The Glory Of Love (Closed Thread; Kate & Lizz)

[Katherina Beckett]

Toen Beckett in de koets aankwam bij het grote Fort stapten hij ruw uit en zetten grote stappen richting huis.
De zon scheen hoog in de heldere blauwe lucht die een mooie dag voorspelden.
Voor Beckett was die dag al verpest en hij liep denkend door de hal richting zijn kantoor.
De deuren werden voor hem open gedaan en Beckett stapten de kamer binnen, Mr. Mercer stond ergens in de hoek van de kamer.
'Goedemorgen milord..'zei Mercer met een donkere stem.
'Dat 'goede' kan je wel weglaten!..'riep Beckett kwaad en Mercer keek hem verbaast aan.
Beckett haalden het verfrommelden briefje uit zijn jas zak en gaf hem aan Mercer die hem gretig door las.
'Die vervloekte pirates..'zei Mercer.
'We moeten een plan maken..'zei Beckett en een paar minuten later kwamen er twee mannen binnen gelopen in het kantoor.
'Ahh.. Admiraal Norrington en Luitenant Groves, Goed dat jullie er zijn.. We hebben een lange reis voor de boeg' zei Beckett zonder ze aan te kijken, Stuinend door wat land kaarten.
Norrington en Groves keken elkaar aan en kwamen dichterbij het bureau van Beckett.
'Wat is er aan de hand Lord Beckett?..'vroeg Norrington en keek van Groves naar Beckett.
'Mijn vrouw is ontvoerd.. Door die bloody Pirates..'zei Beckett met een boze stem.
Norrington keek bezorgt naar Groves, Ze kenden Kate allebij aardig goed, En maakten zich dan ook zorgen om haar.
Ze wisten onderant wel hoe Pirates in elkaar zaten.
'Hoe snel kan ik de Endeavour gereed hebben voor vertrek?..'vroeg Beckett zonder hun een enige blik waardig te geven.
'Hoogstens een uur Lord Beckett..'zei Norrington.
'Heeft uw enig idee hoe het gaat met uw vrouw Lord Beckett?..'vroeg Groves die blijkbaar bezorgt was.
Norrington keek hem aan en keek snel weer terug naar Beckett toen hij eindelijk op keek.
'Wist ik dat maar Luitenant..'zei Beckett met een beetje vrede in zijn stem.

Het was een lichte dag op de Black Pearl die zachtjes door de rustige Zee vaarden.
Ze waren nu wel zo'n beetje op de Noord Pool bedacht Kate zich die alleen maar ijsrotsen en ijstoppen zag in het heldere blauwe water dat haast drinkbaar leek.
De ijzige wind die langs haar rodige wangen streek voelden ze bijna niet meer, Alsof alle delen van haar lichaam verdoofd waren.
Jack stond bij het roer, Uitkijkend over de lange ijstoppen die tot in de hemel leken te resen.
Hij hand een kaart in zijn handen, Kate vond het een aparte kaart, Zoiets had ze nog nooit gezien.
Het was een ronde kaart met allerlei Chinese tekens erop,
De cirkels die de kaart vormden konden draaien, en lijden steeds weer tot nieuwe wegen over de oneindige Zeeën.
Elizabeth stond naast Jack, Ze had een grijs groot deken om zich heen geslagen, De kou werd haar nu ook te veel.
Ze staarde op de kaart die Jack elke keer maar weer rondjes liet draaien.
'We zijn er..'zei Jack uiteindelijk en keek aandachtig naar de kaart die hij niet meer rond draaide.
'Waar?..'vroeg Elizabeth verbaast en wist niet dat Jack een bestemming in gedachten had.
'Hier..'zei Jack uitkijkend over de ijstoppen.
'Hier wachten we op Cutler en zijn vriendjes..'zei Jack grijnzend en Kate die omkeek en mee luisterden voelden een vleugje van blijdschap bij het horen van haar man zijn naam.

Het was zo ver, De Endeavour was eindelijk klaar en verliet de havens van Port Royal.
'Als we de gemoedelijke koers berekenen met de net ontdekte coördinaten achterop de brief, Moeten we richting het Noorden gaan..'sprak Groves die voorover gebogen stond op een grote kaars die in het midden van een tafel lag.
Norrington knikten en zetten een streep over de lange kaart.
Beckett zat stilletjes achter zij bureau in zijn kajuit die eruit zag als een kamer van een groot huis.
Overal stond gouden spullen, van wereld bollen tot schepen.
Achter zijn bureau hing een enorme kaart die alle wereld delen bevatte.
In Beckett's handen zat een zilver achtig muntstuk dat hij door zijn vinger liet glijden.
Er lagen nog acht anderen zilverringen op Beckett's bureau.
Het waren de 'Nine pieces of eight', zoals ze genoemd werden.
Beckett had ze weten te bemachtigen.
Norrington en Groves stonden nog steeds gebogen over de kaart,
'Ik denk dat we onze koers hebben gevonden..'zei Norrington en Groves knikten.
Beckett sloeg met zijn hand op bij bureau,
'Dat is niet genoeg!..'riep Beckett kwaad en Norrington keek naar Groves.
'We moeten het zeker weten..'vervolgde Beckett.
'We denken het zeker te weten Lord Beckett..'zei Groves voorzichtig.
'We geven de orders door om richting de Noord Pool te varen..'zei Norrington en ging het dek op.

Elizabeth was op de reling van het schip gaan zitten,
De koude bries die over de Noord Pool heen streek was er niet warmer op geworden.
Kate zat nog altijd op de grond aan de mast genageld van de kou,
Opeens voelden ze wat naast haar komen zitten.
Het was die vieze piraat Alvaro weer.
'Hebben gij het koud wijfie?..'zei hij met een schaterende lach.
'Rot op..'zei Kate koeltjes zonder hem aan te kijken.
Alvaro lachden en kwam wat dichterbij met zijn hoofd.
'Zou praat een koningin niet tegen haar onderdanen..'zei Alvaro en grinikten zijn vieze tanden bloot.
'Jij bent geen deel van mijn volk..'zei Kate wijs zonder hem enige blik waardig te gunnen.
Alvaro was stil en Kate voelden zijn warme adem op haar blote hals.
Kate voelden de woede door haar aderen stromen, Hoe kon zo'n man denken te weten wat zij wel en niet moest doen.
Hij had geen enig idee hoe het was om Koningin te zijn.
Ze balden haar vuisten samen.
Alvaro maakten haar touw los, Kate had geen idee waarom hij dat deed, Maar daar kreeg ze snel antwoord op,
'Weet je waarom vrouwen ongeluk brengen aan boord?..'vroeg Alvaro en kwam nog een stukje dichterbij,
Kate zweeg zonder hem aan te kijken.
'Omdat de mannen dan gek worden..'zei Alvaro,
Kate voelden zijn hand langs haar arm glijden en ze kreeg een rilling van afschuw.
'van verlangen..'volgde Alvaro's koude stem.
Kate wist precies wat hij bedoelden en keek hem angstig aan, Zijn hand gleed af naar haar zij en ging langzaam naar beneden,
Kate kon het niet meer houden en keek in het rond.
Het zwaard dat in Alvaro's gesp zat blok in de velle zon.
Zijn hand ging steeds lager en Kate bevroor,
'Jij gaat mee naar mijn kajuit!!..'riep Alvaro half kwijlend en pakten Kate op aan haar arm en trok haar richting de deur.
Kate schrok en wist even niet wat ze moest doen,
Maar toen keek ze weer naar het zwaard, Kate pakten zo snel als ze kon in een stuip beweging het zwaard in Alvaro's gesp en doorboorde Alvaro's lichaam ermee.
Alvaro slaakte een gil en viel met zwaard in zijn lichaam en al achterover.
Jack kwam aangerend en Kate zakten huilend op de grond en sloeg haar handen voor haar gezicht.
Ze had iemand vermoord, Met haar eigen handen.
Jack keek niks begrijpend naar Alvaro's dode lichaam en keek naar Kate die huilend en rillend op de grond zat.
'Heb jij dit gedaan?..'riep Jack boos en keek naar Kate,
Kate knikten en keek Jack beangstig aan.
'Jij!.. godver.. Je hebt één van mijn bemannings leden vermoord!..'riep Jack en greep Kate aan haar pols omhoog.
Elizabeth kwam aan rennen en zag Alvaro's dode lichaam ook op de grond liggen.
'Kate?..'zei Elizabeth en keek naar Jack die rood zag van woede.
'Wat is er gebeurt?..'vroeg Elizabeth en omarmde Kate.
'Die.. die.. Pirate raden me aan..'zei Kate snikkend, 'Ik kon.. het niet meer..'volde Kate en Elizabeth probeerde haar te sussen.
Ze kon zich nog goed haar eigen eerst moord herinneren.
'Ik ben het zat!!..'riep Jack boos en rukten Kate uit Elizabeth's armen.
Jack trok zijn pistool en richten die op Kate's voorhoofd.
Kate veegden haar tranen weg en keek Jack verbaast aan.
Elizabeth keek ook verbaast en wou richting Kate lopen, Maar Jack strekten zijn arm voor haar als teken dat ze er niet door mocht.
'MANNEN?..'riep Jack en er kwamen Pirates aan lopen die grijnzend naar Jack keek die het pistool op Kate gericht hielt.
'Gaan we toch nog wat beleven..'lachden Pintel en Ragetti lachden luid.
'Het is tijd dat we Lady Beckett eens laten zien hoe Pirates kunnen zijn!!..'riep Jack en deed een stap naar voren waardoor Kate een stap achteruit deed.
'Zet de loopplank uit!..'riep Jack en de Pirates knikten en legden een smalle plank op de reling van het schip.
'Na u..'grijnsden Jack en Kate draaiden zich om en keek naar de plank die een paar meter van haar verwijderd was.
'JACK! Dit meen je niet..'riep Elizabeth en renden op Jack af en keek hem aan.
'Dit meen ik wel..'zei Jack, 'We wachten net zolang totdat Beckett komt en zijn geliefde vrouwtje zo de dood in ziet lopen..'lachden Jack alsof hij ineens totaal iemand anders was.
'LOPEN!..'riep Jack en drukten het pistool van achter tegen Kate's slaap en Kate stapten richting de plank, De eerst stappen die ze op de plank deed voelden kou onder haar blote voeten,
Het enige wat Kate nog aan had was een creme kleurige onderjurk die vuil zag.
Kate keek over de rand van de loopplank toen ze helemaal aan het einde was gearriveerd.
Het water dat vel en helder blauw kleurig was zag er ijskoud uit.
Ze wist dat als ze hierin zo springen ze het nooit zou overleven.
Elizabeth kusten Jack snel op zijn mond om hem van gedacht te veranderen, 'Jack.. Alsjeblieft..'zei ze onder het zoenden door.
Maar het hielp niet en Jack zetten pas richting de loopplank.
'Daar sta je dan..'zei Jack grijzend en keek naar Kate die met haar armen om haar lichaam heen geslagen stond te rillen van de kou.
Opeens keken alle Pirates aan de stuurboord kant van de Black Pearl.
Daar kwam het enorme schip de Endeavour aan gevaren met de helder witte zeilen strak in de Noorder wind.

