The Glory Of Love (Closed Thread; Kate & Lizz)

[Elizabeth Swann]

Elizabeth werd wakker met het daglicht dat op haar gezicht scheen. Ze wou zich omdraaien en Jack een ochtendzoen geven maar hij bleek niet naast haar te liggen. Ze draaide haar om en zag een gedaante aan het raam staan.
Hij keek naar buiten, uit zijn houding viel niets af te lezen. Hij stond gewoon naar buiten te kijken wat abnormaal was.
Lizz besloot ze normaal mogelijk te doen. ‘Goedemorgen schat.’ Zei ze zacht en stond recht terwijl ze uit bed kroop. Ze liep naar hem toe en greep ondertussen de fles rum die opzijn bureau stond. Ze zette de fles bij haar droge lippen en nam een slok waarna ze een zuur gezicht trok. Ze drukte een snelle zoen op zijn wang. ‘Goed geslapen.’ Zei ze met een moment van aarzelen.

Kate was nog steeds aan het slapen. Haar lichaam was dicht tegen dat van Beckett gedrukt. Zoekend naar warmte en bescherming.
Beckett vermoede dat deze gebeurtenis haar nog lang zou bijblijven. Als een eeuwige ziekte waarvoor geen medicijn bestaat, of bij het verliezen van jij eigen kind. Hij kon niets verzinnen om haar te troosten, om haar terug wat hoop te geven, want zelf voorspelde hij niet veel goeds.
De zon scheen en de zee was rustig, maar iets in de rustige omgeving voorspeld iets onrustig wat nooit veel goeds kon betekenen.
Kate haar ademhaling was onregelmatig waaruit hij afleidde dat ze nog steeds niet gekalmeerd was van de gebeurtenis dat zich had plaatsgevonden.
Beckett keek op toen Pintel binnen kwam met een omelet en spek. Er stond ook een fles water bij.
‘Dank je.’ Zei Beckett nors en keek naar het voedsel dat hij besloot te bewaren voor Kate.
Ze lag er zo onschuldig bij. Haar haren krullend over haar lichaam. Haar bleke gezicht dat al iets meer kleur had dan gisteren was breekbaar als een porseleinen popje en haar fijne handen die ontspannen tegen Beckett’s lichaam drukten leken die van een klein meisje. Zo fijn en kwetsbaar.
‘Kate, lieverd.’ Probeerde hij haar te wekken.
Kate reageerde niet, ze lag goed en ze was nog moe van heel de belefenis. Nog even wou ze blijven liggen.
‘Schat.’ Ging Beckett verder en gaf haar een liefdevolle zoen waarbij Kate toch besloot haar ogen te openen. Beckett fleurde helemaal op bij het zien van de levendige kleur in haar ogen. Het fleurde heel de grijze zaal op. ‘Hey lieverd, er is ontbeid.’ Sprak hij op fluistertoon.
Kate glimlachte even en bleef Beckett aankijken. Ze was ontzetten blij dat ze bij hem was. Haar vreugde was zelfs onbeschrijfelijk. Zijn liefde was het beste ter wereld wat haar ooit geschonken was. ‘En jij?’
‘Ik heb al gegeten.’ Loog hij een lacht. Hij gaf een tukje van de omelet aan haar die ze toch met smaak op at.
Beckett nam de eerste slok van de fles en de rest van het water gaf hij ook aan Kate. Hij wou dat ze zich wat beter ging voelen. ‘Alles komt goed! Dat beloof ik je.’ Fluisterde hij in haar fijne oor en streek vervolgens door haar golvende haren om haar nog steeds kalm te krijgen, wat haar ademhaling bleef nog steeds onrustig.

[Katherina Beckett]

De zon scheen hoog in de lucht die helder en droog was.
Ze waren lang voorbij de Noord Pool en kwamen alweer richting de Caribbean.
Jack stond op het dek en keek door zijn verrekijker, opzoek naar de schat.
'Oi! Land in zicht..'hoorde Jack iemand vanuit het kraaien nest schreeuwen.
Elizabeth kwam het dek op gerent en keek naar het eiland dat een eindje verderop lag.
Het was erg bebost en Elizabeth schatten dat het lang zou duren voor ze de schat zouden vinden.
Jack keek nog een keer op het perkament waar de coördinaten van de schat op stonden.
'Hier moet het zijn..'zei Jack en wees met zijn verrekijker richting het eiland.
'Mannen! Klaar maken om aan land te gaan..'riep Jack over het dek.

Kate lag tegen Beckett aan gedrukt op de vloer,
Ze merkten goed dat de temperatuur vors gestegen was.
Beckett schatten dat het nu zo rond 35 graden was op de Black Pearl,
'We hebben het in ieder geval niet meer koud..'giechelden Kate toen ze Beckett het zweet van zijn hoofd zag vegen.
'Nee inderdaad..'lachden Beckett en deed zijn blouse een knoopje los.
Kate wapperden met haar hand als een waaier en haalden het haar uit haar gezicht door het met een lint naar achter te binden, Hierdoor werd haar blanke gezicht dat altijd tegen de velle zon was geschermd beter zichtbaar.
Kate liet haar dunne vingers even langs Beckett's zachte borst gaan.
Beckett drukten onverwachts zijn lippen op die van Kate en ze sloot haar ogen, Ze sloeg haar armen om zijn nek en ze voelden zijn handen om haar middel.
Langzaam gleden ze tot Kate op haar rug op de grond lag naar beneden, Beckett hangend bovenop haar met zijn armen om haar heen.
Ze voelden Beckett's tong naar binnen glijden en antwoorde zijn kus vurig.
Toen hij los liet keek hij haar aan, 'Sorry, ik kon me niet beheersen..'zei Beckett lachend.
Kate giechelden, 'Dat hoef je ook niet..'zei ze zacht en kusten hem op zijn wang.
Opeens ging de deur van het cellencomplex open en kwamen er twee piraten binnen gestormd.
'Hey hey.. Das niet eerlijk, Waarom hij wel en wij niet?..'zei één van de piraten grinniktend naar Beckett die nog bovenop Kate lag, Ze hadden geen tijd om rechtop te gaan zitten.
Beckett kwam overeind en hielp Kate ook weer rechtop zitten.
'We gaan een leuke wandeling maken over het strand..'grijnsde de piraat en de andere maakten de celdeur open.
Kate werd opgepakt en Beckett stond meteen op, Ze moesten nu bij mekaar blijven, Wat er ook gebeuren, ging er in Beckett's hoofd rond.

Ze waren aan land gekomen en Jack liep voorop,
Daarachter liep Elizabeth en achter haar liepen Kate, gevolgd door Beckett die allebei vast geketend waren.
De rest van de piraten liepen achterop.
'Wat is dat?..'vroeg Elizabeth toen ze naar wit geel vormige botten keek die op de grond in het zand lagen.
Jack keek ook en zijn ogen werden groot, waarnaar hij sneller doorliep.
'Mensen botten..'zei Pintel.
Ragetti keek hem angstig aan,
'Pelagots..'zei Gibbs en hees zijn geweer wat hoger..

[Elizabeth Swann]

Elizabeth wierp nog een zenuwachtige blik op de botten. ‘Excuseer, Pelagots?’ Zei ze en Jack hoorde aan de toon hoe ze sprak dat ze bang was. Ze streek door haar haren die harder krulden dan ze ooit gedaan hadden. Kannibalen, ze wandelden door een land geregeerd door menseneter. Hij had haar daarvan toch op de hoogte brengen. In haar gedachten herinnerde ze dat ze nog een dolk had verstop in haar laars zoals ze meestal deed. Het leunde probleemloos tegen haar kuit waardoor het haast niet opviel dat het daar zat. Ze zette het even op een loopje zodat ze naast Jack kwam te lopen. ‘Waarom verzwijg je dit soort dingen.’
Jack keek haar even serieus aan en wierp dan zijn blik terug op het smalle bospadje waar ze enkele minuten geleden waren ingewandeld.
‘Je gaat me niet vertellen dat je er niets van afwist.’ Zei ze nog steeds met een zenuwachtige stem en deed haar best om niet over de dikke wortels van de bomen te struikelen.
Het was een dichtbegroeid woud. De hitte was bijna ondraaglijk en door de vochtige lucht die er was, kon je amper ademen. Het deed haar denken aan die ene keer dat ze was flauwgevallen doordat haar korset te vast had gezeten. Jack was haar toen nog komen redden.
Ze lachte flauwtjes en richtte zich dan ook volledig op het pad. ‘Lieverd, kom wees nu eens eerlijk.’ Zei ze zacht een wou hem een zoen geven maar bedacht zich toen Jack begon te spreken.
‘Wie eerlijk moet zijn.’ Zei hij en stopte met lopen waardoor liederen stopte. Vragende blikken van de piraten keken hun aan.

Ook Kate en Beckett keken geschrokken op.
Voorzichtig was Kate wat dichter bij Beckett aangekropen nu ze even gebruik kon maken. Ze voelde haar voeten haast niet meer en ze moesten nog een lange weg tegemoet gaan. ‘Ik wil niet meer verder.’ Fluisterde ze in Beckett’s oor. Ze had ontzettende heimwee, ze kon het amper in woorden zetten hoe hard ze terug naar vroeger verlangde. S’ morgens een uitgebreid ontbeid te krijgen dat hygiënisch en smaakvol was. Daarna een uitgebreid bad en vervolgens had ze tijd om iets leuk te gaan doen met haar echtgenoot. Het hardste wat ze miste was het laatste. Het goede voedsel en de hygiëne kon haar eigenlijk al weinig schelen, maar de tijd die ze wou doorbrengen met Beckett wou ze inhalen. Het liggen in zijn armen, hoe hij met zijn kleine handen rustgevend door haar haren streek en s’ avonds voor het slapen gaan nog en tas thee dronken voor het knetterende haardvuur. Hun gezichten verlicht door de rode schijn van het vuur en hun handen geklemd rond te porseleinen theekopjes die Kate nog van haar grootmoeder had gekregen. Ze kreeg een steek in haar maag bij het denken aan als die goede dingen. Ze leek net een harde stomp in haar maag gekregen te hebben.
Beckett keek haar aan. ‘We zijn hier zo weg, nog maar even.’ Probeerde hij haar wat op te vrolijken en liet een had door haar golvende haren glijden en bezorgde haar vervolgens een zoen op der lippen.
Kate had er even vrolijk van opgekeken maar tuurde dan weer heimelijk naar de grond die dor was van de hitte.

