacht echt dat het de beste oplossing was.
‘Elizabeth, moet terug gaan en doen alsof ze terug netjes is.’ Zei Jack een keek haar emotieloos aan. ‘Zij is diegene die nog het best met de chique mensen om kan. Zij gaat dan naar één of ander feestje, waar wij niet bij zijn uitgenodigd. Zei lokt Kate naar buiten, ze moet maar wat verzinnen. Dan grijpen we de kans en ontvoeren haar, laten een notitie achter voor Beckett en viola.’ Zei hij alsof het een hele rekensom was.
‘Waarom altijd ik.’ Protesteerde Elizabeth een keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Omdat jij nu het beste slachtoffer bent grijnsde Jack.

Aan de eettafel aten Beckett en Kate rustig hun ontbijt op. Beckett zat er eerder me te spelen dat het naar binnen te werken. Aan zijn peinzende blik kon je merken dat hij ergens over na dacht.
‘Waar denk je aan?’ Vroeg Kate nog altijd geduldig met de suikerzoete stem.
Het maakte Beckett warm vanbinnen en het fleurde hem op. ‘Nergens liefje, nergens.’ Antwoordde hij een nam een hap van zijn voedsel.
Kate had een sterk vermoede dat het de eerste hap was die hij naar binnen werkte.
Hij genoot van het eten een nam al vlug nog een hap. Hij vond dat hij iets voor Kate moest doen. Ze was aardig, mooi,…ze was alles wat zijn hartje begeerde. Nog steeds nadenken at hij verder terwijl hij nog steeds met twee gedachten in zijn hoofd zat.
Kate nam een fijne slok van haar fruitsap een vond het leuk hem aan te staren als hij at. Hij genoot altijd van zijn eten en dat gaf haat ook altijd eetlust. ‘Het komt heus weg goed.’ Zei ze nog een keer om er op te wijzen en lachte warmhartig.

[Katherina Beckett]

Het donkere schip dat in de vochtige mist haast een spookschip leek sneed door het heldere golvende water,
De Black Pearl was in de richting van Port Royal.
Ondanks dat hun plan nog niet goed was uitgewerkt waagde Jack een kans om beschut in Port Royal aan te komen.
Elizabeth stond aan de voorkant van het schip met haar handen op de reling.
Ze vroeg zich af of dit idee van Jack wel goed zou uitpakken,
En om maar eerlijk tegen zichzelf te zijn bedacht ze zich dat ze nog totaal geen plan had om Kate, en dan ook vooral Beckett die waarschijnlijk constant bij haar zou zijn, te vinden en hun vertrouwen te winnen.
Ze dacht diep na maar kon zich niks bedenken.
Ze hoorde Jack het dek op komen en draaide zich snel om,
Hij kwam richting haar en keek haar even aan alsof ze wat verkeerds gedaan had.
'Al enig idee hoe je daar binnen gaat komen?..'zei Jack koeltjes alsof hij het plezierig vond om Elizabeth diep te moeten laten nadenken.
'Niet echt.. Maar ik weet dat ik hun vertrouwen voor me moet winnen..'zei Elizabeth zacht en keek naar Port Royal dat in de verte lag, Ze voelde een vleugje angst om te zien hoe dichtbij ze al waren.
'Dat gaat moeilijk worden met een gluiperd zoals Beckett om haar heen..'zei Jack en gaf Elizabeth een schouderklop die ze op haar huid voelden tintelen.
Jack liep weg en ging zijn kajuit in.
Jack had vast gelijk, Hij kende Beckett het beste, Aangezien ze elkaar al jaren kenden, En van elkaars vrienden in de meest hatende vijanden waren verandert.
Elizabeth zuchten en hoopten op het beste.

In de eetzaal was het stil,
Kate nam kleine hapjes van haar toast en Beckett dronk zijn thee tot de laatste druppel op.
Na een tijdje was Kate klaar, Ze stond op.
'Ik neem even een bad..'zei ze zacht en liep langs Beckett en liet haar hand even over zijn schouders glijden.
Beckett pakten haar hand en drukten er snel een kus op als teken dat het goed was.
'Ik ben vanmiddag in de stad voor wat zaken..'zei Beckett zwijgend over de ophanging die er vanmiddag zou plaats vinden.
Kate knikten met haar hoofd nog om de hoek van de deur en sloot die toen achter zich.
Ze wist allang dat er een ophanging plaats vond, niks ontging haar.
Maar Beckett was altijd zo zorgzaam voor haar dat hij liever niet had dat Kate ook naar zo'n wrede en schrikbarende ophanging zou moeten kijken.
Maar Kate besloot toch maar even een bezoekje te brengen.

Port Royal was zo dichtbij dat Elizabeth haar maag voelden keren en draaien,
'Komt wel goed missy..'zei Jack en op één of andere manier leek het er even op dat Jack zich net zoveel zorgen maakten om Elizabeth als zichzelf en ze lachden flauwtjes.
'We arriveren Captain!..'riep Gibbs die aan kwam rennen.
'Probeer het schip zoveel mogelijk te beschutten!..'riep Jack naar Gibbs die knikten en de bemanning de informatie doorgaf.
Elizabeth had besloten om als ze aan land kwam zo direct mogelijk het eerste en beste hotel te zoeken dat er was.
Na een tijdje was de Black Pearl op een afgelegen plek in Port Royal neergezet, Jack was er blijkbaar zeker van dat ze hier niet gevonden zouden worden.
Elizabeth die langzaam de plank afliep om aan wal te gaan keek achterom naar Jack die haar uitzwaaiden alsof zo nooit meer terug zou komen.
'Wij wachten hier totdat je met de buit terug komt!..'riep Jack en Elizabeth draaide met haar ogen omdat hij dat al zo'n duizend keer had herhaalt.
Ze stapten de houten kade op en liep richting het stadje dat ze goed herkende van vroeger, over de verharde stenen weg liep ze richting een hotel dat er goed genoeg uit zag.
'Goedemiddag jonge dame..'zei de man aan de balie van het hotel en Elizabeth lachten beleefd naar de man.
'Ik wil graag een kamer voor één alstublieft..'zei Elizabeth met haar zwoele stem en de man knikten.
Hij liep weg en Elizabeth nam haar ogen even de kost om eens goed rond te kijken.
Het was een groot hotel met een zilveren uitstraling die het licht van de vel brandende kaarsen in de kandelaars door de gehele hal lieten schijnen.
Ze voelde zich meteen een beetje thuis,
Elizabeth wist dat het niet goedkoop zou zijn om hier te overnachten,
Maar voor als ze gesnapt zou worden had ze tenminste nog een beetje de uitstraling van een rijk persoon.
Ze maakten zich later wel druk om de rekening,
En als ze Kate eenmaal hadden en haar inruilden voor losgeld zou het goed komen.
De man kwam terug en gaf haar de kamer sleutel.
'De trap op en de derde kamer links..'zei de man beleeft en Elizabeth maakten een dankbare buiging en ging de trap op.
Ze wilden haar koffer optillen maar merkten dat iemand anders die al vast had gepakt en ze keek opzei.
'Ik neem die wel mevrouw..'zei een jonge man die blijkbaar in het Hotel werkten en Elizabeth knikten dankbaar.
Ze was zulke luxe allang niet meer gewent.

Kate kwam uit het warme bad en pakten één van de zachte parel witte handdoeken die aan de badrant hing.
Ze sloeg hem om zich heen en begon zichzelf af te drogen.
Na een tijdje had ze zich aangekleed in een onderjurk en korset,
Ze liep naar de kast en opende die, vandaag wilden ze een mooie jurk dragen.
Ze had geen idee waarom, Misschien voor Beckett, of een andere reden die ze niet wist te bedenken.
Kate besloot de lucht blauwe met roze accenten te nemen en haalden die uit de kast.
Ze trok hem aan en stook haar haar op en deed een paar oorbellen in die glinsterde bij de rest van haar jurk.
Toen ze klaar was kwam ze de marmeren trap af en liep ze richting de voordeur die werd geopend door een paar bedienden.
Kate keek in de blauwe lucht die net zo blauw was als de jurk die ze droeg.
Ze bedacht zich dat ze niet zoveel zin had om met de koets te gaan en besloot te gaan wandelen, Iets wat Beckett absoluut niet wou dat ze deed, Doordat de stad bestond uit gevaarlijke mensen en misschien wel los lopende Piraten.
Maar ze wilden gewoon de lucht van de vroege lente ruiken door een rustgevende wandeling te maken door de stad die op dit moment van de dag helemaal niet gevaarlijk leek.
Een aantal mensen keken vreemd op om Kate zomaar over straat te zien lopen, ondanks ze de rustig route had genomen.
Ze liep door het gras dat tot haar heupen reikten en ze liet haar handen door de grassprieten glijden en genood van het gevoel dat het haar gaf, een stukje vrijheid.
Toen ze bij het marktplein aankwam zag de de werkende mannen al staan,
De lichtblauwe EITC vlag reikten hoog in de lucht op de hoge muren van Port Royal.