'Lord Beckett..'zei Norrington die naar de Black Pearl wees waar Kate op de loop plank stond.
'Kate..'zei Beckett zacht en voelden zijn hard een sprongetje van bezorgdheid maken.

'CUTLER BECKETT..'riep Jack die richting de reling liep toen de Endeavour richting de Black Pearl kwam.
De schepen stonden nu horizontaal van elkaar, nog geen meter van mekaar vandaan.
'Laat mijn vrouw gaan Sparrow!..'riep Beckett kwaad en zetten zijn handen op de reling van zijn schip.
Kate keek naar Beckett, Ze voelden haar maag een sprongetje van geluk maken, Maar toen ze weer naar het ijzige water keek was die vreugde snel voorbij.
'Waarom zou ik?!..'riep Jack hard en Elizabeth probeerde hem te sussen, Ze wilden op één of andere manier niet dat Kate iets overkwam.
Maar ze respecteerden Jack's keuzes altijd.
'Ik heb het geld bij me.. Laat haar gaan alsjeblieft!..'riep Beckett met zijn blik op Kate gericht die met haar ogen in de richting van hem keek.
'Gaan we smeken?..'zei Jack leed vermakend.
'Eigenlijk heb ik wel zin om jou vrouw richting de Locker van Davy Jones te zien zinken..'riep Jack en liep weer terug richting de loopplank waar Kate zwijgend stond te bibberen.
'Wist je al dat ze een moordenaar is?..'vroeg Jack lachend en Beckett keek bezorgd in de richting van Kate.
'Wat bedoel je?..'vroeg Beckett verward.
'Ze heeft één van mijn bemannings leden vermoord..'zei Jack en zetten één van zijn gelaarsde voeten op de rand van de loopplank.
Kate voelden de loopplank bewegen en moest moeite doen om niet uit evenwicht te raken.
Elizabeth keek van Jack naar Beckett.
Beckett zweeg en keek nog steeds naar Kate.
'Ik weet heus wel dat je klaar staat om te vuren als jullie Kate teug hebben..'zei Jack en Elizabeth snapten nu waarom Jack zo moeilijk deed over het terug geven van Kate en het innen van het losgeld.
'Ik laat dat niet gebeuren..'riep Jack over het dek en trok zijn zwaard.
'EN NU!!.'riep Jack en een aantal piraten begonnen te joelen.
'Nu is het tijd dat Engeland vaarwel zegt tegen hun Koningin..'riep Jack.
Norrington renden naar Beckett, 'We moeten wat doen!..'riep Norrington, 'Ze overleefd deze kou nooit!..'riep Groves en keek naar Kate.
Beckett stond verstijft en wist geen woorden uit te brengen.
'Zeg vaarwel..'zei Jack en stapten met zijn laars op de loopplank en Kate kon haar evenwicht niet meer bewaren en gleed van de plank af recht in het ijskoude water.
'KATE!!..'schreeuwde Beckett en keek naar de plaats waar Kate verdwenen was in het blauwe water.
Kate voelden niks meer, haar benen waren verlamt,
Normaal gezien kon ze uitstekend zwemmen.
Maar nu niet, Het koude water was vreselijk.
Alsof ze duizenden, miljoenen messteken in haar lichaam voelden.
Haar oranje koud kleurige haar dreef op de koude golflijnen en haar jurk beschermden haar niet langer meer tegen de kou.
Ze zakten steeds dieper naar de bodem die waarschijnlijke onbereikbaar was.
Opeens hoorden ze wat het water in komen, Aangezien haar ogen waren gesloten waren, Kon ze alleen nog maar oren wat er rondom haar gebeurden.
Het kwam dichterbij,
Ze voelden bewegingen in het water dat daarnet nog stilletjes langs haar levenloze lichaam dreef.
Het kwam dichterbij, De bewegingen in het water werden sterker.
Totdat ze opeens twee sterke handen om haar ijskoude middel voelden glijden, Ze waren sterk en trokken haar in één beweging meteen een meter omhoog.
Kate opende met haar laatste kracht haar ogen en keek recht in de blauwe ogen die ze tot op de dag dat ze ze voor het eerst zag meteen vertrouwden..

[Elizabeth Swann]

Toen ze boven water kwamen waren gekomen werden ze onmiddellijk geholpen door Norrington. Hij nam Kate in zijn armen aan. Ze bibberde van de koude en had haar ogen toegeknepen alsof ze met secondelijm waren vastgemaakt.
Beckett werd eruit geholpen door Groves, maar Beckett was nog sterk genoeg om op zijn eigen benen te staan en alles nog glashelder te zien, hoewel hij zich nu uitgeput voelde.
Norrington droeg Kate naar een van de kamer die verwarmt was en legde haar daar op bed.
Beckett was met een hoge snelheid gevolgd en zette zich naast Kate neer op het bed. ‘Liefje, ik had je nooit alleen mogen laten.’ Gaf hij zichzelf de schuld en gaf haar een zachte kus op haar bevroren lippen die naar de blauwe tint gekleurd waren.

Elizabeth had zitten toekijken hoe Kate gered werd uit het water. Haar handen waren geklemd om de rand van het schip en haar ogen keken niet weg van de Endeavour. ‘Hoe kon je.’ Sprak ze met haar ogen nog steeds naar de vijand turend. Ze hoorde Jack lachen maar die verdween al snel toen hij ontdekte dat ze al het geld nog op de Endeavour hadden.
Hij drukte haar een kus op haar wang. ‘Kom we gaan het geld halen.’ Zei hij met een slechtgehumeurde stem keek naar de bemanning die Jack ook aankeken. ‘laat de loopplank uit, en breng me het geld!.’ Riep hij luidkeels uit, wat Elizabeth even deed verschieten.
‘Kunnen we ze niet met rust laten?’ Vroeg Lizz maar Jack negeerde het en ging moorzuchtig naar het andere schip.

Beckett besloot Kate andere kleren te geven zodat ze het terug warm zou krijgen. Toen hij haar met veel moeite warm kleren had aangedaan kleed hij ook zichzelf om.
Ze lag er bij zoals doorenroosje. Haar haren lagen verspreidt op het kussen gevuld met ganzenveren. Haar Rode jurk lag netjes een Beckett bleef toekijken hoe ze heel rustig ademhaalde. Hij besloot haar onder te dekken en vervolgens even naar buiten te gaan. Hij steek een laatste maal door haar haren en bezorgde nog een tedere kus op haar lippen.
Toen hij buiten kwam verschoot hij wat hij zag. De piraten waren opzoek gegaan naar de geldkist, maar omdat de bemanning van Beckett dat niet toestond waren ze allemaal begonnen met zwaard vechten. Uitgezonderd Elizabeth die nog steeds de vanuit het andere schip stond toe te kijken.
Beckett trok zijn zwaard en ging gretig op zoek naar Jack maar die was langs de ander deur binnen gekropen en had Kate haar kamer open gekregen. Het verbaasde hem dat ze nog in leven was na heel het gebeuren in het koude water. Eigenlijk vond hij haar best knap, maar ze bleef de vrouw van Beckett, en wie van Beckett hield, haatte hij. ‘Slaap maar mooi verder prinsesje.’ Fluisterde hij, tilde haar op en wou even stil de kamer terug uitgaan dan hij was binnen gekomen. Toen hij nog net niet op de loopplank verschenen was had Norrington hem in het oog een stak hem met zijn prachtig handgemaakt zwaard in zijn schouder waardoor Kate met een smak op de houten loopplank viel. Norrington keek Jack vuil aan en vervolgens bezorgt naar Kate.
‘Verroer je niet of ze gaat weer de diepte in.’ Zei hij gemeen en lachte zijn tanden bloot. Hij zag Norrington twijfelen wat Jack nog een groter macht gevoel gaf.
Norrington zette en stap dichter en Jack duwde Jack al een beetje verder de loopplank af.
Kate hing er hulpeloos bij, niet weten wat er zou gebeuren, maar wat zeker was, was dat ze een tweede duik in het koude water niet zou overleven. Haar gezicht was naar het water gezicht en haar fijne handjes lagenvoor de voeten van Norrington.
Jack zijn glimlach verdween toen hij een punt van een zwaard in zijn rug voelde.
‘Durf haar iets aan te doen.’ Sprak Elizabeth kil.
Jack was in de war waardoor Norrington de kans kreeg om Kate op te pakken en haar veilig op het schip te brengen.
Jack zijn ogen keken Kate na en zijn woede was bijna onbeschrijfelijk.

[Katherina Beckett]

Kate lag bewegingsloos in Norrington's armen,
Ze opende haar ogen weer voor de eerste keer en keek Norrington recht in zijn ogen aan.
'James..'zei Kate zacht en merkten niks van het gevecht om hun heen dat plaatsvond.
Norrington keek haar aan en lachden,
'Ik breng u veilig naar binnen..'zei Norrington en Kate knikten.
'Norrington?! wat doet Kate hier buiten?!..'riep Beckett en keek naar Kate die weer bibberde van de kou.
'Jack Sparrow Sir.. Hij greep de kans om haar weer me te nemen..'zei Norrington en Beckett pakten Kate weer over in zijn armen.
'Cutler..'zei Kate zacht en kreeg een glimlach op haar gezicht.
'Ik ben er Lieverd..'zei Beckett zacht en bracht haar weer naar binnen,
Kate voelden de warmte van de openhaard die in hun slaapkamer branden.
Beckett legden haar zachtjes op hun bed en ging ernaast zitten.

Elizabeth keek naar Jack die bloedend op de Black Pearl aankwam.
'Terug trekken..'zei Jack hijgend en Gibbs knikten en haalde alle Pirates weer terug aan boord.
'MANNEN! terug trekken..'schreeuwde Gibbs en Pintel en Ragetti kwamen aanrennen met een kist in hun handen.
'We hebben het!..'riepen ze in koor.
'Goed..'zei Jack die een stuk verband om zijn schouder knoopten,
Hij keek Elizabeth niet aan, Ze wist niet of ze hier nou goed aan gedaan had of niet.
Ze voelden een stekende pijn van verdriet.
Ze wilden Jack geen pijn doen, Maar Kate ook niet.
Na een tijdje hadden ze de Endeavour afgeschud en vaarde de Black Pearl over de rustige Zeeën.