Elizabeth had het nog warmer en benauwder gekregen dan ze het al had. ‘Hoe bedoel je?’ Probeerde ze zich van den domme te houden maar aan de gelaatsuitdrukking van Jack leek hij er niet in te trappen. ‘Wat?’ Sprak ze met opgeheven stem.
‘Mijn beste strijder is dood, en laat staan dat jij daar niets van af weet.’
Elizabeth keek nerveus weg. ‘Nee.’ Zei ze zacht. ‘Kom we gaan verder.’ Sprak ze om van de hele ondervraging af te zijn. Ze had er ook nooit over mogen beginnen.
Jack had even gelachen, maar hij liet geen straaltje van vreugde blijken. Hij had Twigh wel kunnen gebruiken in het onbekende eiland.

Er heersten muzikale geluiden in het bos. De zingende vogels waarvan niemand afwist welke soort het was zongen als de beste zangeressen. De waterval ruiste liefelijk in de schaduw en de kabbelende beekjes zorgde voor een rustgevend effect. Af en toe zag je wilde dieren nieuwsgierig komen kijken naar de groep mensen die zich een weg door het bos probeerden te jagen.
Kate keek naar de omgeving die haar eigenlijk wel aansprak maar toen ze wat trager begon te lopen omdat ze uitgeput raakte werd ze door een man achter haar het een duw verder gepusht.
Ze wou protesteren maar Beckett wist haar telkens te kalmeren met een tedere zoen die altijd een stralende glimlach wist tevoorschijn te toveren.
‘Ik vind dat we moeten stoppen voor te eten!’ Zei één van de bemanningsleden. Hij had bruin, vettig lang haar dat over zijn schouders hing en in zijn kille bruine ogen. Zijn struise figuur paste nauwelijks in de kleding die hij aanhad en een lelijk litteken stond op zijn rechterbovenarm.
Jack stopte waardoor heel de bende achter hem bijna tegen hem aanbotste. ‘Ik wil niet stoppen.’ Zei hij terug tegen Tomas.
De hele bemanning begon te protesteren. ‘Zonder eten kunnen we niet verder trekken.’ Argumenteerde ze en keken Jack doordringend aan.
Kate hoopte spoedig ook dat ze stopten. Dan kon ze haar voeten even in de rivier naast hun stoppen zodat die daarna weer tegen en stootje konden.
‘Oke, maar snel, de wezens in dit woud zijn onbetrouwbaar.

[Katherina Beckett]

Ze waren gestopt bij een helder beekje dat drinkbaar leek.
'Drink op..'zei Jack tegen één van de piraten om te testen of het vergiftigd was.
De piraat bukten en schepten met zijn handen gevouwen als een kom water uit de beek.
Hij klokten het achterover, Een enkele minuten later stond hij nog altijd overeind.
'Goed, Het water is drinkbaar..'zei Jack wijs.

Kate en Elizabeth hadden zich samen afgezonderd van de mannen,
Ondanks Elizabeth een deel was van Kate's ontvoering vond Kate haar toch wel ergens aardig.
Tenslotte waren hun twee de enigste dames tussen al die mannen.
Kate had haar jurk een stukje omhoog en liep door de heldere beek,
Haar bleke fijne voeten waren te zien,
Elizabeth had ook haar schoenen uit gedaan, Haar huid was donker.
Sinds Elizabeth een piraat was was ze een stuk getinter geworden.
Maar het stond mooi bij haar, Toen ze bukten om haar voeten te wassen vielen haar donker blonde haren als zijde langs haar kaken.
Kate ijsbeerde wat en sloot haar ogen, Ze genoot van de koelte die het water gaf in de beschutte benauwende jungle.
Beckett zat ergens op een boomstam nog altijd vast geketent,
Elizabeth merkten dat hij Kate geen moment uit het oog verloor.
'Lekkere benen wijfie..'floot één van de piraten en Kate schrok op en deed haar jurk weer een stukje omlaag.
Beckett was boos geworden en zat in een hevige ruzie met wat pirates.
'Let maar niet op die piraten hoor, Ze zijn dames niet meer gewent..'zei Elizabeth en Kate lachden flauwtjes.
Kate had al dagen niet veel woorden gewisseld met Elizabeth,
Ze vermoede dat ze toch ergens boos op haar was.

Ze waren weer gaan lopen en Jack liep weer voorop en sneed met zijn rapier alle planten die in zijn weg zaten uit de weg,
Zo ontstond er een pad.
Elizabeth liep in een snelle pas achter Jack aan,
Ze wilden niet meer beginnen over Twigh, En gelukkig deed Jack dat ook niet meer.
'Wat was dat?!..'zei Tomas opeens.
Jack draaide zich langzaam om, 'Moest er wat zijn?..'vroeg Jack met een sikkeneurige blik.
Tomas keek in het rond.
'Ik.. ik dacht dat ik wat hoorde ritselen..'zei Tomas angstig,
Opeens werd Tomas van achter gepakt door iets en klonk er een harde gil door het hele oerwoud.
Tomas lag dood op de grond, Met een open gesneden hals.
Kate slaakte een gilletje, Jack trok zijn geweer en Elizabeth volgde.
Opeens kwamen er wel dertig Pelagots uit de bosjes tevoorschijn.
Ze hadden pijl en boog en richten op iedereen.
'Shit..'zei Jack,
Beckett ging voor Kate staan om haar te beschermen,
'Jack.. geef mij een pistool..'zei Beckett dapper.
'Ben je gek?!..'riep Jack terwijl de Pelagots dichterbij kwamen.
'Jack! doe het nou gewoon, We kunnen nu iedereen die een pistool kan hanteren wel gebruiken!..'riep Beckett en Elizabeth knikten.
Één Pelagots begon te schreeuwen.
'OKE DAN!..'riep Jack bang en gooide één van zijn pistolen naar Beckett die hem opving.
Beckett richten op de Pelagots.
'Blijf achter me Lieverd..'zei Beckett en strekten zijn arm beschermend voor Kate die angstig toe keek..

[Elizabeth Swann]

De kannibalen kwamen als bloeddorstige monsters op hun afgelopen. Hun speren gemaakt van natuurlijke materialen dreigend naar voren gericht om vervolgens hun prooi aan te kunnen rijgen. Hun gezichten waren geschminkt, niet weten wat het was maar ze vermoeden dat het modder of bloed van dier, of mensen was. Veel hadden ze niet aan, een rieten rok of huid van dieren, schamen voor hun uiterlijk deden ze dus duidelijk niet.
Kate had de prachtige kleur van haar ogen verborgen achter haar oogleden. Ze klemde haar handen rond Beckett’s middel en drukte hem bijna plat. ‘Ik hou van je.’ Bereide ze zich voor op het onvermijdelijke. Het einde was in zicht. Eén voor een zouden ze eraan gaan, en waarschijnlijk voorgeschoteld als eten.
Beckett had de tedere woorden die zonder morsen uit haar lippen werden gebracht nog gehoord en wist niet wat er zou gebeuren. ‘ik ook van jou lieverd.’ Had hij terug gesproken.
Kate keek op en drukte en zoen in de rug van zijn nek en er was een moment geweest dat Beckett zijn concentratie kwijt was.
Toen ze een geweerschot hoorden keken ze allemaal in der richting van Elizabeth die haar geweer met haar ogen toe had laten afgaan.
De kannibaal voor haar viel voor haar voeten neer en ze strompelde achteruit waardoor ze tegen Jack aanbootste.
De vele pelagots keken naar hun vriend die nu bewegingloos in een eigen plasje bloed lag.
Jack en de velen verwachten dat ze uit pure woede zouden beginnen vechten maar ze trokken zich terug.
Er heerste een applaus en Lizz lachte flauw waarna ze trillend haar haren uit haar gezicht streek.

Kate gaf Beckett uit vreugde een zoen. ‘Ze zijn weggevlucht.’ Zei ze en omhelde hem van pure blijdschap. Ze was blij dat ze het geschenk had gekregen om te blijven leven, samen met Beckett. Voor het zelfde geld hadden ze met twee aan een speer gezeten en als toetje opgegeten geweest.
Beckett kon het ook niet laten om de lucht terug door zijn longen te voelen glijden. Hij genoot van de liefde die hij van Kate kreeg en streek door haar glanzende haren die prachtig kleurden in het zonlicht dat door de bladeren drong. ‘De woorden die je daarstraks uitsprak waren de hoopvolste woorden die ik ooit gehoord had.’ Fluisterde hij tegen haar zijdezachte rooskleurige lippen.
Kate zei niet maar liet in haar ogen blijken dat ze de woorden die ze daarstraks zo feilloos had uitgesproken echt meende. ‘Ik had je nooit willen verliezen.’ Zei ze met haar zoete, warme stem die Beckett vanbinnen helemaal opfleurde.