Elizabeth die zich netjes had aangekleed liep ook door de stad,
Ze voelden het korset dat ze al jaren langs niet meer gedragen had strak om haar middel.
Ze droeg een jurk van misschien wel jaren geleden, Ze had er veel voor over om een nieuwe jurk te kopen.
Maar aangezien het Hotel hun ook veel zou kosten had ze besloten Jack niet nog meer boos te maken en haar oude Jurk weer uit de kast te halen.
Ondanks het een paar jaren oud was en de meeste mensen verluisterde over dat het uit de mode was toen ze door de drukke straten liep stond het haar toch beeldig, De donkerblonde lokken die over haar schouders vielen en op krulden alsof het nooit stijl was geweest.
Ze zuchten even en stapten door de straten,
Opeens vingen haar ogen een soort muziek op, het klonk als tromgeroffel dat ze herkende vanuit haar jongere jaren.
'Een ophanging..'zei Elizabeth met een beetje vreugde in haar stem.
Op één of andere manier wilden ze er weer eens eentje dolgraag zien.
Ondanks ze zich altijd schuldig voelden voor de mensen die werden gedood, Maar het was iets wat ze altijd met haar vader deed.
Waarschijnlijk was dat de reden waarom het haar wat vreugde gaf.
Elizabeth liep elegant op de tromgeroffel af en zag de mannen van de EITC de lijken wegdragen.
Aan de andere kant zag ze een enorme galg staan waar wel zeven stroppen hingen te wachten om de dood om iemands hals te binden.
Elizabeth slikten even en ging richting de plaats,
Ze zag in haar ooghoeken Lord Beckett staan praten met een aantal van zijn mannen, Eentje herkende Elizabeth meteen,
Het was Luitenant Groves en ze besefte dat hij dus nu voor Beckett werkten.
Ze wist niet goed of ze nou op Beckett moest afstappen en hem begroeten, of dat ze nou nog even moest wachten daarmee.
Maar opeens zag ze Kate aanlopen aan de andere kant van de binnenplaats en met het zien van Kate kreeg ze wat meer zekerheid.

Kate kwam de binnenplaats op en zag haar man staan praten met een aantal andere mannen.
Ze zetten pas richting hem en hoorde haar eigen voetstappen galmen op de verharde vloer die vervelend aanvoelden onder de voet,
Maar Kate wist goed hoe ze elegant als een dame moest lopen en
wist richting de mannen te lopen zonder uit te glijden wat niet meeviel op de hakken die ze droeg.
'Kate?!..'zei Beckett verbaast die haar totaal niet verwachten maar hij gaf haar een warme glimlach, de mannen die bij Beckett stonden keken allemaal om naar Kate die hun glimlachend aankeek,
'Princess..'zei Luitenant Groves die naast Beckett stond en hij boog diep.

[Elizabeth Swann]

Kate lachte dankbaar een maakte een sierlijk gebaar dat hij weer in zijn volle lengte mocht gaan staan.
Hij deed wat Kate hem beval en bezorgde haar een dankbare lach terug.‘U ziet er weer beeldig uit, zoals altijd.’ Zei de luitenant en bewonderde haar schoonheid. Ze had iets weg van een dauwdruppel op een spinnenweb in de opkomende ochtendzon. Haar blauwe kleed was een goed keuze geweest want het paste uistekend bij haar oranjekleurige haren en maakte een niet al te groot contrast met haar ogen waardoor de elegantie van haar geaccentueerd werd.
Veel mensen op het plein stonden in groepjes volgens categorie. Veel keken naar de prinses en bewonderde de combinatie van haar modieus kleurgebruik. Iedereen was wel jaloers op haar uiterlijk en haar zelfverzekerde uitstraling die elke prinses zou moeten hebben. Het was iets wat niet velen uitstraalden. De meeste mensen van hogere rang liepen met hun hoofd opgeheven en verstikten in hun eigen zelfbeeld.
‘Alles goed?’ Vroeg Beckett die haar met veel bewondering aankeek. Hij kon even niet geloven dat de diamant naast hen zijn eigen vrouw was.
‘Het kan niet beter.’ Zei ze met een warme glimlach die de mannen in het groepje aangenaam vonden.
‘Het is een juweel in de Koninklijke familie.’ Sprak de luitenant oprecht.
Er begon trommelgeroffel waardoor de hele menigte stil werd. Alle ogen waren op de zeven galgen gericht waar nu zeven piraten onder stonden. Hun wanhoop was in hun ogen af te lezen, bang voor het onvermijdelijke. De eerste was een man die zenuwachtig met een Spaanse mat in zijn handen zat te frullen. Hij liet het vallen een hoopte spoedig dat het op munt zou vallen, maar de hoop was nabij. Hij was ten dode opgeschreven. Ook de een jonge man die met zijn blauwe ogen naar de hemel keek, wachtte op een teken van licht. De vrouw die naast hem stond liet de dikke waterdruppels van haar wangen rollen en de volgende liet geen gevoel van emotie blijken. De houten galg zag er versleten uit en was duidelijk aan reparatie toe. Het was half weggevreten hout en de onstabiele poten moesten veel inspanning leveren om de galg heel te houden. De meneer deed zijn uitleg voor ze alle zeven opgehangen werden. Veel gejoel kwam uit de menigte, eerst was het nog zo stil geweest dat je de muzikale geluiden van de zee door de palmbomen had horen ruisen, maar nu was er veel protest tegen de kapers.
Kate deed haar ogen dicht op het moment dat ze door het luik naar benden vielen, en hoopten dat ze ineens hun nek hadden gebroken in de plaats van gebrek aan lucht te streven.
‘Wel daar zijn weer zeven piraten opgeruimd.’ Zei Beckett met veel tevredenheid in zijn ogen. Hij had naar deze dag uitgekeken. De cellen zaten vol, en ze hadden geen plaats meer voor nog meer criminelen dus moesten ze nodig worden opgeruimd als een stel ongedierte dat verdelgd moest worden.

Elizabeth twijfelde nog steeds of ze naar het groepje toe moest stappen. Ze wou tenslotte niet aan de galg eindigen, het laatste stipje hoop zien verdwijnen en voor de eeuwigheid in het donker zitten. Ze stapte heel de binnenplaats rond en stopte even bij de plaat waar de zee goed zichtbaar was. Ze lachte binnensmonds en hoorde het geruis van de zee boven al het lawaai. Ze moest iets bedenken om uitgenodigd te raken op een feest. Nee, ze moest het vertrouwen van Beckett en Kate zien te vinden. Ze wist zeker dat ze die van Kate kon krijgen, die van Beckett, dat was een heel ander verhaal. Ze leunde nadenkend voorover op de stenen wal en dacht peinzend na.

Er werd muziek gespeeld zodat ondertussen de lijken van de galgen konden worden gehaald.
Norrington kwam bij hun staan. ‘Goedemiddag prinses.’ Begroette hij en maakte ook en diepe buiging zoals Luitenant Groves dat gedaan had. Hij nam haar hand en bezorgde er een kus op. ‘u ziet er weer oogverblindend uit.’ Sprak hij beleefd en hij bewonderde ook zoals vele anderen haar schoonheid.
Kate, lachte verlegen en bescheiden. ‘Dank u zeer.’ Sprak ze formeel zoals het moest in publiek.
‘Ze is zo’n goed vrouw, ze steunt me altijd. Bij mijn goed en slechte beslissingen.’ Zei Beckett. Zijn trost was in zijn ogen af te lezen en te horen in zijn warme stem. Hij mocht dan klein en streng zijn, maar hij was een man van zijn woord. Hij legde en hand rond de middel van zijn vrouw, maar hij kon het niet lang volhouden omdat het na een poosje krampen gaf in zijn rechterschouder.
‘Hij is veel te onzeker van zichzelf, hij kiest altijd de juiste beslissing.’ Sprak Kate even trots als Beckett. Haar ogen glinsterden als het zonlicht weerspiegeld in het zeewater. Zoveel fierheid was er in te lezen.

[Katherina Beckett]

Elke keer als Kate's beeld weer gericht was op de galg voelden ze haar maag draaien, Alsof ze de angst van de mensen voelden.
'Gaat het lieverd?..'vroeg Beckett met zijn warme stem, Kate keek blijkbaar met zichtbare walging naar de galg maar snel toverde ze die weer om in een glimlach,
'Uitstekend..'zei ze zacht en Beckett keek haar lachend aan.

Elizabeth stond nog steeds toe te kijken hoe Pirate achter pirate werd opgehangen, ze voelden haar benen moe worden door het lange staan.
'Wat moet ik nou doen?..'dacht ze en staarde naar de EITC vlag die in de wind wapperden.
Na nog een tijdje staan te kijken bedacht ze om maar een gokje te wagen en ze liep langzaam naar Kate, Beckett, Norrington en Groves toe.
Ze zag een aantal EITC mannen haar kant op kijken, Alsof ze alle bewegingen van de mensen die om Kate waren aandachtig bestuurdeerde.
Maar Elizabeth liep zo formeel mogelijk naar hun toe.
'Lord Beckett.. Princess..'zei Elizabeth en deed alsof ze verrast was hun te zien.
Beckett draaide langzaam om alsof hij Elizabeth's stem herkende.
Hij keek haar donker aan,
'Miss Swann.. Wat brengt u hier?..'vroeg Beckett en Kate keek in de richting van Elizabeth.
Elizabeth schrok van die vraag en bedacht bij zichzelf dat ze nog niets eens een reden had bedacht waarom ze hier überhaupt kon zijn,
Ze had Beckett voor de laatste keer gezien toen ze een Pirates uniform droeg en hem met de Black Pearl en de Duchtman naar Davy Jones Locker schoten.
'Lieverd.. stel je me deze dame niet even aan me voor?..'vroeg Kate met een zachtende stem, Alsof ze Elizabeth wilde kalmeren voor haar man die maar zonet met een dodelijke blik had aangekeken.
Beckett schaapten even zijn keel, Alsof hij het voorstellen van de piraat wilden uitstellen, 'Dit is Elizabeth Swann.. En Miss Swann dit is mijn vrouw Kate Florence..'zei Beckett en Kate pakten onverwachts Elizabeth's hand en schudden die.
'Het is een eer u te ontmoeten hoogheid..'zei Elizabeth snel en bedacht zich dat Kate koninklijk was waardoor ze nog meer nerveus werd dan ze al was.
'Elizabeth Swann.. Ik heb veel van u gehoord..'zei Kate glimlachend.