Het was een rustige avond op de Endeavour die weer richting Port Royal ging.
Beckett liep zijn slaapkamer binnen waar Kate nog stilletje op het bed lag, Ze had haar ogen gesloten.
Beckett trok zijn kleding uit en ging bij Kate in bed liggen.
Kate opende haar ogen en lachden naar haar man,
'Voel je je al wat beter schoonheid?..'vroeg Beckett en Kate knikten langzaam.
Beckett kwam dichter bij haar liggen en ze voelden zijn warme lichaam tegen de hare.
'Nu wel..'zei Kate zachtjes en draaide zich naar Beckett.
Ze keek in de vertrouwde ogen die haar daarstraks hadden gered.
'Je bent mijn held..'zei Kate zacht en streelde met haar fijne vingers door zijn pruik.
Beckett glimlachten en ging een beetje boven op haar liggen,
Kate sloot haar ogen en ze begonnen elkaar vurig te zoenen..

[Elizabeth Swann]

Beckett was blij om Kate weer in de armen te kunnen hebben en dat ze hun avondje in bed eindelijk verder konden plannen. ‘Weet je.’ Begon hij en stopte de vurige kus even wat Kate een beetje jammer vond. ‘Ik dacht echt dat ik je kwijt was.’ Sprak hij met een zacht haperring.
Kate legde een fijne, vinger op zijn mond. ‘Ssst, alles is goed gekomen.’ Sprak ze met haar geruststellende, warme stem. Het was iets wat Kate altijd goed kon. Mensen gerust stellen met haar warmhartige stem en rustgevende uitstralen die af en toe heel speels kon overkomen.
Beckett lachte zwakjes maar sloot zijn ogen genietend toen Kate haar zachte tedere lippen weer op de zijne had geplaatst. Zijn handen gleden door haar glanzende weelderige haren en vervolgens naar de knopjes van haar kleed die zich aan de bovenkant bevonden.
Kate lachte en kond de passionele zoen niet stoppen. Ze had hem gemist, ook al waren het maar enkele dagen, nu begreep ze dat ze niet zonder hem zou kunnen leven. Hij had haar achterna gesprongen, het ijskoude water in. Hij had haar niet aan het lot overgelaten, niet laten verdrinken in het eigenwater. Hij had zijn eigen leven in gevaar gebracht, en dat zou ze nooit vergeten.
Ze lagen tegen elkaar aan, hun naakte lichamen elkaar verwarmend met hun lichaamstemperatuur en door de bewegingen die ze maakten.

Elizabeth keek Jack na. ‘Zal ik het verzorgen?’ Vroeg ze en legde een steunde hand op zijn goed schouder.
De bloedende wonde leek er slecht uit te zien, en de doek die hij er had rond gebonden leek niet veel bloed tegen te houden.
Jack had nors nee geknikt. ‘Jij hebt al meer dan genoeg problemen bezorgt. Leer je het dan nooit, piraten hebben geen medelijden met de vijand. Gelukkig heb ik mannen aan boord die wel iets goed kunnen doen.’ Zei hij woedend en liep van haar weg naar het roer.
Elizabeth keek teleurgesteld naar de grond en liep naar Jack zijn kajuit waar ze zich op zijn bed liep vallen en vervolgens met tranen in haar ogen in slaap viel. Ze zou inderdaad nooit een geschikte piraat worden als zo bleef voortdoen.

Na de hele liefdesverklaring zonder woorden lag Kate uitgeput op Beckett zijn gespierde lichaam. Kate liet haar zachte, ongerimpelde, vinger over zijn borstkas glijden.
Beckett keek Kate verliefd aan, maar dat zag ze niet want die was onder de indruk van zijn gespierde lichaam. ‘Ik hou van je.’ Sprak Beckett met een zachte stem een bleef Kate met veel bewondering aankijken. Ze was mooi, betoverend, mooi. Zo gelukkig was hij met haar en hij hoopte dat zij hetzelfde dacht.
Kate keek op een haar groene ogen keken in zijn helder blauwe ogen. ‘Ik ook van jou.’ Sprak haar honingzoete stem en gaf Beckett nog een van haar zachte zoenen.
Het bezorgde Beckett vreugde in zijn hart toen hij de woorden hoorde binnendringen. Zachtjes liet Beckett nog eens zijn handen over haar tengere lichaam glijden.

[Katherina Beckett]

Kate lag met haar hoofd op Beckett's borst,
Zachtjes streelde hij haar benen.
Opeens werd er op de deur van de slaapkamer gebonkt.
Beckett zuchten en kroop uit bed en deed zijn kamerjas aan,
Kate ging overeind zitten met de dekens voor haar naakte lichaam.
'Milord?..'kwam er vanachter de deur vandaag,
Beckett deed langzaam de deur open en keek recht in de ogen van Groves.
'Ja?..'vroeg Beckett verveeld, Hij wou niet gestoord worden als hij met Kate was.
'De Black Pearl is in zicht..'zei Groves.
Beckett knikten, 'Goed, Hou deze koers aan zonder de Black Pearl in te halen..'zei Beckett.
Groves knikten en Beckett wou de deur sluiten.
'Milord?..'zei Groves nog een keer.
'Wat?..'vroeg Beckett met lichte irritatie in zijn stem.
'Hoe gaat het met Lady Beckett?..'vroeg Groves, Beckett vroeg zich af waarom hij zo geïnteresseerd was in zijn vrouw.
Het liefst wilden Beckett hem nu vertellen dat hij het niet in zijn hoofd moest halen om ook maar een beetje verliefd op haar te zijn.
Maar Beckett hielt zich in en gaf een normaal antwoord.
'Goed..'zei hij met een zwakke glimlach en deed de deur voor Groves zijn neus dicht.

Elizabeth lag te woelen in haar hangmat.
Waarom had ze Jack dit aangedaan.
Ze moest weten of Jack haar ooit kon vergeven en ze stond op uit haar hangmat,
Op haar koude blote voeten stapten Elizabeth richting Jack's kajuit.
Ze klopten op de deur,
'Ja?..'hoorde ze Jack's zware stem zeggen en de opende langzaam de deur.
'Jack..'zei Elizabeth en keek hem aan.
Jack kreeg een warme rilling door zijn lichaam toen hij Elizabeth's mooie verschijning weer zag, Het gaf hem altijd een warm en fijn gevoel.
Jack knikten als sein dat ze binnen mocht komen.
Elizabeth stapten langzaam naar binnen en sloot de deur achter zich.
Jack stond op en ging voor haar staan,
'Ik heb je allang vergeven..'zei Jack en kusten haar gepassioneerd.
Elizabeth had dit niet verwacht maar liet hem zijn gang gaan en ging met haar handen langs zijn wang.
'Blijf bij me vanavond..'vroeg Jack en zetten Elizabeth op zijn bed.
Ze keek hem aan en knikten als teken dat hij zijn gang mocht gaan.
Jack trok zijn laarzen uit gevolgd door zijn broek, blouse en hoed.
Elizabeth keek hem verleidend aan en Jack begon haar blouse open te knopen.
Een paar minuten later lagen ze naakt tegen mekaar op Jack's bed.
Jack kusten Elizabeth teder op haar voorhoofd.
Hij streelde langs haar kaaklijn die perfect gestroomlijnd was,
Haar donker blonde haar gleed slank langs haar gezicht.
Jack haalde zijn handen door haar warrige haar.
Elizabeth sloot haar ogen en kusten zijn mond..

[Elizabeth Swann]

Ze vond het zalig om terug met een goed gevoel in zijn armen te liggen en ook weer een tijdje door te kunnen brengen op een normaal bed dan in de oncomfortabele hangmatten in een benauwde omgeving. Toen haar ogen op Jack zijn afschuwelijke wond liet vallen, kon ze de pijn al door haar schouder voelen glijden. Zachtjes liet ze haar vinger over de wonde gaan waarbij Jack onmiddellijk met een ruw gebaar zijn schouder wegtrok. ‘Sorry.’ Zei ze met een stille, verontschuldigende stem. ‘Het ziet er alleen heel lelijk uit. Zal ik het niet verzorgen?’
Jack knikte overduidelijk vastberaden nee, een gaf haar een zoen. ‘Nee, kom, het zal wel genezen.’ Sprak hij om niet meer pijn te leiden dan het al deed.
Met een afkeurende blik had ze naar hem gekeken en liet het daar niet bij. ‘Het moet op z’n minste proper worden gemaakt worden.’ Ging ze verder.
Jack negeerde haar en draaide zich van haar weg. ‘Ga maar slapen, morgen moeten we er vroeg uit.
Elizabeth wou nog protesteren, maar besloot vervolgens wijs te zwijgen. ‘Oké.’ Sprak ze vol tegenzin en legde zich neer waarna ze samen met hem inslaap gewiegd werd door het schip.

‘Wie was het?’ Vroeg Kate nieuwsgierig een keek naar Beckett die het bed terug naderde en vervolgens op haar ging liggen.
Hij lachte een streek door haar speelse haren en keek diep in haar groene ogen. ‘Zo nieuwsgierig.’ Fluisterde hij tegen haar kwetsbare lippen.
‘Gewoon.’ En ze hield onschuldig haar fijn gebouwde schouders op. Toen ze geeuwde, hoorde ze Beckett weer geamuseerd lachen.
‘Je hebt een zware dag gehad, en ikke ook.’ Zei hij en legde zich neer naast haar waarna hij Kate en zichzelf instopte. Hij bezorgde haar nog een zachte zoen op haar blozende wangen die nog een paar uur geleden lijkbleek waren geweest. Hij was bang geweest haar kwijt te raken, en nu lag ze naast hem, veilig waar ze thuishoorde. Hij kon zijn innerlijke vreugde niet beschrijven. Een poosje later voelde hij de ademhaling van haar trager en regelmatiger worden waardoor hij ook kalmer werd.