Jack lachte en gaf Elizabeth een zoen die zijn vreugde moest verklaren.
‘Ik weet niet waarom je zo blij bent.’ Sprak ze zacht en keek naar de mensen die vrolijk waren dat ze nog leefden. ‘Denk je echt dat ze voor goed vertrokken zijn.’ Stotterde ze en kon de gruwel niet voorstellen als ze af zouden komen met nog meer vijanden. ‘Laten we verder gaan.’ Zei ze overstuur.
Jack keek serieus en besefte dat ze ergens wel gelijk kon hebben. ‘We gaan verder, en snel, we moet zo snel mogelijk van deze plek, en dit eiland af als we de schat hebben.’ Zei hij bevelend en zette de eerste stappen terug door het woud dat steeds donkerder en donkerder werd.
De schaduwen namen toe samen met de duisternis die er in verscholen zat. Je kon de onheil van ver ruiken en aanvoelen. De mensen werden stiller hoe harder ze zich terugtrokken in de duisternissen van het woud, waarvan ze niet wisten hoe groot het wel kon zijn.
De wezens van de diepte zouden hun in de gaten houden met hun gele ogen die de warmte van de mensen aanvoelden en de minste zweetdruppels aanrook.
De avond viel en de meesten waren moe en uitgeput van het wandelen.
Jack besloot bij een open plek te stoppen zodat ze de vijanden goed konden zien.
De rivier kabbelde rustig op het tempo van de avondlucht. Vele mensen ploften zich neer op de grond en vielen onmiddellijk onder de sterren in slaap. Anderen namen een fles rum en dronken die op hun gemak op.
Kate ging naast Beckett zitten en legde haar hoofd op zijn schouder.
Beckett beantwoordde haar aanwezigheid door een zoen op haar voorhoofd. ‘Rust maar goed uit, liefje. Morgen is het weer een lange dag.’ Sprak hij kalm en ook in zijn stem stond vermoeidheid af te lezen.

[Katherina Beckett]

Kate opende snel haar ogen en keek recht in het donkere gat in de jungle dat naar de donkere hemel leiden,
Ze lag buiten in Beckett's armen, die zachtjes snurkten.
Het was nog nacht, Kate glimlachten naar haar man en drukten een klein zoentje op zijn neus.
Hij zag er niet meer zo netjes uit, overal kleerscheuren en zijn pruik zat ook niet meer recht.
Kate zelf zag er ook niet mee al te netjes uit, Haar onderjurk die ze nog droeg was bij de zoom bruinig geworden.
Ze keek wat in het rond, overal lagen lege rum flessen en piraten die hard snurkten, Kate was wel wat gewend met Beckett, Maar die piraten snurkten de hele jungle bij mekaar.
Er klonken vreemde geluiden over de bedekte jungle, Kate sloot haar ogen en probeerde zich te bedenken wat die geluiden zouden kunnen zijn.
Ze was bang dat de Pelagots het kamp weer binnen zouden vallen.
Kate voelden wat bewegen en schrok, Maar het was Beckett die zich een kwart had omgeslagen, en nu met zijn gezicht vlak naast die van Kate lag.
Ze glimlachten en alsof Beckett het wist gleed zijn arm over haar heen.
Kate voelden zich weer een stukje veiliger, Ze drukten zich tegen Beckett en sloot haar ogen.

Het was ochtend en iedereen was klaar wakker,
Elizabeth was naar de beek gelopen om de flessen te vullen met water.
Kate stond ook bij de beek en was bezig met zich te wassen.
'Goedemorgen..'zei Elizabeth formeel, Alsof ze op één of andere manier zich toch nog beleefd wou gedragen tegenover Kate.
Kate keek op en kneep haar net gewassen haren uit.
'Goedemorgen..'zei ze zacht en keek weer weg.
Elizabeth pakten de lege flessen die ze had mee genomen en begon ze te vullen.
'Gereed maken voor vertrek!..'riep Jack vanuit het kamp en Elizabeth begon wat sneller de flessen te vullen.
Toen ze klaar was stond ze op en nam de flessen in haar armen,
'Kom je?.. we gaan zo vertrekken..'vroeg Elizabeth aan Kate die zich nog stond op te frissen.
Kate's haren waren alweer bijna gedroogd door de zon die vel scheen.
Haar haar was wat mooier geworden en scheen weer door de zon.
Kate knikten en Elizabeth glimlachten zwakjes en zetten weer pas richting de mannen.
De piraten hadden hun geweren om gedaan en waren klaar voor vertrek,
Kate liep op een drafje terug naar de mannen en Elizabeth.
'Klaar?..'riep Jack en Beckett kreeg handboeien om.
'Hey, Waarom..'wou Beckett beginnen maar de Piraten gaven hem een stomp in zun zij.
'Laat dat!..'riep Kate boos maar ze werd vast gepakt door een andere piraat die haar mee trok.
Ze liepen rond alsof het wel dagen lang leek,
Kate voelden haar hartslag in haar kuiten bonken,
Ze keek naar voren waar Beckett een eindje verderop vastgebonden en al liep.
Ze vroeg zich af waarom Beckett opeens vast zat, en waarom zij niet, En waarom mochten ze niet bij mekaar lopen.
Dingen schoten door haar hoofd, Maar als Kate de pas niet door zette voelden ze een geweer in haar rug steken.

[Elizabeth Swann]

Ze liepen allemaal met grote stappen verder op het tempo dat Jack graag wou. Ze hadden geen andere keuze. Als ze te traag zouden lopen zouden ze te hard opvallen en dan zouden de onbekende wezens hun sneller opmerken dan ze al zouden doen. Ze hadden niet veel informatie over het onbekende stukje land dat ergens op zee dreef. De wegen waren half dichtgegroeid en een weg terug vinden was bijna een onbegonnen werk.
Elizabeth voelde haar voeten zwaar worden en ook zij moest op haar tanden bijten om haar voeten van de grond te verheffen alsof er nog tien kilo extra beton aanhing.
Kate werd steeds meer geduwd zodat zij sneller zou gaan lopen, maar ze had niet veel doorzettingsvermogen meer. Haar schoenen waren versleten waardoor er kleine steentjes wisten in te glippen. Het kleed wat ze droeg was niet zo aangenaam om mee te wandelen en wist geen antwoord op haar vragen te bedenken. Toen ze echt begon te slenteren werd de piraat het beu en nam haar met een ruk op. Hij had haar op zijn schouder gelegd om niet te veel last te krijgen. Ze woog niet zwaar waardoor het nog niet zo’n zware arbeid was om haar mee te vervoeren.

‘Jack.’ Zei Elizabeth die moeite had de woorden uit te brengen. De vermoeidheid was in haar stem af te lezen alsof ze geen oog had dichtgedaan deze nacht. ‘Lieverd.’ Probeerde ze met andere woorden zijn aandacht te trekken toen ze merkte dat zijn naam geen reden gaf om te kijken waar de stem vandaan kwam. ‘Vind je nu zelf niet dat we een beetje ver gaan.’ Zei ze terwijl ze heftig ademde en vervolgens naast hem kwam lopen.
Hij had zijn donkerbruine - die ze zo mooi vond - naar voren gericht op het pad dat hun meer en meer naar het gevaar bracht. Hij leek geen oog op haar te richten alsof haar aanwezigheid hem koud liet.
‘We zijn moe…’
‘We?’ Onderbrak hij haar met een neutrale stem die een zachte tint van ongeduld bevatte.
‘Ik geloof toch dat ik voor een groot deel van de groep spreek.’ Zei iets zachter waardoor ze twijfelend overkwam.
Jack trok plagerig zijn rechtermondhoek op met in zijn ogen een speelse blik uitstralend als een roofdier die tegenover zijn prooi zou winnen.
Elizabeth streek geërgerd door haar haren die afgebleekt waren van de zon. ‘Ik…wel. En Kate, laat ze toch naast Beckett lopen.’
Toen de woorden Beckett uit haar lippen hadden geklonken had hij een kille blik op haar geworpen die haar een onaangename sfeer gaf.
‘Ik weet dat je hem niet kan uitstaan.’
‘Niet uitstaan?! Dat heb je nog zwak uitgedrukt.’ Onderbrak hij haar en richtte zijn aandacht terug op het pad dat smaller leek te worden door de bebossing die steeds dichter leek te begroeien. Hij had zijn passen versneld waardoor Elizabeth moeite had hem bij te houden. ‘Ik wens hem de dood in.’ Ging hij verder.
‘Kom, zo erg is hij niet.’ Probeerde ze hem te sussen.
‘Ik weet wat ik doe dus haal je neus uit mijn zaken.’ Zei hij nog meer geërgerd dan Elizabeth al was.
‘Ma…’
Jack stopte met lopen waardoor heel de groep achter hun geschrokken hunvoetstappen probeerde te remmen.
Ze had hem uit zijn hol gekregen. Beseffend dat ze te ver was gegaan, was er geen weg terug meer. Ze voelde haar hard en het kloppen leek boven alle exotische geluiden te weerklinken.
‘Ik zei je, bemoei je niet met mijn zaken.’ Barste hij net niet uit in een woede aanval.
‘We stoppen even.’ Zei Jack kalm tegen de grote man achter hem die vervolgens zijn woorden herhaalde voor heel de groep.