[Elizabeth Swann]

‘Veel over me gehoord?’ Zei ze met een zo onschuldig mogelijk lach een maakte een kleine buiging. ‘Hopelijk niet al te veel over mijn donkere periode.’ Probeerde ze zichzelf goed te praten. Ze keek op toen ze weer trommelgeroffel hoorde. ‘Er worden vandaag precies veel mensen opgehangen.’ Zei ze om het gesprek een hele andere wending te geven. Het zou geen goed reputatie zijn geweest als ze zou ontdekken dat ze piraat was geweest, en eigenlijk nog steeds was.
‘Het zijn geen mensen Miss Swann, het zijn barbaren, moordenaars.’ Sprak Beckett met veel woede die hij niet in bedwang kon houden omwille dat we nooit een goede band hadden gehad.
Kate legde een hand op zijn schouder om hem een beetje te kalmeren. ‘Ssst, lieverd, toon een beetje respect.’ Zei ze met een warme kalme stem en gaf hem een kus op zijn wang.
Er kwam een man in een net kostuum naar hen toe. Hij gaf iedereen een witte enveloppe met een zegel. ‘Er is een openbaar bal georganiseerd door Meneer Matliasen.’ Zei hij met een kaarsrechte rug en zijn hoofd opgeheven.
Enthousiast opende Kate de enveloppe en bewonderde het kaartje dat rijkelijk versierd was met krullen en sierlijke letters. ‘Vind je het niet betoverend. In al die jaren die gepasseerd zijn, nog eens een feest.’ Sprak Kate met haar ogen vol met blijdschap. Ze hoorde het tromgeroffel stoppen en weer waren er zeven piraten gedood. Even keek Kate weer een beetje misselijk maar richtte zich vervolgens weer op het goed nieuws. De muziek zorgde voor een onspannende sfeer die ook Beckett een beetje goed gezind kreeg.
‘Heeft u geen zin om te komen.’ Vroeg Kate met een verwelkomend glimlach aan Elizabeth.
Ze streek even door haar haren en keek haar in haar prachtige ogen aan. ‘Wel prinses, ik zal zien of mijn agenda het toestaat.’ Probeerde ze een beetje professioneel overkomen en lacht terug om haar geen afgewezen gevoel te geven. Natuurlijk zou ze komen, ze zou de kans niet door de vingers laten glippen en het aan het toeval hebben overgelaten. Het was een perfecte timing, alles ging volgens plan, nu moest het moeilijkste deel nog slagen.
‘We zullen u zeker met open armen ontvangen, niet schat.’ Zei Kate en gaf een klein stootje in de zij van Beckett die toekeek hoe de lijken werden weggebracht.
‘euh.. ja, ja natuurlijk.’ Zei hij afwezig en niet weten waar ze het over hadden.
Dan denk ik dat ik nu doorga, het is al voorbij vijf, en ik had nog een afspraak.’ Loog ze en maakt een vriendelijke buiging om afscheid te nemen van de elegante prinses. Ze had nog nooit een prinses tegen gekomen die zo vriendelijk en gastvrij was. Ze twijfelde zelf of Beckett wel bij haar paste, maar dat was haar zaak niet. Haar vriendelijkheid kwam best goed uit, anders zou het allemaal niet zo vlot verlopen zijn. Met een lichte glimlach liep ze van het pleintje weg.

[Katherina Beckett]

Kate knikten en gaf Elizabeth een warme glimlach, Elizabeth beschouwde dat als een teken dat ze mocht vertrekken en ze liep langzaam weg.
Kate keek haar na en wende zich op haar man.
'Zullen wij ook naar huis gaan lieverd?..'zei Beckett die haar al aankeek.
Kate knikten, 'Laten we lopen..'zei Kate zachtjes, Ze zag dat Beckett twijfelde maar hij keek haar aan en knikten instemmend.

Na een tijdje liepen ze over het kiezel pad dat richting het Fort van Beckett ging.
Kate had haar arm in Beckett's arm geslagen zoals ze vaak deden als je ergens heen wandelen.
'Elizabeth lijkt me een aardige vrouw..'zei Kate en lachden naar haar man,
'Ze is toch de dochter van Gouverneur Swann?.. Die overleden is..'vroeg Kate en Beckett voelden een blok in zijn maag.
Hij was de reden dat Gouverneur Swann er niet meer was, Misschien dat hij het haar ooit heus wel verteld had, Maar hij wilden er niet weer over beginnen, Omdat Kate alleen maar medelijden met Elizabeth zou hebben.
'Ze is trouwens erg mooi..'zei Kate kijkend naar de zon die langzaam achter de horizon vertrok.
'Wie?..'vroeg Beckett die diep in gedachten opkeek,
'Miss Swann..'zei Kate.
'Niet zo mooi als jij..'zei Beckett en kusten haar wang.
Kate voelden een fijn gevoel in haar maag, Ze hielt er altijd van als Beckett lieve dingen tegen haar zij, Dat kon haar dag weer helemaal goed maken.

Elizabeth wandelden door de straten richting het hotel,
Eenmaal aangekomen liet ze zich op het bed vallen.
Ze zuchten en keek naar het plafon dat rood kleurig was.
'Wat moet ik in hemelsnaam aan trekken op het Ball?..'bedacht ze zichzelf,
Het zou morgenavond al zijn en het enige formele dat ze bij zich had was de jurk die ze nu aan had.
Ze streek met haar hand langs de zijde jurk die een beetje vaal begon te worden, Ze bedacht zich dat zo iemand als Kate zo'n jurk allang had weggegooid, Misschien droeg ze jurken maar één keer bedacht Elizabeth zich en schrok wakker van haar gedachten toen ze op de klok keek, Het was al 7 uur.
Ze had nog niks gegeten en ze hoorde haar maag knorren.
'Maar ik kan niet verschijnen in de jurk die ik nu aan heb..'zei Elizabeth en bekeek zichzelf in de spiegel.
'Jack heeft dan maar even pech..'zei ze zacht en ritsten het een zakje met geld van het nacht kastje en besloot eerst wat te gaan eten en dan te shoppen voor het Ball.