S’morgens toen hij wakker werd keek hij met trots naar zijn vrouw die nog in een diepe slaap verzonken was. Hij stond heel voorzichtig op en zorgde ervoor dat het donsdeken over haar tengere lichaam bleef zodat ze het niet koud zou krijgen.
Hij kleedde zich in alle stilte om en keek vervolgens nog eens naar Kate die nu haar ogen geopend had. ‘Goedemorgen.’ Zei Beckett op een zachte toon een bezorgde haar een glimlach die Kate een warme rilling bezorgde.
‘Goedemorgen.’ Sprak ze met haar rustgevende stem. Ze leek pure rust uit te stralen. De mannier hoe ze keek en hoe haar haren verspreid lagen over haar kussen. De kleuren zorgden voor een mooi contrast waardoor haar lichtkleurige huidskleur er ongelofelijk mooi en perfect egaal uitzag.
Beckett gaf haar een zoen nadat hij langs haar kant op de bedrand was gaan zitten. ‘Goed geslapen.’ Vroeg hij en keek vervolgens naar de gesloten gordijnen. Hij deed ze open een tuurde naar buiten. Hij hoorde Kate haar rechtzetten en vervolgens met een zachte voetstap uit het bed stappen.
Ze lachte en kleedde haar om zonder haar blik van Beckett af te wenden die nog steeds naar de rustige zee tuurde. ‘De zee.’ Zuchtte hij en keek haar vervolgens aan. ‘Ik kan het altijd terugvinden in jou.’ Hij liep naar haar toen en nam met twee handen haar gezicht vast en liet vervolgens zijn duimen over haar blozende wangen strelen.
Het zonlicht scheen op haar gezicht wat een lichte fonkeling in haar ogen gaf.
‘Jou ogen hebben bijna dezelfde kleur en jou karakter kan rustgevend en speels zijn.’ Zei hij meer tegen zichzelf dan tegen haar.
Kate liet haar witte tanden zien doordat ze een stralende glimlach had tevoorschijn getoverd. ‘Ik heb goed geslapen.’ Vervolgde ze om hem uit zijn droom wakker te krijgen.
Beckett lacht en gaf haar nog een kus. ‘Kom.’ Hij nam haar middel vast en nam haar mee naar de andere ruimte die ingericht was al een woonkamer en eetkamer.
Er stond een grote mand fruit op de ebbenhouttafel met aan de overkant twee witte borden. Niet veel verder van het eetsalon stonden twee zetels die een hoek van negentig graden vormden.
Beckett hielp Kate en ging vervolgen tegenover haar zitten. ‘Eet smakelijk.’ Zei hij een nam een tros druiven uit de mand die hij met veel genot opat.
Voor hun bord stonden twee glazen geserveerd met fruitsap.
Kate knikte instemmend en nam dezelfde vrucht als haar echtgenoot en at die met evenveel genot op al Beckett. ‘Heb je al veel plannen voor vandaag.’ Sprak ze zakelijk en keek hem een poosje stil aan, hopend dat hij geen plannen had.
‘Ja, die piraten moeten achter het tralis zitten. Ik wil jou geen tweede keer verliezen.’ Zei hij met enige toon van woede in zijn stem en klopte vervolgens onbeheerst met zijn vuist op tafel.
Kate had geschrokken opgekeken en probeerde hem te sussen met lieve woorden. ‘Ssst, het is helemaal niet er.’ Zei ze zacht waardoor ze amper hoorbaar was.
‘Menneer.’ Zei Norrington die opeens verschenen was. ‘We hebben ze bijna ingehaald.’

[Katherina Beckett]

'Goed..'zei Beckett en zetten zijn theekopje op de tafel.
'Moeten we aanvallen Lord Beckett?..'vroeg Norrington en keek naar Kate en wenste haar een goedemorgen toen ze hem vriendelijk aankeek.
'Ja.. We sluiten ze op en zorgen ervoor dat zo vóór morgen zonsopgang opgehangen zijn..'zei Beckett toen er een gemene glimlach op zijn mondhoeken tevoorschijn kwam.
Norrington boog met zijn hoofd richting Kate en Beckett en verliet de eetkamer.

Elizabeth stond op het dek en keek naar Jack die zojuist de Endeavour had ontdekt.
'Wat willen die scheepshonden toch van ons?..'riep Jack boos en keek door zijn verrekijker.
Elizabeth haalden haar schouders op en keek naar de witte zeilen die steeds dichterbij hun schip kwamen.
Na een aantal minuten had de Endeavour de Pearl ingehaald.
Jack zag Beckett op het dek staan.
'Wat mot je nou weer?!..'riep Jack alsof ze elkaar nog een minuut geleden hadden gesproken.
'Denken jullie nou echt dat ik jullie hiermee laat wegkomen?..'vroeg Beckett met een grijns op zijn gezicht.
'Je hebt je vrouwtje toch? Wat wil je nog meer!?..'riep Jack richting de Endeavour.
'Zwijg over mij vrouw..'riep Beckett boos.
'En jullie zie ik graag hangen..'volgde Beckett met weer een grijns.
Jack zuchten en trok zijn zwaard,
'Mannen ik denk dat we gewoon terug moeten vechten..'zei Jack en Elizabeth keek hem aan en trok ook haar zwaard.
'Mannen.. Maakt jullie klaar voor een gevecht.. De vijand heeft gekozen om terug te vechten..'riep Beckett terwijl hij langs de opgestelde lijn van EITC mannen liep.
'Ga naar jullie posities!..'riep Groves toen Beckett klaar was en alle mannen renden over het dek, Met hun wapens gereed.

Kate zat geruisloos in de vensterbank van Beckett's kantoor,
Hij had haar gevraagd hier te blijven, Aangezien het de veiligste kamer van het hele schip was.
Kate zuchten en staarde door de kleine ruit vormige raampjes,
Ze had geen keus, Kate wist dat ze niet kon zwaard vechten.
En al kon ze dat wel, Beckett had haar nooit mee laten vechten.
Ze plukten wat aan een pluk van haar oranje haren die door de zon weerspiegeling bijna goud leken.
Kate hoorde vanaf boven al wat pistool schoten en gekletter van zwaarden die elkaar raakten.
Ze werd bezorgd, En dacht aan Beckett die misschien ook iets zou kunnen overkomen.

Op het dek stapten Elizabeth de Endeavour op en keek in het rond,
Ze renden op de eerste de beste EITC man die ze zag en haar zwaard werd in een razend tempo tegen gehouden door de zijne,
'Elizabeth?..'vroeg de man en keek haar aan.
'James?..'vroeg Elizabeth die met haar zwaard gekruist stond met die van Norrington.
Hij keek haar verward aan en zei niks.
Elizabeth keek een beetje weg.
'Ik wist niet dat jij bij Jack's crew zat?..'vroeg Norrington en Elizabeth keek hem aan.
Ze vroeg zich af of hij nog steeds zo verliefd op haar was als hij vroeger was, Maar ze bedacht zich dat ze daar waarschijnlijk toch geen antwoord op zou krijgen.
'En jij bij die van Beckett?..'vroeg Elizabeth.
Norrington knikten en haalde zijn zwaard omlaag.

[Elizabeth Swann]

Ze wist niet wat ze moest doen. ‘Je bent mijn vijand.’ Sprak ze zacht en keek hem aan. ‘Laat me gewoon door zodat ik niet met jou hoef te vechten.’ Probeerde ze hem te ontkomen op een gemakkelijke mannier zonder in een moeilijk gesprek te komen.

Ondertussen was Jack tussen iedereen doorgeglipt en opzoek gegaan naar Kate die hij als lokaas zou gebruiken. Hij moest moeite doen om haar te vinden wat ze zat wel heel er goed verstopt. ‘Kate, princesje. Waar ben je meid.’ Grijnsde hij en zag twee bewakers voor een grote dubbeldeur staan.
‘Wie ben jij?’ Zei de eerste bewaker met een stomme uitdrukking op zijn gezicht.
De tweede keek hem raar aan en stak zijn musket naar Jack uit zodat hij op een afstand zou blijven staan.
Jack stond het zichzelf weer toe om te grijnzen. ‘Wie ik ben. Mr. Smith.’ Zei hij spottend en kwam zonder angst dichterbij waardoor de mannen meer schrik van hem kregen ondanks zij de wapens in handen hadden.
‘Smith? Zei de eerste en streek even door zijn vettige lange haren.
De andere zwaaide dreigend met zijn wapen naar hem maar het jaagde Jack niet weg.
‘Laat me gewoon door en er gebeurt jullie niet.’ Lachte hij een duwde beide geweren omlaag.
De twee kregen de rillingen en liepen weg zonder nog iets te zeggen.
Jack vond het gemakkelijk en klopte op de deur.

Kate keek op een vroeg zich af wie het kon zijn.
‘Ja wat scheelt er?’ vroeg ze met haar zacht zoete stem. ‘Ben jij het Beckett.’ Wou ze weten of hij nog leefde. Toen er geen antwoord kwam stond ze recht maar op hetzelfde moment deed Jack de deur open.
Kate stapte onmiddellijk achteruit een viel daarbij terug op haar stoel. ‘Jack? Wat doe jij hier? Bewakers!’ Tierde ze bang uit. Haar ogen waar groot geworden en ze stond terug recht.
‘De bewakers die jullie hebben zijn niet erg dapper.’ Lachte Jack en naderde haar stap voor stap.
Kate haar ademhaling werd wilder en wilder en ze moest moeite doen om haar angsten onder controle te houden. Ze stapte even rustig als Jack achteruit tot ze tegen de muur stond. ‘Dammed.’ Vloekte ze binnensmonds en keek op toen Jack vlak voor haar stond met zijn dolk in zijn vertrouwde rechterhand. Het gleed strelend langs haar wang die nu bleek was geworden.
‘Wees niet bang. Jou gaat momenteel niets gebeuren.’ Sprak hij een hij lachte en keek in haar ogen waar angst in te lezen stond.
‘Niet gebeuren.’ Stotterde ze en voelde de haren op haar rug rechtkomen.
‘Als we jou niet hebben gaan we Beckett nooit zover krijgen om de locatie van de schat uit te leggen.’ Zei hij en deed nog een stap dichter naar haar zodat ze elkaars adem moesten inademen. ‘Als je meewerkt zullen je lieve vingers er aan blijven.’ En hij streek met het mes in zijn dolk over haar zachte vingers die zich niet meer bewogen.
Ze knikte heel zachtjes en durfde niets anders meer te doen of te zeggen.
Jack nam een doek en bond die rond haar mond zodat ze de aandacht van de vechtende menigte niet zou lokken, dan zou heel hun plan mislukken.

Toen Jack op het dek verscheen probeerde hij zon normaal mogelijk toe doen.
‘Loop!’Beval hij op fluistertoon en liep zo onopvallend mogelijk met haar naar de loopplank.
Kate haar ogen vielen op Beckett die in een zwaar gevecht zat met Pintel.
Hij was echt goed geworden waardoor Beckett het alleen maar moeilijk kreeg.
Kate had zin om naar hem toe te gaan, maar Jack snokte haar mee naar de loopplank. Kate haar ogen bevatte water de als regendruppels lang haar wangen liepen. Ze wou het niet nog eens meemaken.
Toen ze op de Pearl was gekomen lacht Jack om haar tranen. ‘Wat scheelt er schoonheid.’ En hij maakte een sarcastisch buigin een voeg haar tranen af met zijn vuile mouw. ‘Heimwee?’ Grijnsde hij.