De bemanning was tevreden en zette zich neer om hun benen de rust te gunnen. Het kabbelend beekje zorgde weer eens voor een muzikaal geluid en Kate werd ook terug met beide voeten op de grond gezet.
Ze streek door haar haren zodat ze weer netjes over haar schouder vielen. Ze was niet erg tevreden geweest toen de struise piraat haar had opgetild maar ergens was het wel aangenaam zodat ze de pijn in haar voeten kon laten rusten. Haar ogen gleden door de bladeren van de bomen om te zien hoe blauw de hemel was vandaag vervolgens gingen haar ogen iets lager dan ooghoogte opzoek naar Beckett die ergens tegen een grote eik aanzat. Kate glimlachte en maakte een vrolijk sprongetje.
Beckett keek op toen hij de aanwezigheid van Kate gewaar werd en lachte bij het zien van haar schoonheid. Zowel innerlijk en uiterlijk. Hij nam haar handen vast en trok haar voorzichtig op zijn schoot. ‘Ik heb je gemist.’ Fluisterde hij en drukte een zoen op haar wang.
‘Ik heb jou meer gemist dan mijn woorden kunnen beschrijven.’ Zei ze zonder enige toon van minachting. Zachtjes speelde de wind met haar weelderige haren en ze kon het niet laten om Beckett te kussen voor ze weer uit elkaar gehaald zouden worden.
‘We komen wel steeds dichter geloof ik.’ Zei Beckett met iets in zijn stem dat onrust vertoonde. Hij probeerde het altijd zo goed mogelijk te camoufleren maar deze keer lukte het hem niet om de angst in zijn woorden weg te waaien.
Kate had het opgemerkt maar wist niet goed wat ze er verder op moest zeggen. Zelf was ze heel de reis niet zeker geweest of ze nog levend thuis zouden raken. ‘het komt wel goed.’ Zei ze en probeerde zorgvol de pruik netjes op zijn hoofd te krijgen.
Bij het gebaar van Kate wist Beckett een hoopvolle glimlach tevoorschijn te halen en tegelijkertijd kreeg Kate een gevoel van veiligheid.
‘Zolang we bij elkaar kunnen zijn is alles voor mij goed.’ Lachte ze en drukte nog een kus op zijn lippen.
De zon brandden op hun gezichten hoewel de bladeren van de bomen een groot deel van de zonnestralen tegenhielden. Het zachte briesje dat door de taken drong was de enige afkoeling in het bos samen met de enkele schaduwplekjes die zeer zeldzaam waren.

[Katherina Beckett]

De zon scheen laag door de natte takken van de palmbomen die enige schaduw schonken in het velle licht.
Jack had een kaart die hij uitgespreid over een steen had gelegd.
'Als we daar rechts gaan..'brabbelde Jack tegen een piraat die zijn hoofd telkens knikten.
Elizabeth kwam erbij staan en bestudeerde de kaart grondig.
Na een uur waren de flessen weer gevuld met water en iedereen was aardig uitgerust.
'We gaan!..'riep Jack tegen iedereen en ze zetten weer pas door de dicht gegroeide Jungle.
Beckett had weer handboeien om gekregen en werd als een dier mee getrokken door een piraat.
Kate liep een eindje verderop,
Ze voelden dat haar voeten weer minder pijn deden, De rust had haar goed gedaan.

Na weer uren gelopen te hebben was het donker geworden.
'Jack, moeten we niet een slaapplek voor de nacht gaan zoeken?..'vroeg Elizabeth bezorgt en keek door de bosjes naar Jack die nog steeds gretig op de kaart keek.
'Nee nee.. We zijn er bijna..'had Jack al uren als enigst antwoord gegeven.
Elizabeth zuchten en zetten de pas door achter Jack aan.
Ze begon haar vertrouwen in hem te verliezen, Maar opeens stopten Jack spontaan waardoor Elizabeth van achter tegen hem aan knalden en ze viel met een smak op de grond.
'Wat nu weer?..'zei Beckett geïrriteerd van het uren lopen.
'We zijn er..'zei Jack geheimzinnig,
'Ik zie niks..'zei Elizabeth die weer was opgestaan en over haar billen wreef.
Maar voordat ze ook nog maar een woord kon uitbrengen stapten Jack door de bosjes die hij opzei deed,
En in de verte was een gebouw te zien dat wel duizenden jaren oud leek.
'Beeldschoon..'kon Elizabeth uitbrengen, starend naar het prachtige gebouw.
'Wat.. wat is dat?..'vroeg Beckett die duidelijk ook onder de indruk was.
'Dat.. dat is een Tempel, miljoenen jaren oud..'grijnsde Jack.
Hij wist zeker dat daar wel een buitje te halen was.
'Dus dit is de plaats waar de schat der eeuwige schoonheid ligt?..'vroeg Elizabeth nieuwsgierig.
Kate kwam tussen hen in staan en staarde naar de Tempel.
'Prachtig..'zei ze zacht en kon haar ogen niet geloven.
Beckett was naar Kate gaan staan en hielt haar voorzichtig vast,
Aangezien Kate steeds op een afstand van Beckett was gehouden.
'Is het niet prachtig Cutler?..'vroeg Kate en ze keek hem aan en terug naar de Tempel, Alsof ze bezeten was van de schoonheid van het hemelse gebouw.
'Beeldschoon..'zei Beckett en gaf haar snel een kus in haar nek.
'Hup, tempo we gaan er heen..'riep Jack en liep het heuveltje af richting de Tempel.
'Wacht!.. Wat als er vallen zijn?..'vroeg Elizabeth maar Jack negeerde haar en hij liep door.
Nog geen seconde later hoorde ze iets snappen en gevolgd door een harde mannen schreeuw.
Het was Jack die door een val nu aan zijn been in een boom hing,
Met een trouw dat op de grond beschut had gelegen.
'Ik zei het..'zei Elizabeth grinnekend en liep naar Jack toe die met zijn armen over elkaar op ze kop hing.
Kate moest ook giechelen.
'Nou.. wie gaat me hieruit helpen?' vroeg Jack geïrriteerd.
'Waarom laten we hem niet lekker even hangen?..'zei Beckett en keek met een grijnzende blik naar Jack die nu nog bozer leek.
'Ik help hem wel..'zei Elizabeth, Ze trok haar zwaard en sneed het touw in één keer door waardoor Jack met een harde klap op de grond terecht kwam.
'AU!..'riep Jack sarcastisch en stond op en veegde zijn broek af.
Elizabeth verwachten een bedankje maar Jack keek weg en zetten weer pas richting de Tempel.