Elizabeth hoorde het gerinkel van het belletje aan de deur toen ze een restaurant binnen kwam, Ze rook de geur van versgebakken vlees en haar maag knorden nog harder.
Ze stapten richting de balie en een man in een formeel uniform en een grijze pruik keek haar aan.
'Mevrouw.. kan ik u helpen?' vroeg de man met een bekakte toon.
Elizabeth knikten en keek op de menu kaart die op de toonbank stond.
'Doe mijn maar de steek met de salade, En als toetje tiramisu graag..'zei Elizabeth en lachden beleeft naar de man die de bestelling op nam.
'U kunt plaats nemen aan die tafel..'zei de man en wees naar een twee persoons tafeltje in de hoek van het restaurant.
Het tafeltje was nou niet echt het mooiste gedeelte van het restaurant.
Elizabeth wandelden richting de tafel en keek naar het gedeelte waar de rijke mensen zaten.
Het verschil tussen rijk en arm lag ver van elkaar af in Port Royal.
Maar Elizabeth verspilde geen aandacht aan de rijke mensen en ging aan het tafeltje zitten.
Na een tijdje had ze haar bord leeg en kwam de ober naar haar toe met de rekening.
Ze schrok even en dacht aan Jack die uit zijn dak zou gaan,
Maar ze had geen keus en gooide wat gouden munten op tafel en de ober knikten tevreden.
En nu nog een jurk, Dacht Elizabeth toen ze de winkel uit kwam en ze liep door de lange steeg met mooie winkeltjes.
Er waren verschillende winkels die ze zich herinnerden van haar jeugd.
Toen stopten ze voor een winkel waar ze vaak kwam voor jurken met haar vader.
Ze voelden weer een steek van verlies maar stapten het winkeltje binnen.
Elizabeth keek rond en zag dat het nog geen glimp was verandert,
Het enige dat anders was was de steeds veranderende mode van jurken.
Ze keek naar haar eigen jurk die totaal niet matchten met wat er in de etalage stond.
'Kan ik u helpen?..'vroeg een man met een meetlint om zijn hals.
Elizabeth knikten 'Ik zoek een mooie jurk voor het Ball..'zei ze en de man knikten.
'Ahh.. het Ball.. Iets waarvoor al veel meiden en vrouwen al gekomen zijn deze week.. 'zei de man lachend en liep met Elizabeth naar wat etalages.
Ze zag de meest mooie jurken met diamantjes en veren en stof van het duurste matariaal.
'Waar zoek u precies naar?..'vroeg de man en Elizabeth deed haar hand in haar leren zakjes en voelden nog maar vier gouden munten in het zakjes.
'Ik heb niet veel te besteden..'zei Elizabeth en liet de vier munten zien.
De man zuchten en nam Elizabeth mee naar de andere kant van de winkel.
'Het spijt me zeer.. maar dit is alles wat ik u kan bieden..'zei de man en Elizabeth keek naar een rek met wat minder mooie jurken.
'Het is al goed..'zei Elizabeth lachend en liet haar hand gaan langs de jurken die bijna onder het stof zaten.
Na een uurtje zoeken zag ze opeens iets blinken in haar ooghoeken.
Het was een prachtige jurk gemaakt van rose zijde dat bijna te duur leek om waar te zijn.
'Wat doet deze hier?..'vroeg Elizabeth en straalde van de mooie jurk die ze in haar handen had.
'Ahh.. u heeft één van de kroonjuwelen gevonden..'zei de man lachend.
Elizabeth keek hem niks begrijpend aan en de man ging verder: 'Soms hangen er jurken op deze afdeling die eigenlijk veel te mooi en te duur zijn.. De Princess schenk de arme zo nu en dan wat jurken die zij zelf niet meer draagt snap u?..'zei de man en Elizabeth besteften dat hij over Kate sprak.
'En aangezien ze dan tweedehands zijn kan ik ze niet meer op de dure afdeling leggen..'zei de man.
'Ik snap het..'zei Elizabeth en voelden aan de stof, Het was bijna gek om er zo over te denken, Maar Elizabeth dacht aan de stof die Kate's huid had aangeraakt.
'Maar vertel niks verder dat sommige jurken van het koningshuis komen..'knipoogde de man naar Elizabeth en ze knikten.
'Meneer.. mag ik u wat vragen?' vroeg Elizabeth en de man knikten.
'Weet u misschien wat voor jurk de Princess gaat dragen naar het Ball?..'vroeg Elizabeth die haar nieuwsgierigheid niet onder bedwang kon houden.
'Dat heb ik geen weet van Miss.. De Princess laat haar jurken maken door een privé ontwerper..'zei de man lachend en Elizabeth knikten.
'Veel plezier ermee..'riep de man Elizabeth na toen ze tevreden de winkel uit liep.
Ze bedacht zich onderweg naar huis dat er eindelijk eens iemand bestond die ook aan de arme dacht, Terwijl diegene zelf in het geld zwom.
Ze begon Kate bij de minuut steeds meer te mogen en glimlachend liep ze naar het hotel.
Toen ze haar hotel kamer weer binnen kwam haalde ze de jurk uit de doos, Ze trok hem aan voor een laatste keuring en bekeek zichzelf in de spiegel,
Hij wad stralend rose met een kroezelig randje dat verschillende tinten rose bevatten.
De jurk stond Elizabeth schitterend, Alsof ze elke doffige jurk weer nieuw leven in blaasten met haar donker blonde lokken die over haar schouders hingen.
Haar gestroomlijnde kaak kwam mooi uit bij de hals en haar heupen leken goed uit te komen door de mooie lijnen bij haar onderbuik.

Het was de volgende dag en Kate liep door de gang naar de Hal.
'Majesteit.. Madam Propier is gearriveerd met uw jurk..'zei de bediende die bij de deur stond.
'Goed..'zei Kate glimlachend.
Er kwam een vrouw de hal binnen lopen, Ze droeg een hoge paarse hoed die de helft van haar gezicht dat uit veel make-up bestond afschermde.
'Goedte morke Majesteit..'zei Madam Propier met haar franse accent.
'Goede morgen Madam Propier..'zei Kate lachend en Madam Propier gaf haar een onverwachte knuffel met haar dikke armen die Kate bijna adem te kort plat drukten.
'Ik heb em bij me!..'riep Madam Propier alsof ze over een persoon praten.
Kate kenden haar al sinds dat ze klein was, Madam Propier was altijd al de ultieme ontwerper voor de Koninklijke familie.
En ze deed altijd alsof haar jurken en ontwerpen alles voor haar betekende, alsof het haar kinderen waren, Iets waar Kate altijd al wel om kon lachen.
Beckett kwam met de krant in zijn hand lezend de hal binnen.
'Lord Beckett!..'riep Madam Propier alsof ze hem in geen jaren had gezien en schudden zij hand.
'Madam Propier, wat een aangename verassing..'loog Beckett en liet snel haar dikke hand los.
Beckett had altijd al een hekel aan haar, Maar ze maakten wel de mooiste jurken die er waren, En als er iets was dat Beckett leuk vond dan was het wel Kate verwennen.
'Iek heb mijn uuuusterste best kedaan om er iets moois van te aken..'zei Madam Propier met het franse accent dat maar bleef hangen.
Kate knikten tevreden en Madam Propier knipten met haar vingers en er kwamen twee bedienden met een gronde donker groene doos binnen lopen.
'Zullen we naar boven gaan?..'vroeg Kate en Madam Propier knikten.
'Ik ben een rondje door de stad aan het maken..'zei Beckett en Kate knikten en hij kusten haar zachte lippen.
Kate wist dat Beckett daarmee bedoelden dat hij op het witte paard door de stad zou galopperen opzoek naar nog meer Pirates.
Ze liep de trap op gevolgd door Madam Propier en de twee bediendes.

[Elizabeth Swann]

Ze gingen de prachtige marmeren wenteltrap naar boven op en liepen de lange gang door die wit behangen was waardoor de ruimte nog groter leek dan het als was. Aan de want hingen kandelaars zodat die ’s avonds verlicht kon worden met een warm sfeerlicht. Toen ze twee grote gebroken witte deuren waren gepasseerd aan hun linkerkant gingen ze de eerste deur aan hun rechterkant binnen.
Sierlijk legde Kate haar fijne hand op de koude zilveren deurklink en deed de deur geruisloos open.
De kamer was een dressing, de kleerkasten bestonden uit het fijnste hout dat er was en over de deur was een groot wit raam met langs weerszijden een lichtblauw gordijn. Ze hadden in het midden van de kamer een stoel zonder leuning en een scherm voor hun achter om te kleden stond in de uiterst rechtse hoek van de kamer.
‘Ier, es votre jurk.’ Zei de vrouw en overhandigde de adembenemende jurk aan Kate.
Ze nam het met veel plezier aan een liep met een vrolijk pasje naar het scherm. Het had een ingewikkeld patroon, maar het paste allemaal mooi in een geheel. Eenmaal toen ze het kleed aan had stapte ze voorzichtig achter het scherm vandaan en wachtte de reactie van mevrouw Propier af. Ze stond er beeldig mee, zoals ze meestal deed in de jurken die voor haar ontworpen werden. Haar kleur van ogen werd deze keer geaccentueerd omdat ze de Jurk niet bauw hadden gemaakt. Het was een sierlijk wit kleed. Het had open schouders en de jurk was niet zo heel breed waardoor ze veel langer toonde. Haar prachtige haren die een opvallende kleur hadden, maakten het een gewaagde combinatie een de grote strik op haar ruk gaf het er een jeugdig tintje aan.
‘Et is magnifieke.’ Legde ze haar schoonheid uit in woorden en lachte tevreden.
Kate wandelde een toertje in de kamer om te zien of de maten allemaal juist waren, maar alles was in orde. Bij elke stap wiegde het witte kleed elegant mee, en het leek alsof ze zo licht was als een veertje. Zo luchtig en zelfverzekerd stapte ze op haar fijne hakschoentjes. Het waren witte schoentjes met een blauwe schijn, een ronde punt en het had een krullen motief die bestonden uit kleine diamanten parels.
‘Vous zijn tres belle.’ Zei ze geïmponeerd door haar uitstraling. ‘U man zal zeer verraste zijn’ Glimlacht ze tevreden. ‘’uh ‘up, naar de make-up.’ Zij ze een duwde haar de kamer uit de Badkamer in.

Toen ze die ochtend opstond ging ze na haar een beetje opgemaakt te hebben naar de haven. Ze wandelde rustig door de straten van Port Royal. Het deed best raar om zo terug door de straten te wandelen zoals in haar jeugdjaren. Spelend, nietsvermoedend van als het slecht in de wereld. Maar toch,.. als je die genoeg kijkt, en hard genoeg geloofd is er meer goed in de wereld dan slecht. Ze staarde naar het water toen ze bij de haven was aangekomen. Het was rustig en de zon stond al hoog aan de hemel, hoewel het nog maar juist middag was geworden. Ik zwaaide naar Jack die duidelijk door had dat ik het was. Hij maakte en roeiboot gereed een kwam naar de kant. Ik drukte hem een zachte kus op zijn lippen. ‘Oké, het bal is vanavond al, ik hoop dat jullie gereed staan en ik zal echt mijn uiterste best doen om haar naar buiten te krijgen.’ Zei ze en keek hem diep in zijn ogen aan.

De badkamer van Kate was bijna even groot af haar slaapkamer. Het had een lichtblauwe muur en ook een groot raam om natuurlijk licht binnen te krijgen. Ze werd op een stoel geduwd en ze werd geschminkt waardoor haar kleur ogen nog veel mooier geaccentueerd werden. Haar haren waar lang een krulden een beetje wat juist natuurlijk mooi was, daardoor staken ze maar een deel van haar haren op. Ook haar nagels werden geveild en gelakt, een prachtige collier met een grote kostbare diamant werd om gedaan met een passende armband.
‘U ziet er weer stralend uit, net zo mooi als de opkomend ochtend zon die haar warme gloed straalt om de mensen gelukkig te maken.’ Zei de dienstmeid en lachte.
Kate glimlachte terug waardoor haar witte tanden tevoorschijn kwamen.
‘Eten zal klaar zijn om één uur, u man zal dan ook thuis zijn. Voor vanavond is er ook een koest geregeld met de witte paarden zoals gehoord.’ Zei ze nog steeds glimlachend een maakte een buiging en vertrok naar beneden om het eten klaar te maken.