[Katherina Beckett]

Kate sloeg Jack's arm weg en keek hem boos aan,
'Naja niet zo onaardig hea?..'lachden Jack hard en hij nam Kate mee onder het dek richting de cellen.
Kate zag in haar ooghoeken een plank hout staan, Ze wist dat dit haar kans was en renden uit Jack's greep zo naar de plank en sloeg Jack in no time op de grond.
Jack hoorde ze nog wat kreunen van de pijn toen hij op de harde vloer terecht kwam en Kate renden de trap op naar het dek.
Ze zag overal Pirates die haar niet opmerkten doordat ze druk bezig waren met vechten, Of omdat ze nooit verwacht hadden dat Kate uit Jack's armen zou ontsnappen.
Kate wou de Endeavour weer op gaan en renden naar de plek waar nog geen minuut geleden een loopplank had gelegen.
Ze zag dat die weg was en de Black Pearl begon weg te varen.
Kate keek richting de Endeavour en zag nog een paar mannen een poging doen om de Pearl op te komen, Maar met weinig geluk.
Opeens kwamen er wel vijf Pirates tegelijk op Kate af en ze keek in het rond, Omsingelt.
'Shit..'vloekte Kate en ze werd vast gegrepen door Jack die wrijvend over zijn hoofd haar boos aankeek.
'Nooit verwacht van zo iemand als jij..'zei Jack en Elizabeth keek hem vragend aan.
'Naar beneden met haar..'riep Jack en Kate werd door een aantal mannen naar beneden gesleept.
Ze stormde de trap af doordat Kate wilt tegen spartelden, Het was alsof Kate zich dit keer sterker voelde, Doordat ze uit Jack's greep was ontsnapt.
Het was nat en drassig op de vloer van het cellencomplex.
Kate keek rond en zag de cellen die bemost en vies waren,
'Deze kant uwe hoogheid..'lachden Pintel hard waardoor Ragetti mee begon te lachen.
Kate keek hen boos aan en sloeg haar arm weg toen Pintel die probeerde te pakken.
Opeens zag Kate in haar ooghoeken iemand zitten en ze kon haar ogen niet geloven.
Daar zat Cutler, haar eigen man.
Kate kon op één of andere manier haar geluk niet op en renden uit de armen van Pintel en Ragetti richting de cel waar Beckett in zat.
'KATE!!..'riep Beckett blij en stond op en renden richting de tralies die hem en Kate gescheiden hielt.
Het liefste wilden hij haar omhelzen en zoenen, Maar de tralies hielden dat tegen.
'Wat.. wat doe jij hier?..'zei Kate en Beckett streelde met zijn hand door de tralies Kate's gezicht.
'Die Pirates.. Ze hebben de kans gekregen om me de Black Pearl op te krijgen' zei Beckett.
'Jullie zijn onze gijzelaars..'lachden Pintel en Beckett keek hem boos aan doordat hij hun gestoord had.
'En nu?.. Waar zullen we deze dame eens stoppen?..'zei Pintel die naar de cellen keek.
Ragetti lachden hard.

Elizabeth was Jack's kajuit in gekomen en stond tegenover zijn bureau.
'Je hebt Lord en Lady Beckett ontvoerd? en nu?!..'riep Elizabeth en keek Jack aan.
'Rustig Lizz.. Ik heb een plan..'zei Jack en grijnsde.
'Het komt allemaal goed..'vervolgde hij.
Elizabeth zuchten en zetten zich neer op een stoel,
'Ik weet het niet' zei Elizabeth en keek op de landkaart die op Jack's bureau lag.

[Elizabeth Swann]

Ze zette zich neer op zijn schoot een streek met haar wijsvinger over de ronde kaart die er oud uitzag alsof het antiek was. ‘Wat is je plan dan.’ Zei ze afwezig en tuurde naar de onvolledige letters geschreven in Chinese inkt. Ze rook de vreemde geur waaruit het materiaal bestond, en vermoede dat het riet, of iets in die soort moest zijn.
Jack lachte even en gaf haar een zoen in haar nek. ‘We hebben Beckett nodig.’ Hij keek samen met Elizabeth haar ogen naar de kaart en even heerste een stilte die goed voelde. ‘De kaart leid ons niet waar we allemaal naartoe kunnen. Enkel de hoofdlijnen.’ Hij nam de fles rum naast de map en de andere lege flessen en nam een grote slok.
‘Je kompas kan ons er toch toe leiden.’ Zei ze nog steeds turend naar de kaart met haar wenkbrauwen gefronst.
‘Ik moet die nog terugkrijgen van William, maar aangezien die nu kapitein is van de “Flying Duchman”.’ Zei hij geërgerd en nam nog een gulzige slok.
Elizabeth kreeg een stekende pijn in haar maag en begreep dat het niet kwam van al de lijken de ze had zien liggen op de beide schepen. ‘En wat wil je dan met Beckett?’
‘Wel.. Beckett hebben we nodig, omdat hij veel meer weet van de schat van Puerto ricco. Hij weet precies waar we de schat des oneindige schoonheid kunnen vinden.’ Hij lachte geniepig en streek even door Lizzy haar blonde krullende haren.
Ze begreep één ding niet. ‘… En Kate?’ Zei ze meer redenerend tegen haar zelf dan tegen Jack. Ze kon er niet opkomen waarom ze Kate dan nog nodig hadden, die zou hun tijdens de tocht op het land toch alleen lastig vallen.
‘Kate hebben we nodig voor het geval dat Beckett niet mee wilt werken. Nu heeft zijn prinsesje nog tien vingers.’ Hij nam de handen van Lizz vast en streek langs haar vinger na de rum terug op de onstabiele houten bureau te hebben geplaatst. ‘Als hij niet meewerkt heeft het arme ding er geen meer.’ Hij stond het zich toe een brede grijns op zijn gelaat te vertrekken.

Kate hoopte spoedig dat ze bij Beckett werd geduwd en niet ergens, moederziel alleen in een hoek vanachter in één straaltje daglicht.
Ragetti lachte, maar die verdween al toen Pintel hem een stomp in de zij gaf.
Ragetti zweeg en deed de cel van Beckett open om er snel vanaf te zijn.
‘Amuseer jullie.’ Zei Pintel en toverde zijn gelige tanden tevoorschijn die waarschijnlijk al aan het rotten waren van het onhygiënische eten en de stukjes die tussen zijn tanden bleven zitten.
Kate trok een verafschuwende blik een ging zo snel dat haar voeten zich konden dragen naar Beckett. Ze nestelde zich neer in zijn armen en genoot van de warmte die hij af gaf. ‘Wat moeten we doen?’ Vroeg ze met een ongeruste blik in haar ogen.
Beckett had de blik opgemerkt een wreef geruststellend met zijn had over haar bovenarm. ‘Alles komt goed. Mijn bemanning zal ons komen bevrijden.’ Fluisterde hij in haar oog een gaf haar een drukkende zoen op haar wang.
Kate lachte flauwtjes en keek Pintel en Ragetti na die op een slenterende manier de vochtige, koude ruimte verlieten.
Ik wil weg, terug naar mijn verrouwde huis.’ Mopperde ze stil een gaf hem een zoen terug op zijn kou geworden lippen. ‘Je hebt het ijskoud.’ Zei ze en nam zijn handen vast en probeerde die te verwarmen met haar handen die stilaan ook begonnen af te koelen.
Beckett lachte en drukte zijn lichaam nog een beetje harder tegen het hare zodat ze elkaars lichaamswarmte nog meer konden delen. ‘Ik hou van je.’
‘Ik ook van jou hoor, pfff… waarom juist op de Noordpool.’ Mopperde en legde haar hoofd op Beckett schouder en deed even haar ogen dicht om aan warme dingen te kunnen denken. Maar het bleek een mislukte poging te zijn, want waar ze ook aan dacht, ze bleef het ijskoud hebben. Kate had haar ogen open gedaan toen ze voetstappen haar de naderen.
Het was een struise piraat die een plateau eten bij had. Het was helemaal niet net geserveerd, en ontzettend hygiënisch was het ook niet.
Er stonden twee borden soep op, met oud stokken brood ernaast. Ook was er gebakken vis met aardappelen. In vuile tassen werd de thee in geserveerd, ze hadden toch goedaardig genoeg geweest om thee te maken.
Kate keek toe hoe de man met een ruw gebaar het eten onder de tralies schoof. Ze wou protesteren en zeggen of ze geen beter voedsel hadden, maar Beckett hield haar tegen.
Hij wist dat als ze iets zouden zeggen helemaal niets meer te eten zouden krijgen. Hij was opgestaan en had de plateau genomen en nestelde zich terug naast Kate die nog steeds met een afkeurend blik naar het voedsel staarde.
‘Dat eet ik niet op.’
‘Lieverd, je bent al mager genoeg, eet iets, anders ga je het niet overleven.’ Moedigde ze haar aan te eten.

[Katherina Beckett]

Kate besloot te zwijgen om niet verwent over te komen,
Ze lachden en Beckett pakten een stukje brood en voerde Kate voorzichtig.
'Dankje Lieverd..'zei Kate zachtjes en at het brood op.
Beckett nam zelf ook een stuk stokbrood.

Elizabeth en Jack zaten aan een lange tafel in de eet ruimte,
Jack pakten een kippenpoot met zijn handen en begon onbeschaafd te eten.
Elizabeth die altijd haar eet manieren nog had at netjes met het mes en vork.
'We gaan zo Beckett vertellen wat ons plan is..'zei Jack met een mond vol terwijl er jus over zijn kin liep.
'Eens kijken of hij meewerkt terwijl zijn vrouwtje lijd..'gierde Jack.
Elizabeth keek in zijn donker bruine ogen en zag dat hij er blijkbaar plezier in zou hebben.
Zij zelf totaal niet, Ze zou nooit kunnen aan zien hoe ze Kate zouden martelen, En misschien zelfs niet toe laten.
Ze zuchten en zetten een fles rum op haar lippen en nam een slok.

Kate en Beckett hadden de restjes bijna bedorven voedsel naar binnen kunnen krijgen en Kate lag met haar hoofd op zijn schoot,
Beckett had zijn jasje uit gedaan en die over hun twee heen gelegd zodat de warmte bij hun zou blijven.
Er zat een gat in de romp van het schip en af en toe keek Beckett erdoor om te zien of er misschien een schip zou langs komen.
Maar zoals hij al verwacht had was er niks te zien op de eindeloze Zeeën van de Noord Pool.
Beckett zuchten en keek naar Kate die haar ogen open had en keek hem van onderen aan.
Hij glimlachten een beetje en streelde met zijn hand door haar haren heen.
Kate voelden dat zijn hand koud was en ging rechtop zitten.
'Je bent enorm koud..'zei Kate zacht en ze legden haar nog aardig warme hand op zijn wang die ijskoud aanvoelden.
'Het komt wel goed met mij..'zei Beckett zacht om Kate niet ongerust te maken.
Kate keek naar zijn lippen die blauw waren geworden, Ze drukten snel haar lippen op die van hem om ze op te warmen.