Ze kwamen op het pad terecht dat lijden naar de Tempel die, nu ze er voor stonden, nog groter leek.
'Woow..'zei Elizabeth met haar mond open, Zelfs de piraten stonden verstelt van het beeldschone gebouw waar ze nu geen meter van verwijderd waren.
'Kom we gaan naar binnen, Mannen.. Steek de fakkels aan..'orderde Jack en de Piraten maakten vuur met wat steentjes op de grond, en staken de fakkels aan.
Toen ze binnen kwamen was het pikken donker,
Door de fakkels konden ze nog aardig wat zien en ze stapten naar binnen.
'Vreemd dat er geen deur is..'zei Beckett die met zijn handen over de harde gesteende muur ging.
Kate die nu wel naast hem liep keek hem aan.
Jack had een fakkel vast en onderzocht de kamer grondig.
Opeens hoorde ze een harde klap en op de plek waar Jack zonet stond kwam een bijl uit de muur die een wierende beweging maakten en Jack bijna in twee mootjes hakten.
Kate glaakte een gilletje maar sloeg haar eigen handen voor haar mond.
Ze mogten niet hard praten, en laat staan gillen door instortings gevaar.
Jack stond nu aan de ene kant van de slingerende bijl en de anderen aan de andere kant.
'Oke.. we moeten voorzichtig voorbij deze bijl gaan..'zei Elizabeth die met haar ogen het slingerende mes in de gaten hielt.
Ze telden in haar hoofd en stapten in een reflex beweging naar de andere kant.
Elizabeth zuchten diep en hielt Jack even vast.
'Nu jullie..'zei ze en de piraten en Kate en Beckett keken mekaar aan.
Na een tijdje waren de piraten veilig aan de overkant gekomen,
Alleen Kate en Beckett stonden nog aan de andere kant.
'Ga maar Lieverd..'zei Beckett zachtjes en hielt Kate vast.
'Ik volg je..'zei hij en Kate knikten, Ze vertrouwde hem.
Kate telden de bewegingen van het mes in haar hoofd en stapten langs het mes en kwam aan de overkant.
Ze zuchten even en keek achterom naar Beckett die nu ook langs het mes heen stapten.
'Kom we gaan verder!..'zei Jack en zetten meteen stappen door verder de Tempel in.
Kate drukten Beckett even tegen zich aan en samen liepen ze door.
Ze kwamen in een volgde kamer waar aan het einde van de kamer een enorme deur was.
De kamer was licht vergeleken met de vorige kamer.
'Wat beeldschoon..'zei Elizabeth en iedereen kon weer zijn ogen niet geloven.
De kamer was rijkelijk versiert met muur schilderingen die duidelijk een verhaal vormden.
Er scheen een paars blauwig licht van de muren af, En de kandelaars die in rijen naar de duur lijden branden vel.
Jack zetten met de kaart nog in zijn handen voorzichtig pas richting de grote deur.
De muur schilderingen leden allemaal naar de deur, Alsof het wou uitleggen hoe de deur geopend moest worden.
'Beckett..'zei Jack opeens uit het niks en draaide zich om.
Beckett keek op,
'Hoe maken we deze deur open?.. Jij weet meer van deze Tempel dan wij!..'riep Jack boos, alsof hij bezeten was van wat er achter die deur zou liggen.
Beckett zuchten en keek Jack geïrriteerd aan.
'Ik zei het toch al! Ik weet net zo min als jullie, Ik wist alleen de locatie van het eiland..'riep Beckett boos.
'Ssst.. Niet zo hard' maakten Kate een gebaar richting de twee mannen.
Jack zuchten ook en keek weer naar de deur.
Elizabeth was onderrand richting de muur gelopen en strook met haar hand over de mooie muur schilderingen.
'Ze vertellen een verhaal..'zei ze zacht en bestudeerde ze grondig.
De mannen sloegen stil en keken allemaal Elizabeth's kant op.
'Het.. het gaat over een godin..'zei ze zacht en gleed met haar vinger langs de muur.
'Calypso?'vroeg Jack en keek Elizabeth aan.
'Nee.. Dit heeft niks met de Zee te maken..'zei Elizabeth,
Jack keek haar verbaasd aan en vroeg zich af waar ze al die informatie opeens vandaan haalden.
'De Godin van de Liefde..'zei Elizabeth uit het niks en liep met haar vinger glijdend langs de muur richting de deur.
'De deur kan geopend worden door een vrouwelijke aanraking..'zei Elizabeth wijs.
Jack snapten wat ze bedoelden en keek naar een inham in de deur die verdacht veel op een hand afdruk leek.
'Nou, waar wacht je op?.. maak die deur open' zei Jack en Elizabeth knikten en legden haar hand in de afdruk.
Ze sloot haar ogen,
De mannen en Kate staarde hoopvol naar de deur maar er gebeurde niks.
'Shit..'zei Jack en Elizabeth liet haar hand zakken.
'Ben je wel een vrouw?..'vroeg Jack sarcastisch en keek Elizabeth van boven naar benden aan.
'Natuurlijk wel suffie!..'riep Elizabeth en Jack haalde zijn schouders op.
'Je weet maar nooit toch?..'lachden hij alsof het een gezellige theekrans was.
Beckett draaide met zijn ogen en keek weer richting de deur.
'We vergeten dat Kate ook een vrouw is..'zei Elizabeth en Kate keek geschokt op.
'Wat ik?..'vroeg Kate en keek van Elizabeth naar Jack en weer naar Beckett.
Ze zag zichzelf nooit als een oplossing om de deur te openen.
Waarom zou zij dat zijn, dacht Kate.
'Nou hup..'zei Jack en gaf Kate een dieuwtje richting de deur.
Beckett keek boos naar Jack die hem negeerde,
Kate stond starend voor de deur en langzaam kwam haar rechter hand omhoog.
Iedereen keek starend van Kate's hand naar de deur.
Jack die naast haar stond kwijlden haast van de zenuwen.
Kate sloot haar ogen en keek door een spleetje naar de deur toen ze haar hand tegen de afdruk aan legden.
Opeens begonnen de schielijke lijnen die in de muren gegraveerd waren op te lichten in een paarsige kleur en de hele kamer werd verlicht door de warme gloed die er van de muren kwamen.
De mannen en Elizabeth stonden verstelt en zetten een stapje opzij toen de deur begon te openen.
Beckett pakten Kate in een reflex bij haar arm en trok haar naar zich toe.
Hij keek Kate verbaast aan en daarna naar de deur die langzaam open ging.
Jack die zijn geluk niet op kon stapten door de deur heen en iedereen volgden hem.
Het was weer een donkere kamer, Maar zodra Kate de kamer binnen kwam gingen de kandelaars rond de kamer branden.
Het was een grot achtige kamer met in het midden een groot meer dat oneindig diep leek.
Boven het meer zweefden wat steen achtige dingen met in het midden een gloeiende steen die paars blauwig licht afscheen.
Jack kon zijn ogen niet geloven en wou pas zetten richting het water.
'Wacht!.. Jack, Je kan niet zomaar dat meer is stappen..'riep Elizabeth.
'Je weet nooit wat erin zit..'zei een andere piraat.
Jack keek weer op een andere kaart en daar stond precies een afbeelding die leek op de kamer waar ze waren,
Met een steen die licht gaf.
'Dat is het!..'riep Jack blij,
'De steen der eeuwige macht..'riep Jack en de piraten joelden.
Elizabeth keek hen verward aan.
Beckett keek van de piraten naar de steen die hoog in de lucht zweefde.
Dit was wat de EITC al jaren naar opzoek was, dacht Beckett.
En nu was het gevonden door een stelletje piraten die niet eens de kracht van het zouden kunnen hanteren.
Maar Beckett bedacht zich net als Elizabeth dat niemand zo'n kracht zou kunnen hanteren.
De piraten waren hevig in discussie gegaan over hoe ze de steen ooit te pakken konden krijgen.
'Het verhaal zegt als je het water aanraakt, je voorgoed een vloekt over jezelf hebt uitgesproken..'zei één van de piraten.
Jack knikten en staarde naar het water dat er in het eerste oog opzicht normaal uit zag.
Beckett staarde aandachtig naar de tekening van de steen die Jack vast hielt.
Elizabeth had Jack's schouder vast en staarde ook op de tekening.
'Kate?..'zei Beckett opeens uit het niks en keek om naar Kate die nog steeds bij de deur opening stond.
Elizabeth keek ook op richting Kate.
Kate zei niks en staarde voor zich uit, Beckett liep naar haar toe en keek haar aan.
'Lieverd alles goed?..'vroeg Beckett voorzichtig.
Kate staarde in de richting van de steen en bewoog niet.
Beckett maakten zich zorgen en wou Kate vast pakken.
'Raak haar niet aan!..'riep Elizabeth uit het niks en Beckett keek haar verwarrend aan.
'Waarom..'wou Beckett beginnen, Maar opeens zetten Kate een stap richting de steen.
Ze liep in de trans langs Beckett heen die haar starend en verbaast aankeek.
Kate's ogen lichten op alsof ze bezeten was door een geest,
Ze bereikte het water en ook maar voordat Beckett haar tegen kon houden zetten Kate een stap op het water.
De mannen en Elizabeth konden hun ogen niet geloven toen ze Kate 'op' het water zagen stappen inplaats van 'in' het water.
Kate liep verder over het water.
'Ze.. ze loop op het water..'piepte Jack die perplex stond,
Elizabeth kon haar ogen niet geloven dat Kate dat zojuist deed.
Beckett die naar Kate toe wou lopen werd tegen gehouden door Jack.
'Laat haar..'zei Jack.
Beckett keek bezorgt richting Kate.
Ze liep steeds verder tot zo onder de schijnende steen stond die omringt werd door vier andere grote stenen.
Jack die grijnzend en starend richting Kate keek hoopten dat hij op deze manier de steen kon bemachtigen.
Opeens scheen er een vel licht en Kate reek haar armen omhoog alsof ze de steen wou opvangen.
Kate's voeten reken van de grond en ze werd opgetild door de lucht die haar richting de steen bracht.
Haar gouden haren waaiden wapperend in de wind,
Jack stond nu met zijn mond open van verbazing, net zoals alle anderen.
Kate kwam steeds hoger en haar handen bereikten de steen.
En alsof de steen zich over gaf belanden het in Kate's handen en er scheen weer een enorm krachtig licht vanuit Kate's handen.
Kate kwam weer op het water terecht en aan de steen verscheen een ketting en Kate die nog in de trans was deed het om haar hals, En toen de steen op haar borst viel, precies op de plek van haar hart, stopten het met schijnen en hing het vredig om haar nek.
Opeens vielen de stenen die als bescherming om de steen der macht hadden gezweefd in het water één voor één,
Kate die daar nog stond liep terug richting Beckett en de anderen,
De grond begon te schudden en de stenen die uit de lucht kwamen raakten Kate net op een haar na.
Alsof Kate was omsingelt door een bescherm veld liep ze richting de anderen.
'WE MOETEN DE TEMPEL VERLATEN!..'riep Jack die zijn handen boven zijn hoofd had gedaan.
Beckett renden richting het water, 'STOP!..'riep Elizabeth.
'Je kunt niet zomaar het water in stappen Beckett!..'riep ze en Beckett stopen,
Ze had gelijk.
Kate die aan kwam lopen stapten weer op het land en het licht in haar ogen verdween en ze viel achterover,
Beckett die voor haar stond kon haar nog net optijd opvangen en renden met Kate in zijn armen richting de uitgang van de Tempel achter de andere aan..

[Elizabeth Swann]