[Katherina Beckett]

Jack pakten Elizabeth's hand voordat ze weg liep, 'Wees voorzichtig..'zei hij zacht en ze knikten,
Toen Elizabeth verder wou stappen richting het dorp hielt Jack haar hand nog vast, Alsof hij haar niet wou los laten.
Elizabeth draaiden zich om om te vragen wat er was, Maar voordat ze ook maar iets kon uit brengen zat Jack op haar lippen geplakt.
Hij zoenden haar zwoel en teder, Alsof ze elkaar voor 10 jaar niet zouden zien, Elizabeth voelden alle zenuwen door haar lichaam gieren en toen Jack's handen om haar middel geleden voelden ze haar uit tintelen.
Toen haar lippen die van Jack weer los lieten keken ze elkaar een tijdje verliefd aan.
Een jaar terug had je nooit gedacht dat ze iets met Jack zou krijgen,
En zoveel van een man kon houden.
Will was allang ver uit zicht, Ondanks zo zoveel verdriet had gehad toen het niet meer tussen hun ging.
Maar als ze bij Jack was maakten dat het alles weer goed.
'Ik ga nu snel.. Ik moet me gereed maken voor het Ball..'zei Elizabeth en Jack knikten en ze liep in een drafje richting het hotel.
Toen ze op haar hotel kamer kwam zag ze dat de mooie jurk nog op het bed lag, Nog steeds even mooi als toen ze de kamer verliet.
Elizabeth keek op de klok en zag dat het al bijna avond was,
Ze besloot de jurk aan te trekken en ging voor de spiegel staan om het nog voor een laatste keer te bewonderen.
Na een tijdje had ze haar haren mooi opgestoken met hier en daar wat licht rozige parels die prachtig bij haar jurk stonden.
Tevreden keek ze naar zichzelf in de spiegel en ging op het bed zitten.
Even ging ze liggen en bedacht zich hoe ze Kate en Beckett's vertrouwen kon winnen op het Ball,
Het valt niet mee om zoiets op één avond te doen.

Kate zat nog op haar kamer en keek in de spiegel,
De klok in de hoek van de kamer sloeg dat het 1 uur was en Kate besloot richting de eetzaal te gaan.
Ze liep langzaam de trap af en gleed met haar hand langs de leuning die van bruin houd was gemaakt en eindigde met een sierlijke krul.
Ze trapten op de marmeren vloer en hoorde haar eigen voetstappen die richting de eetzaal gingen,
Ze hoorde Beckett's stem al voor ze de zaal in kwam..

[Elizabeth Swann]

Toen ze de zaal betrad keek Beckett op een stond vervolgens op. Zijn hoofd kwam juist boven de ebbenhouten tafel uit waardoor de kleine glimlach die te voorschijn was gekomen bij haar verschijning zichtbaar was.
Kate kreeg het warm vanbinnen, een geruststellende gevoel dat haar een rustgevende hartslag bezorgde. Ze liep met zachte passen naar de tafel waar ze zich tegelijkertijd neerzette met Beckett.
‘Je zit er oogverblindend uit.’ Complimenteerde hij en kon zijn ogen niet van haar uiterlijk houden. Hij was de gelukkigste man, zo beschreef hij zichzelf toch. Hij had een pracht van een vrouw, een groot huis dat niets ontbrak, een tuin waar de mooiste bloemen stonden en hij was tenslotte koning dankzij haar.
Een zachte blos verscheen op de wangen van haar en ze wende haar blik naar haar bestek dat netjes lag waar het hoorde te liggen. ‘Drankje lieverd.’ Antwoordde ze toen ze terug in zijn ogen durfde kijken en vervolgens gleden haar ogen naar de bediende die hun eten kwam serveren.
Hij droeg de borden op één arm en had een fles rode wijn in zijn ander hand. Langs de rechterzijde zette hij de warme borden voor hun neer. Vervolgens schonk hij de rode franse wijn in en maakte een diepe buiging. ‘Smakelijk.’ En hij vertrok terug naar de keuken.
‘Ik ben echt zo blij dat je besloten hebt mee te gaan naar het feest.’ Zei Kate met een zachte zoete stem die om op te eten was. Ondertussen was ze haar eten in kleine stukjes aan het snijden om het daarna gemakkelijk te kunnen opeten.
Beckett nam zijn glas wijn en nam eerst een nauwkeurige slok voor hij antwoordde. ‘Ik doe alles om jou te zien lachen.’ Zei hij met een stralende lach en nam een hap van het eten.
Toen ze gedaan hadden werd de tafel afgeruimd en Beckett stond recht en hielp haar uit haar stoel. ‘We kunnen beter vertrekken, dan kunnen we zien of alles daar goed geregeld is.’
Kate knikte een nam de hulp met veel dankbaarheid aan. ‘Ga je dan maar omkleden.’ Fluisterde ze en gaf hem een tedere kus.
Beckett had het niet echt verwacht maar genoot van de liefde die ze hem bezorgde. Hij streek even over haar wang. ‘Dat ga ik doen.’ Lachte hij een liet haar even in de eetkamer achter.
Terwijl Beckett zich omkleedde ging Kate nog even in de woonkamer voor de openhaard zitten en staarde in het vuur. Het was een prachtig haarvuur en het liefst van al zat ze er samen met Beckett voor en vertelden ze elkaar wat er die dag allemaal gebeurt was. Het kon soms uren duren, maar er waren dagen dat ze er zwijgend naar konden kijken zonder een woord te vertellen. Je moest niet altijd praten om duidelijk te maken hoe je je voelde. Ze keek op toen hij in een net kostuum binnen trad.
‘U ziet er geweldig uit.’ Zei ze met enige toon van speelsheid en nam zijn arm vast terwijl ze naar buiten gingen. De bediende wenste hun nog een prettige dag toe.
De koets met de vier witte paarden stond al klaar wat erg handig was.
Eenmaal aangekomen bekeurden ze de zaal die er redelijk uitzag voor een openbaar feest. Er was van drinken en voedsel voorzien, de muzikanten waren al wat feestelijke muziek aan het oefenen en de laatste detailles werden afgewerkt.
‘Dat ziet er in orde uit, niet?’ Vroeg Beckett aan Kate die ook onder de indruk leek.
‘Ja, het ziet er inderdaad goed uit.’ Stemde ze in en gaf hem een kus op zijn wang.
De zon stond laag aan de heldere hemel en de enkele fonkelende sterren werden zichtbaar. Een zachte lentebries wiegde door de bomen en het gefladder van de nachtvlinders hoorde je al in je gedachten. De mensen arriveerden en kwamen binnen waar ze als eerste Kate en Beckett begroete. Iedereen had een lach op hun gezicht en ook iedereen amuseerde zich door te dansen en te praten met de vele mensen die gekomen waren.

Elizabeth was ook aangekomen, en bewonderde de natuurlijke omgeving. Het waren veel bomen, gras en bloemen die gesloten waren en verzonken in een eindeloze droom. Toen ze de feestzaal binnenkwam vond ze het geweldig om het nog eens te beleven. Zonder het te beseffen liep ze bijna op tegen Beckett. Snel keek ze hem aan en maakte een diepe buigen. ‘Uwe majesteit.’ Zei ze verast en lachte geforceerd. ‘U had in niet verwacht.’ Ze zette zich in volle lengte.
‘Miss Swann, wat aangenaam u hier ook te treffen.’ Antwoordde Kate in Beckett zijn plaats. ‘Ik wens u heel veel plezier toe.’ Zei ze met een glimlach die iedereen deed verwarmen.
‘insgelijks.’ Antwoordde ze en ging wat verder van hun weg staan. Als iedereen hun begroet had zou zo een gesprek kunnen starten en misschien daarna met Kate even een wandeling door de tuin maken.

[Katherina Beckett]

Elizabeth struimden wat door de Balzaal die druk bezet was door mensen die dansten.
Ze zuchten en keek in de richting van Kate die nog steeds samen met Beckett mensen stonden te begroeten.
Elizabeth liep naar de hapjes tafel en pakten een glaasje whiskey en klokten die in één keer achterover,
Ze moest moeite doen om niet nog meer drank te nemen, Ze mocht absoluut niet aangeschoten zijn, En al helemaal niet dronken.
Dat zou haar plannetje compleet ruïneren.

Kate keek in het rond en zag dat alle gasten er nu wel zo'n beetje waren, Het was aardig druk.
De mensen kwamen in de meest mooie jurken met veren, diamanten en satijnen stoffen.
Ze keek haar ogen uit,
'Vind je het mooi Lieverd?..'vroeg Beckett die een zachte kus op haar hand drukten.
'Het is adembenemend..'zei Kate en Beckett knikten.
Er stonden tafel met wel honderden schalen rijkelijk versiert met mooie gerechten en versieringen.
De kroonluchter gemaakt van diamanten hing boven de dansvloer waar de mensen op de 'wals', die gespeeld werd door een groot orkest, dansten.
'Mag ik deze dans?..'vroeg Beckett uit het niks en reikten zijn hand richting Kate,
'Maar natuurlijk..'zei Kate met een zachte stem en lechden haar hand in de zijne.