Het was avond en de maan scheen hoog boven in de lucht,
Elizabeth stond bij de reling en staarde naar de zee die zachtjes heen en weer kibbelden.
Jack kwam aan lopen met een aantal bemanningsleden,
'We gaan Beckett eens even vragen waar we het kunnen vinden..'hoorde Elizabeth Jack zeggen, En ze volgden de mannen richting het cellencomplex.
'Goedenavond Lord en Lady Beckett..'grinnikten Jack en ging met zijn elleboog tegen de celdeur aan staan wat een dreigende uitstraling gaf.
Kate lag nog tegen Beckett aan en hij stond voorzichtig op en liep met een snelle pas richting Jack aan de andere kant van de tralies.
'Laat ons gaan.. Wat willen jullie van ons?' vroeg Beckett boos en keek Jack aan.
Jack grijnsde en gebaarde dat de pirates de celdeur open moesten doen,
Pintel kwam met de sleutel aan en opende langzaam de deur.
Beckett die paraat stond om tegen te stribbelen werd door één van de pirates die wel een meter langer was dan Beckett zelf met een klap op de grond geslagen.
'CUTLER!..'riep Kate en kwam op hem afgerend en hurkten bij hem neer.
Beckett kreunde van de pijn en voelde een straaltje bloed langs zijn mondhoek lopen.
'Gaat het wel?..'vroeg Kate toen ze Beckett haar duizelig zag aankijken.
Maar voordat Beckett ook maar wat terug kon zeggen werd Kate ruw op gepakt aan haar arm.
'Kom maar mee poppet..'zei de grote zwarte piraat met een gemene lach op zijn smoel.
'Laat.. Kate opseminst gaan, Zij heeft hier niks mee te maken..'zei Beckett dapper en stond op en veegde het bloed aan de mouw van zijn blouse af.
Beckett wist donders goed wat Jack van plan was hem te vragen, En hij snapten dan ook niet waarom ze zijn vrouw ook hadden ontvoerd.
'Nee nee.. Kate gaan we nog nodig hebben..'grinnikten Jack en liet zijn hand over Kate's wang gaan.
'Lady Beckett voor jou..'zei Kate en sloeg zijn hand weg.
Jack grijnsden weer en Beckett werd in handboeien geslagen en de grote piraat pakten Kate ruw bij haar arm en ze werden allebei het dek op geleid.
Ze kwamen de kajuit van Jack binnen en Beckett werd al geboeid in een stoel tegenover Jack's bureau gezet.
'En nu..'zei Jack en vouwden zijn handen over mekaar en keek Beckett zogenaamd geïnteresseerd aan.
Kate stond in een hoek van de kamer en werd nog steeds van gehouden door de grote donkere piraat.
Ze keek naar haar man die tegenover Jack zat, Een vreemd gezicht eigenlijk, ging er door Kate's hoofd.
Normaal was het Beckett die daar achter het bureau zou zitten en Jack de gevangenen zijn.
'Jij gaat ons piekfijn vertellen waar in deze schat kan vinden..'zei Jack en pakten een soort perkament waar een tekeningetje op stond met een naam erboven "Puerto Ricco".
Beckett keek naar het document dat hem maar al te goed voorkwam,
'En waarom zou ik?.. Kan je niet dat kompas van je gebruikten om het te vinden?' vroeg Beckett en keek Jack boos aan.
'Die is niet in mijn bezit op het moment..'zei Jack en draaide zijn hoofd weg.
Elizabeth stond genageld aan de grond naast Jack's bureau.
Ze keek af en toe richting Kate die nog vast gehouden werd door de grote piraat.
Ze voelden zich aan één kant schuldig, Maar aan de andere kant wensten ze Beckett niks liever toe dan wat er met Kate zou gebeuren als hij niks zou zeggen.
Jack zuchten en keek Beckett strak aan.
Opeens maakten Beckett een beweging richting zijn jaszak en Jack dacht dat hij een wapen zou trekken en meteen stonden alle piraten naast Beckett en trokken zijn handen naar achter waardoor hij bijna van de stoel werd gesleurd en gewurgd.
'Cutler!..'riep Kate die naar hem toe wou rennen maar ze kwam geen centimeter vooruit door de donkere piraat.
Beckett lag op de grond met het gene in zijn hand dat hij uit zijn jaszak wou halen.
Het was het kompas van Jack.
'Wat?.. Hoe kom jij daarna..?'vroeg Jack verontwaardigd en keek naar het kompas,
De piraten rond Beckett hadden een arm om zijn keel voor het geval hij weer een schijn beweging ging maken.
'Ik had het al die tijd, Niet Will Turner..'zei Beckett met de arm om zijn nek, Jack gebaarde dat ze hem moesten loslaten en de piraat zetten Beckett weer op zijn stoel.
'Mmm..'zei Jack en keek naar het nog gesloten kompas.
Jack had dit niet voorzien, Hij wist toch zeker dat het bij Will was belandt, Maar hij dacht eraan dat Beckett het wel weer op één of andere manier in zijn bezit had gekregen.
'Nu heb je de weg naar je schat, Laat ons gaan..'zei Beckett, Er droop een straaltje bloed van zijn neus naar zijn bovenlip.
Jack keek hem aan en grinnikten, Het deed hem goed om Beckett zo te zien.
Zijn pruik zag er niet meer uit zoals het hoorde,
Kate wist dat Beckett altijd precies was met dat soort dingen, Dat als het even een beetje scheef zat het al gefikst moest worden.
Maar dit was een serieuze zaak, bedacht ze zich.
'Ik laat jullie nog niet gaan..'zei Jack,
'En het is trouwens maar de vraag of jullie überhaupt het samen overleven..'zei Jack en lachden gemeen.
Jack keek even naar het kompas en opende het snel,
Hij hielt het dicht tegen zijn borst zodat niemand het kon zien.
'Het werkt niet!..'riep Jack boos na een aantal minuten rond gelopen te hebben door de kajuit,
Hij smeet boos het kompas op het bureau en keek met een snelle beweging naar Elizabeth, Ze ving dat op en vroeg zich af waarom Jack zo bot deed over het gene dat hij het liefste wou.
Beckett had het blijkbaar ook gezien en vermoede dat het kompas in Jack's handen naar Elizabeth zou hebben gewezen.
'Waarom zou het niet werken?..'vroeg Beckett grijnzend,
'Of ben je niet tevreden met het gene dat je wilt?..'volgde Beckett nog steeds grijnzend.
Jack schudden zijn hoofd en zei niks,
'Pakt aan!..'riep Jack boos en wees met het kompas richting Beckett.
Beckett keek een enkele seconden naar het kompas en pakten het aan.
'Doe open!..'riep Jack en Beckett maakten langzaam het kompas open en zag de goud achtige inhoud van het kompas,
De naald begon te draaien en twijfelden geen seconde en richten meteen rechts achter van de plek waar Beckett zat.
Jack hing met zijn hoofd boven het kompas en keek in de richting van waar de naald heen had gewezen, Beckett en de piraten keken ook die kant op en iedereen keek naar Kate.
Elizabeth keek ook naar Kate, Ze wist dat dit zou gebeuren, Ze dacht altijd al dat Beckett meer om Kate gaf dan al die schatten waarnaar de EITC en de pirates zochten.
Maar nu had ze het bewijs.
Jack grijnsde en rukten het kompas uit Beckett's hand.
'Dat gaat ons ook niet helpen..'zei Jack.
'Of misschien toch wel?..'zei Jack grijnzend en liep op Kate en de donkere piraat af.
'Laat maar aan mij over..'zei Jack en pakten Kate bij haar arm en sleurde haar richting het bureau.
De twee piraten die naast Beckett stonden hielden hem in zijn stoel.
'Waar is de locatie van Puerto Ricco?..'vroeg Jack en keek van Kate naar Beckett die geen benul had van wat Jack van plan was.
'Dat is zeer geheime informatie..'zei Beckett en keek hem aan.
'Dan vrees in dat we "het gene wat jij het meeste wenst" maar eens moeten laten voelen wat het woord pijn betekent..'grijnsden Jack en pakten een mes uit zijn zak en zetten Kate's rechter hand op tafel.
Kate stribbelde tegen maar werd door nog een piraat vast gehouden, Ze sloot haar ogen om niet te hoeven zien hou haar eigen vingers van haar gescheiden zouden worden.
'STOP!..'riep Beckett voordat Jack zijn mes ophief.
'Ja?..'vroeg Jack grijnzend en haalde het mes weer naar beneden.
'Ik.. Ik heb geen keus..'storrerde Beckett en keek naar Kate die hem angstig aankeek.
'Mooizo!..'riep Jack sarcastisch en deed het mes terug in zijn zak en ging weer achter zijn bureau zitten.
Kate werd door de donkere man weer naar achteren gesleurd.
'Vertel..'zei Jack en ging weer met zijn handen over elkaar zitten.
Beckett begon de coördinaten van de exacte plek op te noemen en Jack schreef ze op een perkament.
'Goed..'zei Jack en keek Beckett weer aan.
'En wat is de sleutel voor het openen van de schat des Oneindige Schoonheid?..'vroeg Jack.
Beckett keek hem aan,
'Dat weet ik niet..'zei Beckett zacht.
Jack lachden gemeen op een harde toon.
'Horen jullie dat mannen?!.. Lord Beckett hier denkt dat we achterlijk zijn!' riep Jack door de kajuit heen en een aantal piraten lachden luid mee.
'Dan ben ik bang dat je geen goede nacht rust zou hebben vriend..'zei Jack en liep om zijn bureau richting Beckett en klopten op zijn rechter schouder.
Beckett keek hem niks begrijpend aan.
'Tenminste niet met je vrouw..'zei Jack.
Jack zakten op de ooghoogte van Beckett zie nog zat.
'Als jij niet mee werkt.. dan slaapt jou vrouw vannacht bij Mr. Twigh..'zei Jack hard lachend en de lange donkere man naast Kate die Mr. Twigh bleek te zijn lachden luid en gleed met zijn hand langs Kate ruggengraat.
'NOOIT..'riep Beckett boos en stond op, Maar hij werd al gauw weer door de piraten terug in zijn stoel gediewt.
'Dan moet je toch echt mee werken mate..'zei Jack en Beckett keek hem moordend aan.
'Ik zweer je dat ik niet weer hoe de Schat des Oneindige Schoonheid moet worden geopend.. Het is iets waar de EITC ook nog niet achter is..'zei Beckett zonder Jack aan te kijken.
Beckett keek even naar Kate die bezweet van de spanning naast Mr. Twigh stond.
Zijn vrouw bij iemand anders in bed is iets wat hij nooit aan zou kunnen, Hij voelden zijn borst steken en keek naar Jack die weg van hem liep.
'Mmmm.. Misschien weet hij het echt niet..'zei Jack en keek naar Beckett.
'Morgen maken we poort richting Puerto Ricco..'zei Jack en keek grijnzend van Beckett naar Kate..