Het viel niet mee om de rotsblokken te ontwijken. Ze vielen uit de hemel als miljoenen regendruppels die je zonder twijfelen op je zou krijgen.
Jack was als eerste weten te ontsnappen aan de ondergang van de tempel gevolgd door Elizabeth en de rest van de bemanning. De aanstaande hemel was grauw en grijs alsof er nog meer problemen leken te komen. De onrust van de bemanning was van ver te voelen en Elizabeth gaf ze geen ongelijk aan hun vermoedens.
Ze was onmiddellijk naar Jack toegelopen om te zien of hij ongedeerd was, maar hij gaf niet toe aan de onrust die in zijn binnenste omging.
Hij hield juist zijn mondhoek naar boven om te zeggen dat alles goed was. ‘Waar zijn Beckett en Kate?’ Waren de eerste woorden die hij had uitgebracht.
‘Puh! Nog ineens een bedankje.’ Brabbelde Elizabeth op haar tenen getrapt, maar liet vervolgens haar ogen glijden naar de ingezakte tempel die nog zo mooi was geweest. Toen ze haar ogen sloot zag ze de schoonheid nog die onbeschrijfbaar was voor woorden. Ze voelde een steek in haar hart toen ze eraan dacht dat zij de verwoester waren van het monument dat er nog geen tien minuten geleden overeind had gestaan. ‘Zouden ze in de temper vastzitten.’ Bracht ze uit toen ze weer bij positieve was.
Jack trok een bedenkelijk gezicht, alsof hij weigerde die woorden te geloven.
Heel de bemanning was beginnen joelen alsof er een vondst van hun ontnomen was. ‘Ze waren het enigste lokaas!’ Begon een grote man die in het zwart gekleed was. Zijn lange vettige haren vielen in zijn kille grijze ogen die gericht waren op de tempel.
‘Inderdaad!’ vervolgde zijn kameraad die ook zijn blik niet afwende van de tempel. ‘Als ze daar nog inzitten, dan betekend dat, dat die steen nog in de tempel zit.’ En hij wees woedend naar het hoopje steenblokken dat heel hun uitzicht blokkeerde.
‘Daar heb je gelijk in Henry.’ Sprak Jack kalm. ‘Maar ze zijn niet meer in de tempel.’ Grijnsde hij en wees met een over gestrekte vinger naar het noordwesten.
Daar kwam Beckett met Kate in zijn armen naar hun toe. Hij ademde zwaar maar Kate leek geen teken van leven te vertonen.
Ze had de steen in haar hand geklemd en ze had wonden van de betonnen blokken die haar af en toe geraakt hadden.
Jack lachte tevreden en liep naar Beckett. ‘Ah, maat, ik wist wel dat je uit de tempel zou raken.’ Zei hij en keek even naar Kate en nam vervolgens de steen uit haar handen. ‘Mmm, hoe zou die werken?’ Mopperde hij tegen zichzelf.
Heel de bemanning stond toe te kijken en wachtte af wat hun leider zou gaan zeggen.
Toen hij opkeek zag Jack alle blikken nieuwsgierig naar de steen staren. ‘Wat staan jullie hier nog te staan?! Terug naar het schip! Boei Beckett en zorg dat Kate heel op het schip komt.’ Beval hij en deed zijn kompas open om te zien waar ze naar toe moesten gaan maar de pijl wees zonder enige twijfel naar de machtige steen, die er doodnormaal uitzag. Jack trok zijn wenkbrauw op een tikte met zijn wijfvinger nog eens op zijn kompas. Helaas wees het nog steeds in dezelfde richting. ‘Die richting.’ Raadde hij terwijl hij naar het zuidwesten wees.
De bemanning twijfelde niet aan Jack en begonnen zich onmiddellijk door het woud door te wringen. Planten of takken die op hun weg lastig deden werden zonder twijfel afgesneden zodat de weg een stuk makkelijker doordringbaar was.
Toen de nacht aangebroken was, was Kate nog steeds niet wakker geworden. Ze had een zwakke ademhaling alsof ze een enorme inspanning uigeoefend had.
Beckett werd vrijgelaten en was bij Kate gaan zitten. Hij had een blik vol waterige aanbieding. Hij voelde het gemis van een aanwezige persoon. ‘Ooit komt het goed. Ooit winnen we de slag. Leer je dromen bewaren, want ooit, ooit komen ze uit.’ Fluisterde hij tegen Kate. Ze leek op doornroosje. Ze zou zoveel jaar slapen tot haar prins haar wakker komt kussen. Beckett glimacht zwakjes een bezorgde haar een tedere kus in de hoop het sprookje waar te kunnen maken, maar haar ogen bleven gesloten.
Elizabeth was naar het meer gegaan om haar te verfrissen terwijl Jack tegen een boom aanzat en naar het wijzertje van zijn kompas aan het staren was. Het bleef wijzen naar de steen. ‘Kom, werk.’ Mopperde hij een klopte nog eens op het kompas maar wat er ook gebeurde er kwam geen schot in de zaak. De wijzer was te koppig om zich te verroeren.
Toen Beckett door Kate haar haren streek, met haar hoofd op zijn schoot kon hij zich niet inhouden, en liet een verloren traan over zijn wang lopen. Haar afwezigheid was onbeschrijfbaar waardoor het voor hem bijna ondragelijk was. ‘Ik hou van je.’ Fluisterde hij onder het snikken door.
‘Ik ook van jou.’ Fluisterde een zwakke stem even later.
Beckett keek geschrokken op.
Kate had haar ogen zachtjes geopend waardoor de heldere groene kleur leven bracht in zijn bestaan. Zijn vreugde kon niet in woorden uitgebracht worden waardoor hij die verving door een liefdevolle kus.

[Katherina Beckett]

Kate keek recht in Beckett's ogen en meteen voelden ze zich een stukje beter.
'Hoe voel je je?..'vroeg Beckett voorzichtig en streek met zijn hand door haar haren.
'Zwakjes..'zei Kate zacht en staarde naar de helder blauwe lucht tussen de palm toppen door, met haar hoofd nog op Beckett's schoot.

Het begon avond te worden en iedereen zat om het kampvuur heen.
Jack had de steen uit zijn zak gehaald en bestudeerde het grondig.
Beckett keek verward op naar de steen,
'Hoe kom jij daaraan..?' vroeg Beckett die dacht het nog in Kate's bezitting was.
'Gewoon..'zei Jack en keek onschuldig naar Beckett.
Beckett stond op en ging voor Jack staan.
'Deze steen is van Kate..'zei Beckett en keek recht naar beneden in Jack's donkere ogen.
'Helemaal niet! En jij wilt het gewoon voor jezelf!..'riep Jack naar Beckett.
'Zwijg jij!..'roep Beckett kwaad,
Een aantal piraten stonden op en pakten Beckett vast voordat er klappen gingen vallen.
'Morgen gaan we terug naar de Pearl..'zei Jack die zijn weg baande naar zijn slaapplaats, Beckett nergerend.
Beckett keek boos zijn richting op maar werd door wat piraten terug op de boomstronk gedieuwd.
'Zullen we gaan slapen Lieverd?..'vroeg Kate en strook met haar slappe hand langs Beckett wang om hem te kalmeren.
Het bleek te helpen en Beckett nam Kate in zijn armen en ze wende zich af van de anderen, Hij legde haar neer op wat kleden en ging er zelf naast zitten.
'Waarom wil je die steen zo graag?..'vroeg Kate zachtjes en Beckett legden zijn armen om haar middel.
'Nou.. Het is van jou toch?..' vroeg hij en keek haar aan.
'Nee, nou.. geen idee eigenlijk, Ik ken de steen niet en heb het ook nog nooit eerder gezien..'zei Kate zachtjes.
'Kan je je nog herinneren wat er gebeurde in de tempel?..'vroeg Beckett voorzichtig.
'Nee niks meer..'zei Kate zacht.

Elizabeth zat nog bij het kampvuur in haar eentje, iedereen had hun plekje opgezocht en lag geruisloos te slapen.
Ze zuchten en staarde naar de lucht rijk gevuld met sterren.
Met haar gedachten denkend aan Jack, de steen en wat er met Kate was gebeurt.
De koele nachtwind speelde met haar donkerblonde haren die sierlijk op de bries dansten.
Ze sloot even haar ogen en luisterde naar de natuur geluiden die 's nachts goed te horen waren.
Even dacht ze zoiets als een kanonschot te horen, Maar ze bedacht zich dat dat vast haar verbeelding was na zo'n lange en vermoeiende dag.
Elizabeth viel langzaam in slaap..

[Elizabeth Swann]

Met het opkomen van de zon werd iedereen gewekt door de stralende zonnestralen die zich een weg door de bladeren hen drong. De geur van het gras verfriste hun gedachten en de dauwdruppels zorgden voor juwelen in de ochtend. Iedereen stond op met veel gegeeuw en geprotesteer. Hun ruggen deden pijn van het dragen van de zware zakken, in hun benen leken tientallen spelden te zitten en hun gedachten waren leeg van vermoeidheid.
‘We willen niet vertrekken.’ Mopperde ze binnensmonds tegen elkaar waardoor het amper hoorbaar was.
Jack was druk in de weer met zijn kompas, maar ook die had niet het beste humeur. Het pijltje bleef naar de steen wijzen. ‘De Black Pearl.’ Werd hij agressief en tikte nog eens op de rand van het kompas, maar vergeefs lukte het hem niet de gedachte van de steen af te remmen.

Kate was ook wakker geworden toen ze merkte dat Beckett was opgestaan. Ze voelde op een of ander mannier de afwezigheid van hem meer sinds ze in de tempel was geweest. Ze wist niet hoe het kwam, maar ze vond het daarom ook niet heel erg. ‘Beckett?’ Vroeg ze met een vermoeidere stem dan ze dacht. Ze wreef voorzichtig met haar breekbare handen door haar ogen en tuurde vervolgens door het laag plantenstelsel door. Ze hield een lieve glimlach tevoorschijn toen ze hem een beetje verder op een omgevallen boom zag zitten.
‘Ow, Kate, lieverd. Ik wou je niet wakker maken, daarom…’ Zei hij toen Kate naast hem was gaan zitten.
Kate legde een vinger op zijn lippen. ‘Geeft niet, dat was heel lief.’ Antwoordde ze geruststellend waardoor Beckett lachte.
‘Wil jij ook een stuk fruit. We moeten strak nog een heel eind lopen vermoed ik.’ Zei hij met een toon die teleurgesteld was. Hij gaf een halve appel aan die hij daarstrak in twee had gesneden met zijn zakmes dat hij ooit nog van Kate zelf had gekregen.
Ze nam het vol dankbaarheid aan. ‘Dankje.’ Fluisterde ze en kon het ook deze keer niet laten om zijn tedere en warme lippen te zoenen.
‘Zouden ze ons strak vrij laten.’ Vroeg ze na een flinke bijt genomen te hebben van haar groene appel.
Beckett tuurde voor hem uit, het wild begroeide woud in. Hij hield zijn schouder op. ‘Hij heeft geen reden om ons niet te laten gaan.’ Zei hij twijfelend wat Kate aanvoelde.
‘Maar je geloofd er niet in, hé?’ En ook Kate tuurde met haar prachtige ogen voor haar uit. Ze had er zelf ook veel wantrouwen in. Ze geloofde niet in de goedheid van Jack, en zeker niet na de val in het bevroren water. Even had ze gedacht dat haar leven eindigde. Het touwtje van haar levenslijn gebarsten, in een soepele beweging doorgekapt. Maar ze zat hier mooi nog naast haar geliefde op een omgevallen boom.