Elizabeth stapten nog wat rond in de zaal met haar oog zoekend naar Kate,
Het was niet gemakkelijk om iemand te vinden in zo'n drukte.
Toen ze naar de dansende paren keek betrapten ze zichzelf erop dat ze verlangden naar Jack,
Ze wou dat hij hier was en net zoals de vele koppels zijn hand op haar zij kon leggen en met zijn andere hand in de hare om maar romantisch rond door de zaal heen te glijden op de muziek die het gedans alleen maar nog aantrekkelijker maakten.
Ze besloot om even te gaan zitten en ze zetten zich neer in de eerste beste stoel die ze zag, Er stond een klein creme kleurig tafeltje met een klein kaarsje erop die sierlijk branden.
Er zaten nog meer dames aan tafels, Blijkbaar wachtend op de hand van iemand die hen ten dans vroeg.
Elizabeth herkende het van vroeger toen ze zelf nog een tiener was.
Altijd maar op zoek naar de mooiste man om vervolgens hopeloos te wachten tot hij je ten dans zou vragen.
Ze zuchten bij de gedachten en sloot even haar ogen.
Opeens kwam er een man voor haar staan, Hij had vel bruine ogen die starend naar beneden keken.
Hij reek een hand uit en Elizabeth keek omhoog.
'Goede avond dame, Ik zie dat u geen partner heeft?.. Mag ik zo gewaagd zijn om u een dans aan te bieden?..'vroeg de man.
Elizabeth zuchten, Dat was eigenlijk niet echt het ding waar ze op zat te wachten en ze zag wat jaloerse blikken van de meisjes die verderop zaten.
Ze keek even door de zaal heen en zag opeens in haar oog hoeken dat Kate en Beckett hand in hand de dansvloer op liepen,
Beckett had zijn hoofd hoog in de lucht gereken, Alsof hij trots wou uitstralen.
De mensen die al aanwezig waren op de dansvloer stopten met dansen en maakten ruimte voor de 'Koning en Koningin'.
Elizabeth bedacht zich dat het een goed idee was om ook maar een dansje te wagen en ze nam de hand van de vreemde man aan.
Toen ze eenmaal zich tussen de andere koppels hadden gevoegd had Elizabeth goed zicht op Kate en Beckett die midden op de dansvloer stonden.
Het was stil, Maar daar kwam snel verandering in toen het orkest een speciaal nummer begon te spelen..

[Elizabeth Swann]

Haar ogen konden niet van Kate en Beckett afwijken, wat als ze het wel deed. Dan zou ze ze opnieuw moeten gaan zoeken in de menigte die drukker werp op de avond.
De kaarsen die ophingen, oftewel stonden op de vele tafeltjes plaatsvonden tegen de wit behangen muren wiegden zachtjes mee met de bewegingen die de mensen maakten.
Kate had zin om haar hoofd op Beckett’s schouder te leggen, maar dat was het nadeel van hem, maar van karakter zat hij goed. Ze lachte binnensmonds toen hij zijn hoofd nog wat fierder optilde zoals een pauw met zien staart zou doen.
Kate keek hem in zijn ogen aan en Beckett staarde terug. ‘Nogmaals bedankt.’ Fluisterde Kate alsof ze de muziek niet wou onderbreken met haar zachte stem.
‘Het is me een genoegen om hier te zijn, lieverd. En mag ik u complimenteren op u luchtige danspasjes.’ Zei hij met een subtiele opgetrokken mondhoek.
Kate lachte met zijn uitspraak en drukte hem vlug een kus op zijn lippen die hij met veel dank aanvaarde.
Toen de vluggere dans begon maakte Kate een Beckett geen een foute stap, wat zeer uitzonderlijk was.
Vele mensen stapte op elkaars tenen, wat de vrouwen soms humeurig maakte. Sommige gingen de andere richting uit, en nog een paar struikelde over hun eigen voetstappen.
Kate vond het één van haar lievelingsdansen, ze had ze al van klein kind moeten inoefenen, waardoor het feillos verliep. Het leek een komisch zicht in de ogen van haar, de meeste te moeten zien struikelen, vallen en hinkelen op één been. Maar de sfeer in het zaaltje boordevol gevuld met mensen was niet stuk te krijgen.

Elizabeth had het moeilijk met de stappen die ergens in haar achterhoofd zaten, en het verliep dan ook niet zo goed zoals ze gehoopt had. Af en toe keek ze naar de hout belegde vloer om te zien dat ze niet op zijn tenen ging staan. Ze had liever Kate in het oog gehouden, maar ze wou ook niet alle aandacht op haar gericht hebben als ze met een harde smak tegen da grond zou aangaan. Ze brabbelde nors wat in zichzelf toen ze even het zicht van de twee kwijt was, maar toen ze uiteindelijk hun hoofden zag, lachte ze onschuldig naar de onbekende man.

Beckett maakte een diepe buiging voor Kate, en vervolgens maakte zij ook een elegante buiging, zoals het hoorde op het einde van een hofdans. Ze bleven elkaar enkele minuten aankijken, niets zeggend.
Vervolgens was het Beckett die de eersten woorden na het dansen sprak. ‘Je bent een talent.’ Bewonderde hij haar danskunst waardoor er weer een zachte blos op haar tedere wangen tevoorschijn kwam.
‘Jij kan goed om met het voetenwerk.’ Had zij gesproken.
Toen het volgende nummer begon wou Beckett nogmaals om haar hand vragen, maar die werd onderbroken door een jongenman. Zijn donkerbruine haren lagen netjes, maar toch met iets van speelsheid. Zijn blauw ogen vormden een harmonie met zijn kostuum en het fijne snorretje dat hij had gaf hem een sierlijk uiterlijk. ‘Mag ik deze dans van u, uwe majesteit.’ Zei hij met een speelse lach vervolgd door een buiging.
Kate knikte beleefd en zo leed de jongeman haar naar met midden van de dansvloer waar een zachte wals begon.
‘Ik heb u zien dansen, u dans werkelijk elegant.’ Sprak hij en keek haar in haar prachtig ogen aan.

[Katherina Beckett]

Elizabeth zag in haar ooghoeken Kate met de onbekende man de dansvloer oplopen en ze greep haar kans om naar Beckett te gaan.
'Goedenavond Lord Beckett..'sprook Elizabeth zo formeel mogelijk en ze nam een zachte buiging.
'Goedenavond Miss Swann..'zei Beckett haar niet aan kijkend,
Het leek alsof hij onder hypnose was en alleen zijn ogen op zijn vrouw had gericht.
Elizabeth vond het een soort van onbeleefd maar ze kon er weinig tegen doen en ze probeerde het gesprek vorm geven.
'Heeft u het na uw zin?..'vroeg Elizabeth zacht en kon niet geloven dat ze zo aardig tegen hem kon doen, De beelden van wat hij allemaal gedaan had schoten door haar hoofd.
Beckett knikten wat onverschillig en Elizabeth draaide met haar ogen.
Hoe kon ze deze man zijn vertrouwen ooit winnen, als hij zijn aandacht alleen maar op Kate gericht had.

Na een aantal uurtje begon het laat te worden,
Elizabeth stond nog steeds dichtbij Kate en Beckett.
De gasten waren uitgeput van het dansen en de gezelligheid en Elizabeth ging beseffen dat ze nu echt op moest schieten met haar plan.
Gelukkig wist ze dat Kate en Beckett één van de laatste zullen zijn die zouden vertrekken, En ze haalde even adem en keek opzei waar Beckett zijn armen om Kate's middel had gewikkeld.
'Zullen we zo naar onze slaapkamer gaan?..'vroeg Beckett verleidend aan Kate die begon te glimlachen.
De manier waarop hij dat zei vond Elizabeth bijna hilarisch en ze kon zich dan ook niet bedenken dat iemand het bed wou delen met deze man.
Maar ze wist dat Kate zielsveel van haar man houd, En hij ook van haar.
'Ik wil nog heel even blijven oke?..'vroeg Kate en kusten Beckett's zachte lippen, Beckett knikten en Elizabeth zag aan de blik in zijn ogen dat hij het liefste meteen naar huis wou gaan.
Elizabeth bedacht zich dat dit haar kans was en ze liep op Kate en Beckett af.
'Goedenavond majesteit..'zei Elizabeth en boog voor Kate die haar een warme glimlach terug wenkten.
'Ik wou vragen of u misschien een wandeling met mij zou willen maken?.. Ik heb u wat te vragen' vroeg Elizabeth zo formeel als ze kon om een goede indruk achter te laten bij Beckett.
Kate keek haar glimlachend aan,
'Ja natuurlijk..'zei Kate en keek even richting Beckett die Elizabeth verdacht aan keek.