[Elizabeth Swann]

Jack was niet goed gezind dat hij niet mee wou werken. Hij kon toch meer weten. Hij moest weten waar de schat was. Hij keek naar het kompas dat nog steeds onbeweeglijk naar Kate wees. Hij moest echt veel van haar houden. Zou hij dan liegen, zou hijzelf liegen voor Lizzy. Zijn ogen gleden naar Elizabeth die duidelijk niet wist wat ze moest doen. Hij knikte even nee, en richtte zijn aandacht terug op Beckett. ‘Wel dan denk ik…dat je vrouwtje toch bij een onbekende zal slapen.’
‘Jack…’ Wou Elizabeth er nog tussenkomen maar Jack hield zijn hand op zodat haar het zwijgen werd opgelegd.
Kate probeerde nog steeds uit de ruwe handen van de neger te ontsnappen, maar zijn greep was sterk en hij leek die niet te laten verzwakken.
Beckett werd ruw uit zijn stoel getrokken en ook hij probeerde zich los te wringen.
‘Jack! Hou mijn vrouw hier buiten. Ik zweer het op mijn dood, ik weet niets van die schat.’ Wou hij Kate terug bij zichzelf krijgen. ‘Zou jij Miss Swann, zomaar bij een vreemde achterlaten?’ Wou hij tot hem doordringen.
Jack had even bedenkelijk gekeken en begon vervolgens geamuseerd te lachen. ‘Daar trap ik niet in maat.’ Brabbelde hij en gaf hem een klop op zijn schouder.
Elizabeth keek hem nadenkend aan en keek vervolgens naar Kate die tranen in haar bloedmooie ogen had.
Mr. Twigh kon zijn ogen niet van Kate’s schoonheid afhouden en bleef aantastelijk aan haar lichaam strelen.
‘Laat me los, viezerd.’ Zei ze kwaad en gaf de moed niet op en bleef zich wild bewegen, hopend dat ze uit zijn handen zou glippen. Haar ogen gleden naar Beckett die nog steeds oog in oog stond met Jack.
Jack had nog steeds een opgezette grijns op zijn gelaat. ‘Breng hem naar de cellen.’ Beval hij serieus, en zijn blik was ijzig en kil geworden. ‘Ik kan je alleen beloven dat Kate niet vermoord word.’ Zei hij doodserieus en duwde hem wat verder in de handen van de piraten.
‘Smerige piraat! Mijn bemanning zal hier elk moment staan, en dan zullen de dagen van je leven voorbij zijn!’ Dreigde hij een probeerde naar Jack zijn nek uit te halen.
Snokkend werd Beckett uit Jack zijn Kajuit gesleurd.
Elizabeth haar bruine ogen stonden wijd open en ze stond als versteend.
Jack lachte terug met enige vreugde en keek naar Lizz die hij vervolgens een zoen op haar wang gaf.
‘Ik heb frisse lucht nodig.’ Zei ze afwezig en vertrok naar buiten.
Kate was uiteindelijk kalm geworden omdat ze wist dat het nutteloos was. Zuchtend keek ze naar Jack die nog steeds grijnsde.
Hij liep naar Kate en drukte haar een zoen op haar wang.
Kate voelde rillingen door haar hele lichaam glijden.
‘Wees gerust ik had jou vingers er nooit echt afgesneden.’ Plaagde hij en zag dat ze haar fijne vingers wegtrok.
‘Dat had ik toch niet geloofd.’ Sprak van minder moedig dan ze gehoopt had en keek van hem weg.
Jack begon binnensmonds te lachen een deed een haarlok achter haar kleine oren. ‘Ik geef je gelijk.’ Lachte hij nog steeds geamuseerd en keek even naar buiten waar hij zijn ogen tot spleetjes kneep.
Het schip van Beckett was tot zijn verbazing naast zijn schip komen staan.
‘Wat doen die hier.’ Zei hij verbaast en zijn ogen leken veel groter dan een paar minuten geleden. Hij geritste Kate uit de handen van de neger en sleurde haar mee naar buiten.

Elizabeth stond weer oog in oog met Norrington. Beiden keken ze elkaar afkeurend aan maar noch hadden beiden hun zwaard getrokken.
‘Wat doen jullie hier!’ Schreeuwde Jack en legde een dolk op Kate haar nek.
Kate voelde haar hart tekeergaan alsof het er uitgeknepen werd. Ze probeerde haar emoties onder controle te houden. Ze zou misschien gered worden door de bemanning van Beckett. Op zijn minste dat hoopte ze.
Toen Elizabeth Jack hoorde trok ze haar zwaard en richtte het op James. ‘Je had nooit moeten komen.’ Sprak ze na lang gezwegen te hebben.
James keek haar even raar aan maar kon ook niets anders doen dan zijn zwaard trekken.
De bemanning van Jack en Beckett stonden tegenover elkaar, maar durfden niets te doen omdat Kate bedreigd werd.
Er hing een ijselijke stilte in de lucht, en onheil was er in te voorspellen. De zee was opgewonden en onrustig en de enkele regendruppels die deze nacht nog niet waren gevallen drupten uit de wolken. De sterren deden hun best om het laatste beetje licht op het dek te schijnen maar de maan had het opgegeven en had zich verscholen achter de wolken alsof ze de strijd die zou komen niet wou zien.

[Katherina Beckett]

Beckett werd sleurend de trap die naar de cellen lijden afgetrokken,
Hij spartelden hevig tegen en de piraten boeiden hem.
'Doe eens rustig maat..'riep Pintel die naar Beckett keek die probeerde los te komen.
'LAAT MIJ VROUW MET RUST..'schreeuwde Beckett en Pintel kreeg en stomp in zijn maag van Beckett.
'Mr. Twigh zorgt heus wel goed voor je vrouwtje..'grijnsde Ragetti en stopten Beckett in dezelfde cel als waar hij en Kate nog geen twee uur gelden samen warm tegen elkaar aan hadden gezeten.
'Alsjeblieft!.. Ik doe alles.. Maar laat Kate bij mij!' riep Beckett met zijn vuisten bonsend op de tralies.
Pintel draaide de cel dicht.
'Je ziet haar morgen ochtend wel weer.. Als we jullie mee nemen op trektocht naar de schat..'schaterde Ragetti.
'LAAT KATE GAAN!..'riep Beckett nog steeds, Zijn vuisten begonnen te bloeden, Maar door de boosheid voelden hij helemaal niks.
'Misschien dat ik ook nog even langs 'wip' bij je vrouwtje..'schaterde Pintel toen hij en de pirates weg liepen.
Ragetti lachden hard en de geluiden dreven het cellencomplex uit.
Beckett zakten op de grond, Er hadden tranen langs zijn wangen gestroomd.
Zijn vuisten zagen rood van het bloed en hij liet zijn schouders zakken.
Het was hopeloos, hij kom niks, Helemaal niks.
Beckett kon niet denken aan de gedachten wat die pirates haar allemaal aan zouden kunnen doen.
Hij wist hoe gevoelig Kate was.

Kate voelden Jack's koude dolk langs haar hals glijden.
'Als jullie ook maar iets uithalen.. dan gaat zij eraan!' riep Jack en wees naar Kate.
Norrington keek van Kate naar Elizabeth.
'Admiraal.. wat moeten we doen?..'vroeg Groves die ook bezorgd naar Kate keek.
'Ik.. we hebben geen keus dan ze te laten gaan' zei Norrington zacht.
Groves knikten en orderden de mannen om hun wapens te laten zakken.
'Zo wil ik het zien..'zei Jack en Elizabeth keek naar Norrington.
'En nu laten jullie ons weg varen.. En als ik ook maar zie dat jullie ons volgen, Dan gaat deze dolk door dit tedere strotje..'grijnsde Jack en streek met het mes lang Kate's keel.
Norrington slikten en liet zijn zwaard zakken.
De Black Pearl vaarden langzaam weg en verdween in de horizon.

Het was avond en Elizabeth lag in Jack's armen op zijn bed.
Ze dacht aan Kate, Hoe kon Jack haar zomaar bij die pirates laten overnachten.
Het was gemeen.
Ze wensten haar Beckett's armen toe, Net zoals Elizabeth zelf in Jack's sterke armen lag, veilig en warm.
Ze zuchten en voelden Jack's hand langs haar rug gaan,
Elizabeth sloot haar ogen en zoenden zijn zachte lippen.
'Morgen vinden we de schat..'zei Jack die zijn ogen gesloten had.
Elizabeth keek hem aan en besloot Kate te helpen.
Ze glipten onder Jack's armen vandaan, deed haar jas aan en gleed door de deur het dek op.

Kate zat in een donker hoekje in de kamer, Ze rilden van de kou en moest af en te niezen, Ze was verkouden geworden van dit kou weer.
Ze sloeg haar armen om haar benen heen, De donker groene jurk die ze nog droeg gaf haar wat warmte die het had opgeslagen van haar lichaam.
Haar oranje haar zat losjes in een staartje naar achter, Het hing sluik over haar schouders heen.
Het scheen niet zoals het meestal deed in het zonlicht.
Een teken dat Kate zich totaal niet goed voelden.
Opeens hoorde ze een deur open gaan, Daar stond Mr. Twigh met een open blouse en alleen een broek aan.
Kate kroop snel dieper in de hoek.
Hij grijnsde haar aan en liep rond in de kamer.
'Wij gaan vanavond eens even wat gezelligheid delen..'grijnsde Twigh met zijn verrotten tanden.
Kate zag lijk bleek en keek hem met angstige ogen aan.
Hij zetten nog wat stappen rond in de kamer, de stappen kwamen nu richting Kate.
Ze sloot haar ogen en rilden, Opeens zag ze de donkere gedaante voor haar staan.
Zijn handen gingen naar zijn broek, Kate wou gillen maar er kwam geen geluid uit haar mond.
Ze stond op en renden links van Twigh langs hem heen,
Maar ze voelden hem in een reflex reactie zijn armen om haar middel gooien en ze werd tegen zijn veeltste te grote lichaam aan gedrukt.
Ze was dit niet gewent, En ze wilden dit niet, Normaal was het Beckett's fijne maar toch sterke mannelijke lichaam dat ze tegen de hare aan voelden.
Twigh grijnsde weer en stond nu met de broek op zijn knieën.
Kate voelden dat zijn handen onder haar jurk probeerde te komen en ze begon tegen te stribbelen en te schreeuwen,
Ze wist zeker dat iedereen op het schip die schreeuw had gehoord.