Elizabeth was naar het meer gegaan om even haar haren te wassen die begaan waren onder de stofdeeltjes. Toen ze klaar was ging ze naar Jack terwijl haar doorkweekte haren over haar schouders hingen. ‘Wat scheelt er liefje.’ Probeerde ze zijn aandacht te trekken. Ze had de laatste tijd een beetje het vermoeden dat hij niet meer zo geïnteresseerd was in haar.
Jack keek op en lachte even miezerig. ‘Hallo.’ Zei hij afwezig en tikte nog eens op het kompas. ‘Het ding werkt niet.’ Mopperde hij en probeerde het ding met al zijn hoop toch aan de praat te krijgen.

[Katherina Beckett]

Toen het einde van de ochtend was, en de middag begon met een velle zon die op iedereens huid scheen, besloten ze verder terug richting de Black Pearl te gaan.
'Doorlopen..'zei een geïrriteerde piraat en gaf Kate een dieuwtje in haar rug.
Beckett keek boos naar de piraat en ging naast Kate lopen.
'Gaat het nog wel Lieverd?..'vroeg Beckett bezorgd en strook met zijn hand over haar hete bezwete voorhoofd.
Kate was nog zwakjes van alles wat er gebeurd was, En elke keer als Jack ver uit haar buurt was voelden ze zich alleen nog meer zwak.
Kate wilden niet geloven dat de steen er iets mee te maken had.
Ze liep op haar blote voeten omdat haar muiltjes kompleet kapot gelopen waren, Het waren ook niet echt bepaald schoenen geweest om veel op te lopen.
'Weet je zeker dat je niet mij laarzen aan wilt?..'vroeg Beckett die van haar blote voeten naar haar gezicht keek.
Hij keek haar vragend aan maar Kate besloot zich groot te houden.
'Nee ik voel me al wat beter..'lachten ze zwakjes.
Beckett zag daar doorheen en tilden haar uit het niks op.
Kate schrok en voelden zijn sterke armen om haar heen.
'Nee echt.. het lukt wel.. Ik.. Ik wil geen blok aan je been zijn..'zei Kate snel, maar Beckett liet haar niet los en stapten snel door.
'Een blok aan me been? Jij?.. Natuurlijk niet lieverd!..'riep Beckett en Kate keek hem aan terwijl hij snel de groep volgden.

'Als we hier rechts gaan.. en dan links..'mompelde Jack met het kompas in zijn rechterhand en zijn rapier in zijn linkerhand.
Elizabeth liep achter hem aan en tuurde op het kompas dat nog steeds richting de steen der macht die om Jack's hals hing wees.
Elizabeth bedacht zich dat Jack maar wat verzon, om zo niet voorschut te staan met het feit dat het kompas niet wou luisteren.
Ze zuchten en zetten flinke stappen om Jack's grote mannen stappen bij te kunnen houden.
Opeens zagen ze in de verte een goudkleurig strand met daarachter een parel blauwe zee, Jack maakte een sprongetje van geluk toen hij de Pearl zag in de zee.
Maar tot iedereen verbazing was de Pearl niet alleen.
Naast het grote schip van Jack vaarde een ander schip dat een groenige en spookachtige uitstraling had.
'De Flying Dutchman?..'zei Elizabeth die haar woorden inslikten toen ze Jack haar boos zag aankijken.
'Wat moet Jones hier?..'vroeg Beckett die aan kwam lopen met Kate nog in zijn armen en zetten haar zachtjes op de zandgrond neer.
Kate voelden het warme zand onder haar voeten die vies en versleten waren door de lange wandelingen die ze gemaakt hadden.
Ze sloot even haar ogen en genoot van de zeelucht en de zee geluiden die ze gemist had.
Zodra ze haar ogen sloot zag ze meteen in haar gedachten de Endeavour liggend in de haven van Port Royal, Opeens begon ze enorm heimwee te krijgen.
Toen Kate haar ogen weer opende zag ze Beckett haar lachend aankijken, Ze wist dat hij hetzelfde had gedacht en knuffelde hem even en ontving liefdevol een zoen op haar voorhoofd.

Elizabeth zetten als eerste passen door het zand richting de Flying Dutchman en de Pearl.
Jack twijfelde even maar besloot haar maar te volgen.
Toen ze dichterbij kwamen en met de reddingsboten die nog aangestrand in de branding lagen richting de Pearl vaarde zagen ze Davy Jones en zijn bemanning al staan te wachten op hun komst.
Jack keek Jones donker aan toen hij aan boord stapten gevolgd door Elizabeth.
Beckett volgden en hielp Kate ook aan boord,
Toen de anderen er allemaal waren begon Jones;
'Kijk wie we hier dan eindelijk hebben..'grinnikten Jones en keek naar Jack die langzaam weg maakte naar het roer.
'Alle hens aan dek! Hijs de zeilen, We vertrekken mannen..'riep Jack Jones negerend.
Jones zag een beetje woedend, 'Mannen..'zei Jones en iedereen behalve Jack werd vastgepakt met een mes onder hun keel.
Elizabeth pakten haar zwaard maar werd vastgegrepen door één van de mannen van Jones,
Kate schrok toen één van die mannen haar ook vastpakten en een mes op haar keel hielt, Beckett wou ook zijn rapier grijpen, maar hij werd ook vast gepakt en kreeg een pistool op zijn slaap.
'Jack.. Jack..'zei Jones en liep ijsberend langs iedereen die vastgepakt was en in een rijtje werden gezet.
Jones stopten voor Kate en kwam wat dichterbij haar gezicht.
Kate trok een vies gezicht door de stank die van Jones afkwam.
'Het zou toch zonde zijn om zo'n mooi huidje door te reten met een vlijmscherp mes?..'zei Jones gemeen.
Beckett stribbelen tegen maar hij kon geen kant op.
'Ja inderdaad..'zei Jack en keek koeltjes met een melig gezicht richting Jones en kwam ook voor Kate staan.
'Je zou er eens moeten proberen..'zei Jack alsof hij op het punt stond Kate te verkopen.
'WAT?!..'riep Beckett boos en stribbelden nog meer tegen, het pistool op zijn voorhoofd werd van de veiligheids pook gehaald 'klik' zei het pistool en Kate keek angstig Beckett's kant op.
'Ik meen het Jack Sparrow..'riep Jones boos.
'Je weet wat ik van je wil..'volgde Jones en Jack legden onopvallend zijn hand op de steen om zijn hals, Jack die nog voor Kate stond voelden opeens dat de steen werd aangetrokken door iets wat haast magnetisch leek.
'What the..'piepte Jack en de steen kwam uit zijn bloes vandaan en scheen een paarsig licht af.
Het zweefde vlak voor hem uit en wou zo te zien de richting van Kate op.
Door de aantrekkingskracht die de steen tot Kate had werd Jack naar voren getrokken waardoor hun gezichten mekaar bijna raakten.
Beckett werd een beetje rood van woede, en Elizabeth keek ook verbaasd hun kant op.
'Wat doe je Jack?..'vroeg Kate die vies zijn gezicht aan keek die veeltste dichtbij was naar haar smaak..

[Elizabeth Swann]