[Elizabeth Swann]

De ogen van Beckett straalden alleen maar wantrouwen uit een de houding die hij had aangenomen stond op het punt te protesteren. Hij vertrouwde haar niet, ze was hier uit het niets verschenen. Haar gedachten ineens omgedraaid en terug besloten om bij de rijke mensen aan te sluiten. Het klopte niet en er moest een goede reden voor zijn.
Ze voelde dat hij iets vermoede maar gaf hem alleen één van haar vertrouwde glimlachen. ‘Dank u.’ Zei ze een maakte een diepe buiging om toch een goede indruk boven water te halen en toch nog met het laatste beetje moed zijn vertrouwen te winnen.
Beckett had haar nog een laatste flauwe glimlach bezorgt voor hij hun de rug toekeerde en met kleine teleurgestelde passen naar een stoel ging en zich er vervolgens makkelijk achteroverleunend inzette.
Elizabeth had haar arm ingehaakt bij Kate alsof ze elkaar hun hele leven al kenden. ‘Heeft u al een prettige avond gehad?’ Vroeg ze met een glimlach die enkele seconden bleef hangen.
Kate had ook gelachen wat haar nog mooier maakte. ‘Het was zeer aangenaam.’ Antwoordde ze nog steeds glimlachend en haar ogen voor haar uit turend de menigte in. Luchtig stapte ze op haar elegante hakschoenen en hoewel ze redelijk trots keek, leek ze niet zo’n dikke nek te hebben zoals Beckett had.
De grote, witte dubbeldeuren met de vierkante ruiten stonden open, hun uitnodigend naar de tuin waar alle wezen in een diepe slaap waren. De frisse avondlucht streelde hun gezicht en gaf hun een goed gevoel omdat de benauwde binnenlucht nu even verdwenen was.
‘Een prachtige onderhouden tuin, vind u ook niet?’ Sprak Elizabeth om de stilte die zich daarjuist had plaatsgevonden te onderbreken.
Kate stopte even om haar ogen te kunnen laten glijden over het uitgestrekte grasland met enkele bomen, kortgeknipte struiken en bloemen die nu hun schoonheid verborgen hielden in de schaduwen van de maan. ‘Inderdaad, de aanlegging van de planten is goed gekozen. Ze moeten overduidelijk een tuinarchitect hebben genomen.’ Sprak ze professioneel maar met een vrolijke glimlach waarmee ze duidelijk wou maken dat ze niet probeerde op te scheppen.
Elizabeth had ook gelachen en zette haar stappen verder waardoor Kate ook haar onderstel in beweging zette.
Beiden wandelde ze rustig en kalm door de grote tuin tot ze bij een tuinhuisje vanachter in de tuin aankwamen.
Het was een rond tuinhuisje, met een achthoekig grondplan. De muren waren opgevuld met vierkante ramen die uitliepen in een cirkel. Het interieur was ingekleed met bankjes die de vorm van het grondplan volgden en het dak liep in een punt uit. De dubbeldeur stond ook open zoals de deuren van de feestzaal.
‘Wat wou u me eigenlijk vertellen.’ Vroeg Kate uiteindelijk en ze leed Elizabeth richting het tuinhuisje dat ze wat beter wou bestuderen. Toen ze erbij stonden liet Kate een fijne vinger over het proper glas glijden en keerde zich vervolgens tot Elizabeth die nu een geamuseerde grijns op haar gezicht had. Kate keek haar een beetje verbaast aan zonder haar ook maar te begrijpen.
‘Wel, allerliefste Kate. Ik zal alles uitleggen op het schip.’ En ze liet haarzelf weer toe om te grijnzen.
De bende piraten was gruisloos dichterbij gekomen en hadden zo snel ze konden een doek om haar tedere lippen gebonden om de kreten te voorkomen.
Kate begon wilde bewegingen te maken om zich uit de greep van de piraten te verlossen. Haar ogen stonden nog steeds verbaast te kijken, niet gelovend dat het echt gebeurde. Ze gild zo hard ze kon maar de kreten werden door de linnen doek om haar mond tegen gehouden.
De ruwe hadden van Jack hadden de handen van Kate vastgenomen en op haar rug vastgebonden met een snijden, grof touw.
‘Het avondje in bed met Beckett zal je kunnen vergeten, meisje.’ Zei ze helemaal terug in de ban van piraterij en liet een vinger over haar wang glijden. ‘Maar wees niet bang, als hij echt van je houd zal hij achteraf het losgeld wel komen brengen, zo niet…’ Ze lacht en gaf Jack een zoen toen hij naast haar was komen staan. ‘Ik heb je gemist.’ Fluisterde ze.
Jack hield een mondhoek op een richtte zich vervolgens op Pintel en Ragetti. Zijn ogen hadden bijna net dezelfde geamuseerde blik als Elizabeth alsof hij het had overgeërfd. ‘Breng deze schoonheid maar naar het schip.’ Zei hij, nam haar schouders vast en duwde haar naar achteren in Pintel zijn arme die op zijn beurt begon te grimassen. Vervolgens nam hij een briefje dat Elizabeth nog geschreven had voor hun vertrek naar port Royal. Hij nam een nagel die in zijn achterzak van zijn broek verborgen zat en klopte de nagel door het stukje perkament, met de hulp van de achterkant van zijn dolk, in een boom naast het tuinhuisje.
Ze sleurde Kate met veel geweld naar het schip waardoor een schoen uitviel en de ander zijn hak brak.
Jack keek even naar Lizz haar jurk. ‘Hoeveel heeft die niet mogen kosten?’ Vroeg hij en keek het ding vol afschuw aan. Hij keek vervolgens naar Kate die nog altijd met veel protestactie los wou komen. Het touw om haar posen schuurde en de doek om haar mond deed af en toe haar ademhaling blokkeren, maar ondanks alles bleef ze doorzetten. Ze maakte het Pintel en Ragetti ontzettend moeilijk om haar in bedwang te houden. Ze duwde haar met veel geweld op het schip waardoor ze met een zachte knal op het dek viel. Met haar hoofd naar beneden en haar lichaam treurend gebogen bleef ze bewegingsloos zitten op haar knieën wat ineens een ander beeld gaf.
De zee was rustig, wiegde het schip zachtjes heen en weer alsof het een wieg was van een pasgeboren baby. De golven die tegen het schip aanbotste spatte vervolgens als regendruppels uit elkaar.
Het Lizz deed goed om de vertrouwde zeelucht terug te kunnen inademen en te genieten van de ruwe wind die schuurde over hun gezichten.
De nacht was donker, en had een kille sfeer. De enkele sterren die daarstraks nog zichtbaar waren geweest, verdwenen achter enkele opdagende wolken die duidelijk regen met zich mee droegen.
Elizabeth had de vraag van Jack genegeerd en was naar de kajuit gegaan om ander kleren aan te trekken.
Jack hurkte voor Kate neer die met haar vingers over het donkere hout gleed waar nu enkele regendruppels op begonnen te vallen.
Ze huiverde lichtjes van alles spanningen en de gedachte dat ze Beckett misschien nooit meer zou zien. Wat zou er gebeuren, wat wilden ze met haar doen. Allemaal vragen die geen antwoord hadden, onbeantwoord, afwachtend. Ze liet een traan over haar wang rollen.
Jack lachte typisch en veegde de traan met zijn wijsvinger af. ‘Als Beckett doet wat we vragen zal je hem gouw genoeg terug zien.’ Stelde hij haar plagerig gerust.

[Katherina Beckett]

Kate zat op het dek vastgebonden aan de mast,
Ze had geen idee waarom die maffe pirates haar in hemelsnaam niet gewoon in de cel gooiden,
Maar blijkbaar wilden Jack haar in het oog houden.
Kate zuchten en staarde naar de donkere lucht waar nog wat sterren fonkelden, De grote gelige maan scheen hoog in de lucht.
Altijd als ze naar de maan keek gaf het haar een fijn gevoel.
Het was rustig op het dek, Blijkbaar slapten iedereen al.
Hier en daar hoorde ze wat pirates snurken die op het dek achter wat tonnen lagen.
Het begon koud te worden, Iets wat Kate eigenaardig vond aangezien het stik heet was over dag.
Ze hadden al uren en uren gevaren, Er leek wel geen einde aan te komen en opeens hoorde ze iemand het dek op komen.
Het was Jack.
'Zit je lekker?..'mompelde Jack lachend en hurken bij de vastgemaakte Kate neer.
Kate klappertanden van de kou en keek het boos aan.
'We gaan richting de Noord Pool.. Eens kijken of je mannetje het voor je over heeft om ons te volgen tot aan het einde van de wereld..'grinnikten Jack en zijn wijsvinger ging langs haar kin.
Dit verklaarde waarom het zo koud begon te worden,
Jack stapten weg en verdween in het donker.
Kate keek voor zich uit en begon haar eigen adem te zien, Kleine rook wolkjes die uit haar mond kwamen als ze uitademde.
Dat was een teken dat het nog kouder begon te worden.
Er lag wel een deken over haar benen heen maar veel hielp het niet.

Elizabeth lag in haar hangmat en draaide om,
Ze kon niet slapen,
Alsof ze zich schuldig voelden over wat ze met Kate had gedaan.
Maar ze wist dat ze er goed aan deed, Ze moest en zouden meer geld krijgen van Beckett.
Anders zouden de pirates de winter nooit overleven.
Ze woelden nog een keer om en staarde naar de houten planken van het schip.
Ze dacht aan Beckett, of hij het briefje al gelezen zou hebben, En hoe hij zou reageren.
Bij die gedachtens kreeg ze een grijns op haar gezicht, Als ze het gezicht van Beckett maar kon zien als hij de brief las die vertelden dat zijn vrouw ontvoerd is.
Dat zou onbetaalbaar kunnen zijn, Elizabeth grinnikten en dacht aan Jack die een paar meter ook ergens lag te slapen..