Elizabeth renden over het dek naar de deur van de kamer van Twigh, Er stonden twee piraten die de deur bewaakten.
'Laat me er door.. Het is belangrijk..'riep Elizabeth die Kate's gil had gehoord.
'Dat kan niet.. Captain's orders..'zei de ene piraat,
'KOM OP!!..'riep Elizabeth en keek hen boos aan.
'Je wacht maar op je beurt missy..'grinnikten de ene piraat en liet zijn hand langs Elizabeth getajeerde heupen lopen.
Ze sloeg boos zijn hand weg en liep weg.
'Hoe moet ik Kate ooit helpen?..'dacht Elizabeth en begon te ijsberen op het dek.
Ze had mannelijke kracht nodig, Dit kon ze nooit alleen.
Jack zou haar nooit helpen wist ze,
Elizabeth zuchten en dacht na.
'Wacht eens.. Beckett!..'dacht ze en ze sprinten richting de cellen het trappertje af.
Ze zag Beckett met de tralies in zijn handen geknepen aan de tralies hangen met zijn hoofd naar beneden.
Hij keek snel op toen hij iemand hoorde aan lopen.
Elizabeth zag in zijn ogen dat hij de hoop had dat het Kate was.
'Beckett..'zei Elizabeth en hurkte voor zijn cel neer.
'Was dat Kate die ik hoorde schreeuwen?!..'riep Beckett en keek Elizabeth angstig aan.
'Ik denk het ja..'zei Elizabeth zacht en keek naar de grond,
'Ik wil haar helpen.. Maar dat kan ik niet alleen..'zei Elizabeth en voelden in haar jaszak.
'Laat me alsjeblieft Kate redden, Ik zweer je dat ik daarna weer terug naar deze verrotte cel zou gaan.. Zolang ik Kate maar bij me heb!..'riep Beckett.
Elizabeth knikten en haalden een sleutel tevoorschijn.
'Hiermee kan ik je celdeur open maken.. Maar je moet zweren dat je niet ontsnapt..'zei Elizabeth zenuwachtig.
'Wat denk je zelf?!.. Dat ik ga ontsnappen terwijl mijn vrouw misschien wel wordt..' Beckett stopten abrupt, Hij kreeg die woorden niet eens over zijn lippen.
Elizabeth bedacht zich dat hij gelijk had, Hij zou Kate nooit achter laten.
Elizabeth deed de celdeur open en Beckett stapten eruit en wou meteen het dek op rennen.
'WACHT!..'riep Elizabeth en hielt hem tegen.
'Wat?!..'riep Beckett geïrriteerd en keek haar boos aan.
'Jij kan niet zomaar ongestoord het dek op rennen..'zei Elizabeth,
'Die Pirates denken dat jij zit opgesloten..'vervolgde ze.
Beckett dacht na, Ze had gelijk, Hoe graag hij Kate ook meteen wou redden..

[Elizabeth Swann]

Terwijl Elizabeth en Beckett zaten te denken was Kate met een ruw gebaar op het bed in de kamer geduwd. Ze dacht even dat haar botten het begaven door de harde bonk op de oude matras.
Het versleten hemelbed waar ze opgeduwd was bevatten spinnenwebben en de enkele kaarsen die er stonden te branden waren ook omgeven door het stof en de spinnenwebben. Hoewel het spinnenwebben waren hingen er geen spinnen in alsof ze niet wouden zien wat er stond te gebeuren.
De struise man lachte en legde zich neer op Kate haar tengere lichaam. Hij had haar polsen stevig beetgenomen omdat ze niet wou stil liggen.
Haar soepele lichaam wou altijd een uitweg vinden onder het zware lichaam. Ze bleef gillen en om hulp roepen maar geen mens leek het te horen. Op z’n mist dat dacht ze.
Haar kreten werden onderbroken door de dikke negerlippen van Mr twigh die haar geschreeuw een beetje beu werd. ‘Liefje, het is zo voorbij.’ Grijnsde hij en liet één hand los zodat hij haar rok omhoog kon doen. ‘Ik ben je kreetjes een beetje beu, vorm het maar om in de ‘o’ geluidjes.’ Plaagde hij haar en was in beweging gekomen.
Het kraken van het bed konden de bewakers nog juist horen en eigenlijk hadden ze ook wel eens zin om een jong popje aan te raken, het was tenslotte lang geleden voor hun.

‘Ik heb het, jij bent mijn gevangene, ik boei jou en doe alsof ik je ergens naartoe moet brengen.’ Zei ze en ging opzoek naar boeien.
Beckett keek toe hoe ze opzoek ging naar de boeien. Eigenlijk moest ze haar helemaal niet. Ze hoorde bij de bemanning van Jack. Ze was zijn vijand. Waarom zou ze dan helpen? Er schoten ontelbare vragen door zijn hoofd dat het hem haast hoofdpijn bezorgde.
‘Waarom wil je mij helpen.’ Vroeg hij met gefronste wenkbrauwen.
Lizz draaide haar om en keek hem aan. Ze kon nog juist een flauwe glimlach tevoorschijn toveren. ‘Wel.. eigenlijk… om eerlijk te zijn wil ik jou niet helpen. Alleen Kate.’ Zei ze eerlijk en haar lach verdween. ‘Kom, zoek mee.’ Zei ze zacht om op een ander thema te komen.
Beckett knikte en zonder nog meer woorden vuil te maken zochten ze naar de boeien.
Het was echt een varkensstal zodat het haast een eindeloze zaak was.
‘Ik heb ze.’ Riep Elizabeth iets harder dan ze eigenlijk bedoelde. Ze bloes het overtollige stof eraf. Ze vroeg zich ergens diep in haar binnenste af hoelang ze daar al gelegen moesten hebben. Ze zagen er oud en verroest uit. ‘Strek je armen uit.’ Ze deed de boeien rond zijn polsen en stak vervolgens zijn zwaard in zijn riem.
Hij leed hem mee naar het dek.
De avondlucht was vochtig door de regen die een paar minuten was gevallen. Nu kon je de zeelucht ontzetten goed ruiken.
Elizabeth zette een serieuze blik op en trok Beckett mee als een slaaf.
Ook Beckett speelde zijn rol goed en deed droevig en spartelde ook tegen.

Aangekomen bij de hal waar Kate gevangen werd gehouden deed ze Beckett’s boeien los.
Beckett hoorde het krakende bed en Kate haar gegil. Hij kreeg kippenvel bij het horen van de geluiden. ‘Kate..’ Stotterde hij en trok vervolgens kwaad zijn zwaard en liep naar de deur.
Verschoten door zijn reactie volgde Elizabeth hem naar ook haar zwaard getrokken te hebben.
‘Jij weer, zij de bewaker maar zweeg bij het zien van Beckett die zijn wapen op zijn nek had geplaatst.
Elizabeth lacht en legde haar zwaard op de tweede bewaker. ‘Zou je mij nu door willen laten.’ Zei ze met een poeslieve lach.
De bewakers knikte zachtjes en deden de deur open.
Beckett liep onmiddellijk de kamer in en vond het schokkend hoe Kate onder de zware neger lag.
Haar kleren kapot gescheurd waardoor ze er halnaakt bij lag, haar haren waren helemaal in de war van het tegen spartenen en doordat Mr twigh er veel had doorgestreken
Hij was gestopt met kreunen en trok zijn broek vliegens vlug op.
‘Wat doen jullie hier. En hoe komt het dat hij vrij is.’
‘Order van de Kapitein.’ Zei Elizabeth om zelf niet in problemen te komen.
De neger lachte, hij zou zich nooit van gedachte veranderen.
Lizz twijfelde even want hij had gelijk. Haar ogen gleden naar Beckett die Kate een jas gaf die ze aandeed.
Ze was wenend tegen Beckett aangekropen. ‘Het was vreselijk.’ Stotterde ze onder haar parelachtige tranen door.
Beckett streelde haar rug geruststellend. ‘Ssst, ik ben er. Ik laat je niets meer gebeuren.’ Suste hij haar en drukte haar dichter tegen hem aan.

[Katherina Beckett]

Kate had haar armen om Beckett's nek heen geslagen,
Ze rilden van de kou,
Elizabeth had Mr. Twigh onder schot.
'Dat durf je niet..'zei Twigh en keek Elizabeth haar in haar ogen aan,
'Maar ik wel!..'riep Beckett en stond op en pakten het pistool uit Elizabeth's handen.
'NIEMAND RAAKT MIJN VROUW AAN!..'schreeuwde Beckett die rood aanliep van woede.
'NEE!!..'riep Elizabeth die wist dat ze hiermee problemen zouden veroorzaken,
Maar het was te laat, Beckett had het pistool op Twigh gericht, En er klonk een oorverdovend schot door de kajuit heen.
Twigh viel achterover met een harde klap op de grond,
Zijn hart was doorboord door een ijzeren kogel.
Elizabeth keek opzij naar Beckett, Hij hijgde van woede en liet het pistool zakken.
Ze had dit nooit van hem verwacht.

Na een tijdje had Elizabeth het dode lichaam van Mr. Twigh over de reling van de Black Pearl weten te dumpen.
Jack mocht nergens van weten.
Elizabeth had Beckett en Kate weer terug naar hun cel gebracht.
Ze wasten haar handen die onder het bloed zaten en ze liep terug naar de kajuit van Jack, Waar hij nog stilletjes lag te slapen.
Ze kroop bij hem in bed en sloot haar ogen,
Ze had hier goed aan gedaan.

Kate zat tegen de muur van de cel, Ze had haar armen om haar benen heen geslagen,
Ze voelden zich vies, gebruikt.
Beckett zat naast haar, Het liefste wilden hij haar vast houden.
Maar hij was bang dat hij Kate pijn deed.
Beckett keek haar kant op, Kate's ogen stonden op de grond gericht.
Ze zei niks en staarde doelloos voor zich uit.
'Lieverd..'zei Beckett en legden zijn hand voorzichtig op haar knie.
Kate keek opzij, Haar gezicht zag lijk bleek.
'Gaat het wel goed?..'vroeg hij voorzichtig.
Kate haalden haar schouders op.
'Heeft.. hij je pijn gedaan?' vroeg Beckett nog iets voorzichtiger.
Kate wist niet goed wat ze moest zeggen en zweeg.
'Je hoeft niks te zeggen als je dat niet wilt..'zei Beckett en lachden een beetje.
'Ikke.. mag ik je vast houden?..'vroeg hij voorzichtig en Kate legden haar hoofd op zijn borst als teken dat het goed was.
Beckett drukten haar tegen hem aan en sloeg zijn armen om haar middel.
Hij kusten haar voorhoofd en sloot zijn ogen.
Langs Kate's wangen vielen wat tranen naar beneden en ze sloot ook haar ogen..