Jack wou wegtrekken zodat hij niet meer zo in de buurt van Kate was, maar de steen was krachtiger dan beide willen. ‘Kate, laat het stoppen nu.’ Brabbelde Jack uit zijn mondhoeken zodat niet al te veel mensen het zouden horen. Hij keek voor de zekerheid naar de anderen om te zien of ze iets van zijn woorden verstaan waren, maar uit de blikken kon hij alleen maar verwarring aflezen.
Kate deed haar best om de steen te laten stoppen met gloeien. Het paarse licht was zowel rustgevend als abnormaal maar Kate kon niets doen dat het licht deed verzwakken. ‘Het lukt me niet. Ik begrijp niet waarom het niet wilt lukken.’ Ze sloot met tegenzin haar ogen en probeerde haar gedachten te richten op de steen in plaats van het monsterlijk wezen achterhaar, dat misschien elk moment haar nek kon opensnijden.
Jack werd vervelend en nam het touw vast dat stilaan begon te snijden in zijn nek. Hij zou een beslissing moeten maken, de steen zou altijd naar Kate willen gaan tenzij ze dood is. Jack toverde een onheilspellende blik tevoorschijn, één die Elizabeth kende als weinig goeds.
Beckett keek met zijn blauwe ongeruste ogen naar Kate. Hij was bang zijn nachtegaaltje kwijt ter raken, maar wist niets te bedenken om te ontsnappen uit de greep van het monster. Zijn gedachten leken op hol te staan alsof hij een rekensom moest oplossen die oneindig lang was.
Elizabeth kon niet langer toezien hoe Jack in de ban van de steen raakte. Ze wrong zich soepel uit de greep van het onmenselijk gedierte en stak haar zwaard in de buik waardoor hij in elkaar zakte als een cake die onmiddellijk uit de oven werd gehaald. Vervolgen hakte ze het touwtje waar de steen aanhing met een sierlijke beweging in twee waardoor de steen op de grond viel en het paarse licht gestopt was met gloeien. ‘Ik was het beu.’ Zei ze buiten adem en raapte ondertussen de steen op.
Jack keek naar Kate die haar ogen terug open had gedaan.
Haar hart werd voor een moment terug losgelaten uit de greep van een koude hand. Even kon ze de liefde van Beckett terug voelen die ze zo gemist had toen ze haar ogen gesloten had. Ze streek door haar haren maar kon zich nog steeds niet bewegen omwille van het mes op haar breekbare nek. Ze voelde haar benen zwaar worden alsof ze het dagelijkse gewicht moe waren.
Beckett lachte even maar worstelde nog steeds met de gedachte hoe hij weg kon. De soepele beweging de Elizabeth had voorgedaan zou hij nooit kunnen nadoen. Hij moest rekenen op kracht en niet op behendigheid. Hij was nooit een goede ontwijker geweest, maar hij had wel bijna iedereen met één messteek dood gekregen. Het was niet iets om heel trots op te zijn, maar in sommige gevechten kon het erg van pas komen. Hij bleef naar Kate kijken die nu door haar oranje haren streek en even tot haarzelf kwam.
Toen Jack weer tot zijn positieve kwam keek hij Elizabeth razend aan. ‘Hoe je bent het beu?’ Zei hij op een toon de geen tegenspraak duldde.
‘Inderdaad. Je hebt me goed verstaan.’ Ze keek naar de steen die er nu minder levendig uitzag als daarstraks. ‘Als ik ze nu eens bijhoud, dan kunnen jullie er niet over kibbelen.’ Zei ze zachter dan ze wou en keek naar Kate die terug op krachten probeerde te komen en vervolgens naar Beckett die nog altijd met iets zat te peinzen. Ze kon niet bedenken waar hij mee zat, maar ze zou er snel genoeg achterkomen als hij in actie kwam.
Jones mengde zich in het gesprek en lacht eens luidruchtig waardoor hij van iedereen de aandacht trok, uitgezonderd Beckett die zicht uiterst concentreerde. ‘Wel, als ik nu eens de steen neem en hem mee de diepe oceaan in sleur, dan hebben jullie er geen last meer van.’ Zei hij met een mysterieuze grijns en stak zijn hand met glibberige tentakels uit naar Elizabeth om de steen in ontvangst te nemen.
Dreigend stak ze haar zwaard naar hem uit terwijl ze een stap naar achter trad.
Jack zocht ongeduldig naar zijn zwaard en richtte het ook richting Jones hoewel hij zin had om het naar Elizabeth te richten.
Beckett wist de oplossing, snel zijn. Hij moest voor de man achter hem gestoken hebben. Anders zou de kogel eerder door zijn hoofd gaan dan het mes door zijn hart. Hij ademde zwaar maar ritmisch, trok vliegensvlug zijn zwaard en stak het in een mum van tijd in zijn borst. Hij nam het pistool even snel af en keek naar de menigte die nu opeens naar hem keek.
Kate lachte en was blij dat hij het vuur in hem had terug gevonden.

[Katherina Beckett]

Beckett richten het pistool op de man die hem nog geen seconde geleden had vast gehad.
Jones lachten grijnzend naar Elizabeth die haar zwaard in haar ene hand richting hem wees, en met haar andere hand de steen dicht tegen zich aan hielt.
'Geef het aan mij Lizz..'zei Jack en kon zijn ogen niet van de steen afwenden.
'Nee!..'riep Elizabeth en deed een stap beweging op de reling van het schip en renden in volle vaart naar het roer.
Jack keek haar verbaasd na en vroeg zich af wat ze in hemelsnaam van plan was.
Jones volgden Elizabeth zonder een twijfel, Maar Jack kwam hem achterna.
'Stop!..'riep Jack en ging met zijn zwaard richting Jones voor hem staan.
'Ik zal die steen krijgen Sparrowuh!..'riep Jones met zijn vreemde accent en Jack schudden zijn hoofd.
Opeens begon het op het dek zachtjes te regenen,
Kate keek naar de hemel die nu zwart begon te worden.
Beckett was in een groot zwaard gevecht terecht gekomen en Kate stond met trillende benen en ook een zwaard in haar hand achter haar man.
'Blijf dicht achter me Lieverd..'Riep Beckett en Kate knikten gehaast.

Jones was in de buurt van Elizabeth die de Pearl aan het varen had gekregen,
'Die steen is van mij!..'riep Jones maar Jack sprong heldhaftig voor Elizabeth en stak het zwaard in één keer in Jones zijn borst.
Hij begon koeltjes te lachen en haalde het zwaard met zijn krab vormige klauw uit zijn borst en richten het terug op Jack.
'Bagger..'vloekte Jack droog en keek Jones aan.
'Als je een echt gevecht wilt...'zei Jack en trok het zwaard van Elizabeth uit haar riem,
'Vecht dan met mij..!'schreeuwde Jack door de opkomende donderslagen heen.
Jones zweeg en hun zwaarden kletterde in volle kracht op mekaar.
Jack zorgden ervoor dat Jones uit haar buurt was.
Elizabeth had in haar onderbuik wat gevoelt, zoiets als wat men vlinders bij verliefdheid noemt.
Maar ze besloot het te negeren en gaf een ruk aan het stuur van de Pearl.
De Flying Dutchman was onderhand hun gevolgd, blijkbaar waren wat bemanningsleden van Jones terug naar hun eigen schip gegaan om een achtervolging op de Pearl in te zetten.

Jack renden over het dek gevolgd door Jones die met een boze blik achter hem aan kwam.
'Kom dan, als je kan..'schreeuwde Jack kinderachtig en bleef staan en weer kletterden hun zwaarden tegen elkaar aan, De regen kwam met bakken naar beneden en de onweer was alsof de hemel uit de lucht zou vallen.

Kate keek op naar de donkere lucht en weer terug naar Beckett die zichzelf en Kate nog altijd probeerde te beschermen.
Ze kon dit niet langer aanzien, Ze voelden zich laf en zwak.
Opeens schrok Beckett op toen hij naast zich nog wat zwaarden op mekaar hoorden kletteren, Hij zag Kate met haar arm naar voren gebogen staan, Het zwaard in haar hand had die van een man met een vissen uitziende kop geraakt.
Beckett keek verbaasd, 'Kate.. alsjeblieft ga naar binnen..'riep Beckett terwijl de regen langs zijn gezicht droop.
Kate bedacht zich dat ze dit altijd gedaan had als er een gevecht plaatsvond, Ze werd meestal naar binnen gebracht door wat mannen van Beckett.
Maar dit keer besloot ze haar man niet alleen te laten en gaf nog een stoot slag richting de man met de vissenkop.

[Elizabeth Swann]

Beckett verschoot een beetje van de vurige passie die in haar binnenste zat. Hij had haar nog nooit met zoveel doorzettingsvermogen zien vechten als nu. Al haar kracht doorgevend naar haar zwaard om het vervolgens met alle snelheid op haar vijand te richten. Hij voelde zich gelukkig en verward tegelijkertijd. De gevoelend die in zijn maak zijn gangetje gingen werden haast ondragelijk toen hij er misselijk van werd.
Kate wou doorvechten en niet stoppen. Niet deze keer. Het was nu eens aan haar door te zetten alsof de wind haar toejuichte. Het was haar lichaam dat dwong zich te verzetten tegen de wil van iemand anders. Toen ze het monster met een paar zware messteken op de grond zag zakken zoals de regen al een tijdje neerviel op het houten dek keen ze naar Beckett die voor zijn leven zat te worstelen. Ze sloot haar ogen even maar wist dat ze dat niet al te lang mocht doen. Ze nam haar zwaard wat steviger vast omdat ze voelde dat ze de grip kwijt begon te raken.
Beckett keek verbaast toen Kate haar zwaard door het lichaam van het struise zeemonster boorde. ‘Ik wist niet dat je zoveel machtige bewegingen in je had.’ Zei hij buiten adem en keek even om hem heen om te zien of er nog een onmenselijk dier in de buurt was. Vluchtig gaf hij haar en zoen omdat hij niet kon wachten tot de hele chaos over was.
Kate genoot maar het duurde niet lang, alsof ze niet wouden dat ze samen hoorden.
Bloeddorstige wezens waren het en dat allemaal maar voor een steen die zelf Kate niet meer om haar nek had.

Elizabeth keek even om, ziend naar Jack en Jones die vochten om iets dat zijzelf vast had. Ze wist niet waarvoor het goed was. Macht, is met de zee? Misschien moest ze het maar in de zee gooien zodat het opgeslokt werd door de goedheid die er zich bevond. Of misschien moest ze het weggooien zodat het ergens zou belanden en dat iemand anders het zou vinden. Het was een raadsel dat bestond om niet opgelost te worden. ‘Jack, ik word gek.’ Zei ze helemaal in de war en zocht naar haar zwaard die ze niet meer had. ‘Dit ding blijft tegen me praten alsof ik het begrijp. Wat moet ik ermee?’
Jack keek en moest al snel uiwijken voor het zwaard van Jones dat gevaarlijk dicht bij zijn nek kwam. ‘Aan mij geven.’ Zei hij gierig en zwaaide nu op zijn beurt zijn zwaard.
‘Acht ja, natuurlijk, en weer gehypnotiseerd worden als een bezetene?’ Zei ze eigenwijs en keek weer richting de zee. Als ze het erin zou gooi zou Jones er sowieso achterna gaan. En als hij het had kon het niet veel goeds betekenen.

Kate voelde haar hart vermoeit worden en d grip in haar zwaard werd steeds moeilijker. Het vraagde erom om het te laten vallen om vervolgens naar het klingelende geluid te luisteren.
Beckett kreeg door dat Kate het zwaar kreeg maar zelf had hij het ook zwaar. Hij was aan het vechten tegen twee ongedierte die niet van ophouden wisten. ‘Vlucht.’ Zei Beckett en duwde één van de twee met zijn voet op de grond waardoor hij even weer tot adem kon komen. ‘ga naar binnen en zorg dat ze niet binnen komen.’ Zei hij een hoopte dat ze niet koppig wou doen en toch naar binnen zou gaan.