[Elizabeth Swann]

Ze stond op een ging naar hem toe en hurkte voor de hangmat neer. Ze wou vragen of hij al sliep, maar hij was nog geen drie minuten geleden naar beneden gekomen om in een hangmat van een matroos te komen liggen. Waarom hij zijn eigen kajuit niet had gekozen verbaasde haar, maar verdere vragen wou ze er niet bij stellen. Ze gaf hem een drukkende kus op zijn wang. ‘Ik ga een beetje rondwandelen, ik kan niet slapen.’ Fluisterde ze om de rest van de bemanning die luidruchtig lagen te snurken niet wakker te maken. Jack had een raar geluid gemaakt die volgens haar moest betekenen dat ze hem moest laten slapen. Traag stond ze op een wierp een laatste snelle blik op de kamer die kil was. Overal hingen spinnenwebben en van de muizen en het ongedierte maar te zwijgen. Toen ze de vochtige houten trap naar het dek opging viel haar blik onmiddellijk op Kate die nu haar ogen gesloten had. Haar maag kreeg een vreemd gevoel alsof ze deze dag iets gegeten had dat slecht was. ‘Zal ik je nog een deken geven.’ Vroeg ze op een vriendelijkere toon dan ze eigenlijk wou.
Kate keek op en haar groene ogen bestudeerde Elizabeth die nu een hemd en een losse broek aan had met daarover een lange bruine jas. Ze zag er helemaal anders uit, en waarom ze zo opeens vriendelijk deed wou er bij haar niet inkomen. Ze had het koud, en een extra deken zou ze wel willen terwijl ze eigenlijk de warm uitziende kajuit ook wel aan zou staan. ‘Ja, dank je.’ Sprak ze met een stille stem die bijna bevroren was van de koude lucht die zich er plaatsvond. Ze bood haar geen glimlachen meer aan, haar blik was doorboord met haat. Ze had nu ergens in de armen van Beckett kunnen liggen, warm en gezellig. Het haardvuur knetterend en paar kaarsen die branden om een gezellige sfeer te creëren. Het gaf haar een warm gevoel door aan die gedachte te denken en ze hoorde vervolgens ook de voetstappen van Elizabeth naar de kajuit van Jack gaan. Ze keek op en zag ze een paar kaarsen aansteken waardoor de kamer verlicht werd en er enkele lichtstralen het dek verwarmde. Ze had duidelijk besloten om langer te blijven, anders had ze nooit zoveel kaarsen aangestoken om alleen maar een dik deken uit de onderstaande kersenhouten kast te nemen. Kate wende haar gezicht terug naar beneden toen ze haar terug naar buiten zag komen met een paar dekens.
‘Hier, ik hoop dat dit genoeg is om je warm te houden.’ Fluisterde ze alsof ze het ruizen van de zee niet wou onderbreken. Flauwtjes lachte ze maar toen ze geen antwoord hoorde van Kate, noch een glimlach vertrok ze terug naar haar kajuit.

Ze had de koude deurklik vastgenomen, en voelde een paar rillingen die niet veroorzaakt werden door de kou. Ze kon toch geen medelijden tonen met hun slachtoffer. Dat zou Jack ten zeerste afkeuren. Ze zag zijn gezicht al voor haar. Een vertrokken gezicht met zijn donkere ogen die in haar ogen zouden blijven staren tot zij zou afwijken. Ze schudde haar hoofd en ging zijn kajuit binnen waar ze een fles rum nam en zich vervolgens op een stoel rond de houten tafel plaatste. Haar rug naar Kate toe gedraaid om te voorkomen dat ze nog meer goedaardige dingen ging doen. Ze nam een grote slok rum terwijl ze naar de flakkerende kaars voor haar bleef staren.

Kate had de dekens wat beter om haar lichaam heen geslagen en ze kreeg het toch iets warmer dan daarstraks. Ze kneep haar ogen dicht een hoopte dat ze spoedig in slaap zou vallen, maar wat ze ook probeerde, ze kon de slaap niet vatten. Gedwongen af te zien in de kou. ‘Stomme piraten.’ Brabbelde ze nors en keek hoopvol naar de warme kajuit waar nu Elizabeth zat. Ze hadden haar daar toch ook kunnen vastbinden. Nee, het moest aan een mast, buiten op het dek, in het midden van de vrieskou. Ze sloot weer even haar ogen. Toen ze dacht dat ze bijna in slaap was gevallen voelde ze een ruwe hand door haar haren strijken. Even dacht ze dat het Jack was, maar toen ze opkeek was het een onbekende piraat. Ze verschoot en voelde haar hartslag versnellen.
Hij lachte zijn gelige tanden bloot die in jaren niet meer gepoetst waren en geflost. Zijn kleine baard was vuil, en vettig samen met de enkele haarsprietjes die op zijn kale hoofd stonden. ‘Rustig prinses, ge hoeft ni bang te zijn ze.’ Zei hij en zijn stinkende adem drong Kate haar fijne neusgaten binnen.
Kate keek vol afschuw naar de meneer en probeerde er alles aan te doen om uit de buurt van de piraat te komen. Ze drukte haar rug nog harder tegen de mast en trok haar mager benen tegen haar lichaam. ‘Ga weg.’ Wou ze uitschreeuwen, maar haar stem was nog steeds verdoofd door de vrieskou. Ze hoorde de kille lach van de man haar oren binnen dringen wat haar kippenvel bezorgde. Weer voelde ze de hand van de onbekende door haar haren strijken en vervolgens gleed het naar beneden over haar arm.
‘Gij zijt echt één van de schoonste popkes die we hier ooit gevange hebbe gehouwe.’ Zei hij met een vreemd accent een bracht zijn mond al iets dichter bij haar waardoor de sterke drankgeur nog duidelijker werd.
Kate trapte tegen zijn benen maar het bezorgde haar bevroren tenen meer pijn dan zijn schenen. Ze keek de man vol afschuw aan en hoopte spoedig dat hij weg zou gaan. Het maakte niet uit waar hij naartoe zou gaan, als het maar ver uit de buurt was dan haar.
‘Alvaro!.’ Riep een mannelijke stem.
Kate keek met haar prachtige ogen naar de persoon die de naam van de man voor haar had geroepen. Het verbaasde haar wie het was, maar was hem ergens toch dankbaar.
Alvaro stond met tegenzin op. ‘Ze ziet er zo lekker uit.’ Brabbelde hij binnensmonds een keek nog eens naar Kate die Jack nog steeds dankbaar aankeek.
‘Als je niet kan slapen mag je beginnen met het dek te schrobben, dat heeft mijn Pearl nog wel eens nodig.’ Zei Jack een stuurde hem met een ruw gebaar terug naar hun slaapvertrek. Jack keek hem na, en toen hij uit het zicht verdwenen was ging hij zelf naar Kate toe. ‘Ik had verwacht dat jij je beter zou kunnen verdedigen.’ Plaagde hij haar en keek verbaast naar de extra dekens die nu over haar lichaam lagen. ‘Heb je het warm genoeg.’ Plaagde hij haar verder een legde de dekens goed over haar lichaam, zoals een klein Baby’tje dat ondergestopt zou worden.

Ondertussen was Beckett opgestaan en de tuin ingelopen. Hij vond dat de wandeling veel te lang duurde. Hij wou naar huis gaan, en hij wist zeker dat Kate dat ook wou als die Elizabeth er niet was tussengekomen. Hij keek even rond maar de tuin zag er verlaten uit. Ze hadden een grote tuin met niet veel meter verder een grote fontein die nu geen water bezat. Hij liep over het gras heen omdat hij ze zo sneller zou vinden. Hij was al een half uur aan het zoeken tot hij bij het tuinhuisje aankwam waar Kate ontvoerd was. Hij ging even uitgeput en bedroefd op het de bankjes in het huisje zitten. Starend keek hij de prachtig aangelegde tuin in. Toen zijn oog op het stukje perkament in de boom viel, stond hij abrupt recht en liep er zo snel hij kon naartoe waardoor hij bijna uitgleed. Hij scheurde het briefje er met een ruw gebaar af en las het duidelijk te lezen handschrift van Elizabeth;


Beste Meneer Beckett,

U vrouw, Kate, zal u alleen terugzien als u doet wat wij u vragen.
We zouden graag, ieder van ons een bewijs hebben, dat wij mogen kapen, zonder opgehangen te worden. Iedereen van ons schip. Ook zouden wij losgeld willen, 1. 000.000 Engelse ponden. Niet minder. Zo niet,…
Ik hoop dat u ons weet te vinden, stuur ons een brief wanneer u berijd bent dat te doen voor u geliefde vrouw.

Groeten.


Hij werd razend bij het lezen van de brief, en zijn hoofd werd rood van woede. Met driftige stappen liep hij naar het gebouw waar hij zijn ruituig in stapte en vervolgens met hoge snelheid naar huis reed om alles klaar te maken voor vertrek. De witte paarden liepen met een hoge snelheid wat het wagentje met hevige schokken deed bewegen. Hij tuurde nog steeds ongeloofwaardig naar het papiertje in zijn handen. Hoe konden ze zijn onschuldige geliefde zomaar ontvoeren. Hij kreeg onaangename rilling bij de gedachte wat ze haar allemaal zouden aandoen. Hij verfrommelde het stukje perkament met zijn rechterhand en staarde naar buiten denkend aan Kate.